Perfekcyjna rodzina

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia potwierdzona zakupem

   Dodana przez Rybana Z. w dniu 2022-03-17

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 2 osób uznało recenzję za przydatną

   Na okładce czytamy -
   
   "Trzymający w napięciu, niesłychanie realistyczny thriller psychologiczny"...
   
   I wiecie co? nie kłamali !!
   
   Dodam jeszcze, że to niesamowicie poruszająca historia, trafiająca w sam środek duszy, serwująca emocje, przyprawiająca o bezdech.
   
   To opowieść o niszczycielskiej sile sekretów, oraz o mocy macierzyńskiej miłości. Dla dobra dziecka zrobi się wszystko, a nawet więcej.
   
   Elisa, żona i matka dwójki dzieci. Stewardesa. Piękna, albo nijaka. Tutaj autorka chyba nie mogła się zdecydować, albo w przekładzie coś nie pyknęło ;).
   
   Za namową córki, zgadza się, by ta zaraz po szkole mogła pójść do nowej koleżanki. W trakcie zabawy rozochoconone dziewczynki wpadają na pomysł wspólnego nocowania. Mama Josephine nie ma nic przeciwko temu, więc Elisie nie pozostaje nic innego jak pozwolić, by jej córeczka Lucia została na noc.
   
   Przy okazji dostarczenia piżamek i ulubionej maskotki Lucii, Elisa ma okazję podziwiać piękny dom i bliżej przyjrzeć się matce koleżanki. Kobiecie pięknej, eleganckiej i wytwornej.
   
   Kiedy następnego dnia, wraz z mężem, zjawia się by odebrać córkę, dom okazuje się pusty. Zastają w nim tylko sprzątaczkę, która szykuje lokum do wynajęcia kolejnym lokatorom.
   
   Lucia, to siedmiolatka jakich wiele. Ze swoimi dziecięcymi radościami i smutkami. Gdzie jest teraz? Co się z nią stało? Czy jest bezpieczna, czy wręcz przeciwnie?
   
   Kto uprowadził ich córkę? Czemu to zrobił i dlaczego właśnie ją?
   
   Masa pytań i zero odpowiedzi... a czas ucieka.
   
   Już od pierwszych stron, bez zbędnego pitu pitu, jesteśmy wciągnięci w akcję. Nie znajdziemy tu zbędnych niepotrzebności, ani przeciągania fabuły na siłę, dla nabicia stron. Nie ma tu niepotrzebnych wątków, wszystko co się po drodze wydarza i to co się już wydarzyło składa się w spójną całość.
   
   Jest napięcie, są emocje, jest czytanie.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 3/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Anna P. w dniu 2021-08-10

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Miasteczko Sandefjord w Norwegii. Siedmioletnia Lucia Blix ma przenocować u swojej nowej koleżanki, Josephine. Dziewczynki mają być w tym czasie pod opieką matki Josie, Line. Dopiero co poznanej przez matkę Lucii, stewardesę Elisę Blix, wytwornej kobiety, której mąż, wedle jej słów, wyjechał w sprawach służbowych. Nazajutrz rodzice Lucii odkrywają, że dom, w którym Elisa zostawiła swoją małą córeczkę jest pusty. Dziewczynka zniknęła, w wraz z nią Line i Josie. Blixowie zawiadamiają policję, która niezwłocznie rozpoczyna zakrojone na szeroką skalę poszukiwania siedmiolatki. Sprawa Lucii Blix trafia na pierwsze strony gazet, ale pomimo dużego rozgłosu, emocjonalnego zaangażowania Norwegów i wytężonego policyjnego śledztwa, dziewczynki nie udaje się odnaleźć. W sprawę angażuje się młoda, nadzwyczaj spostrzegawcza dziennikarka, Selma Eriksen.
   
   Amerykańsko-norweska powieściopisarka łączona głównie z nurtem nordic noir Alex Dahl, właściwie Alexandria Bockfeldt Dahl, urodziła się w Oslo, studiowała na Uniwersytecie w Oslo oraz zarządzenie i kreatywne pisanie na Bath Spa University, a obecnie mieszka w Londynie. Na rynku literackim debiutowała w 2013 roku – wydaną w języku norweskim powieścią „Før jeg forlater deg”. A rozgłos przyniosła jej pierwsza anglojęzyczna książka (przetłumaczona na wiele innych języków), „The Boy at the Door” z 2018 roku. W roku 2019 swoją światową premierę miała powieść „The Heart Keeper” - pierwsza książka Alex Dahl, która zawitała na polskim rynku wydawniczym: wyszła w 2020 roku nakładem wydawnictwa Filia i pod tytułem „Życie za życie”. Pierwotnie opublikowany w 2020 roku thriller psychologiczny „Playdate”, w Polsce pojawił się w roku 2021 pod tytułem „Perfekcyjna rodzina” i także pod szyldem wydawnictwa Filia. A tymczasem na świecie pojawiło się następne dziełko Alex Dahl, mroczny dreszczowiec zatytułowany „Cabin Fever”.
   
   Czy istnieje coś takiego jak perfekcyjna rodzina? Dlaczego nie? Wystarczy spojrzeć na Blixów. Dobrane małżeństwo z klasy średniej, dwójka uroczych dzieci, przytulny dom w niewielkiej norweskiej miejscowości. Piękny obrazek, tylko że... idealne, bezproblemowe rodziny nie istnieją. Przyjrzycie się więc bliżej. Nie kierujcie się zdjęciami zamieszczanymi na popularnym portalu społecznościowym przez Elisę Blix, które notabene może zobaczyć każdy, kto ma dostęp do internetu. Wejdźcie w skórę tej zaganianej kobiety i powiedzcie sami, czy jest szczęśliwa? Czy niczego jej nie brakuje? Gdyby zapytać ją wprost, najprawdopodobniej zapewniałaby, że lepszego życia nie mogła sobie wymarzyć. Słyszycie to? Fałszywe nuty w jej głosie? Alex Dahl w każdym razie stosunkowo szybko zaczyna wysyłać sygnały wskazujące na mroczną tajemnicę. Sekret Elisy, nad którym, co ciekawe, nie każe nam się głowić. Wiadomo, o co chodzi. Wiadomo, co ukrywa pani Blix. Co przemilczała także po zniknięciu jej siedmioletniej córki. Trzeba Dahl przyznać, że wymyśliła całkiem oryginalny sposób na... porwanie dziecka. Powieści opartych na tymże motywie powstało już całe mnóstwo, ale „Perfekcyjna rodzina” wychodzi od pomysłu, z którym dotychczas się nie spotkałam. Ani w literaturze, ani w kinematografii. Tym jednym jedynym elementem wyróżnia się na tle innych opowieści tego typu. Reszta to już w sumie standard. Policyjne i dziennikarskie śledztwo śladami skradzionego dziecka. Czarna rozpacz, niewyobrażalna męka, nieustające psychiczne katusze rodziców ograbionych z jednego z ich najcenniejszych skarbów. Mroczna przeszłość, dawne grzechy, przewinienia, błędy popełnione przez więcej niż jedną osobę. Bolesne wspomnienia, tłumione uczucia. Tragedie, fałszywe wizerunki? Nie można i tego wykluczyć. Właściwie to odbiorcy „Perfekcyjnej rodziny” pióra Alex Dahl, najpewniej prędko w myślach zaczną obmacywać tę szorstką powierzchnię. Szukać takich nierówności. Takich pęknięć na perfekcyjnym obrazie norweskiej rodziny z klasy średniej. Niewykluczone, że to ślepa uliczka. Odwrócenie uwagi, klasyczna zmyłka, ścieżka którą, jeśli chcemy odnaleźć Lucię Blix, nie powinniśmy zbyt długo podążać. Wbrew pozorom nie tak trudno rozsądzić ten kwestię. Nie tak trudno wybrać drogowskaz, trudniej nie napotkać na tej drodze niespodziewanych przeszkód. Moim zdaniem zbyt długiej drodze, bo po hitchcockowskim trzęsieniu ziemi napięcie miast rosnąć, niekonsekwentnie opadało. Od czasu do czasu Dahl oczywiście serwowała mi jakąś bardziej emocjonującą minutkę, ale głównie tak jakby kręciła się w kółko. Utrwalanie materiału. Powtarzanie aż do znudzenia domysłów i twardych faktów ze sprawy Lucii Blix. Zaledwie siedmioletniej dziewczynki, którą bezlitośnie wyrwano z rodzinnego gniazdka, z opiekuńczych ramion kochających rodziców, ze znanego otoczenia, w którym zawsze czuła się bezpieczna. Jej rodzice również. Autorka „Perfekcyjnej rodziny” przypomina, że Norwegia to w gruncie rzeczy jeden z bezpieczniejszych państw europejskich. Że niski wskaźnik poważnych przestępstw usypia czujność niejednego mieszkańca. W tym Elisy i Fredrika Blixów, fikcyjnego małżeństwa z dwójką małych dzieci... a w zasadzie już tylko jednym. „Wierzymy w to, co się nam powie, uznajemy słowa innych za prawdę niezliczoną liczbę razy dziennie. Ale czy powinniśmy tak postępować?”. Elisa Blix, narratorka części powieści (modna konstrukcja: punkt widzenia paru postaci, przy czym w pierwszej osobie przemawiają jedynie Elisa i Lucia, reszcie dostaje się narracja trzecioosobowa) uwierzyła i gorzko tego pożałowała. Obdarzyła zaufaniem dopiero co poznaną kobietę. Powierzyła własne dziecko komuś, kogo tak naprawdę nie znała. Bo kto by się spodziewał, że taka wytworna, poukładana, doskonale zorganizowana, kontaktowa, przyjaźnie nastawiona do ludzi kobieta, która sama jest matką, ukradnie dziecko innej matce? Cóż, na pewno nie ci, którzy wierzą, że człowiek jest z natury dobry. Na pewno nie ludzie tacy jak Blixowie: nadmiernie ufni, nieostrożni, niepodejrzliwi, żyjący w swoistej bańce. W kolorowym baloniku, który teraz pęknie. A ogłuszający huk poniesie się po całej Norwegii. I nie tylko.
   
   „Nie ma normalnych rodzin i […] każda jest jednakowo prawdziwa, niezależnie od tego, jaką ma postać […] Można mieć rodzinę z matką, ojcem, kilkorgiem rodzeństwa, a za zamkniętymi drzwiami i tak mogą się dziać szalone, przerażające rzeczy.”
   
   Nie przywykłam do takiego języka w powieściowych thrillerach psychologicznych. Dużo słów, ale niewiele treści. Niedługie zdania, którym jak dla mnie brakowało płynności. Nie jest to jeden z tych współczesnych literackich thrillerów psychologicznych (a takich wiele), w które wchodzę natychmiast i w całości. Po części mogło zawinić tłumaczenie – mogło, ale nie musiało – ale niewygodna dla mnie konstrukcja zdań tak w obszarach stricte opisowych, jak dialogowych, tak w myślach, uczynkach, słowach, jak i samych miejscach (otwarte i zamknięte przestrzenie, w które Alex Dahl wrzuca swoje niedostatecznie pogłębione postaci), nie byłaby aż tak niewygodna, gdyby zamiast ciągle mielić te same tematy, autorka zabrała mnie na bardziej wyczerpującą, długą i pełną wrażeń wycieczkę po skołowanych umysłach przynajmniej niektórych jednostek zaludniających tę powieść. Dahl zaczęła z przytupem, od całkiem mocnego uderzenia, ale potem jakby nie za bardzo wiedziała, jak to pociągnąć. Nie miała pomysłu na środkową część „Perfekcyjnej rodziny”, ale to jeszcze dałoby się przeboleć, gdyby krócej sobie pogadała. Omawiana powieść liczy sobie blisko pięćset stron, a pomysłów starczyło na najwyżej dwie trzecie tego. Nie żebym zaliczała się do tej, myślę, większości czytelników, którzy z większym zapałem podchodzą do krótszych książek. U mnie jest odwrotnie, ale tutaj, w tym konkretnym świecie przedstawionym, nie mogłam wyzbyć się przeświadczenia, że Alex Dahl nadmiernie rzecz poprzeciągała. Nie mogę jednak powiedzieć, że „Perfekcyjna rodzina” nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. To byłoby ordynarne kłamstwo, ponieważ scenariusz wykreślony przez tę amerykańsko-norweską dość poczytną powieściopisarkę, nie tylko mocno mnie zasmucił, ale i przeraził. A także czegoś nauczył. Wskazał zagrożenie, którego wcześniej nie dostrzegałam. Nigdy tak o tym nie myślałam, a przecież to jest możliwe. Coś tak zwyczajnego jak nocowanie dziecka poza domem, w przypadku „Perfekcyjnej rodziny” u koleżanki z klasy, może doprowadzić do istnej katastrofy. Coś tak niewinnego, tak często praktykowanego w tym szalonym świecie, w jakim przyszło nam żyć, jest szalenie ryzykowne. Zwłaszcza jeśli wzorem Elisy Blix pozwolisz swojej latorośli nocować pod dachem rodziny, której nie miałeś/miałaś okazji lepiej poznać. Kobieta, która przedstawia się jako Line, twierdzi, że jest mężatką i oprócz siedmioletniej córki Josephine, nowej przyjaciółki Lucii Blix, ma nastoletniego syna. Tak mówi, a Elisa nie ma powodu jej nie wierzyć. Na swoje nieszczęście ufa nowo poznanej kobiecie. I to bezgranicznie, skoro oddaje pod jej opiekę własne dziecko. Historie dotyczące porwań małoletnich osób zazwyczaj są bolesne. Nic przyjemnego czytać o siedmiolatce brutalnie wyrwanej ze znanego świata, zabranej kochanym rodzicom, bratu, dziadkom, drżącej ze strachu, płaczącej, zagubionej, nic nierozumiejącej i bezskutecznie wypatrującej mamy i taty. Rozpaczliwie trzymającej się nadziei, że już niebawem wróci do domu, ale dni mijają, a Lucia nadal czeka. Nadzieja słabnie, twarze bliskich powoli zacierają się w jej pamięci, w dodatku dziewczynka zna już straszliwą Prawdę. O Blixach. Tytułowym małżeństwie, które, jak się okazuje, nie jest takie idealne, za jakie uchodzi w oczach znajomych. I tych, którzy w życiu nawet słowa z nimi nie zamienili. Taki obrazek Elisa od lat maluje na pewnym popularnym portalu społecznościowym. Chwali się swoją piękną rodziną w internecie, bo przecież wszyscy tak robią. Publikuje wizerunki swoich nieletnich dzieci na profilu... publicznym, nie prywatnym. Komentarz na temat zagrożeń płynących z internetu, zresztą coraz częściej wybrzmiewający tak w literaturze, jak w filmie. Nauka, którą Elisa przyswoiła sobie zdecydowanie za późno. Bardziej pojętną uczennicą w tej niełatwo przyswajalnej dziedzinie jest przynajmniej jedna z pozostałych ważniejszych uczestniczek „tego dramatu”. Przynajmniej, bo spośród nielicznych informacji na temat dziennikarki z nietypowym darem albo przekleństwem, różnie można to odbierać, Selmy Eriksen (delikatne skojarzenia z Lisbeth Salander, bohaterką kultowego powieściowego cyklu „Millennium” Stiega Larssona, po jego śmierci kontynuowanego przez Davida Lagercrantza), można wyłowić takie, które świadczą o bardziej zdystansowanym podejściu do social mediów od tego, jaki reprezentuje Elisa Blix. Nieprzystające do jej pokolenia, jak uważa sama Selma, życie bardziej w realu niż w rzeczywistości wirtualnej. To ostatnie tak naprawdę dotyczy też Elisy, kobiety, nie bez wysiłku, godzącej pracę – jest stewardesą – z życiem rodzinnym, która w wolnych chwilach po prostu za dużo ujawnia w internecie. Alex Dahl na kartach „Perfekcyjnej rodziny” dotyka też jeszcze jednego interesującego zjawiska, problemu. Chodzi o los, jaki czeka małą Lucię Blix, jej egzystencję po porwaniu, pewne fundamentalne, alarmujące zmiany, jakie zachodzą w tej niewinnej, potwornie skrzywdzonej istocie. Proces myślenia tej dziewczynki to według mnie jedna z najbardziej emocjonujących płaszczyzn, po jakich porusza się tutaj Alex Dahl. W tej przewidywalnej, trochę przegadanej, ale wychodzącej od intrygującego, niepospolitego pomysłu, dość przygnębiającej, zachęcającej do refleksji propozycji z gatunku thrillera psychologicznego.
   
   Moje pierwsze spotkanie z twórczością amerykańsko-norweskiej powieściopisarki przeważnie publikującej jako Alex Dahl, nie przebiegło co prawda bezproblemowo, w stosownie mrocznej, pożądanie stresującej atmosferze, ale coś tam dla siebie w „Perfekcyjnej rodzinie” znalazłam. Coś z tej lektury wyniosłam. Chciałoby się więcej, ale jakąś tam przygodę z pewnością przeżyłam. Smutną, na swój sposób straszną (w końcu to rzecz o porwaniu dziecka... i nie tylko) przygodę w towarzystwie dwóch matek, zdeterminowanej dziennikarki, siedmioletniej ofiary i enigmatycznego więźnia. Thriller psychologiczny z mniej więcej środkowej półki, tak bym to dziełko określiła.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzent Wybitny

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Grażyna K. w dniu 2021-05-20

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   To bardzo dobry thriller. Wspaniałe opisana historia, a jej bohaterowie wyraziści. Od pierwszej strony mnie wciągnęła. I to tak , że przeczytałam ją w parę godzin. Po prostu nie mogłam się oderwać. Nie dość że trzyma w napięciu, a akcja leci na łeb na szyję, to jest w niej też dużo emocji i pięknie opisanej miłości do dziecka.
   
   A jak się zaczyna ? Po prostu dzień jak co dzień. Szczęśliwa rodzina. Elisa odbiera dzieci ze szkoły. Dzisiaj jej mała córeczka Lucia pierwszy raz w życiu wybiera się do koleżanki na noc. Jest szczęśliwa i zaaferowana. Elisa niechętnie się zgodziła, ale nie potrafiła odmówić córce. Zawiozła jej piżamkę i ulubioną przytulankę. Porozmawiała trochę z matką Josephine i pojechała do domu. Miała odebrać ją następnego dnia ....... Ale już jej więcej nie zobaczyła. Zastała pusty dom, bez mebli, rodziny i swojego dziecka. Lucia została uprowadzona.
   
   Do poszukiwań włącza się policja i dziennikarka , która ma ukryty talent..... Żeby wyjaśnić jaki jest powód porwania dziecka trzeba poszukać wśród znajomych, rodziny Elisy i Fredrika i ich samych. Bo czasami szczęśliwe rodziny też mają swoje tajemnice.
   
   (Magia czytania)

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Tomasz K. w dniu 2021-05-18

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   „Perfekcyjna rodzina” to drugi thriller Alex Dahl. Autorka skroiła intrygującą fabułę, sprawiając, że czytelnik nie oderwie się od lektury. Jej wszystkie nitki są idealnym połączeniem tworzącym historię, która przywołuje o szybsze bicie serca.
   
   Czytając tę książkę w pełni odczuwałem emocje rodziców siedmioletniej Lucii Blix. I nawet nie chciałbym być w ich skórze. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie jak zareagowałbym na tragedię, która ich dotknęła.
   
   Wszystko zaczęło się w momencie, gdy Lucii zaprzyjaźniła się z nową koleżanką Josie, która w ich szkole pojawiła się zaledwie trzy dni wcześniej. Po zajęciach w szkole poszła pobawić się do jej domu. Zafascynowana nową znajomością prosi swoją mamę Elisę, by mogła pozostać na noc. Po chwili wahania Elisa zgadza się na prośbę córki. Przywozi jej szczoteczkę do zębów oraz piżamę. Poznaje również matkę Josie, ucinając z nią krótką rozmowę. Rano Elisa musi wyjechać do pracy. Dlatego też prosi męża, aby ten odebrał siedmioletnią córkę. Jednak dzień ten przyniósł najczarniejszy scenariusz w życiu rodziców. Jak się okazało dom, w którym przebywała ich córka świecił pustkami. A co najgorsze nie było w nim Lucii!
   
   Muszę przyznać, że ten wątek spotęgował we mnie napięcie niepokoju, był uderzeniem pioruna. Oczywiście czytając thrillery spodziewam się, że na następnej stronie dojdzie do tragedii. Jednak to, co wydarzyło się w tej historii było tajfunem, który zalał mnie poczuciem lęku o życie dziewczynki. W mej głowie kołatały pytania – gdzie jest Lucia Blix? Dlaczego rodzice Josie porwali córeczkę rodziny Blix? Jaki mają zamiar?
   
   Pytań w mej głowie powstawało mnóstwo. A ja chcąc znaleźć odpowiedzi na nie, z napięciem brnąłem przez kolejne strony „Perfekcyjnej rodziny”. Alex Dahl zasługuje na słowa uznania, ponieważ historię, którą wymyśliła ubrała w realistyczny obraz. Czytając tę książkę, miałem świadomość, że historia ta jest wymysłem autorki, lecz towarzyszyło mi przeświadczenie, że czytam relacje prawdziwych wydarzeń. Zaraz potem pomyślałem, ile takich historii wydarzyło się w realnym świecie? To, co czuli rodzice Lucii to niewyobrażalny dramat.
   
   Alex Dahl po raz drugi zaprosiła czytelników do poznania historii mrożącej krew w żyłach. Historii, która może być również przestrogą, by skupić większą uwagę na osoby wokół naszych najbliższych. „Perfekcyjna rodzina” to obok wcześniejszej książki autorki („Życie za życie”) thriller godny polecenia. Miłośnicy gatunku będą usatysfakcjonowani.
   
   Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu FILIA, FILIA Mroczna Strona [Adres usunięty]
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 4/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Emila M. w dniu 2022-04-03

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Dobrze mi zrobiła przerwa od thrillerów, ale jak nie wrócić do swojego ulubionego gatunku, tym bardzie jak czytasz taki o którym długo nie zapomnisz.
   
   Lucia Blix pierwszy raz nocuje poza domem i nic nie zapowiada tego co ma się wkrótce wydarzyć. Następnego dnia nie wraca do domu, ślad po rodzinie u której spędziła noc, ginie, tak jak i po małej Lucii. Zaczyna się wyścig z czasem i poszukiwania dziewczynki na wysoką skalę. Rodzice są zdruzgotani jednak oboje zdają sobie sprawę że ich przeszłość nie jest krystaliczna i ktoś mógł dokonać zemsty za ich grzechy przeszłości.
   
   Historię jest opowiedziana z punktu widzenia czterech kobiet, matki Luci, porywaczki dziennikarki badającej sprawę i samej Luci, a także sprawcy tajemniczego wypadku sprzed lat, który odbywa karę więzienia. Porwanie oczami dziecka, próba odnalezienia się w tej sytuacji z dala od rodziny, gdzie z każdym miesiącem wspomnienia o tamtych rodzicach się zacierają. Matka wierzącą że córka żyje. Porywaczka, która ma swoje powody i jest przekonana że dobrze zrobiła zabierając Lucie obecnej rodzinie.
   
   Kiedy już domyślałam się o co chodzi, autorka pokazuje mi jak bardzo się mylę. Najbardziej zaskoczyło mnie zakończenie, nie spodziewałam się, że cała sprawa tak się skończy a ja poniekąd na swój pokrętny sposób, próbowałam zrozumieć porywaczkę.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 10 recenzji

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję