Seria z komisarzem Forstem, tom 1. Ekspozycja

Mogłoby się wydawać, że "Ekspozycja" jest męską książką. Owszem pełno w niej brutalności, mocnego, dosadnego przekazu i charakterystycznej, mężnej sylwetki. Całość powieści ociepla postać Szrebskiej. Co prawda nie jest ona typową, statystyczną kobietką. To tak jak Forst, silna osobowość, z którą należy się liczyć. Nie mniej jednak można się z nią utożsamić i razem z nią przeżyć nie jedną mrożącą krew w żyłach sytuację.

"Ekspozycja" to powieść, która zaraziła mnie Mrozomanią. Jak lekarstwa potrzebuję kolejnych książek autora i mam nadzieję popaść w uzależnienie.

Wiktor Forst jest komisarzem, który nie może poszczycić się dobrą opinią. Kiedy dochodzi do morderstwa na Giewoncie zaczynają się komplikacje. Ktoś próbuje zatrzeć ślady, kompikując śledztwo i zawieszając wszystkich dobrych pracowników, by na stanowiska usadzić swoich ludzi. Wtedy główny bohater zaczyna coś podjerzewać. Zawiera z dziennikarką, Olgą Szrebską, pewien układ. Nie ma dla niego znaczenia, że od tej pory będzie traktowany jako zbieg i kryminalista, najważniejsze to odkryć prawdę.Jedyny ślad jaki mają to tajemnicze monety wpychane do ust ofiarom, których wciąż przybywa. Trop prowadzi do Rosji. Dokąd zaś zaprowadzi ich tajne śledztwo? Jakie warunki są w rosyjskich więzieniach i jak się ma historia Jezusa oraz rzeź wołyńska do zabójstw?

Już od pierwszych stron lektury wciągnęłam się w nią całą sobą. Pochłonęła moją uwagę, zamknęła w swoim świecie i nie chciała puścic, póki nie skończyłam. Jest to tajemnicza opowieść, pełna zmian akcji, dialogów bohaterów i sensacji! Porusza tematy historyczne, choć nieco naciagane. Autor postarał się, by zaskakiwać nas na każdym kroku. Dajmy na to Forsta. Wydaje nam się, że policjant powinien być przykładem dla społeczeństwa, broniący ładu i porządku, jednak w "Ekspozycji" komisarz kryminalny jest porywczym, lekkomyślnym niepijącym alkoholikiem, który zmaga się z uzależnieniem nikotynowym. To właśnie ON sprawia, że nie trzeba się zastanawiać co w danej chwili nastąpi, ponieważ niczego w nim nie można być pewnym. Jeśli chodzi zaś o jego relację z kobietami- litości! Przespał się z córką swojego przełożonego! Natomiast jego relacja z Olgą umila nam lekturę. Mimo trudnych sytuacji w jakich się znajdują, potrafią rozbawić, palnąć jakąś głupotę lub drwić z problemów napotkanych na drodze. W całej historii największym dla mnie wstrząsem był opis poczynań zabójców przy rzezi wołyńskiej. Myślę, że długo nie zapomnę obrazów, jakie towarzyszyły mi podczas czytania tych opisów tortur. Podsumowując Jest to książka, którą polecam każdemu. Ten kto lubi historię, ten kto lubi kryminał, ten kto lubi napięcie, bo niewątpliwie to właśnie w nim utrzymana jest cała lektura!

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

Ostatnimi czasy ze wszystkich stron atakują mnie wiadomości dotyczące jednego z naszych rodzimych autorów, a mianowicie Remigiusza Mroza. Jak nie linki do recenzji jego powieści, pełnych pieśni pochwalnych i porównań do najlepszych, to z kolei informacje dotyczące kolejnych premier jego książek, które pojawiają się na naszym rynku jak grzyby po deszczu. Czytałam jego "Prędkość ucieczki" otwierającą trylogię Parabellum, która co prawda była całkiem niezła, jednak nie na tyle, bym zechciała zapoznać się z dalszym ciągiem tej historii. Pomyślałam sobie jednak, że skoro jestem miłośniczką kryminałów, dam jeszcze jedną szansę autorowi i sprawdzę, jak radzi sobie z tym gatunkiem. Sięgnęłam więc po "Ekspozycję", pierwszy tom trylogii, w której główne skrzypce należą do komisarza Wiktora Forsta, z nadzieją, że być może w końcu uda mi się zrozumieć, na czym polega fenomen popularności Mroza.

I cóż... Nadal tego nie rozumiem.

Historia rozpoczyna się tak, jak lubię - czyli od trupa. Nagi mężczyzna powieszony na krzyżu na Giewoncie to widok zgoła niecodzienny. Na miejscu zjawia się komisarz Wiktor Frost, człowiek o niezbyt pochlebnej reputacji i dość kontrowersyjnych metodach działania.

"W najlepszym wypadku był postrzegany jako nieprzesadnie sympatyczny policyjny wyjadacz, na którym trupy dawno przestały robić wrażenie. W najgorszym - jako degenerat. Niespecjalnie szło mu budowanie własnej marki wśród kolegów po fachu, a czerwono-czarne flanelowe koszule w kratę i wytarte jeansy, które stanowiły jego osobisty odpowiednik munduru, z pewnością w tym nie pomagały."

"Informator twierdził, że Forst zazwyczaj był lekkomyślny i podejmował niepotrzebne ryzyko - wszystko dlatego, że nie stronił od picia. Miał odpowiednio wiele osiągnięć i stażu pracy, by zostać zastępcą komendanta, a mimo to nadal trzymano go w terenie jako szeregowego członka wydziału zabójstw."

Na miejscu zbrodni Frost odkrywa coś dziwnego, jednak nie dane jest mu podążyć tym tropem, gdyż nieoczekiwanie zostaje zawieszony w obowiązkach. Wydaje mu się to co najmniej podejrzane, dlatego też zamierza dalej prowadzić śledztwo na własną rękę. Sprzymierzeńca znajduje w osobie Olgi Szrebskiej, popularnej dziennikarki, która wietrzy w tym szansę na sensacyjny temat. Wkrótce oboje przekonają się, jak wysoką cenę przyjdzie im zapłacić za tę współpracę.

O ile początek książki był całkiem obiecujący, o tyle im dalej posuwałam się z lekturą, tym było coraz gorzej. Doszło w końcu do tego, że z politowaniem i niedowierzaniem przyglądałam się poczynaniom bohaterów. A jeśli już o nich mowa, to są postaciami mocno nijakimi. On - wiecznie walczący z nikotynowym nałogiem erotoman starający się przy każdej nadarzającej się okazji zaciągnąć swoją nową koleżankę do łóżka, który z każdej opresji wychodzi obronną ręką, choćby nie wiadomo w jakie bagno wpadł i jak wielkich obrażeń doznał. Ona - niby popularna dziennikarka, ale jednak bez tego typowego pazura dla tego zawodu, która praktycznie ślepo podąża za komisarzem robiąc to, co ON jej każe - pal licho zgodnie czy nie z prawem - bo przecież na horyzoncie majaczy jej nagroda Grand Press. Czego to nie robi się dla sławy prawda?

Akcja pędzi w tej książce na łeb na szyję. Przy czym jest ona momentami tak brawurowa, że aż nierealna. Bo i czego tu nie ma! Pościgi, tortury, ucieczki z miejsc, z których nie powinno dać się uciec. Spiski i intrygi na szczeblach nie tylko krajowych, ale wręcz międzynarodowych. A w tle wątek historyczny, który w sumie jako jedyny stanowi na plus tej powieści. Całą reszta... No cóż. Szkoda słów. Patrzyłam tylko, ile stron zostało mi do końca, by móc w końcu odłożyć książkę na bok.

Muszę wspomnieć o jeszcze jednej kwestii, która nie każdemu czytelnikowi rzuci się w oczy. Chodzi mi o poniższe słowa:

"- (...) Pochodzisz w końcu z inteligenckiej rodziny, prawda?

- Owszem. Mój świętej pamięci ojciec wykładał na Jagiellonce, a...

- A ty poszedłeś do policji. Brawo"

Nie pochodzę z Krakowa, jednak wiem, że "Jagiellonka" to popularne określenie Biblioteki Jagiellońskiej. Nie wiem więc jakim cudem ojciec Frosta mógł na niej studiować? Na Uniwersytecie Jagiellońskim owszem, ale nie w tamtejszej bibliotece. Autor, a jeśli nie ON to chociaż korektorzy, powinni zwracać na tego typu rzeczy uwagę, bo jeśli tego się nie robi, to tak jak napisał autor podlinkowanego pod "Jagiellonką" tekstu:

"popadniemy w językowe niechlujstwo, ale będziemy także źle opisywać rzeczywistość. Lepiej więc zastanowić się nad sensem tego, co chcemy powiedzieć lub napisać (szczególnie w publicznych wypowiedziach), a kiedy nie mamy pewności, zapytać kogoś, kto zna się na rzeczy, lub sięgnąć do źródeł zgodnie ze słynnym sformułowaniem Sokratesa: „jak czego nie wiem, to nie mówię, że wiem”

Podsumowując: nie polecam. "Ekspozycja" okazała się być pozycją mocno przeciętną, którą od słabej uratował jedynie wspomniany prędzej wątek historyczny. Absolutnie nie rozumiem fenomenu tego autora. Lekkie pióro i niezwykła płodność twórcza to nie wszystko. Słabo nakreśleni bohaterowie, mocno przerysowana akcja i brawura rodem z amerykańskiego kina - to nie dla mnie. Dlatego też na tym etapie podziękuję. Po kontynuację "Ekspozycji" nie sięgnę i pewnie po kolejne książki autora też nie. I tak dałam mu dwie szanse - czego zazwyczaj nie robię.

Moja ocena: 3/6

recenzja pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Pewnego ranka na Giewoncie pojawia się trup, a wraz z nim policja. Wśród niej jest Wiktor Frost - niezbyt lubiany, ale genialny w swoim fachu komisarz. Mężczyzna podejmuje się śledztwa, jednak zaledwie chwilę później zostaje wydalony z pracy... Postanawia jednak rozwiązać zagadkę i wraz z Olgą Szerbską, poznaną na miejscu dziennikarką, robi wszystko, by dowiedzieć się, kto jest mordercą.

Wielkie kryminały i sensacje kojarzą mi się raczej ze Stanami. Oglądając film akcji jestem w stanie uwierzyć w niemal każdą bzdurę, jaką wciskają mi autorzy, o ile wszystko choć trochę trzyma się kupy. Twórcy amerykańscy więc mają ode mnie zielone światło, jeśli o tępe twory przepełnione krzykami, bijatykami i strzelaninami chodzi. Czy jednak tyczy się to polskich twórców? Cóż, niekoniecznie.

Ekspozycja to książka na siłę próbująca być amerykańską sensacją z polską duszą. Nie muszę chyba mówić, że efekt tego połączenia wypada dość marnie... Nie wiem, jak Wam, ale mnie Polska zupełnie nie pasuje do wielkich, międzynarodowych akcji i wiecznie żywych bohaterów, których nie ruszy nawet dziesięć kulek w głowę. A Mróz jak najbardziej to tworzy, przy okazji między wierszami wciskając tonę nawiązań do polskich wydarzeń, co mnie po prosty cholernie irytowało. Nie chcę się jednak rozpędzać. Pozwólcie, że omówię wszystko po kolei.

Główny bohater, Wiktor Forst to przede wszystkim cholernie irytujący dupek. Co chwilę rzuca nawiązaniami seksualnymi, nie liczy się z nikim i z niczym. Jest kreowany na boga... i nie raz miałam wrażenie, że jest swego rodzaju alter-ego autora. Czemu? Bo zdaje się mieć wszystkie cechy, który idealny facet według faceta powinien mieć. Walczy o sprawiedliwość, zalicza tyle pań, ile się da i każda mu ulega. Nie jest świętoszkiem, ale robi swoje. Rzuca mięsem i bije się doskonale, podobnie jest ze strzelaniem, a z migreną radzi sobie niczym najlepszy wojownik. Jego poglądy polityczne nie różnią się od poglądów typowego, osiedlowego Janusza. Przy tym wszystkim ogląda Grę o Tron, wie czym jest Pyrkon i w najgorszych chwilach nawiązuje do Skazanego na Śmierć. Iii.... akurat to ostatnie zdecydowanie mi się z jego charakterem kłóci. Człowiek, który nieźle pamięta czasy PRLu miałby się czymś takim interesować? Zwłaszcza, że żyje pełnią życia wykonując swój czasochłonny zawód...?

Pozostałych bohaterów wcale nie jest łatwo opisać. O ile Szerbska była jakkolwiek zarysowana - choć często też sprawiała wrażenie bota, który ma pociągnąć monolog Forsta - to pozostałe postacie były po prostu zupełnie papierowe i równie dobrze na drodze naszego bohatera mogłyby stawać pluszowe króliki. Naprawdę, nie zrobiłoby to dużej różnicy.

O kolejnej irytującej części tej pozycji już wspominałam. Autor co chwilę nawiązuje do naszej współczesności i nie pozostawia nam złudzeń co do swoich poglądów politycznych, a tego zdecydowanie w sensacji nie trawię. Amerykańskie filmy mają do siebie to, że często pozostają neutralne politycznie, albo nawiązują do przyjętych już od jakiegoś czasu, ogólnych i modnych zagadnień. Mróz w zasadzie robi to drugie, tyle, że zdecydowanie bardziej wchodzi w szczegóły, pozwalając co chwilę swoim postacią nawiązywać do pozycji politycznej Rosji, albo Rzezi Wołyńskiej. Zdaję sobie sprawę z tego, że dla wielu czytelników, którzy nie mają pojęcia o działaniu państwa, a jedyną wiedzę czerpią z telewizji to będzie atutem książki. No bo jak to tak, czytasz i wow, widzisz, że ten koleś myśli TAK JAK TY. Jest fajnie. Lubisz go. I nawet nie skupiasz się na fabule, po prostu... ten człowiek Cię rozumie. Niestety, ja do tej grupy zdecydowanie się nie zaliczam, choć naprawdę, rozumiem, jeśli ktoś ten zabieg Mroza pochwali.

Akcja i styl autora to dwie rzeczy, które bezbłędne nie są, ale jako jedyne tą książkę ratują. Fabuła powieści jest bardzo naciągana i często miałam wrażenie, że autor na siłę utrudnia postaciom działanie, by jednak na końcu dać im banalnie proste wyjście z sytuacji. Mimo to, akcja brnie szybko, raczej się nie dłuży. Możemy to zawdzięczać właśnie stylowi Mroza, który nie skupia się za bardzo na opisach, a stawia na szybkie wymiany zdań między bohaterami. Nie uważam tego za idealne wyjście, bo jego polszczyzna w żadnym razie mnie nie urzekła, ale przynajmniej była znośna. Bynajmniej do czasu, w którym uznał, że pora nam po raz setny przypomnieć o tym, jak ciężkie są zmagania Forsta z migreną, albo rzuceniem palenia...

Jeśli miałabym zrobić portret psychologiczny osoby, dla której jest ta książka, byłoby to zadanie nadzwyczaj poste. Typowy Polak, którego wiedza na temat obecnych wydarzeń nie odbiega od tego, co jest w telewizji, przy tym prawdopodobnie uwielbiający o polityce i sprawach z nią powiązanych rozmawiać. Człowiek ten powinien też przepadać za amerykańskimi akcyjniakami, a bycie mężczyzną będzie tu dodatkowym atutem. Wpasowujesz się w ten profil? To kupuj książkę Mroza bez wahania. W innym przypadku zastanów się dwa razy, bo możesz wydać pieniądze na coś, co może się okazać nieco obleśnym i irytującym doznaniem.

Przeczytałam już "Kasację" i "Zaginięcie", dlatego myślałam, że wiem czego spodziewać się w "Ekspozycji". Nie mogłam pomylić się bardziej. Jestem pewna, że wiele opinii będzie zgodnych z moją, mianowicie nie jest to typowy kryminał. Powieść przygodowa, historyczna? Wydaję mi się, że w "Ekspozycji" znajdziemy z każdego po trochu. Prawdziwa akcja rozkręca się już od pierwszych stron i ani na chwilę nie zwalnia. Ilość zdarzeń, zwroty akcji, problemy bohaterów... tego było tak dużo, że powieść trzymała mnie i nie chciała puścić! Autor poskładał to wszystko w jedną spójną całość, dlatego czyta się bardzo przyjemnie.

Chociaż muszę przyznać, że niektóre fragmenty musiałam czytać drugi raz. Jednak, aby powstała tak wielowątkowa historia, nie ma szans na napisanie tego w bardziej zrozumiały sposób. Bardzo spodobało mi się nawiązanie do religii. Uwielbiam też głównego bohatera, komisarza Wiktora Forsta i jego przesiąknięte sarkazmem poczucie humoru. Bardzo chciałabym zobaczyć jego spotkanie z Joanną Chyłką z "Kasacji" :D.

"-Ktoś go rozpoznał?- zapytała z uśmiechem Szrebska. -Jeśli liczba lajków pod odpowiedzią świadczy o jej prawdziwości, to jest to nie kto inny jak Nergal ćwiczący przed następnym koncertem."

Historia rozpoczyna się w samych Tatrach, gdzie na krzyżu stojącym na szycie Giewontu, znalezione zostają zwłoki nagiego mężczyzny. Na miejscu zbrodni pojawia się nie tylko komisarz Forst wraz z grupą dochodzeniową, ale kręci się tam też mnóstwo gapiów i dziennikarzy przyciągniętych przez chęć zdobycia materiałów na sensację. Na ich czele staje niezwykle zdeterminowana Olga Szrebska. Sprawy zaczynają się komplikować, więc policjant postanawia skorzystać z obecności kobiety i zacząć z nią współpracę. Za zagadką kryje się historia, która może zaszkodzić wysoko postawionym osobiśtością. Życie Forsta i Olgi zamienia się w bezustanny wyścig i walkę o bezpieczeństwo oraz oczyszczenie swojego imienia. Jak tego dokonać bez pomocy i przywilejów stróżów prawa? Przekonajcie się sami.

Ostatnia strona, a dokładniej ostanie dwa zdania, złamały mi serce. Byłam w ogromnym szoku i po skończonej lekturze przez dobrą chwilę siedziałam oszołomiona, dlatego mam nadzieję, że jak najszybciej wpadnie w moje ręce "Przewieszenie" - kontynuacja niepowtarzalnej "Ekspozycji".

Bardzo udany wstęp do trylogii z komisarzem Forstem, czytelnicza petarda z galopującą do przodu akcją, mocnymi odzywkami, wciągającą intrygą i dbałością o szczegóły. Opinie na temat tej książki są różne - ja bawiłam się naprawdę przyjemnie. "Chemia" (nie tylko ta miłosno-namiętnościowa) między dwójką głównych bohaterów jest cudowna, a zakończenie pozostawia z okrzykiem zdumienia. Od razu sięgam po kolejną część.

A po nieco bardziej rozwiniętą opinię zapraszam na Nerw Słowa:

[Adres usunięty]

„Remigiusz Mróz to gorące nazwisko na mapie młodego polskiego kryminału. Zapamiętajcie je!”

Mariusz Czubaj

Trudno nie zgodzić się z powyższym stwierdzeniem - na Facebooku bombardowały mnie pochwalne, pełne zachwytu wpisy związane z twórczością Remigiusza Mroza. Długo się opierałam, jednak przyszła kolej i na mnie. Byłam ciekawa czy i ja poczuję "to coś" podczas lektury.

Dziś już mogę powiedzieć, że pewno przeczytam kolejne książki tego autora, nie poprzestanę na tej jednej. W kolejce czeka "Przewieszenie" (drugi tom) oraz "Zaginięcie", nadzieja na "Kasację"-jest.

Akcja książki zaczyna się w momencie gdy na Giewoncie zostaje znalezione zawieszone na krzyżu ciało mężczyzny. Na miejscu zbrodni pojawiają się policjanci oraz Wiktor Forst i Edmund Ciosek. Przed nimi trudne śledztwo-pojawiają się kolejni zabici, a jedynym punktem zaczepienia są monety znajdowane w ustach zmarłych. Razem z Olgą Szrebst przemierzają kraje by rozwiązać tę trudną zagadkę.

Czy przy kryminale można się śmiać? Nie przypuszczałam, ale-tak! Remigiusz Mróz stworzył powieść skrzącą humorem, zabawnymi dialogami między Forstem, a innymi. Jednak nie zawsze było wesoło. Forst jest nader odważny, nie raz i nie dwa ryzykuje życie.

Tło powieści to nie tylko zbrodnia, ale też historia, numizmatyka oraz.. KGB. Autor opisuje nam trudną drogę, jaką przebyli bohaterowie by na jaw wyszły niecne występki. Jestem pełna podziwu- jaką wielką pracę musiał wykonać by napisać tę książkę, jak wiele informacji zdobyć.

Zakończenie mnie zaskoczyło... Czy to, o czym myślę wydarzyło się naprawdę?

"Ekspozycja" to pierwszy tom trylogii o komisarzu Forście. 14 stycznia swoją premierę miało

"Przewieszenie".

W ostatnim czasie, jak to bywa zazwyczaj w wakacje, udało mi się przeczytać kilka ciekawych książek. Jedną z nich jest powieść kryminalna, którą napisał polski autor Remigiusz Mróz, pod tytułem "Ekspozycja". Oczywiście zdążyłam się już zorientować, że zarówno autor jak i jego powieść święcą triumfy wśród czytelników i recenzentów. Nie za często sięgam po polskich autorów. Ostatnio był to Zygmunt Miłoszewski. W przypadku powieści pana Remigiusza zachęta przyszła od sympatycznego kolegi po fachu, którego znam z portalu Instagram i to Jemu dziękuję za polecenie książki.

Czas przedstawić bohaterkę dzisiejszego wpisu.

Powieść "Ekspozycja" to pierwsza w serii, rozpoczyna trylogię o komisarzu polskiej policji Wiktorze Forście. Tak na marginesie,ciekawe skojarzenie nazwiska głównego bohatera z nazwiskiem autora powieści, bo ja w kółko przeinaczałam je i odczytywałam Frost. I muszę powiedzieć, że spotkałam się z tym w różnych opisach i recenzjach, gdzie ich autorzy z całkowitym przekonaniem podają nazwisko głównego bohatera Frost, czyli błędnie.

Wiktor Forst to policjant z nieco szemraną przeszłością, z uwagi na niekonwencjonalne metody działania nie jest lubiany przez przełożonych oraz współpracowników. To mężczyzna, który przy pierwszym spotkaniu absolutnie nie wzbudza zaufania. Jest nieco bezczelny, zadufany i bardzo pewny siebie. To również seksista, który posługuje się niewybrednym słownictwem. Ale podobno kobiety (te w powieści) czują wobec niego sympatię. Pewnie w kolejnych tomach trylogii zrozumiem w pełni dlaczego tak się dzieje.

W "Ekspozycji" komisarz Forst to wysportowany, odporny na ból (nie potrafię zliczyć ile razy wybito mu zęby, poturbowano i odczuwał potworną migrenę) i potrafiący wyjść z każdej opresji, choć nie zawsze cało. I żuje cynamonową gumę, którą pamiętam z dzieciństwa, taką w czerwonych opakowaniach.

Co to byłby za kryminał z tak sensacyjną fabułą gdyby nie było w nim bohaterki? A jakże, jest. Dziennikarka, Olga Szrebska, elegancka, nowoczesna i roztaczająca woń perfum Kenzo Amour (komisarz ustawicznie je wyczuwa przez co właściwie miałam wrażenie, że ktoś chce mi je usilnie zareklamować). Ta kobieta zupełnie nie pasuje na towarzyszkę komisarza, jednak od początku los ich styka i wspólnie, czy im się to podoba czy nie, będą podążali śladami zbrodni.

Tak. Mamy zbrodnię i to już na pierwszych kartach powieści, w malowniczej scenerii polskich Tatr. Na Giewoncie odnalezione zostają zwłoki nagiego mężczyzny, którego powieszono na krzyżu tak znanym wszystkim Polakom.

Mamy również ślady w postaci starożytnych monet pozostawianych na miejscu kolejnych zbrodni przez mordercę lub morderców.

Fabuła jest ciekawa i ma mnóstwo nagłych zwrotów akcji. Wraz z bohaterami przemieszczamy się w różne, niespodziewane miejsca, na przykład do rosyjskiego więzienia o mocno zaostrzonym rygorze.

Przy okazji serwowana nam jest wiedza historyczna, choćby odwołanie się do rzezi na Wołyniu. Są też wątki religijne, takie trochę rodem z powieści Dana Browna.

Tę książkę czyta się szybko, trzyma w napięciu, nawet jeśli niektóre wątki są zbyt nieprawdopodobne.

I oczywiście jest w tej powieści także zakończenie tak "mrożące"i niespodziewane, że aż karygodne.

Jeśli lubicie kryminalne zagadki, nie stronicie od sensacji i nie przeszkadza wam nieco macgyverowski bohater, który wyjdzie z każdej, nawet beznadziejnej sytuacji, spokojnie możecie po nią sięgnąć. Nie polecam palaczom z uwagi na wszechobecne papierosy. Ale zawsze jest jakieś wyjście. Czytajcie tę powieść żując gumę Big Red. Cynamonową ;-)

Po przeczytaniu serii z Chyłką kupiłam całą serię z komisarzem Forstem i tu przyszło ogromne rozczarowanie. Oczywiście, książki zostały napisane bardzo sprawnie: świetne dialogi, wartka akcja, ciekawe pomysły. Natomiast absurdalność treści, rozpoczęcie milonów niedokończonych wątków, brak konsekwencji, bezsensowność zachowań bohaterów, przebija pozytywne strony i powoduje niesmak. Zraziłam się do całej prozy Remigiusza Mroza. Mam wrażenie, że zależy mu bardziej na ilości niż na jakości...

Remigiusz Mróz wkroczył na polską scenę literatury i szturmem zdobył księgarnie oraz serca czytelników. Jak przekonać się czy pogłoski o fenomenie pisarza są prawdziwe? Sprawdzić to osobiście! Sprawdziłam, czyli przeżyłam - jakkolwiek to zabrzmi - swój 'pierwszy raz' z Mrozem. Oczywiście literacki.

Policja zostaje wezwana na Giewont, gdzie turyści znaleźli rozpostarte na krzyżu nagie zwłoki starszego mężczyzny. Ciało nie posiada śladów torturowania a komisarz Wiktor Forst szuka podpisu mordercy. Rzuca mu wyzwanie, kiedy przed kamerą stacji NSI twierdzi, iż to było samobójstwo. Zadziwia tym swojego przełożonego - podinspektora Edmunda Osicę oraz dziennikarkę Olgę Szrebską a chwilę później dowiaduje się, że został zawieszony. Forst uważa, że to mocno podejrzane! Czy miał rację, że to czyjeś celowe działanie?

Na szczęście udało mu się zrobić zdjęcie jednemu z dowodów i teraz wraz z dziennikarką rusza wbrew prawu tropem tajemnic. Sprawa robi się coraz bardziej skomplikowana, ofiar przybywa a nagonka na Forsta przybiera niespodziewany obrót. Ucieczka, zakładnik, obława, porwanie, podstępy a nawet tortury i więzienie - tyle a nawet więcej atrakcji przygotował dla swych bohaterów Mróz. Jednak choć z pozoru wygląda to na amerykanizm to w żadnym wypadku tak nie jest. Zarówno zachowanie dwójki tropicieli jak i otoczenie w jakim muszą działać znacznie odbiega od sielanki zza oceanu. Rany są prawdziwe a przeciwnicy ich nie oszczędzają. Trop prowadzi za wschodnią granicę... Tylko gdzie i czego szukać? Jak poskładać elementy tej układanki?

Niezwykły duet... Komisarz z kiepską opinią, seksistowskimi myślami i stylizacją składającą się z flanelowej koszuli oraz wytartych dżinsów. Korzystający z cynamonowych gum do żucia i popalający Westy facet, który ma głowę pełną pomysłów, ale korzysta z nim dopiero wtedy, gdy pożar wybuchnie, nie wcześniej. Czy to przerośnięte ego? Nielubiany (choć ja go polubiłam), ale skuteczny. Co musiał przeżyć w "Ekspozycji", by doznać olśnienia? Ofiary nie miały ze sobą pozornie nic wspólnego, zatem dlaczego i według jakiego klucza ginęły?

A w parze z nim Olga Szrebska, która jak przystało na dziennikarkę śledczą, ma znajomości tu i ówdzie, własne zdanie i potrafi rozmawiać a przede wszystkim stara się zachować zimną krew.

Kto rozpoczynając lekturę myśli, że to będzie kryminał jakich wiele a śledztwo typowe dla polskiej policji, jest w błędzie. Sama miałam podobne odczucia kiedy rozpoczynałam "Ekspozycję". Jednak szybko przekonałam się, że Remigiusz Mróz ma inny pomysł na serię o Forście. Zgrabnie połączył prawdziwe wydarzenia z dziejów (głównie) Europy z fikcyjnymi momentami a kroki swych postaci skierował zarówno do dużych miast, jak i wiosek. Do rosyjskiego więzienia o zaostrzonym rygorze, ukraińskiej chaty, amerykańskiej wspólnoty religijnej, zalanych kanałów czy ciemnych piwnic.

Mróz tak pokierował wydarzeniami, że czytelnik bardzo długo nie ma choćby niteczki, którą mógłby uchwycić i wynurzyć się na powierzchnię śledztwa z gotowym rozwiązaniem. Wątki religijne i historyczne przeplatają się przynosząc czasem pomysł na krok do przodu a czasem zmuszając do kroku w tył. Trzeba wyłowić to, co niezbędne... Tylko czy to właściwy trop? Czy zagłębianie się w przeszłość jest dobrym pomysłem?

Podsumowując - "Ekspozycja" to książka, w której akcja pędzi, zaskakuje, myli pogoń, miesza tropy, wprowadza zamęt w umyśle próbującym rozwikłać zagadkę... Nie da się przewidzieć, co czeka bohaterów a napięcie - jak u kota przygotowanego do skoku - tylko się wzmaga. Nie da się przerwać czytania wraz z końcem rozdziału, gdyż wtedy jest najbardziej intrygująco.

Gwarantowane emocje, wzruszenia, złość i współczucie a finał... Teraz rozumiem już fenomen autora jeśli chodzi o całokształt książki i słynne zakończenia... Polecam!

recenzja pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

"Termin 'ekspozycja' ma przynajmniej pięć znaczeń. Podobnie wieloznaczny jest każdy krok mordercy. Pewnego ranka turyści odkrywają na Giewoncie makabryczny widok- na krzyżu powieszono nagiego mężczyznę. Wszystko wskazuje na to, że zabójca nie zostawił żadnych śladów. Sprawę prowadzi niecieszący się dobrą opinią komisarz Wiktor Forst. Zanim tamtego ranka stanął na Giewoncie, wydawało mu się, że widział w życiu wszystko. Tropy, jakie odkryje wraz z dziennikarką Olgą Szrebską, doprowadzą go do dawno zapomnianych tajemnic...

Winy z przeszłości nie dadzą o sobie zapomnieć. Okrutne zbrodnie muszą zostać odkupione."

Sięgnięcie po "Ekspozycję" było jedną z najważniejszych literackich decyzji w moim życiu. Jeszcze nigdy nie czytałam książki, która tak bardzo by mnie wciągnęła, a po skończonej lekturze pozostawiła we mnie tyle emocji. Może było to spowodowane tym, że jest to mój pierwszy kryminał, nie wiem. W każdym razie, czułam się, jakbym to ja miała za zadanie tropić ślady mordercy, analizować jego zachowania, dogłębnie poznawać psychikę i szaleńcze motywy. Autor perfekcyjnie opisał wszystkie sytuacje. Czytelnik ma wrażenie, jakby był w samym środku wiru wydarzeń.

Kreacja bohaterów jest na najwyższym poziomie. Pan Mróz dołożył wszelkich starań, aby postaci pasowały do fabuły.

Wiktor Forst, komisarz niecieszący się zbyt dobrą sławą. Nie raz i nie dwa zdarzało mu się przeszkadzać policji w prowadzonym śledztwie, poza tym miał pewne małe incydenty, których komisarz przenigdy nie powinien się dopuścić. Ma opinię nieco zatwardziałego, nieliczącego się z innymi, lecz nie można mu na pewno zarzucić tego, że jest bojaźliwy. Swego czasu miał romans z córką swego przełożonego, co jeszcze bardziej zachwiało jego dobrym imieniem w oczach podinspektora Osicy. Wiktor cechuje się natomiast determinacją i dużą skutecznością w działaniu. Choć nierzadko zdarza mu się przy tym nagiąć lub z pełną świadomością przekroczyć prawo.

Olga Szrebska. dziennikarka i główna redaktorka stacji NSI. Jeśli można o niej coś powiedzieć ze stuprocentową pewnością, jest to kobieta, która, gdy postawi sobie jakiś cel, dąży do niego za wszelką cenę. Determinacja to cecha, która jest bardzo przydatna w zawodzie dziennikarki. Potrzeba przecież niezwykłej wytrwałości, aby dowiadywać się szczególnych informacji o najświeższych zdarzeniach.

Olga i Wiktor poznają się osobiście na miejscu zbrodni. Zbrodni wykonanej ze szczególną starannością o to, aby denat cierpiał w agonii jak najdłużej. Umęczoną ofiarę oprawca powiesił na 15-metrowym, żelaznym krzyżu, aby była ona widoczna z dużej odległości. W jej ustach umieścił wiekowy numizmat. Czemu morderca odważył się na tak ogromną manifestację? Jakie znaczenie ma modus operandi? I czy był to tylko jednorazowy krok?

W "Ekspozycji" znajdujemy wątki antyczne oraz religijne. Śledztwo prowadzi naszych bohaterów do ujścia kultury antycznej oraz początków chrześcijaństwa. Uważam, że jest to naprawdę ciekawe, dowiedziałam się naprawdę wielu rzeczy.

Na kartkach powieści wulgaryzmy i mało wyrafinowany język mieszały się ze specjalistycznymi i osobliwymi sformułowaniami. Dało to niesamowity kontrast między moimi wyobrażeniami o pracy śledczych, a rzeczywistością.

Z powieści autorstwa Remigiusza Mroza dowiedziałam się również jak wyglądają realia rosyjskich więzień. Przy okazji mogłam doświadczyć krztynę języka Rosjan. Autor poruszył również wątek stosunków historycznych Polski i jej sąsiadów.

Choć nigdy specjalnie nie ciągnęło mnie do górskich wspinaczek, po lekturze "Ekspozycji" nabrałam na to olbrzymiej ochoty.

Podsumowując, polecam tę książkę każdemu, kto choć trochę interesuje się kryminalnymi zagadkami. W sumie, to polecam tę książkę nawet tym, którzy się takimi sprawami nie interesują. Jestem najlepszym dowodem na to, że możecie być oczarowani, nie będąc fanami takiej tematyki,

Po tym, jak pochłonęłam cały cykl o Joannie Chyłce Remigiusza Mroza postanowiłam, że teraz koniecznie muszę zapoznać się z komisarzem Forstem. Tak też zrobiłam. Czy cykl ten przypadł mi do gustu tak samo, jak zachwalana przeze mnie seria o dwójce prawników?

Ten poranek dla turystów, którzy chcieli wejść na Giewont, nie należał do przyjemnych. Nie mogli zachwycać się tam pięknymi krajobrazami. Odkryli makabryczny widok - na krzyżu został powieszony nagi mężczyzna, który umarł w okropnych męczarniach. Po wstępnych oględzinach okazuje się, że zabójca nie zostawił po sobie żadnego, choćby najmniejszego śladu. Sprawą zajmuje się specyficzny, niecieszący się dobrą opinią komisarz Wiktor Forst. Z dnia na dzień komisarz z pomocą dziennikarki Olgi Szrebskiej odkrywają mroczną historię, a tropy jakie odnajdują, doprowadzają ich do dawno zapomnianych tajemnic.

Muszę przyznać, że Remigiusz Mróz po raz kolejny mnie nie zawiódł. W moje ręce trafił bardzo dobry kryminał, trzymający w napięciu z dobrze skonstruowaną zagadką kryminalną. Książki Mroza wyróżniają się nie tylko świetnym pomysłem na fabułę, ale także wspaniałą kreacją bohaterów. W „Ekspozycji” głównym bohaterem jest Wiktor Forst - nonszalancki mężczyzna, który bezapelacyjnie wyróżnia się spośród tłumu. To typ ignoranta. Uzależniony od Big Redów, z częstymi migrenami. Od pierwszej strony polubiłam tego faceta! Remigiusz Mróz jest mistrzem w tworzeniu oryginalnych, specyficznych, wyrazistych i wyróżniających się z tłumu bohaterów.

Jestem również pod wrażeniem tego, jaki ogrom pracy autor musiał włożyć w ramach przygotowania się do napisania tej książki. Musiał być to reasearch na ogromną skalę! Autor świetnie wplótł w fabułę historię chrześcijaństwa, która została naprawdę dość skrupulatnie opisana w książce, a także wstrząsające wydarzenia, które miały miejsce podczas wojny w Wołyniu. Oprócz tego, w książce cały czas coś dzieje! Autor serwuje nam książkę, która bez przerwy trzyma w napięciu, a akcja pędzi jak oszalała! Dodatkiem do tego są liczne zwroty akcji, które tak uwielbiam w kryminałach dzięki czemu czytam je z wypiekami na twarzy. Wisienką na torcie są jednak przemyślane a przede wszystkim humorystyczne dialogi i cięte riposty, które sprawiają, że można choć przez chwilę odpocząć od pędzącej fabuły. Remigiusz Mróz po raz kolejny udowodnił, że podczas czytania jego książek zbędne jest przewidywanie zakończenia. Autor zawsze nas zaskoczy! Tym razem było tak samo. Kiedy już myślałam, że wszystko się wyjaśniło, czytam ostatnią stronę a tam... wielkie bum! I ogromna ochota sięgnięcia po kolejną część.

Podsumowując, „Ekspozycja” to kryminał, po który powinna sięgnąć każda osoba, która lubi książki Remigiusza Mroza. Książka trzyma w napięciu, nie daje się odłożyć. Autor wykreował ciekawego bohatera a także skonstruował bardzo dobrą zagadkę kryminalną z elementami historycznymi. Z czystym sumieniem - polecam!

Remigiusz Mróz urodził się w 1987 roku w Opolu. Jest doktorantem Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie. W ciągu trzech lat zdążył wydać dwanaście książek. Nie ogranicza się do jednego gatunku – tworzy powieści historyczne, thrillery prawnicze, kryminały, a nawet science fiction. „Ekspozycja” to seria powieści kryminalnych, w której pierwsze skrzypce odgrywa komisarz Wiktor Forst.

Na Giewoncie zostaje odnalezione przez turystów ciało – zamordowano mężczyznę, a nagie zwłoki powieszono na krzyżu. Sprawę zabójstwa prowadzić ma komisarz Wiktor Forst, który nie ma zbyt dobrej opinii wśród swoich kolegów po fachu. Nieoczekiwanie jednak zostaje od niej odsunięty, zostaje wszczęte przeciw niemu postępowanie. Forst jednak ani myśli rezygnować. Wraz z dziennikarką, Olgą Szrebską, angażuje się w poszukiwania zabójcy na własną rękę.

Gdybym miała wymienić trzy powody, dla których warto sięgnąć po pierwszą część trylogii z komisarzem Forstem, od razu powiedziałabym: akcja, humor, postaci. Dokładnie w takiej kolejności.

Tempo akcji jest tutaj zawrotne. Chciałabym porównać je do rollercoastera, ale nie byłoby to najbardziej trafne porównanie. Rollercoastery, owszem, mogą poszczycić się dużą prędkością, najpierw jednak muszą jej nabrać. W „Ekspozycji” od początku nie ma zbędnego przedłużania, rozpędzania się ani wprowadzania do fabuły. Trup ledwo zostaje znaleziony – i akcja rusza z kopyta. Zaczynają się pościgi, porwania, ucieczki, zabójstwa, strzelaniny, bójki. Jeśli jeszcze łudzicie się, że autor czasem daje czytelnikowi odetchnąć, zwolnić, może nawet się zatrzymać – muszę Was wyprowadzić z błędu. Od pierwszej do ostatniej strony tempo akcji tylko przyspiesza. Co więcej – po skończeniu książki wcale nie można odetchnąć. Nie ma wyciszenia akcji, nie ma rozwikłania zagadki. Jest za to przyspieszone tętno i niedowierzanie. Zakończenie książki dosłownie wbija w fotel, pozostawia czytelnika zaskoczonym, spragnionym kolejnej części. (Tak więc jeśli zdecydowaliście się przeczytać „Ekspozycję”, to polecam nie popełniać tego błędu, co ja, i od razu zaopatrzyć się w kolejne części). Jeśli więc lubicie wartką akcję, która pędzi na łeb, na szyję i nie pozwala się nudzić ani odłożyć książki – sięgnijcie po „Ekspozycję”.

Jako kolejny wymieniłam humor. Z tego, co zauważyłam, jest to jedna z największych zalet wszystkich książek Mroza. Jeśli się zastanowić, rodzaj humoru występujący w tej książce nie jest czymś rzadkim w tego typu powieściach. A jednak nadal bawi i zapada w pamięć oraz zbliża do bohaterów. Są to po prostu uszczypliwe, lekko złośliwe komentarze, uwagi, przytyki, zmieszane ze szczyptą ironii, doprawione paroma wulgaryzmami i tym szczególnym, luźnym podejściem policjantów do własnego zawodu. Humor z pewnością dodaje „Ekspozycji” pewnego rodzaju kolorytu, pozwala się rozluźnić i zdystansować do wydarzeń. Jeśli miałabym znaleźć coś, co pozwala odetchnąć od tego zawrotnego tempa akcji, to z pewnością byłyby to te momenty, w których Forst wymienia ze Szrebską parę kąśliwych zdań. Jeśli więc lubicie tego typu humor, tak znajomy, a jednak nadal świetny – sięgnijcie po „Ekspozycję”.

I wreszcie bohaterowie. Mróz ma prawdziwy talent do tworzenia bardzo wiarygodnych, charakterystycznych postaci – i nieważne, czy dany bohater przewija się przez całą książkę, czy pojawia się na trzy strony; Mróz kreuje go tak, aby wyróżniał się, zapadał w pamięć, a nie był tylko miałkim tłem dla Forsta i Szrebskiej. Oczywiście najlepszą postacią tej książki jest bezsprzecznie Wiktor Forst – mężczyzna dosyć specyficzny, mający swoje zasady, swój światopogląd, a także kilka tajemnic z przeszłości. Forst, uzależniony od cynamonowych gum do żucia, porannego biegania, miewający częste bóle głowy. Forst, idący pod prąd, odważny, ale nie nieomylny. Warto zwrócić uwagę na to, że Mróz naprawdę nie szczędzi swych bohaterów – a to czyni je jeszcze bardziej realistycznymi. Wiktorowi Forstowi przytrafia się wiele „przygód”, niejednokrotnie naraża swoje zdrowie a nawet życie, ale najważniejsze jest to, że nie zawsze wychodzi cało z opresji. Nie ma tu graniczących z cudem zbiegów okoliczności. Zdarzają się łuty szczęścia, ale poprzetykane są niepowodzeniami. Jeśli więc lubicie realistyczne postaci, bohaterów niekoniecznie urodzonych w czepku, to po raz trzeci – sięgnijcie po „Ekspozycję”.

Ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie i przede wszystkim doświadczyłam tego, czego nieco zabrakło mi przy poprzednio recenzowanej książce Mroza. Nareszcie odnalazłam tu emocje – a było ich naprawdę wiele. Poza tym urzekło mnie coś jeszcze – że autor zgrabnie, nienachalnie wplótł tutaj kilka nawiązań do innych swoich książek. Znam tylko jednego autora, który tak robi, a jest nim sam Stephen King. Wiem też, że Mróz również jest jego fanem. Nie wiem, czy była to inspiracja jego twórczością, ale zdecydowanie podoba mi się taki zabieg. Panie Mrozie, naprawdę dobra robota! (Chociaż nadal mam mordercze myśli z powodu zakończenia...! Ono jest okropne i genialne jednocześnie). Bardzo, bardzo polecam!

Rewelacja !

Uwaga TE książki wciągają i pochłaniają każdą wolną chwilę.

Polecam, polecam, polecam

Uwaga ta seria uzależnia.

Ostatnie zdania - siedziałam z otwarta japą i nie mogłam nic powiedzieć.

Złapałam za drygi tom...

Nigdy w życiu nie sądziłabym, że jakakolwiek powieść polskiego autora mnie zainteresuje. Postrzeganie polskiej literatury jako ciekawej, w moich oczach zanikło przez nudne i nieciekawe lektury omawiane w szkole. Założę się, że gdyby „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza, jak i inne powieści zaliczające się do kanonu tych ponadczasowych nie byłyby przymuszane do ich omawiania – z chęcią sięgnęłoby po nie więcej osób. Ja jednak zdecydowałam przełamać swoje postanowienia i sięgnęłam po powieść Remigiusza Mroza „Ekspozycja”.

W powieści mamy do czynienia z niecieszącym się dobrą sławą komisarzem Wiktorem Forstem. Jest ON postacią rzekłabym niezbyt przyjazną, choć momentami ukazującą postawę inną niż zawodową. Człowiek ten w obliczu nagłych, niewyjaśnionych zdarzeń, zmuszony jest robić rzeczy z zupełnie odwrotnej strony jego kariery. Ktoś tak dociekliwy, nieobliczalny i kąśliwy jak Wiktor wydaje się być idealnym kandydatem zarówno na stróża prawa jak i na kryminalistę. „Jego ojciec mawiał, że migrena jest jak piła łańcuchowa, która rżnie człowiekowi mózg tuż za oczami.” Śmiem twierdzić, że główny bohater tak traktuje swoje własne objawy, które często wpływają na skutki jego, bądź co bądź dorosłych decyzji. Wiktor Forst współpracuje wraz z dziennikarką, Olgą Szrebską. Kobietą silną, władającą kąśliwym językiem zarówno jak komisarz, ukazującą na każdym kroku dziennikarską postawę i odwagę, która niestety nie zawsze posiada korzystne skutki swoich decyzji. „W trakcie swojej pracy dziennikarskiej przekonała się, że najmocniejsze motywacje mieli ludzie kierujący się albo żądzą pieniędzy, albo potrzebą akceptacji Boga. Jedno i drugie było potężnym orężem zarówno dla szlachetnych, jak i niecnych zachowań.” Wiktor wraz z Olgą, starają się na własną rękę rozwikłać zagadkę tajemniczego morderstwa popełnionego na Giewoncie. To właśnie tam odkryte zostają powieszone na krzyżu nagie zwłoki. Trop prowadzi do licznych zagadek z przeszłości, ukazując tym samym mroczne tajemnice, które jak się okazuje nie dotyczą tylko morderstwa popełnionego w Polsce, ale i dotyczą zarówno innych państw na świecie. Akcja powieści biegnie w zastraszającym tempie. Ze strony na stronę, z rozdziału na rozdział coraz bardziej wplątujemy się w szereg niewyjaśnionych zdarzeń, które staramy się rozwiązać wraz z komisarzem, jak i z dziennikarką. Książkę czyta się szybko, aż trudno się zorientować ile czasu nad nią spędziliśmy. Utwór należy do tych, przy których nie raz z naszych ust padną słowa typu: Cholera… A my wciąż będziemy zastanawiać się, jak to jest, że Ty wciąż jesteś cały komisarzu? Autor bardzo dobrze rozplanował wszystkie wydarzenia ukazane na łamach powieści. Wciąż staramy się uzyskać odpowiedź na pytania: Kto zabił? Jaki był tego wszystkiego cel? Kiedy się zaczęło i jak długo to potrwa? Pomimo tego, iż główny bohater ma trudny charakter i nie każdemu może ON przypaść do gustu, ja z chęcią będę mu towarzyszyć, aż do końca. Powieść jest bardzo dynamiczna i zaskakująca, przez co chce się wciąż uczestniczyć w dalszych przygodach Wiktora Forsta. Ja mogę jedynie podziękować autorowi za tak wspaniałą powieść kryminalną.

Z polską twórczością jestem na styk, rzadko sięgam po rodzime tytuły, aczkolwiek w ostatnim czasie miałam szansę skusić się na Ekspozycję. Na temat Mroza już sporo się naczytałam, więc chciałam ocenić sama, czy to coś wartego uwagi.

Zaletą powieści jest z pewnością to, iż akcja rozkręca się w naszych rodzinnych stronach, Tatrach. Możemy poczuć się jak u siebie, opisy przyrody, polskiej mentalności - poczułam się komfortowo, czytając coś, z czym mam do czynienia na co dzień. Co prawda później losy bohaterów będą rozgrywane w innych miejscach, aczkolwiek sercem nadal pozostaje południe Polski.

Bohaterowie są dosyć specyficzni. Mają znak rozpoznawczy, jak chociażby Forst i jego gumy cynamonowe. Można ich lubić bądź nie, aczkolwiek z pewnością zaciekawiają i czytelnik z każdą kolejną stroną pragnie poznać, co się z nimi dzieje. Czy stanie im się coś niebezpiecznego? Jak rozstrzygnie się śledztwo? Kto jest w to zamieszany? Czy główny sprawca zostanie ujęty? Dużo pytań miałam podczas lektury tej książki. Doceniam fakt, że nie na wszystkie dostałam odpowiedź, co zachęciło mnie do sięgnięcia po kontynuację.

Wszystko w tej pozycji dzieje się szybko. 480 stron? Przeleciało mi jak zaledwie 200, naprawdę. Nie mogłam się wprost oderwać od kart powieści. Wątki religijne, coraz to nowsze spiski, niebezpieczeństwa czyhające na postacie, zawrotna akcja, ciekawe charaktery, znajdziemy tu wiele elementów, które sprawią, iż docenimy tę książkę, co nie znaczy, że jest ona idealna.

Przeszkadzało mi to, że momentami była oderwana od rzeczywistości. Autor nieco puścił wodzę fantazji i pewne zdarzenia były jakby wyjęte z powieści fantastycznej, nie mające prawa zdarzyć się w realnym świecie. Przekleństw nie znajdziemy tu za dużo, lecz czasami wydawało mi się, iż pojawiały się w złych momentach, po prostu niepotrzebnie. Co za dużo to nie zdrowo.

Zakończenie natomiast nieco wcisnęło mnie w fotel, totalnie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, uwierzcie warto było czekać na ten moment! A po zakończeniu koniecznie musiałam zdobyć tom kolejny. Tak, jestem już po jego lekturze. Czy uważam jak znaczna część moli książkowych, że kontynuacja jest lepsza? Dowiecie się o tym w kolejnych recenzjach, na razie zachęcam do sięgnięcia po Ekspozycję.

recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]