Kwiaty nad piekłem

"Samotność to dyskretna lokatorka, nigdy nie wchodzi tam, gdzie nie powinna, i wszystko zostawia na miejscu. Nie ma ani zapachu, ani barwy. Jest nieobecnością, bytem, który określa się poprzez kontrast, jak próżnia, z tym, że istnieje."

Dawno nie czytałam tak fantastycznie napisanego kryminału, nie tylko wyjątkowo przekonująco wykreowana kluczowa postać serii, wspaniale zawiązana wielowarstwowa intryga, nietuzinkowy pomysł na fabułę, ale również sugestywna narracja z pięknymi opisami. Każdy element powieści został drobiazgowo dopracowany, zarówno w ujęciu dzikiej przyrody, małomiasteczkowej mentalności, biegłości i doświadczenia detektywistycznego skontrastowanego z młodzieńczym entuzjazmem i błędami. Jest napięcie, niepewność, chęć dokonywania interpretacji i wysuwania przypuszczeń, wszystko w zajmującej i angażującej odsłonie. Podziwiam umiejętność splecenia różnych perspektyw kryminału, czytając książkę mamy wrażenie jakbyśmy jednocześnie wkraczali w mroczny świat zbrodni, ale też zwykłej codzienności, czy tajemnic przeszłości, albo obyczajowych nut poprowadzonych na wysokim poziomie. Kryminał pochłania się z przyjemnością, na jedno posiedzenie, cudownie podkręca wyobraźnię, kształtuje czytelniczy instynkt, pozostawia z poczuciem satysfakcji i spełnienia.

Travení, skryte w dolinie miasteczko, otoczone wysokimi górami, wąwozami, przepaściami, wodospadami, jaskiniami, lasami i jeziorem, ze śladami dawnej górniczej działalności, dotknięte przez trzęsienia i tąpnięcia ziemi. Tysięczna społeczność nieufnie i niechętnie wita turystów, choć to od nich zależy ich dobrobyt, i nie dzieli się sekretami. Mieszkańcy zjednoczeni przeciwko zewnętrznemu światu i ślepi na własne winy. Sześćdziesięcioletnia Teresa Battaglia walczy z nadwagą, chorobami i dokuczliwą samotnością, w pełni oddaje się pracy policyjnego komisarza. Pozornie antypatyczna i chropowata osobowość, po bliższym poznaniu zyskuje na empatii i zrozumieniu. Wymaga od siebie i innych, spostrzegawcza i dociekliwa, nie uznaje lenistwa i porażki. Akceptowany i podziwiany szef, pracownicy stoją za nią murem. Jednocześnie jest w niej mrok rzucający długi cień na życie, w pierwszym tomie zaledwie kilka jego fragmentów zostaje przed nami odkrytych, w ogólnym zarysie, zatem intrygująco będzie poznawać je w następnych odsłonach cyklu. Obserwujemy, jak rozsądnie i zgrabnie wciąga do ciężkiej i wymagającej pracy detektywa młodego inspektora Massimo Mariniego, który poprosił o przeniesienie z wielkiej metropolii do prowincjonalnego miasteczka, zastanawiamy się, co tak faktycznie stoi za jego pobudkami, ale tu też zmuszeni jesteśmy poczekać na odpowiedzi. Para w szczególny sposób buduje wzajemne relacje, dogaduje się ponad przeciwieństwami, wypracowuje wspólny styl działania. Sprawa, którą zajmują się nie należy do typowych i łatwych, morderstwo mężczyzny, którego ciało odnaleziono w lesie, zdaje się nie mieć logicznego wyjaśnienia. Niezwykle trudno opracować profil sprawcy, nabiera ON niejasnych, niespójnych i sprzecznych konturów, a kolejne brutalne napaści potęgują strach i intensyfikują presję czasu. I jeszcze pojawia się konieczność zajrzenia do zatrważających wydarzeń sprzed czterdziestu lat.

[Adres usunięty]

„Życie jest siłą, a my – jej narzędziami”.

Od pierwszych stron tej nieszablonowej powieści odczuwa się strach, napięcie, panujący wokół mrok i grozę. Odnosimy wrażenie, że jesteśmy obserwowani na każdym kroku, na plecach czujemy zimny oddech mordercy. Czy to tylko nasze wrażenia przy lekturze tej powieści? A może faktycznie jesteśmy osaczeni przez sprawcę czynów pośrodku akcji?

W małym miasteczku u podnóża Alp, Traveni, zostaje znaleziony zamordowany mieszkaniec miasteczka. Miejscowych ogarnia strach i przerażenie. Ich spokojny byt został nagle i niespodziewanie przez kogoś zakłócony. Dochodzenie w tej sprawie przejmuje komisarz Teresa Battaglia, do pomocy zostaje jej przydzielony nowy w zespole, inspektor Massimo Marini. Między policjantami do samego początku dochodzi do zgrzytów. Teresa ma specyficzny i typowy dla siebie sposób pracy, nie zawsze akceptowany i pochwalany przez podwładnych.

W kolejnych dniach pojawiają się nowe ofiary. Morderca w dziwny sposób kaleczy swoje ofiary, pozbawia ich narządów zmysłów i skóry. Chce w ten sposób nie tylko zwrócić na siebie uwagę, ale i dać pewne znaki. Jakie i dlaczego? Co chce przekazać mieszkańcom Traveni? Zachowuje się jak bestia. A może nią jest? Pytania można mnożyć w nieskończoność, odpowiedzi uzyskajcie sami …

W miasteczku panuje zmowa milczenia, nikt nic nie widział i nic nie wie. Ludzie są zbulwersowani, gdy kogokolwiek z miejscowych podejrzewa się o te zbrodnie. Kto odważył się wkroczyć w ich spokojny i ułożony świat? Dlaczego?

„Mówi się, że każdy seryjny morderca, zanim przekroczy punkt, za którym nie będzie już odwrotu, był kiedyś cierpiącą ludzką istotą. Często ofiarą przemocy, być może osamotnioną”.

Kwiaty nad piekłem to połączenie thrillera psychologicznego z mocnym kryminałem, z przewagą na rzecz tego pierwszego. Niespotykaną rolę w powieści przypisuje się emocjom, poszukiwaniom aspektów psychologicznej strony zachowań sprawcy czynów. Biorąc pod uwagę to, że komisarz Teresa jest profilerką, nie ma w tym nic dziwnego. Za wszelką cenę stara się zbudować profil sprawcy, odpowiedzieć na pytanie, czym się kieruje dokonując takich czynów, czy jest seryjnym mordercą? A na dodatek komisarz zmaga się z dającą pierwsze od jakiegoś czasu oznaki chorobą alzheimera. Nie dość, że postawiono przed nią trudne zadanie, to na dodatek musi toczyć walkę wewnętrzną z dopadającymi ją objawami choroby.

Akcja toczy się w dwóch aspektach czasowych, obecnie oraz kilkadziesiąt lat wcześniej. Źródło zła rozpoczęło się wiele lat temu. Wykonywane przez niemieckiego lekarza eksperymenty na dzieciach w sierocińcu prowadzą nas do rozwiązania zagadki morderstwa. Trzeba zrozumieć historię sprzed lat, aby być blisko mordercy.

Przez całą lekturę odczuwa się grozę, panujący mrok i niespotykaną tajemniczość, odnosi się wrażenie, że jesteśmy przez kogoś obserwowani. Momentami czułam na plecach czyjś zimny i podniecony oddech. Te wrażenia mi się udzielały, przerażenie i strach były widoczne w moich oczach.

Nieodłącznym elementem potęgującym grozę całej akcji jest sceneria, w której ona trwa. Panująca śnieżna zima, mróz, chłód, a w środku poszukiwania sprawcy w głębokim i gęstym lesie. Pod nogami skrzypi śnieg, trzaskają gałęzie drzew, odgłosy leśnych mieszkańców głuszy torpedują nasze uszy, i my w środku. Emocje nie do opisania. Brak słów. Podniecenie nas nie opuszcza ani na moment, ciśnienie podniesione, serce o mało nie wyskoczy.

Takie emocje powinna wywoływać każda książka, po którą sięgamy. W tym przypadku nawet na moment się nie zawiedliśmy, wszystko o czym marzyliśmy, otrzymaliśmy w tej cierpkiej i gorzkiej lekturze.

Od tej lektury nie można się oderwać, krótkie rozdziały powodują, że autorka ciągle trzyma nas w napięciu. Dostarcza nam całą paletę różnorodnych wrażeń i emocji, z którymi musimy się oswoić jeszcze jakiś czas po zakończeniu lektury.

Polecam, trzyma w napięciu do pierwszych stron, sieje grozę i niepokój, czyli wywołuje pożądane emocje, a dodatkowo niespodziewane zwroty akcji cały czas wodzą nas za nos. Zakończenie nieprzewidywalne, nawet nie próbujcie zgadywać, nic z tego nie wyjdzie. Powieść was nie zawiedzie, wręcz przeciwnie, już z niecierpliwością będziecie czekać na dalsze śledztwa komisarz Teresy.

O Ilarii Tuti miałam okazję usłyszeć już w tamtym roku i to naprawdę pozytywne rzeczy. Jak widać, minęło sporo czasu od momentu, gdy stanęła na mojej drodze do momentu, aż sięgnęłam po jej książkę. Uważam jednak, że w niektórych wypadkach lepiej późno niż wcale. Oczywiście bywa, iż po fakcie nie znajduję potwierdzenia tego założenia. Ciekawi jesteście, jak było tym razem? Zatem zobaczcie.

Teresa Battaglia to komisarz z wieloletnim już stażem w pracy w policji. Można powiedzieć, że wiele już widziała, choć jak się okazuje nie wszystko. Dodatkowo jest doświadczona profilerką, której ciało i umysł niestety zaczynają sprawiać problemy. Najnowsza sprawa, która trafia w ręce jej oraz jej współpracowników to makabryczne morderstwo mężczyzny z niewielkiego włoskiego miasteczka u podnóży Alp. Ofiara na pierwszy rzut wygląda po prostu na pokiereszowanego w okolicach głowy. Szybko jednak wychodzi na jaw, że zamordowany pozbawiony jest... oczu! W prowadzeniu śledztwa pomaga jej nowy inspektor Massimo Marino, z którym Teresa nie bardzo potrafi się porozumieć. Jednak cel rozwiązania sprawy i złapania winnego tej zbrodni powoduje, że mimo wszystko łączą swe siły.

Wkrótce jednak w miasteczku pojawiają się kolejne ofiary, które według Battagli musi coś ze sobą łączyć. Choć próbuje sprawę posunąć do przodu to ciężko złożyć układankę, w której brakuje zbyt wielu elementów. Na domiar złego szef lokalnej policji nie wierzy w winę mieszkańca miasteczka i nie dość, że nie planuje pomóc komisarz Battagli, to wszystko skazuje na to, że wręcz utrudnia jej prace. Teresa jednak się tym nie przejmuje i robi wszystko by wraz z Marinim i reszta ekipy dopaść innego serii makabrycznych zbrodni. Jednak by odkryć prawdę i winnego, musi cofnąć się sporo w czasie.

Czy jest możliwe, by morderca był równocześnie ofiarą? Czy odpowiedzialny za zbrodnie może nie być świadomy czynów, których się dopuszcza? Czy możliwe jest, że człowiek pozbawiony jest jakichkolwiek emocji i uczuć?

Muszę przyznać, że książka Ilarii wciąga od pierwszych stron. Praktycznie pochłania czytelnika i przenosi w świat, w którym niekoniecznie chciałby żyć. Dodatkowo w niesamowity sposób ukazuje historię kobiety, której ciało i umysł odmawiają posłuszeństwa i to w najważniejszych i najmniej odpowiednich momentach. Choć główna bohaterka wydaje się szorstka i niedostępna to w rzeczywistości jest niezwykle wrażliwa i empatyczna osoba, która wiele rzeczy przeżywa bardzo dotkliwie. Książka jest wciągająca, intrygująca oraz mroczna. To nie fantazja, lecz samo życie i brutalna prawda. Dowiadujemy się też pewnej ciekawostki mianowicie, że okno życia lub coś niezwykle do niego podobnego istniało już ponad 200 lat temu! Zdecydowanie planuje sięgnąć po druga części to jak najszybciej! Was również do tego zachęcam.