Leżąc na kozetce

Często korzystając z pomocy psychologów, psychiatrów czy psychoterapeutów liczymy na pomoc i na gotowe przepisy, które pozwolą lepiej żyć, ale zapominamy o tym, że to są ludzie tacy sami jak my i też mogą zmagać się ze swoimi problemami, a gotowe przepisy na dobre i idealne życie po prostu nie istnieją.

„Leżąc na kozetce” to historia o pracy terapeutów, z których każdy mierzy się z jakimś problemem. Seymour w swoich terapiach zbyt mocno wykorzystuje przeniesienie i zaciera granicę w relacjach z pacjentką, wikłając się w stosunki seksualne.

Marshal z kolei ma problem z pieniędzmi i tym, jak ważną rolę odgrywają w jego życiu. Nie jest w stanie racjonalnie myśleć i mierzyć się z ich stratą.

Ernest natomiast bardzo wierzy w psychoanalizę, dlatego podejmuje się eksperymentu, który ma polegać na całkowitej szczerości i otwartej relacji z pacjentem. W tym wypadku zarówno on, jak i jego pacjent bez skrępowania mogą wchodzić w swoje życia i analizować występujące zachowania.

Każda z powyższych osób ma inny problem, z którym przyjdzie im się zmierzyć.

Irvin D. Yalom jako wybitny i uznany pisach a także psychiatra w swojej książce zdradza nam wiele kłamstw, które pojawiają się w trakcie terapii zarówno ze strony pacjenta jak i terapeuty. Zwraca także uwagę na umysły psychoanalityków i ich wnętrze. Po tej lekturze możemy znacznie inaczej spojrzeć na osoby, którym powierzamy nasz powrót do zdrowia psychicznego.

„Leżąc na kozetce” to niezwykle zabawna, ale też i szczera powieść, dzięki której nie tylko będziemy otwierać szeroko oczy ze zdumienia, ale także będzie nam dane lepiej zrozumieć pewne ludzkie zachowania. Do tego napisana bardzo przystępnym językiem (mimo trudnego tematu i wielu specjalistycznych określeń), dzięki czemu przez lekturę płyniemy z przyjemnością.

Przyznam szczerze, że zakończenie tej historii trochę mnie zaskoczyło, ale nie wyobrażam sobie innego. Świetnie spełnia swoją rolę i zostawia czytelnika z pewną nadzieją na lepsze jutro.

Książkę oczywiście bardzo polecam i to nie tylko tym, którzy interesują się zagadkami ludzkich umysłów.

Powieść psychoterapeutyczna, którą czyta się jak… thriller. Ma w sobie coś intrygującego, bez wątpienia coś innego i wciągającego. Styl Yaloma jest, faktycznie, gawędziarski i zajmujący. Mnie było książkę trudno odłożyć, choć początkowo miałam obawy trzymając te ponad 500 stron w ręku.

To, bardzo uogólniając, historie terapeutów, których kontakty z pacjentami wymykają się nieco z… hmm tradycyjnych ram współpracy. A że jeszcze mamy do czynienia z terapią eksperymentalną to sytuacja staje się ciekawa. Smaczku dodają powiązania bohaterów poza gabinetem ale to naprawdę wielkie uproszczenie, gdyż powieść do klasycznych nie należy. Zabawa w podchody w gabinecie z kozetką to jak igranie z ogniem ale dla czytelnika to zapowiedź, że będzie się działo. Co ciekawe, długi czas trudno się połapać, czy w tym duecie inteligentniejszy jest kot czy myszka.

Same przykłady podjęte w książce są dla mnie wyjątkowo niedorzeczne jeżeli przenieść je na realne warunki, każdą z tych terapii winno się szybko zerwać. Ale że fabuła rządzi się swoimi prawami to nie ma co roztrząsać.

Powieść pokazuje, że psychoanalityk, to najzwyczajniejszy człowiek, mający własne postrzeganie pacjenta, własne potrzeby (hm, nawet seksualne bardzo) a jego działania potrafią być mało podręcznikowe. Przyznam, że to podejście bliskie mojej opinii. Zawsze sądziłam, że terapeuta tylko odgrywa rolę, wypełnia wyuczony zawód. Przecież wszyscy jesteśmy ludźmi, czy to lekarz, nauczyciel, prokurator czy psychoterapeuta. Mamy swoje słabości, wystawieni jesteśmy na różne pokusy. Ludzka rzecz.

Yalom widać nie boi się iść pod prąd, jego terapeuci to w głównej mierze karierowicze, nastawieni na zysk zarówno finansowy jak i naukowy. Układy, układziki. Intelektualne przedszkole. Lubią uzależnić od siebie pacjentów bo któż nie lubi systematycznego przypływu gotówki.

Ale że trochę ta fabuła zagmatwana to koniec końców, zaczyna się czytelnik zastanawiać, kto tu jest terapeutom, kto pacjentem. Inteligentne intrygi, zaskakujące (ale i zabawne) powiązania, różnie interpretowane intencje. W ostatecznym rozrachunku można nawet uznać, że to taka specyficzna komedia omyłek. Podszyty ironią, demaskujący tekst trafia idealnie w moje poczucie humoru.

Zaznaczę, że to nie jest książka stricte o zawodzie terapeuty, choć w powieści mnóstwo specjalistycznych nawiązań o terapiach, jej kierunkach, podejściu do pacjenta czy samej nauce. Yalom ma ogromne doświadczenie i to wybrzmiewa z kart książki. Przeczytamy o różnicach w terapiach czy różnych szkołach jej prowadzenia, ale wszystko w odpowiednich proporcjach i formie wplecione zostało w fabułę.

Powieść wydaje mi się ponadczasowa i dla każdego odbiorcy. Wiadomo, inaczej przeczyta ją psychiatra/psychoanalityk, inaczej osoba spoza branży. Ale w odbiorze historii jest to bez znaczenia. Zagadnienia stricte naukowe myślę, że dla wielu staną się jasne z każdą kolejną stroną a fabuła choć rozbudowana jest składna i zrozumiale napisana.

"Leżąc na kozetce" Irvina D.Yaloma jest powieścią niezwykłą, niebanalną, wicagającą i genialną. Jestem zachwycona!

Autor jest emerytowanym profesorem psychiatrii i psychoterapeutą i ma w swym dorobku naprawdę sporo książek. Do tej pory przeczytałam jedynie "Patrząc w słońce", która jest książka bardziej popularnonaukową.

"Leżąc na kozetce" to powieść traktująca o terapii, lekarzach i ich pacjentach, ale nie tylko! Autor porusza kwestie moralności, zacierania granic w relacji pacjent-lekarz, chciwości, zemsty, arogancji, zdrady, kłamstwa. To książka o życiu, naszch wadach, słabościach, pragnieniach, o zmarnowanym życiu i nowych szansach. Ta powieść jest tak niezwykła, że teraz rozumiem dlaczego blurb jest tak powierzchowny. A nawet mało wciągający! Gdyby napisać coś wiecej to można by za dużo zdradzić! Zawsze mam tak, że najtrudniej pisać mi o książkach, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Ta należy do tego zacnego grona! Udajcie się w tę podróż po ludzkich duszach, po ludzkiej naturze, po naszych wadach i zaletach. Polecam!

"Leżąc na kozetce" Irvina D.Yaloma to książka dla wszystkich, których, z różnych powodów, interesuje temat psychoterapii. Yalom jest profesorem psychiatrii, psychoterapeutą egzystencjalnym i pisarzem. Bohaterami książki są dwaj psychoterapeuci, przedstawiciele różnych pokoleń i oczywiście ich pacjenci. Książka pozwala bezkarnie zajrzeć do gabinetu psychoterapii, zobaczyć, co się tam dzieje, nie będąc pacjentem. Yalom poświęca sporo uwagi kodeksowi psychoterapeuty, a jednocześnie mówi o uczuciach lekarza doświadczanych w kontakcie z pacjentem. Ciekawa i pouczająca lektura.