Pani noc. Mroczne intrygi. Tom 1

Panią Noc czytało się w przeważającej części przyjemnie, lekko. Poza oczywiście w/w nawiązaniami do przeszłości. Problem jest w rtm, że nic mnie nie zaskoczyło. Brakło tego czegoś, co charakteryzowało wcześniejsze książki pisarki. W trakcie lektury miałam wrażenie, iż autorka powiela pomysły, schematy znane m.in. z Darów Anioła. Dla osób, które dopiero rozpoczynają przygodę z Nocnymi Łowcami, prozą Cassandry Clare będzie to z pewnością nowość, ciekawe, porywające. Trzeba autorce przyznać, iż potrafi pisać, wciągnąć czytelnika w fabułę...o ile przymknie się oko na wtręty dot. przeszłości.

Jednak dla osób znających wcześniejsze książki Clare, będzie to niejako wtórnik, przyjemny, zapewniający relaks, ale nie porywający.

Sam pomysł na fabułę ciekawy, chociaż nie ukrywam, nie porwał mnie na tyle, żebym nie mogla odłożyć książki na kilka godzin. Ciekawe są pojedyncze elementy np. spisek, śledztwo, liczne nawiązania do literackich klasyków i kilka innych spraw. Jednak sama akcja rozwija się tak wolno, iż miałam wrażenie, że przypomina rozpędzającego się żółwia.

Minusem jest (jak dla mnie) wątek miłosny i rozterki (maksymalnie infantylne, na poziomie gimnazjum) bohaterów.

Minusem jest także przeogromna ilość bohaterów. Podziwiam, że Clare nie gubi się w nich, że jej się nie mylą.

Nie ukrywam, spodziewałam się czegoś zdecydowanie lepszego. Poprzednie dwie serie przygód Nocnych Łowców czytałam kilka lat temu. Być może zmieniłam się ja, zmieniły się moje oczekiwania. Pani Noc to nie najgorsza lektura, ale też nic nadzwyczajnego. Sami musicie zdecydować, czy po nią sięgnąć.

Pani Noc to książka , która wciągnęła mnie już od pierwszych stron i bardzo ciężko było mi się od niej oderwać . Od kiedy pierwszy raz przeczytałam o parabatai zastanawiało mnie czy parę parabatai mogłaby połączyć miłość i czy niosło by to za sobą jakieś skutki . Pani Noc świetnie przybliża nam jeden z ważniejszych rytuałów w świecie Nocnych Łowców .

5 lat po mrocznej wojnie poznajemy losy Emmy Carstairs i Juliana Blackthorna ,którzy nie są już dziećmi , stają się dorośli i muszą mierzyć się z własnymi problemami .

Książkę czytało się bardzo przyjemnie i z pewnością polecam ją każdemu .

Kim jest Cassandra Clare chyba mówić nie muszę, gdyż znają ją już wszyscy. Zasłynęła na całym świecie dzięki serii o Nocnych Łowcach, którą pokochały miliony. Clare po krótkiej przerwie przybywa do nas z nowym cyklem „Mroczne intrygi” będącym kontynuacją bestsellerowej serii „Dary Anioła”. Cykl ten rozpoczyna książka „Pani Noc”, w której autorka przenosi nas z szarego Nowego Jorku do słonecznego Los Angeles, gdzie poznany waleczną Emmę Carstairs oraz jej utalentowanego parabatai, Juliana Blackthorna. Dwójkę młodych Nocnych Łowców, którym los nie szczędził cierpienia.

„Czasem nadzieja to jedyne, co ci zostaje.” [1]

Najpierw były „Dary Anioła”, później „Mechaniczne maszyny”. Dwa cykle, które jako jeszcze nastoletnia dziewczyna uwielbiałam. Szeptem przyznam nawet, że „podkochiwałam” się w idealnym Jace’sie. Jednak od tego czasu minęło już sporo lat, zdążyłam dawno dorosnąć, a temat przewodni książek Cassandry Clare ciągle pozostał taki sam. „Mroczne intrygi” to już trzeci z rzędu cykl o walecznych Nefelin jej autorstwa. Aż ciśnie się na usta pytanie, czy autorka nie potrafi opuścić tego magicznego świata? A może po prostu zaczął liczyć się dla niej wyłącznie zysk? Patrząc na spadający poziom książek oraz powtarzające się schematy, osobiście skłaniałabym się do tego drugiego…

Do samej książki ciągle mam mieszane uczucia. Autorka na początku poświeciła naprawdę sporo miejsca na przypomnienie faktów z „Darów Anioła”. Sprawiło to, że początek stał się nudy, a o prawdziwej akcji tak naprawdę można dopiero mówić po przebrnięciu przez pierwsze dwieście pięćdziesiąt stron. Zapewne był to zamierzony zabieg, mający na celu przybliżyć ważne wydarzenia z „Darów Anioła” nowym czytelnikom. Niestety powstał z tego jeden wielki spoiler.

Książką jest przepełniona zbyt długimi i zbędnymi opisami, często powtarzającymi się po kilka razy. Dla przykładu, niezliczoną ilość razy wspominane było, że w oczach Marka widać „dzikie Polowanie, swobodę, wolność, noc”. Czytając to po raz któryś z rzędu miałam ochotę rzucić tą książką o ścianę. Gdyby nie fakt, że nie była ona moja, pewnie zrobiłabym to.

Nie można jednak ciągle narzekać, bo „Lady Midnight” ma także swoje plusy. Kiedy akcja w końcu się rozpocznie i nie przysłaniają jej mdłe, niekończące się przemyślenia bohaterów to można uznać ją nawet za wciągającą. A zakończenie przedstawione w epilogu wręcz zachęca do sięgnięcia po kolejny tom.

Niewątpliwie plusem tej książki jest okładka, która okazała się być po prostu cudowna! Mroczna, intrygująca oraz co najważniejsze związana z fabułą. Widać, że nareszcie ktoś przyłożył się do tego. Czego nie można powiedzieć o okładkach wcześniejszych serii o Nefelin.

„Widzimy ten sam świat, a jednak postrzegamy go zupełnie inaczej.” [2]

Podsumowując „Pani Noc” jest średnią książką. Po przebrnięciu przez pierwsze dwieście pięćdziesiąt stron staje nawet całkiem przyjemna i wciągająca. Jeśli jednak liczycie, że będzie to coś nowego, muszę was rozczarować. Ponieważ przeczytacie jeszcze raz tą samą historię tylko tym razem w odwróconych rolach.

Aleksandra

[1], [2] Cytaty pochodzące z książki „Pani Noc” autorstwa Cassandry Clare.

[Adres usunięty]

Nie będę ukrywać, że jestem ogromną fanką świata Nocnych Łowców i mam za sobą wszystkie jak dotychczas wydane w Polsce serie i dodatki do serii osadzone właśnie w nim. Cassandra Clare stworzyła coś fenomenalnego, co zachwyca czytelników na całym świecie , mówi się o jej powieściach wszędzie, podobnie jak w przypadku Harry'ego Pottera wciąż utrzymuje się na topie mimo, iż od premiery "Miasta Kości" minęło (tak, naprawdę!) siedem lat. Siedem lat , a cała książkowa społeczność huczy od tych tytułów , są uniwersalną odpowiedzią w Tagach, coraz więcej osób po nie sięga lub czyta drugi, trzeci, czwarty raz. Co sprawia , że te książki są tak popularne i nawet sama Cassandra Clare , pisząc już jedenastą książkę ze świata Nocnych Łowców potrafi dobrze się bawić i wciąż zadziwiać coraz to mroczniejszymi i bardziej intrygującymi wątkami? A może tego wszystkiego już za dużo?

Prosta odpowiedź. Nie. Książek Cassandry Clare nigdy za dużo ! (pomijam moje rozczarowanie "Kronikami Bane'a" jako , że to tylko dodatek , który nijak się ma do reszty serii).

Tym razem Clare przychodzi do nas z czymś nowym - główna bohaterka wie, czym jest świat Nocnych Łowców, nie poznaje go od podstaw. Autorka chyba wiedziała, że w pierwszej kolejności po jej książkę sięgną starzy wyjadacze i nie chciała zanudzać opisywaniem świata, który jest przecież tak dobrze nam znany (obudzona w środku nocy potrafiłabym wymienić imiona wszystkich postaci z przystawionym nożem do gardła). Także bohaterka różni się od swoich poprzedniczek - naznaczona przez los zabójstwem rodziców i całą masą okropieństw przypomina nieco żeńską wersję Jace'a - pełna determinacji, sarkastyczna i pewna siebie dziewczyna, która potrafi postawić na swoim i wie, czego chce. Tak powinno się tworzyć główne postacie ! Od razu lepiej się czyta , jeśli bohater nie boi się własnego cienia. Emma to silna , młoda Nocna Łowczyni poszukująca prawdy o morderstwie swojej rodziny, której unikają ci na wyższych szczeblach władzy. Czy ta zbrodnia rzeczywiście była dziełem Sebastiana Morgensterna?

Twoje miejsce jest tam, gdzie jesteś kochany.

To , co sprawia, że tak bardzo kocham te książki i twórczość pani Clare to znaczący udział plastyki w jej powieściach. Mieliśmy już Clary , a teraz przyszła kolej na Juliana Blackthorna, który z racji tego, że wojna się skończyła ma większe możliwości od córki Valentine'a. Julian przede wszystkim maluje i przede wszystkim dla siebie - to co bliskie jego duszy ukrywa, rodzinie zaś pokazuje niezobowiązujące pejzaże i abstrakcje. Sam Julian od początku wydał mi się jakiś taki smutny i przytłoczony, nieco wycofany , ale przy tym niezwykle opiekuńczy względem licznego rodzeństwa. Autorka świetnie buduje napięcie i rozterki towarzyszące tej postaci, która daje więcej miłości niż dostaje. Z rozdziału na rozdział dowiadujemy się coraz więcej, odkrywamy nieznane fakty. Okej, faktycznie, niektóre, zwłaszcza te dotyczące jego miłostek , a co za tym idzie także dotyczące Emmy są przewidywalne i już wcześniej użyte , ale jak już wspomniałam - Cassandra Clare to dla mnie mistrzyni pisania o tym co stare i wydawać by się mogło przewidywalnie ograne w taki sposób, że ma się wrażenie zagłębiania się w zupełnie nową , po raz pierwszy czytaną historię.

Widzimy ten sam świat, a jednak postrzegamy go zupełnie inaczej.

Fabuła, choć wciąż obfita w walki z demonami, treningi, faerie, wilkołaki i czarowników znacznie różni się od poprzednich książek Clare . Bardziej przypomina to kryminał osadzony w fantastycznym świecie, który z kolei osadzony jest w naszym świecie. Brzmi dziwnie? Tak to już jest z serią o Nocnych Łowcach. Czytelnik odkrywa osobliwy świat kryjący się pod powierzchnią rzeczywistości otwarty dla tych, w których żyłach płynie krew anioła Razjela oraz dla tych, których los pokarał albo nagrodził (w zależności od punktu widzenia) Wzrokiem. Emma staje się prowodyrką wszystkich zdarzeń w książce - nie cofnie się przed niczym prowadząc własne śledztwo, a pomaga jej w tym oczywiście Julian i jego rodzeństwo oraz Christina, którą od samego początku pokochałam , bo bardzo przypominała mi Isabelle (którą uwielbiam) i na dodatek jej cięte riposty i zabawne kłótnie z Emmą dodawały koloru całej książce. Pojawia się też Mark - postać , która w ostatnim tomie "Darów Anioła" obudziła w czytelnikach wiele spekulacji i rozważań. Teraz Mark wraca i staje się najzabawniejsza i najbardziej rozczulającą postacią w całej książce. Spędził lata w Polowaniu i już nic nie pamięta z nowoczesnego świata - nie ma pojęcia jak się ubierać, jak gotować czy ogólnie , jak się zachowywać. Uśmiałam się wiele razy z ambarasu jaki kilkakrotnie , nieumyślnie zdarzyło mu się narobić. Co do reszty postaci - jest ich dość dużo i opisywanie każdej z nich byłoby nużące , więc powiem jeszcze tylko, że wśród rodzeństwa Blackthornów każdy znajdzie swoją bratnią duszę - od nieco autystycznego Ty'a , przez wielbiącą horrory dziesięciolatkę po skazaną na wygnanie pół-faerie. Nie dziwię się, że ta książka ma tyle stron ile ma - ogarnięcie tak wielkiej liczby charakterów, które łączą się w jedną historię tego wymaga.

- Prawa są bez znaczenia - powiedział Malcolm. Ściszył głos, który jednak bez przeszkód poniósł się na półpiętro. - Nie ma rzeczy ważniejszej od miłości. I nie ma wyższego od niej prawa.

Mogłoby się wydawać, że w książce za dużo się nie dzieje w porównaniu z innymi powieściami Cassandry Clare - mnóstwo dialogów, pogłębiona analiza psychologiczna postaci. Ale to właśnie sprawia, że "Pani Noc" jest taka ciekawa. Nie jest powtórką z rozrywki, kopiowaniem tego, co było wcześniej, tylko powiewem świeżości, mrocznym i przepełnionym tajemnicami , które są ściśle związane z poprzednimi seriami. Widać jak dojrzało pisarstwo Cassandry Clare, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że im więcej się pisze, tym lepiej się pisze. Nie wywyższam oczywiście "Pani Noc" ponad inne jej książki, tylko stawiam na równi, kocham tak samo jak wszystko inne , co wyszło spod jej ręki (nawet "Kroniki Bane'a" , choć kocham przez nienawiść). Spotykamy też starych przyjaciół - Magnusa, Aleca, Jema, Tessę, Jace'a , Clary i wielu innych , dowiadujemy się o ich losach, a krótkie opowiadanie dodane na końcu książki tylko dodaje chęci na kolejną część "Mrocznych Intryg" , a przy tym obnaża słabość każdego pisarza - że tak trudno rozstać się ze starymi bohaterami i tak po prostu przyjąć na ich miejsce nowych.

Podsumowując , "Pani Noc" to kolejne , świetnie napisane dzieło Cassandry Clare. Pełne intryg, tajemnic z przeszłości, zatajonych prawd, zimnych pokojów między rasami z Podziemia , a wszystko to wrzucone do jednej miski z gamą oryginalnych i ciekawych postaci uwikłanych we własne historie. Jest to na pewno kąsek dla fanów świata Nocnych Łowców oraz świetna pozycja dla poszukujących wciągającej i klimatycznej lektury pełnej wampirów , faerie i niesprawiedliwych praw, które zmuszają młodych ludzi do podejmowania ryzykownych decyzji. A niektóre z nich , podjęte lata temu, dopiero teraz dają o sobie znać , podszeptując, że może to nie był dobry pomysł... Ciemna strona miłości, pozorny pokój i potajemne śledztwo sprawią, że tą "cegłę" pochłoniecie w zastraszająco szybkim tempie (mi to zajęło dwa dni). Polecam każdemu !