Nomadland

Marzenie o spokojnej emeryturze to luksus, na który bohaterów i bohaterki “Nomadlandu” nie stać. W większości nie spłacają już kredytów, nie płacą czynszu, ani składek ale wciąż mają wydatki. Jedzenie i benzyna kosztują, a ideą koczowniczego życia jest podróż, w tym wypadku za pracą. “Pomocną dłoń” wyciągnął Amazon, który od października do połowy grudnia potrzebuje sezonych pracowników. Na wielkich kempingach przed halami powstają tymczasowe miasteczka, których mieszkańcy na dziesięciogodzinnych zmianach zapełniają półki chińskimi towarami. Praca jest żmudna i ciężka. Nie bez powodu na magazynowych ścianach wiszą maszyny z darmowymi lekami przeciwbólowymi.

Wymagająca fizyczna praca przy zbiorach buraków, stróżowanie i sprzątanie turystycznych atrakcji w zamian na tymczasowe poczucie bezpieczeństwa, to dla mnie rzecz trudna do zrozumienia. To zmierzch idei amerykańskiego snu. Nomadowie ery technologii, którzy nie załapali się na pociąg do bezpiecznej starości, organizują sobie życie najlepiej jak potrafią. Są cenionymi pracownikami bo zależy im na pracy. Dobrymi sąsiadami ponieważ nigdzie nie zostają długo, a tam gdzie parkują starają się nie rzucać w oczy. Nie chcą być ciężarem dla dzieci więc dopóki mogą pracują, a z rodzinami widują się rzadko.

Takiego obrazu Ameryki nie znałam, te historie pokazują gdzie prowadzi rozbuchany kapitalizm. Jak pogłębiają się różnice społeczne, a pieniądze próbują odebrać ludzim godność. Nic dziwnego, że film na podstawie “Nomadland” zdobył Złotego Lwa dla najlepszego obrazu na Festiwalu Filmowym w Wenecji.

Co to była za książka! Petarda. Niby reportaż a czytało się jak najświetniejszą powieść. Powieść drogi. Jessika Bruder w swoim „Nomadlandzie” kupuje przyczepę i jedzie. W świat. W świat, w którym rządzą ludzie bezmiejscowi. Nie bezdomni. Mają swoje małe przyczepy i aby utrzymać się na powierzchni pracują w magazynach, w centrach handlowych, w ogrodach. Podróżują po całych Stanach Zjednoczonych, zwiedzają zapomniane miejsca. Mają marzenia. Mają plany. I … mają po sześćdziesiąt lat. Ich emerytury stopniały po nieudanych transakcjach, zakupach, krachu na giełdzie. Linda, Vincent, Silvianne, Ghost Dancer… marzą o lepszym życiu. Do końca. Absolutnie polecam “Nomadland” Jessiki Bruder. To reportaż prosty, piękny, wyjątkowy.

"Nomadland" Jessici Bruder, to kolejny świetny reportaż od @wydawnictwoczarne

który opowieda nam o losach amerykanów bez stałego miejsca zamieszkania. Ludzie Ci, z przeróżnych przyczyn zamieszkują w kamperach i właśnie ta książka opisuje to w bardzo przystępny i interesujący sposób.

Jak dla mnie był to świetny i ciekawy reportaż, który z pewnością otwiera oczy i skłania do myślenia. Przyznaję, trochę mi zajęło zabranie się za tę książkę, jednak jak już zaczęłam ją czytać, to kompletnie się w niej zatraciłam - przez co pochłonęłam ją w dwa wieczory. "Nomadland" porusza bardzo ważny jak i trudny temat, ale został tak umiejętnie przedstawiony, przez co nie miałam żadnych trudności w skończeniu go. Styl jakim operuje Jessica jest dość rzeczowy jak i płynny, więc nie obawiajcie się, że będą tutaj sama suche fakty. Autorka przedstawia nam tutaj obraz Ameryki, którego kompletnie nie znaliśmy, dzięki czemu uświadamiamy sobie, do czego prowadzi właśnie taki kapitalizm. Dla osób takich jak ja, czyli nie interesujących się losami współczesnych nomadów, ten reportaż będzie szokował i momentami nawet przerażał.

POLECAM!

Przygnębiający obraz Ameryki i Amerykanów. Eldorado odarte z wszelkich złudzeń. Obraz pięknej Ameryki, kraju dobrobytu, równości i szczęścia runął jak domek z kart. Kamperowcy żyjący na skraju ubóstwa, wykiwani przez własny kraj wiodą życie na granicy nędzy. Przemierzają kraj w poszukiwaniu jakiegokolwiek zajęcia. Nieszczęśliwi, zmęczeni i bez perspektyw. To ma być ta piękna Ameryka? Nie, dziękuję. Jeśli ktoś ma wątpliwości polecam sięgnąć po tę pozycję.

Co to była za książka! Petarda. Niby reportaż a czytało się jak najświetniejszą powieść. Powieść drogi. Jessika Bruder w swoim „Nomadlandzie” kupuje przyczepę i jedzie. W świat. W świat, w którym rządzą ludzie bezmiejscowi. Nie bezdomni. Mają swoje małe przyczepy i aby utrzymać się na powierzchni pracują w magazynach, w centrach handlowych, w ogrodach. Podróżują po całych Stanach Zjednoczonych, zwiedzają zapomniane miejsca. Mają marzenia. Mają plany. I … mają po sześćdziesiąt lat. Ich emerytury stopniały po nieudanych transakcjach, zakupach, krachu na giełdzie. Linda, Vincent, Silvianne, Ghost Dancer… marzą o lepszym życiu. Do końca. Absolutnie polecam “Nomadland” Jessiki Bruder. To reportaż prosty, piękny, wyjątkowy.

Uwielbiam czytać reportaże, które poruszają współczesne tematy. Jest to naprawdę ciekawa książka, która otworzyła mi oczy na wiele spraw, z których wcześniej w ogóle nie zdawałam sobie sprawy. Naprawdę nie jest łatwo uwierzyć w to, że takie sytuacje mają miejsce w kraju, który uznawany jest za świetne miejsce do życia. Pozory mylą. Sama książka jest napisana ciekawie, wciąga i nie pozwala oderwać się od fabuły nawet na moment. Jedynym minusem, jaki zauważyłam, jest fakt, że za mało tutaj jest emocji, a za dużo suchych faktów. Dobry reportaż, według mnie, musi być bardzo emocjonalny. Zachęcam do czytania.

Nie byłem świadom tego, że taka sytuacja, jaka została opisana w tej książce ma miejsce. Dziękuje autorce za to, że otworzyła mi oczy, dzięki czemu wiem, że nawet w tak rozwiniętym kraju, jak Stany Zjednoczone lub ich sąsiedzi mamy do czynienia z czymś tak...tragicznym. Chociaż już sam nie wiem, czy to historia tragiczna, czy też dowód na to, że chociażby nie wiadomo co się działo - człowiek i tak jest w stanie poradzić sobie z problemami życiowymi. Ogólnie stwierdzam, że cała książka jest naprawdę wartościową opowieścią wobec której nie można przejść obojętnie. Warto poświęcić tej książce uwagę.

Świat opisany z innej perspektywy, ukazany inny pomysł na życie i uwypuklenie mało popularnych obecnie wartości. Bardzo ciekawa tematyka opisana w przystępny sposób. Koczownicze życie z dala od codziennych problemów wielkiego miasta, czytając spotkałem się z czymś nowym, z czymś czego nie widuje na codzień. Nie oceniam książki źle ale tematyk z pewnością ma olbrzymi potencjał. Nie jestem mocno zawiedziony, ale mam wyrażenie, że z tematyki można wyciągnąć nieco więcej. Niemniej jednak spotkałem się z nowym dla mnie zjawiskiem i pozwoliło to na chwilę refleksji, dlatego choćby z tego powodu książka warta polecenia.

Po kryzysie w 2008r. wielu ludzi straciło swoje oszczędności.Odczuli to przede wszystkich ludzie po 50-tym roku życia,którzy nagminnie zwalniani,zmuszeni zostali sprzedać swoje domy,ponieważ nie byli w stanie spłacać rat kredytu i płacić czynszów.

Teraz w swoich camperach,vanach i przyczepach przemierzają Amerykę w poszukiwaniu dorywczego zajęcia.Są doskonałymi pracownikami: wytrwali,odpowiedzialni,zdeterminowani...i najbardziej wykorzystywani przez pracodawców.

Większość społeczeństwa uważa ich za bezdomnych i stygmatyzuje,ale oni mówią na siebie ,,bezmiejscowi" i są w pewien sposób szczęśliwi,bo na zawsze pozbyli się długów.

Po drodze nawiązują przyjaźnie,bawią się i dzielą doświadczeniami.Nierzadko pomagają sobie nawzajem i jeden na drugiego może liczyć s trudnych chwilach.

To była bardzo dobra i lekko napisana książka o trudnych sprawach.

Otworzyła mi szeroko oczy na ,,cudowny obraz bogatej Ameryki,gdzie każdego stać na wszystko".

Tutaj patrzymy na ten kraj z zupełnie innej perspektywy.

Gdzie bogaty obywatel to jedna,wielka ściema,a z roku na rok coraz więcej Amerykanów boryka się z trudnościami finansowymi i żyje w przyczepach.

To jest niewygodne,ale taka jest prawda.

I tą prawdę czuć z każdej kartki tej książki.

Historie,którymi dzielą się z nami jej bohaterowie są szczere i to są niezwykle pracowici oraz dumni ludzie,jednocześnie niesprawiedliwie krzywdzeni i poniżani.

Dlatego sięgnijcie po tę słodko-gorzką lekturę i posłuchajcie co mają Wam do powiedzenia.