Pamiątkowe rupiecie. Biografia Wisławy Szymborskiej

Nie mogłam sobie odmówić przeczytania nie tylko Wierszy wszystkich Pani Wisławy (od nich zaczęłam rok) ale też jej biografii pióra Anny Bikont i Joanny Szczęsnej. Jaka była Pani Szymborska? Skromna. Sarkastyczna w swoich utworach. Urodziła się w górach, troche była w Toruniu ale większość swojego życia mieszkała w Krakowie. Miała męża, ale dość szybko się rozwiedli. Choć do końca żyli w wielkiej przyjaźni. Przez większość swojego czasu była związana z Kornelem Filipowiczem. Przyjaźniła się między innymi z Czesławem Miłoszem, Zbigniewem Herbertem, Ewą Lipską. Kiedy dostała Nobla nie radziła sobie z nieśmiałością. Na szczęście był asystent, Michał Rusinek. I to chyba w Sztokholmie zrobiono jej przepiękne zdjęcie –kiedy wydmuchuje dym z papierosa w górę. Wisława żyła, kochała, pisała, miała niesamowite poczucie humoru i ten dystans do siebie i do świata. Absolutnie polecam „Pamiątkowe rupiecie”.

Ja nie sięgam często po biografie, ale przyznam się Wam, że jest kilka takich osób, których biografie przeczytałabym od razu. I choć życiorys Marii Wisławy Szamborskiej czytałam niejednokrotnie, to po każdy kolejny wyciągnę rękę z ogromną chęcią. Nie ukrywam także, że ogłoszenie roku 2023 Rokiem Wisławy Szymborskiej cieszy mnie po stokroć, między innymi przez to, że wiąże się z tym publikowanie wznowień traktujących o tej niezwykłej laureatce Nagrody Nobla.

Dlaczego sięgnęłam „Pamiątkowe rupiecie” skoro na mojej półce jest już kilka różnych biografii tej wspaniałej autorki? Ano z ciekawości, co też Anna Bikont i Joanna Szczęsna w tej biografii umieściły, do jakich informacji dotarły prowadząc rozmowy z ludźmi, którzy osobiści znali Panią Marię, prowadząc rozmowy z samą Noblistką i w końcu, po to, aby jeszcze raz wyruszyć śladami jej życia… I choć to już czwarte, znacznie poszerzone wydanie, wzbogacone i uzupełnione o fragmenty, których wcześniejsze wydania nie posiadały, ja czytałam je po raz pierwszy…

„Pamiątkowe rupiecie” to książka, która tylko z założenia jest biografią. Czyta się ją jak powieść, znajdując co chwilę fragmenty powodujące wzruszenie. Obfituje ona w mnogość urywków jej poezji, które impulsywnie wdzierają się do serca i zakotwiczają na samym jej dnie, ale też wznieca pragnienie poznania wszystkich detali z jej życia, tak, aby zarysować sobie pełny obraz osoby, po której twórczość uwielbiam sięgać…

Ileż razy czytając tę książkę uśmiechnęłam się pod nosem, ileż razy wzruszyłam, a ileż niedowierzałam. Nakreślony w mojej głowie obraz Wisławy Szymborskiej nie dopuszczał jawiącej się w niektórych fragmentach jej jako osoby mało poważnej, przekornej czy najnormalniej w życiu złośliwej. Możecie mi wierzyć lub nie, ale nie ma tutaj suchych faktów, nie ma moralizatorstwa ale za to jest pełna humoru opowieść o życiu, którą powinien przeczytać każdy…