Rzeki płyną, jak chcą

Trzy siostry i trzy historie, które pokazane są na tle szalejącej za oknami pierwszej wojny światowej. Ja wiem, że jest to historia fikcyjna, ale cała narracja została tak poprowadzona, jakbym miał do czynienia faktycznie z opowiadaniem o rodzinie, która faktycznie miała takie problemy. Klara wykazała się zdrowo rozsądkowością. Jej matka "dała ciała", no to ona postanowiła jakoś wszystko ratować, chociaż jako osobie młodej nie było jej tak łatwo. Takim bohaterkom należą się wielkie brawa za postawę. Wiele współczesnych dziewczyn mogłoby brać z niej przykład. Książka pani Grabowskiej bardzo mi się podoba

NIE POLECAM! Niestety tym razem srodze się zawiodłam. Powieść wydała mi się warta przeczytania, gdy zapoznałam się z opisem. Lubię czytać o "losach skomplikowanych przez wojnę i miłość" Jednak "Rzeki płyną, jak chcą" to historia niezwykle płaska, bez pomysłu. Jedna siostra głupia, druga wybredna, trzecia zazdrosna. Panowie prości. Nie ma żadnej zagadki, a jedyna wątpliwość dotycząca Jana pozostaje nierozwiązana. A już największą katastrofą jest zakończenie, na którego autorka chyba nie przemyślała. Miałam wrażenie, że sama Grabowska już chciała się pozbyć bohaterów i zamknąć miałką historyjkę. I nijak do wydarzeń ma się walka narodowowyzwoleńcza do wydarzeń.

Takim powieściom mówię stanowcze NIE, NIE, NIE!I aż dziwne, że autorka tak wspaniałego "Stulecia Winnych" wydała takie byle co.

"Rzeki płyną, jak chcą", to taka książka, której nie sposób sobie odmówić. Kiedy ma się ochotę na odrobinę przyjemności i zapomnienia, nie zawsze trzeba sięgać po coś słodkiego- wystarczy dobra książka, a właśnie o takiej mowa. Cudna powieść, która przenosi nas w czasy odległe, bo aż do I Wojny Światowej. Poznajemy trzy wspaniałe siostry, których spokojne dotąd życie przerywa niezwykle ciężki czas wojny. Książkę chce się czytać, choćby z samej ciekawości, jak potoczą się losy dziewcząt, jak ciężko było podczas Wojny, kiedy każdy walczył o przetrwanie kolejnego dnia. Polecam całym sercem, świetna lektura na chłodne dni.

Pierwsza wojna światowa burzy dotychczasowy porządek i poczucie bezpieczeństwa. W podupadającym majątku walczą o kolejny dzień cztery kobiety: matka i trzy córki. Choć w zasadzie można by rzec, że to Klara, najstarsza z nich, tak naprawdę walczy, pracując ramię w ramię ze służbą. To ona jest opoką dla najbliższych w trudnych warunkach, w jakich przyszło im żyć. Do czasu.

Ałbena Grabowska stworzyła powieść, która przenosi nas do początku XX wieku i zaprasza w skromne, jak na tamten czas, progi majątku Terechowiczów. Obserwujemy jego mieszkańców, ich zmagania, namiętności, ale także strach, który towarzyszy codzienności. W tle trwa wojna, która, choć zdaje się nie docierać do Niebielowa, z ukrycia odciska na nich swoje piętno. „Rzeki płyną, jak chcą” to jednak przede wszystkim opowieść o kobietach. Na pierwszy plan wysuwa się Klara, która staje się naszym narratorem i przewodnikiem po świecie wykreowanych przez autorkę postaci. Możemy obserwować jej dylematy, zmierzyć się z trudnościami oraz pierwszymi porywami serca, które nie zawsze są zwiastunem uczucia, mającego szansę na spełnienie.

W nowej książce Ałbena Grabowska ukazuje realia tamtych czasów, niejako od zaplecza. Nie obserwujemy bowiem walk, nie poznajemy relacji bezpośrednio z frontu, ale jedynie te, które autorka wplotła w losy bohaterów. Walka o wolną Polskę, o prawa kobiet — te wszystkie tematy są poruszone przez nią niejako naturalnie, jako stały element rzeczywistości ludzi, których życie mamy okazję obserwować. Wojna zmienia wszystko. Rodzinne relacje, burzy hierarchię, zaciera granice między podziałami społecznymi, które schodzą na drugi plan, kiedy w grę wchodzi walka o przetrwanie. Konwenanse nie są najważniejsze, a widok pracującej panienki nie jest w tym przypadku wyjątkowy. Co więcej, niektórzy bohaterowie zdają się żyć dla pracy, ona staje się ich celem i bez niej czują się bezwartościowi. Powieść Ałbeny Grabowskiej to wreszcie opowieść o miłości w wielu jej odcieniach. O miłości siostrzanej, trudnej i kapryśnej. O wdzięczności, która może zostać pomylona z tym uczuciem. O namiętności i odrzuceniu, a także takiej, która nie zważa na status społeczny.

Podsumowując:

Najnowsza powieść Ałbeny Grabowskiej traktuje o losach sióstr Terechowicz. Autorka stworzyła opowieść, w której pokazała wszystkie emocje, jakie targają młodymi kobietami w trudnych czasach, w jakich przyszło im żyć. Przyspieszona lekcja dorastania, poczucie zagubienia, ale także ogromna determinacja w działaniu i walce o swoje przekonania sprawiają, że nie sposób nie zżyć się z członami tej rodziny. Na przemian kibicujemy im i drżymy o ich losy, stając się niejako częścią ich świata. Nieodłącznym elementem powieści jest historia oraz treści patriotyczne, które autorka zgrabnie wplotła w fabułę. Tytułowa rzeka to synonim życia, które płynie swoim rytmem dopóty, dopóki ludzkie wybory nie zmienią jego biegu. Jest także niemym świadkiem samotności, młodzieńczych lęków i oazą zapewniającą ukojenie w ciężkich chwilach. Niecierpliwie czekam na ciąg dalszy, gdyż autorka zostawia czytelnika w takim momencie, że chciałoby się już teraz zacząć lekturę kolejnego tomu. (NIEnaczytana)

„Rzeki płyną, jak chcą” Ałbeny Grabowskiej to powieść obyczajowa z akcją osadzoną jest w niewielkim majątku ziemskim w czasie I wojny światowej, w którym żyje matka z trzema młodziutkimi córkami i najwierniejszą gosposią. I tak przyglądamy się ich życiu w czasie wojny, w czasie ciągłego zagrożenia ze strony stacjonujących w okolicy Rosjan. Życiu, które jednak dalej płynie odwiecznym torem – to w końcu czas, kiedy dziewczyny zakochują się po raz pierwszy i po raz pierwszy poznają gorzki smak rozczarowań. Jedne z sióstr są bardziej naiwne, inne mniej, jednak każda z nich gdzieś tam staje na miłosnym rozdrożu. Ja jednak wolałam się skupić na tle, na którym te rozterki się rozgrywają. Obraz funkcjonowania majątku ziemskiego bez pracowników, mocno zmieniająca się rola kobiety i różnice pomiędzy życiem w małej wiosce a tak dużym mieście jak Warszawa oddane zostały bardzo zgrabnie i ciekawie. Książkę potraktowałam jako odpoczynek pomiędzy kryminałami i pod tym względem sprawdziła się całkiem dobrze. Moim zdaniem nie należy traktować ją jako specjalnie wybitnej powieści, a przyjemną rozrywkę. Z takim podejściem powinna zadowolić.

Już tyle razy chciałam poznać Ałbenę Grabowską, ale jakoś nie było mi to do tej pory dane. "Rzeki..." otrzymałam w prezencie imieninowym, więc w końcu okazja nadarzyła się sama. Jaki jest efekt mojego pierwszego spotkania z tą autorką? Bardzo pozytywny. Historia trzech sióstr Terechowicz, która rozgrywa się w czasach wojny. Jak człowiek mógł przejść do porządku dziennego z tym, że ich świat w kilka chwil tak mocno się zmienił? To dla mnie niewyobrażalne, a przecież tak wiele osób musiało sobie z tym poradzić. Cieszę się, że ta książka wpadła w moje ręce i mogłam ja przeczytać, niejednokrotnie się wzruszając.

Pani Grabowska powoli staje się jedną z moich ulubionych pisarek... "Rzeki" są unikatową podróżą po świecie ludzkich emocji, w których pozornie mało znaczące słowa stają się kluczem do odczytania całej opowieści. Wyjątkowo polubiłem Klarę! Jej niezłomny charakter i miłosne przeżycia poruszyły moje serce. Za to wątek Amelii momentami wydawał mi się nużący. Wolałem, gdy autorka skupiała się na losach jej sióstr. Różą za to była bohaterką, której nie potrafiłem do końca zrozumieć - śledziłem jej miłosne przygody z fascynacją, ale i z rosnącym niedowierzaniem. Polecam tę pozycję każdej osobie, która lubi rodzinne opowieści i lubuje się w klimatach znanych z klasycznych angielskich powieści... Nie będziecie zawiedzeni!

Jestem osobą, która jak do tej pory nie uległa fenomenowi tej autorki. Tak, wiem, że niektórzy mówią, iż jestem dziwna, ale rodzina Winnych mi się nie podobała. Postanowiłem spróbować z siostrami Terechowiczównami i przyznaje, że ta książka bardziej mi się podoba. Dlaczego? Wydaje mi się, że poszczególne elementy są tu bardziej dopracowane. Więcej się dzieje. Wydaje mi się, że pani Grabowska dołożyła większych starań do tego, aby pokazać słabości dziewczyn. Chociaż z drugiej strony pokazała ona również to, że chociażby nie wiadomo co się działo, trzy siostry wcale nie zamierzają się poddać, zawsze będąc silne.

Klimatyczna opowieść, która rozgrywa się w czasach historycznych, gdzie człowiek nigdy nie mógł być pewny tego, co się tak naprawdę wydarzy. Ałbena Grabowska znowuż ujęła mnie całą fabułą, która (tak jak to jest w tytule) płynie jak chce. Jestem pod wielkim wrażeniem. Chociaż spotkałam się już z opinią, że nie wszystkim ta książka się podoba. W sumie przyznać muszę, że jest to specyficzny gatunek powieści obyczajowej. Nie każdy jest go w stanie zrozumieć, ale i tak nakłaniam do podjęcia tej próby. Być może, że historia trzech sióstr w czasach wojennych jest czymś fajnym, co może ująć czytelników za serce.

Ałbena Grabowska zaprasza ponownie do podróży w czasie. Tylko, że tym razem nie rodzina Winnych, a rodzina Terechowiczów, a dokładnie trzy córki. Trzy młode panny, które powinny myśleć o wkrótce czekającym je zamążpójściu, a nie o przetrwaniu. Tylko, że myśli o mężu zostają przerwane przez wybuch I wojny światowej. Grabowska świetnie pokazuje jak z dnia na dzień dosłownie musiała zmienić się mentalność tych na początku niewinnych osóbek. Właściwie to nie miały one nawet kilku dni. Często była to tylko kwestia kilku godzin, aby nauczyć się podejmować rozsądne dojrzałe decyzje, które czasem ważyły o ich przetrwaniu.

Uwielbiam historie osadzone w realiach Pierwszej lub Drugiej Wojny Światowej. Sam ten fakt sprawia, że na wstępie daję książce plusa. Na szczęście w przypadku tej powieści, plusów było znacznie więcej. Interesujący bohaterowie i barwny język, charakterystyczny dla autorki, to ogromne zalety tej książki. Połączenie tragizmu wojny, miłości, śmierci i perypetii rodzinnych jest tu doskonale połączone i zbalansowane. Pochłonęła mnie ta historia bez reszty i upewniła w przekonaniu, że chociaż nie jest to pierwsza książka tej autorki, którą pochłonąłem, powinienem przeczytać pozostałe pozycje z jej twórczości.

Historia fikcyjna, ale czytając takie rzeczy często mam wrażenie, że mogła być taka rodzina, która musiała mierzyć się z takimi problemami. W końcu I wojna światowa nie dotyczyła tylko pojedynczych osób. Może nie w Polsce, ale gdzieś tam w Europie była taka rodzina, której zabrano ojca, gdzie córki musiały zmierzyć się oko w oko z dorosłym światem - chociaż nie do końca były do tego przygotowane. Ałbena Grabowska jak dla mnie świetnie ujęła tematykę i całą historie. Akcja toczy się tutaj bardzo spokojnie, często grając na emocjach czytelników. Brawa dla autorki za tak świetnie napisaną książkę.

Która z sióstr mnie najbardziej ujęła? Chyba muszę powiedzieć, że Róża - jako ta najmłodsza. Praktycznie to jeszcze dziecko, a tu przychodzi jej się mierzyć z wybuchem I wojny światowej. Znikąd wsparcia. Siostry mają swoje problemy, a matka nie może pogodzić się z tym, że męża zabrali do wojska. Jakby tylko ona jedna miała ten problem. W domu dorastające córki. Zamiast wziąć się za siebie i za nie, to siedzi i chlipie po kącie, narzekając na swój los. Może dlatego Amelia też wyszła za praktycznie nieznanego sobie człowieka? Czyżby tym chciała zwrócić na siebie uwagę matki? Jak na moje, to chyba tak właśnie jest.

"Rzeki płyną, jak chcą" to powieść historyczna ukazująca obraz rodziny, jej transformację oraz różne oblicza miłości.

Trzy siostry, a każda inna. Klara pracowita i inteligentna, gdy trzeba, zakasuje rękawy i razem ze służbą bierze się do roboty. Amelia w głębi serca nie godzi się na zmiany, dlatego postanawia wyjechać i wbrew woli matki zostaje pielęgniarką w szpitalu wojskowym, tam poznaje pewnego żołnierza i do majątku wraca jako jego żona.

Najmłodsza Róża, to bujająca w obłokach rozpieszczona panna, a wciąż niby dziecko. I matka, która nie potrafi zapomnieć o starych, dobrych czasach.

Wydarzenia skupiają się wokół postaci Klary, najstarszej i najbardziej zaradnej z sióstr. To młodsza siostra ubiegła ją w zamążpójściu i zostaje nauczycielką, co również było marzeniem Klary, i jeszcze ten Janek... Pracowity, grzeczny, uczynny - prawdziwy diament, tylko Klara próbuje dojrzeć, gdzie tkwi jego skaza, bowiem budzi ON w dziewczynie dziwny niepokój...

Akcja została umieszczona w czasach drugiej wojny światowej, ale jest ona tylko tłem dla wydarzeń w rodzinie Terechowiczów. Gdy ojciec wyrusza na wojnę, majątek pozostawiony w rękach niezaradnej i naiwnej pani domu oraz nieuczciwego zarządcy rozchodzi się bardzo szybko. Sytuację ratuje mąż Amelii, to dzięki jego staraniom i ciężkiej pracy wszystko wraca na właściwe tory.

To niewiarygodne w jak naturalny sposób przychodzi autorce opisywanie tamtych czasów, zdaje się, jakby z nich wywodziła się jej "stara dusza", a piękne i plastyczne opisy przyrody dodają całości niezwykłego czaru i uroku. Historia tej rodziny swym klimatem przywodzi na myśl powieść "Przeminęło z wiatrem" i tak jak ona wywołuje pewną nostalgię i tęsknotę za czasami, które odeszły w siną dal.

To bardzo przyjemna powieść historyczno - obyczajowa, która snuje się leniwie niczym tytułowa rzeka, ale w swoim biegu posiada nie jeden zdradziecki wir...

Ałbena Grabowska udowodniła już swoją twórczością nie raz, że potrafi tworzyć niezwykle klimatyczne, poruszające i piękne opowieści o dawnym życiu, wpisujące się swoim charakterem w nurt rodzinnej sagi. To właśnie relacje o ludzkich losach uwikłane w dramatycznym biegu historycznych dziejów, stanowią kwintesencję i wizytówkę jej pisarstwa. I nie inaczej ma się rzecz z najnowszym dziełem tej autorki - powieścią "Rzeki płyną, jak chcą", którą otrzymałam z Księgarni TaniaK[Adres usunięty]!

Klara, Róża i Amelia Terechowiczówny - to właśnie te trzy siostry i zarazem młode kobiety stanowią główne bohaterki tej osadzonej w realiach Wielkiej Wojny, opowieści. Ich szczęśliwe, dworskie i spokojne życie przerwał wybuch wojny, w wyniku której ojciec dziewcząt wyruszył na front, zaś majątek pogrąża się w coraz większym upadku. Najstarsza Klara pomaga matce, najmłodsza Róża marzy o wielkich balach, zaś średnia Amelia wbrew woli matki podejmuje pracę w oddalonym, wojskowym szpitalu. I oto właśnie powrót Amelii do domu odmieni życie całej rodziny, gdyż oto przybywa ona nie sama, a ze świeżo poślubionym małżonkiem - Janem Pilewiczem...

Najnowsze dzieło Ałbeny Grabowskiej zabiera nas swoimi stronami do niezwykłej wyprawy w czasie, której celem jest skromny, podupadające dworek w dobie Wielkiej Wojny i jego niezwykli mieszkańcy. To historia o siostrzanej miłości, rodzinnym cieple i dorastaniu, które przypadło na wyjątkowi trudny i dramatyczny czas. To także opowieść o pożądaniu, pokusach i wierności, która zostaje wystawiona na niezwykle trudną próbą. A wszystko to rozgrywa się w malowniczej i zarazem bolesnej scenerii jednego z najtragiczniejszych okresów w dziejach Europy...

Fabułę książki znaczą kolejne losy rodziny Terechowiczów - najpierw samych kobiet, a następnie już uzupełnionej obecności młodego mężczyzny, męża Amelii. To właśnie jego przyjazd rozpoczyna cały szereg niezwykłych zdarzeń, które wprowadzą do ich codzienności życia tyleż dobrego, co i bardzo niebezpiecznego. Najważniejszą postacią tej opowieści jest Klara, wokół której skupia się relacja i za sprawą której poznajemy ten dawny, rodzinny i tętniący wielkimi emocjami, świat. Dzieje się tu wiele, co chwilę nas coś zaskakuje, zaś całość opowieści wypełnia niezwykła atmosfera duszności, napięcia i niepewności tego, co będzie dalej. Na końcu mamy zaś mocny finał, który stanowi też otwartą furtkę dla dalszego ciągu...

Kobiety - młode, starsze i kompletnie różne pod względem swoich charakterów. To właśnie one są najważniejszymi postaciami tej powieści. Rozsądna i poświęcająca się dla innych Klara, rezolutna i niezauważająca dramatu sytuacji Róża oraz odważna, silna i zarazem stawiająca na swoim Amelia - to one rozdają tu najważniejsze karty, nadają tempa tej relacji i sprawiają, że tak bardzo pasjonujemy się ich losami. Do tego mamy ich nieco zagubioną matkę, oddaną służącą, której bliżej do roli babci dziewcząt, jak i wreszcie Jana, który w tym kobiecym tyglu także sporo namiesza. Ważne jest to, że każdy z tych bohaterów sprawia, iż jesteśmy w stanie w niego uwierzyć.

Nie sposób nie uwierzyć także w obraz tej wojennej rzeczywistości, której co prawda daleko do frontu, ale jednak echa konfliktu i przede wszystkim jego wpływ na życie zwykłych ludzi jest ogromny. Ałbena Grabowska powołała tu do życia niezwykle malowniczą, zadbaną w każdym względzie i realistyczną codzienność dworskiego życia w urokliwym Niebielowie, w którym daje znać o sobie bieda, głód i ludzka zawiść ze strony tych, którzy niegdyś pracowali na jego rzecz. I również w tym przypadku możemy powiedzieć, że wierzymy w tę powieściową rzeczywistość, która jawi się zarazem tak pięknie, jak i przerażająco.

Nie zaskoczę nikogo stwierdzeniem, że to jednak obyczajowe i romansowe wątki tej książki są najciekawsze i najbardziej emocjonujące dla czytelnika. To niezwykle ciekawe spojrzenie na miłość, pożądanie, pragnienie poczucia bliskości z drugą osobą, które jest tak silnym, iż czasami przeczy zdrowemu rozsądkowi. Myślę, a w zasadzie jestem o tym przekonana, że wszyscy miłośnicy tego typu literatury będą w pełni usatysfakcjonowani i ukontentowani tym obyczajowym i miłosnym obliczem tej książki.

Lektura powieści "Rzeki płyną, jak chcą" porywa nas - nomen omen, niczym właśnie nurt rzeki, która prowadzi tę relację przez dziejowe burze, miłosne dramaty i rodzinne losy wyjątkowych kobiet rodu Terechowiczów. Tym samym zapewnia nam ona wspaniałą rozrywkę, gwarantuje wielkie emocje i sprawia, że zapominamy o naszej codzienności, co w dzisiejszym świecie ma bardzo ważne, relaksujące, a nawet i terapeutyczne znaczenie. Ze swej strony polecam i gorąco zachęcam was do sięgnięcia po ten tytuł.

Lubicie książki z wojna w tle ? Ja uwielbiam, dlatego zdecydowałam się sięgnąć po najnowszą powieść Ałbeny Grabowskiej. Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki. Czy uważam je za udane ?

W powieści "Rzeki płyną, jak chcą" autorka zabiera nas do dworku gdzie wraz z matką mieszkają Klara, Róża i Amelia. Wina wywróciła ich życie do góry nogami, ich ojciec poszedl na front A matka nie potrafi sobie z tym poradzić. Od zawsze przyzwyczajone do luksusu siostry muszą zmierzyć się z szarą rzeczywistością. Róża wciąż jest szpital, a Klara jak tylko może pomaga służbie w gospodarstwie. Amelia zaś postanawia wyjechać do Warszawy by podjąć pracę jako pielęgniarka. Po pliku miesiącach wraca do dworku wraz z mężem. Kim jest ma z Amelii i jak jego obecność wpłynie na losy kobiet ?

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Tak jak pisałam, jest to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki więc tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Sam początek zapowiadał się fantastycznie, jednak z każdym kolejnym rozdziałem książka trochę mnie nużyła. Chociaż nie powiem, książkę czyta się naprawdę szybko, jest dużo dialogów, co akurat dla mnie jest wielkim plusem😄 Fanom literatury obyczajowej na pewno się spodoba, ja do takich niestety nie należę. Ale.. jedno co mnie zaskoczyło to zakończenie.. jest otwarte i daje nam nadzieję na drugą część. Czy przeczytam? Myślę, że tak, bo jestem bardzo ciekawa jak potoczą się dalsze losy sióstr Terechowiczówien.

Dziękuję @dom_wydawniczy_rebis za możliwość przeczytania książki 🙂

„Rzeki płyną, jak chcą” to kolejna historia napisana przez Ałbenę Grabowską, która łapie za serce i trzyma do końca ostatnich stron.

Amelia, Róża i Klara to trzy siostry mieszkające w małym dworku, który wcześniej słynął ze swojej świetności, kiedy rodzina posiadała służbę, a młode panienki nosiły piękne, rozkloszowane sukienki. Niestety tragiczne w skutkach losy wojny dosięgły także ówczesną bogatą rodzinę. Ojciec, jako głowa rodu zaciągnął się do wojska, zostawiając tym samym na pastwę losu cztery kobiety. Matka, zaraz po ojcu, druga najważniejsza osoba w rodzinie, okazała się być trzpiotowatą i na dodatek rozrzutną kobietą, która pomimo tragicznej sytuacji w kraju, nie może pogodzić się z utratą dawnego, towarzyskiego życia. Majątek z dnia na dzień popada, tak naprawdę w ruinę. Brak zarządcy, mężczyzny, który trzyma pod silną ręką chłopów, jeszcze silniej podkopuje majątek rodziny Terechowiczów,

Kobiety zostają całkowicie same, bez żadnej męskiej opieki i skazane praktycznie na samodzielność, próbują jakoś przeżyć. Nagle chłopi pracujący dla majątku odchodzą, zarządca nie może dać sobie ze wszystkim rady, a panienki zmuszone są do porzucenia wytwornych pantofelków na obcasie i przyodzianie roboczych butów. Jednakże tylko Klara ze wszystkich kobiet pracuje najciężej. Jako jedyna posiada wystarczającą odpowiedzialność za matkę i dwójkę sióstr, które nic całkowicie nie robią sobie z wojny.

Dziewczyna jako najstarsza z rodzeństwa bierze na swoje barki, wszystkie, nawet te ciężkie, męskie obowiązki i wraz z chłopkami ze wsi stara się utrzymać majątek przy życiu. Pewnego dnia Amelia stając w rodzinnej jadalni, w obliczu matki i sióstr oznajmia, że wyjeżdża. Nikt tak naprawdę nie ma pojęcia, jaki jest powód tak nagłego wyjazdu dziewczyny. Później jest tylko gorzej. Amelia przyznaje się, że głównie wyjeżdża po to, aby pracować w polowym szpitalu, przy chorych i rannych żołnierzach. W wielkim niegdyś majątku zostają tylko Klara, która urabia sobie ręce po łokcie, matka, która niepotrzebnie szasta pieniędzmi na prawo i lewo oraz najmłodsza z sióstr – Róża.

„Rzeki płyną, jak chcą” to historia rodziny, a szczególniej czterech kobiet postawionych w obliczu wojny i jej, jakże tragicznych konsekwencji. Fabula tutaj, podobnie jak i w Stuleciu Winnych w większej mierze opiera się na konsekwencjach wojny, na ukazaniu jej, jako czynnika, który na zawsze odmienia ludzi, pokazując tym samym ich drugie twarze – brutalność.

Natomiast jeżeli chodzi o kreację bohaterów, to tutaj nasuwa mi się pewna myśl. W przeciągu tak wielu wydarzeń, które występują w historii, postronni bohaterowie bardzo szybko odchodzą na drugi plan i z czasem zanikają, do momentu, aż czytelnik o nich nie zapomni. I tutaj kwestia ta jest prosta do wytłumaczenia, ponieważ „Rzeki płyną, jak chcą” w moim odczuciu, miało skupiać się tylko i wyłącznie na historii, wydarzeniach, widzianych z perspektywy Terechowiczówien. Czyli nie znajdziemy w fabule rozbudowanej polityki państwowej, albo opisu działań wojennych, dlatego, iż to jest historia przedstawiona z punktu widzenia kobiet, które postawione w obliczu tragedii, starają się tylko przeżyć. Natomiast ich życie jest przewrotne i tak samo zmieniające bieg, jak koryta rzek.

Oczywiście dużym smaczkiem okazuje się sprawa sufrażystek działających w stolicy. Aczkolwiek w książkach, które poruszają tematykę wojenną, tak jak w przypadku „Rzeki płyną, jak chcą” niekiedy znajdziemy jakieś pozytywy np. z wolna rozwijająca się miłość jednej z sióstr.

Jeżeli czujecie się na siłach i lubicie czytać książki powstałe w wojennej atmosferze, to serdecznie zapraszam do lektury „Rzeki płyną, jak chcą”.

Serdecznie polecamy: Dobre Recenzje

Rzeki płyną swoim rytmem, nie spieszą się, nikt ich nie pogania, podobnie jak nasze życie. One mają czas, toń spokojna i niewzruszalna rządzi ich biegiem. Wystarczy, że się na chwilę zapatrzymy w tafli wody i pozwolimy ponieść odległym marzeniom. Być sam na sam z nią, bez świadków, rozumieć się bez słów ...

W Niebielowie, małej miejscowości pod zaborem rosyjskim mieszka rodzina Terechowiczów. Matka i trzy córki – Klara, Róża i Amelia wiodą życie nie pozbawione problemów. Ojciec poszedł na wojnę i słuch po nim zaginął. Całe utrzymanie rodziny spadło na kobiety. Klara, najstarsza z córek, marzycielka, ciężko pracująca, dbająca, aby rodzinie niczego nie zabrakło. Ona wzbudza największe emocje wśród mężczyzn. Ma w sobie tajemniczą aurę, która przyciąga każdego mężczyznę, nawet jak dziewczyna nie zwraca na niego uwagi. Amelia, wyjeżdża do miasta do pracy w szpitalu polowym. Tam poznaje rannego żołnierza, który zostaje jej mężem. Wracają razem do majątku, gdzie Jan sprawnie zabiera się za zarządzanie gospodarstwem. Czuje się jak u siebie i stara się wyciągnąć kobiety z kryzysu finansowego. Klara dostrzega w relacji młodych małżonków tajemnicę, ale nie jest w stanie jej odkryć. Dlaczego ten związek ją dziwi i nie daje spokoju? Róża, najmłodsza z sióstr, trzpiotka, kochająca uciechy i dostatek, zabawy i modne stroje. Również chciałaby wyjść za mąż, ale jest najmłodsza, więc najpierw winna to uczynić Klara. Jednak ona nie rwie się do zamążpójścia. Wokół rodziny zaczyna się kręcić syn właściciela sklepu, tylko czy któraś z wolnych sióstr zwróci na niego uwagę? Jakie będą zamiary młodzieńca? Czy siostrzana miłość i zrozumienie są w stanie przetrwać zmieniające się koleje losu? Czy pojawienie się w rodzinie mężczyzn nie zakłóci dotychczasowego miru domowego? A może sytuacja zmieni się tylko na lepsze? Warto się przekonać, sięgając po tę lekturę.

Rzeki płyną, jak chcą to wzruszająca rodzinna saga, trochę krótka, ale w swojej objętości zmieściła wiele wątków rodzinnych. Autorka przeprowadza nas przez zawiłe losy rodziny Terechowiczów, pełne krzywd i bólu. Mnóstwo przeciwności losy dotyka te kobiety, walczą nie tylko o przetrwanie, ale i o … miłość. Każda z nich pragnie kochać i być kochana, mieć przy sobie tę drugą bliską osobę. Ale nie każda czyni o to starania. Jedna z nich, Klara, ma ogromne powodzenie u mężczyzn, ale nie jest szczęśliwa. Być może lokuje uczucia w niewłaściwym partnerze? Również czasy, w których przyszło im żyć, nie sprzyjają romansom i poszukiwaniom męża. Wojna to walka o życie i zdrowie, o chleb i przetrwanie. Zazwyczaj w takich czasach miłość schodzi na dalszy plan …

Akcja powieści toczy się spokojnie, swoim rytmem brnie przez koleje losu. Wydawało mi się, że już na samym początku jestem w stanie przewidzieć losy sióstr, ale w pewnym momencie autorka mnie przechytrzyła, zwiodła i zaskoczyła. Moje przewidywanie się nie spełniły. A najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie. Nie warto się nastawiać, że zawsze będzie miło i przyjemnie, czasem szczypta nieprzewidywalności jest wskazana i pożądana. Niedopowiedziane zakończenie daje nadzieję na dalszy ciąg losów bohaterek … Nie wiem jakie są plany autorki w tym zakresie, ale myślę, że za jakiś czas się przekonamy. Zabrakło mi trochę w tej powieści szerszego portretu psychologicznego bohaterek, jeszcze większych emocji i wzruszeń, wniknięcia w głąb duszy każdej z nich, aby wydobyć, to co najpiękniejsze i co drzemie w najskrytszych miejscach.

Ta powieść zapewni miłe spędzenie kilku chwil w ciepłym nastroju, nastroju nostalgii i wzruszeń, w miłym i doborowym towarzystwie ciekawych postaci.

Autorka bestselerowego i zekranizowanego Stulecia Winnych powróciła z nową powieścią!

Pierwszej wojny światowej nikt się do końca nie spodziewał, mimo iż jej widmo od dłuższego czasu wisiało nad Polską. Rok 1914 przyniósł ogromne zmiany, dla rodziny Terechowiczów.

Wojna nie ominęła również dworku w Niebielowie, którego głowa rodziny ruszyła na front pozostawiając żonę i trzy córki; Klarę, Amelkę oraz Różę. Od tego czasu posiadłość podupada,

oknami jak wiatr wkrada się bieda, a kobiety muszą zrezygnować z tego co znały dotychczas; pięknych sukien, wytwornych wyjść oraz służby będącej na każde skinienie.

Klarze, najstarszej z sióstr nie straszne są jednak zniszczone dłonie i bierze na siebie dodatkowe obowiązki, czy to w kuchni czy w polu, odciążając tym samym wieloletnią gosposię Ludwiżankę.

Zdawać by się mogło, że Róża w dalszym ciągu nie zdaje sobie sprawy z nadejścia wojny,a Amelka ku zaskoczeniu wszystkich wyjeżdża do stolicy pomagać w szpitalu wojskowym. Po paru miesiącach wraca do majątku z… mężem.

Pierwsze spotkanie z twórczością Ałbeny Grabowskiej zdecydowanie mogę zaliczyć do udanych!

"Rzeki płyną jak chcą", to fascynująca saga rodzinna z tłem historycznym.

Perypetie zarówno te rodzinne i sercowe sprawiają że kolejne strony przewracałam z autentycznym zainteresowaniem, wielokrotnie czując się jakbym oglądała film. Autorka sprawnie prowadzi nas przez wszystkie wydarzenia historyczne, od walki o niepodległość, po trwającą zarazę, a opisy dworku i atmosfera wytworzona wokół posiadłości sprawiają że niemal słyszymy skrzypienie desek pod stopami i czujemy ciepło słońca na skórze.

Trzy siostry tak różne jak tylko różne może być rodzeństwo. Różne perspektywy na życie, różne zdanie na temat zamążpójścia, każda z nich odnajdywała się w nowej sytuacji na swój wyjątkowy sposób. Przybycie do domu Janka pociągnęło za sobą falę kolejnych wydarzeń, które były jak domino - jedno napędzało kolejne. Wraz z każdą przewróconą stroną, Grabowska odkrywa przed nami kolejne karty, rodzinne sekrety i tajemniczego przybysza. Ogromnie spodobały mi się momenty, w których tradycje starszego pokolenia ustępowały nowym, nadchodzącym zmianom. Rodzący się ruch feministyczny, postrzeganie kobiet jako tych równym mężczyzn, jako partnerki z których zdaniem należy się liczyć, a także odchodzenie od konieczności zawierania małżeństwa, ze względu na to że wypada, lub że wiek wskazuje iż już pora. Książka Ałbeny Grabowskiej jest fenomenalna i jedynie zachęca do sięgnięcia po poprzednie pozycje i do oczekiwania na (mam nadzieję) kontynuację.

"Rzeka bowiem nie była rzeką, jedynie korytem, wyschniętym pomnikiem niegdyś rzeki, która postanowiła swoje leże opuścić i przenieść się gdzie indziej, prawie dwadzieścia wiorst dalej. Jak ona to zrobiła, nikt nie wiedział, nie zauważył, albo nie chciał dostrzec. To było dziwne, ponieważ potrzebowała jedynie czterech lat, aby opuścić poprzednie miejsce i uwić sobie nowe gniazdo, może należałoby powiedzieć - znaleźć nowe koryto."

Gdybym zasnęła tuż po skończeniu tej książki, niewątpliwie przeniosłabym się w świat sprzed 100 lat opisany przez Panią Ałbenę.

Świat odległy, a zarazem tak realistyczny i jakby wciąż ten sam.

" Rzeki płyną, jak chcą" jest lekturą wyjątkową, ponieważ, by w pełni ją zrozumieć należałoby przypomnieć sobie twórczość pisarzy, takich jak Żeromski, czy Orzeszkowa. Twórczość pełną symboliki, polskich tradycji, patriotyzmu, ludzkich cech i krytyki.

Klara, Róża i Amelka Terechowiczówny to panienki ze dworu w Niebielowie, położonym nad rzeką Bora, zwaną potocznie Rzeczuchą. Przyzwyczajone do dworskiego życia, wygód, pięknych sukni oraz dbania o swą urodę, jak cała Europa musiały zmierzyć się z ogromnymi zmianami, jakie przyniosła ze sobą w 1914 roku wojna, a później śmiertelna zaraza, dążenie do odzyskania przez Polskę niepodległości, czy działania sufrażystek, które przy okazji tych dążeń podjęły walkę o prawa kobiet.

Słowami Lwa Tołstoja "Ludzie są jak rzeka: woda jest we wszystkich jednakowa, ale rzeka bywa wąska bystra, szeroka, spokojna, czysta, ciemna, mętna, ciepła. To samo jest z ludźmi." można określić bohaterów tej powieści. Matka na przemian rozpacza i modli się, powtarzając panienkom co wypada, a co nie, mimo że jest wojna. Róża jest trzpiotką, drażniącą swym nieokiełznaniem i fochami. Amelka, szokując wszystkich swą decyzją, podejmuje pracę w szpitalu wojskowym w Warszawie. Jeszcze bardziej wszystkich szokując do rodzinnego dworu wraca z mężem. Jedynie Klara, mimo protestów gosposi Ludwiżanki, urabia się do upadłego, by rodzinny dom nie podupadł całkowicie, aby ojciec po powrocie z frontu miał do czego wracać. Właśnie one dwie, Klara i Ludwiżanka wzbudziły we mnie największą sympatię.

Wszyscy bohaterowie, sprawnie wykreowani przez autorkę zmierzali przez życie w określonym kierunku, płynąc swoim nurtem, w granicach swojego koryta, wytyczonym przez pochodzenie, morale, tradycję. Jednak życie, jak rzeka pełne jest niespodzianek, zakrętów i wiraży, więc popełniają błędy, podejmują złe decyzje, krzywdzą innych świadomie bądź nie. Jak Rzeczucha potrzebują czasu, by zmienić swój bieg, swe koryto, tak aby być zrozumianym i ktoś zauważył zmianę. Czy jednak wszystko można tłumaczyć wojną i śmiertelną zarazą panoszącą się w pobliżu? Czy w tym całym szaleństwie, jaki ogarnął świat, uczucia są prawdziwe? Czy naprawdę znamy ludzi, którzy są przy nas od kołyski, i tych, których od chwili poznania obdarowaliśmy serdecznymi uczuciami? Ile musimy w życiu doświadczyć, by pojąć czego od niego i siebie samych oczekujemy? Czy jeśli już to odkryjemy, nie będzie za późno, by popłynąć z nurtem do miejsca naszego przeznaczenia?

Ta książka to prawdziwa perełka. Wiem, że wielu z Was kocha wszystkie książki Pani Ałbeny bez żadnych wyjątków. Są tacy, którzy każdą jej kolejną powieść porównują do "Stulecia Winnych", które zachwyciło ogromną liczbę czytelników, a i do grona moich ulubionych książek ever się zalicza. "Rzeki płyną, jak chcą" to nie zupa pomidorowa, nie każdy ją musi lubić, więc znajdą się też tacy, którym do gustu nie przypadnie. Nie będę się zastanawiać z jakiego powodu. To trzeci tytuł autorstwa Pani Ałbeny, który przeczytałam, choć nie ostatni, gdyż na półce czekają inne, ale wiem, że znajdzie się wysoko w moim rankingu, natomiast przez swą klasyczność i symbolikę podbije wiele serc.

Trzy siostry i trzy przeróżne charaktery. Panienki z dobrego domu, otoczone służbą nie wiedziały, co znaczą trudy życia, dopóki nie rozpoczęła się I wojna światowa. Pozostawione same sobie z matką, która raz płakała, a raz liczyła, że żarliwa modlitwa sprawi, że jej mąż wróci z frontu. Dziewczyny żyły z dnia na dzień, oczekując nadejścia lepszych czasów. Mimo siostrzanych więzi nieszczególnie się ze sobą dogadywały. Amelka jako pierwsza miała już dość przebywania w majątku i zszokowała wszystkich decyzją o podjęciu pracy w szpitalu wojskowym w Warszawie. Klara zakasała rękawy i wzięła się do roboty, pomagając we wszystkim jak może ramię w ramię ze służbą, która się we dworze ostała. Często przebywała wtedy ze swoją ukochaną starą gospodynią, na którą wołano Ludwiżanka. Tylko Róża się nie zmieniła. Dziewczę to było do bólu naiwne, egzaltowane, samolubne, lekkomyślne i nawet nie było skłonne ruszyć palcem u nogi, żeby w czymkolwiek komukolwiek pomóc. Pewnego dnia gruchnęła wiadomość, że Amelka wraca do domu… z mężem…

Co z tego wyniknie? Jaki to będzie miało wpływ na zaniedbany majątek i na losy rodziny Terechowiczów? Czy Róża wydorośleje? Czy Klara w końcu odnajdzie swoją życiową drogę? Co wybierze: małżeństwo, pracę czy może ruch wolnościowy o prawa kobiet?

Ałbena Grabowska stworzyła kolejną wzruszającą, przejmującą, wyrazistą i wspaniałą historię, która zostanie ze mną na dłużej. Książka o rodzinnych relacjach, miłości, próbie odnalezienia szczęścia i nadchodzących dopiero wraz z końcem wojny zmianach społecznych. W tle mamy ciekawe wydarzenia historyczne związane nie tylko z próbami odzyskania wolności, konspiracją, ale również z sufrażystkami i epidemią hiszpanki. Bohaterzy historii również zostaną na długo w mojej pamięci. Postać Róży mnie niezwykle drażniła, oj jak ja bym tę dziewczynę przełożyła z chęcią przez kolano i dała kilka porządnych klapsów. Bardzo za to polubiłam Klarę i momentami się z nią nawet utożsamiałam. Była wykształcona, pracowita, otwarta na innych ludzi i ich los, myślała perspektywicznie i co dla mnie najważniejsze była wrażliwa na piękno natury. Wraz z nią mogłabym siedzieć godzinami nad „Rzeczuchą”, która płynęła, jak chciała. Wspaniała i zwracająca moją szczególną uwagę była też postać starej gosposi. Mądra w ludowy i życiowy sposób, zaradna, godna zaufania i szczerze oddana rodzinie.

Piękna to historia pozostawiająca niedosyt i niedomówienia, więc mam nadzieję na kontynuację...

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję wydawnictwu REBIS.

Nadzieja i zwątpienie

„Chwile są ulotne, wrażenia odchodzą, a życie pozostaje z wszystkimi ranami”

Ałbena Grabowska swoją twórczością dawno zaskarbiła sobie uznanie czytelników i każda jej kolejna książka jest przyjmowana z ogromnym entuzjazmem. W swojej najnowszej powieści zabiera czytelnika w sentymentalną podróż do świata, którego już nie ma. Rzeki w powieści Ałbeny Grabowskiej, płyną, jak chcą, a ludzie pozornie postępują, jak chcą. Mężczyźni żenią się z aniołami, a zakochują w kobietach twardo stąpających po ziemi. Autorka umiejętnie przenosi czytelnika w czasy Wielkiej Wojny, gdzie czuje się atmosferę zaściankowej miejscowości, oddalonej od wielkich wydarzeń politycznych.

Bohaterki powieści mieszkanki majątku w Niebielowie, nie doświadczyły wojny, odczuły jedynie jej odległe skutki. Doznały biedy i samotności. Dotknęły ich niedostatek służby i przymus pracy fizycznej, do której nie były przyzwyczajone. Tak naprawdę żyją w zamknięciu przed światem, niejako pod kloszem.

Każda z nich widzi wojnę inaczej. Matka, żyje wspomnieniami, Róża jest nierozważną trzpiotką, która zachowuje się tak, jakby nic nie rozumiała, eteryczna Amelia zamknięta w swoim świecie i Klara, która nie widzi innej możliwości jak tyranie za dwóch, w imię troski o rodzinę.

Klara to niezwykła osobowość, która budzi zazdrość kobiet i uwielbienie mężczyzn. Jest największą realistką z nich wszystkich, dba o dobro rodziny po opuszczeniu majątku przez ojca, który poszedł walczyć na wojnie. Złości ją styl bycia matki i sióstr, to, że zachowują się tak, jakby nie miały pojęcia, co ze sobą zrobić i jak postępować. Często ucieka nad rzekę od problemów, ale od wszystkiego uciec nie zdoła. „Czasem lepiej nie wiedzieć, a czasem wiedzieć”, tylko co z tą wiedzą zrobić.

Średnia z sióstr Amelia wbrew wszystkim i wszystkiemu postanawia opuścić dom i zostać pielęgniarką w szpitalu. Pewnego dnia powraca do majątku, ale nie sama. Towarzyszy jej mąż, o którym nie wiele wiadomo. Tajemnica związana z wyjazdem Amelii, jej pracą w szpitalu polowym oraz poznaniem męża, bardzo niepokoi Klarę. Szwagier złota rączka od samego początku angażuje się w sprawy dotyczące majątku i bardzo szybko zaskarbia sobie sympatię wszystkich, oprócz Klary, która do tej pory czuła się tutaj panią. Powrót siostry, która ni stąd, ni zowąd stała się mężatką, zburzył dotychczasowy porządek. Dodatkowo w Klarze budzą się nieznane dotąd uczucia, które niepostrzeżenie zakradają się do jej serca pod wpływem atencji szwagra. Ta dziwna relacja, która zaczyna łączyć tych dwoje, wzbudza coraz większą zazdrość Amelii.

Róża, najmłodsza z sióstr, której w głowie tylko stroje, bale i amory, lekkomyślnie zakochuje się w pierwszym napotkanym kawalerze, który okazał jej zainteresowanie.

Jest jeszcze Ludwiżanka, stara służąca, która niestrudzenie pracuje dla rodziny Techerowiczów. Dobry duch tej powieści. Bije od niej ogromna mądrość, troska i dobro, właśnie to ona zaskarbiła sobie moją największą sympatię.

„Rzeki płyną, jak chcą” przypominają sielankową opowieść, której całą historię zdominowały perypetie miłosne. Jednak rozterki sercowe sióstr i marazm matki są tylko pretekstem do przedstawienia sytuacji politycznej ówczesnej Polski, rozdartej pomiędzy zaborców, gdzie wojna była wyczekiwaną drogą do niepodległości. Nadzieję, niepewność i zwątpienie. Wojnę, rodzący się w kraju ruch sufrażystek czy rozważania o kierunku, w jakim winna podążyć odradzająca się po okresie zaborów ojczyzna.

Książka napisana pięknym językiem, którą czyta się z ogromną przyjemnością. Kolejna niezwykła historia namalowana słowami przez panią Ałbenę Grabowską, a zakończenie pozwala sądzić, że ta opowieść będzie miała ciąg dalszy.

„Słusznie wątpisz[…]Boję się tego, co nastąpi po wojnie. Czy Polska będzie i za jaka cenę. Za bardzo przyzwyczailiśmy się do Ruskich, Niemców i Austriaków i do tego, żeby wzniecać powstania, a w międzyczasie modlić się o wojnę”.

Ałbena Grabowska to autorka do tej pory znana mi jedynie ze słyszenia. Nie miałam jeszcze okazji przeczytać żadnej z jej książek, w tym także słynnej już sagi Stulecie Winnych.

Jednak do sięgnięcia po „Rzeki płyną jak chcą” skłonił mnie opis z tyłu książki „Trzy siostry, których życie skomplikowały wojna i miłość”. Ja, jako fanka powieści historycznych czy książek z historią w tle poczułam się zaintrygowana. I muszę Wam przyznać, że jej lektura sprawiła mi ogromną przyjemność i dostarczyła niemałych emocji.

Autorka  z powodzeniem przeobraziła interesujący pomysł w intrygującą powieść - rodzinna saga osadzona w trudnych realiach I wojny światowej, gdzie Panny Terechowiczówny mieszkające w rodzinnym majątku, niezwyczajne pracy fizycznej muszą zmierzyć się z realiami okupacji. Ojciec podążył na front, a folwark bez jego ręki zaczął podupadać. Najstarsza z sióstr Klara mimo protestów ze strony służby zabiera się do pomocy w gospodarstwie, Amelia zaś postanawia podjąć pracę w szpitalu i tam nieść pomoc rannym żołnierzom. Najmłodsza z sióstr – Roża  zamierza robić niewiele…. Nic ponad to, aby się nie przemęczać. Tak mijają miesiące, wojna zbiera coraz większy plon, w mieście pojawiają się już nie tylko Niemcy ale i Rosjanie. Tymczasem Amelia postanawia wrócić do domu w towarzystwie męża, którego poznała w szpitalu…

 

Powieść niezwykła, doskonale łącząca fikcyjnych bohaterów z rzeczywistymi wydarzeniami historycznymi, które miały miejsce w historii Polski. Autorka przemyca na kartkach książki treści patriotyczne i autentyczne postaci związane z I wojna światową. Mowa tutaj o rodzącym się w Warszawie ruchu feministek i  o próbie formowania powstania.  Jeśli  do tych wydarzeń dodamy jeszcze uczucia, które rodziły się między ludźmi bez wzglądu na trudny, wojenny czas otrzymamy całą paletę wydarzeń wartych poznania.

Lekkość pióra i niezwykła wrażliwość autorki sprawiły, że bardzo chętnie sięgnę po inne jej książki. A teraz publicznie zapytam: Czy wolno w takim momencie kończyć książkę? Z dużym zniecierpliwieniem wyczekuje kontynuacji….

„Chwile są ulotne, wrażenia odchodzą, a życie pozostaje z wszystkimi swoimi ranami …”

Ałbena Grabowska to jedna z tych autorek, po której książki sięgam w ciemno i zawsze z naszej wspólnej czytelniczej wyprawy wracam zachwycona. Tak też było i tym razem. To historia dokładnie taka, jak lubię, jakiej oczekiwałam. 🧡

Opowieść o życiu trzech sióstr - każda jest inna, każda ma inne oczekiwania wobec życia i każda z nich musi zmierzyć się z piekłem wojny... Zapraszam na recenzję książki “Rzeki płyną, jak chcą”.

📙 “Rzeki płyną, jak chcą” 📙

Głównymi bohaterkami tej opowieści są panny Terechowiczówny: Klara, Róża i Amelka. Każda z nich jest inna i czego innego oczekują od życia.

Przed wojną ich życie było sielanką - jeździły z rodzicami do wód, mieszkały w wytwornym pensjonacie, a matka pilnowała, by parasolkami chroniły delikatną cerę przed słońcem.

Wojna, która nadeszła w 1914 roku, zmieniła w życiu sióstr i ich rodziny dosłownie wszystko. Po wyjeździe ojca na front siostry zostały pod opieką matki. Kobieta nie umiała zarządzać majątkiem, wszystko więc zaczęło podupadać.

Kiedy lata mijają, a głowa rodziny nie wraca, kobiety nadal zdane są tylko na siebie. Matka jest załamana i nie radzi sobie z niczym. Róża nadal marzy o pięknym życiu i bogatym mężu, podczas gdy Amelia pracuje w pocie czoła, aby rodzinie żyło się najlepiej. Wszyscy są w szoku kiedy Klara obwieszcza, że wyjeżdża do pracy na froncie. Szok jest jeszcze większy kiedy wraca i przedstawia rodzinie swojego męża.

Jak obecność mężczyzny zmieni życie rodziny? Czy Klara wyszła za mąż z miłości? Kim jest jej milczący i bardzo pracowity mąż? Pytań jest wiele, a odpowiedzi nie zawsze są takie, jakie chciałoby się usłyszeć.

📙 “Rzeki płyną, jak chcą” - opowieść która wciąga, wzrusza i zaskakuje 📙

Uwielbiam styl tej autorki. Ałbena Grabowska pisze w taki sposób, że zabiera czytelnika w podróż od pierwszej do ostatniej strony powieści. Czytając, mam wrażenie, że bohaterowie są tuż obok mnie, a miejsce akcji mam na wyciągnięcie ręki.

W książce “Rzeki płyną, jak chcą” wszystko jest wyważone idealnie - niczego nie ma za dużo, ani za mało. To przepiękna historia o wojnie, miłości, ale i stracie. Są tu łzy rozpaczy, ale jest i szczęście. Autorka znów zachwyca stylem, idealnie przemyślaną historią. Ja jestem zachwycona i niecierpliwie czekam na kolejne książki autorki.