Labirynt fauna

Zazwyczaj filmy powstają na podstawie książek, jednak w przypadku ,,Labiryntu fauna” było na odwrót. Cornelia Funke, znana czytelnikom chociażby za sprawą trylogii ,,Atramentowy świat” została zapytana, czy nie chciałaby napisać książki na podstawie ,,Labiryntu fauna” autorstwa Guillermo del Toro. Mogę Wam powiedzieć tylko jedno: ogromnie się cieszę, że jej odpowiedź była twierdząca.

Nasza historia zaczyna się w momencie gdy mała Ofelia, wraz z matką będącą w zaawansowanej ciąży, wyrusza na spotkanie nowego męża swojej rodzicielki. Sytuacja ta wcale jej się nie podoba, tym bardziej, że dziewczynka wciąż tęskni za zmarłym ojcem, ojczym ją przeraża, a w osłabionej swoim stanem i długą podróżą matce na próżno może szukać pocieszenia i zrozumienia. Ofelia szybko jednak odnajduje inną drogą ucieczki od narastających problemów, które przerosłyby nie jednego dorosłego. Jest nią labirynt i skrywająca się w jego sercu tajemnica. Dziewczynka wkracza do świata rodem z baśni, jednak szybko przyjdzie jej się przekonać, że bywa ON jeszcze straszniejszy od prawdziwego świata…

Przyznam szczerze, że ,,Labirynt fauna” jako film podobał mi się, jednak to właśnie książka wzbudziła we mnie zachwyt. Napisana pięknym językiem (ale o tym za chwilę), stanowiła kwintesencje tego czym baśnie być powinny. Te prawdziwe, a nie ugrzecznione wersje dla dzieci. Ta książka na równi porusza, co przeraża i szokuje brutalnością świata w którym przyszło żyć małej Ofelii. A jednak nie zabrakło przy tym miejsc do zachwytów i podczas lektury dosłownie można było poczuć dotyk magii, za sprawą niesamowitego klimatu powieści.

Przyznam szczerze, że fakt iż to właśnie Cornelia Funke była współautorką książki sprawił, że nie odkładałam lektury na później. Znając poprzednie książki jej autorstwa wiedziałam, że mnie nie zawiedzie i nie myliłam się. Język jakim opisana jest historia małej Ofelii jest piękny, opisy są bogate, dialogi chwytają za serce, mówiąc krótko autorka w pełni oddała magiczny i baśniowy klimat historii, sprawiając, że lektura stanowi czystą przyjemność.

Cała recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

To nie jest zwyczajna książka, jaką możecie spotkać w tym gatunku. Momentami byłam przerażona, chciało mi się śmiać, ale i nawet płakać. Jeszcze żadna książka w tym gatunku nie wywołała u mnie tyle emocji co właśnie ta. Jednak zacznijmy od początku.

Nasza główna bohaterka Ofelia jest cichą i spokojną dziewczynką, nie chce się rzucać w oczy i jedynym jej zajęciem jest czytanie książek, które czyta po zmarłym tacie. Widać, że jest przerażona i nie potrafi się w tym świecie odnaleźć. Jej mama jest w zaawansowanej ciąży co pokazuję, że bardzo się martwi i nie chce stracić kolejnego rodzica. Niektóre zachowania bohaterki są, według mnie, mało wyjaśnione. Czasami nie potrafiłam zrozumieć czemu tak postąpiła a nie inaczej. Jednak wiadomo, że między mną a główną bohaterką jest duża różnica wiekowa więc też za duży minus tego nie uważałam.

Jest to typowa książka dla czytelników 15+ nawet gdyby nie wyżej. Pojawiają się tutaj drastyczne sceny, które nawet u mnie powodowały momenty obrzydzenia. Niektóre momenty według mnie były bardzo nudne, za dużo opisów i wyjaśniania. I chociaż już o niektórych elementach się coś tam wiedziało z poprzednich rozdziałów, autorzy dalej się powtarzali. Bardzo mi się podobały dialogi między Ofelią a jej mamą. Widać było, że autorzy bardzo mocno skupili się na emocjach. Co mi się bardzo podobało i można było jeszcze bardziej zżyć się z bohaterami. Natomiast ciężko jest mi stwierdzić czy pozycja ta miała w sobie coś co by mnie bardzo zdziwiło. Niektóre momenty były zaskakujące jednak nie jest to aż tak abym tę książkę uważała za genialną.

Na samym wstępie przyznam się do tego, że filmowego pierwowzoru nie oglądałam, a o samej fabule nie wiedziałam praktycznie nic. Opis historii wydał mi się jednak na tyle interesujący, że postanowiłam sięgnąć po tę książkę i przekonać się, czy faktycznie jest to coś, na co warto zwrócić uwagę. Rezultat połączenia baśni pełnej magicznych stworzeń z okrutną, a także niezwykle brutalną rzeczywistością zaintrygował mnie tak bardzo, że na pewno w najbliższym czasie obejrzę film, na podstawie którego ta książka w ogóle powstała. Zwłaszcza, że jednym z jej autorów jest jego reżyser, Guillermo del Toro.

Rok 1944, akcja książki dzieje się w ogarniętej wojną domową Hiszpanii. Trzynastoletnie Ofelia wprowadza się wraz z ciężarną matką i kapitanem Vidalem, jej znienawidzonym ojczymem do starego młyna. Codzienność Ofelii nie jest kolorowa. Dla jej ojczyma, którego nazywa Wilkiem, liczy się tylko jedna rzecz - narodziny jego syna. Jest to bezwzględny, okrutny człowiek, który nie przejmuje się innymi, a także zawsze stara się zdobywać to, czego chce. Zwłaszcza siłą. Dziewczynka cały czas wierzy jednak w dobro i stara się znaleźć sposoby, by jakoś sobie w tej trudnej sytuacji poradzić. Pewnego razu spotyka wróżkę, która prowadzi ją do lasu, w którym stoją stare, rozpadające się kamienne mury, wyglądem przypominające labirynt. Strzeże ich faun, który ma dla Ofelii trzy bardzo ważne zadania. To właśnie od tego momentu życie dziewczyny diametralnie się zmienia, a ona sama musi odnaleźć w sobie wiele dojrzałości...

Już od pierwszych stron widać, że nie jest to historia dla dzieci. Baśniowa otoczka to jedynie pozory, ponieważ ,,Labirynt fauna" to opowieść pełna śmierci i mrożących krew w żyłach scen. Vidal popełnia czyny bez skrupułów, a morderstwo nie jest dla niego żadnym przestępstwem. Jako, iż nie znałam wcześniej pierwowzoru, niektóre sceny odrobinę mnie zadziwiły swoją brutalnością. Nie ukrywam, że dodaje to jednak mrocznego klimatu, który idealnie kontrastuje się z krótkimi baśniowymi, a także pięknie ilustrowanymi opowieściami pojawiającymi się co kilka rozdziałów. Jest to bardzo intrygujące połączenie, które jednocześnie przeraża, a także pokazuje życie od zupełnie innej strony. ,,Labirynt fauna" spodoba się starszym, który mimo lat, wciąż zachwycają się historiami o wróżkach i faunach, a także wciąż wierzą w ukrytą na świecie magię.

Rozdziały są krótkie, jednak wszystko jest w nich zapięte na ostatni guzik. Książkę czyta się jednym tchem, lecz to jest akurat jej plusem. Czytelnik (który nie oglądał wcześniej filmu) z ogromnym zaciekawieniem oczekuje rozwiązania fabuły i wszystkich tajemnic. Jak zakończy się poruszająca i pełna przygód przygoda Ofelii? Co przez tyle lat skrywało przed nią życie? Kim tak naprawdę jest? Zdecydowanie warto jest trafić do tego pełnego mrocznych tajemnic świata i samemu odnaleźć odpowiedzi na te pytania.

Historia przedstawiona przez Cornelię Funke jest naprawdę piękna i daje do myślenia. To opowieść o radzeniu sobie z brutalną rzeczywistością, gdzie wszystko jest o wiele bardziej skomplikowane, niż może się na samym początku wydawać. ,,Labirynt fauna" polecam każdemu, kto uwielbia nietypowe, pełne tajemnic i sekretów opowieści, a także wciąż wierzy w magię. Jest to również dająca do myślenia, poetycko i pięknie napisana baśń o pokonywaniu przeciwności losu i radzeniu sobie w trudnych warunkach, gdzie każdy dzień jest walką o życie. Pokazuje również, że nadzieja jest najważniejsza i dzięki niej można dokonać wszystkiego. Na pewno spodoba się osobom, które znają oryginalną, filmową wersję, lecz na pewno nie tylko im.

Spójrzmy prawdzie w oczy powieść napisana przez dwoje największych współczesnych gawędziarzy zawsze będzie niesamowita,. Umysły Del Toro i Funke wspaniale wypłynęły na każdą stronę, ożywiając kultowy ulubiony „ Labirynt fauna” w sposób, który czytelnicy rozumieją najlepiej - poprzez piękno słowa pisanego. Pisarze przenoszą nas z powrotem do burzliwego środowiska rozdartej wojną Hiszpanii, przecinając przemoc obrazami stworzeń z innego królestwa. Ale nie daj się zwieść - to nie jest książka dla dzieci. To wyrafinowana opowieść o konflikcie, stracie i opowieściach, w które wierzymy.

Labirynt fauna to historia, która pokazuje nam, że życie nie jest zawsze takie jakim się spodziewamy. Jestem wdzięczny, że Del Toro i Funke nie zdecydowali się jednak pominąć przemocy, chociaż książka może być (i była) w dużej mierze odbierana jako fikcja. Obraz krwi jest ciężki niemal od początku powieści, wtapiając się w czerń otoczenia. Nic nie wydaje się kolorowe, a nawet ładne - nawet wróżki w Labiryncie są opisywane brzydko.

Fragmenty powieści idealnie pasują do siebie, splatając się i ujawniając nam czarującą historię, która z pewnością warta jest powtórzenia w tej bezsprzecznie magicznej formie. Uwielbiam wtrącanie się w klasyczne mity „Dawno, dawno temu”, które dały życie dzisiejszej historii oraz wgląd w ciekawe zadania. Narracja rozpada się w taki sposób, że jest niezaprzeczalnie przyjemna i pasująca do opowiadanej historii. Zagłębiamy się w każdą postać, bez względu na to, czy jest ona mała, czy wręcz niepodobna, ale pisarze ostatecznie zostawiają kilka pytań. W końcu, jaka byłaby dobra bajka, gdyby nie pozostawiała cię z zadumą? Labirynt fauna to arcydzieło, literackie osiągnięcie, które rywalizuje ze swoim kinowym odpowiednikiem.

Ta książka nie jest przeznaczona dla osób o słabym sercu lub sceptyków, którzy nie wierzą w bajki i potężne siły dobra. Tylko dla odważnych i nieustraszonych dusz, które będą wpatrywać się w zło we wszystkich jego formach. Błyskotliwa ciemna bajka, w której zło przybiera wiele form, ale żadna nie jest tak przerażająca jak ludzie. To działanie jednego człowieka ze złamanym sercem powoduje fale na przestrzeni wieków i chociaż ludzka nienawiść jest odpowiedzialna za wiele zła na świecie, to ludzka dobroć ostatecznie zwycięży.

Opowieść zainspirowana chwalonym przez krytyków filmem napisanym i wyreżyserowanym przez zdobywcę Oskara Guillermo del Toro i ponownie stworzonym przez bestsellerowego autora New York Timesa Cornelię Funke, zabiera czytelników do mrocznego, magicznego i rozdartego wojną świata.

Pod względem fabuły książka jest kalką scenariusza filmowego. Kopią, która niczym specjalnym nie zaskoczy czytelnika, który miał okazję widzieć wcześniej film, ale pozostawiającą o wiele więcej miejsca dla własnej interpretacji i przemyśleń. W posłowiu możemy przeczytać notkę współautorki książki, która, doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że powieści pisane na podstawie filmów nie są najwyższych lotów. Są tylko jednostkowe przypadki, kiedy takie dzieło może koegzystować ze swoim filmowym odpowiednikiem lub być jego substytutem. Na całe szczęście w przypadku Labiryntu Fauna wszystko poszło, tak jak powinno i otrzymaliśmy naprawdę bardzo dobre dzieło literackie. Dobre, aczkolwiek nie wybitne, zresztą filmowi do wybitności również troszkę brakowało.

Cornelia Funke pisząc to dzieło, dołożyła w nim coś od siebie, co doskonale współgrało z tym, co wcześniej stworzył Guillermo del Toro. Mowa tutaj o krótkich rozdziałach mających typowo baśniowy charakter, będących przerywnikami głównej osi fabularnej. Zresztą cała książka jest stworzona w formie baśni dla dorosłych, w wielu miejscach przypominając charakterystyczne opowieści braci Grimm. Doskonale wpasowuje się to w mroczny klimat dzieła, nadając mu jeszcze bardziej specyficznego sznytu. Dziecięcy baśniowy wymyślony świat kontra brudne wojenne realia, dwie zupełnie różne rzeczywistości, które tutaj nieustannie się przenikają, tworząc jedną całość i niepozwalająca jednoznacznie stwierdzić, gdzie jest pomiędzy nimi granica. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie to, że momentami stworzony przez Funke klimat fantasy, zbyt mocno tłumi dramat wojenny, którym przecież jest Labirynt Fauna. Krew, przemoc (z każdej strony zarówno partyzantów, jak i wojsk lojalnych generałowi Franco), cierpienia ludzi, głód, strach – wszystko to zanika momentami pod płaszczykiem idyllicznej bajkowej krainy. Jednym się to spodoba, innych zbyt mocno wytrąci z klimatu całego dzieła. Co do samej historii miałem również wrażenie, że w książce o wiele bardziej wyczuwalna jest próba usprawiedliwienia działań kapitana Vidala. Jego sadystyczne skłonności tłumaczone są jego wychowaniem przez ojca. Jest to kompletnie niepotrzebne i nie pamiętam, aby było to tak mocno wyczuwalne w filmie (chociaż może pamięć już nie ta).

Słów kilka należy napisać na temat wydania książki, które prezentuje się rewelacyjnie. Począwszy od świetnych i klimatycznych rysunków wewnątrz dzieła kończąc na cudownie prezentującej się oprawie Grafika umieszczona na twardej okładce oraz papierowej obwolucie, momentalnie przykuwa uwagę, a nawet grzbiet książki wygląda intrygująco, dzięki czemu może stać się ona prawdziwą ozdobą domowej biblioteczki.

Przywykliśmy do filmów, które mają nas przenieść w świat wykreowany przez autorów różnych książek, które są nagradzane i oceniane nie tylko przez krytyków, ale także czytelników. W przypadku „Labiryntu Fauna” jest na odwrót, najpierw otrzymaliśmy film, który poruszył widzów na tyle, że został uhonorowany statuetką Oscara, aż w trzech kategoriach. Po kilku latach od jego premiery, twórca zdecydował się na to, aby ubrać historię nie tylko w wizualne obrazy, ale także w słowa, które zostaną w nas na dłużej. Guillermo del Toro z Cornelią Funke zasiedli do pracy, a efekty możemy trzymać w dłoniach, piękny egzemplarz, bardzo bogato ilustrowany, który ponownie zabiera nas do tego mrocznego baśniowego świata, który nas powitał w adaptacji filmowej. Czy autorom udało się przenieść klimat filmu do powieści? A może tym razem powiemy, że film był lepszy od książki?

Akcja książki rozgrywa się w roku 1944 w Hiszpanii, a jej główną bohaterką jest dziewczynka lat o imieniu Ofelia. Dziewczynka wspólnie z brzemienną matką po śmierci ojca, jest zmuszona przeprowadzić się do domu ojczyma Vidala, mężczyzny, który nie szczędzi nikomu swojego okrucieństwa. Presja, z którą się zmaga jedenastolatka nie należy do najłatwiejszych. Marzy o tym, aby oderwać się od ciężkiej rzeczywistości, wtedy też natrafia na magiczny labirynt. Kierowana intuicją wędruje w jego wnętrzu, gdzie spotyka Fauna, tak Ofelia przenosi się w świat baśniowy, fantastyczny, który miesza się w tej powieści z tym szarym, rzeczywistym obrazem przemocy i wojny. Czy spotkanie z Faunem sprawi, że będzie szczęśliwa? Czy wykona zadania powierzone jej przez stworzenie? Czy w życiu można iść na skróty?

Szczerze powiedziawszy film oglądałam tak dawno, że niewiele z niego pamiętam, co w sumie ma swoje plusy i minusy, mogłam przenieść się na nowo w ten fantastyczny świat, który kusił, zwodził i potrafił przerażać.

W powieści „Labirynt Fauna” akcja powieści tak, jak wspominałam toczy się w dwóch światach, które dla dziewczynki zaczynają stawać się jednym, tym, w którym może chociaż chwilowo poczuć się bezpiecznie. Życie dziewczynki scaliło się z labiryntem, wypełniało luki i braki, które odczuwała.

W każdej baśni dostrzegamy istoty dobre i te mroczne, tak samo jest w „Labiryncie Fauna”, mamy wróżki i dla kontrastu pożerające dzieci potwory, dlatego też nie pokusiłabym się o czytanie książki dzieciom, raczej tym starszym fanom fantastyki. Zapewne to wiecie po obejrzeniu filmu, jeśli jednak go nie widzieliście to wolałam to tutaj zaznaczyć, są w nim brutalne sceny.

„Labirynt Fauna” to powieść mądra, opowiadająca o marzeniach i ludzkiej odwadze, próbie pogodzenia się z rzeczywistością, która wymaga wielu poświęceń. Dzięki niej możemy skrupulatniej poznać świat, w którym zagłębiła się Ofelia, przez co książka jest magiczna i wciągająca.

Cornelia Funke podjęła się niełatwego zadania przełożenia niezwykle złożonego i ambitnego filmu na słowo pisane i śmiało mogę napisać, że sprostała temu zadaniu. Udało jej się oddać magię płynącą z filmu, brutalność świata oraz mroczny i baśniowy klimat. Na prośbę Guillermo del Toro, autorka dodała kilka krótkich bajek, które są przerywnikiem pomiędzy poszczególnymi rozdziałami, a ich fabuła w mniejszym lub większym stopniu nawiązuje do kolejnych wydarzeń. Przy każdej z nich znajdziemy piękną ilustrację Allena Williamsa, które świetnie wprowadzają w klimat całej historii. Dzięki temu książka nabiera dodatkowego uroku i głębi.

Historia opowiedziana w książce zdecydowanie nie jest przeznaczona dla dzieci, choć może się tak wydawać. Rzeczywistość w jakiej przyszło żyć Ofelii jest niezwykle brutalna. Hiszpanią rządzą osoby pokroju Vidala i bardzo surowo karzą wszelki opór i nie mają skrupułów przed zabiciem, czy torturowaniem - czują się bezkarni i ślepo wierzą w to, co robią. W tej rzeczywistości musi odnaleźć się Ofelia, która wraz z matką, będącą w ciąży z Vidalem, musi przeprowadzić się do starego młyna, gdzie kapitan ma swoją bazę. Tam właśnie pewnego dnia dziewczynka spotyka fauna, od którego dowiaduje się, że jest Moanną - zaginioną córką króla Podziemi i aby poznać swoich prawdziwych rodziców musi wykonać trzy zadania, a każde kolejne jest coraz trudniejsze. Wymagają one od Ofelii wielkiej odwagi, poświęcenia i walki z przeciwnościami. Co więcej, z każdą kolejną stroną mroczny i niebezpieczny świat baśni coraz bardziej przenika się brutalną rzeczywistą. Stanowi to punkt wyjścia do wielu interesujących rozważań o sens walki, poświęcenia, poszukiwania własnego ja, czy czym jest tytułowy labirynt.

Fabułę książki poznajemy głównie za sprawą trzech bohaterów - Ofelii, Vidala oraz Mercedes. Ofelia jest młodą dziewczyną, ciekawą świata, która uwielbia czytać książki. Tęskni za zmarłym ojcem i jednocześnie martwi się o matkę, której ciąża nie przebiega prawidłowo i boi się, że umrze. Mercedes jest gospodynią w starym młynie, pomaga partyzantom i doskonale zdaję sobie sprawę, że najmniejszy błąd może ją kosztować życie. Zaś Vidal pragnie tylko zabijać i czerpie z tego nieskrywaną przyjemność, szczególnie jeśli może "zapolować" na swoją ofiarę i później ją uśmiercić. Wszyscy troje mają zdecydowanie inne spojrzenie na świat, dostrzegają co innego i co innego czują. Dzięki temu zabiegowi możemy jeszcze lepiej zrozumieć całą historię, poczuć jej niezwykły urok i ukryte znaczenia.

Labirynt fauna jest powieściową adaptacją filmu o tym samym tytule z 2006 roku. Cornellia Funke bardzo dobrze oddała niezwykłość i mroczną baśniowość świata, jaki wykreował Guillermo del Toro. Jest to piękna, choć chwilami brutalna historia o odwadze, pokonywaniu przeciwności, ale również walce ze złem i o własną wolność.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka!

[Adres usunięty]

PO PROSTU DARK FANTASY

Guilermo del Toro to dość przeciętny filmowiec, który częściej zawodzi oczekiwania widzów, niż ich zachwyca. Jednakże w 2006 roku stworzył dzieło, które autentycznie robiło spore wrażenie. Mowa oczywiście o baśniowym horrorze mocno zakorzenionym w tragicznych historycznych wydarzeniach, jakim był „Labirynt fauna”. Co prawda po lekturze „Kształtu wody” wątpiłem bym kiedykolwiek chciał sięgnąć po jakakolwiek książkę autora – pisarz z niego jeszcze gorszy niż reżyser – ale dla tej powieści zrobiłem wyjątek. Nie spodziewałem się cudu i cud się nie zdarzył, ale też i nie zawiodłem się tak bardzo, jak się tego obawiałem.

Hiszpania roku 1944. Trzynastoletnia Ofelia przenosi się wraz z matką do swojego ojczyma, Vidala, owładniętego obsesją polowań na członków ruchu oporu. Kiedy pewnego dnia odwiedza ją tajemniczy faun, który przynosi dziewczynce szokujące wieści. Od tej chwili czeka ją niezwykła przygoda, która może skończyć się równie szczęśliwie, co tragicznie…

Cornelia Funke, współautorka tej powieści, w posłowiu napisała, że ekranizacje książek często nas rozczarowują. Jeszcze częściej jednak zawód przynoszą książki na podstawie filmów. Właściwie trudno znaleźć mi podobna adaptację, która była naprawdę dobra – większości nawet nie byłem w stanie doczytać. „Labirynt fauna” jest niezły, nie wybitny, ale całkiem sympatyczny. Fabularnie rzecz wiernie trzyma się litery pierwowzoru, więc nie zawodzi na tym polu. Funke na prośbę Del Toro rozwinęła całość, ale postarała się ograniczyć jedynie do przerywników w postaci krótkich opowiadanek wtrąconych do tekstu, a nie ingerencji w samą opowieść. Historyjki te właściwie nic nie wnoszą do historii, a ich największym plusem jest niewielki rozmiar, ale fani pierwowzoru z pewnością z chęcią je przeczytają.

Fabuła więc nie zawodzi, ale pewnym rozczarowaniem staje się sam styl. Historia nie jest przeznaczona dla dzieci, są w niej makabryczne i mocne momenty, ale twórcy postanowili zaprezentować całość w formie jak najbardziej dostosowanej dla młodych odbiorców. Z ciężkiej opowieści o ucieczce przed wojennymi i domowymi traumami w świat fantazji (nieoczywistej, bo sugerującej, że możemy jednak mieć do czynienia z czymś rzeczywistym), z przejmującego dramatu zamkniętego w ramach realizmu magicznego, w rękach Funke „Labirynt Fauna” staje się typowym dark fantasy. Lekkim, prostym (czasem aż nazbyt prostym, bo zdania sprawiają wrażenie pisanych przez niewprawionego autora), ale na szczęście niezłym.

Powieść w pewnym stopniu ratuje też dobre wydanie. Twarda oprawa, obwoluta, sympatyczne ilustracje zdobiące całość. Szkoda, że nie powstało z tego dzieło stricte dla dorosłego czytelnika. Może wtedy udałoby się wykorzystać potencjał tkwiący w opowieści. A tak dostajemy kolejną, podobną lekturę dla nieco starszych dzieci i młodzieży. Niezłą – tylko tyle, i – patrząc na to, jak wyglądają inne podobne dzieła – aż tyle. Fani pierwowzoru śmiało mogą sięgnąć i skonfrontować obie wersje.

Wielowymiarowa baśń dla dorosłych, w której wojna i elementy fantastyczne stały się dekoracją służącą podkreśleniu tragedii odrzuconego dziecka, któremu zabrano wszystko, rodziców, dzieciństwo. Cornelii Funke udało się przetworzyć obrazy stworzone przez Guillermo del Toro w słowa, by uchwycić ich magię i stworzyć niezwykłą opowieść, baśń o dziewczynce, która nie chce dorosnąć, nie chce być częścią brutalnego świata dorosłych i ucieka do własnego, fantastycznego, który odwzorowaniem rzeczywistości, mrocznym królestwem lęków, tyle że fantastycznym, przetworzonym przez wyobraźnie, w którym zamieszkujące go stwory są równie koszmarne co świat za oknem.

Smutna i przerażająca, mroczna, brutalna, poruszającą wyobraźnię, mającą drugie i trzecie głębokim dno, historia o odwadze, sile marzeń, poświęceniu, poszukiwaniu siebie, wolności.

Mimo iż film był emitowany w telewizji wiele razy nie miałam okazji jego obejrzeć. Ponadto fantastyka nie należy do gatunku literackiego po który sięgam, jednak od dziecka lubię i czytam baśnie - przeróżne, z zakątków świata - dlatego ta książka zwróciła na siebie moją uwage. Poza tym rzadkością jest aby to książka została napisana na podstawie filmu a nie odwrotnie.

Książkę czytało mi się dobrze. Wiedziałam i czułam, że mam do czynienia z fantastyką a jednoczześnie czułam wspomniany w opisie baśniowy klimat. Wydaje mi się, że spora w tym zasługa tego iż akcja przebiega dwutorowo - to co dzieje się w świecie rozdartym przez wojnę przeplata się z wydarzeniami w Labiryncie - baśniowymi opowieściami. Owe baśnie to historia labiryntu, która powoli zaczyna łączyć się z życiem głównej bohaterki, w pewnym monecie tworząc jedność. W rezultacie daje to dość ciekawy i przyjemny efekt - trochę tak jakby zostać wciągniętym do baśni.

Z jednej strony mamy świat ogarnięty wojną - dziewczynkę, rodziców, żołnierzy a z drugiej ten baśniowy z charakterystycznymi dla niego elementami: wróżki, elfy, fauny, potwory zjadające dzieci... Baśń ale i powieść fantasy w związku z czym nie każdy się w niej odnajdzie i nie każdemu ona się spodoba w szczególności, kiedy ten "ktoś" wcześniej widział film. Z drugiej strony możliwość porównania pierwotnej wersji filmowej z tą papierową, może okazać się ciekawym doświadczeniem - wszakże najczęściej to film jest oparty na książce.

Na uwagę z pewnością zasługuje fakt, że opowieść nie jest pozbawiona sensu. To historia o odwadze w świecie rozdartym przez wojnę - odwadze tej widocznej ale również głęboko skrytej we wnętrzu człowieka. Odwadze ludzi wobec tego co ma miejsce w tym również odwadze kobiet, dzieci... O sile marzeń i wyobraźni, o poszukiwaniu samych siebie, sensu życia, prawdy, dobra.

Jednocześnie nie jest to książka dla dzieci, gdyż podobnie zawiera pewne sceny, które mimo iż na tyle na ile było to możliwe zostały one ułagodzone nadal mogą przestraszyć i/lub wywołać dreszcze. Tym samym określiłabym ją jako ciekawą baśń dla starszej młodzieży a także dorosłych, chociaż i tutaj nie dla każdego. Trzeba to lubić, bo chociaż to baśń nadal jest ona również powieścią fantasy w związku z czym nie każdy się w niej odnajdzie i nie każdemu ona się spodoba w szczególności, kiedy ten "ktoś" wcześniej widział film.