Trzecia

Początkowo byłam nieco rozczarowana lekturą, nie mogłam się wczytać, całość wydawała mi się nijaka i nie zapowiadało się, by cokolwiek miało się zmienić. Jednak po kilku rozdziałach akcja nabrała tempa, napięcie zaczęło rosnąć strona po stronie i do samego końca trzymało mnie w zawieszeniu, zastanawiającą się, jaki będzie finał tej „rozgrywki”.

Autorka, tak jak to miało miejsce w przypadku Idealnej, prowadzi akcję trójtorowo. Poznajemy troje bohaterów, świat widziany ich oczami i malowany ich emocjami. A o ile w Idealnej przybliżał nam czytelnikom bohaterów, tak tutaj brakło mi czegoś, co pozwoliłoby wczuć się w emocje poszczególnych postaci.

Czytelnik nie do końca jest w stanie w czuć się w emocje bohaterów, poczuć strach, złość itd., zupełnie jakby był oddzielony od nich grubą szybą, która to wszystko wycisza.

Dużym plusem powieści są krótkie rozdziały. Dzięki temu książkę czyta się szybko, pokonując stronę po stronie i w końcu docierając do końca, poznając zaskoczenie, które zaskakuje.

Autorka ma przyjemny styl, a plastyczny język odgrywa w odbiorze powieści sporą, pozytywną rolę. Dodatkowo widać, że autorka dopracowywała najdrobniejsze szczegóły tej historii, by mimo podziału na „trzy role”, całość była spójna dla czytelnika.

Trzecia to kolejna tajemnicza powieść Magdy Stachuli, w której zagadki i tajemnice kumulują napięcie, by krok po kroku dawkować czytelnikowi odpowiedzi, bądź wskazówki, czego może spodziewać się na kolejnych kartach powieści, a i tak nadal zaskakiwać go coraz bardziej i bardziej…

Podsumowując: Trzecia to intrygujący thriller psychologiczny pióra Magdy Stachuli, który przytrzyma Was w niepewności tego, co następuje strona po stronie w tej historii. Zanurzycie się w brudach przeszłości trojga bohaterów, których losy przecinają się w dziwnych i tajemniczych okolicznościach… i wyciąga je na światło dzienne… Co z tego wyniknie? Przekonacie się, sięgając po ten thriller.

Wydarzenia opisywane w książce obserwujemy z perspektywy trzech osób:

Elizy - pani psycholog mającej na koncie nieudane małżeństwo;

Lilianny - kobiety cierpiącej z tęsknoty za mężczyzną, dla którego zostawiła byłego męża;

Antona - tajemniczego jegomościa śledzącego Elizę na każdym .

Wszystkie postacie coś ze sobą łączy, a ponadto tytułową ,,Trzecią'' jest nasza pani psycholog. Dlaczego Anton obrał akurat ją za cel? Skoro kobieta jest tą trzecią w kolejności, to kto stoi pod numerem jeden i dwa? Czy może raczej o doborze 'ofiar' zadecydował tu jedynie zwykły zbieg okoliczności?

Nie czytałam poprzedniej książki pani Magdy Stachuli, jednak już w tym momencie wiem, iż chętnie sięgnę po ,,Idealną'' oraz kolejne lektury tej autorki. Jako thriller książka sprawdziła się w sam raz. Zagadkowe postacie, dość mroczna atmosfera i coraz bardziej komplikująca się sytuacja głównej bohaterki funduje nam łatwość czytania oraz spore zainteresowanie względem finału całej historii. Choć domyśliłam się wielu rzeczy, nie przeszkodziło mi to w dalszym śledzeniu wydarzeń. Co więcej, niektóre momenty w fabule rzeczywiście mnie zaskoczyły, co czyni z tej książki przewidywalną i nieobliczalną jednocześnie. A zakończenie, choć nietypowe, odbija się do teraz echem w mojej głowie. Nie to, żeby było nie wiadomo jak świetne, ale za to bardzo...osobliwe.

Szczerze mówiąc, nawet nie bardzo mam się do czego przyczepić, co oczywiście na plus, bo często lubię ponarzekać na drobne szczegóły. Natomiast nie oceniam książki wyżej, bo jak dla mnie była po prostu dobra - nic specjalnego, ale równocześnie w żadnym wypadku słabego. Z pewnością wielu osobom się spodoba, a także będzie stanowić fajną rozrywkę na czas wolny.

Życie Elizy Orlickiej nie było usłane różami. Przeszłość zdecydowanie wpłynęła na jej dalsze życie oraz późniejsze dokonywane wybory. Kobieta jest psychoterapeutką, została nią między innymi dlatego, aby móc samej poradzić sobie z traumatycznymi wspomnieniami, które niestety często ją nawiedzają. A jakby było mało, niedawno przyłapała swego ukochanego na zdradzie z koleżanką z pracy. Mnóstwo czasu zajęło jej uporanie się z bolesnym incydentem i dojście do w miarę "normalnego" stanu. Wynajęła kawalerkę w Krakowie, mieszka w niej sama, jedynie brat ją czasem odwiedza. Prowadzi gabinet, a w nim terapie grupowe, wizyty prywatne, a także spotkania z ofiarami przemocy domowej. Po pracy wraca do pustego domu i spędza samotne wieczory. Pewnego dnia orientuje się, że chyba ktoś ją śledzi. W drodze powrotnej ze sklepu, człowiek w kapturze robi jej zdjęcie. Popołudniu dostrzega ciemny samochód wolno poruszający się za nią aż do samego domu. W mieszkaniu słyszy dziwne i tajemnicze, a chwilami niepokojące głosy. A potem dociera do niej dźwięk domofonu, ktoś staje pod jej drzwiami i nasłuchuje... Eliza jest przerażona, zaczyna zastawiać pułapki. Informuje brata o ostatnich wydarzeniach, ale ON jej nie wierzy. Kobieta próbuje zatem sama dociec, kto i dlaczego ją nęka, analizuje zachowania swoich pacjentów, coraz częściej myśli też o przeszłości. Może to zemsta... Za tamto... Eliza pragnie za wszelką cenę dowiedzieć się, czego ten ktoś od niej tak naprawdę chce. Nie zdaje sobie tylko sprawy z tego, że widnieje na pewnej liście, na której jest trzecia...

Historia opowiedziana jest w narracji pierwszoosobowej, z perspektywy trzech osób: Elizy, Lilianny i Antona. Każda z postaci dzieli się swoimi myślami, refleksjami, wewnętrznymi rozterkami, obawami, lękami, targającymi nią emocjami, pragnieniami, marzeniami, a także tajemnicami. Każda z nich boryka się z przeszłością, od której stara się uciec, ale okazuje się, że to nie jest takie proste. Nie można bowiem wymazać pewnych osób, zdarzeń, zaznanych przeżyć, a przede wszystkim nie ma jakiegokolwiek sposobu na wyzbycie się pewnych uczuć. Przeszłość ma to do siebie, że lubi powracać w najmniej spodziewanych momentach. Nie daje o sobie zapomnieć, nęka, rani, niszczy, a nawet emocjonalnie zabija. Wpływa na tok myślenia, na postępowanie, podejmowane decyzje, poczynane kroki. Uderza ze zdwojoną siłą. Dopada i trzyma mocno swymi mackami. Nie odpuszcza. Bohaterowie niejednokrotnie podejmują się walki z nią, ale niestety znajdują się na straconych pozycjach. Nie poddają się jednak, mimo iż są już na skraju wyczerpania. Skupiają się na sobie, swoich potrzebach, koncentrują się na działaniach, opracowują plan. Przygotowują się do ostatecznej bitwy, ale czy ją wygrają? Czy osiągną zamierzony cel? Czy zdobędą to, na co tak długo czekali?

Eliza to terapeutka, prowadząca niby normalne i spokojne życie. Jest osobą skrytą, zamkniętą w sobie, podejrzliwą, nieufną, samotną. Każdego dnia zagłębia się w umysły swoich pacjentów, próbuje je uleczyć. Ale też ocenia ich postępowanie, krytykuje, a rzadko okazuje współczucie. Niestety nie potrafi poradzić sobie z samą sobą i uporać się z dramatyczną w skutkach przeszłością. Liczyła się wówczas z konsekwencjami, ale na szczęście dla niej, póki co, ją ominęły. Przekonana jest zatem, że skrywana przez nią od wielu lat tajemnica nigdy nie ujrzy światła dziennego. Ale czy na pewno?

Lilianna to bizneswoman, prezes dobrze prosperującej firmy, rozwódka. Jest kobietą pewną siebie, atrakcyjną, znająca swoją wartość, wymagającą, zdecydowaną, ale nieszczęśliwie zakochaną. On był przystojny, młodszy, czuły, delikatny. Tamtego dnia jednak kazała mu opuścić dom i nigdy nie wracać. Wyszedł i nie powrócił. Ona tęskni za jego zapachem, dotykiem. Nie zapomniała o nim, nigdy nie wymaże go z pamięci. Postanawia go odnaleźć, naprawić błąd, przeprosić i wybaczyć. Do czego zdolna jest kobieta, która kocha?

Anton to Rosjanin z polskimi korzeniami, gitarzysta. Ciągle ucieka, ukrywa się przed złymi ludźmi pragnącymi zemsty. Życie go bardzo doświadczyło i w pewien sposób ukształtowało. To przystojny, silny, dobrze zbudowany, wrażliwy, ale przede wszystkim niezwykle tajemniczy mężczyzna. Co ukrywa?

Trzy osoby. Trzy historie. Trzy tajemnice. Trzy obsesje. Jeden element wspólny.

"Trzecia" to powieść wielowątkowa, łącząca warstwę obyczajową i aspekty psychologiczne, które bez wątpienia stanowią jej atut oraz motyw kryminalny, który moim zdaniem wypadł zdecydowanie słabiej. Fabuła jest zapisem myśli, uczuć, przeżyć i planów głównych bohaterów. Powoli poznajemy prawdziwą naturę każdej z postaci, ich przeszłość i tajemnice. Ujawniane są stopniowo poszczególne elementy układanki, które starałam się do siebie dopasować i stworzyć sensowny obraz całości. Z wnikliwością, zaangażowaniem oraz zaciekawieniem śledziłam zatem ich losy, próbując rozwikłać wszystkie zagadki, ale niestety nie udało mi się przewidzieć rozwiązań kilku z nich. Przyznaję, że na jedno zapewne nigdy bym nie wpadła. Może nie skupiłam się za bardzo akurat na tej kwestii? Nie wiem. Z pewnością przedstawiona historia mnie wciągnęła i mogłabym ją pochłonąć za jednym razem, bowiem jest to książka, od której nie można się oderwać. Jednak musiałam rozłożyć sobie jej lekturę, gdyż moje oczy odmówiły mi posłuszeństwa, a czytam zazwyczaj wieczorami. Opowieść mnie nie zaskoczyła, ale poniekąd zszokowała, choć w tych czasach chyba już nic nie powinno dziwić. To, co siedzi w umysłach wielu ludzi jest po prostu porażające i niewyobrażalne. Powieść ta stanowi dobre studium meandrów ludzkiej psychiki. Autorka z niezwykłą dbałością i dokładnością stworzyła wyraziste portrety psychologiczne bohaterów, a ponadto perfekcyjnie poprowadziła część obyczajową. Natomiast zabrakło mi w owym thrillerze thrillera. Gatunek ten zawsze kojarzył mi się przeszywającym lękiem, odczuwalnym strachem i swego rodzaju wszechogarniającym napięciem. Niestety w przypadku tejże powieści niczego takiego nie doświadczyłam, a szkoda.

Powieść napisana jest lekkim i zrozumiałym językiem. Czyta się ją bardzo szybko, zarówno za sprawą przystępnej czcionki, jak i krótkich, bo raptem kilkustronicowych rozdziałów. Ale niepozbawiona jest też pewnego mankamentu, a mianowicie zawiera wiele nużących, wywołujących zniecierpliwienie i zbędnych fragmentów. To skłoniło mnie do zastanowienia się, czy przypadkiem to nie był celowy zabieg? Możliwe, że zadaniem tychże skrawków tekstu było specjalne wydłużanie czasu oczekiwania na ostateczne wyjaśnienie wszystkich wątków. Co nie zmienia faktu, że wielokrotnie miałam ochotę zwyczajnie owe pominąć.

W "Trzeciej" poruszane są bardzo ważne, a zarazem aktualne zagadnienia. Traktuje ona bowiem o nieradzeniu sobie z brakiem akceptacji, wymierzaniu sprawiedliwości na własną rękę, cichym wołaniu o pomoc, zmaganiu się ze śmiercią najbliższej osoby, odrzuceniu, samotności, pragnieniu bycia kochanym i potrzebnym, o życiu w ciągłej niepewności, uciekaniu przed przeszłością oraz obawach związanych z przyszłością, próbach uwolnienia się ze szponów obłędu, przeogromnej tęsknocie przenikającej całe ciało, godzeniu się z losem, wyznaczaniu konkretnych celów i ich realizacji, dążeniu do osiągnięcia spokoju i spełnienia, a także o obsesyjnej miłości i walce ze swymi słabościami, a głównie z samym sobą. Powieść kładzie również nacisk na tę drugą nieobliczalną i niebezpieczną rolę mediów społecznościowych, tym samym uświadamiając, że mogą one nie tylko pozbawiać nas prywatności, ale nawet stanowić zagrożenie dla naszego życia.

Podsumowując, "Trzecia" jest na pewno dobrą, budzącą emocje i zmuszającą do refleksji powieścią, wyróżniającą się doskonałą kreacją bohaterów, intrygującą fabułą i lekkim stylem. Aczkolwiek ograbiona z co poniektórych elementów będących wyznacznikami bardzo dobrego thrillera, sprawia, że nie jest ona - przynajmniej w moim odczuciu - najlepszą pozycją przypisaną właśnie tejże kategorii. Odnosząc się do blurba na okładce, muszę stwierdzić, że po pierwsze ujęta w "Trzeciej" historia nie skłoniła mnie do częstszego, niż zazwyczaj, sprawdzania, czy drzwi są zamknięte. A po drugie przyznaję, że po lekturze wspomnianej książki nie miałam problemów z oddaniem się w objęcia Morfeusza. Co więcej, bardzo przyjemnie i smacznie mi się spało. Książkę polecam, choć sądzę, że miłośnicy i znawcy thrillerów mogą nie być tą pozycją w pełni usatysfakcjonowani.

Z góry wiedziałam, że „Trzecia” pochłonie mnie bez reszty, tak samo, jak zrobiła to „Idealna”. Magda Stachula jest niesamowitą pisarką i jestem dumna z tego, że jest Polką. Autorka umiejętnie buduje napięcie i tworzy intrygi. Podczas lektury miałam ciarki na plecach, zwłaszcza gdy czytałam tę książkę, jadąc późnym wieczorem w pustym przedziale pociągu. Zdecydowanie zgadzam się ze słowami na okładce. Magda Stachula jest mistrzynią thrillera psychologicznego.

Głównych bohaterów jest mało, gdyż zaledwie trzech. Czytelnik ma okazję poznać historię z perspektywy każdego z nich. Eliza jest psychoterapeutką, która po rozstaniu ze swoim mężczyzną samotnie mieszka w pewnej kamienicy, Anton jest Rosjaninem z polskimi korzeniami, który skrywa pewną tajemnicę, Lilianna jest rozwódką i właścicielką dobrze prosperującej firmy, co łączy ich wszystkich ze sobą?

Eliza wiedzie spokojne życie. Jest młodą kobietą, która dopiero zaczyna swą pracę. Jej nudne, poukładane życie zmienia się, gdy pewnego dnia dostrzega, że ktoś ją śledzi, robi jej zdjęcia z ukrycia, jeździ za nią samochodem, stoi pod jej drzwiami. Nikt nie chce jej wierzyć, wszyscy myślą, iż zwariowała. Będąc nastolatką, miała problemy emocjonalne, więc nawet brat – najbliższa jej osoba, nie bierze jej słów na serio. Kobieta przypadkowo poznaje mężczyznę, w którym się zakochuje i przy którym czuje się bezpiecznie. Z czasem staje się podejrzliwa, przestaje mu ufać, zwłaszcza gdy do jej gabinetu przychodzi łudząco podobna do niej Lilianna.

Ta powieść wywołała we mnie silne emocje, jej zakończenie mnie mocno zszokowało. Lubię nieprzewidywalne historie, które spędzają mi sen z powiek, sprawiają, że w nocy wstaję i upewniam się, czy aby na pewno zamknęłam drzwi od mieszkania. Sama nie wiem, która powieść autorki podobała mi się bardziej, chyba obie zachwyciły mnie na równi. Mam nadzieję, że pisarka nie spocznie na laurach i stworzy kolejną książkę, która powali mnie na łopatki.

Całość przepełniona jest tajemnicą, każdy z bohaterów ma swój sekret skrzętnie skrywany przed światem. Na wierzch wypływają brudy z przeszłości. Prócz thrillera powieść zawiera w sobie również elementy książki obyczajowej i to one są najbardziej rozbudowane. Na największy plus ode mnie zasługuje kreacja psychologiczna Elizy. Wątek jej zaburzeń emocjonalnych jest według mnie najciekawszym elementem tego dzieła. Styl i język autorki są na poziomie zawodowca, czuję jednak, że tak jak w przypadku Pauli Hawkins, albo się ją pokocha, albo znienawidzi.

„Trzecia” szokuje i wciąga. Jest obowiązkową lekturą dla miłośników prozy z dreszczykiem. Polecam ją oraz ostrzegam, że po przeczytaniu pierwszej strony, nie będziecie się mogli oderwać, aż do jej końca!

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i już teraz wiem, że koniecznie muszę nadrobić zaległości. Jak wiecie dość sceptycznie podchodzę do prozy naszych rodzimych autorów jednak z każdą kolejną pozycją mój szacunek i podziw wzrasta. Polska proza w niczym nie ustępuje tej europejskiej czy nawet światowej. "Trzecia" jest dobrze napisaną, poprawnie wystylizowaną powieścią gdzie czytelnik wprost nie może się doczekać rozwiązania zagadki. Autorka ma talent do budowania napięcia i choć sam pomysł na fabułę mnie zaskoczył to końcówka nieco zdezorientowała. Nie powiem żeby była rozczarowująca jednak rzadko się zdarza żeby autor tak szybko rozładował moje napięcie. Było to tak nieoczekiwane, że zasługuje na pochwałę. Można było wymyślić setki różnych zakończeń jednak Magda Stachula pokusiła się o takie, którego najmniej się spodziewałam. Brawo.

Eliza jest psychoterapeutką. Do problemów innych dołączają jej własne kiedy zdaje sobie sprawę, że

ktoś ją śledzi. Odgłos kroków na bruku, błyskające flesze i wrażenie obecności w mieszkaniu powodują paranoję. Kiedy poznaje Borysa, muzyka jazzowego, szybko proponuje mu wspólne mieszkanie. Ochroniarz w postaci przystojnego artysty powinien zapewnić jej bezpieczeństwo. Jednak czy ukochany mężczyzna okaże się godny zaufania?

Lilianna, kobieta sukcesu, nie może się uporać z utratą mężczyzny, który był dla niej całym światem. Miłość swojego życia poznała na wakacjach. Reszta potoczyła się jak w bajce. Maxim, rosyjski muzyk, przyleciał do polski, by w podwarszawskiej miejscowości zacząć nowe życie. Kiedy jego sekrety wyszły na jaw, Liliana wygoniła go z domu, czego miała żałować jak tylko opadły z niej emocje. Za wszelką cenę stara się go odzyskać jednak mężczyzna przepadł jak kamień w wodę. Pewnego dnia na stacji metra dostrzega go idącego pod rękę z młodą dziewczyna. Zaczyna ich śledzić. Wyjeżdża do Krakowa gdzie dowiaduje się, że jej ukochany zmienił imię i nazwisko.

Anton, Maxim, Borys- jedna osoba. Jaką straszną tajemnicę skrywa ten mężczyzna?

Zawsze sceptycznie podchodzę do powieści, gdzie głównymi bohaterami są psychologowie czy psychoterapeuci. Wpływ na to ma fakt, że osoba, której pracą jest pomaganie innym ludziom w rozwiązywaniu ich problemów emocjonalnych, powinna być stabilna psychicznie. Ot taki człowiek skała, którego nic nie jest w stanie wzruszyć. Jeśli taka osoba staje się ofiarą psychopaty automatycznie oczekuję, że zachowa nerwy, rozwiąże zagadkę i zachowa się jak profesjonalista. W takich sytuacjach zapominam, że ludzie tych zawodów to jednak takie same osoby jak ja. Uczuciowe, popełniające błędy, strachliwe. Może dlatego na początku książki Eliza wzbudzała same negatywne emocje. Nie zachowywała się jak lekarz, tylko pacjent, a nawet więcej, jak zbieg ze szpitala psychiatrycznego. Słyszała głosy, widziała ludzi, zastawiała w domu pułapki. Tworzyło to straszny kontrast z moim wizerunkiem psychoterapeuty. Na domiar złego w pracy wykazywała się brakiem profesjonalizmu, gdyż zamiast słuchać swoich pacjentów to w myślach skupiała się na własnych problemach. Do mnie w końcu dotarło jak ta młoda kobieta mogła się czuć, jednak obraz psychologów w tej powieści może mieć negatywny wpływ na czytelników, którzy potrzebują pomocy psychologicznej. Jeśli ktoś z problemami przeczyta tę książkę, może sobie pomyśleć następujące : po co mam iść do psychologa, skoro oni tylko siedzą, nastawiają zegarek na konkretną godzinę i udają, że słuchają. Oczywiście wiem, że jest to tylko fikcja literacka, jednak wbrew pozorom książki mają duży wpływ na czytelników. Nasza bohaterka mogła być kimkolwiek innym, chociażby ekspedientką czy bileterką w metrze, nie miałoby to większego wpływu na fabułę.

Teraz wróćmy do samej fabuły, gdyż jest ona niezwykle interesująca. Jak nam zdradza sam tytuł książki nasza główna bohaterka jest "trzecią" na liście.Powiem szczerze, że spodziewałam się seryjnego mordercy lub bezdusznego psychopaty, który kierując się swoją listą będzie zostawiał za sobą krwawy szlak. Jak wspomniałam na samym początku recenzji byłam dość zdezorientowana samym zakończeniem powieści. Teraz, jak już je przemyślałam, to uważam, że było po prostu dobre, inne, zaskakujące i świadczyło o fantazji autorki. Łatwo było, idąc śladem naszych skandynawskich sąsiadów, sprowadzić wszystko do roli fanatycznego mordercy, za to trudniej było wymyślić coś co, choć proste, skłoni czytelnika do przemyśleń. A tak właśnie było w przypadku tej powieści. Choć nie do końca polubiłam Antona, to byłam w stanie zrozumieć jego pobudki, ba... byłam w stanie mu współczuć i rozliczyć.

Książka porusza również bardzo ważny temat jakim jest nasza prywatność w sieci. W dobie facebooka i innych mediów społecznościowych staliśmy się odkryci. Wystarczy parę kliknięć myszką by obcy ludzie poznali fakty z naszego życia. I nie potrzeba do tego hakerów. Daje to duże pole manewru dla wszelkiego rodzaju psychopatów czy stalkerów, których ofiarą możemy paść. I jest to naszą własną głupotą. Kilka dni temu kolega w pracy pokazał mi aplikację szpiegującą jego własnych znajomych. Logując się do programu widzimy gdzie w danym momencie się znajdują, jeszcze krok i będziemy wiedzieli co robią. Ta książka pokazuje nam jak niebezpieczny może być internet, przestrzega nas przed byciem beztroskim użytkownikiem i daje radę by pewne rzeczy zachować dla siebie. No chyba, że chcemy być"Trzecią".

Sięgając po tę książkę nie spodziewałam się dostać nic innego jak wciągający thriller psychologiczny, który przeczytam i zapomnę. Okazało się jednak inaczej. Jest to mądra lektura z wyraźnym przesłaniem i jednocześnie przestrogą przed nami samymi. Pokazuje nam konsekwencje naszej beztroski. Pokazuje jak różni mogą być ludzie i jak ciężko odkryć to prawdziwe ja. To książka dla każdego. Nie ma tutaj klimatów gore, nie latają noże jednak czuć napięcie, które udziela się czytelnikowi. Polecam również młodym czytelnikom, którzy mogą sporo z niej wynieść. Ta książka to zarówno kawałek dobrej prozy jak i lekcja na przyszłość. Z chęcią sięgnę po poprzednie jak i mam nadzieję następne pozycje autorki.

Do tej pory nie miałam jeszcze okazji zapoznać się z pierwszą książką pani Magdy Stachuli, Idealną, o której słyszałam same dobre opinie. Dlatego też bardzo ucieszyłam się z faktu, że Wydawnictwo Znak Literanowa zaproponowało mi zrecenzowanie najnowszej pozycji autorki, zatytułowanej Trzecia. Byłam ogromnie ciekawa tej „literackiej uczty”, jaką mogłaby mi zaserwować pani Magda… i chyba niestety, dlatego moja poprzeczka powędrowała bardzo, bardzo wysoko.

Eliza ma za sobą ciężkie chwile. Przyłapała swojego narzeczonego na zdradzie i od tego czasu próbuje wszystkim naokoło, i przede wszystkim samej sobie, udowodnić, że jest w stanie sobie z tym wszystkim poradzić. Jako psycholrapeutka spotka się na codzień z różnego rodzaju chorobami psychicznymi czy fobiami. Pewnego dnia, jednak sama przeżywa coś niezwykłego – ma wrażenie, że ktoś ją śledzi. Na początku zaczyna się „niewinnie” od przeświadczenia z tyłu głowy, że coś nie tak. Następnie jest błysk flesza, dziwne odgłosy w mieszkaniu i fakt, że ktoś za nią chodzi. W tym samym czasie Eliza poznaje Borysa – mężczyznę, który jest dla niej uosobieniem bezpieczeństwa i spokoju. Nie podejrzewa jednak, jak bardzo może się mylić…

Sam zarys fabuły jest niezwykle interesujący i co tego nie można mieć żadnych pretensji. Niemniej jednak z czasem czytelnik zaczyna się na dobrą sprawę gubić, o co chodzi z tą tytułową Trzecią. Czy jest to nawiązanie do listy Borysa, „głównego” mężczyzny, czy jednak odnosi się do Lilianny, bohaterki, której wątek nagle mocno wysuwa się na pierwszy plan? I o ile nawet taka niepewność jest całkiem interesująca, to jednak z czasem cała historia zaczyna być bardzo przewidywalna, a same zachowania bohaterów nie pozostawiają żadnych złudzeń i ciągnął do jednego – rozwikłania całej „zagadki”.

Muszę się przyznać, że naprawdę poczułam się zawiedziona. Nie mogę powiedzieć, że historia od góry do dołu była zła. Co to, to nie! Widać, że autorka miała do wykorzystania naprawdę ogromny potencjał, ale w pewnym momencie chyba trochę przestraszyła się puścić wodzę fantazji i wszystko pobiegło utartym szlakiem. Tak więc thriller, może i był… ale na pewno nie taki, jakiego można byłoby się spodziewać.

Sami bohaterowie jakoś też nie do końca mnie kupili. Po pierwsze mamy Elizę. Psychoterapeutkę, która zauważa, że w jej otoczeniu dochodzi do dziwnych wydarzeń. Mi – studiującej pięć lat psychologię osobie – zawsze w wmawiano, że chcąc być dobrym psychoterapeutą trzeba przejść terapię i indywidualną i grupową, żeby móc być wiarygodnym. Tymczasem Eliza, nie przechodząc ani tego, ani tego, żyje w przeświadczeniu, że jest swoim najlepszym terapeutą – a w rzeczywistości, ma prosty masę własnych, nieprzepracowanych problem. O ile również na początku nasza bohaterka naprawdę wydaję się być kobietą pewną siebie, o tyle z czasem jej zachowanie zaczyna być dla czytelnika trochę niezrozumiałe i najzwyczajniej w świecie niedorzeczne. Sam Borys – mimo, że autorka próbuje kreować go na niebezpiecznego bad boya – w moim odczuciu wypada dość słabo.

Jedynie motyw Lilianny naprawdę ciekawi i aż żal, że pani Magda nie postanowiła więcej miejsca poznaczyć tej właśnie bohaterce.

Język jest dla mnie najlepszym punktem całej książki. Prosty, przejrzysty, a jednocześnie niezwykle plastyczny. Autorka sprawiła, że czytelnik naprawdę może oddać się chwili zapomnienia i zatracić się w stworzonym przez nią świecie. Z kolei krótkie rozdziały pozwalają na wręcz rekordowe zapoznanie się z całą pozycją.

Jest mi źle. Naprawdę, żle się czuję, że muszę wystawić pani Stachuli taką, a nie inną ocenę, ale nie mogę inaczej. Chyba postawiłam autorce zbyt wysokie wymagania. Co prawda nie mogę powiedzieć, że Trzecia to zła historia. Widać naprawdę ogromny potencjał i świetny styl, ale tym razem czegoś mi zabrakło – może tego wielkiego wow, szybciej bijącego serca, albo zmrożenia krwi? Moja intuicja mi jednak podpowiada, że autorka jeszcze nie odkryła wszystkich swoich kart i niebawem pokaże nam, na co tak naprawdę ją stać.

‘Trzecia’ to kolejna, po debiutanckiej “Idealnej’, książka Magdy Stachuli. Jest to dość zgrabnie zbudowany thriller psychologiczny.

Moim zdaniem, to pozycja lepsza od debiutu – jest bardziej mroczna, mniej przewidywalna, z lepiej zarysowaną intrygą i ciekawymi, niejednoznacznymi bohaterami. Postaci są zbudowane wiarygodnie, zaś fabuła wciąga i częstokroć wywołuje mrowienie karku z niepokoju. Aczkolwiek, do sprawdzania, czy drzwi są rzeczywiście zamknięte (a takim hasłem wydawnictwo reklamuje thriller), było mi daleko.

‘Trzecia’ jest historią młodej terapeutki, Elizy, która pewnego dnia orientuje się, że ktoś ją śledzi. Żeby nie streszczać nic więcej, dość powiedzieć, że historia z pozoru zwyczajnej dziewczyny jest niepokojąca, nieprzewidywalna i pełna zgrabnych wolt, a książka do końca trzyma w napięciu. Podobnie jak w debiutanckiej powieści Stachuli, mamy tu historie kilku osób, (opowiedziane z ich perspektywy) których losy w pewnym momencie przecinają się. Każdy skrywa tajemnicę, wątki się zazębiają, a całość toczy się do finału z szybkością lawiny. Autorka myli tropy, stopniuje napięcie oraz swobodnie żongluje wątkami.

Miłośnicy gatunku pewnie będą zadowoleni z lektury, myślę też, że młoda autorka z pewnością zasługuje na uwagę i zapewne nie powiedziała (nie napisała) jeszcze ostatniego słowa.

Reasumując – niezła rzecz na wakacje.

Trzy pozornie niezwiązane ze sobą postacie, połączone tajemnicami, trudnymi relacjami i przeszłością, o której woleli by zapomnieć. Szaleństwo, rozpacz, tragiczna miłość i zalążki problemów psychicznych. Rozwiązanie tej układanki można znaleźć tylko na ostatnich kartach powieści. Wielowątkowa fabuła, zwięzłe rozdziały i kilka morderstw napędzają dynamikę fabuły, dzięki czemu książkę czyta się jednym tchem, nie zauważając, że to już koniec historii.

Miało być świetnie. Miałam sprawdzić, czy drzwi są zamknięte i miałam nie zasypiać po lekturze (jak mniemam z obawy). Miałam się zachwycać, a tymczasem... Zdecydowanie nie będę wracać do tego tytułu. Co poszło nie tak?

Eliza jest młodą psychoterapeutką, która obrała tę drogę zawodową z chęci odkupienia w ten sposób swoich win. Pomoc innym pacjentom ma być również dla niej terapią. Stopniowo wychodzi na prostą, a jej życie zaczyna się układać. Ten spokój zaczyna się burzyć, kiedy dowiaduję się, że jest śledzona. Ktoś robi jej zdjęcia z ukrycia, tajemniczy głos w mieszkaniu oraz czarne auto, które czeka na nią pod domem, utwierdzają ją w przekonaniu, że nie jest bezpieczna.

Podczas jednego z meczów hokejowych swojego brata poznaje Borysa. Przypadkowe spotkanie przeradza się w związek, który tak bardzo był Elizie teraz potrzebny. I tylko Borys wie, że nic nie jest wynikiem zbiegu okoliczności.

Ostatnio sięgałam po lżejszą literaturę. Nabitą ładunkiem emocjonalnym, ale nie wywołującą strachu lub kryminalnego dreszczyku. Sięgnęłam po "Trzecią" Magdy Stachuli z nadzieją na mocniejszy przerywnik. Mocno trzymałam kciuki za coś dobrego. Coś, co nawet jeśli nie wyrwie mnie z butów, to chociaż pozwoli miło spędzić czas przy ciekawej lekturze. W końcu sama "Trzecia" przewinęła się przez portale społecznościowe tyle razy i z takim efektem "WOW", że mój apetyt na lekturę był naprawdę duży. Miała to być historia, która nie pozwoli mi zasnąć... Cóż, było na odwrót.

Na pierwszy rzut idzie narracja wieloosobowa. Nie jestem fanem tego typu zabiegu. Uważam, że poprowadzenie historii w ten sposób nie jest łatwe i wymaga od autora więcej pracy. Połączenie kilku wątków, tak żeby czytelnik się nie pogubił i wczuł w lekturę, jest wyzwaniem. Pani Magda sobie z tym wyzwaniem nie poradziła. Zamiast spójności, otrzymałam chaos, który utrudniał mi wczytanie się w historię.

Główną postacią jest nasza terapeutka - Eliza. Przyznam szczerze, że zastanawiałam się jakim cudem udało jej się tą terapeutką zostać. Kojarzycie taką zabawkę potocznie nazywaną "glutkiem z beczki"? Glutowata substancja rozlewająca się na wszystkie strony? Bez względu na to jakbyśmy nie próbowali tego łapać, to i tak się rozlewało dalej. Swoją drogą, nie rozumiem fenomenu tej zabawki. Każdy chciał to mieć. Nawet ja. Ten glutek idealnie oddaje obraz Elizy. A teraz do tego obrazu nędzy i rozpaczy dodajmy zawód psychoterapeutki. Magia! Ja wiem, że ona poniekąd miała taka być, ale dodanie do tej [motyla nóżka] wołowej takiego zawodu jak terapeuta dołożyło postaci +100 do braku realności.

No i trzeci minus - zakończenie. Cała książka jest prowadzona w dość spokojny, wręcz nudny sposób. Z każdą stroną liczymy na ten zwrot akcji, który przyprawi nas o gęsią skórkę. Strona po stronie wypatrujemy tych momentów odpowiedzialnych za nasz (obiecany) brak snu. Kiedy takich nie znajdujemy, zaczynamy liczyć na finał, który wyrwie nas z butów, odbierze oddech lub chociaż muśnie zachwytem. Przychodzi finał i... [motyla nóżka]. Odkładamy na bok fantazję o wybuchu wrażeń. Siadamy z rozdziawioną buzią i jedyne co ciśnie się nam na usta to: ALE JAK TO? JUŻ? A GDZIE TEN MOMENT ODPOWIEDZIALNY ZA ZACHWYT TYLU CZYTELNIKÓW?

"Trzecia" Magdy Stachuli nie porwała mnie w wir akcji, a miałam nadzieję, że właśnie to będzie na mnie czekało. Nie zachwyciła i nie zmusiła do sprawdzenia, czy aby na pewno drzwi są zamknięte.

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

"Każdy skrywa jakąś tajemnicę, bez wyjątku, wszyscy mamy coś na sumieniu. To może być cokolwiek: czyn, myśl, życzenie, coś, czego nie chcielibyśmy wyjawić przed resztą świata, coś, czego wstydzimy się nawet przed samymi sobą. Jednak większości z nas nie przeszkadza to w normalnym funkcjonowaniu, ciemna strona nie dominuje w codziennym życiu".

I nareszcie się doczekałam! Po lekturze "Idealnej" wprost rwałam się z chęci do zapoznania się z nową historią od Magdy Stachuli. Nie mogłam przegapić okazji, gdy jedna z polskich autorek, która zawładnęła moim czytelniczym światem, ponownie wraca! To dopiero druga książka Pani Magdy, jednak na pewno nie ostatnia, a przy tak dobrym wyniku sprzedażowym i TAK DOBRYCH recenzjach, autorka rośnie na jedną z czołowych rodzimych pisarek ;). Po debatach, jak ma mieć na imię główna bohaterka powieści i wyborze okładki (na co wpływ mieli Czytelnicy, super sprawa, sama brałam udział w głosowaniu ;)) w nasze ręce trafia "Trzecia".

Eliza jest młodą psychoterapeutką wciąż poszukującą szczęścia w życiu. Zdradzona przez najbliższą osobę, w dziwnym dystansie z rodzicami, próbuje zrozumieć swoich pacjentów, a przy okazji siebie. Dziewczyna mieszka w Krakowie; tu pracuje, spędza czas z młodszym bratem - dobrze zapowiadającym się hokeistą, chce poukładać swój los, który do tej pory bardzo ją rozczarowuje. Sytuacji nie poprawia fakt, iż pewnego dnia Eliza ma wrażenie, że ktoś jej robi zdjęcia. Później pojawia się uczucie, że jest obserwowana. Następnie dostaje kwiaty. Potem pogróżki. Zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Na szczęście pojawia się Borys - Anton, który staje się dla Elizy ostoją, wsparciem, TYM właściwym, w którym dziewczyna się zakochuje. Wierzy, że być może teraz, nareszcie odmieni się jej życie; że w końcu się ułoży. Nie wie, jak bardzo się myli...

Lilianna to kobieta dojrzała, po czterdziestce, władająca prężną firmą. Do pewnego momentu tkwiła w nieszczęśliwym związku; dopiero samotny wyjazd na wakacje odmienił jej życie. Poznała mężczyznę marzeń, wprawdzie dwanaście lat młodszego, jednak czymże jest metryka w obliczu prawdziwej MIŁOŚCI? Niestety, i do Lilianny los brutalnie się uśmiecha - kobieta traci bowiem swojego kochanka; o czym nie może zapomnieć chociaż na moment. Wciąż przeżywa to, iż musiał ON wyjechać, wypatruje go w codzienności zdarzeń, wspomina najlepsze momenty, niewyobrażalnie tęskni i pragnie naprawić błędy, które popełniła. Pragnie odnaleźć Rosjanina, z którym wiązała przyszłość i nie cofnie się przed niczym, by osiągnąć swój cel.

"Pamięć ma jedną wadę. Istnieje".

Fabuła prowadzona jest z perspektywy trzech postaci; co daje Czytelnikowi wrażenie, iż może poznać każdy punkt widzenia głównych działań w powieści. Jednak nie dajcie się zwieść, autorka zwinnie manipuluje naszą uwagą i jeśli w którymś momencie poczujecie sympatię do którejkolwiek głównej bohaterki... Lub na odwrót, jeśli Wam się nie spodoba... Wasze wrażenia i odczucia mogą w pewnym momencie totalnie się zmienić. Uwielbiam w historiach Pani Magdy to, iż nigdy nie wiem, co tak naprawdę wydarzy się na kolejnej stronie; próbowałam przewidzieć finał historii, jednak kompletnie nie spodziewałam się takiego zakończenia. No i mój Kraków! Moje miasto, pojawiające się w powieści; uliczki, którymi chodzę, dzielnice, po których się poruszam, znane nazwy, miejsca, mentalna mapa wspomnień - to to, co mnie naprawdę urzekło. Dużo lepiej i łatwiej czyta się o miejscach, które się zna. Na uwagę zasługuje ponadto fakt, iż autorka ma dryg do kreowania wyrazistych postaci; ma się wrażenie, że zna się bohaterów, jednocześnie nie mogąc przewidzieć zachowań, do jakich się posuną, by zdobyć to, czego pragną. No bo pomyśl sam/a: ile jesteś w stanie zrobić, by dojść do celu? Czy są jakieś granice? Czy liczysz się z uczuciami innych? Czy warto zbudować szczęście na nieszczęściu drugiej osoby? I jakie sekrety skrywasz? Bo każdy przecież ma jakieś tajemnice, których strzeże jak oka w głowie. Poddasz się?

Polecam bardzo "Trzecią"; to naprawdę dobry i intrygujący thriller, gdzie akcja brnie do przodu, nie dając chwili na przerwę i oddech. Cieszę się bardzo, że to polska książka naszej autorki, która podniosła poprzeczkę sobie i wymaganiom polskiego rynku literackiego "Idealną". Bałam się, jak będzie z kolejną książką, ale nie zawiodłam się, jest dobrze. Bardzo dobrze ;).

No i na pewno chcesz się dowiedzieć, co oznacza tytuł, prawda? Ja byłam w szoku, autorka zaskoczyła mnie swoją pomysłowością i niebanalnością. Więc nie zastanawiaj się zbyt długo, tylko sięgaj po lekturę!

[Adres usunięty]

Zdjęcia z ukrycia, wystawanie pod drzwiami, śledzenie. Eliza, psychoterapeutka, nigdy nie spodziewała się, że może to spotkać właśnie ją. Na dodatek nie wie, gdzie może szukać pomocy. Wszyscy wydają się skupieni na swoich sprawach. A może zwyczajnie jej nie ufają...

Magda Stachula kupiła mnie swoją pierwszą powieścią, którą wciąż ciepło wspominam. Nieco obawiałam się zetknięcia z kolejną książką jej autorstwa. Takie obawy zawsze towarzyszą mi po lekturze udanego debiutu. Czy autor utrzyma poziom, a może podniesie poprzeczkę? Czy fabuła powieści ponownie mnie ujmie i zapadnie w pamięć?

Tym, co szczególnie spodobało mi się w „Trzeciej”, jest pierwszoosobowa narracja prowadzona naprzemiennie przez głównych bohaterów. Każdy z nich opowiada o miłościach i tragediach, których doświadczył, powraca do przeszłości, wraca myślami to wydarzeń kształtujących go na taką, a nie inną osobę. Fakt, że opowiadają o sobie w ten sposób, pełnią rolę narratorów, sprawia, że ta historia bardziej do nas przemawia, zaczynamy odczuwać ją jako bardziej realistyczną i prawdopodobną.

Stachuli udało się bardzo dobrze wykreować sylwetki wszystkich bohaterów. Bez problemu poradziła sobie zarówno z kobietami, jak i męską postacią tej rozgrywki. Stworzone przez nią postacie są dopracowane, charyzmatyczne, mogą przypominać nas samych lub kojarzyć się z tymi, których znamy. Kolejne kartki powieści pozwalają nam wyrobić sobie o nich opinię, spojrzeć na nich łaskawszym okiem lub utwierdzić się w przekonaniu, że to ludzie, z jakimi nie chcielibyśmy mieć do czynienia. Pełnokrwistość bohaterów podparta została ich błędami, złymi wyborami i błędnymi decyzjami.

Podoba mi się, w jaki sposób autorka połączyła ze sobą poszczególne wątki. Przez długi czas zastanawiałam się, o co dokładnie chodzi w tej historii, na czym została ona oparta. Miałam wrażenie, że kojarzę ogólne fakty, potrzebowałam natomiast uzupełnić je o szczegóły. Brakowało mi drobiazgów sprawiających, że opowieść Stachuli stanie się pełna, kompletna i dopracowana. Te elementy pojawiają się z czasem. Autorka jednak nie podaje nam ich na tacy, na wszystkie musimy cierpliwie poczekać, często sami podedukować. A w międzyczasie oferuje nam zwroty akcji, wprowadza kolejne wątki, zmienia nasze postrzeganie pewnych spraw.

Dość mieszane uczucia mam jednak w kwestii przedstawienia tej historii. Odpowiada mi styl autorki. Pisze lekko, zgrabnie wprowadza nas w wydarzenia. Dobrze się bawi i bez wątpienia zna się na tym, co robi. Widać, że pisanie sprawia jej przyjemność, a tworzenie skomplikowanych historii nie stanowi większego kłopotu. Niemniej, moim zdaniem, za dużo jest w tej historii refleksji bohaterów, krążenia wokół tych samych wydarzeń, powtarzających się wątków i przepracowywania osobistych porażek. Momentami miałam chęć potrząsnąć bohaterkami i zmusić je, by zamiast siedzieć i myśleć, wzięły sprawy w swoje ręce, żeby zrobiły więcej, zagrały ostrzej. Wydaje mi się, że dzięki temu elementy charakterystyczne dla thrillera nieco się rozmyły.

Właściwie nie jestem pewna, czy określiłabym tę powieść thrillerem. Owszem, Stachula wprowadza kilka dramatycznych sytuacji, potrafi stopniować napięcie, momentami zaskakuje, a zakończenie może wywołać u czytelnika ciarki, ale czegoś mi zabrakło. Może problemem są zbyt wyostrzone wątki obyczajowe? Powracanie do przeszłości, żałowanie podjętych decyzji, elementy ubogacające, ale niekoniecznie potrzebne. Może czegoś brakuje, a może z kolei jest za dużo?

„Trzecia” to powieść dopracowana i przyzwoita. Nie zachwyciła mnie jednak tak, jak „Idealna”.

"Trzecia" również przywędrowała do mnie z booktour'u. Coraz bardziej zakochuję się w tej formie wymiany książek :)

Nie będę ukrywać, że było to moje pierwsze spotkanie z tą autorką. O pani Magdzie czytałam tak wiele dobrego, że musiałam sama się przekonać w czym tkwi jej fenomen.

O książce:

Życie dwudziestokilkuletniej letniej Elizy Orlickiej nie było usłane różami. Wieloletni, toksyczny związek zakończony zdradą, niezdrowe relacje z matką - to wszystko wpłynęło na jej równowagę psychiczną.

Chociaż na co dzień główna bohaterka wydaje się osobą sukcesu, pewną siebie i twardo stąpającą po ziemi, to jednak w rzeczywistości przeszłość wciąż nie daje o sobie zapomnieć. W młodości Eliza chciała rozpocząć karierę pływacką, niestety nieszczęśliwy wypadek koleżanki spowodował, że porzuciła marzenia. Studia wybrała nieprzypadkowo, chciała sama sobie zostać psychoterapeutką i poradzić sobie z własnymi problemami.

Pewnego dnia wszystko się zmienia. Bohaterka orientuje się, że ktoś ją śledzi. Eliza nie wie, że jest osoba, która robi wszystko, aby się do niej zbliżyć. Stawka, jaką będzie musiała za to zapłacić będzie naprawdę wysoka.

"Najpierw był błysk flesza – ktoś zrobił jej zdjęcie z ukrycia. Później usłyszała tajemniczy głos w mieszkaniu. Potem ktoś stał pod jej drzwiami.

Nasłuchiwał."

Moje zdanie:

"Trzecia" Magdy Stachuli to historia opowiedziana w narracji pierwszoosobowej, z perspektywy trzech osób: Elizy, Lilianny i Antona. Każdy rozdział dotyczy innego bohatera, dzięki czemu wszystko tworzy klarowną spójność.

Każda z postaci dzieli się z czytelnikiem swoimi myślami, refleksjami, rozterkami, lękami, i tajemnicami - a tych w tej książce na pewno nie zabraknie. Cały ten zabieg pozwala przyjrzeć się kolejnym wydarzeniom z różnej perspektywy i lepiej zrozumieć powstałą całość.

Niestety pomimo tak dokładnego opisu każdej występującej tutaj osoby, żadna z nich nie wzbudziła u mnie specjalnej sympatii.

Wszystkie przedstawione epizody śledziłam raczej bez emocji, z nikim niestety nie potrafiłam się zżyć. Przypuszczam, że to przez momentami mało racjonalne i dość irytujące zachowanie postaci.

Moim zdaniem średnio wyszło też zakończenie. Niby zakasujące, ale dla mnie brakuje dokładnego dopracowania. Dość chaotycznie zostajemy zalani masą informacji, które pozostawiają jedynie posmak wielkiego, zaplanowanego WOW.

Odniosłam wrażenie, że końcówce przyświecał niepotrzebny pośpiech.

Na duży plus podczas odbioru tej historii wpłynęło jej umiejscowienie. Była to dla mnie pierwsza książka jaką czytałam która dotyczyła mojego miasta - Krakowa.

Ciekawym przeżyciem było móc wyobrazić sobie dane ulice i miejsca, i wiedzieć konkretnie gdzie one się znajdują.

Powieść napisana jest lekkim i zrozumiałym językiem. Czyta się ją bardzo szybko, zarówno za sprawą przystępnej czcionki, jak i krótkich, bo raptem kilkustronicowych rozdziałów.

Fajnie też, że w książce poruszany jest dość głośny temat bezpieczeństwa w sieci. Autorka pokazuje, jak złudna jest prywatność w dwudziestym pierwszym wieku oraz jak wiele można się dowiedzieć o obcym człowieku z internetu w zaledwie kilka dni.

Podsumowując na pewno jest mi ciężko w sposób jednoznaczny wypowiedzieć się o tej lekturze. Na pewno nie była to książka zła, nudna czy przewidywalna, ale do wielkiego WOW jeszcze trochę jej brakuje.

Książkę polecam przeczytać, aby wyrobić sobie o niej własne zdanie :)

Ocena: 6,5/10

[Adres usunięty]

Świetna książka, którą czyta się jednym tchem. Jest to pozycja z gatunku tych, przy których czytelnik od razu wyrabia sobie w głowie pewne schematy, domyśla się biegu wydarzeń, w połowie może troszkę ponarzekać, że książka sztampowa, przewidywalna, a potem... Potem okazuje się, że nic nie jest tak jak było, nic nie jest oczywiste, ofiara staje się prześladowcą, prześladowca ofiarą, dobro i zło to tylko odcienie zależne od punku widzenia. Doskonała książka na lato.

Debiutująca w 2016 roku Magda Stachula migiem zdobyła szczyty list bestsellerów. Napisana w modnym obecnie gatunku "Idealna” podbiła serca tysięcy czytelników i pokazała, że Polska może stać nie tylko dobrym kryminałem, ale również świetnym thrillerem psychologicznym. Nazwisko pisarki stało się już niemal marką samą w sobie, nic więc dziwnego, że najnowsza powieść pani Stachuli budzi poruszenie wśród moli książkowych. „Trzecia”, bo taki tytuł nosi kolejna książka autorstwa pani Magdy, informuje nas na okładce, że po lekturze upewnimy się, czy drzwi do mieszkania są zamknięte. Powieść przeczytałam. Czy sprawdziłam drzwi? Tak, jak co wieczór. Treść książki nie miała na to większego wpływu.

Psychoterapeutka Eliza na co dzień pomaga ludziom walczyć z wewnętrznymi demonami i pokazuje im, jak ułożyć swoje życie. Sama zmaga się jednak z wieloma problemami – zdradzona przez ukochanego mężczyznę i nie do końca wolna od wpływu matki, Eliza powoli przestaje wierzyć, że jeszcze kiedyś odnajdzie szczęście. Wszystko zmienia się w dniu, gdy kobieta poznaje Borysa. Przystojny, atrakcyjny Rosjanin o polskich korzeniach przypomina Elizie o miłości i przywraca jej poczucie własnej wartości. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie obraźliwa kartka w skrzynce na listy. Gdyby nie tajemniczy bukiet tulipanów. Gdyby nie samochód, który Eliza coraz częściej dostrzega w pobliżu. Ktoś obserwuje kobietę, ktoś ją dręczy i prześladuje. Czego od niej chce? Czy może wyrządzić jej krzywdę?

Magda Stachula udowodniła już, że posiada mistrzowską zdolność wchodzenia w głowy swoich bohaterów, że świetnie rozumie ich odczucia i emocje oraz potrafi doskonale przekazać je czytelnikowi. Dużą rolę odgrywa tu stosowanie (znanej z „Idealnej”) wieloosobowej narracji, która występuje również w najnowszej powieści pisarki. Chcąc porównać obydwa tytuły odnajdziemy zresztą więcej podobieństw. Nieradząca sobie z życiem kobieta jako główna bohaterka, motyw podglądania, pragnienie zemsty, wplatanie w fabułę nowinek technicznych. Konstrukcje powieści pani Stachuli są bardzo zbieżne i choć niektórzy mogą to postrzegać jako wadę, to metody autorki działają. Krótkie, dynamiczne rozdziały i szerokie spojrzenie na psychikę bohaterów ponownie zaowocowały wciągającym tytułem. Dodatkowo w piórze pani Stachuli widać progres, widać, że to nie jest już debiutująca pisarka. Pod kątem warsztatu „Trzecia” wypada znacznie lepiej niż pierwsza powieść pani Magdy, jednak w książkach występuje pewna różnica, która w moim odczuciu stawia „Idealną” na wyższej pozycji niż jej następczynię.

O ile „Idealna” zaskakiwała co krok, na bieżąco, tak „Trzecia” początkowo intryguje, aby przez następne kilkadziesiąt stron nużyć swoją przewidywalnością. Czytelnik sporo wie, wielu rzeczy się domyśla i tylko drobne, niewyjaśnione jeszcze aspekty całej zagadki jako tako przyciągają jego uwagę. Rozczarowało mnie to, zawiodło. Przecież piętrzące się sukcesywnie niejasności są czymś, co eliminuje nudę z lektury. W „Idealnej” pytania wyskakiwały co chwila, w „Trzeciej” od pewnego momentu ich zabrakło. I nagle wielka zmiana. Nagle nastąpiła seria strzałów. Bang – zwrot akcji. Bang – twist. Bang – fabuła obraca się o 180 stopni. Akcja nabiera tempa, oczy w szaleńczo pędzą przez kolejne rozdziały, wyjaśnienie jest coraz bliżej, jest tuż za rogiem, oto ono!… No i klops. Okazuje się, że część twistów była nimi tylko na pozór, część spokojnie dało się wydedukować, a reszta jest bardzo mało realna. I nie mam tu na myśli pewnej nowatorskiej aplikacji, która odgrywa ogromną rolę w powieści (aplikacja zresztą naprawdę istnieje), tylko przeszłość i przyszłość, którą pani Stachula wykreowała dla swoich bohaterów. Nie kupuję tego, nie składa mi się to w logiczną całość. To nie jest intrygujące i całkowicie zaskakujące rozwiązanie, na które liczyłam. Może i dobrze się o tym czyta, ale to bardziej materiał na film sensacyjny niż thriller psychologiczny. Tak, biorąc pod uwagę stereotypowe potraktowanie Rosjan, sensacja to doskonały gatunek.

Cóż, nie było idealnie przy „Idealnej”, nie jest też przy „Trzeciej”. Nie zrozumcie mnie źle – najnowsza książka Magdy Stachuli to tytuł dobry, ciekawy, napisany lekko i bardzo przystępnie. Taki, który dobrze się czyta i który gwarantuje godziwą rozrywkę. Brakuje mi w nim jednak efektu „wow”, brakuje mi tego czegoś. Brakuje mi elementu, który sprawił, że bez wahania posłuchałam hasła z okładki pierwszej książki pani Magdy i nie zapomniałam o tej pisarce. Teraz też nie zapomnę. Będę pamiętać i mieć nadzieję, że kolejna powieść Magdy Stachuli zrekompensuje wszystkie braki poprzednich tytułów.