Hazel Wood

Czytając „Hazel wood” mogłabym podzielić powieść na dwie części. Pierwsza, która mi się bardziej podobała, wprowadza nas w codzienność siedemnastolatki. Poznajemy Alice i jej mamę Ellę, które od zawsze ściga pech. Ich życie to ciągłe podróże i brak stabilizacji. Alice wie, że jej babcia jest autorką książki, która cieszy się ogromnym zainteresowaniem czytelników, lecz egzemplarze „Opowieści z Uroczyska” są prawie nie do zdobycia. I choć dziewczyna bardzo by chciała poznać twórczość babci, bo brakuje jej kontaktu z innymi członkami swojej rodziny, nie jest w stanie poznać bajek zawartych w zbiorze autorstwa Althei.

Bardzo podobał mi się klimat panujący w początkowej fazie powieści. Tajemnica związana z przeszłością matki i córki, ciągłe zmiany miejsca zamieszkania i całkowite zerwanie kontaktów z babcią Alice, daje czytelnikowi do myślenia. Sprawa jeszcze bardziej się komplikuje, gdy Ella znika, a do nastolatki trafia strona z książki jej babci. Pojawienie się w mieście tajemniczych wręcz bajkowych postaci, również wywołuje niepokojące wrażenie osaczenia. Wszystkie znaki wskazują, że czas wybrać się do Hazel Wood, choć ostatnia wiadomość od Elli, odradza dziewczynie takiego ruchu.

Druga część rozgrywa się już w fantastycznym świecie, gdzie Alice zrobi wszystko by odnaleźć swoją mamę. I tutaj akcja bardzo mocno przyspiesza. Ja przyznam się, że w świecie bajek i Historii opisanych przez Althee trudno mi się było rozeznać. Już samo trafienie do Uroczyska stało się dla mnie niepojęte, a późniejsze wędrówki głównej bohaterki, wprawiały mnie w równie wielkie zdziwienie.

czytając „Hazel Wood” miałam przed oczami powieść Lewisa Carrolla, i to nie tylko z powodu imienia głównej bohaterki, ale i fantastycznego świata jaki przemierzały dziewczyny. Mrocznego, przerażającego, ale i fascynującego, w którym wszystko jest możliwe.

Książkę wzbogacają bajki pochodzące z „Opowieści z Uroczyska”, opowiedziane z pamięci przez Ellery’ego Fincha. Jest to świetny przerywnik w lekturze, który trochę rozjaśnia nam skrywane przez matkę i babcię tajemnice.

„Hazel Wood” zabiera nas w baśniowy świat pełen tajemnic i podstępnych postaci. Niepokojący klimat, zło czające się na każdym kroku i lekkość pióra sprawiają, że książkę się bardzo szybko czyta. Piękna i magiczna opowieść o odkrywaniu siebie, ale przede wszystkim o uczuciu, które jest w stanie przezwyciężyć wszystko. Z czystym sumieniem mogę Wam polecić lekturę tej książki. Szczególnie jeśli lubicie bajkowy, ale i mroczny świat, w którym trudno jest komukolwiek zaufać.

Alice ma siedmanście lat, całe życie jest z matką w drodzę uciekając przed prześladującym je pechem. Prawdziwe problemy pojawiają się kiedy Alice dowiaduje się że jej babka Althea - twórczyni kultowych baśni- zmarła. Jej matka została porwana przez tajemniczą postać z Uroczyska o którym pisała babcia Althel`a. Jedyną wskazówką jest lakoniczne zdanie ,,Trzymaj się z dala od Hazel Wood``. Wraz z kolegą z klasy Ellery`m, wielkim fanem jej babki, wyrusza na poszukiwania swojej mamy. Jakie przygody czekają na dwójkę młodych ludzi? Jaka tajemnica czeka za drzwiami Hazel Wood?

___________________________

Pierwszą rzeczą na jaką chce zwrócić uwagę to przepiękna, tłoczoną okładka, z masą detali. Robi niesamowite wrażenie i w ciągu czytania często na nią zerkałam, tak jest piękna!

Powieść próbuje przeplatać ze sobą świat baśniowy i realny, chwilami miałam zawroty głowy tak wiele się działo. Wydarzenia, sceny, krajobraz, pomieszczenia i nastrój głównej bohaterki zmienia się jak w kalejdoskopie. Klimat książki jest dość mroczny i ponury, baśnie babci Althel`i są dziwne, pełne bólu,brutalne, nie ma co liczyć na zakończenie `i żyli długo i szczęśliwie` , i właśnie taka jest ta książka.

Koncówka mocno mnie wciągnęłą.

Hazel Wood załazi za skórę, ciężko jest mi sprecyzować moje uczucia do niej. Wyniosłam z niej jedną bardzo ważną lekcję - to my piszemy własną Historię , nie los czy Bajarka, od nas zależy jaką drogą pójdziemy- tego doskonałym przykładem jest Alice.

"Była doskonała. Bez pouczania. Z cudowną magią i strasznym, brutalnym światem, takim, gdzie dzieją się kiepskie rzeczy."

Nigdy nie wiem, czy porównanie książki do innej - pomaga czy przeszkadza. Bardziej skłaniam się do tej pierwszej opcji i dlatego mówiąc o genialnym Hazel Wood, nie sposób nie wspomnieć o "Atramentowej krwi" czy "Alicji w krainie czarów".

Wiedziałam, że pod tą cudowną okładką - swoją drogą to chyba najpiękniej wydana książka tego roku (trzeba opatrzeć to na żywo, żadne zdjecie nie oddaje tego tłoczenia na okładce), kryje się historia z gatunku fantastyki, jednak nie sądziłam, że to będzie taki realizm fantastyczny. W dodatku w takim "koszmarnym" klimacie.

Baśniowa atmosfera, mroczna, wręcz ocierająca się o horror. A wstawki z bajkami wręcz przyprawiały mnie o ciarki, chociaż ja należę do tych strachliwych, więc wiecie. Początek wydaje się banalny, typowo młodzieżowy, ale im bliżej tajemniczego Hazel Wood tym bardziej odkrywamy niezwykłość świetnie wykreowanego świata. Opisany w spokojny sposób, który dodatkowo jeszcze podkreśla "koszmarność" tej lektury. Nie bez powodu wspominiałam o "Atramentowej krwi", bo jeśli czytaliście i podobała wam się, to podobny wątek znajdziecie w Hazel Wood. Tyle że bardziej "dorosły". Dojrzalszy i mroczniejszy.

Jestem pozytywnie zaskoczona tą powieścią, chociaż jest na tyle oryginalna, że zdania na jej temat mogą być mocno podzielone. Ale czy emocje jakie wywoła nie świadczą o jej potencjale? Ja polecam.

„Dotarła do mnie beznadzieja mojej sytuacji. Byłam bezdomna. Nie mogłam skontaktować się z mamą. Ścigało mnie coś, czego zakresu nie byłam w stanie zobaczyć czy pojąć. Byłam wymęczona, a bez Fincha zostałabym zupełnie sama.”Dziękuję” – to za mało, a „przepraszam” zupełnie nie na miejscu. Aż się wzdrygnęłam.”

Alice większość swojego życia spędziła jeżdżąc z matką od miejsca do miejsca, uciekając przed prześladującym je pechem. Jej babką jest Althea Proserpine, autorka mrocznych opowieści. Kiedy umiera, zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Wkrótce znika matka Alice, jak się okazało, została porwana przez jedną z postaci baśniowych opowieści, które napisała jej babka. Matka pozostawia Alice jedyną wskazówkę: trzymaj się z dala od Hazel Wood. Czy Alice posłucha matki?

Fabuła „Hazel Wood” opiera się przede wszystkim na zbiorze baśni napisanych przez babkę Alice. Lecz jeśli spodziewacie się opowieści z morałem, które opowiadane były przez waszych rodziców w dzieciństwie to od razu muszę wam powiedzieć, że nie ma to z nimi nić wspólnego. Melissa Albert stworzyła mroczny i przerażający świat, w którym nie brakuje brutalności, a niebezpieczeństwa czekają na każdym kroku. To mroczna bajka, która wciąga czytelnika w swój świat już od pierwszych stron i trzyma w napięciu do końca, nie jesteśmy w stanie przewidzieć nawet co nas spotka w kolejnym rozdziale nie mówiąc już o samym zakończeniu. Pismo autorki jest naprawdę bardzo dobre. Pomysł na książkę – genialny. Podobało mi się tutaj naprawdę wszystko – fabuła, postacie, wykonanie. Nie miałam problemu aby oczami wyobraźni podróżować razem z główną bohaterką dzięki barwnym i szczegółowym opisom. Postacie, choć pełne wad i czasami irytujące, były realistycznie wykreowane. Widziałam, że niektórzy mieli problem z książką w mniej więcej drugiej połowie, kiedy to już zagadka tajemniczego zniknięcia została rozwiązana, ale mi to wcale nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Do tego przepiękne wydanie książki, twarda i tłoczona oprawa, cudo!

Lubię sięgać po niebanalne pozycje, a ,,Hazel Wood" Melissy Albert niewątpliwie taka jest.

Alice miała już 17 lat i jej wcześniejsze życie kojarzyło się z nieurastającym pechem i ciągłymi przeprowadzkami. Nigdzie nie mogła z mamą zagrzać miejsca na dłużej. Teraz mieszkały z mężem kobiety, jednak dowiedziały się, że zmarła babcia Alice. Czy to zdarzenie miało coś zmienić w ich życiu?

Nie ukrywam, że miałam względem tej książki całkiem spore oczekiwania. Tak mniej więcej przez połowę czytałam ze średnim zainteresowaniem. Później jednak akcja zaczęła się niesamowicie rozkręcać i zakończenie tej powieści było nie lada przyjemnością.

Powieść jest typowo z typu pozycji młodzieżowych, jednak pojawia się w niej także motyw bajek, napisanych przez babcię Alice. Dopiero w późniejszym etapie fabuły zaczynają one mieć nie lada znaczenie dla całej sprawy. Autorka posługuje się plastycznym językiem, dzięki czemu czyta się naprawdę przyjemnie.

,,Hazel Wood" to legendarna posiadłość, ale nie tylko. Sporo w tej kwestii niedomówień, które wyjaśniają się później. Jeśli lubicie niebanalne historie, to ta powieść będzie dla Was idealna.

Powieść Melissy Albert to zaplątana historia Alice Prosperine, gdzie rzeczywistość przeplata się z magicznym światem Uroczyska, które jej babka opisała w swoim debiucie. Hazel Wood, inspirowane baśniami, samo w sobie staje się wręcz jedną z nich i zabiera Czytelnika do świata pełnego grozy, cierpienia, zemsty i śmierci. W końcu nie wszystkie bajki były dobre.

Hazel Wood, nasączone niejednoznaczną przemocą jest zwariowane, nieprzewidywalne i tym samym całkowicie nietuzinkowe. Jestem zachwycona wielowymiarowością fabuły i pierwszorzędnym pomysłem Melissy Albert na stworzenie interaktywnego świata. Bajki, które snują bohaterowie - fascynują i niesamowicie pochłaniają. Podobnie wykreowane postacie, będące filarem dobrej opowieści, są różnorodne, niespotykane i szalenie interesujące.

W Hazel Wood często nagle coś się dzieje, akcja lubi pędzić, zwłaszcza odkąd Alice ktoś zaczyna śledzić, a jej przyjaciel Finch zostaje wplątany w książkową intrygę autorstwa Altheay Prosperine, babci Alice, której jest ogromnym fanem. Melissa Albert operuje bardzo plastycznym i równie lekkim piórem, które ma zdolność natychmiastowego przeniesienia nas do innego świata. Nie mogłam oderwać się od Hazel Wood, było to coś nowego i tak orzeźwiająco świeżego.

Wydawnictwo Media Rodzina dało się poznać poniekąd nie tylko z doboru ciekawych pozycji książkowych, ale także pięknych ich wydań. Aż chce się chwytać w dłoń książkę i cieszyć tłoczonymi wzorami, twardą okładką, a także klimatem, który w tym przypadku jest odrobinę mroczny. Na okładce widnieje dumny napis „Trzymaj się z daleka od Hazel Wood”, a ja nie mam zamiaru tego zrobić. Czasem trzeba być buntowniczką, nawet jeśli przyniesie to nam wiele nieoczekiwanych wydarzeń. Nie otrzymacie tutaj różowych, cukierkowych księżniczek, ale coś o wiele bardziej ciemniejszego, mroczniejszego, a zarazem przyciągającego naszą uwagę.

„Na moment uśmiechnęły mu się również oczy. Pojedyncze lśnienie pośród ciemnych wód”.

Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Alice, dziewczyna urodziła się mając całe czarne oczka, położna nie potrafiła zostać z nią na tyle długo, aby ją umyć, ciekawe prawda? Akcja rozgrywa się w czasach współczesnych, a mianowicie w Nowym Yorku, jednak nie jest to jedyne miejsce, w którym znajdziemy się wspólnie z bohaterami. Ten drugi jest znacznie mroczniejszy przepełniony różnymi istotami, wciągający w swój mistycyzm, co niekoniecznie dobrze wróży.

„Uroczysko nie jest już takie samo bez Historii. Wszystko się rozmywa”.

Matka dziewczynki Ella nie potrafiła nigdzie na dłużej zagrzać miejsca, ich życie w większości polegało na ciągłej podróży, jakby uciekała przed samym diabłem. Nie pozostają w jednym miejscu przez długi czas ponieważ, pech podąża za nimi i wraz z nim nastaje wiele zniszczeń. Babcia dziewczynki Althea jest autorką mrocznych historii, żyje w odosobnieniu, ma swoją posiadłość w Hazel Wood, gdzie także umiera. Alice została porwana w wieku sześciu lat przez mężczyznę o rudych włosach, który twierdził, że zabiera ją do babci. Nigdy nie została skrzywdzona i nie widziała Althei, była przetrzymywana w zamknięciu. Skrzywdziło to ją na tyle, że musiała poddać się terapii. Dla dziecka przetrzymywanie, uprowadzenie jest niezwykle traumatycznym wydarzeniem. Takim, które nie zawsze można wyrzucić ze swojej pamięci. W przypadku Alice jest to, coś innego, pewnego rodzaju fascynacja, brak lęku na samą myśl o rudzielcu, a nawet dziwna tęsknota za miejscem, do którego była zabrana. Czy jest tutaj drugie dno?

„Każdy z nas był osobną wyspą, a zebrano nas w jakiś nieprawdopodobny archipelag”.

Pech zdaje się prześladować tą rodzinę, ponieważ matka dziewczyny zostaje porwana w bardzo dziwnych okolicznościach i zostawia córce wiadomość: trzymaj się z daleka od Hazel Wood. Alice nie ma nikogo, do kogo mógłby się poza niedawno poznanym Ellery’m Finch’em, który jest fanem twórczości Althei. Bohaterowie stworzyli niepewną więź i zdecydowali się wyruszyć w podróż do Hazel Wood.

Główna bohaterka jest nastolatką i to niezwykle zbuntowaną, nie można jej odmówić inteligencji, czy ambicji, jednak nie jest typem dziewczyny, z którą się utożsamimy. Myślę, że okres buntu przez, który przechodzi ma wpływ na to, jakie życie prowadziła z matką, która była jedyną osobą, z którą się liczyła. Nagle to wszystko się zmienia, zostają rozdzielone i dziewczyna zostaje zupełnie sama z mnóstwem pytań, a żadnych odpowiedzi nie otrzymuje. Jest niezwykle uparta, nie słucha nikogo, czasami budzi się w niej wrogość i agresja, jakby buntowała się przed tym, co zgotował jej los. Ciekawi mnie zamysł autorki i dalszy rozwój postaci, czuję, że jeszcze nie jednym nas zaskoczy.

W „Hazel Wood” pojawia się motyw drogi, którą muszą przebyć bohaterowie, aby sięgnąć do celu, przejść przemianę i wyjaśnić skrywane wcześniej sekrety. Bajki, które napisała Althea, nie były naszymi zwykłymi baśniami z szczęśliwymi zakończeniami, to makabryczne opowieści na ogół z postaciami, które nie miały nawet pozorów człowieczeństwa.

Styl autorki jest bardzo opisowy, sposób, w jaki przedstawiła świat jest tak wspaniały, że z łatwością mogłam sobie wyobrazić każdy, nawet ten najmniejszy detal. Mimo nieszczególnej sympatii do głównej bohaterki chętnie podróżowałam z nią przez ten cały czas, rozwiązywałam kolejne tajemnice, dałam jej szansę i nie czułam się przez to źle, czy zawiedziona. Z niecierpliwością będę wyczekiwała kolejnego tomu mając nadzieję, że nie przyjdzie mi na niego zbyt długo czekać.

Dawno już nie czytałam fantastyki, więc miło było zajrzeć do tego niesamowitego świata inspirowanego „Alicją w Krainie Czarów”. Szczególnie, że książkę pochłonęłam w mgnieniu oka. Przez tą historię dosłownie się płynie.

Alice jest siedemnastolatką, która większość swojego życia spędziła z matką w drodze, uciekając przed pechem. Kiedy umiera Althea Prosephine, autorka kultowych mrocznych opowieści i babka Alice, której nigdy nie poznała, matka dziewczyny jest pewna, że ich pech się skończył. W końcu postanawia skończyć z uciekaniem i zamieszkać w jednym miejscu na stałe.

Kiedy Ella znika, dziewczyna za wszelką cenę chce odnaleźć matkę, mimo, że ta kazała trzymać jej się z daleka od Hazel Wood.

Pomaga jej w tym kolega ze szkoły i wielbiciel Althei - Ellery Finch. Opowiada jej kilka historii, z książki jej babki, których nigdy nie miała możliwości przeczytać, a jak się okazuje są prawdziwe.

„Hazel Wood” to książka, która w niesamowity sposób działa na wyobraźnię czytelnika i wciąga tak, że ciężko się od niej oderwać. Zostajemy wprowadzeni do świata, gdzie wszystko jest możliwe.

Bardzo podobał mi się poetycki język powieści. Mnóstwo tajemnic i kłamstw.

Szczerze mówiąc nie tego się spodziewałam. Liczyłam na coś bardziej przypominającego „Alicję w Krainie Czarów”, ale zostałam miło zaskoczona, dostając jedyną w swoim rodzaju opowieść, pełną oryginalnych, mrocznych baśni.

Jestem zakochana w tej historii i z pewnością jest to jedna z najlepszych książek, jakie miałam okazję przeczytać w tym roku.

Pod tą cudowną okładką kryje się równie niesamowita historia, którą na prawdę warto przeczytać!

„Kiedy Alice się urodziła, jej oczy były czarne od jednego końca do drugiego.”, czyli mroczny baśniowy świat w wykonaniu Melissy Albert.

Hazel Wood to książka z pogranicza wielu gatunków: new adult fantasy, dark fantasy, ale nie brak tutaj także elementów grozy. Momentami jest naprawdę mrocznie. Motyw baśni, dziwni bohaterowie i tajemnicze Uroczysko. Będziecie trzymać się z dala od Hazel Wood czy może wręcz przeciwnie dacie ponieść się magii tego miejsca?

Alice, główna bohaterka, to z pozoru zwykła siedemnastolatka, której jednak nie opuszcza pech. Z tego powodu wraz z matką Ellą jest zmuszona do częstych przeprowadzek. Przez większość swojego życia była w drodze. Poznajemy, gdy znajduje się w Nowym Jorku i wiedzie z pozoru normalne życie. Wszystko się zmienia, gdy jej matka zostaje porwana, a ona dostaje tajemniczą wiadomość. Na pomoc przychodzi jej kolega ze szkoły: niezwykle bogaty Ellery Finch, który jest jednocześnie wielkim fanem baśni napisanych przez babcię głównej bohaterki. Aby odzyskać matkę, musi udać do owianego tajemnicą Hazel Wood.

Hazel Wood to miejsce pełne przerażających postaci, legend i baśni, a Historie mogą zostać zapomniane. Alice od dziecka chciała dowiedzieć się czegoś więcej o swojej babci, autorki Opowieści z Uroczyska. Wystrzegała się dziwacznych fanów swojej babki, ale teraz nie ma wyboru i musi skorzystać z pomocy jednego z nich.

Opowieści z Uroczyska to zbiór kilkunastu przerażających i momentami dziwnych i niepokojących baśni napisanych przez Altheę Proserpine. Kilka z nich możemy poznać dzięki opowieściom Fincha, który przeczytał każdą z nich po kilka razy. Jak na prawdziwego fana przystało, jest podekscytowany możliwością odwiedzenia Uroczyska.

Hazel Wood to powieść drogi. Alice wraz z Finchem próbują dostać się do Uroczyska. Podczas swojej podróży spotykają na swojej drodze przerażające przeszkody i baśniowe osoby takie jak Katherine-Dwukrotnie-Zabitą.

„Czekaj, aż się liście zaczerwienią, i nicią świat ci zaszyją. Jeśli podróży swej nie ukończysz, to bój się, kiedy wzejdzie słońce.”

Książka jest napisana prostym, lekkim językiem, sporo dialogów (które czasami irytowały – te urwane zdania) i kilka świetnych nawiązań [Adres usunięty]. do Harry'ego Pottera. Wielu określa Hazel Wood współczesną Alicją w Krainie Czarów i zgadzam się z tą opinią (nawet główna bohaterka ma imię Alice). Książka kierowana jest głównie do młodzieży, ale i osoby starsze znajdą w niej coś dla siebie. Wciąga od pierwszej strony nie pozwalając oderwać się. Widmo tajemniczego świata sprawia, że czyta się w napięciu i oczekuje się wyśnienia.

Czasami robi się dosyć dziwnie, ale chyba o to chodziło. Uroczysko to tajemnicza kraina, jeden z wielu światów jak się później dowiadujemy. Zachwycił mnie sposób, w jaki autorka wykreowała spowite tajemnicami Uroczysko. Główna bohaterka nie irytowała mnie swoją niewiedzą (bałam się, że tak będzie), a Finch zdobył moją sympatię. Chciałabym poznać kontynuację przygód Fincha, na pewno byłaby to niezła zabawa. Według [Adres usunięty] i samej autorki jest zaplanowany sequel Hazel Wood, który ma ukazać na początku 2020 roku. Nie mogę się doczekać!

Jeszcze na koniec pozachwycam się okładką. Media Rodzina, dobra robota! Okładka jest śliczna i oddaje klimat opowieści.

Nie wahaj się dłużej i udaj się do Hazel Wood...

"Hazel Wood" autorstwa Melissy Albert to niesamowita i intrygująca powieść, która wciąga czytelnika w mroczny świat baśni i tajemnic. Autorka zdołała stworzyć niezwykłą historię, łączącą elementy fantasy i thrillera.

Książka opowiada o Alice, młodej dziewczynie, która wychowała się przy nieustannie zmieniającej miejsce zamieszkania matce. Jej babcia, Althea, to słynna autorka niezwykle mrożących krew w żyłach baśni. Książki Althei zdobyły kultowy status, ale nikt nie znał jej prawdziwej historii. Kiedy matka Alice nagle znika, dziewczyna wyrusza w podróż do odległego Hazel Wood, poszukując odpowiedzi na pytania o swoją przeszłość.

Alice jest złożoną i niezwykle interesującą bohaterką. Jej wytrwałość i determinacja, pomimo stawianych jej trudności, sprawiają, że ja ją polubiłam, chociaż może być momentami irytująca.

Poznawanie mrocznej historii jej rodziny i wchodzenie w świat baśni stwarza fascynujące doświadczenie czytelnicze. Świat stworzony przez Melissę Albert jest pełen tajemnic i niesamowitych zdarzeń. Przejście z rzeczywistości do Hazel Wood, miejsca z baśni, jest płynne i nieustannie zaskakujące. Baśnie opisane w książce są przerażające i tajemnicze, a ich wpływ na rzeczywistość sprawia, że granica między światem baśni a rzeczywistością zaczyna się rozmazywać.

Napięcie w powieści jest nieustanne, a tajemnice rozwiązują się stopniowo, co trzyma czytelnika w stałym napięciu. W miarę jak Alice odkrywa coraz więcej tajemnic Hazel Wood, powieść staje się coraz bardziej fascynująca.

Język użyty przez autorkę jest piękny i poetycki, co nadaje książce wyjątkowy klimat. Opisy baśni i ich wpływ na świat oraz postacie są mistrzowsko napisane.

"Hazel Wood" to książka, która wciąga czytelnika w mroczny i intrygujący świat, pełen baśniowych tajemnic i nieoczekiwanych zwrotów akcji. To historia o rodzinie, tajemnicach i odwadze, która z pewnością zostanie w pamięci czytelnika na długo. Dla miłośników mrocznych baśni i niekonwencjonalnych powieści fantasy ta książka jest absolutnym "must-read".

Przerażająca powieść, która poruszy każdą niepokorną duszę. Hazel Wood wprowadza nowe spojrzenie na bajki zaczynające się „Dawno, dawno temu…„.

Książka Hazel Wood była dla mnie największym zaskoczeniem tego roku. Z każdą historią chciałem więcej i więcej. Ciężko było oderwać wzrok. Sposób przedstawienia i połączenia świata rzeczywistego z baśniowym to strzał w dziesiątkę.

Autorka bardzo powolnie wprowadzała świat bajek. W sposób, jaki to zrobiła, jest świetny. Dzięki temu nie było zbytniego chaosu w fabule i niedokończonych wątków. Przez pierwszą połowę mieliśmy wprowadzenie i rozwijanie. Co uważam za duży plus. Nie ma skoku na głęboką wodę. Akcja bardzo dynamicznie się rozwija.

Mrok, jaki wprowadziła Melissa Albert do powieści Hazel Wood, przyprawia o gęsią skórkę. Świetnie wpasowuje się w fabułę. Wprowadza ton grozy i tajemniczości. Bardzo cenię książki, które nie podają informacji na tacy. Każda wskazówka uzyskana przez Alice potęguje niewiedzę o życiu jej babki — Althei Poserpine.

Dość ciekawie jest opisana główna bohaterka — Alice. Sam sposób przedstawienia dziewczyny jest dość ciekawy. Niegrzeczna, egoistyczna. Nie umiejąca pogodzić się z tym, że dorastała w biedzie i bez stałego miejsca zamieszkania. Nie potrafi przyznawać się do błędu. Ciężko jest utożsamiać się z Alice. Jedynie można zrozumieć jakimi wartościami się kierowała.

Najciekawszą i najrozsądniejszą postacią w książce Hazel Wood był Finch. Jedyny zwraca uwagę na zachowanie Alice, która doszukuje się podtekstu na przykład: rasizmu. Finch jest bardzo pokorną osobą. Nie zwraca uwagi na dobra materialne. W przeciwieństwie do Alice, która zazdrości mu bogactwa i uprzywilejowania. Mogłoby być więcej scen z tym bohaterem.

Ogromnym plusem jest możliwość przeczytania niektórych rozdziałów Althei Proserpine, która wydała mroczne opowieści. Znalezienie jej książki graniczy z cudem. Szkoda, że tak mało. Bardzo miło się czytało i czuć było klimat danej powieści. Mam nadzieję, że w drugim tomie będzie znacznie więcej rozdziałów...

Więcej na: [Adres usunięty]

Wybierając lekturę do przeczytania nie zważam na kategorie. Nie interesuje mnie czy dany tytuł zaliczany jest do young adult, młodzieżówek, czy queer literature - ważne jest, aby historia była ciekawa. I na taką właśnie historię liczyłam wybierając „Hazel Wood”.

I chociaż pozornie wszystko się zgadza, bo lubię, gdy w książce przenikają się świty i wymiary, jest tajemnica, niepewność, oczekiwanie, to jednak coś mi tu nie do końca zagrało.

Alice większość swojego siedemnastoletniego życia spędziła w aucie. Przenosiła się z matką z jednego miasta do drugiego, nieraz nawet kilka razy w roku. Gdy tylko w miejscu, w którym się zatrzymały dościgał je pech, ruszały w dalszą drogę. Przestały uciekać z nadejściem informacji o śmierci Althei Proserpine - tajemniczej pisarki, babki Alice.

Spokojne życie jednak nie było im pisane - pewnego dnia po powrocie ze szkoły, Alice odkryła, że jej matka, ojczym i przyrodnia siostra zostali porwani. Dziewczyna nie wiedząc co robić, poprosiła o pomoc Fincha, fana twórczości Althei. Alice podejrzewała bowiem, że historie, które opisała jej babka odgrywają tutaj ważną rolę, wszak porywacz zostawił w mieszkaniu kartkę z „Opowieści z Uroczyska”. Problem polegał na tym, że Alice nigdy nie przeczytała tej książki, nie poznała też swojej babki.

Nieoczekiwanie Harold i Audrey zostają wypuszczeni przez porywaczy, stąd Alice i jej przyjaciel wiedzą, że za porwaniem Elli

stoi ... Uroczysko. Młodzi bohaterowie postanawiają za wszelką cenę dotrzeć do posiadłości Hazel Wood, w której mieszkała Althea Proserpine, przypuszczając, że tam znajdą odpowiedzi na nękające ich pytania.

Tak jak wspomniałam, mamy tu wszystko, aby otrzymać genialną książkę. Świat realny przeplata się z fantastycznym, postaci nie z tego wymiaru spacerują po ulicach Brooklynu, zło i niebezpieczeństwo czają się za każdym drzewem i nie wiadomo komu można zaufać... Ale lektura mnie nie pochłonęła, im więcej przeczytałam, tym bardziej nie miałam ochoty na więcej. Główni bohaterowie mnie irytowali, historia jakoś się nie kleiła, czytania nie ułatwiały pojawiające się w tekście literówki. Wiem, że książka ma różne opinie - jednych zachwyca, innym zupełnie się nie podoba.

Czy Wam przypadnie do gustu musicie sprawdzić sami.

Książka fajna choć czasami zdarzają się niepotrzebne informacje. Historia bohaterki wciągnęła mnie bardziej w drugiej połowie książki. Nastolatkowie próbują dostać się do "Uroczyska" , wtedy akcja zaczyna się rozwijać.