Żona więźnia

"Żona więźnia" to poruszająca opowieść o miłości, która w ogóle nie powinna się wydarzyć i choć piękna tak pełna była poświęcenia i niesamowitych wyrzeczeń.

Rok 1944, czasy wojenne. Młoda Czeszka Izabela wraz z matką i młodszym bratem starają się żyć w miarę normalnie, chociaż jest im ciężko, zwłaszcza z radzeniem sobie z pracą na roli. Pewnego dnia do pomocy zostają im przydzieleni brytyjscy jeńcy wojenni, a świat dziewczyny wywraca się do góry nogami za sprawą kaprala Billa Kinga. Młodzi postanawiają wziąć ślub i uciec jak najdalej zdołają, jednak po drodze wpadają w ręce nazistów. Izabela przebrana za mężczyznę trafia wraz z mężem do niemieckiego obozu, gdzie w pełni świadoma zagrożenia ukrywa przed innymi swoją płeć i skazuje się na wszelkie niewygody, a wszystko to w imię miłości...

"Żona więźnia" urzekła mnie przede wszystkim piękną okładką, jednak co do samej lektury mam mieszane uczucia. Niestety nie odczuwałam tego głębokiego uczucia i więzi jakim darzyli się bohaterowie. Więcej emocji wzbudzili we mnie bohaterowie drugoplanowi, ich opowieści oraz to jak bardzo pomagali i chronili Izabelę, mimo, że jej wcale nie znali. Zabrakło mi też więcej faktów z samego życia w obozie. Momentami też książka bardzo mi się dłużyła.

Polecam jednak przeczytać i samemu się przekonać czy ta książka przypadnie Wam do gustu.

Ile jesteś w stanie poświęcić dla miłości?

Rok 1944.Główną bohaterką powieści jest młoda piękna, odważna, silna, przebiegła i charakterna Czeszka z Vrażnégo Izabela, która dla pierwszej miłości Billa Kinga - brytyjskiego jeńca wojennego jest w stanie porzucić swoje bezpieczne życie, dom i rodzinę.

Szybki, potajemny ślub z brytyjskim jeńcem, pomysł o dołączeniu do ruchu oporu, ucieczka z domu rodzinnego, przyczyniły się do tego, że oboje pomimo wielkiej nadziei i dopracowanego prawie idealnie planu, trafią w ręce nazistów.A zaraz później do niemieckiego obozu w Lamsdorf.

Izabel, aby przeżyć ukrywa swoją płeć, udając mężczyznę, co świadomie skazuje ją na głód, ciężka pracę, cierpnie, upokorzenie oraz ciągły strach przed zdemaskowaniem.

Jednak w obozie pomimo nieludzkich warunków, para zaprzyjaźnia się z innymi więźniami Maxem, Scottem i Ralphem, którzy pomimo ciężkiej sytuacji, pomagają im i zapewniają namiastkę bezpieczeństwa oraz wspólnie chronią wielką tajemnice Izabeli.

Kiedy tylko ujrzałam w zapowiedziach na stronie Wydawnictwa Kobiecego powieść "Żona więźnia" z cudowną okładką zapierającą dech w piersiach, pełną miłości i wzajemnej bliskości dwojga kochanków, na tle "ściany" z drutu kolczastego (przypominającego ogrodzenia obozów zagłady) od razu wiedziałam, że muszę przeczytać tą historię.Historie inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami.

"Żona więźnia" to historia w której akcja rozrywa się w latach 1944-1945, czyli w ostatnim czasie trwania || wojny światowej.

Jest to piękna, wzruszająca opowieść o prawdziwej sile miłości, która pomimo tego, że przyszła niespodziewanie i połączyła ze sobą dwa odrębne światy, zesłała kochanków w śmiertelne niebezpieczeństwo.

Dzięki powieści możemy przyjrzeć się z bliska jak wyglądały losy jeńców wojennych, w jakich warunkach żyli oraz z jakimi trudami przyszło im się zmierzyć (brakiem jedzenia, chorobami ciężka pracą ponad ludzkie siły).

Najbardziej w całej opowieści zaintrygowała mnie główna bohaterka Izabela, która nie będąc świadoma do końca swojej decyzji okazała się niezwykle odważną, uparta i silną kobietą.

Kiedy trafia do obozu nie użala się nad swoim losem, ale udowadnia, że pomimo głodu, ciężkiej pracy, nieludzkich warunków jest w stanie zrobić wszystko by chronić swą kobiecość i być blisko z ukochanym, co z pewnością jest godne podziwu!

Chciałabym również zwrócić uwagę, że bardzo podobały mi się postacie drugoplanowe, które były w stanie zaryzykować swoje drogocenne życie by chronić obcą osobę - Izabelę.

"Żona więźnia" to powieść o wielkiej prawdziwej miłości, przyjaźni, lojalności, wzajemnym poświęceniu, nadziei wiary o lepsze jutro, odwagi, strachu, odpowiedzialności za drugiego człowieka, wzajemnym poświęceniu oraz ludzkiej solidarności w samym sercu piekła zafundowanego przez drugiego człowieka. Książka niejednokrotnie chwyciła mnie za serducho, poruszyła i wywołała ogrom łez przez co czasem musiałam ją odłożyć, aby dać "upust" smutnym emocjom.

Dlatego też będąc już dawno po lekturze gorąco polecam wam ten tytuł zwłaszcza osobom, które lubią historie oparte na faktach oraz interesują się tematyką obozową.

Polecam. Świetna książka bardzo zaskakująca i taka jak lubię

Cześć Wam 🖐🏻

Czytacie książki oparte na prawdziwych historiach?

⭐RECENZJA⭐

Izabela poznaje wojennego jeńca, kaprala Billa Kinga. Organizuje z nim szybki ślub, tak żeby rodzina kobiety nie wiedziała o tym. Następnie podczas ucieczki zostają złapani przez nazistów. Kobieta ukrywa swoją płeć w obozie. Ciągły strach towarzyszy naszym bohaterom. Czy podołają okrucieństwu, które jest w obozie? Czy ich miłość przetrwa tę trudną próbę?

💧

„Żona więźnia” to bardzo wzruszająca powieść oparta na prawdziwej historii. Opowiada losy Izabeli, Czeszki zakochanej w brytyjskim jeńcu wojennym, Billu Kingu, ich potajemnym ślubie, ucieczce, wpadce w ręce nazistów oraz życiu w obozie pracy przymusowej. Powiem Wam, że ta lektura była dla mnie bardzo ciężka. Rzadko kiedy sięgam po taki gatunek, właśnie przez jego trudną treść. Ta książka rozwaliła mnie emocjonalnie. Nadal nie mogę się po niej pozbierać, mimo, że skończyłam ją czytać jakiś czas temu i czytałam ją z przerwami. Jest to historia pięknej miłości, chociaż wkoło trwa druga wojna światowa. Mimo tego całego okrucieństwa, mimo śmierci z powodu kul, głodu albo chorób. Czy ta powieść chwyciła mnie za serce? Tak! Ta codzienna walka o przetrwanie, ale nie tylko swoje, lecz bliskich. To codzienne cierpienie, te przeszkody, z którymi musieli mierzyć się bohaterowie. To pokazuje ogromną siłę i chęć walki o lepsze jutro, o choćby odrobinkę radości i zapomnienia. Autorka ma świetny warsztat językowy i chociaż mi to zajęło troszkę więcej czasu, czyta się dość szybko. Polecam! Ta powieść jest warta waszego czasu! Dla tych emocji sięgnijcie po nią!

💧

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @[Adres usunięty]ce 🖤

💧

Miłość to piękno szczerego uczucia, przywiązania, wspólnego bycia z najbliższą nam osobą... Jednakże miłość, to również wielkie poświęcenie dla drugiej połówki, które często wymaga od nas heroicznych czynów, trudnych decyzji, a nierzadko wręcz narażenia własnego życia i zdrowia. O takiej odwadze i towarzyszącym jej poświęceniu opowiada właśnie poruszająca powieść Maggie Brookes pt. "Żona więźnia", którą miałam przyjemność poznać dzięki księgarni TaniaK[Adres usunięty]!

Ta oparta na prawdziwych wydarzeniach opowieść przedstawia losy dramatycznej miłości młodej Czeszki - Izabeli, do brytyjskiego jeńca okresu II wojny światowej - kaprala Billa Kinga. Ich przypadkowe spotkanie staje się początkiem zakazanego uczucia, którego efektem jest potajemnie zorganizowany ślub. Jednakże los nie pozwala obojgu cieszyć się szczęściem, gdyż zostają oni pojmani przez nazistów podczas próby ucieczki z kraju. Tym samym też Izabela - przebrana w żołnierski mundur, trafia wraz z Billem do jenieckiego obozu w Lamsdorf. Ukrywając swoją płeć oraz zmagając się z głodem i piekłem obozowego życia, walczy o przetrwanie i miłość u boku męża...

Opowieść ta wydaje się na tyle niezwykłą, iż gdybym nie znała okoliczności jej powstania, nigdy nie uwierzyłabym w jej autentyczność. A jednak wszystko to miało naprawdę miejsce przed ponad siedemdziesięciu laty, co czyni niniejszy tytuł jeszcze bardziej wyjątkowym, wspaniałym i emocjonującym. To obyczajowa opowieść historyczna, w której jednakże nie brakuje wartkiej akcji, przygody i wielu dramatycznych wydarzeń. Przede wszystkim jest to jednak portret wyjątkowych ludzi, a w zasadzie kobiety, która poświęciła dla swojego męża absolutnie wszystko, co tylko poświęcić można...

Książka ta przybiera postać pierwszoosobowej relacji Izabeli, która opisuje swoje wojenne, a następnie obozowe losy u boku Billa. To właśnie za sprawą jej opowieści poznajemy pierwsze spotkanie tej pary, rodzące się uczucie, okoliczności sekretnych zaślubin i tragiczną ucieczkę, która kończy się uwięzieniem obojga w obozie. Od tej chwili to codzienność życia w tym miejscu, ukrywania płci, głodu, chorób, ale też i strachu przed każdym dniem, wypełnia kolejne strony książki. I jest to naprawdę niezwykle intrygująca, poruszająca i emocjonującą narracja, która niejednokrotnie nas zaskakuje, szokuje i wzrusza do łez. Całość wieńczy zaś bardzo widowiskowy finał.

Izabela i Bill to wspaniali bohaterowie, których od pierwszych chwil darzymy wielką sympatią. Nie może być jednak inaczej, gdy to poznajemy ich charaktery, wzajemne poświęcenie i dobro, które drzemie w ich sercach. Ona jest gotowa poświęcić wszystko dla męża, ON zaś stara się chronić Izabelę w obozie najlepiej, jak tylko potrafi. Imponuje nam ich siła, hart ducha, determinacja oraz spryt, który tak naprawdę pozwala przetrwać im ten mroczny czas. Oczywiście uznanie to jest tym większe, iż mamy w pamięci wciąż tę myśl, że ludzie ci żyli naprawdę...

Dla wielu czytelników książka ta będzie przede wszystkim opowieścią o pięknej miłości, małżeńskim poświęceniu i sile przyjaźni, która pozwoliła przetrwać parze bohaterów ten niezwykle trudny czas obozowej codzienności. Dla innych zaś właśnie relacją o tym, jak wyglądało życie w obozie jenieckim, które w mej ocenie zostało oddane tu nie tylko w przekonujący, ale też i niezwykle szczegółowy sposób. Znajdą się też i tacy - w tym ja, dla których tytuł ten stanowi wzruszającą historię o miłości w świecie wojny, gdzie to obyczajowe i wojenne akcenty są równie ważne, istotne i piękne. I tak też chyba powinno się odbierać niniejsze dzieło Maggie Brookes.

Z pewnością spotkanie z tą powieścią jest niezwykłym, emocjonalnym i poruszającym przeżyciem, aczkolwiek jednocześnie i intrygującą lekturą. Nie jest bowiem możliwym przejście obojętnym wobec losów pary głównych bohaterów, ich przygód i miłości, która została wystawioną na najcięższą, możliwą próbę. Oczywiście jest to książka wpisującą się w szeroko rozumiany nurty literatury kobiecej, aczkolwiek myślę że także i panowie mogą sięgnąć śmiało po ten tytuł, który oddaje sobą w realistyczny sposób czas II wojny światowej i piekło obozowego życia.

"Żona więźnia" to piękna powieść, przy której spędzicie wiele niezapomnianych chwil, wzruszeń i przeżyć. Jednocześnie książka ta pozwala też spojrzeć zupełnie innym okiem na to, czym jest miłość, małżeństwo i związek dwojga osób, który w dzisiejszych czasach wydaje się często nie mieć nic wspólnego z tym, jak to wyglądało kiedyś, [Adres usunięty]. w czasie wojennej zawieruchy. Polecam i zachęcam was do sięgnięcia po niniejsze dzieło Maggie Brookes.

Dzielnie spełniam swoje postanowienie noworoczne i sięgam po książki, które zazwyczaj bym ominęła lub odłożyła "na później". Tym razem skusiłam się na romans osadzony w czasach drugiej wojny światowej.

Na wyróżnienie zasługuje fakt, że historia jest inspirowana prawdziwymi wydarzaniami. To potwierdza stwierdzenie, że życie pisze najlepsze scenariusze. I tak również było w tym przypadku. Historia sprawia wrażenie nieprawdopodobnej i wręcz naciąganej, jednak trzeba sobie zdać sprawę, że wszystko dzieje się w dość trudnych i niezrozumiałych czasach. Według mnie głównie Żona więźnia broni i opiera się na tym romansie dwójki ludzi, którzy w normalnych okolicznościach nie mieliby szans się spotkać.

Niestety największym dla mnie minusem był styl pisania pani Brookes lub też wina tłumacza. Niestety w tym przypadku ciężko mi stwierdzić, kto mocniej zawinił. Na pierwszy plan wysuwa się mieszana narracja pierwszo- oraz trzecioosobowa. Nie przepadam za tego typu rozwiązaniami i preferuje, jak w powieści narracja jest prowadzona konsekwentnie w jeden sposób. Ogólnie obydwa sposoby są bardzo dobrze i poprawnie napisane, a ilość ciekawych opisów, aż powala. Jednak moim skromnym zdaniem nie powinno się mieszać narracji.

Drugim aspektem, który lekko działał mi na nerwy to sposób, w jaki został przetłumaczony szkocki akcent. Niestety dialogi z tym bohaterem bardzo ciężko się czytało, ponieważ składał ON się z wyrażeń typu: "pomyślołech"; "dowi"; "otwierajom"itp. Też do szewskiej pasji doprowadzają mnie sposoby, w jaki męskie oraz żeńskie narządy rozrodcze są nazywany w sposób typu "wilgotna jedwabistość". A okres nazywany jest per ciotka. Myślę, że w książce, która skierowana jest do dorosłych, jednak znajdowały się bardziej przyziemne nazwy, bo te wymyślne, w moim przypadku, tylko psują odbiór książki.

Bohaterowie drugoplanowi to następny akcent, który ratował książkę i sprawiał, że była ona o wiele ciekawsza. Czasem się nawet zdarzało, że wolałam dowiedzieć się więcej o innych postaciach, jak o Billu oraz Izabeli. Najbardziej polubiłam Ralpha i Maxa z całej grupy postaci. Byli oni świetnie wykreowani, a historia, w szczególności, Maxa złapała mnie za serce.

Uważam, że nie jest to książka dla wszystkich. Na pewno lepiej odnajdą się w niej osoby, które wcześniej miały styczność z taką literaturą. Chociaż fani romansów też znajdą wiele dobrego w Żonie więźnia dla siebie.

ℤ𝕠𝕟𝕒 𝕨𝕚𝕖𝕫𝕟𝕚𝕒 - 𝕣𝕖𝕔𝕖𝕟𝕫𝕛𝕒 𝕡𝕣𝕖𝕞𝕚𝕖𝕣𝕠𝕨𝕒

Wspominałam wielokrotnie, że literatura wojenna nie należy do moich ulubionych typów, jednak zdarza mi się czasem trafić na prawdziwe perełki! Tym razem tak właśnie było!



Izabela zakochuje się w brytyjskim jeńcy wojennym Billym w mgnieniu oka i pragnie rozpocząć z nim nowe życie. Szybki ślub, chwile pełne szczęścia i uniesień nie są w stanie zatrzymać postępującej wojny, która zbiera przerażające żniwo. Wkrótce para trafia do obozu w Lamsdorf, gdzie Izabela jest zmuszona ukrywać swoją tożsamość, tym samym ryzykując życie swoje, męża i ich towarzyszy. Czy głód, cierpienie i poniżenie okażą się silniejsze niż miłość?



Historia, która zdarzyła się naprawdę doczekała się i w przepiękny sposób została opisana przez Maggie Brookes. Nie liczcie na ckliwą i łatwą historię miłosną. To odarta z radości i pięknych momentów brutalna prawda o sile przywiązania i głębokim uczuciu, które bohaterowie stawiają ponad wszystko. Wzruszające okazały się opisy niesamowitej więzi, jaka powstała między współwięźniami - obozowa rodzina wytrwale pomagała swoim członkom w nadziei, że chociaż część z nich powróci do domów i rodzin.

Całość napisana jest przepięknym stylu (warsztat Autorki wzbudza mój podziw), czyta się szybko, chociaż niektóre fragmenty są brutalne i mniej zrozumiałe (główna bohaterka posługuje się bardzo, bardzo uproszczonym angielskim).

„Żona więźnia” to niesamowita opowieść oparta na prawdziwych wydarzeniach, która sprawiła, że po lekturze byłam głęboko wzruszona! Jednocześnie nie mogłam się oderwać od tej pełnej pasji i wiary w miłość historii! Polecam!

Jak dużo jesteście w stanie poświęcić dla własnej miłości? Czy głód, pragnienie, trudne warunki klimatyczne, ból, cierpienie, czy tyle jesteście w stanie znieść, aby być u boku własnego męża? A teraz najważniejsze pytanie, czy potraficie oddać własne życie dla drugiej osoby?

Pytania trudne, ale właśnie przed takimi stanęła Izabela, główna bohaterka powieści. Musiała wybrać, czy pójść za głosem serca, czy porzucić rodzinę, dom i stanąć u boku męża w trudnych warunkach, warunkach ciężkich do przeżycia. Wręcz każdy dzień dla małżonków to była ogromna walka o przetrwanie i ukrywanie przed wszystkimi ich największej tajemnicy, dzięki której Izabela będzie mogła być z Billem.

"Żona więźnia" to piękna historia o poświęceniu wszystkiego i oddaniu w imię wielkiej miłości. Pokazuje, ile w stanie jest zrobić kobieta, ilu rzeczy się wyrzec, aby tylko jej nie rozdzielono z ukochanym. To tak jak w składanej przysiędze małżeńskiej "w zdrowiu i chorobie, w dobrej i złej doli, aż do końca życia", tak było w przypadku tych bohaterów.

Książka, która długo pozostaje w pamięci, poprzez cierpienie wszystkich ludzi spowodowanych wojną, a poświęceniu bezbronnej kobiety, idącej za głosem własnego serca. Powieść chociaż obszerna, to czyta się szybko i nie jest żadną fikcją literacką, a opowieścią opartą na faktach. Dla mnie osobiście najgorsze były fragmenty opisujące wszy, które obłaziły człowieka wszędzie, były we włosach, w ubraniach i ten moment wyczesywania ich, nawet nie próbowałam sobie tego wyobrażać.

✒✒✒✒✒✒✒✒✒✒

Izabela charakterna Czeszka i Bill brytyjski jeniec wojenny, poznają się w trudnych warunkach, na przestrzeni panującej wojny. Znajomość ich przeradza się w miłość, która prowadzi do szybkiego ślubu zakochanych i ucieczki. Niestety zostają złapani przez nazistów. Izabela przebrana w mundur żołnierza trafia wraz z mężem do niemieckiego obozu. Tam, aby przeżyć musi udawać mężczyznę, co nie jest łatwe. Jeśli ktoś zauważy, że jest kobietą, będą czekać ją tortury, aż w końcu śmierć jej i Billa.

“Żona więźnia” Maggie Brookes to powieść inspirowana prawdziwą historią, jak możemy wyczytać na okładce. Historią jakich my - Polacy znamy wiele, a przynajmniej ja znam, a temat wydarzeń II wojny światowej wielokrotnie przewijał się w moich wyborach czytelniczych. Śledzimy losy młodej Czeszki o mocnym charakterze - Izabeli i brytyjskiego jeńca wojennego - Billa Kinga, którzy potajemnie biorą ślub i organizują ucieczkę, w trakcie której zostają schwytani i odesłani do obozu jenieckiego, gdzie Izabela pragnąc zostać ze swoim mężem, musi przekonać niemieckich strażników, a także innych brytyjskich jeńców, że jest jednym z nich. Oczywiście jak możecie się domyślić nie jest to proste i prowadzi do wielu niebezpiecznych sytuacji.

Jeśli chodzi o moje wrażenia, to są one mieszane, dlatego już na samym początku zachęcam Was do osobistej oceny i przeczytania 😃! Sama historia, szczególnie że napisana przez samo życie, jest aż niewiarygodna, wielokrotnie chwytająca za serce i warta poznania. Siła braterstwa, relacje i poświęcenia przyjacielskie są chyba moim ulubionym elementem tej historii, momenty wielkiej solidarności i dobroci były dla mnie o wiele bardziej wzruszające niż nasz główny wątek romantyczny. Nie mogłam do końca, jak to ja, uwierzyć w tę wielką miłość od pierwszego wejrzenia, a bezmyślne postępowanie naszych bohaterów i ich naiwność w związku z ucieczką były dla mnie dość nerwowym przeżyciem 😛 Jednak mogę przymknąć na to oko i założyć, że to wina niepewnych czasów. Drugą i już chyba ostatnią rzeczą, która wydała mi się ciut dziwna, jako że jestem “koneserem” (jeśli mogę się tak skromnie nazwać 😛) takich powieści, to to, że przykładowo jeniec wojenny miał skądś paczkę prezerwatyw, że wyjście do dentysty bez jakiegokolwiek nadzoru strażnika jest możliwe, że czytanie książek w obozie to nic dziwnego - przez to, mimo tego, że autorka wykonała dość duży research, tylko momentami odczuwałam tę atmosferę wojny, obozów, wielkiej tragedii. Ale mimo wszystko książkę skończyłam i skończyć chciałam, w końcu jest to piękna historia prawdziwej miłości, a takich nigdy za wiele 😃!

W 1944 roku Izabela wraz z mamą i młodszym bratem Markiem mieszka na rodzinnym gospodarstwie w Vraznem w Czechosłowacji. Jej ojciec wraz że starszym bratem walczą z czechosłowackim ruchem oporu. Pewnego dnia do pomocy na farmie zostają przydzieleni jeńcy wojenni. Jednym z nich jest Bill. Zakochują się i potajemnie pobierają, gdy jej matki akurat nie ma w mieście. Postanawiają uciec i dołączyć do jej ojca i ruchu oporu. Ze względów bezpieczeństwa Izabela obcina włosy i przebiera się za mężczyznę. Zmienia imię i udaje że jest niemową. Sprawa zaczyna się komplikować gdy zostają schwytani przez nazistowskich żołnierzy i wysłani do obozu jenieckiego. W obozie borykają się z przerażającymi warunkami życia i ciągłą obawą, że ich tajemnica zostanie odkryta. Aby spróbować zapewnić Izabeli bezpieczeństwo, Bill zwierza się małej grupie współwięźniów. Niektórzy z nich ryzykują własne życie, aby ją chronić.

„Żona więźnia” to historia zainspirowana prawdziwą wydarzeniami. Książka porwała mnie od pierwszych stron i nie mogłam się od niej oderwać. Jedynym minusem jak dla mnie jest zakończeni gdyż z chęcią dowiedziałabym się co wydążyło się po zakończeniu wojny. To zdecydowanie piękna ale i łamiąca serce książka o sile uczucia, przyjaźni, lojalności. Fantastyczne i bardzo plastyczne opisy powodują iż można wręcz poczuć to co odczuwali nasi bohaterowie. Nie jest to łatwa książka ale zdecydowanie warto po nią sięgnąć. To historia o miłości, nadziei, wytrwałości, przyjaźni , o braniu odpowiedzialności za drugiego człowieka ale i o przetrwaniu w jednym z najciemniejszych czasów w historii. Absolutnie polecam tę książkę każdemu, kto szuka zapierającej dech w piersiach, przejmującej historii.

Jak wiele jesteś w stanie poświęcić dla miłości? Czy by być z ukochaną osobą zaryzykujesz własne życie? Choć od lektury „Żony więźnia” Maggie Brookes minęło już kilka dni, to historia Izabeli I Billa wciąż do mnie powraca. Co ciekawe, opisana historia wydarzyła się kiedyś naprawdę, autorka o bohaterach usłyszała przez przypadek od pewnego mężczyzny. Miłość młodej Czeszki i brytyjskiego jeńca musiała pojawić się na kartach książki, a dzięki temu my też możemy o niej usłyszeć. Nie wiem, czy ja sama byłabym w stanie zrobić to samo, co zakochana w mężczyźnie Izabela, ale jestem pod ogromnym wrażeniem postawy i siły tej kobiety.

Rok 1944, okupowana Czechosłowacja. Do jednego z gospodarstw zostają skierowani brytyjscy jeńcy wojenni. Pojawienie się mężczyzn zmieni życie rodziny charakternej Czeszki Izabeli. Już pierwszego dnia dziewczynie w oko wpadnie kapral Bill King. Choć dzieli ich wszystko – pochodzenie, język i obecna wojenna sytuacja – gdy pojawia się między nimi uczucie, już nic jest dla nich przeszkodą. Tych dwoje jednak nie może oficjalnie być w związku, lecz zdeterminowana Izabela zrobi wszystko, by być razem z ukochanym. Organizuje potajemny ślub i ucieczkę i jej plan wydaje się prosty i bezpieczny. Niestety, obydwoje wpadają w ręce wroga. Izabela ma tylko dwa wyjścia – przyznać się, że jest kobietą=zdrajczynią i natychmiast umrzeć, lub podjąć niebezpieczną grę i w żołnierskim mundurze próbować przeżyć w niemieckim obozie Lamsdorf. Wybór mógł być tylko jeden, zakochana kobieta nie może opuścić męża, więc skazuje się na głód, cierpienie i życie w ciągłym strachu. Czy nowożeńcom uda się przetrwać w niewoli?

„Żona więźnia” to coś więcej niż tylko historia miłosna, to także książka o przyjaźni, odwadze i poświęceniu. Nie spodziewałam się, że tak bardzo ją będę przeżywać i często zastanawiać się, co ja bym zrobiła w takiej sytuacji, czy także miałabym odwagę, by udawać mężczyznę i czy starczyłoby mi sił, na wykonywanie ciężkiej pracy w kamieniołomie i uczestniczeniu w Wielkim Marszu w minusowej temperaturze. Izabela postawiła na miłość, zorganizowała ślub, uciekła z ukochanym i znalazła się w brytyjskim obozie. Tam milcząca kobieta otrzymała mundur, ostrzyżono jej włosy i trafiła do baraku pełnego mężczyzn. Nie wiedziała wcześniej, co to głód, zimno i ból, ale nadal miała swoją tożsamość. Nikt jej tego nie odebrał, nie zmalało też uczucie do męża. Nowożeńcy sami nie byliby w stanie ukryć płeć Izabeli, musieli zaufać kilku jeńcom. Dopuszczenie do tajemnicy Maxa, Ralpha i Scotty’ego przypominało pracę zespołową – mężczyźni dbali o kobietę, zasłaniali ją własnym ciałem podczas wykonywania czynności fizjologicznych. Ci poboczni bohaterowie wniosą pewną świeżość do opowiadanej historii, a pojawienie się w ich życiu Izabeli także dokona pewnych zmian, oni także będą jej mieli, co zawdzięczać.

Historia opowiadana jest naprzemiennie przez Izabelę oraz wszechwiedzącego narratora. Nie przypominam sobie, bym czytała książkę o brytyjskich obozach i teraz poznając historię Izabeli I Billa zauważyłam, że opisy nie są tak brutalne i drastyczne. Jeńcy, choć także przymierali głodem, często mogło liczyć na paczki z PCK, rodziny i choć też umierali, to wciąż wierzyli, że uda im się wrócić do rodzin. Przedstawiona historia była piękna, nie raz miałam łzy w oczach i kręciłam głową widząc to, co jeszcze ta dzielna kobieta musi znieść. Warto było spędzić czas z tą książką i przeczytać o przyjaźni, sile i odwadze.

Izabela to młoda Czeszka,która razem z matką mieszka w Vražnem.

Pewnego dnia na swojej drodze spotyka Billa Kinga,który jest brytyjskim jeńcem wojennym.

Para zakochuje się w sobie i początkowo ukrywa swój związek.Potem jednak Izabeli udaje się zdobyć u księdza zgodę na ich ślub.

Pod nieobecność matki młodzi pobierają się i uciekają.

Niestety ucieczka kończy się tragicznie.Para zostaje złapana i trafia do niemieckiego obozu Lamsdorf.Ponieważ wcześniej Izabela przebrała się za żołnierza-mężczyznę,w obozie musi ukrywać swoją płeć i pracować równie ciężko co inni.

Czego jednak nie zrobi się dla prawdziwej miłości...

No właśnie.

Czego?

Powieść inspirowana jest prawdziwą historią,którą opowiedział autorce Sidney Reed i ja ogromnie ją Wam polecam.

Jest nie tylko piękna i wzruszająca,ale też brutalnie ukazuje realia obozu i trudy Wielkiego Marszu.Ile nadludzkiej siły i determinacji trzeba było mieć,aby przeżyć to wszystko,co nasi bohaterowie.

Jednak to,co najmocniej przebrzmiewa przez wszystkie karty,to ogromna miłość jaką darzy siebie ta dwójka i odwaga,by pokonywać stojące na drodze przeszkody.

Bardzo się cieszę, że mogłam poznać tak niezwykłą historię i Was również zachęcam do czytania.

Izabela, młoda Czeszka, wzdychająca i smętnie spoglądająca w siną dal, została na gospodarstwie tylko z matką i młodszym bratem. Niemcom przykazano dbać o rolników, więc jeden z miejscowych kapitanów zaczął przyprowadzać angielskich jeńców do pomocy, a wśród nich był on... Bill King! Uśmiechnięty, żartujący sobie ze wszystkiego przystojniacha. A nie! Ups, przepraszam. Był wychudzony i okazjonalnie smutny, w końcu był więźniem, a trwała wojna.

Dziwny opis? Bo dziwnie się czułam czytając tę książkę. "Żona więźnia" to w moich oczach romans, który na siłę oprawiono w historyczną ramkę. Wiem, że autorka wielokrotnie podkreślała, że to się zdarzyło naprawdę, a źródła historyczne poznała tak dogłębnie, że ma je w małym palcu, ale podała to w taki sposób, że jakoś ciężko mi było w to uwierzyć. Pierwsze skrzypce gra tu uczucie pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy nie mogą po prostu być razem, więc ich związek co rusz wystawiany jest na wiele prób. Moja ocena na pewno byłaby wyższa, gdyby mnie ten wątek romantyczny za sobą pociągnął, gdybym czuła te same emocje, które przeżywali bohaterowie. Wtedy na wszystko inne można przymknąć oko, ale no nie. Nie przekonał mnie. To wszystko zdarzyło się za szybko.

Może były takie miejsca, gdzie więźniów spuszczano z oczu, więc uciec nie było trudno, a wszyscy esesmani byli po prostu głupi, nie wiem. Może dla niektórych jeńców samowolne wyjście do dentysty, posiadanie zapasowych spodni albo paczki prezerwatyw to nie było nic niezwykłego, też nie wiem. Jednak mając w tyle głowy wspomnienia z muzeów i wycieczek do Oświęcimia, ciężko mi tę książkę potraktować poważnie. Podczas lektury miałam wrażenie, że bohaterowie "bawią się w wojnę", żeby było ciekawiej. Taką naiwność czułam na każdej stronie. Nie mam dużego doświadczenia z innymi powieściami tego typu, ale jeśli to się wpisuje w konwencję, to chyba nie chcę czytać innych.

Sama książka jest przepięknie wydana i wierzę, że niejednego czytelnika chwyci za serce, ze mną się niestety nie udało. Polecam ocenić samemu.

Już dawno żadna książka o wojnie nie poruszyła mnie tak bardzo. Już dawno żadna książka o miłości, nie sprawiła mi takiego bólu i takiej radości. Jestem nią tak zachwycona, że brakuje mi słów na wypowiedzenie wszystkiego, co myślę.

Izabela to młoda dziewczyna, która potajemnie bierze ślub z poznanym jeńcem i razem z nim ucieka. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Wierzyli w lepszy świat, w lepsze życie, w miłość i wolność. Te marzenia zaczynają gasnąć, gdy wpadają w ręce nazistów. Trafiają do obozu, w którym najważniejszym celem jest ochrona samej Izy. Przebrana w męskie ciuchy przypomina młodego chłopaka. Jeśli prawda wyjdzie na jaw, z pewnością zostanie zgwałcona i zabita. Jednocześnie muszą każdego dnia walczyć z chorobami i głodem, a końca wojny nie widać.

To było tak wzruszające i tak przerażające. Teraz już wiem, że obozy dla Brytyjczyków wyglądały trochę inaczej od tych, o których najczęściej czytaliśmy. Tam jednak też ludzie przymierali głodem, chorowali i umierali, mimo paczek z PCK, czy od rodziny. Ci więźniowie również odbyli długi marsz, który mógł być ich ostatnim. Autorka ma rewelacyjne wciągające pióro. Wszystko o czym pisze jest wręcz namacalne. Fabuła wchłonęła mnie do tego stopnia, że czułam się jak autentyczny widz wydarzeń, jakbym żyła wśród nich. Razem z nimi płakałam, przymierałam głodem, byłam brudna i zawszona, schorowana i w strachu. Wyobraźnia zrobiła swoje. Jeszcze długo nie będę mogła się z niej otrząsnąć. Bardzo wam polecam.

Dziękuję @[Adres usunięty]ce za egzemplarz. Premiera 24 lutego.

,,Żona więźnia" to poruszająca historia oparta na prawdziwych wydarzeniach. Opowieść o miłości na śmierć i życie.

Izabela jest Czeszką mieszkającą na farmie wraz z matką i młodszym bratem. Jej ojciec i starszy brat są partyzantami, którzy uciekli do lasu, by walczyć z nazistami. Na farmie zostają przywiezieni do pomocy Brytyjscy jeńcy wojenni. Wśród nich jest kapral Bill King.

Między Izabelą a Billem rodzi się niezwykłe uczucie, które nie zniszczy panująca wojna. Jest to prawdziwa miłość od pierwszego wejrzenia.

Izabela jest postacią sprytną, odważną i uczuciową, dla miłości jest wstanie poświęcić całe swoje spokojne życie na farmie. Organizuje ona nielegalny ślub w pobliskim kościele, który może skończyć się przyłapaniem ich co było by dla nich śmiertelnie niebezpieczne. Po udanym ślubie zaczyna się się ich niezwykła i przerażająca historia, która zadziwi każdego.

Ta książka była naprawdę niesamowita! Wciągnęłam się od razu i nie mogłam oderwać się od niej. Najbardziej lubię główną bohaterkę Izabele za jej wielką odwagę i przywiązanie do ukochanego, dla którego poszła w sam środek piekła wojny. Mogę nawet stwierdzić, że mam z Izabelą parę wspólnych cech, co bardzo mnie do niej przywiązało.

,,Żona więźnia'' pokazuje jak bezlitosna była wojna i ile trzeba było poświęcić. Jak wiele trudu tamto pokolenie musiało przejść, by móc kochać i żyć

Powieść Maggie Brookes to kwintesencja zdania Miłość zwycięża wszystko. Pełna nadziei i niesamowitego poświęcenia historia miłości. Miłości, która wybucha tak szybko i niespodziewanie a mimo to nie wygasa pomimo największych przeciwności losu. Czytałam ją z zapartym tchem, trzymając kciuki za losy głównych bohaterów, w pogotowiu mając paczkę chusteczek.

Młoda dziewczyna, żyjąca z matką i bratem na Czeskim gospodarstwie prowadzi proste wiejskie życie. Jej historia odmieni się jednak na dobre, gdy do pomocy przy gospodarstwie zesłani są brytyjscy jeńcy wojenni. Miłość nie wybiera i kobieta zakochuje się w przystojnym Billu, który odwzajemnia jej uczucie z identyczną pasją. Na początku dzieli ich praktycznie wszystko, bariera językowa, niemieccy strażnicy, siatka obozu pracy. Izabela i Bill nie widzą jednak świata poza sobą i biorą potajemny ślub, by spędzić ze sobą resztę życia, jakiekolwiek by to życie nie było. Ucieczka młodych nie trwa jednak długo, a młoda Czeszka zdaje sobie powoli sprawę, ile musi poświęcić dla swojej miłości. Jak wiele godności musi utracić i co musi znieść, by być u boku najukochańszego męża. Czy Czeszce i brytyjskiemu więźniowi uda wyrwać odrobinę szczęścia w tym bezwzględnym i pozbawionym skrupułów świecie?

Oparta na faktach powieść Żona więźnia pokazuje, ile jest w stanie znieść kobieta i jak wiele może poświęcić w imię miłości. Zaangażowałam się w tę miłość od pierwszych stron i z napięciem śledziłam walkę głównych bohaterów. Jest to wyjątkowo wzruszająca historia i jeśli wydarzyła się naprawdę, jak twierdzi autorka, to ciężko jest wyobrazić sobie, przez jakie męki przeszli bohaterowie. Wszyscy znamy mniej więcej okropieństwa drugiej wojny światowej, ale czy bylibyśmy w stanie z pełną świadomością wejść w środek tych wydarzeń dla ukochanej osoby? Trudno mi wyobrazić sobie większy dylemat. To, co najbardziej cenie w tej książce to wyjątkowa postać Izabeli, która dojrzewa przez całą powieść i staje się silniejsza jak nigdy dotąd. Polecam książkę miłośnikom romansów, którzy nie boją się drastycznych realiów obozowego życia.

Książka "Żona więźnia" to trzymający w napięciu thriller. Mnóstwo tajemnic przed Nazistami i pięknie przedstawiona miłość, wystawiona na okropną próbę. Zanim zabrałam się za lekturę, przeczytałam, że jest ona oparta na prawdziwych wydarzeniach, co wzmogło moje emocje. Piękna opowieść o odwadze, strachu, bólu, ale i o potędze miłości. Publikacja napisana w sumienny sposób, dzięki czemu każda linijka teksu trzyma czytelnika w przeogromnym napięciu. Nie powiem, książka trudna, ale warta swojej ciężkiej historii, przeczytania. Bardzo mocno się emocjonowałam i czasami musiałam przerywać czytanie. Gorąco polecam przy kominku, herbatce i pod kocem!

W imię miłości

Historie miłosne...któż nie lubi o nich czytać, a w pamięć i serce zapadają nam zazwyczaj te o miłości nieszczęśliwej, bez happy endu czy tej z pozoru niemożliwej bądź zmuszonej zmagać się z wieloma przeciwnościami losu. Zupełnie wyjątkowe są te historie, dla których tłem jest okrutny czas wojny.

Taką wyjątkową historią miłosną jest historia Izabeli, Czeszki z Vražnégo i Billa, brytyjskiego jeńca wojennego, opowiedziana przez Maggie Brookes w powieści "Żona więźnia". Dwa światy, tak od siebie różne, wokół wojenne piekło, wszechobecne strach i śmierć, trudno w takich warunkach nawet myśleć o miłości, ale ona pojawia się kiedy chce, niespodziewanie, bez zapowiedzi. I tak połączy Izabelę i Billa.

Zakochują się w sobie, mało tego biorą w tajemnicy przed bliskimi Izabeli ślub i postanawiają uciec. Niestety wpadają w łapy nazistów. Izabela przebrana w mundur żołnierza, trafia wraz z Billem do niemieckiego obozu w Lamsdorf. Od tej pory musi ukrywać swoją płeć, żyć w ciągłym lęku przed zdemaskowaniem, a także lęku o Billa, a później także najbliższych przyjaciół: Maxa, Scotty'ego i Ralpha. Świadomie skazuje się na głód, cierpienie i nieustający strach. Oboje, Izabela i Bill, w imię miłości są w stanie przetrwać wiele, są gotowi na wszystko, nawet oddać życie za siebie nawzajem, dla miłości poświęcają się każdego dnia, żyjąc w cieniu śmiertelnego niebzpieczeństwa.

"Żona więźnia" to wspaniała opowieść o miłości, o jej sile, to także ukazanie obrazu życia jeńców wojennych w niemieckich obozach, przerażających warunków sanitarnych, wykańczającej pracy ponad ludzkie siły, głodu odbierającego zdolność logicznego myślenia i pozbawiającego ludzkich odruchów, upokorzeń, nieustającego strachu, zewsząd otaczającej śmierci.

Jednakże powieść ta jest dość nierówna, dzieli się ona na cztery części, z czego akcja pojawia się w ostatniej, podczas Marszu Śmierci. Pierwsza część to rozkwit uczucia między głównymi bohaterami, ich wzajemna fascynacja, wybuch namiętności, druga część to pobyt w obozie jenieckim w Lamsdorf, trzecia zaś to pobyt i praca w kamieniołomie w Supíkovicach. Przez pierwszą część się nudziłam, podczas drugiej i trzeciej było kilka momentów, które przykuwały uwagę czytelnika, ale było ich niewiele, najlepsza część książki to czwarta, ostatnia. Najwięcej w niej emocji, niepokoju, strachu, walki o przetrwanie, chęci do życia i nadziei na rychły koniec wojny i na przeżycie i wyrwanie się z tego piekła na ziemi. Stąd mój komentarz, że powieść jest nierówna.

Autorka podaje, że pomysł na fabułę opiera się na prawdziwej historii Czeszki, która przebrana za mężczyznę przebywała z mężem w niemieckim obozie jenieckim. Historia ta zdaje się być zupełnie nierealna, ale wszak nie takie cuda i zwycięstwa dobra i miłości działy się podczas wojny.

"Żona więźnia" to wspaniała lektura dla fanek powieści obyczajowych, ale dla fanów historii nie przypadnie do gustu, tak myślę. Ale jeśli jesteś jej ciekawy, to sięgaj i czytaj, historia miłosna jest tu wspaniała i zapadająca w pamięć.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Kobiece.

Lubicie debiuty? Ja bardzo, ale tutaj mi czegoś brakowało, fakt może się czepiam, bo czego może brakować w takim temacie jakim jest wojna, ale chodzi o to jak to jest przekazane… sam styl autorki nie do końca mi podpasował, a mogę nawet napisać, że początek książki bardzo się bardzo ciągnął.

Jest to powieść inspirowana prawdziwą historią, która toczy się podczas drugiej wojny światowej.

Poznajemy głównych bohaterów Izabelę i Billa którzy na przekór wszystkim i wszystkiemu zakochali się w sobie wzięli ślub i przeszli przez prawdziwe piekło obozów pracy, wędrówek od jednego do drugiego poniżenia upodlenia przez drugiego człowieka.

Pokazuje również siłę miłości, bo jak inaczej można nazwać, to, że Izabela poświęciła się dla ukochanego, udając mężczyznę, aby być cały czas z nim.

Możemy również przeczytać o sile przyjaźni o tym, że człowiek jest nikim, gdy jest sam, że razem zawsze łatwiej.

Tematyka książki jest piękna i ciężka, ale mnie nie urzekła do końca.

Nie dowiemy się z niej również, jak potoczyły się dalsze losy Izabeli Billa i ich przyjaciół po wyzwoleniu obozu po zakończeniu wojny.

I, dlatego mam niedosyt.

"Żona więźnia" autorstwa Maggie Brookes to powieść historyczna oparta na prawdziwych wydarzeniach. Akcja rozgrywa się w trakcie Drugiej Wojny Światowej, podczas której śledzimy losy Izabeli i Billa, którzy zakochali się w sobie, potajemnie pobrali i razem przeszli piekło w imię miłości.

Czytając tą książkę przeżyłam prawdziwy rolercoster emocji. Płakałam z bohaterami, cieszyłam się razem z nimi z drobnych sukcesów, trzymałam za nich kciuki aby ta podróż skończyła się dla nich szczęśliwie.

Jednak "Żona więźnia" to nie tylko powieść o miłości, ale także o przyjaźni, oddaniu, niesamowitym poświęceniu, nadziei, a z drugiej strony także niestety o ludzkim wynaturzeniu, bezwzględności i okrucieństwie.

Postać Izabelli niesamowicie mnie inspiruje i szalenie ją podziwiam szczególnie gdy wiem, że taka osoba rzeczywiście istniała.

Temat Drugiej Wojny bardzo mnie porusza i nie potrafię sobie nawet wyobrazić co przeszli ludzie zamknięci w obozach koncentracyjnych. Między innymi z tego powodu chce dowiadywać się więcej, a takie powieści poniekąd mogą mi w tym pomóc. Wiele scen z życia ovozowego jest tutaj bardzo obrazowo opisana. Ludzie dosłownie wyzbywali się własnej godności czy chociażby wstydu, a wszystko po to żeby przetrwać.

Czytając notatkę od autorki, w której pisała o tym jak zbierała materiały do napisania książki i w ogóle skąd pojawił się pomysł jej powstania, dosłownie miałam ciarki na całym ciele. Ta pozycja wydaje się być rzetelna i poparta odpowiednim reserchem i wiedzą. Oczywiście ja nie jestem ekspertem, ale koniec końców jest to jednak fikcja literacka.

Bardzo polecam Wam tą powieść. Myślę, że poruszy w was wiele wrażliwych strun. Instagram @smiejka_czyta

Książki o tematyce wojennej, a w dodatku inspirowane prawdziwymi wydarzeniami zwykle wyjątkowo chwytają mnie a serce. Nie inaczej było w tym przypadku. "Żona więźnia" to niepowtarzalna opowieść, która ukazuje siłę uczuć w przypadku ekstremalnej sytuacji życiowej. Bardzo wzruszająca, dlatego warto się przygotować na silne przeżycia oraz łzy. Pokazuje, jak silna może być miłość między dwojgiem ludzi, którzy są dla siebie nawzajem całym światem, chociaż rzeczywistość wokół nie sprzyja ich uczuciom. Zdecydowanie polecam tę pozycję osobom, które lubią wczuwać się w historię zawartą w książce i interesują się tematyką wojenną.

Rewelacyjna książka! Nie mam się do czego doczepić! Jak ja kocham takie historie, które są w stanie mnie wzruszyć. Tak, jestem kobietą i przyznaje się do tego, że czytając książki czasem zdarza mi się uronić łezkę. Tutaj dosłownie płakałam. Łzy ciekły mi strumieniami. Jak ja bym chciałam znaleźć przy sobie takiego człowieka, który będzie mnie tak mocno kochał. Wiem, że czasy w których przyszło żyć bohaterom nie były łatwe, ale zazdroszczę im tej miłości. Współcześni ludzie powinni brać przykład z takich ludzi. Jeżeli ktoś lubi książki o czasach historycznych, to jak najbardziej polecam tą opowieść.

Izabella i Bill podbili moje serce. Rzadko która książka jest w stanie mnie tak wzruszyć, zmusić do refleksji. Czytając tą opowieść tak sobie patrzyłem ukradkiem na moją żonę. Po co? Bo zadawałem sobie pytanie odnośnie tego, czy ja bym był w stanie tak mocno się dla niej poświęcić? A czy ona zrobiłaby to samo dla mnie? Wolałbym chyba teraz się o tym nie przekonywać. Jest dobrze jak jest. W każdym razie mi cała historia, która została napisana przez Maggie Brokes, bardzo mi się podoba. Zarówno cała fabuła i historia, jak styl pisania. Książkę oceniam bardzo wysoki i polecam ją innym do przeczytania.

Książka pt. Żona więźnia autorstwa M. Brookes. Moim zdaniem jest średnia. Nie powiem jest niebywale wzruszająca oraz poruszająca ale sięgnąłem po nią tylko ze względu na to, że opowiada prawdziwą historię. Historia miała miejsce w bardzo trudnym okresie czyli podczas drugiej wojny światowej dlatego oczekiwałem nieco więcej. Sam nie wiem dokładnie czego, ale czegoś mi w niej brakuje. Obiektywnie rzecz ujmując książka pt. Żona więźnia jest wzruszająca, momentami ciekawa oraz bogata w bardzo realistyczne opisy, ale nie dla mnie. Szczerze czytałem o wiele bardziej poruszające historie o tej tematyce inspirowane wydarzeniami, które miały miejsce w okresie wojennym. Książka daje do myślenia, ale tylko na chwilę. Jest naprawdę wiele książek pozostających w pamięci zdecydowanie dłużej niż ta.

Historia Izabeli bardzo mnie poruszyła. Autorka w mistrzowski sposób portretuje osoby, które musiały zmierzyć z wojennymi przeciwnościami losu. Nie jest to zwykły romans na tle II Wojny Światowej, a piękna opowieść o sile poświęcenia i miłości, która ratuje życie. Uważam, że Brookes przyłożyła się do przedstawienia dawnej rzeczywistości, a przy tym nie chciała na siłę szokować okropieństwami wojny. "Żona więźnia" pokazuje, że nawet w najciemniejszych chwilach życia jest dla nas nadzieja.

Obiecuję, że ta książka złamie Wam serce... Polecam każdej osobie, która gustuje w dobrze napisanych powieściach obyczajowych z rzetelnie przedstawionym tłem historycznym!

Nie czytam raczej romansów, nie jest to mój ulubiony gatunek literacki, ale od czasu do czasu zdarzy mi się sięgnąć po tego typu książkę. Każdy potrzebuje się czasem rozerwać i poczytać o miłości. "Żona więźnia" to dobrze napisana książka na temat bardzo silnego, choć nieszczęśliwego uczucia. Fabuła w powieści jest przemyślana, logiczna i spójna. Bohaterowie wykreowani bardzo dokładnie. Są to bowiem postaci z krwi i kości, z którymi każdy z nas mógłby się utożsamiać. Książka opisuje historię, która na długo zostanie w moim sercu. Podczas lektury niejednokrotnie się wzruszałam, ale także wiele rzeczy mogłam sobie przemyśleć. Warto przeczytać.

Lubię czytać romanse, zawsze bardzo dobrze się w nich odnajduję. Zawsze staram się szukać dla siebie coraz to nowsze pozycje z tego gatunku. Ostatnio przeczytałem "Żonę więźnia" i powiem szczerze mam dość mieszane odczucia po tej lekturze. Z jednej strony pomysł na fabułę był całkiem przyjemny, ale wykonanie nie do końca przypadło mi do gustu. Bohaterowie wydawali mi się tacy nieprawdziwi, pełni sprzeczności. Mam pewne zastrzeżenia także do dialogów, jakie toczyły się w książce. Były one oderwane od rzeczywistości i od tego, w jakich realiach historycznych toczy się powieść. Wydaje mi się jednak, że z ciekawości można sięgnąć po książkę.

Dawno nie czytałam tak dobrej książki. Ten romans po prostu wciągnął mnie bez reszty. Czytałam i czytałam, nie mogąc oderwać się od tej przepięknej historii. Chciałam jak najszybciej skończyć lekturę, ale nie dlatego, że mnie nudziła, ale dlatego, że byłam po prostu ciekawa tego, jak się zakończy. Ta książka wywołała we mnie wiele różnych, czasem skrajnych emocji. Jednocześnie śmiałam się i płakałam ze wzruszenia, złościłam się na głównych bohaterów i im kibicowałam. Co więcej, okazało się, że ta powieść została oparta na faktach, co sprawia, że jej odbiór jest dla mnie jeszcze lepszy. Jeśli macie ochotę na opowieść o miłości, to koniecznie czytajcie.

Lubię czytać książki, które opierają się na faktach. Zawsze bardzo chętnie po nie sięgam, gdyż o wiele lepiej czyta mi się coś, co wiem, że faktycznie miało miejsce. "Żona więźnia" to powieść, która wciąga niemal od początku i na długo zapada w pamięć. Czytelnik chce jak najszybciej dowiedzieć się, jak potoczy się dalej historia, jest jej ciekaw, co sprawia, że czyta się ją jeszcze przyjemniej. Autorka porusza w książce niełatwe tematy, ale robi to w bardzo umiejętny i przystępny sposób. Piękna miłość w trudnych czasach, tak można jednym zdaniem określić tę powieść. Jeśli więc macie ochotę przeczytać coś naprawdę dobrego, to koniecznie sięgnijcie po tę lekturę.

Od zawsze interesuje mnie literatura, która oparta jest na prawdziwych wydarzeniach. Takie książki sprawiają, że potrafię odnieść się do dawnych wydarzeń z historii i wyciągnąć z nich konkretne wnioski. Często zdarza mi się czytać również literaturę obozową, ale jak dotąd nie miałem okazji przeczytać powieści, których akcja umiejscowiona jest w obozie jenieckim. Jest to dla mnie pewnego rodzaju novum, ale jednocześnie pozwala dowiedzieć się czegoś nowego. Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, sprawiła, że mogłem przeżyć prawdziwy rollercoaster emocjonalny. Jeśli szukacie mocnej książki, która porusza trudne tematy, to jest to pozycja dla Was.

Oto kolejna cudna książka, która trafi chyba do mojej tabeli jako najlepsza kwietniowa książka, chyba że coś się zmieni, wtedy wam to powiem. Początki z tą książką były dla mnie trudne, ponieważ nigdy nie czytałem tego typu książki, lecz pewnego dnia, postanowiłem dołączyć się do wspólnego czytania z @[Adres usunięty], która recenzje wrzuciła już w marcu. Ja czytałem ją bardzo długo, ponieważ była to moja książka, którą czytałem pomiędzy innymi i czytałem ją głównie wieczorami po około 30 minut, lecz historia wciągnęła mnie bardziej, niż sobie to wyobrażałem. Autorką tej powieści jest Maggie Brookes, która jest dziennikarką i z tą książką zrobiła naprawdę dobrą robotę.

Historia tego tworu opowiada o młodej Czeszce, która mieszka sama z mamą, ponieważ jej ojciec i brat wyjechali na wojnę. Pewnego dnia do jej gospodarstwa przyjeżdżają wojenni jeńcy, których zadaniem jest pracowanie i pomaganie rodzinie w gospodarstwie. Izabela, młoda Czeszka zaczyna patrzeć na jednego z jeńców, który również patrzy się na nią i zakochują się w sobie, planują razem wspólny ślub. Dziewczyna wymyśliła plan, aby Bill uciekł z obozu Lamsdorf razem z nią i żeby wzięli ślub w pobliskim kościele. Co może pójść nie tak? Następne rozdziały potwierdzają, że Izabela dla męża skażę się na straszne męczarnie, tylko po to, by być obok niego. Nie chcę wam więcej mówić, polecam bardzo przeczytać książkę, ponieważ kolejne rozdziały są bardzo ciekawe, a i tak już za dużo powiedziałem.

Mnie osobiście książka urzekła i bardzo mi się spodobała, jest świetnie napisana i nie mam jej nic do zarzucenia, choć mam wrażenie, że coś mnie zdenerwowało w niej, był to jakiś tekst, który powtarzał się bardzo dużo razy przez autorkę, ale nie było to bardzo zauważalne. Jeszcze raz bardzo polecam osobą, które lubią takie klimaty, ponieważ jest to moja pierwsza powieść historyczna, jaką czytam i jestem z tego czasu, który spędziłem na czytanie tej książki zadowolony, być może uda jej się nawet trafić do mojej topki książek przeczytanych w kwietniu, chociaż do końca kwietnia zostało kilkanaście dni a mam jeszcze kilka perełek do przeczytania, więc zobaczymy, jaki będzie wynik końcowy i która książka spodoba mi się najbardziej. Jeszcze raz powiem, mnie książka podobała się bardzo i jest dobra na wiosenne (w sumie to bardziej zimowe niż wiosenne wieczory, ponieważ jest strasznie zimno w tym tygodniu)

Ocena: 9.5/10

Dziękuje bardzo Wydawnictwu Kobiecemu za egzemplarz do recenzji.

"Żona więźnia" Maggie Brookes czyli historia o miłości w czasach wojny ...

Ale uwaga: nie jest to książka historyczna a po prostu piękna fikcja literacka. Autorka zainspirowała się pewną historią o kobiecie, która przebrana za mężczyznę trafiła do obozu jenieckiego razem ze swoim mężem.

"Żona więźnia" to opowieść o dwójce młodych ludzi pochodzących z różnych krajów i środowisk. On - Anglik i mieszczuch, ona - Czeszka, żyjąca na wsi. W normalnych (pokojowych) czasach pewnie nigdy by się nie spotkali. Gdyby nie wojna, nie mieliby żadnych szans, aby się poznać. Gdyby nie wojna, nie byliby razem.

Autorka bardzo mocno skupiła się na zbudowaniu szczerej relacji między głównymi bohaterami. Czytelnik jest w stanie poczuć ich emocje, od uniesień po paraliżujący strach. Jednak miałam wrażenie, że przez takie emocjonalne podejście, obozowe realia zostały zepchnięte na drugi plan. I chociaż spora część książki dotyczy wydarzeń w obozie, bywają takie fragmenty, gdzie nie czuje się powagi sytuacji.

Niemniej jednak wątek obozowy jest tutaj niezmiernie ważny i stanowi większą część całej fabuły. W obozie pojawiają się przeróżne postacie. Współwięźniowie Billa i Izabeli są na tyle barwnymi, pobocznymi bohaterami , że przynajmniej kilku z nich można miło wspominać.

Na uznanie zasługuje wątek Izabeli w obozie. Ukrywanie kobiecości. Pokazanie trudności zarówno fizycznych, jak i psychicznych, z którymi się zmagała. Bardzo mnie to zainteresowało, tym bardziej, że ciężko jest sobie wyobrazić, co musiała czuć kobieta uwięziona w obozie przepełnionym mężczyznami. Kobieta, która po prostu nie mogła być sobą.

Maggie Brookes swoją książką pokazuje, że trzeba wierzyć w siłę uczuć. Losy młodego małżeństwa osadzonego w obozie jenieckim są czymś niezwykłym. I chociaż brakuje w tej książce dramaturgii, okrucieństwa wojny i obozu to cała historia może chwycić za serce, rozczulić niejednego czytelnika.

Oparta na prawdziwych wydarzeniach historia miłości w czasie II Wojny Światowej. Niesamowicie bolesna, trudna i druzgocząca, ale jednocześnie piękna. Pełna nadziei, wiary, odwagi, ale i bezsilności, strachu, przerażenia.

Bardzo mocno czekałam na tę historię i liczyłam, że dostarczy mi mnóstwa emocji. Tak też się stało.

Z jednej strony czułam szczęście, widząc młodych, tak bardzo zakochanych w sobie ludzi, którzy są w stanie poruszyć niebo i ziemię, by być razem. Ale z drugiej strony miałam mieszane odczucia co do decyzji, którą zdecydowali się podjąć. Bałam się. Bałam się, że przez to nagłe, być może zaślepiające uczucie zrobią coś, czego będą żałować. Coś, co przyniesie im ból. Ale przede wszystkim doprowadzi do zguby. Przecież ich miłość nie miała prawa zaistnieć...

To, co przyniósł im los w tak krótkim czasie od najpiękniejszego dnia w ich życiu, było przerażające. Z całego serca podziwiałam Billa i Izabelę za ich odwagę. Za ich walkę, wolę życia, tak prawdziwe i niemal niezniszczalne uczucie. Są w stanie zrobić wszystko, by być blisko siebie i wierzą, że tylko będąc razem uda im się przeżyć. Wstrząsające wydarzenia, niesamowity ból, głód, chłód, praca ponad własne siły. Nic nie jest w stanie ich złamać, dopóki są razem. Tylko czy uda im się wytrwać? Czy ich tajemnica nie wyjdzie na jaw? Przecież to zdaje się być niemal niemożliwe...

Najmocniej w całej tej historii zaintrygowała mnie Izabela, która z początku wydawała się nie do końca świadoma swojej decyzji. Okazało się jednak, że drzemie w jej niesamowita siła.

Przepiękna, mocno poruszająca historia, która udowadnia, że prawdziwa miłość jest w stanie przetrzymać wszystko.

Wstrząsające wydarzenia, które dostarczają nam ogromu emocji, ale także to wyjątkowe uczucie, dzięki któremu nie tracimy wiary i nadziei w to, że jeszcze będzie lepiej.

Polecam!

Izabella od najmłodszych lat marzyła o tym by jej życie ułożyło się inaczej niż jej matki. Miała wielkie plany i ambitne cele. Bardzo chciała opuścić czeską wioskę i pracę na roli, by kształcić się i wyjechać do wielkiego miasta. Pewnego dnia do pracy w ich gospodarstwie zostają najęci jeńcy wojenni. Jednym z nich jest Brytyjczyk Bill, który od razu wpada dziewczynie w oko. Zaczynają się potajemnie spotykać i pomimo tego, iż zdają sobie sprawę z konsekwencji tych czynów, nie są w stanie oprzeć się pokusie bycia razem.

Kobieta w akcie desperacji i ze strachu o to, że ich wspólne dni są policzone, wpada na plan by wziąć cichy ślub i uciec z kraju. Wie również, że musi się ukryć pod postacią męską, ponieważ w chwili, gdy zostaną złapani, będą mieli szansę być razem. Wszytko idzie zgodnie z planem do czasu, aż zostają schwytani...

Do takich historii czuję ogromny sentyment przede wszystkim dlatego, iż jest to historia oparta na prawdziwych wydarzeniach. Izabella pokochała raz, ale ta miłość była prawdziwa. Można rzec, że poświęciła ona swoje życie dla tej miłości, ponieważ od początku wiedziała, co się może stać i do czego może ich to zaprowadzić. Ich ciężkie życie w niewoli było podszyte dodatkowym strachem o to, że zostaną zdemaskowani.

Izabella pokochała raz, ale ta miłość była prawdziwa. Można rzec, że poświęciła ona swoje życie dla tej miłości, ponieważ od początku wiedziała co się może stać i do czego może ich to uczucie zaprowadzić.

Jestem pewna, że w każdym narodzie byli źli i dobrzy ludzie. Nie każdy Niemiec musiał być bez serca. To samo dotyczy się innych narodowości i tak też autorka poprowadziła fabułę książki. Myślę, że najważniejsze było to, że ludzie potrafili się wspierać nawet w tak makabrycznych chwilach. Potrafili dzielić się kromką chleba lub kawałkiem czekolady. Nawet w tak tragicznych okolicznościach ludzie za wszelką cenę szukali namiastki normalności. Ludzie musieli nauczyć się życia w obozie by przetrwać i to nie jest tak że autorka ukazała zbyt delikatny zarys życia w obozach. Myślę, że to wszystko zależało od tego, w jakim miejscu znaleźli się ludzie i z kim mieli do czynienia. Niektórzy byli pomocni i umieli dochować sekretów, inni wręcz przeciwnie.

Niemniej odwaga, siłą i męstwo, jaka biła od głównych bohaterów była niesamowita. Ja jestem tą powieścią urzeczona i cieszę się, że miałam możliwość poznania historii tak pięknej, niewinnej i szczerej miłości. Emocje i uczucia, które wylewają się z tej powieści sprawiają, że zostają one jeszcze na długo, a nie tylko podczas jej czytania.

Sięgając po tę pozycję spodziewałam się czegoś innego. Po opisie wydawcy mniej więcej wiedziałam, jak będzie skonstruowana fabuła, ale przyznam szczerze, że liczyłam na więcej opisów realiów obozowych. To niestety zeszło na dalszy plan, w zasadzie autorka bardzo mało poświęciła temu uwagi. Tu na piedestale stała miłość, jakże istotna w naszym życiu.

Z jednej strony to bardzo dobrze, że powstają takie książki, często oparte na prawdziwych historiach (tak było przynajmniej w tym przypadku). Nie zapominajmy, że w tamtych czasach, pomimo tego, że tak strasznych, ludzie nie zapomnieli o swoich emocjach, a niejednokrotnie właśnie miłość przytrzymywała ich przy życiu.

Książka podzielona jest na cztery części. W pierwszej można poczuć delikatny powiew radości i znikomej normalności. Główna bohaterka poznaje Billego, który przychodzi do jej gospodarstwa wraz z innymi więźniami w ramach pomocy na roli. To właśnie tu wybucha ich uczucie. Postanawiają się pobrać w sekrecie i uciec. Niestety nie mogli nacieszyć się długo swoim szczęściem, jakże niezwykłym w tamtych chwilach. Zostają schwytani i trafiają do obozu jenieckiego, później do kamieniołomów. Rzeczywistość załamuje się momentalnie. Izabela musi „skryć się” za męskimi ubraniami. Cała opowieść kończy się wyczerpującym marszem o wolność…

Z pewnością piękne było to ile Izabela i Billy poświęcili by być razem, w każdej chwili, okupionej cierpieniem, strachem, głodem i niewiadomą.

Czytając pierwsze strony historii odniosłam wrażenie wielkiej naiwności jaką wykazywali bohaterowie. Przecież to nie mogło się udać… Czułam duży dystans do każdego zdania i słowa napisanego przez autorkę. Odczucie to utrzymywało się u mnie dość długo, dopiero w czwartej części z uwagą i zaciekawieniem podążałam za więźniami drogą pełną krwi, nieszczęścia, niewiedzy i gasnącą wiarą, że to kiedyś się skończy…

Jeżeli chcecie poznać historię ukrytej miłości, która nie może w pełni rozbłysnąć, delikatnie okraszoną rzeczywistością wojenną to zachęcam. Przygotujcie się jednak na bardzo wolną akcję, momentami dość monotonną i irytującą.

Jak dużo bylibyście w stanie wytrzymać dla prawdziwej miłości?

Świat zajęty wojną, w którym na każdym kroku może grozić bezpieczeństwo, a zbyt pewne spojrzenie w stronę Niemca może oznaczać śmierć. Codzienna walka o przetrwanie, brak jedzenia i modlitwy kierowane do Boga o bezpieczeństwo najbliższych przebywających na froncie. Czy w tym świecie znajdzie się miejsce na uczucia?

Maggie Brookes stworzyła poruszającą historię miłości, historię będącą świadectwem drugiej wojny światowej.

Izabella to młodziutka Czeszka, która odczuła wojnę na własnej skórze. Wraz z mamą zostaje pozostawiona sama sobie, gdy z rozpoczęciem wojny jej ojciec i starszy brat wstępują do partyzantki. Nadmiar obowiązków związanych z życiem na wsi wydaje się przytłaczający. Z dnia na dzień w jej życiu pojawia się Bill, który wraz z innymi jeńcami został skierowany do pomocy przy ich gospodarstwie. Niewinne spojrzenia, coraz częściej wymieniane uśmiechy i spotkania pod osłoną nocy sprawiają że młodzi choć na chwilę mogą zapomnieć o sytuacji w której się znaleźli i zatracić się w sobie. Szybko podjęta decyzja o ślubie i wizja wspólnej ucieczki to nadzieja na lepsze jutro. Dla własnego bezpieczeństwa Izabella przyjmuje nową osobowość - goli głowę, przywdziewa ubrania brata i zaczyna posługiwać się męskim imieniem i nazwiskiem. Niestety los nie jest dla nich łaskawy - po dziesięciu dniach wędrówki zostają złapani przez Niemców i przewiezieni do niemieckiego męskiego obozu w Lamsdorf.

Od teraz od jej milczenia i ukrywania płci zależy życie nie tylko jej, lecz także jej męża i pozostałych jeńców.

Przed Wami wspaniała historia o miłości która chce być niewinna. O szczęściu po które chce się sięgnąć mimo trudów i dramatycznej sytuacji, a także tęsknocie za normalnością w której to uczucie miałoby szansę kwitnąć w innych okolicznościach, przechadzając się po gwarnych ulicach trzymając za rękę, w kinie, na niewinnych piknikach, w świecie w którym nie grozi niebezpieczeństwo.

To także historia o ciężarze sekretu, i dobrych ludziach, bezinteresownych mężczyznach poznanych w obozie, którzy tego sekretu byli w stanie dochować i strzec tajemnicy Izabelli oraz jej samej.

Uwielbiam gdy między niepozornymi zdaniami można dostrzec ważne tematy zaklęte na stronach książki - i tak było tym razem. Co sprawia że jesteśmy kobietami i czujemy się kobieco?

Oprócz wojny, dziewczyna doświadcza osobistej tragedii - według niej jej kobiecość została pogrzebana. Bohaterka jest postawiona w trudnej dla niej sytuacji. Jest świeżo po ślubie, jednak nie może czuć się najpiękniejszą kobietą. Nie ma włosów, z czasem traci na wadze przez ciężką pracę, jej biust zostaje uwięziony w gorsecie który ma za zadanie go spłaszczyć, by jak najbardziej przypominał męski tors. W jednej ze scen w książce mężczyźni podziwiają obraz kobiet w negliżu, z pełnymi kształtami, obfitym biustem i gęstymi lśniącymi włosami, czyli tymi atutami, których najbardziej brakuje Izabelli będąc przy swoim mężu.

W tym wszystkim Bill przekonuje ją o swojej miłości, która jest prosto z serca.

Podczas lektury elektryzowała mnie myśl o Lamsdorfie, czyli obecnych Łambinowicach, które są rzut kamieniem od mojego miasta, że to wszystko wydarzyło się właśnie tam. Ta odległość sprawiła że historia stała się jeszcze bardziej namacalna i wciąż żywa.

Historia Billa i Izabelli jest jedną z wielu, które mogły się wydarzyć i najpewniej się wydarzyły.

Jedno jest pewne - dla prawdziwej miłości nie ma ograniczeń. Ta pozycja zdecydowanie długo zostanie w mojej pamięci, polecam każdemu.

„(…) jakie to nieprawdopodobne, że gatunek, który wynalazł muzykę i jest zdolny do miłości, potrafi też zabijać, okaleczać, głodzić i dopuszczać się szantażu.”

Rozpocznę od tego, że ta książka oparta jest na prawdziwej historii opowiedzianej autorce przez weterana Sidneya Reeda w 2007 roku. To historia młodej Czeszki Izabeli i brytyjskiego jeńca wojennego kaprala Billa Kinga. To opowieść o miłości miedzy tym dwojgiem ludzi, o poświęceniu, o oddaniu i o samozaparciu. To wreszcie poruszany na kartach książki temat chęci przeżycia kobiety w niemieckim obozie w Lamsdorf pod mundurem młodego żołnierza, gdzie codziennością okazał się być głód, cierpienie i upokorzenie.

Mi osobiście zabrakło w tej książce większej ilości faktów historycznych i zwrotów akcji. Pomimo tego, że ta opowieść była dość przewidywalna, czytało mi się ją dobrze. Może dlatego, że to zupełnie inne spojrzenie na drugą wojnę światową? A może przez to, że ukazana historia miłości każdego dnia dawała nadzieję innym jeńcom na przeżycie?

W każdym razie polecam przeczytać szczególnie osobom, które wolą książki z lekką historią w tyle, raczej literaturę obyczajową niż historyczną. I to wydanie – piękna, sztywna okładka, która idealnie nadaje się na prezent.

To miała być książka, która zapadnie mi w pamięć. Zapoznałam się z opisem wydawcy, jeszcze szybki rzut oka na okładkę, która sprawiła, że nastawiłam się na lekturę wyjątkową. Byłam pewna, że historia taka jak w "Żonie więźnia" nie może nie wypalić. A jednak. Przyszło rozczarowanie.

Powieść M. Brookes to fikcja, oparta o prawdziwe wydarzenia. Fabuła skupia się wokół dwójki bohaterów - Czeszki Izabeli oraz brytyjskiego jeńca wojennego Billa, pomiędzy którymi wybucha gorąca miłość. Miłość ta łączy ich losy nierozerwalnie, a kiedy jako małżeństwo trafiają do obozu jenieckiego w Lamsdorf, Izabela bez wahania decyduje się udawać mężczyznę. Jej miejsce jest przy Billu. Inny scenariusz nie istnieje.

Muszę przyznać z wielkim bólem mego czytelniczego serca, że "Żona więźnia" to książka, która po interesującym i wciągającym początku dość szybko zamieniła się w nużącą i monotonną opowieść. Tak, nudziła mnie ta lektura. Nie mogę określić tego stanu inaczej. Bardzo żałuję, bo sama historia, jej okoliczności, kontekst kulturowy to materiał na porywającą powieść. Taką, która obezwładnia serce, umysł i ciało. Tak to widziałam. Tymczasem do czytania zabierałam się z ociąganiem i bez ekscytacji.

M. Brookes pisze bardzo jednostajnie i monotonnie. Powiedziałabym nawet, że beznamiętnie. Nie szarpnęły mną żadne emocje! Nawet wtedy, kiedy działy się w książce rzeczy normalnie wywołujące strach czy przyspieszone bicie serca. Owszem, dużo jest w powieści pięknych opisów i drobiazgów, dzięki którym książka nie jest wydmuszką. Na uwagę zasługuje też dokładna kreacja bohaterów, zwłaszcza Izabeli. Całość jednak nie wciąga. Złapałam się nawet na myśli, że obojętne mi, jak ta historia się skończy. Nie będę się odnosić do wiarygodności historycznej książki, ponieważ od lat w tym kontekście rację bytu mają dla mnie przede wszystkim reportaże.

Największy atut powieści to pięknie pokazane braterstwo i odpowiedzialność za życie drugiego człowieka w myśl zasady "jeden za wszystkich, wszyscy za jednego". Ten aspekt ma w tej książce ogromną wartość. Nie zmienia to niestety faktu, że nie mogę podzielić zachwytu nad powieścią.

"𝙉𝙞𝙚 𝙗𝙮ł𝙖 𝙩𝙤 𝙢𝙞ł𝙤𝙨́𝙘́ 𝙤𝙙 𝙥𝙞𝙚𝙧𝙬𝙨𝙯𝙚𝙜𝙤 𝙬𝙚𝙟𝙧𝙯𝙚𝙣𝙞𝙖 𝙖𝙣𝙞 𝙣𝙖𝙬𝙚𝙩 𝙣𝙖𝙢𝙞𝙚̨𝙩𝙣𝙤𝙨́𝙘́, 𝙘𝙤𝙨́ 𝙟𝙚𝙙𝙣𝙖𝙠, 𝙟𝙖𝙠𝙗𝙮 𝙞𝙨𝙠𝙧𝙖, 𝙥𝙧𝙯𝙚𝙨𝙠𝙤𝙘𝙯𝙮ł𝙖 𝙢𝙞𝙚̨𝙙𝙯𝙮 𝙣𝙖𝙢𝙞 𝙬 𝙥𝙤𝙬𝙞𝙚𝙩𝙧𝙯𝙪, 𝙣𝙞𝙚 𝙬𝙞𝙚𝙢, 𝙢𝙤𝙯̇𝙚 𝙬𝙮𝙯𝙬𝙖𝙣𝙞𝙚 𝙧𝙯𝙪𝙘𝙤𝙣𝙚 𝙥𝙧𝙯𝙚𝙯 𝙟𝙚𝙙𝙣𝙤 𝙯 𝙣𝙖𝙨 𝙞 𝙥𝙤𝙙𝙟𝙚̨𝙩𝙚 𝙥𝙧𝙯𝙚𝙯 𝙩𝙤 𝙙𝙧𝙪𝙜𝙞𝙚".

Po dłuższej przerwie od literatury obozowej zdecydowałam się siegnąć po ''Żonę Więźnia''. Ta książka była tak niezwykłym trafem, że pisząc teraz dla Was kilka słów o tej książce mam nadal ściśnięte serce.

Nie sądziłam, że aż tak bardzo poruszy mnie ta pozycja.

Sądziłam, że wszystkie tematy wojenne są juz na tyle obcykane, że nie bedzie to aż tak wciągająca lektura.

Czytając tę powieść łzy same cisnęły mi się do oczu i nie miałam ochoty w ogóle jej odkładać.

Musiałam jednak bo nie chciałam żeby się skończyła.

I teraz czuję wewnętrzną pustkę bo ta książka wyryła się tak mocno w mojej pamięci, że na pewno nie będę mogła o niej zapomnieć przez dłuższy czas.

Nie jest to tylko piękna opowieść o miłości ale też i o przyjaźni. Czasami wydaje mi się, że rozmawiając o obozach koncentracyjnych ludzie zapominają przez jak wielki terror przechodzili Ci, którzy znaleźli się tam z tych czy innych powodów. Nie mieli nikogo komu mogli się wyżalić bo każdy był w takiej samej sytuacji, a znalezienie prawdziwego przyjaciela liczyło się z cudem.

''Żona Więźnia'' pokazuje nam, że niektóre przyjaźnie były tak zażyłe, że jeden dla drugiego był w stanie oddać swoje życie.

Ta powieść jest nietuzinkowa, piękna, zapierająca dech w piersi, udowadniająca, że wierząc we własne siły można wszystko.

Ja tę książkę będę Wam polecać ZAWSZE i WSZĘDZIE. Tę niezwykłą historię opartą na prawdziwych wydarzeniach musi przeczytać każdy z Was.

Osobiście nie raz wrócę jeszcze do tej pozycji. ❤

Dwoje młodych ludzi. Ona jest Czeszką, ON Anglikiem. Poznają się, zakochują w sobie, biorą potajemnie ślub. Tak może zaczynać się piękna, romantyczna historia. Jednak wokół toczy się wojna. Nikt nie czuje się bezpiecznie.

Jakie będą dalsze losy Izabeli i Billa? Czy będą mogli być razem?

"Żona więźnia" to cudowna, poruszająca książka. Została oparta na prawdziwych wydarzeniach.

To powieść o wielkim uczuciu, które nieoczekiwanie połączyło Izabelę i Billa. Młodzi ludzie chcą być ze sobą za wszelką cenę. Muszą sobie zaufać, wspierać się, żeby przetrwać i przeżyć kolejny dzień. Czasy wojny są niestety okrutne, nie można czuć się bezpiecznie.

Jak wiele człowiek potrafi znieść w okrutnych czasach wojny? Głód, zimno, strata najbliższych, ciągły strach? Warto o tym pamiętać.

Miałam wielką nadzieję na pozytywne zakończenie.

"Żona więźnia" poruszy Wasze serca. Pokazuje ile można znieść i poświęcić w imię wielkiej miłości. Nie sposób się oderwać od tej historii, ani łatwo o niej zapomnieć.

Powieść jest inspirowana prawdziwą historią, a dodatkowo to debiut autorki jako pisarki. Jako poetka pisze ona pod pseudonimem.

To powieść o miłości na śmierć i życie.

To opowieść o II wojnie światowej zbierającej swoje żniwo.

Izabela to młoda Czeszka, która wraz z mamą i bratem pracuje na gospodarstwie. Dziewczyna marzy o czymś co by zmieniło jej życie, chce wyjechać. Wtedy na jej drodze staje brytyjski jeniec wojenny Bill.

Wiedzą oboje, że to miłość aż po grób. W tajemnicy przed rodzicami pobierają się.

Postanawiają uciec, jednak wpadają w ręce nazistów. Na ich szczęście Izabela jest w mundurze żołnierza. Oboje zostają wywiezieni do niemieckiego obozu w Lamsdorf. Tam Iza zmuszona jest ukrywać swoją płeć, aby pozostać przy mężu. Skazują się na głód, cierpienie, niepewność każdego dnia, strach przed zdemaskowaniem.

Jaką mają szansę?

Od pierwszych stron historia Izy i Billa mnie wciągnęła. Byłam ciekawa każdego ich kroku. Przede wszystkim tego jak uda im się przetrwać obóz. Bardziej Izabeli, która była narażona na każdym kroku.

Poruszyła mnie więź między dwojgiem ludzi, którzy poświęcili niemal wszystko by być razem. Autorka bardzo dobrze prowadziła narrację z perspektywy obu postaci. Jestem pod wrażeniem postawy innych więźniów, kiedy dowiadują się prawdy.

Książka przesycona jest emocjami, które towarzyszyć będą jeszcze długo po jej przeczytaniu.

Jedna rzecz mnie tylko zdziwiła, że więźniowie otrzymywali paczki żywnościowe i listy. W literaturze obozowej są wzmianki na ten temat. Jednak mało kiedy realnie te paczki docierały do więźniów.

Z ogromną ciekawością będę czekać na kolejną książkę autorki.

Serdecznie Wam polecam przeczytać

Nigdy nie przypuszczałam, że w tak przyziemnym miejscu jak winda, gdzie wymienia się zazwyczaj tylko uprzejmości związane z pogodą, można usłyszeć tak nieprawdopodobną i niezwykłą historię. Maggie Brookes miała to szczęście, aby znaleźć się z w tym samym miejscu i czasie z mężczyzną, który opowiedział jej historię z czasów wojny, o miłości brytyjskiego jeńca i młodziutkiej Czeszki.

Historia tych dwoje zaczyna się na terenach okupowanej Czechosłowacji. Do pomocy w gospodarstwie matki Izabeli zostają skierowani jeńcy z pobliskiego tartaku. Nie trzeba długo czekać, aby między dziewczyną a kapralem Billem Kingiem zrodziło się uczucie. Izabela jest zdeterminowana, aby wziąć ślub z ukochanym i zorganizować ich ucieczkę. Niestety, zostają złapani i skierowani do obozu w Lamsdorf. Izabela przebrana w mundur żołnierz, z krótko obciętymi włosami postanawia udawać mężczyznę, gdyż wie, że jako cywil zostałaby rozstrzelana za zdradę.

To co najbardziej fascynuje w tej historii, to w żadnym wypadku nie jest miłość i uczucie, choć to mogłyby sugerować i tytuł i okładka. Oczywiście, postać głównej bohaterki udowadnia siłę i odwagę kobiety, która w męskim świecie jest w stanie ukrywać swoją płeć i własną tożsamość. Można tylko przypuszczać, ile wyrzeczeń i ile trudu ją to kosztowało. Izabela zaczyna udawać niemowę po to, aby nie zdradzić się barwą głosu. Musi być bardzo ostrożna podczas wykonywania prostych fizjologicznych czynności, aby nikt jej nie zauważył. W realiach obozowych ukrycie kobiety przez dwójkę osób – Izabelę i Billa – byłoby rzeczą niewykonalną.

I tutaj pojawia się aspekt, który mnie w książce zachwycił. Bill mając świadomość, że nie jest w stanie samodzielnie zapewnić bezpieczeństwa żonie, powierza sekret jednemu z jeńców. Ryzykuje, jednak nie ma innego wyjścia. W ten sposób tożsamość Izabeli jest chroniona przez kilku mężczyzn, co zwiększa szanse na dochowanie tajemnicy, ale i wzrasta zagrożenie zdrady.

Max, Ralph, Scotty to postacie, które wnoszą swoją indywidualną historię do tej powieści. Każdy z mężczyzn ma inne doświadczenia, każdy przybył do obozu w Lamsdorf z innego miejsca. Jednak są to postacie, które udowadniają, że w tak paskudnym, pozbawiającym godności miejscu można zachować resztki człowieczeństwa i przyzwoitości.

Książka Maggie Brookes jest opowieścią o pięknej miłości, która zdarza się raz na sto lat. Jednak dla mnie jest to historia o przyjaźni, lojalności o braniu odpowiedzialności za los drugiego człowieka.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Kobiecemu.

Jak już zapewne doskonale wiecie jestem miłośniczką ksiązek historycznych, dlatego też po "Żonę więźnia" sięgnęłam bez zastanowienia. Po prostu iwedziałam, że muszę ją przeczytać - czy się zawiodłam?

Świat Izabeli zmienia się nagle, w chwili, w której pojawia się brytyjski jeniec wojenny - Bill King. Wydawałoby się, że to miłość prosto z bajki. Szybki ślub, życie dalekie od nudy... Jednak wszystko potoczyło się zupełnie inaczej... Młodzi podczas ucieczki wpadają w ręce nazistów. Oboje trafiają do niemieckiego obozu w Lamsdorf. Izabela przebrana wtedy w mundur żołnierza skutecznie ukrywa woją płeć i świadomie skazuje się na głód i cierpienie.

Oto historia opowiadająca o młodych ludziach, którym przyszło stawić czoła niwryobrażalnym okrucieństwom wojny i którzy gotowi są zrobić wszystko, aby uchronić siebie nawzajem.

Po przeczytaniu zabrakło mi słów.. I szczerze do teraz nie wiem, jak mam wam opisać swoje emocje. Przeżywałam tę historię całą sobą. Autorka niesamowicie opisała emocje jakie towarzyszyły bohaterom podczas każdej chwili ich życia. Dzięki temu mogłam odczuć na swojej skórze ich radość, miłość, a także ogormny strach, smutek, zawiedzenie i nadzieję. Przyznaję, że wiele razy uroniłam kilka łez bądź musiałam odłożyć ksiązkę na bok na kilka godzin, bądź cały następny dzień aby móc przyswoić to co się wydarzyło, lub to co może nastąpić.

Niesamowita historia warta przeczytania - i nie ważne jest to, że jest to fikcja literacka, bo nawet w fikcji literackiej można doszukać się wielu prawdziwych elementów, bądź po prostu wyobrazić sobie to, co faktycznie mogły przeżywać osoby w czasie wielkiej wojny.

Jestem na tak i wiem, że sięgnę po tę książkę raz jeszcze.

Zdecydowanie polecam.

Miłość w czasach II wojny światowej- upragniona, czasem jedyna szansa na przeżycie, a może wręcz przeciwnie, śmiertelne niebezpieczeństwo? Trudno nie zastanawiać się nad tym czytając nowość od Wydawnictwa Kobiece.

„Żona więźnia” to piękna i wzruszająca opowieść oparta na faktach. Młoda Czeszka i Anglik, jeniec. Połączyło ich uczucie, które zatrzymać mogła jedynie śmierć. Gdy w gospodarstwie matki Isabeli pojawia się Niemiec z informacją, że jeńcy wojenni pomogą przy zbiorach nic nie zapowiadało, że świat będzie jak dawniej. Wtedy Isabella spotyka Billa, młodego angielskiego żołnierza, który od paru lat jest jeńcem wojennym. Początkowo musieli ukrywać swoje uczucia, wkrótce jednak decydują się na potajemny ślub i ucieczkę. Isabella w przebraniu żołnierza trafia z mężem do obozu jenieckiego. Tak zaczyna się ta historia. I może nie byłoby w niej nic specjalnego gdyby nie to, że z tyłu głowy mamy ciągle myśl, to wydarzyło się naprawdę.

Książkę czyta się z zapartym tchem. Raz wszechwiedzący narrator opowiada nam kolejne losy bohaterów, innym razem widzimy co się dzieje oczami Isabeli. Historia jest bardzo poruszająca i chociaż jest to po części fikcja literacka, to wiele wydarzeń w niej zawartych czy nawet część postaci istniała naprawdę.

Wielkie brawa dla autorki, że zdecydowała się napisać szerszemu gronu o tak trudnym i ciężkim wydarzeniu jakim był Wielki Marsz, w którym zginęło wielu jeńców wojennych.

Przez całą książkę kibicowałam Isabelli i Billowi, żeby im się tylko udało, z każdą przeczytaną stroną chciałam wiedzieć więcej, co będzie dalej. Bardzo mi się podobało również to, że powieść po prostu płynie, nie jest napisana w sposób ciężki czy toporny. Czyta się do bardzo dobrze.

Cała historia jest przejmująca i może nie ma tu nagłych zwrotów akcji czy brutalnych scen. Za to jest subtelność kobiety w zestawieniu z bezwględnością wojny. Naprawdę warto przeczytać. Sama muszę przyznać, że miałam niedosyt. Tak polubiłam wszystkich bohaterów, nie tylko głównych, że miałam ochotę na więcej.

Brytyjski jeniec wojenny, Bill, pracuje w jednym z gospodarstw w Czechosłowacji w 1944 roku. Spotyka tam wieśniaczkę, Izabelę, a pomiędzy młodymi rozwija się uczucie. Izzy desperacko pragnie wyrwać się z życia na farmie. W tym celu planuje wziąć potajemnie ślub z Billem, by mogli uciec i być razem. Ich miesiąc miodowy – i ich wolność – są jednak krótkotrwałe, bowiem szybko zostają schwytani przez Niemców i wysłani do obozu jenieckiego. Przed wyprawą Izabela dobrze się przygotowała – obcięła włosy, włożyła męskie ubrania, co pomogło jej utrzymać w tajemnicy płeć w obozie. Bill zdaje sobie sprawę, że ciężko będzie mu w pojedynkę czuwać nad bezpieczeństwem Izabeli, zatem werbuje kilku współwięźniów, którzy wspólnie obiecują chronić Izzy.

Pomimo iż na rynku roi się od literatury o II wojnie światowej, Żona więźnia to powieść niezwykła i poruszająca. Pełna niebezpieczeństw ucieczka Billa oraz Izabeli przyprawia o ciarki, a włoski stają dęba. Autorka bardzo obrazowo oddaje realia obozu jenieckiego – głód, niehigieniczne warunki życia, brutalność, karkołomna praca, choroby oraz brak prywatności. Aby Izzy mogła skorzystać z toalety, kilku mężczyzn musiało ją osłaniać, ponieważ nawet tak prymitywna rzecz mogła sprowadzić na nią śmierć. Cały czas drżałam z obawy, że tożsamość Izabeli wyjdzie na jaw, a ona przepłaci za to życiem.

Poruszyła mnie postawa pozostałych jeńców, którzy gotowi byli nadstawić karku, by chronić tę dziewczynę. Ta grupa obcych ludzi stała się rodziną, która pomaga sobie w każdej sytuacji.

Żona więźnia to fikcja literacka zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Opowiada o odwadze, braterstwie, przetrwaniu i walce o życie. To także opowieść o miłości i o tym, co człowiek jest gotów przeżyć w jej imię.