Niewidzialne życie Addie LaRue

Książka przede wszystkim bardzo piękna. Niby jest to zwykłe young adult, porusza jednak wiele problemów, a także zwraca uwagę na rzeczy, których pozornie na codzień możemy nie doceniać. Główna bohaterka napisana jest tak, że jej losy faktycznie nas obchodzą, przejmują, cieszymy się jej sukcesami, a jej rozterki poruszają do głębi. Takie postacie nie zdarzają się w mojej opini często. Bardzo doceniam to, że pozostałę postacie również napisane są wielopoziomowo. Podział na 'dobrych' i 'złych', chociaż istnieje, nie jest aż tak wyraźny. Każdy z bohaterów ma swoje motywy, swoje pragnienia i wady, z którymi się mierzy. Pozycja warta przeczytania.

Na wstępie przekazuję serdeczną rekomendację książki "Niewidzialne życie Addie Larue", abyś wiedział czytelniku, że jest po co sięgnąć 🙂.

Przyznam szczerze - przeczytanie ponad 600 stron jest bezproblemowe tylko wtedy, kiedy fabuła przyciąga do siebie, niczym wciągająca wprost do rzeczywistości fabuła.

Zainteresował mnie tylni opis - bohaterka wiodąca normalne życie, zawiera pakt z diabłem i może egzystować nieskończenie wiele lat, ale na pewnych zasadach - oczywiście korzystniejszych dla samego Diabła ...

Dziewczyna pozostaje niezauważalna - ktoś ją poznaje, ale przy kolejnym spotkaniu bądź widzeniu zapomina, że kiedykolwiek ją widział. Wiąże się to zatem ze stratą najbliższych, kiedy nie poznają jej rodzice i traktują jako intruza na własnym podwórku.

Bohaterka nie może niczego na dłużej przy sobie zatrzymać, bo wszystko znika żeby nie pozostawiać po niej żadnego śladu. Zwykłe rozpalenie ognia jest nieefektowne, gdyż zaraz gaśnie.

Nie może umrzeć z życiowych przyczyn takich jak wygłodzenie czy głębokie poranienie, ale odczuwa głód, ból, mróz tak jak inni.

To wszystko spowodowane jest jej własnym życzeniem wobec Diabła, które źle skontruowała, bez głębszego przemyślenia i jego konsekwencji.

Podczas czytania książki realnie szkoda mi Addie, kiedy odtrącają ją osoby bliskie jej sercu, bo nie wiedzą kim jest, poznają ją po 10 razy, aż w końcu Adeline ma dość ponownego rozdrapywania rany.

Po wielu latach coś ożywia jej serce, pierwszy raz pojawia sie ktoś, kto ją zapamiętuje... i tutaj nie chciałabym zdradzać zbyt wielu szczegółow, ale bardzo spodobał mi się ten wątek. Chociaż zmyślony, to rozbudził we mnie pewne dostrzegnięcie wartości takich jak obecność drugiej, ważnej dla mnie osoby...

Odchodząc od treści, przejdę do wzmianki o prezentacji wizualnej książki.

Przyznam z ręką na sercu - jest przepiękna a po otwarciu jest autentycznie powiedziałam "WOW".

Okładka ma głęboki niebieski kolor,przeplatany złotymi liniami oraz błękitnymi kwiatami.

Blok kartek również jest błękitny - nigdy czegoś takiego nie widziałam.

Treść każdej kartki opleciona jest w nieregularnej kształtem niebieskiej ramce, co sprawia, że czuję się jakbym czytała pewnego rodzaju skarb.

Dziękuję V.E Schwab, za możliwość przeczytania jej.

Przyjemnej lektury ...

UWAGA Spoiler!

Niestety bez spoilerów nie da się skrytykować pewnych rzeczy.

Wydanie jest piękne i książka na półce prezentować się będzie wspaniale, ale treść mnie rozczarowała. Nie oczekiwałam akcji, absolutnie, ale wspaniałej " wycieczki" przez różne epoki, krótkich opowieści o różnych wydarzeniach na świecie przez 300 lat, a tutaj niestety tego nie ma. Nie otrzymujemy nic poza tymi samymi myślami Addie, przez 300 lat zaskoczenie i rozczarowanie: ojej, nie pamieta mnie. Język jest bardzo prosty, co mnie zaskoczyło, ta książka jest dla młodzieży, a nie "starych" osób, które przeczytały już tysiące książek. Powieść skierowana dla mlodych osób, ale nie wiem dlaczego powtarza się te same myśli i rozczarowania przez prawie 500 stron??? Tak jakby czytelnik nie rozumiał tekstu czytanego i trzeba go ciągle powtarzać. Mlodzi ludzie są inteligentni i zrozumieli. Książka wciąga na początku i to bardzo, ponieważ mamy oczekiwania na wspaniałą podróż w czasie, a otrzymujemy tylko te same myśli i wywody psychologiczne. Najgorsze było dla mnie to, że wyprzedzano fakty, ktore się wydarzą w przyszłości: " nastepnym razem już nie będzie....cały opis". 50 kartek dalej, opis tego wydarzenia, który już mnie nudzi, bo WIEM co się stanie, co zobaczy. Dlaczego otrzymujemy takie fakty, a później czytamy o tym ze szczegółami po raz drugi? Sama Addie jest interesującą postacią i mogłabym ją podziwiać, ale za dużo rzeczy mnie denerwowało. Mialam wrażenie, że niczego sie nie nauczyła poza kradzieżą i skupiła się tylko na tym, aby pozostawić jakiś ślad po sobie. Addie w 21 wieku nadal śpi na dachu, albo na mrozie gdzieś pod drzewem, a dowiadujemy się tego już na początku. Cale jej życie to głód, ból, rozczarowanie i strach, poza kilkoma romansami, cudownym seksem i kilkoma pamiątkami, które pozostały. A później nareszcie jest ten jeden mężczyzna i mógłby być piękny romans, a tu jak kubeł zimnej wody wyprzedza się fakty i serwuje nam, że to nie miłość, ale przynajmniej ją pamięta. Nawet seks jest rozczarowujący, to też nie to, ale ją pamięta. To, ze diabeł to spotkanie zaplanował domyśliłam się od razu i to mi najbardziej przeszkadzało w całej książce, wiem co się stanie...niestety ja oczekuję niespodzianek. Zakończenie jest nam serwowane na tacy kartka po kartce i to mnie rozczarowało najbardziej. Nie było zaskoczenia. Nie podziwiałam już Addie, bo siłą wdzierała się myśl, ze chodzi jej tylko o książkę, którą ON MUSI wydać. Ona była gotowa skazać na śmierć niewinnego człowieka, aby ocalić tego mężczyznę, ktorego nawet nie kochała. Wniosek: książka!!! Zakończenie pokazuje, że Addie niczego się nie nauczyła i nadal jest naiwna, ponieważ uważa, że JEGO przechytrzyła, a to nie jest możliwe. Jak ją znienawidzi to nie będzie wolna . On ją doprowadzi szybko do momentu, w którym odda mu duszę. Będzie ją tak dręczył, se nie wytrzyma. Nie będzie jej już kochał, tylko wręcz nienawidził, bo do tego ona dąży. On zawsze wygrywa i osiąga swój cel, a na jak długo " będę twoja" nie ma znaczenia. Ona nie otrzymala swoje duszy, może więc poddać się już teraz.

To, ze Addie jest uparta wiele razy się przydaje, ale scena w więzieniu pokazuje nam bohaterkę, która nie zmądrzała nawet po 200 latach. Wzywa GO, aby ją wyciągnął z więzienia, odczuwa potworny ból, głód i pragnienie tak silne, że mogłaby płakać, aby pić łzy, a kiedy się pojawia to z pogardą go odrzuca....gdzie tu sens? Jest też niezrozumiała reakcja Addie podczas rewolucji we Francji. Pięciu pijanych i rządnych zabijania facetów chce ja zgwałcić i zamordować, wie, że nie umrze, ale strasznie się boi tego, co się wydarzy, odczuwa przecież ból, a jak ON ja ratuje i przenosi do Florencji to jest wściekła i chce tam wracać, do tych 5 mężczyzn. Zdecyduj się kobieto, czego ty chcesz. Jak młoda nastolatka, która się buntuje, bo...tak.

Nie będę tu opisywać wszystkich irytujących scen, ale jedno słowo o tlumaczeniu, "byłby z ciebie świetny szpieg"....no niestety mamy: szpiegini. Co to w ogóle za słowo???

Jakim cudem ona przewoziła super tajne dokumenty, skoro nikt z podziemnej organizacji nie mógł jej zapamiętać??? Najpierw poznaje się człowieka, sprawdza, a dopiero później powierza mu się taką ważną misję. Wyjaśnienia, ani opisu nie otrzymujemy. II wojna światowa, mogła własnym ciałem osłaniać niewinne dzieci i ocalić od śmierci....tak, wiem, było już na filmie Highlander, ale jaki piękny byłby to gest.

Najbardziej zdenerwował mnie jeden fakt, dowiadujemy się, ze ludzie są tak głupi, że bez diabła nie byliby w stanie niczego wspaniałego dokonać. Żadnego talentu, wszyscy nam znani geniusze i utalentowani artyści zaprzedali duszę diabłu. Shakespeare, Sinatra, Bethoven...scena jak z horroru, po prostu wstrętna, ale na Addie nie robi specjalnego wrażenia. Nie jest jednak człowiekiem, może dlatego. Opis Jeanne d'Arc jest naprawdę obrzydliwy, z jaką pogardą ON opowiada, że prosiła o boską ochronę, o boski miecz, a ON jej dał diabelski...ha ha jaka była głupia. Nie poprosiła, aby mieć go zawsze przy sobie....nie mogłam tego przetrawić. Oburzenie diabła, że takim ludziom jak Hitler, czy Stalin (w domyśle, nazwiska nie padają, ale wiadomo o kogo chodzi) nie pomaga było już groteską. Dobry diabeł, zabiera tylko tych dobrych ludzi.

Miałam wrażenie, ze miał to być Faust i jednocześnie film: Meet Joe Bkack, tylko, że Joe poznał w kilka dni co to znaczy miłość, współczucie, dobroć, no ale ON nie był diabłem. Niestety ta myśl, ze to ma być drugi Joe Black nasuwa się przy czytaniu bardzo natrętnie. Szkoda, bo opis książki mnie zaintrygował, uwielbiam powieści historyczne, a ta książka mnie wynudziła i rozczarowała, poza kilkoma ładnymi opisami. Decyzje, które podejmuje Addie są czasami na poziomie nastolatki i po prostu wkurzające. Scena ze starą matką....ale rozczarowanie, a mogła nastąpić naprawdę piękna scena, może jedna z najlepszych. Jestem tu prawie jedyną osobą, która się tą książką nie zachwyca, ale litości, jest tyle cudownych książek, klasyka literatury światowej, które czyta się do samego rana i one nie nudzą, pokazują nam coś wiecej niż tylko myśli bohaterki, wciąż te same, mimo upływu 300 lat. Addie sie rozwinęła i zmądrzała? Nie wiem, wydaje mi się, że tylko nauczyła się jak odczytać z JEGO oczu co teraz myśli i jak przejść do historii. Cieszy się tak bardzo z tych obrazów, na ktorych nie ma jej twarzy i tylko ona wie, że to jej postać. Szkoda, bo chwilami mialam ochotę pominąć 200 stron, bo i tak znowu dostalabym te same myśli, rozczarowanie, jakby dopiero została objęta klątwa i nie minęło ponad 300 lat.

Wolność.

Jedno słowo, a tyle znaczeń.

Niektóre decyzję podejmowane są w ułamku sekundy. Inne zaś dojrzewają stopniowo.

Dziewczyna, która przez wiele lat śniła marzenia, zawiera umowę z ciemnością.

Prosi o wolność.

Bez przeszkód, bez więzów, bez zobowiązań.

W zamian za swoją dusze,dostaje klątwę zapomnienia.

Minie trzysta lat zanim nauczy się funkcjonować w nowej rzeczywistości. Przeżyje wzloty i upadki, wojny i rewolucję, dozna głodu i cierpienia, by dla miłości oszukać samego diabła.

Niewidziane życie Addie LaRue to niezwykle piękna i nostalgiczna opowieść, przypomina mi trochę film "Wiek Adeline", choć wspólnym aspektem jest tylko imię głównej bohaterki i fakt, że nie starzeje sie, pomimo upływu czasu.

Zakładam, że jak większość macie te lekturę za sobą, zrobiła ogromną furorę i wcale się nie dziwie, bo jest świetna. Autorka pięknie prowadzi nas przez wieki,zarówno pod względem historycznym, jak i mentalnością głównej bohaterki.

Podzielacie moje wrażenia? A może kogoś właśnie zachęciłam do sięgnięcia po nią? Nie wahajcie się, bo warto!

Jeżeli poszukujecie książki pełnej akcji i napięcia to źle trafiliście. To nie ten rodzaj opowieści. To ma być eteryczna opowieść o wiecznym życiu, trudnym i zapominanym przez wszystkich, którzy się w nim pojawiają. To opowieść o nadziei na to, że jednak można coś zmienić, że pojawia się okazja ku temu, żeby przechytrzyć diabła. Ale czy jest to możliwe? To opowieść o skomplikowanej miłości, o snuciu intryg i marzeniach. Nie przypadnie do gustu każdemu, ale zdecydowanie pojawiło się już na rynku wydawniczym kilka podobnych pozycji – choćby Nigdy i na zawsze Ann Brashares czy Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender, a i one zyskały swoich zwolenników. Podobnie będzie i tutaj – znajdą się tacy, którzy całkowicie pokochają tę niecodzienną historię. Swoją drogą, naprawdę przepięknie wydaną.

Bookeater Reality

Każda umowa ma jakąś cenę, ale za niektóre płaci się duszą. Adeline LaRue sprzedała swoją duszę za wolność i choć Cień (a może był to sam Diabeł) dał jej to, o co prosiła, zabrał więcej niż się spodziewała. Kiedy zawiera pakt, staje się wolna, może zrobić ze swoim życiem cokolwiek zechce i ma nieskończenie wiele czasu (dokładnie do momentu, kiedy sama powie, że ma już dość), ale będzie to czas naznaczony wielką samotnością ponieważ Addie nie może zostać zapamiętana. W jednej chwili wszyscy zapominają o jej istnieniu i ten łamiący serce proces będzie się powtarzał codziennie, nieskończoną ilość razy, przez setki lat... aż do momentu kiedy w małej nowojorskiej księgarni, ktoś wreszcie ją zapamięta...

Jak to by było zostać wymazanym z ludzkiej pamięci? Jak wyglądałoby życie, które nie może zostawić po sobie najmniejszego śladu? Jak długo można znosić samotność i czy życie pełne przygód jest cokolwiek warte, kiedy nie można się z nikim podzielić swoją historią? Na wszystkie te pytania udzieli Wam odpowiedzi Addie LaRue, bohaterka tak niezwykła, uparta i przebiegła, że nie sposób jej zapomnieć. Będziemy towarzyszyć jej przez setki lat, przyglądać się jak próbuje walczyć z klątwą i poznawać jej słabe strony. Zobaczymy ją w najpiękniejszych chwilach, ale i w tych najgorszych.

Autorka przeplata teraźniejszość z przeszłością, bawi się w niedopowiedzenia, powoli odkrywa kolejne karty. Jeśli oczekujecie wartkiej akcji i mnóstwa przygód- to nie jest książka dla Was. Historia Addie LaRue, to ponad 600 stron melancholijnej, bardzo poetyckiej i smutnej opowieści o wiecznej samotności, pragnieniu bycia zapamiętanym i desperackich próbach pozostawienia po sobie śladu. Cześć z Was pewnie uzna niektóre fragmenty za nudne i przegadane, ale ja jestem zachwycona każdą linijką tej książki. Dawno już nie czytałam powieści tak starannie zaplanowanej i dopracowanej, w której wszystko zostało przemyślane i dopięte na ostatni guzik. Choć w trakcie lektury miałam wątpliwości czy autorka da radę udźwignąć wielkość swojego pomysłu, po przewróceniu ostatniej strony, z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że tej książki nie dało się napisać lepiej. Jak dla mnie- była doskonała.

Wolność. Nie ma co ukrywać, że większość z nas jest więźniami codzienności. Pochłonięci własnymi sprawami, przyziemnymi obowiązkami, nawet nie dostrzegamy tego, jak często skupiamy się jedynie na obowiązkach. Przesiąknięci pracą, zaangażowani po całości, nieraz porzucamy przyjemności, byle sprostać życiowym wyzwaniom. Wizja pochłaniania kolejnej ciekawej książki czy nadrabiania zaległości serialowych odchodzi w zapomnienie, kiedy wspinamy się po szczeblach kariery lub staramy sprostać wymaganiom, jakie narzuca nam szkoła czy rodzina. A kiedy jeszcze dochodzą kolejne przeciwności losu, wtedy już – obarczeni tak sporym ciężarem – nieraz błagamy o to, aby doba miała więcej godzin, byle znaleźć choćby kwadrans na odpoczynek. Na zregenerowanie sił, by ponownie stanąć do walki.

A gdyby tak było nam dane uwolnić się od tego wszystkiego. Wyzwolić od nadmiaru obowiązków czy zobowiązań. Jak wiele byśmy byli w stanie oddać, aby zyskać skrzydła i wzlecieć w niebo, mogąc wreszcie wziąć głęboki wdech?

KIEDYŚ ŻYŁA SOBIE DZIEWCZYNA, KTÓRA NIE CHCIAŁA WYJŚĆ ZA MĄŻ. ABY TEMU ZAPOBIEC, ZAWARŁA PAKT Z SAMYM DIABŁEM, JESZCZE NIE WIEDZĄC, NA CO SIĘ PISZE…

Adeline LaRue była marzycielką. Łaknąca zupełnie innego życia niż jej rówieśnice, często bujała z głową w chmurach, odsuwając od siebie wizję zamążpójścia i urodzenia dzieci, doprowadzając do rozpaczy najbliższych. Pragnąca życia dla samej siebie, bez zobowiązań, nie mogła przewidzieć, że jej dni wolności biegną ku końcowi. Wizja „zniewolenia” spowodowała, że sprzedała duszę diabłu, i to za wysoką cenę. Zdjęto z niej jedne kajdany, lecz założono kolejne – nikt nie miał prawa jej zapamiętać. Wymazana z życia każdego, kto był jej bliski, pozostawiona samej sobie. Żyjąca jak duch pomiędzy ludźmi, do których lgnęła, łaknąc bliskości, lecz każda kolejna zapoznana osoba lada moment uznawała ją za uroczą nieznajomą. Czy taka egzystencja miała jakikolwiek sens?

Po książki pani Schwab zaczynam już sięgać w ciemno. Twórczyni pozornie błahych, choć niezwykle skomplikowanych historii jest niczym syrena, kusząca swym pisarskim śpiewem. Pieśnią, która chwyta za serce i trzyma je, odczuwając każde mocniejsze uderzenie. A trzeba przyznać, że przy „Niewidzialnym życiu Addie LaRue” nie zwalniało ono tempa. Może nie zaznamy tutaj wszelkiego typu wybuchowych wyścigów (choć nie obyło się bez szaleństw), gdzie zapach wyimaginowanego dymu wkradałby się do nosa, jednak nawet najzwyklejsze czynności, jakie miały tutaj miejsce, trzymały w napięciu. Podążając śladem Addie, przemierzałam współczesne ulice Nowego Jorku, ale nie tylko. Autorka raz po raz przenosiła nas do przeszłości, do miejsc, gdzie nasza bohaterka stawiała pierwsze kroki w nowej dla siebie rzeczywistości. Ukazywała jej walkę o bycie zapamiętaną, co w związku z klątwą było wręcz niemożliwe, przez co z trudem zachowywała trzeźwość umysłu. Przemykanie między sobą zobojętnienia i wieków praktyki z nowicjatem i nieumiejętnym kierowaniem własnego życia nadawało rytm powieści, a towarzyszący przy tym ludzie ofiarowywało jej nowych kształtów. Niezależnie od stażu znajomości, wnosili coś nowego do egzystencji Adeline, pokazując jej, w jakim kierunku mogłaby podążać, by wytrzymać. Aby coraz lepiej znosić wszelkie upadki. Obserwowałam to jak szalona stalkerka, łaknąca wiedzieć więcej i więcej. Jasne, części zdarzeń zdołałam się domyślić, nim te weszły do gry, lecz bywałam też zaskakiwana obrotami spraw. „Pewniaki” zdzierały maski, aby ukazać właściwe twarze. Ale ani trochę nie czułam się tym zniesmaczona. Co więcej, cieszyło mnie to. W normalnym świecie nie znoszę niespodzianek, lecz te serwowane w literaturze, na dodatek smakowite i dobrze skomponowane na pisarskim talerzu, przyjmuję z uśmiechem. Dzięki temu jest ta nutka zdrowego zawodu, gdzie jednak pozostaje radość, że jednak można było obrać zupełnie inny kierunek, nadając czemuś inny wydźwięk.

Sceneria, a raczej scenerie, bo jednak dobrze znana współczesność miesza się z przeszłymi krajobrazami Francji czy Włoch, ubiegłymi budowlami, gdzie większość z nich zmieniła swój wygląd lub po prostu przestała istnieć, również odgrywały tutaj kluczową rolę. Nawet najlepsza ścieżka fabularna, pozbawiona dopracowanego tła, się nie wybroni, ale przy tej książce nie ma czym się martwić. Pani Schwab dobrze odwzorowała ówczesne epoki i wieki, naznaczając je ich charakterystycznymi znakami. Pozwala im powrócić na salony, dając bohaterce możliwość też zapoznania się z ich pięknem, a zarazem okrucieństwem. Możemy przeżywać rozwój technologii, doglądać zmian w modzie, ale też widzimy, jak zmiany poglądowe oddziaływały na dzieje ludzkości. Wpływało to na jej losy, pozwalało uwierzyć, iż wieczne życie jest piękne lub też, że jest ono największą zmorą, z jaką musi się mierzyć, gdzie w połączeniu z zapomnieniem tworzyło toksyczną mieszankę...

CZEŚĆ, ANNE/ADRIENNE/HELEN… MIŁO CIĘ POZNAĆ… PRZEPRASZAM, KIM PANI JEST? ANNE/ADRIENNE/HELEN? CUDOWNIE CIĘ POZNAĆ!… KIM PANI...

Addie LaRue to dziewczyna, która – choć przeżyła trzy wieki – nadal ma w sobie sporo młodzieńczych akcentów. Pomijając już wygląd, gdzie ten stanął w miejscu w dniu zawarcia paktu, jednakże nadal odzywa się w niej natura zbuntowanej nastolatki. Pragnąca żyć po swojemu, skuszona wizją świata, gdzie nie jest czyjąś własnością, staje się marionetką w rękach chcącego jej uległości diabła. A ona, choć poddawana wielu ciężkim próbom, udowadniała, że zawsze warto walczyć o to, co jest dla nas ważne. Przeżywająca wiele przygód, podróżująca między ważnymi osobistościami, zaznająca smaku bogactw i biedy, hartowała się, nabywając nowe doświadczenia, ale też zdobywając cenną wiedzę. Wiedzę oraz praktyki, które można wykorzystać w mniej lub bardziej sprytny sposób...

Neil Gaiman w swojej rekomendacji napisał, iż: „Jako bohaterka skazana na bycie niezauważoną, Addie LaRue jest postacią, którą niezwykle trudno zapomnieć…”. Ciężko się z tym nie zgodzić. Jej postawa oraz charakter przykuwają uwagę, sprawiają, że chce się ją znacznie lepiej poznać. Pierwsze kroki dziewczyny przypominały spacer po linie zawieszonej paręnaście metrów nad ziemią, lecz ta powoli się zniżała, umożliwiając śmielsze poczynania. Zaradna, nieco samotna w tłumie, wzbudzała wiele uczuć, w tym najmocniej współczucie. Choć sama nie lubię być zauważana, to nie wyobrażam sobie, żeby moi przyjaciele, tak z dnia na dzień, uznali mnie za nieznajomą. Żeby zostać wymazaną z drzewa genealogicznego rodziny i zostać samą jak palec. Zapewne próbowałabym tych samych sztuczek, co Addie, lecz nie wiem, czy byłabym tak wytrwała, jak ona. Ogromnie jej zazdroszczę tego samozaparcia! Natomiast co mogę powiedzieć o Henrym, który jako pierwszy od niepamiętnych czasów zdołał ją zapamiętać? Cóż… nie było w nim nic szczególnego. Przeciętny dwudziestoparolatek, nieumiejący odnaleźć własnej ścieżki, niemogący dojść do porozumienia z własną rodziną. Po prostu zwykły szaraczek, jakich wiele w literaturze, stanowiących idealne tło dla barwniejszych postaci. Tyle że nawet jego kreacja, choć wydawałoby się to czasami niemożliwe, jest w stanie skupić naszą uwagę, by móc odkryć, czy faktycznie nie ma nic do zaprezentowania. Inaczej już było z naszym podstępnym cieniem. Luc, chytrus jakich mało, od początku kreowany na czarny charakter, doskonale wypełniał swoją rolę. Trzymający w garści wiele istnień, podążający za Addie, kuszący ją uwolnieniem od męki zwanej wiecznym życiem, pojawiał się i znikał, lecz każde jego wejście miało w sobie coś iście kinowego. Nie pozwalał sobie na tandetę. Co to, to nie. Niczym wybitny aktor, idealnie odtwarzał wymarzone role, odczuwając przy tym sporą satysfakcję. Zmienny jak pogoda, wprowadzał chaos, ale też swego rodzaju porządek. Jak tylko się pojawiał, wiedziałam, że na pewno nie będzie nudno, a gdy tylko zwinie żagle, pozostawi po sobie intrygujące, wręcz spalające wspomnienia… Przy nim było zgoła inaczej niż przy Henrym. Choć obaj panowie reprezentowali jakąś stronę (Henry pomagał utrzymać Addie przy ziemi, ukazując, że nadal tkwi w niej człowieczeństwo, raz za razem jej to udowadniając, kiedy ten próbował zwieść na manowce naszą bohaterkę), to ta od Luca, ta mroczniejsza, bardziej do mnie przemawiała. Przy niej czuło się iście „Schwabowski” klimat. Ten, do którego zdołała nas przyzwyczaić!

Podsumowując. Nikt z nas nie pragnie zostać zapomnianym. Choć jest wiele osób, które próbują zostać niezauważone, to w głębi serca pragną pozostać coś po sobie, by jednak ich imię oraz stworzone przez nich dzieła nadal przywoływały ich ducha. Zapomnienie to morderstwo bez wykrycia winnego, dlatego też w pełni pojmowałam, czemu Addie LaRue tak walczy ze swoją klątwą. I choć u innych bywała wytarta ze wspomnień, ja nie zdołam tak szybko o niej zapomnieć. Charakterystyczna buntowniczka, skłonna znieść wiele złego, aby dopiąć swego. Stanowcza, twarda, choć niepewna i krucha zarazem.

„Niewidzialne życie Addie LaRue” jest obecnie mocno popularną książką w social mediach i wcale się temu nie dziwię. Ta historia zasługuje na tak szeroki rozgłos, nie tylko ze względu na to, że jej twórczynią jest sama V. E. Schwab. Choć motyw zapominania czyjejś twarzy i poznawania kogoś na nowo nie jest czymś nowym, to tej autorce udało się przedstawić go w nowym świetle, nadając jej zapierających dech akcentów, dzięki którym aż chce się czytać, czytać i czytać. Sama nie mogłam wyzwolić się od tej książki i coś czuję, że jeszcze przez kilka ładnych tygodni będzie za mną chodzić. Kto wie, a nuż postanowię ponownie zanurzyć się w ten świat, by przeżyć to raz jeszcze?

Absolutnie wspaniała książka, rozpływałam się w tej opowieści. Widoczna jest przemiana i dojrzewanie głównej bohaterki, siedzimy „w jej głowie”, co dodatkowo ukazuje nam każdą jej rozterkę. Bardzo polecam!

Uwielbiam książki z gatunku fantasy, dlatego staram się co jakiś czas sięgać po tego typu powieści. Tym razem sięgnęłam jednak po nietypową powieść z tego gatunku, która jest nie tylko ciekawa, ale także daje mocno do myślenia czytelnikom. Ja wyciągnęłam z niej naprawdę wiele wniosków, o których wcześniej nawet nie pomyślałam. Mogę śmiało powiedzieć, że ta lektura otworzyła mi oczy na pewne kwestie i sprawiła, że zaczęłam o nich inaczej myśleć. Co więcej, jest to pozycja książkowa, która została przepięknie napisana i świetnie wydana. Moim zdaniem jest to idealna lektura na wakacje. Warto po nią sięgnąć.

Byłam bardzo negatywnie nastawiona, jednak zostałam całkiem pozytywnie zaskoczona. Na pięć gwiazdek nie zasługuje, aczkolwiek te cztery są idealne. Bardzo fajne cytaty przewijają się przez książkę.

Adeline LaRue w roku 1714 uciekła sprzed ołtarza, od życia, którego nigdy nie chciała i popełniła niewyobrażalny błąd. Pomodliła się po zmroku, odpowiedział jej cień, diabeł, mrok. Zakłada z nim pakt - będzie żyć wiecznie, będzie w końcu wolna, będzie czerpać z życia pełnymi garściami. Ale nie bez powodu zabraniano jej modlić się do bogów, którzy odpowiadają po zmroku. Cień nakłada na nią ograniczenie - będzie żyć wiecznie, ale nikt nie będzie jej pamiętał. Dziewczyna odchodzi ze swojej wioski i próbuje znaleźć swoje miejsce na świecie. Co roku, w dniu jej urodzin, cień powraca, by spytać Addie, czy jest już gotowa oddać swoją duszę. Po trzystu latach, gdy Addie przeżyje więcej niż każdy inny człowiek, w księgarni w Nowym Jorku spotka kogoś, kto zapamięta jej imię i twarz, kogoś, kto wszystko zmieni.

Zapewne słyszeliście już ogrom zachwytów o tym bestsellerze, zarówno za granicą, jak i na rodzimym podwórku. Ja dzisiaj tylko się do nich dołączę, bo to dzieło genialnej V.E. Schwab naprawdę jest wyjątkowe. To historia, którą można rozpatrywać na wielu poziomach, wracać do niej, rozmyślać o tym, co chce przekazać. Chciałabym najlepiej jak potrafię zachęcić Was do jej przeczytania i przedstawić co mnie najbardziej zachwyciło, co chwyciło mnie za serce.

Historia życia Addie skłania do wielu refleksji, zmusza nas do zastanowienia się nad kwestiami, o których nieczęsto myślimy. Najważniejsze pytanie jakie stawia brzmi: Jeżeli nikt Cię nie pamięta, to czy naprawdę żyjesz? Czy żyjesz, jeżeli nie jesteś w stanie pozostawić po sobie żadnego śladu? Co tak naprawdę oznacza pełne życie, pełna wolność i czy aby na pewno powinniśmy jej pragnąć? W końcu nie bez powodu mówi się: uważaj o czym marzysz, bo marzenia mogą się spełnić... Oczywiście, w rzeczywistym świecie takie pakty z diabłem nie byłyby możliwe, ale wielu z nas na pewno często dopada żal związany z tym, że nie zapiszemy się w historii, że wiedziemy normalne życie, o którym mało kto będzie pamiętał. I ta książka odpowiada na ten żal, pokazuje, że każde życie może być piękne, to my decydujemy jakimi drogami pójdziemy w danych nam warunkach. Ostatecznie oczywiście od samego czytelnika zależy, jakie odpowiedzi znajdzie w tej historii i to właśnie jest piękne - mnogość interpretacji, jakie otaczają tę opowieść.

Drugi temat, który został pięknie poruszony to oczywiście miłość - to jak różne może mieć oblicza, jak odmiennie możemy ją postrzegać i dlaczego tak naprawdę kogoś kochamy... Bo widzi w nas prawdę? Bo jest w stanie nas dostrzec i wypowiadając nasze imię zawrzeć w nim całą naszą historię? W historii Addie odpowiedzi te pytania są bardziej dosłowne, ale gdy przeniesiemy je do naszego życia cały czas są prawdziwe, poruszają serca i ukazują nam piękny, choć często bolesny obraz miłości.

Jestem absolutnie oczarowana tym, jakich bohaterów wykreowała autorka. Pomimo tego, że to Addie jest zdecydowanie główną bohaterką, to w momencie, gdy spotykamy Henry’ego staje się ON równorzędną postacią, równie dobrze skonstruowaną, ze złożonym charakterem i niełatwą przeszłością. Od początku wiemy, że Addie jest wyjątkowa, wiemy czego pragnęła i jaką cenę za to zapłaciła. Jest fascynującą bohaterką, która dzień po dniu uczy się jak żyć z ciężarem jakim jest zapomnienie, jak odnajdować luki w jej klatce - pokazuje tym swoją siłę, wytrwałość, determinację, miłość do życia i świata. Jednocześnie jest wiele momentów, które ją łamią, momentów słabości, kiedy jest bardzo bliska oddania swej duszy, by już dłużej nie cierpieć, co czyni z niej postać wiarygodną, bliską, taką, której pragniemy kibicować. Za to Henry jest dla nas, podobnie jak dla Addie, tajemnicą. Dopiero kartka po kartce odkrywamy jego przeszłość, poznajemy jego trudności, wchodzimy w jego umysł, który często jest ponurym miejscem. Bardzo zżyłam się zarówno z Addie, jak i z Henrym, z każdym z nich utożsamiałam się na pewnym poziomie. Młoda Addie miała bardzo podobne pragnienia do moich, podobny sposób patrzenia na otaczający ją świat, a pewien intymny element jej osobowości tak bardzo przypominał mi samą siebie, że podczas lektury aż popłynęły mi łzy z oczu. Henry za to miał wiele podobnych cech charakteru co ja, targały nim podobne zmartwienia, obawy - np. bał się, że nigdy nie odnajdzie swojej drogi, nie był w stanie wybrać czegoś, w czym chciałby być dobry, nigdy nie poczuł powołania do konkretnych działań - tak bardzo rozumiałam jego uczucia, wiele fragmentów opisujących jego przeżycia na długo zostanie mi w pamięci. Oczywiście oprócz tego mamy jeszcze tajemniczego Luka, o którym nie chcę Wam zbyt dużo mówić. Ale jego kreacja wywarła na mnie podobnie mocne wrażenie, byłam w stanie wyczuć jego specyficzną obecność, zobaczyć go oczami Addie i podjąć próbę zrozumienia go.

Relacje między postaciami były pełne emocji, napięcia, obserwowałam ich rozwój z ogromnym zaangażowaniem. Jestem pewna, że Was też to pochłonie i ponownie każdy będzie pewnie widział je inaczej, pochylał się ku różnym punktom widzenia.

Jest jeszcze zakończenie, które uważam za świetne, kropka (a raczej wielokropek) została postawiona w bardzo dobrym momencie. Te zakończenie pokazuje, że przedstawienie nigdy się nie kończy, że gra cały czas trwa i nigdy nie możemy być pewni kto zwycięży - możemy jedynie uczyć się, jak się w niej coraz lepiej poruszać.

Chciałabym jeszcze wiele powiedzieć, chociażby o unikatowym klimacie tego tytułu, ale ta recenzja już i tak jest bardzo długa, a chcę też, abyście wiele odkryli sami, bo wtedy najwięcej z tego wyciągnięcie. Poznajcie historię Addie, bo naprawdę warto. To książka, która z jednej strony jest bardzo smutna, bolesna, a z drugiej daje nadzieję na lepsze jutro i ukazuje jak można czerpać radość i dobro z życia, w każdej sytuacji!

✨ "Siedem piegów. Po jednym na każdą miłość jej życia: tak powiedziała Estele, kiedy dziewczyna była jeszcze mała.

Po jednym na każde życie, którego zazna.

Po jednym na każdego boga, który jej strzeże."

✨ Ta książka zdecydowanie kojarzy mi się z legendą opowiadaną w deszczowy wieczór przy kominku - spokojna, z przestrogą. Ta historia toczy się własnym tempem, jak piasek w klepsydrze i to była fajna odmiana od tych wszystkich książek ze znaczną dawką emocji i akcji. Aczkolwiek muszę przyznać szczerze, że czasami było aż za bardzo spokojnie, wręcz nudno. Przez pierwszą połowę miałam nawet w planach odłożyć ją na później, ale nie lubię tego robić i jednak cały czas wyczuwało się magię tej historii. Nie wierzę, że to piszę (chyba jeszcze nigdy tego nie powiedziałam), ale książka mogła być krótsza, nieznacznie, ale niektóre rozdziały - jak dla mnie - niczego nie wnosiły i było ich po prostu trochę za dużo. W końcu gdzieś w połowie wszystko nabrało sensu, nadal było spokojnie, lecz historia trochę bardziej ożyła (wydaje mi się, że to za sprawą pojawiania się jednego z bohaterów na stałe). Co do bohaterów, nie mam żadnych "ale". Addie, Luc, Henry - wszyscy troje stworzyli idealne trio i kiedy zabrakło chociaż jednego z nich w fabule na dłużej robiło się nudno. Żaden z bohaterów nie wyrył w moim życiu żadnego silniejszego śladu, byli po prostu bardzo fajni, prości i nie irytowali mnie (a to się ostatnio często zdarza :|). Cień (inaczej zwany Luc) w sumie niczym mnie nie zaskoczył - to był Cień, diabeł, zło (różnie go zwą), którego się spodziewałem, ale w dobrym słowa tego znaczenia. Historia Addie to dla mnie coś naprawdę orginlanego (zaintrygował mnie już sam opis) i choć czasami nie było tak gładko z czytaniem, to będę ją wspominać dobrze i jeżeli ktoś chce coś lekkie z fantastyki to polecam jak najbardziej ;)

Odrobinę bałam się, że będę rozczarowana... Na Addie LaRue czekał cały bookstagram, ja jednak sięgnęłam po nią dopiero jakiś czas po premierze. Schwab stworzyła niebanalną opowieść o bohaterce, która nie bała się stanąć oko w oko z samym diabłem. Przygody Addie są uzupełniane przez świetne opisy prawdziwych zdarzeń - jest to niezwykła podróż przez kolejne epoki i opowieść o tym, że czasami to, co przeraża najbardziej, jest jednocześnie tym, czego ci potrzeba. Uwagę zwraca też wydanie - obawiałam się, że niebieskie obramowanie będzie przeszkadzać w lekturze, ale szybko się do niego przyzwyczaiłam. Brawa dla We need Ya - zawsze starają się zaskoczyć czytelników!

Zazwyczaj staram się unikać czytania książek popularnych w danym czasie, bo zagłusza to mój subiektywny osąd. Jeśli jednak chodzi o "Niewidzialne życie Addie LaRue" to trudno było mi czekać. Szczególnie, że to książka, która szybko podzieliła czytelników na dwa obozy. Byłam ciekawa jak ja odbiorę lekturę Victorii Schwab, autorki, którą bardzo sobie cenię, więc zdecydowałam się nie czekać, tylko od razu zabrać za lekturę.

Pomysł na powieść wydawał się świeży i oryginalny a to coś co bardzo sobie cenię. Schwab już kilka razy udowodniła mi, że potrafi wymykać się schematom i tworzyć niebanalne historie przez co stała się moją ulubienicą. W przypadku jej najnowszej książki nie było inaczej - całość pod względem pomysłu wypada w moich oczach wzorowo, ponieważ nieustannie zastanawiałam się jak dalej potoczą się losy głównej bohaterki i do samego finału nie byłam pewna kolejnych zwrotów w fabule.

Sama postać Addie LaRue również przypadła mi do gustu. To dobrze wykreowana postać dziewczyny, która ma w sobie potrzebną ikrę. Jej historia liczy sobie nie mało stron, więc byłoby ciężko, gdyby bohaterka okazała się nudnawa czy bez polotu, szczególnie że skupia na sobie niemal całą uwagę czytelnika. W tym przypadku tego nie ma, Addie popełnia błędy, bo jest człowiekiem, szuka swojego miejsca w świecie, dąży do czegoś co wydaje się dla niej nieuchwytne a cała ta przygoda trwa setki lat, ponieważ dziewczyna uciekając sprzed ołtarza zawarła umowę z diabłem. Otrzymała wieczne życie, ale pod warunkiem, że nikt nigdy jej nie zapamięta. Trudno postawić się na miejscu bohaterki i ocenić ją pod względem moralnym, ale doceniam jej starania, by czuć się jak najbliżej uczucia bycia szczęśliwym.

To powieść młodzieżowa, która subtelnie przemyca pomiędzy wierszami kilka ważnych wartości. Mówi o konsekwencjach podejmowanych decyzji, o upływie czasu, o samotności, tęsknocie oraz potrzebie otrzymania czegoś co samemu się zaprzepaściło. Wszystko w tej historii wydaje się być warte zapamiętania, uznania i chwytające za serce. Opowieść Addie jest piekielnie emocjonalna a sama jej przygoda mocno daje do myślenia. Szczególnie, gdy fabuła rozkręca się na dobre w dniu poznania człowieka, który w końcu jest w stanie powiedzieć, że ją pamięta. Jednak tuż za dziewczyną, krok w krok podąża postać zwana Cieniem, przypominająca o jej dawnych decyzjach. Nie martwcie się jednak - pojawi się w tej powieści silny wątek romantyczny, cudowny i urzekający od początku do końca.

Plastyczny styl autorki, liczne miejsca które odwiedzamy wraz z tytułową bohaterką podczas jej trzystu lat tułaczki a także emocje i niezapomniana przygoda sprawiły, że pokochałam "Niewidzialne życie Addie LaRue". To powieść, która skradła mi serce i okazała się na tyle inteligenta abym chciała do niej wrócić jeszcze w przyszłości. O tym jak radzić sobie z prozą życia, kiedy nikt nie jest w stanie nas zapamiętać Schwab pisze z przejęciem i pasją sprawiając, że nie ma miejsca na nudę czy obojętność w stosunku do rozgrywanych wydarzeń. To powieść, która przebija się w tłumie i zasługuje na miano najlepszej z najlepszych. Nic dziwnego, że zajmuje godne miejsce na półce w księgarni T[Adres usunięty] gdzie inne bestsellery.

Adeline jest inna – nie wystarcza jej życie w małej francuskiej wiosce, a jej ambicją jest coś więcej niż wyjście za mąż i rodzenie dzieci. Gdy ucieka sprzed ołtarza, wie, że jej życie się zmieni, nie ma jednak pojęcia, jak bardzo. Przyzywając diabła, zawiera z nim umowę, która pozwoli jej żyć tak długo, jak tylko zapragnie. Niestety pakt ma haczyk, o którym dziewczyna nie wie – nikt nie będzie jej pamiętał, jej twarz rozmyje się ze wspomnień ludzi spotykanych każdego dnia, każdej godziny.

Niewidzialne życie Addie LaRude Victorii Schwab jest fantastyką młodzieżową. Tytułowa bohaterka pochodzi z Francji i urodziła się na przełomie XVII i XVIII wieku. Addie daje się poznać, jako dziewczyna ciekawa świata i otwarta na wszelkie nowości. Chce wiedzieć, jak wygląda życie poza rodzinnym miasteczkiem i chłonie wszystkie rzeczy wokół siebie. Lubi rysować, ma wybujałą wyobraźnię, a jej najbliższą osobą okazuje się samotniczka, stara panna, która uznawana jest za nieco dziwną. Kobieta opowiada dziewczynce o bóstwach innych od boga czczonego przez rodziców Addie i wyjaśnia, jak składać im ofiary i modlić się do nich. Adeline jest inna niż jej rówieśniczki – nie marzy o wyjściu za mąż, odrzuca kolejnych zalotników, nie zamierza dać się zamknąć w domu przy dzieciach i sprzątaniu. Chce odkrywać świat, chłonąć jego kulturę, poznawać ludzi.

Fabuła naprzemiennie pokazuje losy głównej bohaterki w XVIII wieku i współcześnie. Widzimy, jak radziła sobie w różnych miejscach na świecie, jak dawała sobie radę z ludźmi, którzy chcieli jej wyrządzić krzywdę. Obserwujemy jej starania o to, by być szczęśliwą. Widzimy też odwiedziny diabła, który chce odebrać jej duszę. Rozmowy demona z bohaterką bywają zaczepne lub pełne gniewu, lecz zawsze są ciekawe.

Współczesne życie Addie pokazano w intrygujący sposób. Po tylu latach dziewczyna nauczyła się, jak kraść, flirtować, podsycać zainteresowanie ludzi, by choć przez chwilę o niej pamiętali. Z zapartym tchem czyta się o tym, jak bohaterka szuka noclegu lub wykręca się z nieciekawych sytuacji. Doświadczenie, które zdobyła, procentuje, a ona z tego korzysta. Przez wieki poznała setki charakterów, miała romanse z licznymi osobami, stała się też inspiracją dla twórców.

W powieści jest też wątek romantyczny. Widzimy młodą dziewczynę, która wielokrotnie wspomina o partnerach, ważnych osobach w jej życiu. Jednak nie tylko te chwilowe romanse są istotne. Addie w końcu poznaje kogoś, z kim ma szansę być. Kim ON jest i czy warto angażować się w ten związek? Czy to miłość a może zwykłe przywiązanie?

Niewidzialne życie Addie LaRue to przyjemna powieść młodzieżowa z ciekawym wątkiem fantastycznym. Addie jest postacią, którą da się lubić, a jej losy śledzi się z zainteresowaniem. Niemniej nie rozumiem głosów, które uznały tę książkę za powieść wybitną. Jest dobra, napisana sprawnie, styl autorki jest bez zarzutu, a historia jest oryginalna. Zakończenie chwyta za serce. Jednak nie wiem, czy nazwałabym tę powieść „wybitną”.

Niewidzialne życie Addie LaRue spodoba się tym, którzy lubią podróże w czasie, retrospekcje i uczucie, które jest słodkie niczym miód, a jednak kładzie się na nim pewien cień. Książka jest wciągająca, czyta się ją jednym tchem, a bohaterka jest niebanalna i nieszablonowa. Polecam fanom powieści młodzieżowych.

Jestem zakochana. Kompletnie oczarowana. Smakowałam każde słowo, każdą stronę, pragnęłam zostać w tej historii jak najdłużej, rozkoszując się jej pięknem. Są takie książki, które wzbudzają zawroty głowy za pomocą wartkiej akcji, ciągu szalonych wydarzeń; a są takie książki, które bronią się same, które nie potrzebuję fajerwerków, ponieważ same świecą tak jasnym blaskiem, że przyćmiewają wszystko inne i Niewidzialne życie Addie LaRue jest właśnie taką powieścią. Niewiele się tutaj dzieje pod względem akcji, jednak jest bogata w emocje, przemyślenia, wybory, idee, pasje. Nie każdemu przypadnie do gustu fabuła zbudowana na tak leniwym tempie, ale dla mnie ta powieść była prawdziwym wytchnieniem, ucieczką przed pędzącym światem.

Uwielbiam to, w jak inteligentny sposób autorka wplotła do swojej historii lęki współczesnego świata: strach przed zapomnieniem, potrzebę zostawienia po sobie śladu i bycia kochanym, poczucie, że mamy za mało chwil do wykorzystania, a czas ciągle przecieka nam przez palce, nie dając się uchwycić. Niewidzialne życie Addie LaRue pokazuje, jak cieszyć się z życia mimo ograniczeń, jak nawet w najgorszych chwilach można znaleźć urokliwe fragmenty, które pozwalają przetrwać najgorsze burze. Zakochałam się w tym, jak został przedstawiony motyw sztuki, jak cudownie przewija się na kolejnych stronach, jak wszystkie dzieła do siebie panują, tworząc magiczną całość. Podziwiam, ile autorka włożyła pracy w zrealizowanie całego pomysłu, który był niczym powiew świeżego powietrza w literaturze. Nigdy wcześniej nie czytałam podobnej książki i myślę, że nigdy nie zdarzy się już podobna, słodko-gorzka historia tak bogata w szczegóły. Każdy, nawet najmniejszy detal ma tutaj swoje przeznaczenie

Ta książka zapiera dech w piersiach. To dzieło sztuki: zachwycające, wzruszające, piękne, przepełnione nadzieją przeplataną dogłębnym smutkiem, przejmujące. Od dawna nie czułam się tak poruszona w trakcie lektury, przez którą po prostu się płynie jak przez utkaną z najlżejszych nici baśń; Niewidzialne życie Addie LaRue wzbudziło we mnie niesamowicie dużo emocji od radości, ekscytacji i fascynacji po nostalgię, tęsknotę, ból. Cały utwór jest napisany tak delikatnie i subtelnie, czaruje słowami, zaskakującymi metaforami i niejednoznaczną bohaterką, że nie czuje się jego wagi, dopóki nie przewróci się ostatniej strony. Takiej powieści się nie zapomina, jestem pewna, że zostanie ona ze mną na całe życie i że za każdym razem, kiedy do niej powrócę, odkryję w niej coś nowego, niespodziankę zostawioną specjalnie dla mnie przez autorkę; niczym jedną z idei zasianych przez Addie na przestrzeni wieków.

Blog: [Adres usunięty]

Instagram: @booksbygeekgirl

Muszę zacząć od tego, że powieść została wspaniale napisana. Styl autorki oraz sposób opowiedzenia przeżyć głównej bohaterki był naprawdę zachwycający. Plastyczne opisy oraz gładkie przechodzenie między wydarzeniami sprawiały, że po prostu płynęło się przez kolejne strony książki i zanurzało coraz głębiej w historię. Co więcej, mała ilość zwrotów akcji i niespodzianek kompletnie mi tu nie przeszkadzała, ponieważ po prostu chciałam poznać to, co przeżyła Addie.

Kolejnym ogromnym plusem tej lektury byli jej bohaterowie. Bardzo polubiłam Addie za swoją konkretność, wytrwałe dążenie do zamierzonych celów oraz świadomość popełnionych wyborów. Choć nie była w stanie przewidzieć konsekwencji swojego życzenia, to jednak wiedziała do czego chce zmierzać w życiu i co osiągnąć. Oczywiście nie można zapomnieć o otoczeniu dziewczyny, spośród którego należy wyróżnić dwie postacie: Luca i Henry'ego. Obydwoje wnosili trochę urozmaicenia do opowieści i każdy z nich miał w sobie coś interesującego. U Henry'ego były to bardziej jego przejścia, a u Luca przemyślenia i poglądy na pewne aspekty życia.

Jednym z minusów z kolei było to, że około czwartej/piątej części książki nie wiedziałam do czego cała historia zmierza. Akcja utknęła w martwym punkcie, większość fragmentów życia Addie zostało już przedstawionych i przez to zwątpiłam już, czy V. E. Schwab jeszcze czymś zaskoczy. Na szczęście nie trwało to długo i po tym przestoju opowieść ponownie zaczęła biec naprzód oraz wróciła do swojego tempa.

Podsumowując, "Niewidzialne życie Addie LaRue" było niewątpliwie ciekawym doświadczeniem. Choć to raczej spokojna opowieść, to jednak przedstawia niespotykaną historię. Całość dopełniają fantastyczni bohaterowie, którzy sprawiają, że jest to godna uwagi lektura.

Książka jest dość długa i wielowątkowa, miejscami długość ta sprawiała, iż zaczynałem się nudzić. Finalnie, gdy dotarłem do ostatniej strony, spojrzałem na całość w inny sposób. Szczegółowe opisy emocji, wydarzeń i akcji sprawiały, że łatwiej mi było utożsamić się z główną bohaterką, wręcz poznać ją i potraktować jak dobrą przyjaciółkę. Mimo wszystko, kwiecisty, wręcz melodyjny język, którym napisano książkę, powoduje, że nawet przedłużające się sceny czyta się przyjemnie.

„Niewidzialne życie” to pełna smutku, ale i urokliwa opowieść, która tak naprawdę ukazuje coś więcej, aniżeli tylko widoczną, pierwotną historię. Pozycja na swój sposób wyjątkowa, choć nie unikalna, ale z pewnością warta przeczytania.

O tej powieści było bardzo głośno jeszcze przed jej oficjalną premierą w Polsce. Wielu bardziej wpływowych recenzentów zaczęło zachwalać tę historię, tworząc wokół niej niesamowitą aurę ciekawości i niecierpliwości. Przyznaję się bez bicia, że sama nabrałam się na ten chwyt marketingowy i sięgnęłam po najnowszą książkę V.E. Schwab. Czy było warto? O tym w tej recenzji.

Addie LaRue jest w teorii zwyczajną młodą kobietą. Tylko w teorii, bo w praktyce ma ona już kilkaset lat, a klątwa, którą sama na siebie ściągnęła, sprawia, że ktokolwiek zobaczy Addie i odwróci wzrok – natychmiast o niej zapomni. Tak, z pewnością jest to niezwykle denerwujące. Dziewczyna w 1714 roku uciekła sprzed ołtarza i rodzinnej Francji. Nadal szuka swojego miejsca na świecie, choć doskonale wie, że nikt jej nie zapamięta. Kiedy jednak trafia do pewnej nowojorskiej księgarni, poznaje kogoś, kto ją zapamiętuje... Czy teraz wszystko odmieni się na lepsze?

No i tak. Powiem Wam szczerze, że zaczynając lekturę tej książki, nie nastawiałam się na nic konkretnego. Czułam w kościach, że rozczarowania tą historią mogłabym nie przejść dobrze – sami rozumiecie, pojawiłaby się złość, poczucie porażki, smutek być może też - w końcu ten tytuł był tak polecany! Na szczęście, do zbyt wielkiego rozczarowania tutaj nie doszło, choć nie ukrywam, że nie jest to też historia całkowicie bez wad.

Główna bohaterka, czyli tytułowa Addie LaRue zaimponowała mi swoją odwagą i siłą. Zdecydować się na nieśmiertelność, zawarcie paktu z diabłem z własnej woli i jeszcze nie zwariowała - to naprawdę spory wyczyn. Jej kreacja była ciekawa, choć chwilami miałam wrażenie, że ta postać to tylko ta jej nieśmiertelność i problem z zapominaniem o niej – poza tym nie jestem w stanie wymienić zbyt wielu jej cech. Rozumiem też, dlaczego wśród osób, którym nie przypadła ta historia do gustu, znalazły się argumenty o nijakiej Addie.

Fabuła tej powieści stoi głównie tą całą sytuacją, w której znalazła się główna bohaterka. Autorka opisuje przeżycia tej postaci, miejsca, w których się znalazła i jej odczucia. Poza tym jednak nie zdołałam tam zauważyć innych elementów, choć nie wątpię też w to, że rzeczywiście tam były. Akcja prowadzona jest dwutorowo, ponieważ mamy rozdziały opisujące życie Addie LaRue od początku jej historii oraz rozdziały typowo współczesne - w których dowiadujemy się, kim jest owa osoba, która zdołała zapamiętać naszą główną bohaterkę.

Język, jakim pisze V.E. Schwab, jest lekki, a mimo swojej piękności jest też dość prosty i powiedziałabym, że dosadny. Mnie jednak te “wydmuszkowe” (jak to niektórzy opisywali) słowa nie przeszkadzały na żadnym etapie lektury, a nawet pokuszę się o stwierdzenie, iż znacznie uprzyjemniły mi one czytanie. Za pomocą tychże określeń autorka przedstawia czytelnikowi takie odniesienie do tego, że w prawdziwym życiu jest przecież podobnie. Ile razy mijaliśmy kogoś na ulicy i natychmiast o nim zapominaliśmy? Ja na przykład tego nie jestem w stanie zliczyć. Jestem niemal pewna, że większość z Was miała podobnie.

Jeżeli ktoś oczekuje po tej pozycji naprawdę pędzącej i zaskakującej akcji, to może się rozczarować. Niewidzialne życie Addie LaRue to powieść spokojna, zawierająca dosłownie kilka plot twistów, lecz poza tym skłania ona do pewnych przemyśleń. Dlatego też, jeżeli szukacie czegoś naprawdę wciągającego, gdzie dzieje się tyle, że nie sposób nadążyć, odradzam Wam tę pozycję. Natomiast jeśli lubicie literaturę piękną oraz nie zrażają Was tak spokojne i powolne historie, to jak najbardziej zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję.

Fabuła niby pokręcona i troszkę naiwna, ale po jej lekturze muszę szczerze przyznać, że wszystko się w niej zgadza. Nie zdradzając zbytnio fabuły trzeba powiedzieć, że historia nieszczęśliwej i zarazem nieśmiertelnej Adeline, wciąga i naprawdę przyjemnie się to czyta, choć niektórych może razić jednak razić wpisana w narrację pewnego rodzaju "fantastyczność". Ale czy to jest wada? Moim zdaniem nie, a gdyby nawet tak było, to warto przymknąć na to oko, bo ta historia jest tego warta. Po przeczytaniu całości widać, że autorka miała na nią autentycznie pomysł, nie ma w niej nic przypadkowego, a całość została zgrabnie spięta. Polecam.

Kiedy na rynku pojawia się nowa powieść autorki, to kupuję ją w ciemno. Podoba mi się jej twórczość, która za każdym razem zapewnia mi rewelacyjną rozrywkę. Nie inaczej było w przypadku "Niewidzialne życie Addie LaRue". Już sam opis książki zwiastował, że czeka mnie fascynująca przygoda. Tak też się stało. Niesamowity klimat, fabuła i tajemnice wciągnęły mnie tak bardzo, że samo czytanie poszło mi bardzo szybko. Wspomnę też, że emocji było co niemiara tak samo, jak i zaskoczeń. Takie coś to ja po prostu uwielbiam. Czekam już też z niecierpliwością na dalsze powieści pisarki, bo ta jest doskonała.

Myślę, że ta książka to taki krzyk niektórych kobiet, które chcą zrobić wszystko, aby świat je zauważył. Tylko, że muszą się one bardzo długo starać o to, aby tak faktycznie się stało. Czytając powieść pani Schwab po głowie chodziła mi jedna myśl - czy o mnie będzie ktoś pamiętał? Tak, może w przypadku młodej osoby jest to co najmniej dziwna myśl, ale mam prawo, to na takie rozważania mogę sobie pozwolić. Po przeczytaniu tej historii (nomen omen fenomenalnej) takie naszły mnie rozważania. Ogólnie polecam tą książkę wszystkim do przeczytania, ponieważ nie można jej nic zarzucić. Autorce należą się brawa.

Świetna książka, która umiejętnie spina czasy przeszłe z obecnymi. Autorka pięknie opisała poprzednie epoki. Czytając opisy Francji, Włoch miałem czasem wrażenie jakbym tam naprawdę była - tak jakby akcja całej książki rozgrywała się przed moimi oczami. Schwab to autorka, która do tej pory nie była mi znana, ale już wiem, że będę musiał nadrobić książki, jakie stworzyła do tej pory. Jeżeli będą one tak dobre, jak "Niewidzialne życie...", to wróże jej wielką karierę i popularność. Podsumowując - ta książka jest bardzo dobra i polecam ją wszystkim osobom, które lubią ciekawe wątki fantastyczne.

Ta książka to istne arcydzieło! Czy ktoś tu się ze mną nie zgodzi? Świetnie napisana, ciekawy pomysł na historię napisaną niesamowicie pięknym językiem. Wspaniałe cytaty, prawdziwy kunszt literacki. Porusza wiele trudnych tematów, aktualnych obecnie. Fabuła książki ciekawi do samego końca, z zapartym tchem czytałem, jak może się zakończyć ta książka. Przeczytałem ją dość szybko, wciąga i porusza serce, niejednokrotnie poleciały łzy. Bohaterowie niezwykli, barwni. Plus za miłą dla oka okładkę. Musicie przeczytać tę powieść, mnie wciągnęła i poruszyła moje serce. Zakochałem się w tej historii! Polecam gorąco!

Jak dotąd, nie spotkałem jeszcze tak niespotykanej i oryginalnej fabuły, jak ma to miejsce w książce ''Niewidzialne życie Addie LaRue''. Możliwość wiecznego życia z jednej strony, niemożność zapamiętania przez innych ludzi - z drugiej. Wieczność i niepamięć - moim zdaniem to straszne połączenie i zdecydowanie nie zgodziłbym się na wybór, jakiego dokonała zdesperowana Addie. Historię czytało się z zapartym tchem - jest niezwykle interesująca, a zarazem wzbudza nieco nostalgii. Największy minus - to, że książka, w przeciwieństwie do głównej bohaterki, kończy się :) 5/5 - uwielbiam tego typu historie.

Książka ciekawa, oceniam ją tak 7 z dużym plusem (w skali od do 10). To bardzo zgrabne połączenie, historii, romansu, no i fantastyki, i choć może się to wydawać dziwne, to jednak od tej autorki nie można wymagać niczego innego. Perypetie Adelline to historia ciekawa, intrygująca, ale też bardzo pouczająca. Nieśmiertelna bohaterka, która zawarła pakt z diabłem przekonuje się, że życie dla samego życia, bez miłości, bez przyjaźni i wszystkiego innego nie jest wcale takie dobre, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Atutem tej pozycji jest też z całą pewnością wyraziste postacie mężczyzn (w tym Pana z piekieł), którzy nie są tutaj tylko bezbarwnymi statystami. Książkę polecam jednak tym, którzy lubią elementy fantasy.

Początkowo zarys fabuły, z którym zapoznałam się przeglądając ofertę internetową zakupu tej książki, wydawał mi się wręcz absurdalny. Gdy jednak poleciła mi ją moja bliska koleżanka, także zawodowo pochłaniająca powieści, dałam jej szanse. Wydaje mi się teraz, że jednak źle ją początkowo oceniłam. Być może to zasługa samej autorki i jej pióra, bo dawno nie czytało mi się tak dobrze żadnej książki. To w sumie dobry dowód na to, że mieszanie gatunkami, jeżeli zostanie zrobione z pomysłem i z odpowiednimi umiejętnościami, nie musi być zestawem kilku słabo zespojonych ze sobą elementów. Jak dla mnie zaskoczenie ostatnich miesięcy i kajam się przed wszystkimi, jednocześnie polecając ją każdemu.

Młoda dziewczyna zawiera pakt z diabłem? Od razu wiedziałam, że mi się to spodoba i nie myliłam się, ani trochę. Bardzo dobre połączenie literatury obyczajowej z fantastyką, w sumie też trochę historii także w niej jest, które wciąga i dostarcza wiele godzin interesującej lektury. Na plus należy także zapisać dobre pióro autorki, ciekawe pomysły zastosowane w fabule, co dodaje jej dozy nowatorskości. Widać, że tworząc bohaterów swojej książki miała na nich swój własny patent, nikt tutaj nie jest zbędnym statystą. Z ogromną przyjemnością oglądnęłabym ekranizację tej opowieści - mam nadzieje, że takowa powstanie. Tymczasem polecam i wystawiam ocenę 8 z dużym plusem.

Uwielbiam czytać książki z gatunku fantasy. Zawsze chętnie po nie sięgam, gdyż jest to literatura, która pozwala mi przenieść się w całkiem inne, niekoniecznie realne miejsca i światy. Po prostu ciekawią mnie powieści, które pobudzają moją wyobraźnię aż do granic możliwości. Po "Niewidzialne życie Addie LaRue" sięgnąłem z wielkimi nadziejami i nie zawiodłem się. Przyznam szczerze, że dawno już nie czytałem tak dobrze napisanej lektury. Wyróżnia się ona stylem, dokładnością oraz kreacją bohaterów. To wszystko zrobione jest na najwyższym poziomie. Jeśli nie wierzycie, to koniecznie sami sprawdźcie.

Autor: Victoria Schwab

Tytuł: Niewidzialne życie Addie LaRue

Wydawnictwo: We need YA

Do tej pozycji zbierałam się bardzo długi czas. W końcu do niej podeszłam lecz w języku angielskim, co było lekkim utrudnieniem. Końcówkę czytałam już po polsku, ponieważ chciałam ją poprawnie zrozumieć.

Na początku miałam mały problem z wciągnięciem się w nią. Bałam się, że nie spodoba mi się ona na tyle, żeby ją kontynuować. Po niedługim czasie się to zmieniło, a wtedy nie mogłam się od niej wręcz oderwać.

Historia jest przepełniona emocjami i mnóstwem przygód. Podobało mi się powracanie do przeszłości oraz wspominanie o różnych rzeczach czy sytuacjach. Pozwalało to jeszcze bardziej zbliżyć się do głównej bohaterki. Relacje między różnymi bohaterami zostały świetnie przedstawione. Czuć w nich naturalność, a w niektórych nawet mocne napięcie, które dawało więcej wrażeń.

Fabuła została rozegrana w idealny sposób, choć ten początek trochę mi się dłużył.

Zakończenie mnie totalnie zaskoczyło. Nie spodziewałam się tego, co osoba autorska dla nas przygotowała. Przez długi czas nie mogłam się po niej pozbierać.

Ocena 4/5

Myślę, że w tych czasach osoby kochające czytanie, mają ogromny problem z wyborem książek, które chcieliby poznać. Wydawnictwa zasypują nas od kilkunastu do kilkudziesięciu premier miesięcznie, więc dla wielu z nas po prostu nie starcza czasu na zapoznanie się z każdą pozycją z osobna. Jednak każdy z nas ma autora lub autorów, po których sięga niezależnie od wszystkiego innego.

Osobiście powieści Victorii Schwab to pewniak; zawsze trzymają mnie zafascynowaną do ostatnich stron i zostawiają na długie godziny z gonitwą myśli w głowie.

Kto nie chciałby żyć wiecznie? Bez widma śmierci i chorób podróżować, odkrywać nowe miejsca i poznawać coraz to nowe osoby, dając się porwać nieskończonemu życiu na ziemi. Addie również dała się porwać tym pokusom i po ucieczce sprzed ołtarza w 1714 roku, zawiera pakt z diabłem, staje się nieśmiertelna, jednak nikt nie będzie jej pamiętał. Dla zdesperowanej dziewczyny, która chce uciec przez smutnym losem zamknięcie w jednej, malutkiej wiosce, ta propozycja z pozoru wydaje się być najodpowiedniejsza.

Mijają lata, miasta upadają na jej oczach, wojny wybuchają i się kończą, a Addie kroczy przez życie z bolesną świadomością ograniczeń swojej klątwy. Po trzystu latach odwiedza małą księgarnię w Nowym Yorku i znajduje kogoś, kto w końcu pamięta jej imię.

Wielkie brawa za przepiękną oprawę graficzną, która idealnie współgra ze wspaniale poprowadzoną fabułą. Moje wcześniejsze spotkanie z Schwab było przy literaturze stricte fantastycznej dla młodzieży. Tutaj autorka zaprezentowała zupełnie inny styl pisania, przez który czytelnik płynął i pochłaniał każdą kolejną stronę powieści z zaangażowaniem. Na wielki plus zasługuje również stworzenie tak zróżnicowanej grupy bohaterów, głównych i pobocznych. Z wielką chęcią przeczytałabym opowiadania o życiu każdego z nich i wróciła do dawnych lat Addie, która jako osoba nieśmiertelna, widziała wiele wspaniałych i zmieniających bieg historii wydarzeń na własne oczy.

W tej historii pełno jest również złamanych ludzkich żyć, zwątpienia i tragedii. W tej powieści akcja nie polega na nieoczekiwanych zwrotach czy walce z potworami; Victoria Schwab obnaża ludzkie lęki i słabości. Pokazuje, że każdy z nas boi się życia przeciekającego przez palce i zapomnienia.

Sądzę, że “Niewidzialne życie Addie LaRue” jest książką, która poruszy jeszcze wiele serc, a za kilka lat jej przesłanie będzie tak samo aktualne, jak w dniu premiery.

Książka kupiona w dużym dyskoncie bez zastanowienia, w czasie kolejki do kasy. Wystarczył mi krótki opis z tyłu książki i okładka, może to dziwne , ale tak było. Nie rozczarowałam się. Czasem szybki wybór nie jest taki zły 😅

Myślę, że w tych czasach osoby kochające czytanie, mają ogromny problem z wyborem książek, które chcieliby poznać. Wydawnictwa zasypują nas od kilkunastu do kilkudziesięciu premier miesięcznie, więc dla wielu z nas po prostu nie starcza czasu na zapoznanie się z każdą pozycją z osobna. Jednak każdy z nas ma autora lub autorów, po których sięga niezależnie od wszystkiego innego.

Osobiście powieści Victorii Schwab to pewniak; zawsze trzymają mnie zafascynowaną do ostatnich stron i zostawiają na długie godziny z gonitwą myśli w głowie.

Kto nie chciałby żyć wiecznie? Bez widma śmierci i chorób podróżować, odkrywać nowe miejsca i poznawać coraz to nowe osoby, dając się porwać nieskończonemu życiu na ziemi. Addie również dała się porwać tym pokusom i po ucieczce sprzed ołtarza w 1714 roku, zawiera pakt z diabłem, staje się nieśmiertelna, jednak nikt nie będzie jej pamiętał. Dla zdesperowanej dziewczyny, która chce uciec przez smutnym losem zamknięcie w jednej, malutkiej wiosce, ta propozycja z pozoru wydaje się być najodpowiedniejsza.

Mijają lata, miasta upadają na jej oczach, wojny wybuchają i się kończą, a Addie kroczy przez życie z bolesną świadomością ograniczeń swojej klątwy. Po trzystu latach odwiedza małą księgarnię w Nowym Yorku i znajduje kogoś, kto w końcu pamięta jej imię.

Wielkie brawa za przepiękną oprawę graficzną, która idealnie współgra ze wspaniale poprowadzoną fabułą. Moje wcześniejsze spotkanie z Schwab było przy literaturze stricte fantastycznej dla młodzieży. Tutaj autorka zaprezentowała zupełnie inny styl pisania, przez który czytelnik płynął i pochłaniał każdą kolejną stronę powieści z zaangażowaniem. Na wielki plus zasługuje również stworzenie tak zróżnicowanej grupy bohaterów, głównych i pobocznych. Z wielką chęcią przeczytałabym opowiadania o życiu każdego z nich i wróciła do dawnych lat Addie, która jako osoba nieśmiertelna, widziała wiele wspaniałych i zmieniających bieg historii wydarzeń na własne oczy.

W tej historii pełno jest również złamanych ludzkich żyć, zwątpienia i tragedii. W tej powieści akcja nie polega na nieoczekiwanych zwrotach czy walce z potworami; Victoria Schwab obnaża ludzkie lęki i słabości. Pokazuje, że każdy z nas boi się życia przeciekającego przez palce i zapomnienia.

Sądzę, że “Niewidzialne życie Addie LaRue” jest książką, która poruszy jeszcze wiele serc, a za kilka lat jej przesłanie będzie tak samo aktualne, jak w dniu premiery.

"Najbardziej denerwującą cechą czasu jest to, że go nigdy nie wystarcza"

Addie zawiera umowę na nieśmiertelne życie. Po części jej zazdroszczę. Ale cóż to za życie gdy wszyscy o Tobie zapominają gdy przejdą przez drzwi lub gdy otworzą oczy następnego dnia? Mimo tego, utożsamiam się z Addie bo także zawiązałabym tąką umowę.

Bohaterka ma tylko Ciemność - Luca, który co roku czeka, aż Addie podda się przez swoją klątwę i odda mu duszę. Gdy po setkach lat Addie spotyka kogoś, kto zmienia jej świat całkowicie, zapomina, że każdy z nas żyje inną miarą czasu.

Musze się przyznać, że jest to druga książka na której płakałam i pierwsza w której zdarzyło się to więcej niż raz. Dlatego, że jest ona tak pięknie napisana, porusza ważne tematy o których na co dzień nie myślimy i przede wszystkim jest magiczna i nastrojowa na swój sposób. Kocham urzeczywistnianie w tej książce: nawiązywanie do wydarzeń historycznych, miejsc, występowanie znanych artystów (pisarzy, muzyków, malarzy) ale najbardziej ujęły mnie dzieła sztuki, które dedykowane są każdej części książki. Nie wiem czy były one inspiracją dla autorki do stworzenia tej powieści, czy po prostu idealnie się wpasowały w fabułę. Nie chcę poznać prawdy bo ich tajemniczość dodaje tej książce uroku.

Końcówka była dla mnie najbardziej emocjonująca, a cała powieść pozwoliła mi zrozumieć, że istnieje spora różnica między "chcę żyć", a "nie chcę umrzeć".

Nie będę ściemniać, że głównym czynnikiem, by sięgnąć po tę książkę była okładka, która wywarła na mnie piorunujące wrażenie. Cudna, czarna, twarda okładka ze złotym, tłoczonym napisem i siedem gwiazd, które związane są z bohaterką.

Nie znałam wcześniej twórczości autorki i miałam początkowo lekkie trudności w odbiorze zaczytywanego tekstu. Dosyć długie opisy niesamowicie dłużyły mi się, jednak język jakim posługuje się pani Schwab jest kwiecisty i na wysokim poziomie. Po kilku rozdziałach przyzwyczaiłam się i wdrożyłem w styl pisarki i dalej czytanie poszło mi dużo szybciej.

Historia ta opowiada losy Addie, która uciekając przed więzami niechcianego małżeństwa. Po drodze wypowiada swe pragnienia, które spełnia diabeł. Podpisany pakt daje jej upragnioną swobodę i wolność, jednak wszyscy o niej ciągle zapominają zaraz, gdy zniknie im z oczu. Po 300 latach tułaczki po świecie, takie życie zaczyna ją powoli nużyć. Wszystko nagle się zmienia, gdy trafia do ukrytej nowojorskiej księgarni i spotyka mężczyznę, który zapamiętuje jej imię.

Dlaczego Addie tak bardzo szuka swojego miejsca na ziemi i decyduje się na wieczną samotność? Dlaczego Luc odwiedza ją co roku w dniu jej urodzin? Co łączy bohaterkę z tą tajemniczą, mroczną postacią? Czy LaRue odda mu swoją duszę, a może wyrwie się z jego szponów?

Przyznaję, że autorka miała genialny pomysł na fabułę, chociaż samo wykonanie już tak bardzo mnie nie zachwyciło. Niestety lektura okazała się zbyt nużąca i rozwleczona w nieskończoność.

Fabuła nie jest dynamiczna, brakuje w niej zaskakujących zwrotów akcji, a postacie są za mało rozbudowane. Zakończenie przypadło mi do gustu, dla niego warto było sięgnąć po lekturę.

Mimo, że książka niewiele wzbudziła we mnie emocji, to przyjemnie czytało mi się o tym jak Addie poszukiwała sensu życia, próbowała zrozumieć kim chciałaby być i jak żyć. Pragnęła prawdziwego, gorącego uczucia, spełnienia i nieograniczonej wolności. Dla swych marzeń potrafiła zrezygnować z rodziny, znajomych, poświęcając wszystko.

Czy podjęła słuszną decyzję i dojrzała po tylu latach samotnej tułaczki, tego musicie dowiedzieć się już sami. Przeczytajcie!

Nawiązując do koncepcji faustowskiego paktu z Mefistofelesem, cała fabuła opiera się na pakcie z diabłem, który dwudziestotrzyletnia Addie LaRue zawiera, by uniknąć niechcianego małżeństwa. I choć dzięki umowie Addie udaje się nigdy nie dotrzeć przed ołtarz, traci coś zupełnie innego: nikt jej nie pamięta. W momencie, gdy znika rozmówcy z zasięgu wzroku, rozpływają się wszystkie związane z nią wspomnienia. Po przeszło trzystu latach Addie jest zmęczona samotnością, ciągłym zaczynaniem od nowa, byciem na stałe wszędzie i nigdzie.

V.E. Schwab ma niesamowicie lekkie pióro (świetnie też oddane w polskim przekładzie autorstwa Macieja Studenckiego), wciągając czytelnika w intrygującą podróż Adeline przez kolejne stulecia, kraje, punkty zwrotne historii świata i jej własne, osobiste dramaty. Jestem pod wrażeniem tego, jak doskonale tę książkę się czyta, praktycznie nie odczuwając jej imponującej objętości. To blisko sześćset stron napisanych przyjemnym dla odbiorcy językiem chwilami balansującym na granicy między prozą a liryczną poezją. Subtelne mankamenty to dla mnie fakt, że autorka tylko pobieżnie nawiązuje do miast, zdarzeń, nawet postaci nie są zarysowane bardzo wyraziście (o Addie najlepiej pamiętam fakt, że miała siedem piegów). A przy takiej ilości stron miejsce na to było ;).

Ogólnie do takich książek podchodzę z ostrożnością. Takich - czyli tych, których popularność wyprzedza je same o dwa kroki, takich, które widać wszędzie w księgarnianych witrynach, których pełno jest na bookstagramie i nie sposób uciec przed ich popularnością. Czy Addie zasługuje na cały ten hype, który ją otacza? Nie mnie to oceniać. Rozumiem jednak, że ta książka naprawdę może się podobać: ma nieustraszoną główną bohaterkę, która zmierza przez życie sama przeciwko światu, ciekawie zinterpretowany wątek paktu z diabłem i solidne zakończenie, które skłania do głębszej refleksji nad tym, że życząc sobie czegoś, zawsze lepiej być ostrożnym, bo nasze pragnienia mogą się spełnić.

Chyba każdy przyzna, że już sam opis tej książki jest magiczny. Dziewczyna zwiera pakt z samym diabłem i do końca swojego życia nie zostanie zapamiętana przez nikogo. Ale kiedy ten koniec nastąpi, gdy żyć ma wiecznie?

Jak tu normalnie żyć, gdy dla innych praktycznie nie istniejesz?

Muszę przyznać, że to jedna z tych książek, której fenomenu trzeba się doczekać. Początek historii był dla mnie nieco nużący. Akcja zbyt wolno płynęła. Ciężko było mi się w nią wgryźć, ale na szczęście, pod koniec coś się ruszyło i czytałam już z zwiększymy zaangażowaniem. Ba! Nie mogłam się nawet oderwać od lektury. Postać Addie, choć była przyjemna, to miałam wrażenie, że jest dość papierowa. Brakowało jej takiej głębi. Za to ogólny klimat i kreacja tego świata spodobały mi się.

Reasumując wprowadzenie było dość ciężkie, ale przedstawienie wydarzeń przy końcówce wynagradza trud.

MOJA NOWA, MAŁA DEFINICJA PIĘKNA ORAZ KOMFORTU

„Niewidzialne życie Addie LaRue” to książka absolutnie przepiękna pod każdym względem. Jestem ogromną zwolenniczką wykreowanych bohaterów, świata, fabuły, a przede wszystkim pióra Schwab. Victoria zdecydowanie mnie oczarowała oraz zachwyciła.

Historia została przekazana w tak niesamowity i ujmujący sposób, że nie byłam w stanie oderwać się od książki. Każde zdanie trafiało do najgłębszych zakamarków mojego serca, pozwalając na rozkoszowanie się jego doskonałością. Wiele osób natomiast uważa „Niewidzialne życie Addie LaRue” za nudną pozycję właśnie z powodu sporej ilości opisów. Moim zdaniem, dzięki nim lektura miała cudowny klimat, a ilość przekazywanych informacji była wyważona i nie przytłaczała czytelnika.

„Nigdy nie módl się do bogów, którzy odpowiadają po zmroku”.

Pomysł na fabułę uważam za fenomenalny. Już od pierwszych stron byłam pod ogromnym wrażeniem. Dostajemy opowieść dotyczącą strachu przed zapomnieniem, potrzeby pozostawienia po sobie śladu oraz świadomości, że czas ucieka szybciej niż piasek przez palce, dlatego musimy go dobrze wykorzystać. Wplecione zostały także elementy sztuki, które idealnie komponowały się x XVIII – wieczną Francją. Bohaterowie – równie cudowni. Każdy z nich zachwycał swoją wyjątkowością i w cieniu swojej postaci skrywał intrygującą historię, która z biegiem wydarzeń przybierała kształt jako element całej układanki. Zakończenie w pewnym sensie pozostało otwarte. Skłania do kolejnych refleksji, pozostawiając nas jednak w stanie spokoju i spełnienia.

„Niewidzialne życie Addie LaRue” to zdecydowanie książka, która zapada w pamięć i chwyta za serce. Cieszę się, że miałam okazję zasmakować historii Addie, gdzie w jej świecie wszystkie wspomnienia przetoczyłyby się przez umysł, a następnie poszłyby w zapomnienie. Moim zdaniem lektura miała ogromny potencjał, który został w pełni wykorzystany. Polecam wam z ręką na sercu, ponieważ jest to pozycja warta waszej uwagi!

ARCYDZIEŁO

„Historia to idea, dziwna niczym dzika roślinka, wystrzeliwująca wzwyż, gdziekolwiek się ją posadzi.”

Victoria Schwab, autorka, dla której schematy w literaturze są dosyć obce. To już moja trzecia książka tej pisarki i kolejna lektura, która podbiła moje serce.

Tym razem autorka stawia nas przed pytaniem: „Kto chciałby żyć wiecznie?”

Addie LaRue to niczym niewyróżniająca się dziewczyna mieszkająca w małym miasteczku. W XVII - wiecznej nie ma wielu perspektyw dla młodych kobiet. Gdy rodzice oczekują od niej, że w końcu założy rodzinę i przedstawiają jej idealnego kandydata na męża, Addie woli żyć w swoim świecie pełnym marzeń. W końcu decyduje się na ostateczne rozwiazanie - ratuje się ucieczką. Jeszcze nie wie, że podczas niej popełni błąd, który zapieczętuje jej przyszłość.

„Czas zawsze kończy się na sekundę zanim jest się gotowym. Życie to wszystkie minuty, których potrzebujesz minus jedna.”

Addie zawiera pakt z diabłem. Otrzymuje to, czego bardzo pragnie - czas. Mimo, tego traci coś o wiele cenniejszego. Każdy, kogo bohaterka spotka, pokocha, polubi, nie jest w stanie jej zapamiętać. Wystarczy, że ta osoba odwróci wzrok, bądź zapadnie w sen, a wspomnienie o niej zniknie.

Ta książka jest kompletnym zaskoczeniem dla czytelników, którzy są już przyczajeni do pora Schwab. Dlaczego? Ponieważ autorka zwykła pisać książki pełne akcji, a tutaj spotykamy się ze „spokojem”. Tu nie o akcję chodzi. Kartki tej powieści zostają wręcz nasączone smutkiem, goryczą i zwątpieniem. Autorka w bezlitosny dla nas sposób obnaża wszelkie lęki współczesnego społeczeństwa. Dla młodych osób, którym życie ucieka przez place. Dla osób, które czują za dużo podobnie jak Henry. Dla osób, które szukają sobie miejsca w tym wielkim świecie.

„Czymże jest człowiek, jeżeli nie ciągiem śladów, które po sobie pozostawia wśród innych ludzi?”

Mam wrażenie, że ta książka od pierwszych stron nas czaruje. Nie tylko swoim pięknym językiem i cudowną budową, ale również główną bohaterką. Addie LaRue to kobieta, która jak każdy z nas popełnia błędy, ponosi konsekwencje swoich decyzji, ale w pewien sposób nadal jest nieugięta. Ma takie same potrzeby jak większość ludzi: czuje potrzebę zaistnienia, pozostawienia coś, jakiegoś śladu po sobie.

„Niewidzialne życie Addie LaRue” to powieść, której przesłanie nigdy się nie zestarzeje. Mam wrażenie, że ta książka może stać się klasykiem dla młodych ludzi, którzy błądzą w tym współczesnym świecie, pragnąc tylko jednego - czasu.

„Nie chcę należeć do nikogo innego, tylko do samej siebie. Chcę być wolna. Żyć, tak jak chcę, znaleźć własną drogę, kochać albo być sama, ale tylko z własnego wyboru. Jestem zmęczona brakiem wyboru, przerażona latami, które przeciekają mi przez palce. Nie chcę umrzeć tak, jak żyłam, bo to żadne życie.”