Zew Cthulhu

Mi osobiście opowiadania Lovecraft'a bardzo się podobały. Zwłaszcza ,,Widmo nad Innsmouth'' oraz ,,Szepczący w ciemności'. Prawdą jednak jest fakt, iż trzeba po prostu lubić takie klimaty. Czytając książkę nie odczułam strachu, ale niepokój-owszem. Raczej nie polecam każdemu przeczytania tych opowiadań. Tak jak wspomniałam na początku trzeba lubić tego typu literaturę. Co nie zmienia jednak faktu, iż książka teoretycznie spełniła moje oczekiwania i z wielką chęcią czytałam każdą stronę.

Bardzo mi się podobała szczególnie opowiadania ,,Widmo nad Innsmouth" oraz ,,Kolor z innego wszechświata"

Kilka lat temu grałem w „Zew Cthulhu” i przez to z ciekawości przeczytałem książkę o tym samym tytule. Książka ta autorstwa mistrza grozy (tak mówią) zawiera w sobie kilka opowiadań, które stanowią odrębne, choć poniekąd posiadające wspólne elementy historie.

Do opowiadań tych należą po kolei: „Zew Cthulhu”, „Widmo nad Innsmouth”, „Kolor z przestworzy”, „Szepczący w ciemności”, „Duch ciemności”, „Koszmar w Dunwich” oraz „Muzyka Ericha Zanna”.

Czytając poszczególne z nich można dojść do wniosku, że każda tworzona jest według tego samego szablonu. Na samym początku autor przedstawia jakieś miejsce, które z pozoru jest normalne i niczym się nie wyróżniające. Bohater, który do niego przybywa zwraca szczególną uwagę na lokalną ludność, którą zawsze zdaje się toczyć jakaś choroba lub mutacja specyficzna dla tego regionu, niewystępująca nigdzie indziej. Następnie dowiaduje się o jakiejś strasznej legendzie, plotkach, w które miejscowa, zabobonna ludność zdaje się wierzyć od dawna i tak, krok po kroku się o nią ociera poniekąd uświadamiając sobie, że to prawda.

Najbardziej przypadły mi do gustu dwa opowiadania: „Szepczący w ciemności” oraz „Muzyka Ericha Zanna”. Oba czyta się jednym tchem i są dosyć ciekawe. Pozostałe czytało mi się ciężko, wielokrotnie musiałem czytać dwukrotnie poprzednie fragmenty, bo nie byłem pewien, czy dobrze je zrozumiałem. W każdej opowieści znajdują się szczegółowe opisy gdzie bohater poszedł, co zwiedził, jaką budowlę, czy ulicę minął podążając do ustalonego przez siebie celu. Czytając więc taki opis ciężko to sobie wyobrazić w głowie i z tego względu aż się prosi o dołączenie jakiejś choć prowizorycznej mapki. Mogłyby one zastąpić zamieszczone ilustracje, które choć ciekawe, to niczego sensownego nie wnoszą.

Niezbyt podoba mi się to, że bohater każdego opowiadania zaledwie ociera się o zagadkę, do końca jej nie rozwiązując, pozostawiając czytelnika w dużym niedosytem informacji. Coś strasznego się dzieje, nie wiadomo do końca co i liczymy, że na samym końcu się dowiemy, o co tak naprawdę chodziło, jednak tak wcale nie jest.

Czytając inne opinie na internecie można dojść do wniosku, że mamy tu do czynienia z dziełem mistrza grozy, który w zaledwie kilku zdaniach potrafi sprawić, że człowiek nie zmruży oka po ich przeczytaniu. Osobiście jednak uważam, że opowiadania te nie są ani trochę straszne i pod tym kątem się najbardziej zawiodłem. Groteskowe opisy niektórych historii (szczególnie w „Koszmar w Dunwich”) sprawiają, że czyta się takie historie z dużym przymrużeniem oka wkładając je między bajki, a nie taką rolę miały sprawiać.

Uważam, że jeśli ktoś chce sobie poczytać jakąś dobrą książkę fantasy lub horror to powinien poszukać innych pozycji, a tą pozostawiam pasjonatom i ciekawskim, którzy jak ja grali kiedyś w grę lub po prostu chcą przekonać się, czy podzielają moją opinię.

Po zbiór pięciu opowiadań "Zew Cthulhu" warto sięgnąć, jeżeli ktoś chce poznać najpopularniejsze dzieła Lovecrafta, a nie uśmiecha mu się wertować pokaźniejszych antologii. Znajdziemy tutaj "Widmo nad Innsmouth", "Szepczący w ciemności", "Zgroza w Dunwich", "Kolor z innego świata" oraz oczywiście tytułowy "Zew...". Treść wzbogaca cenne posłowie oraz piękne mroczne ilustracje.

Czy Lovecraft mnie wystraszył? Chyba nie. Bardziej zachwycił mnie swoim kwiecistym językiem. Duże wrażenie również sprawia to, że możemy znaleźć inspirację nim w tak wielu innych tekstach kultury. Tutaj grozę przynosi niewiedza, tajemnica, popadanie w obłęd, utrata kontroli nad sytuacją. Autor często naprowadza nas na jakiś trop, a nasza wyobraźnia dopisuje resztę.

Warto przeczytać, warto mieć pod ręką, polecam nie tylko grozomaniakom, ale też czytelnikom ciekawym historii literatury.

"Zew Cthulhu", to pięć opowiadań o przerażających istotach. Każda z historii jest inna, jednak wszystkie coś łączy.

1 - "Zew Cthulhu"

2 - "Widmo nad Innsmouth"

3 - "Szepczący w ciemności"

4 - "Zgroza w Dunwich"

5 - "Kolor z innego wszechświata".

_

Z wielką przykrością muszę stwierdzić, że jest to pierwsza książka od wydawnictwa Vesper, która kompletnie mi się nie podobała. Szczerze mówiąc, nawet nie wiem co mam o niej napisać. Każde opowiadanie było dla mnie przeraźliwie nudne. Nie potrafiłam się w nie wkręcić. Dawkowałam sobie lekturę czytając po kilkanaście stron. Niestety, niczego to nie zmieniło. Jedyne co mogę przyznać to to, że autor miał całkiem niezłą wyobraźnię. Może byłoby to nawet interesujące, gdyby nie fakt, że pisał bez emocji. Żadnego strachu, żadnej gęsiej skórki. Nawet moje serce, zamiast bić szybciej w kulminacyjnych momentach, nie zmieniało rytmu. Za to moje oczy... Oh, one reagowały! Coraz szybciej się zamykały i ostatkiem sił powstrzymywałam się, żeby nie zasnąć. Niestety takie opowiadania, to nie mój klimat. Męczyłam się strasznie, żeby przebrnąć przez całą książkę. Sądziłam, że będą to interesujące historie z dreszczykiem. Tym razem się pomyliłam.