Lato utkane z marzeń. Wieczór taki jak ten. Tom 2

Lato utkane z marzeń, a właściwie uplecione z aromatów, dźwięków i uczuć. Z upajającego zapachu jaśminu i maciejki, ożywczego powietrza po burzy czy świeżo wyciągniętego z pieca ciasta z truskawkami, a u schyłku lata ze śliwkami. To jedyna w swoim rodzaju opowieść napisana ludzkimi emocjami, tak jak to tylko Gabriela Gargaś potrafi. Choć nie czytałam poprzedniego tomu tej serii, od razu zostałam wciągnięta do Złotkowa - małej miejscowości gdzieś w Bieszczadach, gdzie panuje cisza i spokój ze strony pędzącego współczesnego świata, ale zdecydowanie nie pod względem życiowych rozterek, które dotykają bohaterów.

Wszyscy oni pragną miłości, bliskości drugiego człowieka, przypominają sobie, że w życiu czasami można się pogubić i wiele razy zmieniać raz obraną drogę, ponieważ zawsze jest przestrzeń na przemyślenie pewnych spraw i wartości. Zawsze warto wybaczać, a jeśli jest to zbyt trudne to może tylko wysłuchać drugiego człowieka i zapewnić mu spokój duszy. Autorka ma dar do pisania książek, gdzie bardzo łatwo utożsamiać się z bohaterami i współodczuwać ich emocje, czasem zupełnie niewygodne i bolesne. Tak wydarzyło się i tym razem, a dzięki wartkiej akcji i sporej ilości dialogów okraszonych ciętym, a czasem pikantnym humorem przeczytałam ją w ciągu jednego dnia i nosiłam ze sobą wszędzie, ponieważ ciężko było mi się od niej oderwać. Teraz muszę nadrobić poprzedni tom i choć wiele wydarzeń nie będzie już dla mnie nowością, to przeczuwam, że i tak lektura okaże się strzałem w dziesiątkę.

Na zakończenie kilka zdań o samej fabule. Rzecz dzieje się w małej, bieszczadzkiej wsi, gdzie kobiety biorą się z życiem za bary. Jedna prowadzi własny pensjonat i zamierza właśnie spędzić cudowny urlop z ukochanym. Jej babcia prowadzi cukiernię. Czy w tak małej miejscowości ma to sens? Natomiast Amelia przyjeżdża do matki, z którą nie widziała się od lat. Nie wie czy uda się im odbudować relacje. Jak to w małej miejscowości ich losy ciągle się przenikają i zazębiają tworząc naprawdę piękną i wzruszającą opowieść o zwyczajnym i czułym życiu w sercu Bieszczad.

Urokliwa miejscowość, cisza, spokój i tęskniące serce - za miłością, za ukochanym, za szczęściem w ramionach mężczyzny. Tylko czy i on czuje to samo? Czy jego serce bije w podobnym rytmie? A może nigdy nie był przeznaczony kobiecie, która tak bardzo go kocha?

Gdyby ktoś zapytał mnie o autorkę piszącą powieści prosto z serca, bez wątpienia podałabym nazwisko Gabrieli Gargaś. Jeszcze nie zdarzyło się tak, by któraś z jej książek okazała się dla mnie wielkim rozczarowaniem. Zawsze, niezależnie od historii, otrzymywałam masę emocji, fantastyczne kreacje bohaterów i opowieść niesłychanie realną. Tym razem autorka przeszła samą siebie i napisała powieść idealnie oddającą tęsknotę oraz potrzebę akceptacji.

Klimat małego miasteczka, niewielki pensjonat ulokowany gdzieś w Bieszczadach to tło dla powieści, w której czas płynie wolniej. Tutaj leniwe godziny nie uprzykrzają życia bohaterom, pozwalając by to oni decydowali co i kiedy robić. Tu także rodzą się troski i zmartwienia, wspólnie rozwiązywanie w gronie przyjaciół i nowo poznanych, bardzo życzliwych przybyłych. Wszystko po to, by nikt nie czuł się pokrzywdzony, bo każdy człowiek zasługuje na to, by go wysłać. Obserwując życie bohaterów w tym urokliwym miejscu szybko zdobywa się poczucie, że każdy przybyły może być pewny, że los napisze dla niego indywidualną historię.

Autorka pięknie opisała życie prostych ludzi. Takich jak my sami, z którymi bardzo szybko możemy się utożsamić. Ich uczucia idealnie oddawały wszystko to, co kryło się w moim sercu i choć skupiłam się przede wszystkim na losie Michaliny, nie zapomniałam by kibicować pobocznym postaciom. Tutaj jedynak powinniśmy zatrzymać się na chwilę, ponieważ postać głównej bohaterki pozwala bliżej przyjrzeć się ludzkiej psychice. Zakochana w mężczyźnie, który nie odwiedza ją zbyt często, nie dostrzega zbliżających się problemów. Wodzona za nos miłosnymi emocjami zapomina realnie spojrzeć na świat i dostrzec piękno, które ją otacza. Szczególnie ważne jest to z momentem pojawiania się Przemka, który zaczyna walczyć o serce kobiety. Tylko czy ta walka nie jest z góry stracona, jeśli Michalina koga tego, kto rozkochał ją w sobie pewnego zimowego wieczoru?

Co dzieje się w Różanym Pensjonacie po przybycie Przemka musicie dowiedzieć się już sami. Możecie być jednak pewni, że autorka zaserwowała nam ludzką przygodę z równie wiarygodnymi uczuciami, które przepełniają nas od pierwszej strony i zostają na długo po skończonej lekturze. Tym oto sposobem otrzymujemy historie napisaną lekkim stylem, dotykającą ważnych tematów poszukiwania siebie z nutą egoistycznych pobudek i z letnim klimatem, który obecnie idealnie komponuje się z pogodą za oknem.

"Lato utkane z marzeń" to książka bardzo malownicza. Zabiera nas w podróż ku niepewnej przyszłości, która zmieni się wraz z pierwszym krokiem postawionym w drzwiach Różanego Pensjonatu. To miejsce zmieni nie tylko bohaterów, ale i czytelnika, który poruszony losem postaci sam postanowi inaczej spojrzeć na swoje życie. Gabriela Gargaś po raz kolejny pokazała, że wie jak pisać, by trafić do swoich czytelników i zapaść w ich pamięci na długi czas.

Jak pewnie wiecie po literaturę kobiecą sięgam niezwykle rzadko. Do wyjątków należą książki Gabrieli Gargaś, które choć skierowane do żeńskiej części czytelników, podbiły moje serce. Niby nadal mamy do czynienia z romansem, niby to typowa książka w której nadużywane są słowa : miłość, siedlisko, rozpacz, łzy czy zranione serce, jednak powieść ta nie epatuje emocjami i choć wzrusza, to robi to w niezwykle wysublimowany i delikatny sposób. Polskie autorki przyzwyczaiły mnie do łzawych historii z melodramatycznym zakończeniem. Tutaj jest zabawnie, mądrze i z przytupem. Choć nadal jest to literatura obyczajowa to śmiało mogę powiedzieć, że ściągnięta została z najwyższej półki.

Złotkowo, Bieszczady. Michalina tęskni za mężczyzną, którego poznała w Święta Bożego Narodzenia. Choć połączyło ich gorące uczucie to rozłąka i dzielący ich dystans wydaje się być nie do pokonania. Mężczyzna, niepomny swoich obietnic, przyjeżdża zbyt rzadko. Pewnego dnia w Różanym Pensjonacie, którego właścicielką jest Michalina, pojawia się jej przyjaciel z dzieciństwa. Zauroczony dziewczyną, próbuje skraść jej serce. Czy uda mu się sprawić, że dziewczyna zapomni o ukochanym?

Pamiętacie taki serial "Pensjonat pod Różą" emitowany przez telewizję Polsat kilkanaście lat temu? Każdy odcinek przedstawiał historie z życia głównych bohaterów oraz hotelowych gości. Niektóre z nich były mniej, inne bardziej dramatyczne, jednak większość z nich miała jeden wspólny mianownik : miłość. Podobnie jest w przypadku książek Gabrieli Gargaś. Polskie czytelniczki bardzo cenią sobie prozę rodzimych autorek. Kiedy księgarniane półki uginają się pod naporem setek romansów i obyczajówek, naprawdę ciężko jest trafić na coś oryginalnego, coś "czego jeszcze nie było". Owszem Pani Gargaś nie odkrywa Ameryki, większość historii jest schematyczna a bohaterowie, choć ciekawi, nie wyróżniają się niczym szczególnym jednak jest coś takiego w jej stylu i warsztacie co sprawia, że czyta się z ciekawością i rosnącym zainteresowaniem. Większość historii dla kobiet oparta jest na schemacie nieszczęśliwej miłości lub przemocy domowej. Tutaj jest spokojnie. Jest nostalgia, tęsknota, nadzieja. Choć życie naszych głównych bohaterów nie jest usłane różami to nie jest również tragiczne. Jest to książka pozbawiona sacharyny w jej czystej postaci. Opowiada o życiu ludzi, którzy mogliby być nami samymi. Jest normalna, brak w niej przesady. Lekkość stylu autorki oraz krótkie rozdziały sprawiają, że całość się wręcz pochłania. Wielkim plusem są bohaterowie, zwykli ludzie z krwi i kości, którzy popełniają błędy. Często jest ich cała masa, niektórzy nie wyciągają z nich lekcji na przyszłość, inni tak. Jest to jedna z tych powieści gdzie każdy z nas odnajdzie cząstkę siebie.

Jak przystało na prawdziwą powieść o miłości, trzeba do miodu dodać łyżkę dziegciu. Tutaj małe wtrącenie. Osoby które nie czytały pierwszej części mogą nie nadążać za fabułą i naszymi głównymi bohaterami. Choć autorka zostawia mnóstwo wskazówek i odnośników, by uzyskać pełen obraz sytuacji polecam zacząć od pierwszego tomu. Warto nadrobić. Michalina wraz z młodszym bratem nadal mieszkają w pensjonacie. Kobieta nie zdecydowała się na sprzedaż nieruchomości i przeprowadzkę do wielkiego miasta. Klimat bieszczadzkiej wsi, sympatyczni sąsiedzi i wrażenie wolno upływającego czasu są tym czego potrzebuje. Kiedy przyjeżdża Artur para nie możne odnaleźć wspólnego języka. Dystans zniszczył coś co tak skrzętnie próbowali zbudować.

Powieść Gabrieli Gargaś to w dużej mierze książka o miłości "dystansowej" w różnych jej postaciach. Mamy tutaj miłość dwójki kochanków, miłość rodzicielską oraz jej brak. Ojciec Michaliny to mężczyzna dla którego podróże są miłością jego życia. Nie dla niego blask ogniska domowego. Rodzina, więzi, harmonia są czymś co go nuży. Jest człowiekiem z duszą wolnego ptaka i choć kocha swoją rodzinę to najlepiej mu to wychodzi na dystans. Poznajemy również Amelię, która jako młoda dziewczyna,wraz z chłopakiem, uciekła za granicę. Powodem tego wyjazdu było przeświadczenie, że rodzice przestali się nią interesować. Zajęli się swoim życiem, swoją pracą a ona była tylko dodatkiem w życiorysie. Już za granicą, Amelia starała się ułożyć sobie życie, jednak zamiast pójść własną ścieżką zaczęła powielać błędy własnych rodziców-miała trudności z uwiciem gniazda. Nawet teraz, po latach, kiedy przyjechała do kraju by pogodzić się z własną matką, spotyka się z żonatym mężczyzną. Można z tego wyciągnąć jednoznaczny wniosek : brak odpowiednich wzorców w dzieciństwie skutkuje społecznym niedostosowaniem. Historii pobocznych w książce jest wiele. Niektóre mogą się wydać przesadzone, jeszcze inne wyjęte z paradokumentalnego serialu obyczajowego, jednak każda z nich niesie ze sobą jakąś mądrość życiową, uniwersalną prawdę.

Książki Gabrieli Gargaś czyta się z przyjemnością. Uwielbiam złożone historie, z dużą liczbą bohaterów i wątków pobocznych. Czytając takie książki wiem, że autor ma wyobraźnię i umie z niej korzystać. Owszem można było ograniczyć liczbę historii, zapomnieć o niektórych postaciach, jednak wtedy książce by zabrakło treści. Autorka postawiła na emocje. I był to strzał w dziesiątkę. "Lato utkane marzeniami" to kolejna część serii, jednak otwarte zakończenie pozwala mi sądzić, że autorka szykuje dla nas kolejne tomy. Schemat jest dość oczywisty : nowi goście pensjonatu równa się nowe historie do opowiedzenia.

Bieszczady to miejsce do którego bardzo chętnie wracam. Spokój, cisza, drewniane chaty, uciekinierzy z wielkich miast odnajdujący nowy sens życia. Tutaj czas płynie inaczej. Nie ma pośpiechu, wyścigu szczurów i korporacyjnego drygu. Dla osoby dla której życie i praca w mieście są chlebem powszednim, książka Gargaś będzie idealną odskocznią. Mnie skłoniła do przemyśleń. O miłości, o moich ambicjach i niedalekiej przyszłości. Choć zdecydowanie należę do gatunku "creatura urbana" to zawsze miło jest pomarzyć o tym co by było gdyby...człowiek miał więcej odwagi, sprzedał wszystko i uciekł w Bieszczady. Świetna książki. Polecam, nie tylko na wakacje.

Gabriela Gargaś ma w swoim dorobku już kilkanaście pozycji. Postanowiłam sięgnąć po drugi tom nowości, czyli ,,Lato utkane z marzeń" jej autorstwa.

Ponownie wracamy w Bieszczady, gdzie możemy poznawać dalsze losy Miśki. Dziewczyna spotyka się ze swoim mężczyzną, jednak coś zaczyna psuć się w ich związku. Jej brat Kuba jest prześladowany przez kolegów z powodu koloru skóry, pani Jadwiga pogodziła się z córką, a babcia Zofia nadal prowadzi kawiarnię.

Pierwszy tom serii, czyli ,,Wieczór taki jak ten" bardzo mi się spodobał. Nie ukrywam, że byłam bardzo ciekawa kontynuacji, na którą przyszło nam poczekać kilka miesięcy. Moim zdaniem, pierwszy tom miał w sobie niepowtarzalny urok, którego zabrakło już w części drugiej.

Bohaterowie są dobrze wykreowani, czasami za bardzo mazgajowaci, przewidywalni, jednak takie osoby też spotykamy na swojej drodze, a czasem sami się takimi ludźmi stajemy. Całość czyta się naprawdę szybko. Zakończenie nie do końca mnie usatysfakcjonowało, nie pogniewałabym się, gdyby powstała jeszcze trzecia część.

,,Lato utkane z marzeń" to kawał dobrej literatury obyczajowej. Na upartego można ją czytać jako oddzielną powieść, gdyż co nieco zostało na początku przypomniane.

Lektura ta jest kontynuacją książki "Wieczór taki jak ten" i przenosi czytelnika do Złotkowa w Bieszczadach, miejsca magicznego, z dala od zgiełku dużych miast, otoczonego urokliwym krajobrazem w którym czas płynie wolniej a ludzie są otwarci i życzliwsi dla siebie...

Historia opowiedziana przez autorkę przybliża czytelnikowi życiorysy dwóch młodych, choć bardzo doświadczonych przez los kobiet. Pierwsza z nich Michalina prowadzi piękny Różany Pensjonat w Złotkowie. Kobieta jest w związku z Arturem, mężczyzną, który mieszka w wielkim mieście, jest rozwiedziony ale ma dzieci, z którymi często się spotyka. Miśka wychowuje brata po śmierci matki a poza tym prowadzenie pensjonatu sprawia, że zupełnie nie ma dla siebie czasu. Artur przyjeżdża do niej tylko raz w miesiącu, dlatego przez większą część czasu kobieta czuje się samotna. Marzy o ślubie, dzieciach ale jak się okazuje jej ukochany nie specjalnie ma ochotę porzucić swoje dotychczasowe życie aby osiąść na stałe w Bieszczadach. Michalina też nie chce opuszczać pensjonatu i dotychczasowego życia dlatego ich drogi rozchodzą się. Pewnego dnia w jej drzwiach staje Przemek, kolega z dzieciństwa, który jest nią oczarowany i postanawia zdobyć jej serce...

Równocześnie z historią Michaliny czytelnik poznaje perypetie Amelii. Autorka cofa się nawet niejednokrotnie w czasie ukazując jej wcześniejsze decyzje będące konsekwencją obecnego stanu rzeczy. Otóż Amelia w wieku siedemnastu zachodzi w ciążę. Ojciec zmusza ją do aborcji dlatego wraz z ukochanym postanawia uciec z domu. Trafia w ten sposób do Niemiec. Gdy jednak chłopak dowiaduje się o ciąży znika. Amelia trafia do domu samotnej matki. Tam poznaje Klarę, zaprzyjaźnia się z kobietą i wkrótce wspólnie zamieszkują. Amelia wychowuje córkę, pracuje i powoli osiąga stabilizację. Wszystko jednak kończy się gdy poznaje Aleksa i powtórnie zachodzi w ciążę. Historia powtarza się. Mężczyzna opuszcza ją i kobieta powtórnie zostaje sama z dzieckiem. Po latach postanawia skontaktować się z matką. Odwiedza ją wraz z dwoma córkami w Złotkowie i od razu zakochuje się w tym miejscu. Tu poznaje Marka i odnajduje spokój...

Bohaterki książki w różnych momentach swojego życia podejmowały różne decyzje. Nie wszystkie były udane. Można by nawet rzec śmiało, że niektóre były wręcz tragiczne. Niemniej jednak życie toczyło się dalej a one same musiały dźwigać na plecach konsekwencje swoich czynów. Kierowały nimi różne uczucia, był młodzieńczy bunt, były zaślepione miłością, naiwnie wierzyły w szczęśliwe zakończenie. Kiedy jednak przychodziła porażka los dawał kolejną szansę. Trzeba było tylko odważyć się i spróbować zawalczyć o własne szczęście.

Autorka w swojej powieści porusza ciekawe, bardzo przyziemne tematy. Amelia ucieka wszak z dobrego na pozór domu. Rodzina jest bogata, dziewczynie nie brakuje właściwie niczego. To jednak tylko złudny obraz jej życia. Amelia jest samotna, nierozumiana przez zapracowanych rodziców, zdana na samą siebie. Niestety jako nastolatka nie zna życia a to w wyniku jej niefortunnych decyzji doświadcza ją bardzo mocno. Michalina z kolei naiwnie wierzy, że ukochany porzuci dla niej dotychczasowe życie. Nie chce liczyć dni od spotkania do spotkania, a tylko mieć ukochanego przy swoim boku. Ten jednak ucieka przed poważnymi deklaracjami i nie chce rozpoczynać od nowa swojego życia. Jest też brat wytkany przez ludzi palcami ze względu na inny kolor skóry i ojciec, który rozpala w chłopcu nadzieje a potem niespodziewanie znika by w nieoczekiwanym momencie znów się pojawić i namącić mu w głowie.

"Lato utkane z marzeń" to piękna powieść dla kobiet, bardzo klimatyczna i pełna emocji. Autorka opowiada w niej o marzeniach, które przecież posiada każdy z nas i każdy z nas liczy na to, że kiedyś się spełnią. Opowiada też o wybaczaniu, o trudach dorastania i macierzyństwa oraz o odpowiedzialności za każdy krok, każdą podjętą decyzję. Jest w niej miejsce na wszystko, na miłość, tęsknotę, marzenia, nadzieję. Bohaterowie wykreowani przez autorkę są bardzo różnorodni przez co jej opowieść jest niezwykle barwna. Nie brak w niej humoru, ciepła czy nutki optymizmu, nie brak uśmiechu i łez. Historie bohaterek na swój sposób dobrze się kończą choć właściwie żadna nie jest dopięta na ostatni guzik. Powieść ta zdecydowanie potrafi oczarować i dlatego zachęcam wszystkich do odwiedzenia Złotkowa i poznania jego niezwykłych mieszkańców oraz gości...

Gabriela Gargaś – czarodziejka kobiecych uczuć – zaprasza do urokliwego pensjonatu w Bieszczadach, gdzie wszystko może się zdarzyć…

W małym bieszczadzkim miasteczku czas płynie leniwie. W ogrodzie przy Różanym Pensjonacie rozkwitają róże, a serce Michaliny tęskni za mężczyzną, którego pokochała pewnego zimowego wieczoru. Jej wybranek jednak odwiedza ją zdecydowanie zbyt rzadko, przez co ich miłość zostaje wystawiona na próbę.

Sielską atmosferę zburzy przybycie tajemniczego Przemka, który spróbuje oczarować Michalinę i skraść jej serce. Czy uda mu się sprawić, że dziewczyna zapomni o ukochanym?

W malowniczej scenerii goście pensjonatu przeżyją niezapomniane chwile, a ich los się odmieni i dostaną od życia drugą szansę.

"Nauczyła się już, że w życiu nie należy za bardzo przywiązywać się do swoich planów, bo bardzo często los daje nam prztyczka."

Czarodziejka kobiecych uczuć tym razem czaruje w iście letnim klimacie. Sielska atmosfera bije z kart powieści i sprawia, że ma się ochotę wstąpić do Różanego Pensjonatu.

Już od pierwszych stron, gdy tylko zagłębiłam się w tę opowieść, nie mogłam nie odczuwać wraz z bohaterami wszystkich rozterek, obaw i uczuć. Nie wszystkie ich decyzje były dla mnie do zaakceptowania, a mimo to polubiłam ich, zarówno tych pierwszego, jak i drugiego planu. Lektura ta daje na ważną lekcję, z której warto wyciągnąć właściwe wnioski. Dzięki zastosowanej retrospekcji poznajemy nastoletnią Amelię oraz towarzyszące jej problemy i uczucia. Dziewczyna tuż przed maturą uciekła z domu z chłopakiem, gdyż nie czuła się przez nich kochana. Wątek ten doskonale oddaje współczesne realia, jakie wcale nie tak rzadko spotykamy i w naszych rodzinach. Zapracowani rodzice zapominają o tym, że ich prawie już dorosłe dzieci wciąż potrzebują z ich strony uwagi i zainteresowania.

"Tęsknota jest jak przewlekła, nieuleczalna choroba. Nie ma na nią lekarstwa."

Historia ta przypomina o tym, że nie można nikogo osądzać oraz że nie warto zbyt długo chować do naszych bliskich urazy. Trzeba nauczyć się wybaczać, by nie okazało się, że na wszystko jest za późno. Podobnie jak nie można zbyt łatwo rezygnować, poddawać się, przegapiać szans, jakie daje nam los. Tak rzadko mówimy o tym, co czujemy, co nosimy w sercu. Nie pozwalamy, by emocje kłębiące się wewnątrz nas miały szansę dotrzeć do właściwej osoby.

"Tak rzadko mówimy o tym, co czujemy. Myśli, emocje i uczucia pozostawiamy w głowie, w sercu, nie wypuszczamy ich na światło dzienne. Dlaczego nie mówimy, że za kimś szalejemy, kogoś kochamy, kogoś pragniemy? Bo zazwyczaj boimy się odrzucenia."

Muszę przyznać, że spodziewałam się, iż wszystko zakończy się szczęśliwie i po myśli bohaterów. Jednak autorka mnie zaskoczyła zostawiając otwartą furtkę na ciąg dalszy ich losów, który z przyjemnością poznam. Już kolejny raz Pani Gabrysia sprawiła że trudno było mi wybrać kilka cytatów. Zdecydowanie jest w czym przebierać, a każde zdanie, które wyszło spod jej pióra trafia w czytelnika i nie pozostawia go obojętnym.

"Lato utkane z marzeń" to klimatyczna i ciepła powieść ubrana w całą paletę uczuć, gdzie prym wiedzie miłość, tęsknota, samotność, relacje rodzicielskie i drugie szanse. Z chęcią ponownie zawitam do Złotkowa i kawiarenki babci Zosieńki "Cynamonowe Serca".

Każdy z nas popełnia w życiu błędy. Czasami zrozumiemy, przeprosimy, wybaczymy, albo przynajmniej będziemy próbować. Innym razem jednak zwyczajnie uciekniemy i trudno będzie wyciągnąć rękę na zgodę. Czy każdemu i niezależnie od okoliczności powinno się wybaczyć? Niezależnie od tego co nam zrobili? O tym opowie czarodziejka kobiecych uczuć - Gabriela Gargaś - w swojej najnowszej powieści z przepiękną okładką.

"Do życia czasem potrzeba tylko marzeń" *

"Lato utkane z marzeń" jest kontynuacją losów mieszkańców Złotkowa w Bieszczadach, znanych nam z książki "Wieczór taki jak ten". Spędziłam cudowną sobotę goszcząc w tym urokliwym zakątku, z dala od zgiełku, pośród łąk, pól, sadów oraz spacerując nad strumykiem. Wynajęłam pokój u Michaliny, która doskonale radzi sobie z prowadzeniem "Różanego pensjonatu", choć oczywiście zdarzają jej się chwile słabości, zmęczenia czy złości... Na gości, na Artura (tak, ich związek trwa, ale niezupełnie po myśli młodej kobiety), na ojca wciąż bywającego u dzieci na chwilę, na ludzi wytykających palcami młodszego brata...

Ostatnio schudłam, więc nie przejmując się dodatkowymi kilogramami jestem częstym gościem kawiarni "Cynamonowe Serca" prowadzonej przez babcię Zosię. Słodkości, które można u niej zjeść zapadają na długo w pamięci!

Jeśli chcecie sprawdzić jakie nieprzyjemności spadły na Bartka, kogo babcia Zosia zatrudniła do pomocy w kawiarni, jakie historie przywożą ze sobą w Bieszczady goście pensjonatu Miśki oraz co dzieje się w jej życiu uczuciowym koniecznie sięgnijcie po tę powieść.

Poznacie wielu nowych bohaterów, którzy wnoszą powiew świeżości, humor, radość, ale i liczne problemy. Wasze serca podbije - jestem o tym przekonana - Fred, zamarzycie o ławeczce pod jabłonką czy leżaku z widokiem na góry.

"Czym jest szczęście?

Tą ciszą o poranku, która rozdziera jedynie pianie koguta; rześkim wiatrem, który wpada do pokoju, kiedy tylko otworzymy okno. Jaka to przyjemność - móc wyjść na spacer i niczym się nie martwić. Chodzić wśród łanów zbóż i dotykać kłosów pszenicy rękoma. Szczęście to niebo o kolorze akwamarynu. (...) Szczęście czuje się w całym ciele, nawet w opuszkach palców" **

Myślicie, że nic Was nie zaskoczy? Że wszystko wiecie? Gwarantuję, że doświadczycie zarówno uśmiechu, jak i łez smutku. Niejedno wyznanie bohaterów wprawiło mnie w konsternację (a sądziłam, że Neo mnie już niczym nie zadziwi), niektórym kibicowałam, innych 'wyprawiałam' w daleką podróż :) Odkrywałam uroki życia w Złotkowie, piękno przyrody i poznawałam różne charaktery opisanych postaci.

"Nie powinniśmy zbyt łatwo rezygnować ani się poddawać. Życie bywa niesprawiedliwe, dokonujemy złych wyborów. Ale zawsze można zawrócić i wszystko naprawić. (...) powinniśmy przepraszać i kochać (...)" ***

Pamiętacie jak pod koniec powieści "Wieczór taki jak ten" Jadwiga została w sprytny i podstępny sposób wysłana do Londynu? Ogromnie cieszy mnie to, że mogłam poznać szczegóły dotyczące tej wizyty. Dzięki retrospekcyjnym fragmentom sięgającym głównie do roku 1998, dowiedziałam się dlaczego jej córka - Amelia - uciekła z domu. Co się wtedy wydarzyło w sercu i życiu nastolatki, że podjęła tak trudną dla niej samej decyzję. Jak ułożyło się jej na obczyźnie? I czy matka i córka będą w stanie odbudować łączącą je wiele lat temu więź...

"Czasami nie jest łatwo wybaczyć" ****

Podsumowując - "Lato utkane z marzeń" to książka o marzeniach, które każdy z nas posiada i dąży do ich spełnienia czasami krocząc niewłaściwymi ścieżkami. Powieść o wspomnieniach, które uwierają, łzawiących sercach, odnajdywaniu wewnętrznej ciszy, nieszczęśliwej miłości oraz pragnieniu szczęścia. Przepięknie upleciona historia o odpowiedzialności, lub jej braku, wczesnym macierzyństwie, ludzkich tragediach, gnijących małżeństwach, ale i o wybaczeniu oraz pojednaniu. To powieść, która zaczaruje czytelnika i sprawi, że nie oderwie się póki nie skończy. Gorąco polecam a po cichu liczę na kolejną wizytę w Złotkowie.

* G. Gargaś, "Lato utkane z marzeń", Wyd. IV Strona, Poznań 2018, s. 207

** Tamże, s. 180

*** Tamże, s. 123

**** Tamże, s. 318

recenzja pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Michalina prowadzi pensjonat, wychowuje brata i próbuje utrzymać związek z mężczyzną, który swoje życie prowadzi z dala od niej. Radzi sobie nie najgorzej, choć nie ma łatwo. Gdy do pensjonatu przyjeżdża Przemek, który próbuje skraść serce dziewczyny, Michalina jest zagubiona. W tym samym czasie w miasteczku pojawia się Amelia z córkami. Kobieta postanawia spędzić wakacje z matką, z którą przez lata praktycznie nie miała kontaktu. Czy uda jej się odbudować tę relację?

Lato utkane z marzeń Gabrieli Gargaś to drugi tom cyklu Wieczór taki jak ten. Główną bohaterką powieści jest Michalina, młoda kobieta, która prowadzi pensjonat i wychowuje samotnie brata. Dziewczyna nie ma lekko – praca wypełnia cały jej dzień, a przecież nie tylko tym musi się zająć. Michalina stara się być dobrą siostrą, wnuczką i dziewczyną, jednak nie zawsze wszystko idzie idealnie.

Drugą bohaterką, na której skupia się historia, jest Amelia. Kobieta jako nastolatka uciekła z domu, urodziła dziecko i zerwała kontakt z rodzicami. Miała gość tego, że stawiali oni karierę na pierwszym miejscu, zapominając o niej. Po latach Amelia postanawia spędzić z matką trochę czasu i odbudować w ten sposób relacje rodzinne.

W książce pojawia się wiele tematów. Porusza się m.in. problem rasizmu, bo Michalina i jej brat mają inny odcień skóry, przez co chłopak jest wyzywany przez rówieśników. Inną sprawą są związki na odległość. Michalina i Artur oddalają się od siebie, nie jest im łatwo utrzymać relację, którą zbudowali. Dostajemy też motyw dziecka, które ucierpiało przez rodziców, którzy gonili za pieniędzmi. Mamy temat nastoletniej ciąży i ucieczki z domu. Jest też kilka wątków romantycznych, problemy małżeńskie, młodzieńczy bunt i pierwsze zauroczenie. Wspomina się również o nieodpowiedzialnym ojcu, który zamiast wspierać rodzinę, myśli o sobie. Mimo jego zachowania syn i tak jest w niego wpatrzony jak w obrazek, co jest dość częste w tego typu relacjach.

Chyba autorka postanowiła przekazać za dużo w jednej powieści. Wątków i postaci jest całkiem sporo, ale przez to rozdrobnienie wiele tematów zostaje tylko zasygnalizowanych i porzuconych. Na przykład problem rasizmu – krótko opisano szykany ze strony dzieci i już więcej do tego nie wrócono. Problemy wychowawcze? Zbuntowany nastolatek krzyknie kilka razy, że ma dość ojca, trochę nabroi i po sprawie. Najlepiej wypada wątek Amelii i wydarzenia z przeszłości, które przedstawiono w formie krótkich podrozdziałów. Nie jest ON do końca dopracowany, ale ma potencjał.

Minusem są też postacie. Wszystkie są takie same, papierowe, bez indywidualnych cech charakteru. Gdyby nie inne imiona można by mieć wrażenie, że opisywana jest jedna i ta sama osoba. Brakowało mi emocji, uczuć, ciągu logicznego. Na przykład jedna z bohaterek zadurza się w chłopaku, który traktuje ją nieprzyjemnie. A ta nawet się nie obraża na niego, jest pokorna, spokojna i znosi to. Nie wypada to zbyt prawdopodobnie.

Lato utkane z marzeń to bardzo przeciętna lektura, która w żaden sposób mnie nie zauroczyła ani nie oczarowała. Styl autorki mi nie odpowiadał, wszystko było bardzo płytkie i powierzchowne, a tematów i osób było za dużo, by można było się z kimś zżyć bądź pogłębić któryś z wątków do tego stopnia, że mógłby stać się interesujący. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Gabrieli Gargaś i nie jestem przekonana, czy zdecyduję się na kolejną lekturę jej powieści. Mogę mieć tylko nadzieję, że trafiłam po prostu na jej gorszą książkę.