Dziewczyna z sąsiedztwa

"Dziewczyna z sąsiedztwa" jest jedną z tych książek, które chciałam przeczytać od dawna. Słyszałam, że to bardzo mocna powieść, która potrafi wstrząsnąć czytelnikiem do głębi. Przyznam, że nieco obawiałam się jej lektury, bo raczej nie czytam książek, które są naprawdę brutalne. Ciekawość jednak zwyciężyła. Tak, to była mocna rzecz.

Lata 50. XX wieku, spokojne przedmieścia amerykańskiego miasteczka. Każdy tutaj zna każdego, wieści szybko się rozchodzą, więc teoretycznie niemożliwym wydaje się, by można było ukryć cokolwiek przed sąsiadami. Teoretycznie... Na tych właśnie przedmieściach, wśród spokojnych domków znajduje się dom Chandlerów, do którego po tragicznej śmierci rodziców trafiają dwie siostry, Meg i Susan. Ruth Chandler, jako jedyna żyjąca krewna, ma dać dziewczynkom dach nad głową. Kobieta okazuje im jawną niechęć, która z czasem zaczyna przybierać na sile. Ruth pogrąża się w szaleństwie, którym zaraża swoich synów i okoliczne dzieciaki. Zło zasiane przez kobietę zatacza coraz szersze kręgi, pokazując coraz bardziej obrzydliwą twarz. Wkrótce dziewczynki dowiedzą się, jak wygląda piekło na ziemi. Jedynie jeden zagubiony chłopiec próbuje oprzeć się niszczącemu wpływowi Ruth. Ulegnie jej czy wybierze drogę współczucia? Przekonajcie się sami.

Zanim cokolwiek powiem o książce, drobna uwaga. Jeśli zamierzacie wziąć się za lekturę "Dziewczyny z sąsiedztwa", pomińcie wstęp napisany przez Stehpena Kinga. Nie czytajcie go przed samą powieścią, bo zepsujecie sobie... hmm, w przypadku innego gatunku powiedziałabym, że przyjemność z czytania, ale tutaj chyba trudno mówić o przyjemności... w każdym razie zepsujecie sobie odbiór powieści i pozbawicie się elementu zaskoczenia, bowiem King zdradza w nim za dużo. Dziwi mnie, że Ketchum zgodził się na to, by książka zyskała wstęp, który jest jednym wielkim spoilerem. To analiza powieści, kto umieszcza coś takiego na początku?

"Dziewczyna z sąsiedztwa" to nie jest książka, która Was przestraszy. To książka, która Was przerazi i zszokuje. Jack Katchum nie potrzebuje wymyślnych potworów i straszydeł, by przyprawić czytelnika o dreszcze. Jego potworami są ludzie, w których kryje się zło. Zło, które podsycane przez poczucie bezkarności potrafi przemienić człowieka w prawdziwą bestię. To nie jest książka, przy lekturze której towarzyszy poczucie niepokoju czy lęku. To książka, której towarzyszy przerażenie na myśl, do jakiego okrucieństwa może posunąć się człowiek. Powieść przeraża tym bardziej, iż jej fabuła została zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami.

Historia ta ma postać wspomnień Davida, który, będąc już dorosłym mężczyzną, opisuje pamiętne lato 1958 roku, w którym poznał Meg i przekonał się, jak może wyglądać piekło na ziemi. Tamte wydarzenia miały ogromny wpływ na jego życie. Opowiadając o swoich przeżyciach, David stara się zrozumieć swoje zachowania, próbuje tłumaczyć swoje reakcje, analizuje swoje decyzje i wyraża swoje emocje, jakie nadal budzą w nim dramatyczne wspomnienia tamtych wydarzeń. Jako narrator także decyduje o tym, co pokaże czytelnikowi, a które sceny pominie, jako zbyt trudne, by ponownie je przeżywać. To poruszająca opowieść mężczyzny, w którym nadal tkwi dziecko przerażone bolesną lekcją życia, jakiej było świadkiem.

Choć jest to opowieść przerażająca, jest w niej także coś niepokojąco fascynującego. Styl Jacka Ketchuma jest naprawdę porywający. "Dziewczyna z sąsiedztwa" jest książką o niewątpliwie ciężkiej tematyce, a jednak mimo to wciąga tak bardzo, że nie mogłam się od niej oderwać. Z jednej strony rozwój wypadków coraz bardziej mnie szokował i z przerażeniem przewracałam kolejne strony, zadając sobie pytanie o to, czy istnieją granice, których nie przekroczą bohaterowie. Z drugiej jednak strony nie potrafiłam odłożyć książki, by dać sobie chwilę na oddech. Musiałam jak najszybciej poznać zakończenie tej opowieści.

"Dziewczyna z sąsiedztwa" jest jedną z tych książek, które zapadają w pamięć na długo. Ogrom okrucieństwa, jaki jest w niej opisany, to coś, czego się nie zapomina. To powieść, która szokuje i zmusza do przemyśleń nad ludzką naturą. To także powieść, dzięki której docenić można fakt, jaki postęp w ciągu ostatnich sześćdziesięciu lat dokonał się w kwestii praw dziecka i jak zmieniło się spojrzenie na przemoc domową.

"Dziewczyna z sąsiedztwa" to książka dla każdego, kto poszukuje lektury, która wstrząśnie nim do głębi. To idealna powieść dla osób o mocnych nerwach. Polecam!

Małe, amerykańskie miasteczko. Lato, czas beztroski i zabawy. Dla dwóch dziewczynek te lato okaże się horrorem straszniejszym niż śmierć rodziców, bardziej przerażającym niż wszystkie straszne filmy tego świata. Koledzy z którymi te dwie dziewczynki powinny biegać, grać, bawić się, spędzać radośnie czas okażą się oprawcami, bestiami. Do czego jest w stanie posunąć się młody człowiek, kierowany ciekawością? Gdzie kończy się granica między ekscytacja seksualną a okrucieństwem? Jak silną trzeba mieć własną wolę, żeby powiedzieć: Nie! Dość!.

„ Dziewczyna z sąsiedztwa” wywarła na mnie piorunujące wrażenie. Czytając ją nie umiałam się od niej oderwać. Chociaż nie chciałam wiedzieć co się działo dalej musiałam ją przeczytać. Po zakończeniu książki przez kilka dni wracałam do stanu równowagi psychicznej. Bałam się jak córki szły na podwórko, jak starsza córka szła do szkoły. Powieść nie jest wymysłem autora lecz oparta jest o fakty, o prawdziwą historię, która wydarzyła się kilkanaście lat temu. Autentyczność historii sprawia, że jest bardziej przerażająca.

Polecam książkę każdemu. Czytelnikom o stalowych nerwach jak i tym którzy będą tę historie przeżywać całym sobą od początku do końca. Człowieczeństwo, humanitaryzm, empatia w tej książce to fraszka. Człowiek jest gorszy od zwierzęcia tylko nie dopuszcza tej myśli do siebie. „ Tyle o sobie wiemy, na ile nas sprawdzono” ale czasami lepiej nie zostać poddanym takim testom. Może się okazać że słowo zezwierzęcenie to delikatne określenie naszych zachowań.

Jako fanka horroru wiele dobrego słyszałam o tym pisarzu. Nigdy natomiast nie miałam okazji zetknąć się z jego twórczością, dopóki nie wpadła w moje ręce Dziewczyna z sąsiedztwa. Jest to pierwsza pozycja literacka tego autora, którą przeczytałam i śmiało mogę stwierdzić, że jeśli wszystkie wywołują takie przerażające emocje, wstrząsające uczucia, po których strach zasnąć, to będę się musiała zastanowić czy aby na pewno chcę je poznać.

Muszę przyznać, że ciężko jest mi napisać tę recenzję. Przede wszystkim dlatego, że nie jest to wyłącznie fikcja literacka, a prawdziwy, okrutny świat, z którym spotykamy się niemalże codziennie. Zaczynając tę powieść, zastanawiałam się czy faktycznie jest aż tak straszna i szokująca, jak wspomina Steven King w przedmowie. Teraz wiem co miał na myśli i w zupełności się z nim zgadzam, jak i pewnie z większością czytelników, którzy ją przeczytali. Tak na prawdę pierwszy raz w życiu powieść wystraszyła mnie nie na żarty, tak bardzo, że bałam się przewrócić następną kartkę, główkując co jeszcze może się wydarzyć.

Historia jest opowiedziana z perspektywy kilkunastoletniego Davida. Do domu Chandlerów wprowadzają się nastoletnia Meg oraz jej kaleka siostra, Susan, które straciły rodziców w tragicznym wypadku. Z każdym dniem wzrasta ogromna nienawiść pani Chandler i jej synów do dziewczynek. Wrogość i agresja przekształcają się w przemoc. Z czasem w synach pani Chandler oraz ich przyjaciołach rodzi się fascynacja ciałem maltretowanej Meg.

Na początku nie wierzyłam, że powieść może wzbudzać takie kontrowersje, wzburzenie i trwogę. Jednak teraz wiem, że może. Sadyzm i brutalność wręcz przenikają czytelnika i wwiercają się w umysł, nie chcąc go opuścić. Dokładność opisów wzbudził we mnie szok, niesmak, smutek, łzy. Jack Ketchum bardzo dokładnie opisał zło w ludzkiej postaci i brak jakichkolwiek skrupułów, czym wprawił mnie w totalne osłupienie i lęk. Każda przewracana kartka burzyła krew w żyłach. Próbuję nawet przypomnieć sobie tytuł innej książki, która zostawiłaby tak przykry i ponury ślad w mojej psychice, ale nie potrafię. Czytając tę powieść niemalże czuło się ból jaki musiała znosić dziewczyna. Nie chcę wiedzieć co miał na myśli autor mówiąc, że niektóre epizody złagodził. W każdym bądź razie, ja nie widziałam tu żadnej łagodności.

Większa ilość bohaterów była negatywnymi postaciami. Jeśli miałabym wskazać osobę, która odczuwała jakąkolwiek wrażliwość był sam narrator. I mimo, że wykazywał ON jakąś chęć niesienia pomocy to czytelnik zaczyna go nienawidzić przez to, że nie zareagował wcześniej. Każdy inny bohater buduje ponury, mroczny klimat. W głowie mi się nie mieści, że coś takiego może mieć miejsce, w czyjejś zawilgoconej, brudnej piwnicy. Jeszcze większe zdziwienie i złość wywarł na mnie fakt, iż policja, ani żadne dziecko wiedzące o krzywdzie odpowiednio nie zareagowało, nie pomogło w żaden sposób, a co gorsza, jeszcze się do krzywdy przyczyniło. Zastanawiałam się jaką rolę odegra w późniejszych latach takie wychowanie.

Głowię się co jeszcze mogłabym dodać na zakończenie. Na pewno książka kierowana jest do czytelników o mocnych nerwach. Nie łatwo przez nią przejść. Jest rzeczywiście rewelacyjną pozycją literacką z gatunku horror, jednak czy można powiedzieć, że jest świetna wiedząc, że jest autentyczna? Jest przerażająca do granic możliwości, niespotykana i jednocześnie smutna, dramatyczna, przedstawiająca okrutne realia.

UWAGA!!! ZANIM ZACZNIESZ CZYTAĆ WIEDZ, ŻE TA HISTORIA ZROBI SPUSTOSZENIE W TWOJEJ GŁOWIE, NICZYM ATAK ATOMOWY NA HIROSZIMĘ.

Sam King piszę o "Dziewczynie z sąsiedztwa " - "Absolutnie szokująca. Nie jest jedynie obietnicą przerażenia, ale naprawdę w nie wprawia."

I słusznie, bo "Dziewczyna z sąsiedztwa" nie jest powieścią, która umili wam czas w chłodny poranek. To książka, która sprawi, że nic już w życiu nie będzie takie same.

Zacznę może od początku.

Język Katchuma bardzo oszczędny, co prawda nie jak u Cormaca McCarthego, ale równie oględny. Nasycony niewyobrażalnym ładunkiem emocjonalnym.

Co ciekawe narratorem książki jest niespełna nastoletni chłopak, w związku z czym otrzymujemy historie widzianą oczami dziecka, które jak wiadomo ma inny poziom percepcji pewnych sytuacji i zachowań.

Bardzo wyraziści bohaterowie, których postawy mamy możliwość obserwowania do ostatnich stron.

„Dziewczyna z sąsiedztwa” to zdecydowanie książka dla osób o mocnych nerwach. Książka, która aż kipi od sadyzmu. Jest bulwersująca, przerażająca, szokująca i bardzo drastyczna.

Mimo całej tej chorej sytuacji przedstawionej w "Dziewczynie z sąsiedztwa", Ketchum w jakiś niewyjaśniony dla mnie sposób, nie pozwolił mi odłożyć książki na półkę.

Nie polecam jej bardzo wrażliwym osobom

Zapraszam

[Adres usunięty]

Jeżeli mój ulubiony pisarz, na pytanie, kto jest według niego najbardziej przerażającym facetem w Ameryce odpowiada, że prawdopodobnie Jack Ketchum, to oznacza, że muszę zainteresować się twórczością tego autora. Tym bardziej, że Stephen King, bo to ON jest autorem tych słów, sam jest uznawany za Mistrza grozy. A jeżeli już zaczynać przygodę z jakimś pisarzem, to najlepiej zacząć od jego najbardziej znanego dzieła. Tak o to, w moje ręce trafiła „Dziewczyna z sąsiedztwa”.

Jack Ketchum (właściwie Dallas William Mayr) urodził się 10 listopada 1946 roku w Livingston. Jest znanym amerykańskim pisarzem, specjalizującym się w powieściach grozy. Swoje książki wydawał również pod pseudonimem Jerzy Livingston. Zanim pod koniec lat 70-tych ubiegłego wieku chwycił za pióro, podejmował się różnych zajęć. Był m.in. aktorem, piosenkarzem, sprzedawcą, agentem literackim i nauczycielem. Napisał kilkanaście powieści, z których kilka zostało przeniesionych na taśmę filmową. Kilkukrotnie zdobywał nagrodę Brama Stokera, najbardziej prestiżową nagrodę dla utworów grozy. Jest także autorem wielu opowiadań. Prywatnie pisarz mieszka w Nowym Jorku.

Przedmieścia. Ciemne ulice, przystrzyżone trawniki i przytulne domy. Miła, spokojna okolica. Jednak nie dla nastoletniej Meg i jej kalekiej siostry Susan. W domu Chandlerów, przy ślepej uliczce, w ciemniej, zawilgoconej piwnicy, Meg i Susan zdane są na łaskę kapryśnej i cierpiącej na ataki szału ciotki Ruth, którą szybko ogarnia szaleństwo. Szaleństwo, którym zaraża swoich trzech synów oraz całą okolicę. Jedynie jeden zatroskany chłopiec spróbuje oprzeć się złu zarażającemu niewinne umysły. Musi podjąć bardzo dorosłą decyzję i wybrać między miłością i współczuciem, a pożądaniem i złem… Którą drogę wybierze?

Opowiem Ci Szanowny Czytelniku pewną historię. Kilka lat temu miałem wielką przyjemność przejechać się rollercoasterem. Bohatersko usiadłem na pierwszym siedzeniu. Gdy bardzo powoli ruszyliśmy pod górę, przez głowę przeszła mi myśl, że mogę się rozczarować, że chyba trochę ludzie jednak przesadzają z opisami emocji, jakie rzekomo przeżywali w czasie jazdy taką kolejką górską. Dopiero, gdy mój wagonik znalazł się na samym szczycie, gdy spojrzałem w praktycznie pionową przepaść i gdy nagle kolejka ruszyła w dół z niesamowitą prędkością, zrozumiałem, o czym te wszystkie osoby mówiły. Z jednej stronie bałem się, z drugiej czułem niesamowite podniecenie i ekscytację. Wysiadając z wagonika na bardzo miękkich nogach i gdy przez jakieś dwie godziny starałem się opanować mocno trzęsące się dłonie, to wiedziałem, że przy najbliższej możliwej okazji z przyjemnością ponownie przejadę się rollercoasterem. Dlaczego o tym wszystkim piszę? Ponieważ lektura „Dziewczyny z sąsiedztwa” dostarczyła mi identycznych emocji.

Książka zaczyna się wstępem autorstwa samego Stephena Kinga. Radzę jednak ominąć ten fragment i przeczytać go sobie, dopiero po skończeniu czytania powieści. Chyba pierwszy raz w życiu spotkałem się z tak dużą ilością spoilerów we wstępie i pomimo mojej wielkiej sympatii do tego pisarza, to uważam, że tym razem popełnił ogromny grzech. Dlatego Szanowny Czytelniku, jeżeli nie chcesz poznać już po pierwszych kilku stronach prawie całej historii, to lepiej przekartkuj dalej ten fragment.

Pierwsze sto stron książki nie zapowiada niczego niezwykłego. Typowe amerykańskie niewielkie miasteczko, które poznajemy z perspektywy trzynastoletniego Davida – narratora całej powieści. Wszyscy wszystkich znają, dzieciaki mieszkające na jednej ulicy są dla siebie jak rodzeństwo (tylko ja tu miałem skojarzenie z kingowym Derry?), a wolny czas mija im na kąpielach w rzece, zabawach w pobliskim lesie i rowerowych szaleństwach. Wszystko się zmienia w momencie, gdy nastoletnia Meg przeciwstawia się swojej ciotce. Od tego momentu zaczyna się Gra. Ketchum w doskonały sposób steruje emocjami czytelnika, stopniowo budując napięcie. Każda kolejna tortura jest bardziej perfidna i bardziej okrutna. Muszę przyznać, że z każdą kolejną stroną byłem bardziej ciekawy, co będzie za chwilę i nie byłem w stanie oderwać się od czytania. I gdy już myślałem, że bardziej mną ta lektura nie wstrząśnie, na samym końcu otrzymałem cios, który zupełnie rozłożył mnie na łopatki.

W mojej ocenie, jedynymi pozytywnymi bohaterkami w tej powieści są wyłącznie Meg i Susan. Cierpienia starszej siostry i bezradność młodszej spowodowały, że wzbudziły one moją sympatię i ze wszystkich sił kibicowałem im żeby wyrwały się z tego piekła. Po całkowicie przeciwnej stronie stawiam jej oprawców, łącznie z Davidem. Ogromnie irytowała mnie ta postać. Nie robił zupełnie nic, żeby pomóc dziewczynom, chociaż co chwila podkreślał, że musi coś zrobić. Od trzynastoletniego chłopaka oczekiwałem bardziej stanowczego działania. Ciotka Ruth (która niczym Anne z „Misery” popadała w coraz większe szaleństwo), jej zwyrodniali synowie i reszta dzieciaków znęcających się nad Meg, wzbudzali wyłącznie moje obrzydzenie. W głowie mi się nie mieściło, że zwyczajna rodzina, może tak bardzo się zmienić. I uczciwie muszę przyznać, że autor także nie pomógł mi odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Chandlerowie przeszli taką przemianę, co jest dla mnie największym minusem tej książki.

Czytając „Dziewczynę z sąsiedztwa” nasuwały mi się porównania do wołyńskich opowiadań Stanisława Srokowskiego „Nienawiść”. Obie te książki epatują okrucieństwem i pozostawiają czytelnika bardzo poruszonego. Obaj pisarze udowadniają, że najbardziej przerażające historie pisze samo życie i wcale nie potrzeba do tego zombie, wampirów i wilkołaków. Ale również, że autorem największych okrucieństw wcale nie musi być obca osoba, tylko ktoś, kogo bardzo dobrze znamy, z kim się bawimy i ktoś, kogo byśmy o to nigdy nie podejrzewali. Jedyne, co różni te dwie lektury to to, że Srokowski wszystko opisuje wprost, natomiast Ketchum wiele pozostawia naszej wyobraźni. I dlatego dla wielu czytelników to właśnie ON może być o wiele bardziej wstrząsający.

„Dziewczyna z sąsiedztwa” to nie jest książka dla każdego. Wrażliwy czytelnik, może mieć ogromne problemy z dokończeniem jej czytania. Natomiast miłośnicy szokujących historii, będą tą lekturą zachwyceni. Na mnie ta lektura zrobiła niesamowite wrażenie i przez długi czas starałem się po niej pozbierać. Było to tym trudniejsze, że powieść jest oparta na autentycznych wydarzeniach, co tylko potęguje uczucie szoku. Jestem przekonany, że tak jak chce jeszcze nie raz przejechać się rollercoasterem, to tak samo muszę sięgnąć po kolejne pozycje z dorobku Ketchuma i mam przeczucie, że to początek mojej bardzo udanej przygody z tym autorem.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]

Miłośnicy książek pełnych wrażeń na pewno słyszeli o twórczości Ketchuma. Groza kryjąca się na kartach jego powieści szokuje, budzi wstręt i nie pozwala o sobie zapomnieć. "Dziewczyna z sąsiedztwa" była moją pierwszą lekturą tego autora, ale jestem pewna - nie ostatnią.

Historia rozpoczyna się bardzo łagodnie i nie zwiastuje drastycznych wydarzeń jakie rozegrają się na kolejnych stronach. W roku 1958 dwunastoletni David poznaje o dwa lata starszą Meg, która wraz z niepełnosprawną siostrą Susan po śmierci rodziców zamieszkała w domu swojej ciotki Ruth Chandler. W tym miejscu rozpoczyna się najgorsza przygoda ich życia, ponieważ dom ciotki nie okazuje się przyjaznym miejscem a jej trzej synowie to demony w czystej postaci. Wciąż torturując fizycznie i psychicznie Meg sprawiają, że dziewczyna staje we własnej obronie co kończy się jeszcze większą lawiną nieszczęść. Meg staje się workiem treningowym w przypadku realizacji chorych zamysłów ciotki, jej synów i nawet dzieci z sąsiedztwa. Zamknięta w piwnicy dziewczyna staje się rozrywką dla osób o chorych umysłach.

Nikt nie odbierze tej powieści klimatu. Mocny, dosadny i miejscami bardzo brutalny wprowadza czytelnika w świat, gdzie ludzkie zahamowania pękają jak bańska mydlana.Czytając każdą kolejną stronę przeżywałam szok i przerażenie, nie mogłam oprzeć się poczuciu bezradności, które kiełkowało we mnie wraz z rozpoczęciem całego szaleństwa. Odpowiada za to realność rozgrywanych wydarzeń, ponieważ Jack Ketchum w niemal namacalny sposób nakreślił swoją powieść pełną prawdy i wiarygodności. Każde kolejne działania wywoływane ze strony katów uświadamiały mnie w przekonaniu, że człowiek jest najgorszą z bestii żyjących na świecie i wiedziałam - za sprawą stylu autora, wiarygodności jego bohaterów i braku przekłamania - że podobne wydarzenia nie są zwykłym wymysłem i mają możliwość zaistnieć w prawdziwym świecie.

Szaleństwo panujące w tej powieści przyprawia o dreszcz przerażenia. Autor stawia przed czytelnikiem pytanie gdzie pojawiają się granice między dobrem i złem oraz czy takie w ogóle istnieją. Wystarczył tylko sygnał ze strony Ruth by ruszyła maszyna zbrodni i braku zahamowań.Tym bardziej było to przerażające, że w całej tej masakrze brały udział dzieci - mające przecież odwieczny status bezkarności i czystości. A jednak - bezwzględność i okrucieństwo które płynęły z ich czynów były największym katalizatorem do działań innych, jakby rozerwał się worek bez dna i cała frustracja oraz prawdziwa natura ujrzała światło dnia i uderzyła w Meg z siłą pocisku. Nie mogłam złapać tchu czytając o kolejnych wydarzeniach, braku chwili zawahania, która mogłaby przemówić na korzyść jasności umysłu bohaterów. Nawet David budził politowanie i wstręt swoim biernym udziałem w wydarzeniach - chociaż wiedział, że to wszystko jest złe, nikomu nie powiedział, nie zrobił nic by pomóc dziewczynie. A kiedy zdecydował się na krok przeciw innym było już za późno - w moich oczach pozostał marnym substytutem bohatera, którego nienawidziłam równie mocno co wszechobecnych w powieści katów.

"Dziewczyna z sąsiedztwa" to powieść, obok której nie przechodzi się obojętnie. Grozą sytuacji, tragedią płynącą z każdej strony przytłacza czytelnika, chwyta go w swoje szpony i nie wypuszcza - nawet długo po zakończonej lekturze. Szok, niedowierzanie, prawdziwa groza - to jedynie nikłe uczucia w morzu tego co odczuwałam podczas lektury. To powieść wyłącznie dla czytelników o mocnych nerwach, intensywna w swoim przesłaniu i odsłaniająca prawdę o brutalnych zapędach ludzkiego umysłu. Bezwzględna walka między mniejszym a większym złem jest tylko tłem dla brutalności scen i koszmaru rozgrywanego na oczach czytelnika.

Nie wiem za bardzo jakimi słowami opisać tę książkę.

Straszna? Bardzo brutalna? Niesmaczna?

Można wymieniać bez końca, niestety tylko te niedobre określenia.

Myślę, że słowo bestialstwo pasuje do niej idealnie.

Jakim trzeba być chorym, żeby 14-letnią dziewczynę tak torturować ?

Jeśli ktoś ma mocne nerwy to polecam, ale jest na prawdę mocna.

[Adres usunięty]

Na pozór zwyczajne miasteczko, normalni mieszkańcy, dzielnica jakich wiele. Idealnie przystrzyżone trawniki, szczekające psy i rodziny z dziećmi. Serdeczni i pomocni sąsiedzi. Miła, ale przede wszystkim spokojna okolica. Jednak nie dla nastoletniej Meg i jej siostry Susan. W domu Chandlerów przeżywają piekło. Ciemna, zawilgocona piwnica, cierpiąca na ataki szału ciotka Ruth i jej bezwzględni synowie oraz... dzieci z okolicy. Jedynie jeden, zagubiony chłopiec próbuje oprzeć się złu, które za wszelką cenę chce ogarnąć i jego umysł. Widzi, że coś jest nie tak... coraz gorzej, z każdym dniem, aż do przesady... Co wybierze? Czy przejdzie na stronę zła? A może zdoła mu się oprzeć i wybierze ścieżkę dobra?

Tytuł "Dziewczyna z sąsiedztwa" w pierwszej chwili przywodzi na myśl tandetną historię romantyczną. Nie pozwólcie się zwieść.

Ta książka zawiera w sobie prawdę. Okrutną prawdę o ludziach, których nigdy nie chcielibyśmy spotkać na swojej drodze. To historia, która wydarzyła się naprawdę. To opowieść o okrucieństwie tak wielkim, że autor zdecydował się złagodzić część wydarzeń,

a o niektórych nawet nie pisać...

Do tej pory myślałam, że gwarancją udanego horroru są zjawiska paranormalne i dziwne istoty. Jack Ketchum udowodnił mi, że aby przestraszyć czytelnika, wcale nie musi pisać o duchach, strzygach czy innych upiorach. Niepotrzebne są zmyślone wydarzenia,

by przerazić do szpiku kości. Trzeba pisać prawdę. Trzeba pisać o okrucieństwie, które nas otacza.

O największych potworach - o ludziach.

Byłam bardzo sceptycznie nastawiona co do tej książki. Nie byłam w stanie uwierzyć w tysiące opinii ludzi, którzy określali książkę jako coś tak przerażającego, że więcej nie będą w stanie po nią sięgnąć. Ludzie Ci pragnęli o niej jak najszybciej zapomnieć. Przeczytałam

i wiem dlaczego. Wiem również, że o niej nie da się zapomnieć. To niemożliwe. Jack Ketchum napisał o ludziach, którzy przerażają

i dopuszczają się takich zbrodni, że normalny człowiek nie jest w stanie ich pojąć. Jak sam Ketchum pisze:

"Od dawna chciałem napisać książkę o takich kanaliach. O nich oraz o tym, co nas spotyka, kiedy uwierzymy, że oni są normalnymi ludźmi."

Autorowi udało się idealnie zachować okrutny wydźwięk książki. Doznanie te potęguje również użycie zagubionego chłopca jako narratora w pierwszej osobie. Widzi wiele, ale jako dzieciak z sąsiedztwa - nie wszystko. Jest tu miejsce na domysły, współczucie

i ogrom emocji. Autor osiągnął niesamowity efekt. Zaangażował czytelnika w całą historię. Nie obserwujemy tylko i wyłącznie czarnych charakterów, ale współczujemy poszkodowanym. Odnajdywanie wieloznaczności i ciągłe napięcie. Przeraża, chwyta za gardło i wyciska łzy. Jestem pewna, że takiej książki jeszcze nie czytaliście. Wiedzcie jednak, że sięgacie po nią na własne ryzyko. Zaszokuje was

i wprawi w osłupienie.

"Wybaczcie, ale nie pokażę wam tego. Możecie sobie to jedynie wyobrazić, jeżeli wam na tym zależy i macie na tyle odwagi.

Ja wam w tym nie pomogę."

Izabela Nestioruk

Małe miasteczko gdzież pomiędzy bezdrożami Północnej Ameryki. Ślepa uliczka, domy jakich wiele w każdym innym miejscu na Ziemi. I ludzie. Wszędzie ci sami, czasem lepsi, czasem gorsi. W każdym razie jednak wszyscy tak samo przeciętni. Przynajmniej tak nam się wydaje, kiedy patrzymy na to z zewnątrz. Uważniejsze zerknięcie w głąb może nam ujawnić sekrety, od których najchętniej ucieklibyśmy z krzykiem.

Całość recenzji dostępna pod adresem: [Adres usunięty]