Ktoś z nas kłamie. Wydanie serialowe

Kto kłamie? Kto mówi prawdę? Czy wszyscy mają sekrety? A może nikt nie zna odpowiedzi? Wystarczy jeden ruch, by niczym efekt domina zmotywować bohaterów do działania w powieści "Ktoś z nas kłamie".

Thriller autorstwa Karen M. McManus to historia z pozoru banalna - jedno kłamstwo zapoczątkowało fale niepowodzeń i dalszy rozwój wypadków. Jednak wczytując się w tekst dostrzeżecie, że nic tak naprawdę nie jest prawdziwe a wszystko może w niezwykle łatwo sposób obrócić się w ułudę. Autorka wprowadziła sieć zawiłych kłamstw w których nie tylko gubi się czytelnik, ale i sami bohaterowie - dzięki temu pojawiają się przebłyski umożliwiające chociaż chwilowe dostrzeżenie dziur w pozornie doskonałym planie.

Fabuła jest pomysłowa i wymaga sporego zaangażowania ze strony czytelnika, by ten zrozumiał co kryje się za słowami bohaterów. Wszystko rozpoczyna się w poniedziałkowe popołudnie, gdy pięcioro uczniów liceum Bayview zostaje zatrzymanych za karę po lekcjach. Każdy z nich jest inny i na pierwszy rzut oka nie maja ze sobą nic wspólnego - ślicznotka, diler, sportowiec i outsider. A jednak łączy ich jedno konkretne zdarzenie: śmierć ostatniego z nich, twórcy słynnej aplikacji rozpowszechniającej plotki o uczniach. Dlaczego doszło do śmierci i kto ponosi za to winę? A może to tylko niefortunny zbieg okoliczności i nieszczęśliwy wypadek? Policja utrzymuje, że śmierć Simona nie była przypadkowa, rozpoczyna się zatem próba rozwikłania zawiłej sieci kłamstw.

Motyw przewodni oparty na uczniach liceum nie mógł być lepiej trafiony. Kto jak kto, ale młodzież bez ogródek potrafi zagiąć prawdę dla własnych potrzeb co skutecznie potwierdziła autorka. Wiele razy myślałam, że jestem na dobrej drodze ku rozwiązaniu zagadki, ale liczne nieoczekiwane zwroty akcji szybko sprowadzały mnie na ziemię. Pierwszoosobowa narracja ze strony licznych bohaterów oraz lekkość stylu w porównaniu do ciężkiego klimatu wiszącego w powieści, dodają uroku i prowadzą czytelnika na tory kryminału psychologicznego. Przyznaję, że dzięki temu całość wypada wzorowo i zapewnia doskonałą lekturę wyłącznie na jeden wieczór - szybka akcja i utrzymane tempo przemawiają na korzyść błyskawicznego czytania.

Jest również w tej książce coś, poza dobrą fabułą. To nawiązanie do współczesności, przekonań nastolatków i krzywdzących plotek. Sprawę zapoczątkował pomysł aplikacji, która w błyskawicznym tempie miała roznieść po szkole pikantne plotki z życia uczniów. Czy nie tego właśnie obawia się młodzież? Że ich głęboko skrywane tajemnice ujrzą światło dnia? Karen M. McManus z zaskakującą wprawą nawiązuje do prawdziwego życia nastolatków z jego brutalną naturą i mroczną stroną. Dzięki temu "Ktoś z nas kłamie" to powieść wciągająca i niezwykle intrygująca, od której nie sposób się oderwać.

W sumie sama do końca nie wiem, co mogłabym powiedzieć o "Ktoś z nas kłamie". Nie pamiętam, kiedy czytałam coś tak dobrego i tak mnie do jakieś pozycji ciągnęło po odłożeniu jej. Zaskakiwała mnie nie raz, a już zwłaszcza im bliżej byłam końca. W mojej głowie wciąż rodziły się nowe teorie, scenariusze i powiem wam, że ten ostateczny odsunęłam prawie na samym początku na bok, uznając go za niemożliwy, dopiero z biegiem akcji zaczynałam to sobie na nowo i lepiej układać. Jednak jednej rzeczy się naprawdę nie spodziewałam. Jednak ta książka pokazuje też coś innego, czyli to jak ludzie oddziałowują na siebie, jak wielki wpływ mamy na innych, do czego społeczeństwo może doprowadzić człowieka. Najlepsze jest jednak to, że pokazuje nam to na różnych przykładach. Mamy tu jednak jeszcze temat chociażby zmiany człowieka, co wcale nie powinno nikogo dziwić, ponieważ po takich przejściach każdy by się zmienił. Najbardziej jednak podoba mi się fakt, iż ukazuje ona, jak samotność oddziałowuje na nas i do czego może doprowadzić, w jak toksyczną relację potrafi nas wplątać. Dobrze wykreowani, różni bohaterowie, na co zawsze zwracam uwagę. Jedynie, co mi tu nie pasowało to epilog. Nie podobało mi się to, że został w nim opisany długo jeden wątek, a inne zostały potraktowane po macoszemu. Nie lubię takich rzeczy, ale no niech już będzie. Osobiście polecam wam tę pozycję, która wciąga oraz zaskakuję i jest, dla mnie przynajmniej, w małym stopniu przewidywalna, a tego mi brakowało.

Pięć osób zamkniętych w kozie za karę: Bronwyn, szkolna prymuska, która nie wygląda na osobę, która mogłaby coś przewinić, Cooper, sportowiec, którego uwielbiają wszyscy, Addy, typ piękności, która nie grzeszy rozumem, Nate, diler narkotyków, który z góry spisany na straty oraz Simon, człowiek, którego nienawidzą wszyscy, ze względu na obnażającą sekrety kolegów aplikację. Jego życie tego dnia się zakończy.

„Ktoś z nas kłamie” to doskonale skonstruowany thriller młodzieżowy, który trzyma w napięciu do samego końca, mimo że jego akcja nie jest zbyt szybka. Kolejne elementy układanki odsłaniają się przed czytelnikiem stopniowo, a zakończenie szokuje. Nigdy nie wpadłabym na to, jaki obrót spraw przybierze ta fabuła. Wielki plus dla Karen M. McManus, ponieważ niełatwo jest mnie zaskoczyć.

Lubię kiedy bohaterowi są wyraziści i różnorodni. Bezapelacyjnie można przyznać autorce to, że zafundowała czytelnikom prawdziwą mieszankę wybuchową w postaci odmiennych bohaterów. Nate, Addy, Cooper i Bronwyn reprezentują różne światy, gdyby nie sprawa, która ich bezpośrednio połączyła, ich znajomość nie miałaby racji bytu. Każdy z nich ma coś na sumieniu oraz nie chce, by jego sekret ujrzał światło dzienne. Ktoś jednak usilnie próbuje im w tym przeszkodzić i nie jest to tym razem Simon, który nie jest już dla nich zagrożeniem. Czy któreś z nich było w stanie zaplanować tak okrutną intrygę i dalej sobie pogrywać z całą szkołą?

Narratorem jest każda z głównych postaci, więc mamy okazję poznać historię z różnych perspektyw. Tak naprawdę, w pewnym momencie, każdy zaczyna być podejrzany. Śmierć Simona nie jest jednak jedynym ważnym wątkiem, zawartym w tej pozycji. Autorka wplotła tu również wiele innych istotnych problemów, jakimi jest na przykład alkoholizm, narkotyki, depresja, kłamstwa oraz plotki. To opowieść o zagubionych nastolatkach, którymi targają najróżniejsze emocje i którym przyszło stać się dorosłymi zbyt szybko.

Uważam, że ta pozycja będzie dobra zarówno dla nastolatków, jak i dla starszych czytelników. Ja bawiłam się przy niej wyśmienicie. Nie jest to krwawy thriller, wręcz przeciwnie, występuje tutaj silny nacisk na aspekt psychologiczny. Dzięki prostemu w odbiorze językowi oraz lekkim stylowi autorki, książkę pochłania się w mgnieniu oka. „Ktoś z nas kłamie”, to intrygująca, wciągająca i ciekawa powieść, po którą warto sięgnąć, jeśli lubicie klimat szkolnych korytarzy oraz nastoletnich bohaterów.

Pięciu uczniów, zostaje po lekcjach w liceum Bayview za karę w kozie. Każdy z nich jest inny. 𝓑𝓻𝓸𝓷𝔀𝔂𝓷 - najlepsza uczennica, prymuska, chce studiować na Uniwersytecie Yale i jak niby ona miała złamać zasady? 𝓝𝓪𝓽𝓮 - typowy bad boy. Przystojny, ale “zniszczony”. Jest pod nadzorem kuratora, ponieważ handlował narkotykami. 𝓐𝓭𝓭𝔂 - lalunia, królowa wszystkich szkolnych bali. Wiele chłopaków do niej wzdycha, lecz ona sama ma jednego mężczyznę, ale czy na pewno? 𝓒𝓸𝓸𝓹𝓮𝓻 - gwiazda szkolnej drużyna baseballowej, skrywa jedną tajemnicę i nie chce się nią podzielić. 𝓢𝓲𝓶𝓸𝓷 - dziwak. Jest twórcą słynnej aplikacji About That. Na czym ona polega? Bowiem co jakiś dzień wyciekają najgłębsze “brudy” na temat uczniów, którzy nie są uważani za szkodliwych. Po tych informacjach ich życie może się obrócić do góry nogami. Koniec z miłymi uśmiechami na przerwach, pozostają jedynie pogardliwe spojrzenia.

Kara nie kończy się dobrze. Simon niestety nie wychodzi z niej żywy. Policja twierdzi, że jego śmierć nie jest przypadkowa. Bowiem kolejnego dnia miał zamiar opublikować kompromitujące informacje na temat pozostałej czwórki uczniów.

Od razu pierwszymi podejrzanymi stają się Bronwyn, Nate, Addy oraz Cooper. Czy tak naprawdę oni mogli to zrobić? A może zostali wrobieni, a wina leży po stronie osoby, która wciąż jest na wolności?

Jedno jest wiadome. Ktoś z nich kłamie…

Po książkę postanowiłam sięgnąć, ponieważ niedawno skończyłam oglądać serial “Ktoś z nas kłamie”. Byłam bardzo ciekawa tych typowych różnic, bo stwierdziłam, że na pewno takie będą. I były.

Nie miały one jakiegoś takiego straszne znaczenia, jednak chyba uważam książkę za lepszą.

Zacznę od początku.

Każdy nowy rozdział jest inną perspektywą. Dzięki temu możemy poznać emocje każdego bohatera. Dodaje to takiego uczucia “a ja wiem, a wy nie” - bo w końcu możemy się dowiedzieć czegoś, ale nie wiadomo czy ten bohater wyjawi to innym. Mamy tutaj też wątek romantyczny. Tak myślałam, że go tutaj nie zabraknie. Był ON świetny, a nawet lepszy niż w filmie. Tutaj było czuć chemię między bohaterami. Widać było początki, wzniesienia, a później upadki. W filmie natomiast no wzięło się to trochę znikąd. Dodatkowego plusika dodaje właśnie ta perspektywa. Dzięki temu wiemy, jakie emocje odczuwa on, a jakie ona, kiedy byli ze sobą blisko, kiedy nie mogli przestać o sobie myśleć. Wiadomo, ciężko jest przedstawić w filmie emocje, i uważam, że aktorzy poradzili sobie bardzo dobrze! Nie uważam się, też za wielkiego znawcę kinematografii, ani nic - poprostu piszę własną szczerą opinię.

Książki nie da się od tak zostawić. Mnie wciągnęła niesamowicie i ciągle mówiłam “jeszcze tylko jeden rozdział…”. Skończyło się na tym, że przeczytałam ją w dwa wieczory, a później nie wiedziałam co ze sobą zrobić.

Niestety nie mogę powiedzieć, że czytając zakończenia zagadki się nie spodziewałam , bo jednak na początku oglądałam serial i już wiedziałam jak się zakończy. Jednak mogę powiedzieć, że scena “epilogowa” w książce, a serialu była inna.

W serialu kończy się bowiem, tak, że zwiastuje to dalszą część - i mam nadzieję, że tak będzie!

Książka ma inną końcową scenę, ale kurcze - była ona taka piękna, ale jednocześnie taka niewystarczająca. No zostawili mnie w takim momencie, że “ciskałam gromami z oczu”. JAK MOŻNA TAK KOŃCZYĆ! To ciągłe uczucie, że chce się wiedzieć jak ta relacja się rozwinie dobija niesamowicie.

Także wydawnictwo “zysk i s-ka” wiecie co robić! Specjalnie przeglądałam strony z książkami po ang, żeby znaleźć czy jest druga część i uwaga… JEST (jeśli oczywiście się nie mylę 😂)

Podsumowując książka “Ktoś z nas kłamie” jest świetnym thrillerem i jeśli jesteście ciekawi różnic to nie czekajcie, tylko czytajcie! Możliwe, że nie spodoba się, aż tak starszym czytelnikom, ponieważ niektóre sceny są bardzo absurdalne i właśnie to może ją przekreślić. Jednak w moim przypadku tak nie było!

Przez to, że książka jest napisana przyjemnym językiem to właśnie czyta się ją baardzo szybko i nie obejrzycie się, kiedy ją skończycie!

Czytałam już wcześniejszą książkę autorki ,,Dwoje dochowa tajemnicy" i naprawdę bardzo mi się podobała. To właśnie było powodem sięgnięcia po tę powieść. Z pewnością jest dużo grubsza, na szczęście druczek pozostał średniej wielkości. Wiele osób zapewne woli oglądać serial na jej podstawie, jednak ja zawsze uważam, że lepsza jest książka. Tutaj przynajmniej mogę poddać się wodzy fantazji i zastanawiać komu tak bardzo zależało, by pozbyć się jednego z ich kumpli.

Nie wiem jak w filmie, ale tutaj pozycja rozpoczyna się jakby nagle. Wszystko czytamy z perspektywy bohaterów, którzy udzielają się tutaj naprzemiennie. Akcja dzieje się równomiernie i jest podzielona jakby na dwa etapy. W jednym z nich bohaterzy opowiadają o życiu, które w żaden sposób nie dotyczy sprawy i drugim, kiedy faktycznie zastanawiają się kto mógł to zrobić. Podkreślę również, że każda postać ma tutaj swoje sekrety. Bywa, że w pewnym momencie bardzo histeryzują, a innym myślą o sprawie ze spokojem. Bardzo ciężko jest określić komu mogło zależeć na śmierci bohatera, gdyż w późniejszym czasie po kolei czytamy o sprawach, które mogły się z tym wiązać. Tak naprawdę każdemu z nich mogło zależeć na unicestwieniu go. W momencie, kiedy powiedzmy, że jedna osoba rozpacza, lub przypomina sobie chwile, które spędziła z Simonem, druga zauważa, że prawdopodobnie jest w tym momencie nieszczera. Nie wiemy tylko czy chodzi o to, że coś ukrywa, czy że specjalnie tak się zachowuje, by oczyścić się z zarzutów. Taka naprawdę bardzo pokrętna historia. Chwilami mnie nieco śmieszyła, a momentami wprawiała w zakłopotanie. Nie da się na podstawie tego, co nam zdradzają wskazać sprawcę. Im dalej się w nią wgłębiałam, tym bardziej miałam ochotę ich pospieszyć, tak bardzo mnie to dręczyło. Pod koniec napięcie wzrastało i opadało. Jeśli ktoś lubi książki z wątkiem kryminalnym, to naprawdę mu się ona spodoba. Ja świetnie się przy niej bawiłam i jeśli już tu jestem, to zdradzę wam, że mój typ zabójcy okazał się być nietrafiony...