Gdyby ocean nosił twoje imię

Książka, która na bardzo długo zapadnie w mojej pamięci. Wątek o nienawiści rasowej bardzo dobrze poruszony, opisany, skłania nas do głębokich refleksji. Wątek miłosny cudowny, nie do końca oczywisty i przewidywalny. Całość cudowna. Mocno polecam.

"Gdyby ocean nosił Twoje imię" to wciągająca powieść Tahereh Mafi, która porusza tematykę miłości, utraty, samookaleczania oraz emocjonalnej traumy. Główną bohaterką jest Kenna, dziewczyna o trudnej przeszłości, która nie potrafi poradzić sobie z własnymi emocjami. W wyniku traumy z dzieciństwa, Kenna zaczyna ranić samą siebie, co tylko pogłębia jej cierpienie. W miarę rozwoju fabuły, poznajemy tajemnice i sekrety, które kryją się za tym zachowaniem, a także śledzimy, jak bohaterka stara się radzić sobie z przeszłością i przezwyciężać swoje demony. Jednym z największych atutów tej książki jest piękny, poetycki język, który pozwala czytelnikowi wczuć się w emocje i myśli bohaterki. Autorka potrafi doskonale oddać lęki i niepokoje Kenny, a także zbudować napięcie, co sprawia, że książka trzyma w napięciu do samego końca. Jednocześnie, niektóre wątki w powieści mogą wydawać się trochę przewidywalne, a postaci nie zawsze są dobrze rozwinięte i mają swoje silne strony i słabości. Jednak mimo tych drobnych wad, "Gdyby ocean nosił Twoje imię" to zdecydowanie warta uwagi i ciekawa lektura dla miłośników psychologicznych powieści o młodych bohaterach, którzy stawiają czoła swoim wewnętrznym demonom.

Szczerze mówiąc, o ile oryginalny tytuł ("A Very Large Expanse of Sea") pasuje do treści książki, to polskiego tłumaczenia absolutnie nie potrafię z nią powiązać. Czekałam na ten moment WOW, gdy nabierze ono sensu, ale niestety się nie doczekałam. I to chyba tyle na temat minusów tej książki, teraz będę się już tylko zachwycać.

Zacznijmy od tego, że w końcu jakaś książka podejmuje tematykę nastoletnich muzułmanek w "normalnym" życiu. Oczywiście jest wiele książek, reportaży, które pokazują dramat młodych kobiet w krajach arabskich, ich cierpienia, które często żądają im najbliżsi. Ale tutaj główna bohaterka ma kochających rodziców i brata, który wspiera ją przez cały czas. Pokazuje inną stronę tej religii: nie skrajnych radykałów, którzy zmuszają kobiety do zakrywania ciała, ale nastolatkę, która sama chce nosić hidżab, bo tak się czuje dobrze, pewniej. Jej problemem nie są ograniczenia religijne, wręcz przeciwnie: dzięki chuście czuje, że ma kontrolę nad swoim życiem. Trudności przysparzają jej za to nietolerancyjni rówieśnicy i dorośli. Traktują ją bardzo stereotypowo. Za to ona odwdzięcza się wulgarnymi słowami i gestami oraz podobną ignorancją. I to kolejny plus, bo Shirin nie jest cicha i uległa, tylko waleczna i pyskata. Dzięki temu przy czytaniu nie są się nudzić.

Następna zaleta: Ocean jest cudowny. Taki kochany, troskliwy... Do tego jeszcze przystojny... Idealny chłopak. Ale według Shirin nie dla niej...

Miałam już nie pisać nic o wadach, ale jest jeszcze jedna malutka: zakończenie. Jak można zakończyć książkę w takim momencie i nie wydać od razu drugiej części?! Nie wiem, czy w ogóle druga część jest w planach. Ale ja chcę się dowiedzieć, co się stało dalej! Ta historia nie mogła się po prostu tak skończyć!

Podchodząc do czytania tej historii, myślałam o przepełnionej do szpiku kości słodyczą i tradycyjnymi problemami typowych licealistów. Znalazłam tu o wiele więcej jednak to nie zmienia faktu, że ilość wypowiedzianych słów WOW doprowadzało mnie wręcz do wścieklizny. Co to za rozmowa kiedy jedno mówi WOW, a drugie odpowiada mu zazwyczaj AHA.

Historia młodej muzułmanki, rozgrywająca się niedługo po tragedii z 11 września. Dziewczyna wraz z rodziną przeprowadza się po raz dwunasty do kolejnego miasteczka. Tym samym Shirin, po raz kolejny rozpoczyna swój PIERWSZY dzień w szkole. Chce być niewidzialna, jednak fakt kim jest i że nosi „to coś na głowie”, sprowadza na nią wiele przykrości i obelg. Swoje zainteresowanie i chęć przetrwania kieruje w stronę breakdance’u. Wraz z bratem i przyjaciółki zakładają własną grupę taneczną. Wszystko by było w porządku, gdyby na jej drodze nie pojawił się przystojny Ocean. Rozpoczyna się walka o szczęścia, przetrwanie, miłość. Tak bardzo było to przykre, że ludzie zostają wrzucani do jednego worka i oceniani przez pryzmat tego, czego nie zrobili. Bo jej „rasa”, jest zła i skażona. Książkę czytało się bardzo szybko, zarwałam z nią nockę. Czasami styl był rozbudowany i ładny, a czasami miałam wrażenie , że dziecko się dorwało i pisze cztery razy jedno słowo w dwóch zdaniach pod rząd. Staram się zazwyczaj wynosić z książek coś więcej niż samą historię i tu znalazłam ważny temat jakim jest akceptacja i tolerancja nie tyle siebie, jak ludzi wokół nas.

Temat hejtu i nienawiści wśród nastolatków jest mi, jako nauczycielki i wychowawczyni, szczególnie bliski. Okres dojrzewania jest szczególnie wyjątkowy i wrażliwy i to właśnie wtedy kreuje nasze postrzeganie na świat i otaczające nas środowisko. Temat ten poruszany jest w wielu pozycjach, "Gdyby Ocean Nosił Twoje Imię" należy do jednej z nich.

Tahereh Mafi porusza temat dyskryminacji rasowej i religijnej w Stanach Zjednoczonych. Do jednego z liceów chodzi całkiem zwyczajna i niczym się wyróżniająca Shirin. No właśnie... poza jednym. Jest kilkanaście miesięcy po ataku z 11. września, a ona, z wielką dumą, na swojej głowie nosi hidżab. I deklaruje się jako muzułmanka. To za wiele dla uczniów z jej szkoły. Codziennie jest ofiarą wyśmiewania, obrażania i dyskryminowania ze względu na te postawy. Jedynym ratunkiem dla niej jest muzyka i taniec. Ratunkiem od świata, którego nienawidzi, i ludzi, którzy ją krzywdzą. Jednak czy wszystko jest takie czarno-białe, czy może, jak śpiewa Katie Melua: "Klawisze pianina są czarne i Białe, Ale brzmią jak milion kolorów w Twoim umyśle"? Dzięki pewnemu chłopakowi, noszącym dziwne imię Ocean, zmienia się całe jej życie. Nie tylko w sensie uczuciowym, ale też światopoglądowym i w sposobie postrzegania na rzeczywistość. To ON otwiera jej oczy na wiele aspektów, których nie chciała do siebie dopuścić. I choć ich historia nie kończy się happy endem, to zakończenie nie rozczarowuje. Przeciwnie, cała książka przysporzyła mnie o wiele wylanych łez i wiele przeżyć wewnętrznych. Bardzo kibicowałam głównej parze i wczuwałam się w decyzje Shirin. Myślę, iż idealnie odzwierciedlona jest tam postać nastolatki-autsajderki w świecie, z którym się nie asymiluje. Jest to na pewno wyjątkowa pozycja, która nie powinna być kategoryzowana jedynie jako historyjka dla młodzieży.Każde pokolenie wyciągnie coś z lektury tej pozycji. Jest to moja pierwsza książka tej autorki jednak na pewno sięgnę po inne :)

Po książkę Tahereh Mafi sięgnęłam kilka miesięcy temu w oryginale i bardzo mi się podobała. Więc z chęcią sięgnęłam po polską wersję, ponieważ chciałam ponownie przeżyć historię Shirin.

Akcja toczy się kilka miesięcy po wydarzeniach z 11 września 2001 roku, po zamachu na Word Trade Center. Szesnastoletnia Muzułmanka Shirin wraz z bratem Navidem i rodzicami przeprowadza się do nowego miasta. A co za tym idzie - czeka ją nowa szkoła, nowe otoczenie, nowi znajomi. Od początku pobytu w nowej szkole nastolatka spotyka się z negatywnym traktowaniem, nawet przez nauczycieli. Ze względu na swoją religię nosi hidżab, który rówieśnicy wyśmiewają.

Shirin stroni od rozmów z innymi. W wolnym czasie razem z bratem i jego nowymi kolegami tańczy breakdance.

Wszystko zmienia się gdy na jej drodze staje Ocean James. Chłopak nie szydzi z dziewczyny, wręcz przeciwnie. Chce ją poznać. Ich relacja rozwija się w subtelny i przyjemny w odbiorze sposób.

Autorka poruszyła temat rasizmu, czyniąc z książki bardzo mądrą i wartościową młodzieżówkę, która zostanie w Waszej pamięci. Serdecznie polecam!

Shirin nie ma łatwego życia. Minęło kilka miesięcy od zamachu 11 września. Dziewczyna jest muzułmanką, jednak urodziła się w Ameryce i czuje się amerykanką, jednak co chwila się przeprowadza. Rozpoczyna naukę w nowej szkole i spodziewa się tego co zawsze: szyderstw, oskarżeń i odrzucenia. Tym razem jednak jest inaczej. Poznaje Oceana, któremu nie przeszkadza jej pochodzenie, a nawet je bardzo interesuje. Dziewczyna musiała stworzyć wokół siebie mur, by nie oszaleć z powodu dręczenia. Czy Ocean przebije ten mur? Czy Shirin odnajdzie się w nowej szkole? Czy czeka ją kolejna przeprowadzka?

O tej książce mówiła się dużo zanim jeszcze została wydana po polsku. Wszyscy się nią zachwycali i normalnie wyskakiwała z lodówki. Musiała się przekonać na własnej skórze, co w trawie piszczy. Gdy po nią sięgnęłam to na początku Shirin mnie denerwowała. Jednak im dalej byłam, tym bardziej zaczęłam ją rozumieć i wręcz współczuć.

Historia nie jest lekkim czytadełkiem na jeden wieczór. to powieść, którą się chłonie, jednak i też się z niej coś wynosi. Możemy poznać osobę innego pochodzenia i jej perspektywę. Główna bohaterka nie ma w życiu łatwo. Nie dość, że bycie nastolatkiem to czas, gdzie szukamy siebie i próbujemy dopasować się do otoczenia, to Shirin jako muzułmanka musi znosić szyderstwa, fałszywe oskarżenia i ubliżenia z powodu własnych korzeni.

Bohaterowie są piekielnie dobrze wykreowani. Inaczej nie potrafię tego określić. Shirin to dziewczyna twarda i z charakterem. Nie poddaje się opinii publicznej i wierzy we własne przekonania. Jednak też ucieka przed ludźmi, lata odizolowania sprawiły, że ciężko jej komuś zaufać. Zaś Ocean to chłopak, który łatwo się nie poddaje, nie chce dostosowywać się do rówieśników i ma własne zdanie. Nie zważa na to, że ktoś ma inne pochodzenie, dla niego ważny jest charakter drugiej osoby.

Książka jest przepełniona emocjami. Czasami od ich nadmiaru musiała przerywać czytanie by odetchnąć. To powieść, która łapie za serducho i zostawia po sobie ślad. Wielokrotnie śmiałam się z tekstów Shirin i płakałam, gdy rówieśnicy byli naprawdę okrutni.

Według mnie tą książkę powinien przeczytać każdy. To powieść świetnie napisana, z przesłaniem, pełna emocji i pokazująca jak trudno być sobą we współczesnym świecie. Coś po prostu genialnego!

Nie spodziewałam się, że książka wzbudzi we mnie takie emocje, od dawna bardzo chciałam przeczytać młodzieżową książkę z motywem miłości- ta była dla mnie idealna.

Kiedy po raz pierwszy usłyszałam, że wydawnictwo We Need YA postanowiło wydać najnowszą książkę Tahereh Mafi nie posiadałam się ze szczęścia. W tamtej chwili byłam gotować rzuć w kąt wszystkie rozpoczęte lektury tylko po to, aby zobaczyć co tym razem wymyśliła. Swoją twórczością Tahereh Mafi już wiele lat temu zdobyła moje uznanie i zaklepała sobie miejsce wysoko na liście autorów, po których zawsze z przyjemnością będę sięgać. Po „Dotyku Julii” byłam wręcz pewna, że wszystko co wyjdzie z pod pióra tej autorki będzie wyjątkowe.

Lektura jej najnowszej książki „Gdyby ocean nosił twoje imię” tylko utwierdziła mnie w tym przekonaniu, choć muszę przyznać, że zdarzały się momenty, że nie rozumiałam tych wszystkich zachwytów nad nią. W szczególności na początku tej historii. W tamtym momencie Shirin (główna bohaterka) swoją postawą skutecznie zniechęcała mnie do dalszego czytania. Była irytująca, nieustępliwa, wykazywała się naprawdę dużą ignorancją, wrzucała wszystkich do jednego worka i pałała do nich wielką niechęcią, a wręcz nienawiścią. Z czasem jej zachowanie stało się zrozumiałe, ponieważ autorka stopniowo coraz bardziej nakreśliła jakie okropieństwa dotychczas spotkały tą dziewczynę. Mimo to ciągle pewne zachowania Shirin były dla mnie niezrozumiałe i czasami kołatała mi się po głowie myśl, że może swoją postawą, w której wyraźnie było widać niechęć do świata wzbudzała w swoich rówieśnikach strach i prowokowało niektóre z zachowań. Oczywiście w żaden sposób nie usprawiedliwiam tych wszystkich okrutnych zachowań młodzieży i dorosłych w stosunku do niej. Gdyż to co spotkało Shirin przez ludzkie uprzedzenia, rasizm oraz zwykłą ignorancję było bestialskie i niewybaczalne. A ogrom tego zjawiska po prostu przerażający.

„Gdyby ocean nosił twoje imię” zasługuje jednak na uznanie przede wszystkim za swoją dojrzałość i szczerość wylewającą się ze stron oraz za ukazanie zwyczajnego życia muzułmańskich rodzin w monokulturowym świecie. Ale również za mądrą i dobrą postać Oceana, który pokazał, że różnice kulturowe wcale nie muszą poróżnić ludzi.

„Jeśli decyzja, którą podjęłaś, przybliżyła cię do człowieczeństwa, postąpiłaś słusznie.”

Tahereh Mafi opisując historie Shirin stworzyła wciągającą, niesamowitą i niezwykle potrzebną książkę, która porusza naprawdę ciężki, ale jakże na czasie problem. Mam nadzieje, że powieść ta trafi do jak największego grona czytelników i otworzy młodzieży (i nie tylko) oczy na kulturę muzułmanek. A przy okazji uświadomi, że wyrzucanie ludzi do jednego worka tylko, dlatego że kilka osób z tej wiary lub środowiska zrobiło coś złego jest po prostu nie właściwe. Polecam naprawdę wszystkim, bez względu na wiek sięgnąć po „Gdyby ocean nosił twoje imię”, ponieważ myślę, że każdemu przyda się inaczej spojrzeć na świat.

Aleksandra

Wszystkie cytaty pochodzą z książki „Gdyby ocean nosił twoje imię” autorstwa Tahereh Mafi.

Więcej na : [Adres usunięty]

Długo myślałam, za nimi się zabrałam do napisania czegokolwiek o tej książce, może pokrótce napiszę o czym jest a zaraz po tym dodam swoje zdanie.

Cała historia jest o młodej szesnastoletniej muzułmance Shirin, która wiele razy zmieniała szkołę i otoczenie co wcale nie wpłynęło dobrze na jej psychikę. Kolejna szkoła, kolejni nowi ludzie i kolejne zmagania z nietolerancją otoczenia. Pewnego dnia Shirin poznaje ucznia tej szkoły Oceana James. Jednak nie jest do niego nastawiona pokojowo, gdyż znów obawia się, że zostanie upokorzona , wytknięta palcem itp.

" Odkąd tylko pamiętam ludzie wylewali na mnie pomyje, bo miałam niewłaściwe imię/ pochodzenie/religię i status socjoekonomiczny"

Jak dalej to wszystko się potoczyło to niestety nic więcej nie powiem bo sami musicie przeczytać .

Co do mojego zdania to napiszę tyle, że jestem oburzona, wkurzona i nie rozumiem takiego zachowania ludzi wobec innych osób, które są odmiennej kultury czy religii czy mają inny kolor skóry. Dla mnie jest to nie do pojęcia. Ta książka właśnie to pokazuje jak ludzie potrafią niszczyć innych. Cała powieść była fenomenalna pod każdym względem , czytając wzbudzała we mnie mnóstwo przeróżnych emocji od oburzenia przez wstrząs aż po uśmiech na twarzy, który wywoływała u mnie główna bohaterka. Muszę przyznać, że twarda z niej dziewczyna, że tyle wytrzymywała tyle obelg poniżania itd. Postać Oceana w tej powieści była dla mnie jak balsam na złamaną duszę, ciepły sympatyczny i ułożony siedemnastolatek, który wiedział jak ma walczyć o swoje. Świetna postać. Główny problem poruszany w tej powieści to rasizm i uważam, że tą książkę powinien przeczytać każdy młody człowiek jak i w średnim czy nawet w starszym wieku, po prostu każdy a dlaczego choćby dlatego,że tak książka to czysta prawda bo tak się dzieje na świecie czy to u nas w kraju czy gdzieś indziej za granicą tak jest brak tolerancji i otwartości dla innych z inną kulturą czy religią. Świetna lektura rozłożyła mój umysł na części pierwsze i musiałam wszystko sobie to poukładać aby móc wziąć do ręki inną książkę, ale po niej jednak trzeba odczekać nie wiem na jak długo,ale zapewniam, że będzie w głowie siedzieć bardzo ,bardzo długo. Polecam serdecznie kto jeszcze nie czytał, to trzeba koniecznie przeczytać i przemyśleć sprawę, która jest poruszona w tej książce, dodam jeszcze, że napisana jest świetnie bo w formie takiego pamiętnika. Czyta się strasznie błyskawicznie, że nawet nie wiedziałam kiedy a już zbliżałam się do końca.