Wróć, jeśli pamiętasz

Mogłoby się wydawać, że trzy lata to szmat czasu. Niestety nie dla Adama. Bo to właśnie tyle lat minęło od tragicznego wypadku jego dziewczyny. Byłej dziewczyny. Bo nie wiadomo z jakiego powodu postanowiła zniknąć z jego życia. Dlaczego tak się stało? Czy druga szansa dana im przez los zostanie przez nich wykorzystana?

Adam jawi się tutaj jako typowa gwiazda rocka – członek jednej z najbardziej znanych kapeli, mający miliony fanów, trasy koncertowe, rzeszę groupies, piękną i znaną dziewczynę – ale tylko pozornie. A czy to właśnie nie pozory mylą najbardziej? No bo czego chcieć więcej? Może szczęścia, od którego jest tak daleko. Bo nie może, ot tak zapomnieć o tym, co się wydarzyło trzy lata temu. Nie może uciec od duchów przeszłości. Bo to właśnie dzięki nim stał się takim, a nie innym człowiekiem. Bo z pewnością wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby nie wypadek i wszystkie wydarzenia po nim. Z jednej strony może irytować jego zachowanie, ale... ja go po części rozumiałam, albo starałam się zrozumieć. Samotny mimo tylu ludzi wokół siebie, zagubiony, po przejściach. Współczułam mu i sama nie wiedziałabym, co zrobić w jego sytuacji. A ON jakoś się trzymał. Gdzie jakoś to słowo kluczowe, bo Forman dokładnie przedstawiła jak to wszystko nadal przechodzi.

Znów Mia wydaje się nam zupełnie obca, ale tylko do czasu. Do czasu, gdy uporządkuje wszystkie niewiadome. Z jakiego powodu? Jak? Dlaczego w taki sposób, a nie inny? Po części można mieć do niej pretensje, ale tylko po części. Bo ona również miała swoje powody. Mogą się one wydawać przesadzone, ale po tragedii jaką ją spotkała w tak młodym wieku mogła czuć się zagubiona. A zagubienie to jedna z najgorszych rzeczy, która może dopaść człowieka.

Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami Adama. Bo to właśnie z jego perspektywy napisany jest drugi tom. Co ciekawe dopełnia obraz całej sytuacji. Mamy okazję zapoznać się również z przeszłością z jego punktu widzenia – dlaczego zainteresował się akurat Mią, co czuł i co działo się po tragedii. Fajnie, że autorka nie zostawiła go i postanowiła zagłębić się bardziej w jego postać. To tylko pokazuje, że Forman nie zostawia bohaterów samym sobie, a chce przedstawić dwie perspektywy, a to daje szerszy ogląd całej historii – tej przedstawionej w „Zostań, jeśli kochasz” oraz jej kontynuacji.

„Wróć, jeśli pamiętasz” to słodko-gorzka opowieść o życiu. O tym, że nie zawsze wielkie tragedie łączą ludzi. I, że trzeba uważać na treść składanych obietnic. Bo nawet nie wiadomo kiedy, a będziemy musieli ich dotrzymać, choć bardzo byśmy tego nie chcieli... Ale wypowiedzianych już słów nie można cofnąć. Powieść, mimo że nie wywołała we mnie ogromnych emocji, ba! nawet takich, jakich doświadczyłam podczas czytania „Zostań, jeśli kochasz”, to skłoniła do pewnych refleksji, co bardzo cenię w literaturze.

Mam nadzieję, że zdanie z tylniej okładki powieści o treści „Wkrótce kolejne książki tej autorki” jest prawdą i już niedługo będziemy mogli cieszyć się innymi tytułami autorstwa Gayle Forman. Myślę, że będą one tak dobre, jak ta dylogia. Bo choć nie jest najlepsza, to pokazuje, że można stworzyć niebanalną i nieprzesłodzoną historię dla młodzieży. Gdzie nie liczy się tylko seks, jak to w wielu powieściach bywa, a uczucia.

Świetna książka! Każdy kto przeczytał "zostań, jeśli kochasz" powinien sięgnąć również po ten tytuł. Jest to kontynuacja losów Mii i Adama. Tym razem historia pokazana jest oczami chłopaka. Przedstawia losy jego oraz jego ukochanej kilka lat po tragicznym wypadku, w którym zginęli jej rodzice oraz młodszy brat. Adam opowiada o swoim teraźniejszym życiu-jego karierze muzycznej oraz o swoich uczuciach, o tym, że mimo upływu czasu wciąż kocha Mię i jej duch nadal krąży wokół niego. Pewnego dnia los daje im szansę. Przez przypadek chłopak trafia na afisz informujący o występie Mii. Postanawia, więc kupić bilet. Po koncercie spędza z dziewczyną całą noc, podróżując po mieście i wspominając dawne czasy. Czy uda im się wykorzystać nadarzającą się okazję na odbudowę związku? Warto się o tym przekonać, czytając książkę. Polecam, polecam i jeszcze raz POLECAM!!!

Zdarzają się w życiu momenty, które całkowicie odmieniają ludzki los. Ponoć nic nie dzieje się bez przyczyny. Ale jak powrócić do życia po okropnej tragedii? Jak pozbierać się po stracie ukochanych osób? Czy ucieczka jest jedynym wyjściem?

Mijają trzy lata od tragicznego wypadku, który na zawsze zmienił życie Mii. Straciła ukochanych rodziców i brata, jednak sama zdecydowała się wrócić do świata żywych i rozpocząć wszystko od nowa. Obudziła się ze śpiączki, jednak postanowiła odejść od swojego ukochanego – Adama. Teraz żyją osobno, a każde z nich robi karierę muzyczną. Mia jako gwiazda wiolonczelistek, a Adam jako rockman, idol nastolatek i obiekt zainteresowania mediów. Pewnego dnia, jednak los daje im drugą szansę. Spotykają się ponownie w Nowym Jorku. Przemierzając ulice miasta wyruszają w sentymentalną podróż w przeszłość. Czy uda im się odnaleźć miłość? Czy mają szansę aby być znowu razem?

Książki Gayle Forman mają to do siebie, że głęboko poruszają i zachwycają. Choć są to powieści kierowane przede wszystkim do młodych czytelników, to jednak jestem pewna, że i dojrzały czytelnik ulegnie ich urokowi. „Wróć, jeśli pamiętasz” to kontynuacja kultowej „Zostań,jeśli kochasz” która zyskała ogromną rzeszę fanów na całym świecie. Na własnej skórze miałam okazję przekonać się, że jest to niezwykła książka. Krótka, ale dogłębnie przepełniona emocjami. Taka która wstrząsa, wywołuje smutek, ale też pozostawia odrobinę nadziei i optymizmu. „Wróć, jeśli pamiętasz” to historia opowiedziana z perspektywy Adama. W pierwszej części natomiast mieliśmy okazję zobaczyć wszystko oczami Mii. Teraz następuje odwrócenie ról, dzięki czemu czytelnik ma szansę poznać uczucia chłopaka i poznać jego historię.

Tak jak w przypadku pierwszej części, historia Adama i Mii bardzo mnie pochłonęła. Jednak jak dla mnie ta część jest znacznie słabsza od poprzedniej. Może być to spowodowane tym, że zdecydowanie lepiej czyta mi się historie opowiedziane oczami kobiety. Ciężko było mi się wgryźć w opowieść Adama, a akcja była jak dla mnie zbyt wolna. Zabrakło również jakiegoś dramatyzmu i napięcia, które towarzyszyło mi podczas czytania pierwszej części. I choć książka wywołała we mnie emocje, to jednak nie były one aż tak silne jak poprzednio. Cieszę się, że poznałam Adama bliżej i mogłam dowiedzieć się co siedzi w jego głowie. Rzuciło to trochę światła na całą sytuację która ma miejsce w książce, jednak wciąż czuję pewien niedosyt.

Patrząc na wszystko z boku, można zauważyć jak wielki żal kryje się w chłopaku. Nie potrafi pojąć dlaczego Mia go opuściła. Wyraźnie widać jak ogromnym uczuciem ją darzył i jak ciężko pogodzić mu się z takim rozwojem wydarzeń. Jest sfrustrowany, zły i załamany, a wszystko to odbija się na jego życiu. I choć robi karierę jako rockman, to jednak wciąż czuje się przygnębiony i porzucony. Jeśli chodzi o postępowanie Mii, można określić je w pewnym sensie jako samolubne. Rozumiem, że chciała zapomnieć o wypadku i może pogrzebać bolesną przeszłość, jednak swoim postępowaniem skrzywdziła człowieka który był dla niej gotowy zrobić dosłownie wszystko. Gdy spotykają się ponownie, zaczynają wspominać minione wydarzenia. Nie obejdzie się bez wzajemnych pretensji i oskarżeń, jednak będzie to dla nich również szansa aby spróbować wszystko naprawić. Czy im się uda? Do jakich wniosków dojdą?

„Wróć, jeśli pamiętasz” opowiada przede wszystkim o stracie, o radzeniu sobie z odrzuceniem i odejściem bliskiej osoby. O tym jak wrócić do normalności po ciężkiej tragedii, jak spróbować żyć na nowo, nosząc na barkach ogromny ciężar straty. Napisane lekkim językiem, dająca do myślenia, ale też odrobinę poruszająca. I choć nie jest tak piękna jak część pierwsza, to jednak śmiało mogę powiedzieć, że jest to wspaniała seria. Gayle Forman to bez dwóch zdań utalentowana pisarka, a każda jej książka tylko to potwierdza. „Wróć, jeśli pamiętasz” to udana kontynuacja i bardzo realny obraz ludzkiej tragedii i cierpienia. Polecam i zachęcam Was do zapoznania się z tą serią, jeśli jeszcze nie mieliście okazji. Jeśli lubicie takie historie, na pewno się nie zawiedziecie.

Dźwięki – jak wszystkie inne bodźce z otaczającego nas świata – można podzielić na wiele kategorii. Segregując je według stopnia natężenia, możemy przejść drogę od subtelnych szmerów liści i wesołych treli ptaków, przez szum wentylatora, po łoskot spadającej lawiny i przytłaczający huk młotów kuźniczych. Biorąc pod uwagę inne kryterium, a mianowicie - odczuwanej przyjemności, z pewną dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że w tym rankingu prym wiódłby najbardziej uporządkowany ze wszystkich system dźwięków, jakim jest muzyka. Jak to zwykle bywa, dzielą nas gusta – dla jednych króluje punk rock albo death metal, podczas gdy inni są wiernymi poddanymi królowej, jaką jest muzyka klasyczna. Bez względu jednak na to, jaki gatunek muzyki jest naszym ulubionym, istnieje jedna przerażająca sekwencja – swoiste kanonada śmierci, na myśl o którym każdemu zamiera serce z przerażenia: to, w pierwszej kolejności, arpeggio skowytu desperacko wciskanego hamulca, metalicznego jęku zginanych blach karoserii oraz pisku zdzieranych opon. Po nim natomiast następuje długa i nieubłagana cisza; pauza, o której wydaje się, że trwać będzie w nieskończoność. Szczęśliwi ci, którym dane jest słyszeć tylko dźwięki ulubionej kapeli; niepocieszeni ci, którym ta drastyczna pauza wypełnia czas. Życie Mii Hall – głównej bohaterki powieści - zostało brutalnie naznaczone tragicznym wypadkiem samochodowym, w którym zginęli jej rodzice oraz młodszy brat. Dzięki niespotykanej sile woli i determinacji, jak również cudownej mocy przysięgi złożonej przez jej ukochanego, Adama Wilde'a, dziewczynie udaje się wrócić do pełni zdrowia. Niestety, z jednej strony – przepustka na prestiżową uczelnię, dzięki której Mia może rozwijać swój talent do gry na wiolonczeli, a z drugiej – rosnąca sława zespołu Adama, Shooting Star – sprawiają, że drogi ukochanych rozchodzą się. Dziewczyna, targana skrajnymi uczuciami miłości i nienawiści, zrywa kontakt ze swoim chłopakiem. Musi minąć parę lat, aby – w gorącej atmosferze nieustannych wywiadów, niezliczonych paczek wypalonych papierosów, przełkniętych tabletek uspokajających i odcisków palców – ukochani mogli znowu spojrzeć sobie w oczy i przejść najtrudniejszą ze wszystkich próbę: otworzenia przed sobą własnych serc. Czy Mii, stojącej u bram światowej kariery wielce obiecującej młodej wiolonczelistki, i Adamowi – niepokornemu gitarzyście przebojowego zespołu – uda się przełamać pauzę rozstania? Jaki będzie finał długiej wieczornej przechadzki po nowojorskich zaułkach? Piękna i porywająca kontynuacja bestsellerowej powieści „Zostań, jeśli kochasz” autorstwa Gayle Forman, która skutecznie potrafi wprawić we drgania najczulsze struny serc czytelników. Powieść zdecydowanie godna polecenia – zwłaszcza na gorące, letnie wieczory, kiedy to - otoczeni szeroką gamą ciepłych dźwięków - możemy także wsłuchać się w brzmienie własnych emocji.

Wzruszająca kontynuacja bestsellera "Zostań, jeśli kochasz" którą czyta się jednym tchem. Moim zdaniem bardziej dojrzała od pierwszej części i chwytająca za serce....Wprost nie można się od niej oderwać więc uwaga! Noce będą nieprzespane a obiady nieugotowane! Czytacie na własne ryzyko 😉

Książka jest świetnym zakończeniem pierwszej części, i o ile tamta wzruszyła mnie do łez, ta bardziej utrzymywała w napięciu. Opowiada o prawdziwej miłości, przyjaźni i pasji. Można też zobaczyć, ile zamieszania w naszym życiu wprowadzają niedomówienia i niewyjaśnione sprawy.

Druga część cyklu „Jeśli zostanę” Gale Forman podobała mi się o wiele bardziej niż poprzednia. Pewnie jest to kwestia wieku. Sama nie wiem, kiedy wyrosłam z literatury młodzieżowej. Po prostu młodsze wersje Adama i Mii nie przemówiły do mnie tak jak te. Od wypadku oboje przeszli trudne chwile. Wydorośleli. Mają bagaż doświadczeń, który czyni ich ciekawymi postaciami.

Minęły trzy lata. Trzy długie lata odkąd rodzina Hallów zginęła w wypadku samochodowym. Trzy osoby odeszły z tego świata odmieniając tym życie swoich bliskich. Nie tylko Mii i jej dziadków. Adamowi też się nieźle oberwało. Choć z pozoru zdobył wszystko, o czym marzył całe życie, po drodze na szczyt stracił coś o wiele ważniejszego. Nie cieszą go platynowe płyty, uwielbienie groupies, zainteresowanie mediów. Koncerty na żywo przestały być dobrą zabawą, a stały udręką, której nie sposób znieść bez środków na uspokojenie. Spędzanie czasu z przyjaciółmi, z którymi kiedyś można było konie kraść, są teraz przykrym obowiązkiem. Adam zyskał sławę, która uniemożliwia mu normalne funkcjonowanie, ale stracił miłość.

Za każdym razem, gdy ktoś w książce wspominał o albumie „Straty w ludziach”, który to przyniósł kapeli Adama taki rozgłos, miałam skojarzenia z „Inside In/Inside Out” The Kooks. Przeczytałam kiedyś, że większość piosenek na tej płycie Luke Pritchart napisał o swoim związku i rozstaniu z Katie Meluą. Kurt Cobain powiedział kiedyś: „Dziękuję za tragedię. Potrzebuję jej dla swojej muzyki”. Ludzie mają to do siebie, że szczęście ich rozleniwia. Ból i gniew są sprawdzianem naszego charakteru. Albo się załamiemy i zamkniemy w sobie, albo damy upust emocjom. Pokażemy na co nas stać. Wstaniemy z kolan i pokażemy całemu światu, że ze złamanym sercem można żyć. A przynajmniej wiarygodnie udawać.

Bardzo podobało mi się zakończenie. Niemal do końca nie wiedziałam czy Mia i Adam się zejdą. Od początku trzymałam za to kciuki, ale był taki moment, że pomyślałam, że osobno będzie im lepiej. Myślę, że jakiego wyboru nie dokonałaby Gale Forman, byłoby w porządku.

Wróć, jeśli pamiętasz – trzy lata później…

Niektóre historie wymagają dopowiedzenia, zakończenia urwanych wątków, bądź po prostu odpowiedzenia na jedno zasadnicze pytanie: „Co było dalej?”. Inne zaś lepiej gdy pozostawią za sobą pewne niedopowiedziane kwestie, pozwalając czytelnikowi na domysły jak potoczyły się dalsze losy bohaterów. Do której kategorii należy „Wróć, jeśli pamiętasz” – kontynuacja bestsellera „Zostań, jeśli kochasz”? Zapraszam do lektury recenzji.

W „Wróć, jeśli pamiętasz” Gayle Forman kontynuuje losy Mii i Adama. Od felernego wypadku w którym zginęli najbliżsi dziewczyny minęły trzy lata. I choć Mia spełniła życzenie Adama i żyje dalej to losy bohaterów rozeszły się w zupełnie różne strony. Mia bez słowa wyjaśnienia zrywa kontakt i decyduje się oddać całkowicie muzyce, co powoli owocuje rosnącą sławą i pierwszymi koncertami uzdolnionej wiolonczelistki. Adam tymczasem załamuje się i nie może pogodzić po rozstaniu. Mimowolnie ból i rozgoryczenie jakie w sobie nosi zostają przeniesione na jego muzykę i kapela zyskuje niespodziewanie światową sławę. Adam jako rockman idol tłumów i mediów nie czuje się jednak szczęśliwy, a kolejne związki nie przynoszą tego co utracił. Pewnego dnia, zbiegiem okoliczności losy dwójki młodych ludzi ponownie się krzyżują. Co przyniesie owa niespodziewana szansa od losu? Czy wyprawa do przeszłości pomoże na nowo zbudować im przyszłość?

Pierwszym co rzuca się w oczy podczas lektury jest zmiana narratora. W „Wróć, jeśli pamiętasz” wszystkie wydarzenia, zarówno te bieżące jak i będące jedynie wspomnieniami obserwujemy z perspektywy Adama. Przyznam, że bardzo mi się ten zabieg spodobał, gdyż nie tylko pozwolił na lepsze poznanie interesującego bohatera, jakim niewątpliwie jest uzdolniony muzyk, ale także utrzymywał czytelnika w tej samej niepewności i braku zrozumienia dla zachowania Mii. Dlaczego ich ścieżki się rozeszły? To pytanie jest jednym z najważniejszych i towarzyszy nam niemal do końca książki.

Niestety odpowiedzi jakie uzyskujemy nie zawsze są satysfakcjonujące i tak niestety jest w tym przypadku. Bo choć zachowanie Adama sugeruje iż stał się ON egoistom zatraconym w swoim bólu i nie liczącym się z innymi, nie ulega wątpliwości, że budzi ON zarówno sympatie jak i współczucie podczas lektury. Tymczasem Mia okazała się kompletnym rozczarowaniem i nawet pomimo świadomości tego co przeżyła trudno mi znaleźć wytłumaczenie dla jej zachowania. Rozchwiana emocjonalnie jeszcze bardziej niż Adam kieruje się tylko sobie znaną logiką. Urazy, pretensje, skrywany gniew, a przede wszystkim niekonsekwencja i nagłe zmiany obracające jej zachowania i słowa sprzed zaledwie kilku chwil w kompletnie pozbawione znaczenia. Zachowanie typu „domyśl się o co mi chodzi” bardzo nie pasowało mi do bohaterki za jaką miałam Mię z „Zostań, jeśli kochasz”.

Lekki melodramat jaki zafundowała na zakończenie autorka mnie osobiście nieszczególnie się podobał, jednak z pewnością przypadnie ON do gustu wielu czytelniczkom czytelnikom, którzy z pewnością wyczekiwali takiego obrotu sprawy. Sam styl i wydanie książki nie pozostawiają nic do zarzutu. Gayle Forman prowadzi czytelnika przez całą historie z niebywałą lekkością i swobodą, co sprawia, że lektura jest szybka i przyjemna. Okładka stylistycznie pasuje do poprzedniczki, choć nieco żałuję że zamiast kilku różnych fotografii otrzymaliśmy jedną podzielona na części.

Po przeczytaniu „Zostań, jeśli kochasz” miałam nadzieję, że kontynuacja losów Mii i Adama okaże się ciekawsza i poruszy mnie bardziej niż poprzedniczka. Niestety mocno się rozczarowałam, bo choć samo spojrzenie na niektóre wydarzenia i sprawy oczami Adama było interesujące to jednak sama historia nie należała do zbyt ciekawych. Zachowanie bohaterów mocno mnie rozczarowało, w szczególności jeżeli chodzi o główną bohaterkę. Zabrakło głębi, którą można było dostrzec w poprzedniej książce i choć dzięki lekkiemu stylowi w jaki autorka prowadzi nas przez całość sprawia że „Wróć, jeśli pamiętasz” czyta się szybko i przyjemnie, to nie mogę oprzeć się wrażeniu, że lepiej by się stało gdyby Gayle Forman zdecydowała się zakończyć losy dwójki młodych ludzi na poprzedniej części.

Ocena: 5/10

Pierwszą rzeczą, o której powinnam wspomnieć jest to, iż sięgnęłam po tą książkę będąc pewną, iż porwie mnie tak bardzo, jak uczyniła to pierwsza część. Niestety, myliłam się.

Minęły trzy lata, odkąd Mia skreśliła ze swojego życia Adama i wyjechała do Juilliardu – tam rozpoczęła dalszą naukę gry na wiolonczeli. Adam w tym czasie zdążył zbudować fundamenty swojego życia (pozornie) i rozpoczął solową karierę. Niespodziewanie na jego drodze staje Mia. Jak to dalej się potoczy?

No właśnie – nijak. I w tym tkwi cały problem. Całe dwieście osiemdziesiąt sześć stron polega na roztrząsaniu brudów z przeszłości. Okej, rozumiem. Adam i Mia przeżyli piękne, wzruszające chwile… Ale spójrzmy prawdzie w oczy. Nie trzeba było dotykać tego po raz kolejny, przynajmniej nie przez całą książkę.

Osobiście odniosłam wrażenie, iż Gayle napisała to tylko dlatego, iż poprzednia część zyskała wielką popularność i wywołała łzy u niejednego czytelnika. Bynajmniej, tworzenie kolejnej książki tylko ze względu na rozgłos pierwszej części, po prostu nie może wyjść.

Nawet gdyby „Zostań, jeśli kochasz” nie miało kontynuacji i zostawiło w moim sercu wielką dziurę… Wolałabym właśnie tak zakończyć historię Mii oraz Adama. Boleśnie, aby uświadomić nam, że życie nie jest bajką i nie zawsze kończy się dobrze.

Odczułam dużo braków; brak nowych, interesujących postaci, którzy mogliby wnieść coś do fabuły, brak jakichkolwiek wydarzeń, wywołujące ‘Wow’.

Natomiast nie skrytykuję Gayle za to, iż opisy miejsc były ubogie lub było ich bardzo mało. Przeciwnie. Było ich bardzo dużo.

„Zostań, jeśli kochasz” zdecydowanie mnie rozczarowało. Po tej książce, niestety ale boję się ruszyć kolejnego dzieła tej autorki.

Ta książka jest naprawdę przepiękna.. Naprawdę polecam tym którzy jeszcze nie wiedzą czy ją kupić :) Kupujcie ♥

Beznadziejna książka, trochę jak streszczenie filmu.