Kryminał Kulinarny T.1 Diableski Owoc

Przepis na kryminał z pozoru jest prosty: porcja szokującej zbrodni, jeden dociekliwy główny bohater, garść tajemniczych okoliczności. Jednak „Diabelski owoc” autorstwa Toma Hillenbranda to kryminał, którego napisanie wymagało talentu do starannego wymieszania tych wszystkich składników. Kto by pomyślał, że Hillenbrandowi uda się stworzyć książkę, którą wciąga się ze smakiem jak włoskie spaghetti. W małym Luksemburskim miasteczku kameralną przytulną restaurację prowadzi Xavier Kieffer. Ten utalentowany kucharz ukrywa swoje ponadprzeciętne zdolności i zamyka się w małym kulinarnym światku. Jego spokój zostaje zmącony pewnego słonecznego popołudnia, gdy jeden z gości pada martwy na posadzkę... Od tej pory życie kucharza zmienia się nie do poznania. Jest zmuszony wyjść ze swojej strefy komfortu, aby ratować dobre imię lokalu.

Książka, oprócz soczystej historii z luksemburskim klimatem w tle, zawiera liczne opisy serwowanych potraw i ukazuje życie restauracji „od kuchni”, przez co lektura staje się jeszcze ciekawsza. Francuskie nazwy potraw wplecione w tok narracji sprawiły, że książka nabrała nieco egzotycznego charakteru i przeniosła mnie w zupełnie inny, nieznany mi dotąd świat, w kuluary ekskluzywnych francuskich i niemieckich restauracji. Stąd też ciekawym i przydatnym pomysłem było umieszczenie słowniczka z definicjami tych wszystkich intrygujących, obcobrzmiących nazw.

Ciekawym doświadczeniem podczas czytania tej książki było zdobywanie wiedzy o popularnych praktykach, czy wręcz manipulacjach, stosowanych przez różne koncerny spożywcze, które starają się oszukać kubki smakowe klienta i zachęcić go do częstego jedzenia proponowanych produktów. Nierzadko stosowane przez nie chwyty można uznać za niedozwolone, bo jak inaczej nazwać stosowanie substancji psychoaktywnych i dodawanie ich do jedzenia...? Kryminał, oprócz próby wyciągnięcia na światło dzienne przekrętów stosowanych przez gigantów spożywczych, pokazuje zaciętą rywalizację i reguły nieczystej gry, jaką prowadzą restauracje walczące o upragniony prestiż i gwiazdkę.

Idealnym dopełnieniem treści książki jest jej okładka. Na pierwszy plan wybija się wyraźny tytuł w diabelskim czerwonym kolorze, a w tle widać owoc o niespotykanym połączeniu kolorów. Jednak nie to najbardziej intryguje. Sok, który ten owoc z siebie wypuszcza, do złudzenia przypomina krew, co w powiązaniu z tytułem narzuca czytelnikowi jednoznaczne skojarzenia. Mimo to owoc wygląda tak egzotycznie i przykuwa wzrok na tyle, że aż chce się go spróbować i poczuć w ustach niespotykany i nieznany smak. Ryzyko jest duże, ale czy to odstraszy głodnych wrażeń?

Ode mnie książka dostaje gwiazdkę. Gwarantuję, że podczas lektury nie będziecie rozczarowani, ale na pewno będziecie głodni.

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Gdybym miała określić tę książkę jednym słowem zdecydowanie wybrałabym "odkrycie". Bo czy jeszcze niedawno pomyślałabym że detektywa, dziennikarza, profilera można z powodzeniem zamienić na szefa kuchni? Jeśli Wy również mieliście wątpliwości, mogę z całą powagą odpowiedzieć. Można to uczynić i w dodatku z pełnym sukcesem, czego przykładem jest Tom Hillenbrand! I tu pojawia się moje kolejne odkrycie. Styl autora, jego świeżość, nowe spojrzenie na kryminał, znajomość tematyki gastronomicznej, sprawiły że czytanie tej książki stało się dla mnie wielką przyjemnością. I do tego ucztą dla podniebienia :). Powieść "Diabelski owoc" nie przez przypadek została nazwana mianem kryminału dla smakoszy.

Akcja książki rozpoczyna się naglą śmiercią szanowanego, paryskiego krytyka kulinarnego. Na nieszczęście dla głównego bohatera dzieje się to, w jego restauracji, tuz po skonsumowaniu przez denata przystawki. Kieffer zostaje automatycznie pierwszym podejrzanym, a lokal do zbadania wszystkich dowodów zamknięty. Wolny czas, jak również kolejne niespodziewane wydarzenia w świecie wielkiej gastronomii, prowadzą detektywa-amatora do rozpoczęcia swojego, prywatnego śledztwa. Szybko okazuje się że śmierć krytyka, to tylko wierzchołek góry lodowej, która u podstaw ma rywalizację wielkich kucharzy, walkę wielkich koncernów spożywczych i gdzieś pomiędzy tym wszystkim jest tajemniczy diabelski owoc. Produkt za który wielu dałoby się pokroić.

Co pozytywnego znajdziemy w książce?

Przede wszystkim nowatorski pomysł na kryminał, podany z wysublimowanym smakiem, wybornym humorem, ze szczyptą intryg.

Na uwagę zasługuje również, bardzo ciekawy typ głównego bohatera. Xavier Kieffer to właściciel i kucharz w luksemburskiej restauracji, tradycjonalista propagujący kuchnię slow food. Nie jest to postać idealnie pasująca do roli głównego śledczego :). Jest lekko powolny, uroczo nieporadny i mam wrażenie, że przez to bardziej prawdziwy. To właśnie te cechy, świadczące o jego niedoskonałości, tak bardzo mnie urzekły. Na pewno będę kibicować mu, w jego dalszych działaniach, bo wieść niesie, że poza drugim tonem, dostępnym w Polsce, powstały już trzy następne.

Poza tym, potrawy opisywane na kartach powieści są jak wycięte z najznakomitszych książek kulinarnych, pisanych poezją i serwowane nam na tacy wraz z eksplozją smaków... i w tym przypadku bardzo dobrze że książkę czyta się szybko, bo moja lodówka nie wytrzymałaby takiego przeszukiwania zbyt długo.

Co jeszcze oferuje "Diabelski owoc"?

Na pewno możliwość spojrzenia na świat gastronomii z innej, szerszej perspektywy, jak również chwile zastanowienia się na temat tego co spożywamy. To doskonałe połączenie przyjemnego z pożytecznym. Książka jest kolejnym źródłem, które może otwierać oczy konsumentów, na kwestie praktyk produkcji żywności, które są stosowane przez wiele koncernów spożywczych. Poszerzenie swojej wiedzy kulinarnej o nowe dania i pojęcia (książka zawiera słowniczek). A także zwiedzanie luksemburskich miejsc. Miejscami miałam wrażenie, że książka stanowi specyficzny przewodnik kulinarno turystyczny, w najlepszym tego znaczeniu.

Nie do końca wiem, co ma w sobie ten kryminał, ale pochłonęłam go w dwa wieczory i nie mogłam dosłownie się od niego oderwać. Nie znajdziemy w nim zawrotnej akcji, brak w nim krwi, wielości trupów i urywanych kończyn. A mimo to książka stanowi niesamowicie przyjemna lekturę. To powieść do czytania w jadalni, salonie i oczywiście kuchni.

Zdecydowanie polecam. Na gorąco i na zimno. :)