Dziewiąty dom

Z zapałem podeszłam do kolejnej książki tej autorki. Po serii Grisha spodziewałam się że Dziewiąty dom będzie w podobnym - lekkim klimacie. Okazało się że bardzo się myliłam. Nie spodziewałam się tak tragicznej historii głównej bohaterki oraz tak dobrze wykreowanej koncepcji stowarzyszeń, Szarych, zaświatów. W porównaniu z jej innymi książkami które miały prosty świat magii, ten wydaje się o wiele bardziej skomplikowany i co niestety jest na minus nie został dobrze czytelnikowi wyjaśniony. Sam motyw morderstwa powiedziałabym że jest słaby, a połączenie kropek oczywiste dlatego plot twist na końcu książki był bardzo na plus. Co mi przeszkadzało w książce to 3 linie czasowe w których czasem się gubiłam oraz niezliczona ilość odwołań do amerykańskiej literatury, kanonu, postaci i ulic która ma niby ma pomóc czytelnikowi w zrozumieniu stylu i klimatu amerykańskiego collegu ale mi osobiście bardziej przeszkadzało bo nie wprowadzało nic do historii

Morderstwo, mroczna magia i tajne stowarzyszenia...

Patrząc na dotychczasowe powieści Bardugo, ta zdecydowanie odbiega od pozostałych. Historia opowiedziana w Dziewiątym domie jest o wiele bardziej mroczna i brutalna niż ta znana z Szóstki wron, czy Griszy, oraz zdecydowanie przeznaczona dla trochę starszego czytelnika. Autorka tym razem poszła w zupełnie inne klimaty i zapraszam na kilka słów o tym jak to ostatecznie wypadło.

Największy problem z tą lekturą polegał na sposobie opowiedzenia historii. Pierwsza część książki była bardzo chaotyczna i ciągle przeskoki w czasie, czy to w rozdziałach, czy to w nagłych wspomnieniach bohaterów utrudniały jej odbiór. Co więcej, mam podejrzenie, że tu mogło namieszać też tłumaczenie i możliwe, że w oryginalnej wersji wychodzi, to lepiej. Jest to jednak tylko moje przypuszczenie, które w wolnej chwili na pewno sprawdzę.

Tak jak wspominałam, że początek był średni, tak druga połowa bardzo mi się podobała. Akcja naprawdę dobrze się rozkręciła i czuć było, że całość zmierza w konkretnym kierunku. Niestety szkoda tylko, że nastąpiło to do dopiero po tych 250 stronach.

Zanim miałam okazję zapoznać się z tą powieścią, trafiłam na kilka recenzji, które mówiły, że jest to niełatwa i nietypowa książka. Myślę, że specyficzność Dziewiątego domu wynika przede wszystkim z jego bohaterów, których życie nie jest usłane różami, a wręcz można by powiedzieć, że świat stanął przeciwko nim i cały czas daje im w kość. Widać, to po wielu postaciach, a szczególnie po głównej bohaterce Alex. Wycofanie, nieufność i momentami agresywne zachowanie wynikało z tego w jakich sytuacjach się znalazła i co musiała zrobić, aby przeżyć. Patrząc również na pozostałe postacie i to z czym się mierzyli, naprawdę szanuję, że Leigh podjęła się poruszenia tylu trudnych tematów.

Na zakończenie oczywiście musiało być trochę zamieszania, ale przyznam, że pojawił się fajny plot twist i jestem bardzo zadowolona z efektu końcowego. Patrząc na całość, było to interesujące doświadczenie i pewnie jeszcze powrócę do przygód Alex.

Znana z serii Grisza, ceniona i utalentowana Leigh Bardugo tym razem wychodzi do swoich czytelników z propozycją czegoś zupełnie nowego. Czy zaskoczy nas nową fabułą i wciągnie do świata bohaterów dokładnie tak, jak zrobiła to w przypadku poprzedniej serii?

Od początku czułam się zaintrygowana fabułą, która wskazywała na coś świeżego, oryginalnego, na historię z przekazem, pełną ukrytych znaczeń. Czy jest to pierwsza książka dla dorosłych od Leigh Bardugo to nie wiem, ponieważ jej wcześniejsze serie nie były typowo nastoletnie, więc z tym mogę polemizować, ale na pewno jest to książka, która ma w sobie wewnętrzny urok i przyciągnie każdego zainteresowanego, bez względu na wiek.

Na początku lektura wydaje się trochę toporna i potrzeba czasu, żeby wgryźć się w temat. Polecam więc przemęczyć się przez pierwszy rozdział, bo im dalej w las, jest co raz lepiej. Może to nowy temat przytłoczył na początku Bardugo, a może tak właśnie miało być, bo jak inaczej wprowadzić czytelnika w ten dość skomplikowany świat? Co by to nie było, lektur zasługuje na uwagę i chociaż chwilami przydługie opisy dawały się we znaki, to całość i tak imponuje przekazem oraz interpretacją.

Alex Stern nie jest typową dziewczyną. Jako jedyna wyszła cało z potwornych doświadczeń, które miały miejsce przed rozpoczęciem jej nauki w Yale. Nikt nie podejrzewał, że znajdzie się dla niej tutaj miejsce, a jednak szkoła otworzyła przed nią swoje drzwi. Niestety, darmowa nauka na prestiżowej uczelni wiąże się również z obowiązkami. Alex musi monitorować działania tajnych uczelnianych stowarzyszeń i stawić czoła niebezpieczeństwu, gdy dochodzi do morderstwa a policja bagatelizuje sprawę.

Mroczny klimat, ciężka atmosfera i nieoczekiwane zwroty akcji przypominają niejeden dobry kryminał, jednak to nie jest książka z tej kategorii. A przynajmniej nie tylko. Bardugo sięga po liczne motywy, miesza zbrodnie z magią, pozwala czytelnikowi kluczyć między faktami i nie wyjaśnia nic na wstępie. Sieć zawiłych zagadek i wszechobecne tajemnice składają się na bardzo dobrze napisaną historię, która kryje w sobie także niebanalne, złożone sylwetki licznych bohaterów.

"Dziewiąty dom" miał w sobie potencjał a Leigh Bardugo wyciągnęła z niego wszystko co najlepsze. To nie jest grzeczna książka z wyidealizowanym światem, tutaj wszystko ma swoje mroczne dno, pojawia się przemoc, zbrodnia i brak skrupułów ze strony tajnych stowarzyszeń. To wszystko składa się na oryginalna i wartą przeczytania lekturę, która zaskakuje do ostatniej strony. Oto fantastyka, której szukać możecie na półkach TaniejKsiaż[Adres usunięty] w bardzo, bardzo dobrym wydaniu!

Właśnie przeczytałam najlepszą książkę fantastyczną mojego życia. Zapraszam Was na recenzję Dziewiątego domu, który pochłania jak mroczny serwillis.

Alex Stern to dziewczyna, która rozpoczyna naukę w Yale. Jest to świetna krajowa uczelnia, na którą mogą dostać się nieliczni. Dziewczyna po wcześniejszych przeżyciach bardzo cieszy się z otrzymanej szansy darmowej nauki, w związku z czym ma szansę na nowe życie. Jednak umowa posiada pewien haczyk. Alex oprócz nauki musi także nadzorować tajne bractwa, które działają na terenie kampusu. Nasza akcja rozpoczyna się w momencie gdy w okolicy kampusu zostaje znaleziona martwa dziewczyna. Bractwa pokazują, że są dużo mroczniejsze niż niektórzy myślą, a to dlatego, że posługują się zakazaną magią. Operacje na żywych, żerowanie na zmarłych, a na dodatek widzenie szarych. Czy Alex poradzi sobie w tym świecie?

O kurczę, ale ta historia ma klimat! To jest powieść z najlepszym klimatem jaką kiedykolwiek czytałam. Budynek, w którym uczą się uczniowie powstała wiele lat (setek nawet) temu. Tak samo jak bractwa, budynki są lekko stare, wystylizowane na dawne lata. Historia dzieje się w czasach współczesnych, ale w momencie gdy widzimy uczniów podążających za dawnymi czasami - ideałami, myślami, a także ubiorem - ma się wrażenie, że my przebywamy w tamtym miejscu. Bardugo prowadzi dwie linie czasowe, do czego zaraz wrócimy. Nasza główna fabuła/ akcja rozgrywa się na przestrzeni jesieni oraz zimy, czyli miesięcy ciemnych, ponurych, które tylko potęgują ten klimat. Jest to pierwsza moja książka tej autorki, ale jeśli inne jej książki mają podobny klimat, to ja jestem pierwsza, żeby je wszystkie nadrobić.

Wspomniałam wyżej, że autorka prowadzi dwie linie czasowe. Pierwsza to jesień/zima czyli rozdziały teraźniejsze, które poznajemy z perspektywy Alex. Dziewczyny, która krąży po kampusie oraz próbuje rozwiązać sprawę zabójstwa. Kim jest Alex? Nie powiem wam. Tej dziewczyny nie da się scharakteryzować, czy po przeczytaniu 3 rozdziałów wrzucić do jakieś szufladki z swoimi założeniami/schematami. Ta postać to istna bomba emocji. Nigdy nie jesteśmy pewni co zaraz zrobi czy o czym myśli. Śmiało jednak można stwierdzić, że jest to dziewczyna porywcza z mocą, której inni jej zazdroszczą.

O co chodzi z drugą linią czasową? Są to wspomnienia dziewczyny. Poznajemy z nich jej kawałki przeszłości, pierwsze chwile na uczelni czy Darlingtona. Jest to intrygująca postać, chociaż pojawia się głównie wspomnieniach. Mężczyzna, który opiekuje się Alex, wprowadza ją w sprawy Lete oraz całej uczelni. To ON tłumaczy działania poszczególnych bractw, magicznych rytuałów. Przez to, że Alex jest naszą narratorką, która dopiero się wszystkiego uczy, Darlington przekazuje informacje dziewczynie oraz nam czytelnikom. Jest to chłopak inteligentny, pełen charyzmy. Jednak im bardziej jesteśmy nim zaintrygowani tym mniej go się pojawia.

Te dwie linie czasowe świetnie ze sobą współgrają. Bardugo przechodzi między nimi płynnie, a wszystkie wspomnienia są ukazane w idealnym momencie, nie tracąc na tym ani trochę klimatu. Widzimy, że każde z tej dwójki bohaterów pochodzi z "innego świata", mieli bardzo różne dzieciństwa i wpajane wartości, przez co każde z nich ma inne postrzeganie na życie oraz zadania przydzielone przez Lete.

𝓜𝓪𝓰𝓲𝓪 - w tej recenzji rozwodzę się nad klimatem ja wiem. Ale dodajcie do mrocznych bractw, zimy, mroku, historycznej uczelni, morderstwa jeszcze rytuały magiczne. Przerażające postacie, które pojawiają się w książce mają ogromny wpływ na bohaterów. Każde bractwo swoją nazwą określa czym się zajmuje, ponieważ każde bractwo "włada" bardziej wykorzystuje inną magię, techniki. Mamy jeszcze szarych. Jak dobrze zrozumiałam, są to dusze zmarłych, które krążą po świecie, ale ludzie ich nie widzą. Natomiast szarzy bardzo lubią wszystkie rytuały, pojawiają się, obserwują je z odległości, albo właśnie wręcz przeciwnie. Szarzy siłą próbują wydostać się dzięki nim i przejść za Zasłonę.

Bardugo świetnie żongluje stylem, a fabuła tej powieści jest świetnie przemyślana. W pewnym momencie nasz główny wątek początkowy- morderstwa- zanika pod napływem informacji. Chęć poznania mordercy była świetnym łącznikiem, takim cieniutkim sznureczkiem, który łączył wszystkie nowe informacje jakich się dowiadywaliśmy. Na temat bractw, uczniów, magii, motywów. I to wyszło na plus. Ta książka wyraża wiele uczuć, a przy tym jest nadal spójna. Dla mnie ta książka jest świetna i nic jej tego nie odbierze. Jej klimat...

Kocham tę książkę całym sercem, ale ma jeden minus. Mniej więcej 50 stron przed końcem książki, ona przestaje Was absorbować. Chodzi mi oto, że jak czytacie tą książkę, to nie bata, że ją odłączycie- tu jest takie skupienie by niczego nie pominąć, chcemy zobaczyć kto jest zabójcą. Jednak właśnie pod koniec nie chce powiedzieć, że akcja spada- absolutnie nie, mamy ogromny plot twist, którego się nie domyśliłam, ale nie przeżywamy tej historii tak mocno jak pierwsze 400 stron.