Cytrynowy sad

Często sięgam ostatnio po biografie sportowe i klasykę, do której wracam po latach, mniej natomiast w moim czytelniczym menu obyczajówek, choć to właśnie bez nich nie wyobrażałam sobie kiedyś życia. Dobrze było wrócić do tego ważnego dla mnie rodzaju literatury, przed „dobrze” dodałabym jeszcze „bardzo”, jako że wróciłam do niego przy okazji tej właśnie książki.

Trudno wyobrazić sobie większy ból niż ten, który staje się kogoś udziałem po stracie najbliższej osoby, zwłaszcza jeśli tę osobę nosiło się kiedyś pod sercem. Julia taką stratę przeżyła, chociaż czas, który po niej nastąpił, ciężko nazwać życiem. Julia po prostu egzystowała. Ten rodzaj cierpienia okaleczonego rodzica może w pełni pojąć chyba tylko ktoś, kto przeszedł przez podobną traumę. Roberto rozumie Julię, doskonale ją rozumie. Tę dwójkę pozornie dzieli wszystko – status społeczny, narodowość, a nawet stosunek władz do ich pobytu na terytorium Stanów Zjednoczonych, łączy zrozumienie dla bólu tej drugiej strony. Czy to wystarczy, by połączyło ich uczucie? Czy zastygłe w cierpieniu przez lata serca potrafią w ogóle zabić jeszcze mocniej? A może nie ma w nich miejsca na nic poza rozpaczą?

Zaskakująca. Tej cechy na pewno książce odmówić nie sposób. Zazwyczaj wcześniej odgaduję, jak to wszystko się skończy. Tu następujące po sobie wydarzenia nie były dla mnie oczywiste, a zaskoczenie to ważny element lektury. To dzięki niemu nie odkładasz książki, choć zegar nieubłaganie tyka, a jutro do pracy. I jeszcze tylko jeden rozdział. I jeszcze jeden.

Ulubione cytaty:

„Są myśli zbyt przerażające, żeby dopuścić je do siebie”

„Kocham całą sobą. Nie zmieniłabym tego, nawet jeśli miałoby mnie to zabić”.

[Adres usunięty]

Zanim sięgnęłam po książkę oczywiście, poczytałam troszkę o niej. Ponieważ miała wiele pozytywnych komentarzy i opinii, zdecydowałam, że po nią właśnie sięgnę.

I okazało się, że te wszystkie opinie były słuszne. Książkę pochłonęłam w zasadzie w jeden dzień. W zimny styczniowy dzień miło było się przenieść w Góry Santa Monica. Ciepło, drzewa cytrynowe, ocean, plaża to, to czego potrzeba, gdy za oknem śnieg, mróz i zimno.

Główna bohaterka Julia to kobieta bardzo spokojna i wyważona, kobieta smutna, ponieważ pięć lat wcześniej w wypadku samochodowym ginie jej ukochana córka i mąż. Julia nie może pogodzić się ze śmiercią córki, chciałaby zamienić się miejscami z córką, niestety w życiu to tak nie działa. Julia musi funkcjonować, mimo że niekoniecznie jest to dla niej najważniejsze. Postanawia wyjechać do Malibu, aby tam przemyśleć i poukładać sobie dalsze życie.

Tu nasza bohaterka spotyka Roberto. Jest ON meksykańskim imigrantem, którego w życiu spotkało coś okropnego. Roberto pracuje w sadzie wujka Julii. Kobieta zauważa, że mężczyzna jest bardzo smutny. Na twarzy ma wypisany ból i smutek. Okazuje się, że Julię i Roberto wiele łączy, oboje utracili córki.

Codzienne rozmowy bardzo zbliżają ich do siebie, zaczynają tęsknić za sobą, ich wspólne rozmowy koja ich ból i zaczynają być lekarstwem na wiele problemów.

Córka Julii zginęła w wypadku, a córka Roberto ona zaginęła na pustyni i w zasadzie nie wiadomo czy dziewczynka żyje, czy zmarła na pustyni podczas wędrówki z ojcem, żeby przekroczyć nielegalnie granice.

Julia zaczyna na własną rękę poszukiwania Rose. Odkrywa kilka ciekawych faktów, które mogły doprowadzić do prawdy, czy Rose żyje.

Czy Julii i Roberto uda się odnaleźć Rose? Czy nasi bohaterowie będą razem? Tego dowiedziecie się po przeczytaniu tej cudownej książki.

Książka porusza bardzo trudny dla wszystkich nas temat. Temat śmierci i temat naszych emocji i radzenia sobie po śmierci najbliższej osoby. Książka jednak jest warta przeczytania, od początku wciąga i nie pozwala się od siebie oderwać. Z niecierpliwością czekamy na dalszy rozwój sytuacji. Piękna okładka na pewno zachęca do sięgnięcia po nią i zagłębienie się w jej treść.

Książka "Cytrynowy sad" zmusza nas do zadumy i przemyśleń związanych z naszym życiem. Czasami warto się zatrzymać, zastanowić się nad naszym życiem, może nie zawsze układa się ono tak jakbyśmy, chcieli, ale są też przecież czasami takie zdarzenia, które odwracają wszystko do góry nogami. Nagle okazuje się, że wszystko zaczyna się układać. Książka pozwala zatrzymać się na chwilkę, przemyśleć, popatrzeć na wszystko inaczej, może lepiej...

Po książkę ""Cytrynowy sad "" sięgnęłam ponieważ przez ostatni czas czytałam raczej kryminały i czułam już ze wpadam w jakiś smutek przygnębienie .Potrzebowałam odskoczni od krwawych zbrodni od śledztw ....Urzekła mnie okładka książki ,a także zachęciła Opis na okładce tez zapowiadał ciekawą historie Ja podobnie jak Julia bohaterka książki jestem wdową i wiem jakie to uczucie i podobnie jak Julia spotkałam po drodze swojego ""Roberto"" ... niestety nie ułozło mi sie jestem sama .Powieść czyta sie szybko z zainteresowaniem i oczekiwaniem na happy end ...Nie powiem ze rozczarowało mnie zakończenie ale mam nadzieje na kontynuację ... miłość Roberta i Juli rodząca się pomału ,ich wzajemne porozumienie i ta subtelność sprawia ze nie czujemy sie "zmęczeni " czytając .Myślę ze to ciekawa i warta przeczytania powieśc na nadchodzące letnie wieczory ,na urlop Polecam gorąco

Luanne Rice to autorka, którą bardzo cenię. Pisze piękne powieści obyczajowe, jednak nie boi się poruszać trudnych i czasem smutnych tematów. Jej powieści wzruszają, ale dają do myślenia.

W „Cytrynowym sadzie” oprócz opowieści o rodzinie, stracie i powracaniu do życia, mamy poruszony problem nielegalnych emigrantów i zagrożeń związanych z ich podróżami. Niby zupełnie różne tematy, a w powieści tworzą niezwykłą całość, która przemawia do serc i umysłów czytelników.

Julia straciła córkę i męża w wypadku ,który zdarzył się przed samym domem. To zdarzenie było tym bardziej tragiczne, że wyglądało na zamierzony zabieg…. Od wypadku minęło kilka lat, a kobieta nadal nie może się pozbierać i pogodzić ze stratą. Żyje sama ze starą suczką, która jest jej przyjaciółką i powierniczką. Przeprowadza się do domu swojej rodziny, otoczonego cytrynowym sadem, aby zająć się nim pod ich nieobecność. To miejsce niesie ze sobą tylko te dobre wspomnienia, otula Julię i uspokaja.

Pewnego dnia poznaje Roberto, zarządcę , meksykańskiego imigranta, w którego oczach również dostrzega smutek. Coś ich do siebie zbliża… Okazuje się, że ON również stracił córkę, która zaginęła bez śladu podczas nielegalnego przekraczania granicy przez grupę emigrantów, do których i oni należeli. Oboje zmagają się z bólem i stratą, jednak jest cień nadziei , że Rosa żyje i tej iskierki chwyta się Julia i postanawia ją odnaleźć.

Luanne Rice napisała bardzo wzruszającą, głęboką i mądrą powieść, która porusza czytelnika i skłania do refleksji. Z pozoru patrząc na okładkę widzimy lekką i przyjemną opowieść, a wewnątrz znajdujemy niesamowitą głębię otuloną zapachem cytryn. Powieść jest jak magnes, nie sposób jej odłożyć przed finałem, ale to charakterystyczna cecha powieści pani Rice. To nie jest przesłodzona i tkliwa opowieść, to historia bardzo realna i świetnie napisana. Polecam serdecznie!

[Adres usunięty]

Gdy Julia wracała pewnego popołudnia do domu, nie przypuszczała, że zastanie taki widok. Jej córka jadąca z ojcem miała wypadek. Kobieta do końca życia nie zapomni widoku jej ciała. Cały czas obwinia się za to, że nie potrafiła jej uratować. To wydarzenie kładzie się cieniem na dalsze życie Juli. Kobieta nie widzi już przed sobą możliwości na szczęśliwą przyszłość. W jej życiu króluje tylko smutek i żal do samej siebie. Wszystko wskazuje na to, że już nigdy nie zazna szczęścia.

Minęło już pięć lad od śmierci córki i męża. Julia nadal nie może pogodzić się ze stratą Jenny i wciąż się obwinia. Kobieta przebywa w posiadłości swego wujka w Malibu, gdzie pragnie odnaleźć spokój. Poznaje tam imigranta Roberto, który tak jak ona, stracił pięć lat temu ukochaną córkę Rosę, podczas przeprawy przez granicę. Julia wierzy, że dziewczynka mimo wszystko przeżyła i za wszelką cenę pragnie ją odnaleźć, dedykując to swej zmarłej Jenny. Wspólna sprawa i poszukiwania wytwarzają między nimi nić porozumienia i swego rodzaju zażyłość. Do czego doprowadzi ta znajomość? Może do przebaczenia...

Ważnym elementem książki jest motyw uchodźstwa. Pomaga się wczuć w sytuację społeczną Stanów Zjednoczonych, ale przede wszystkim uchodźców. Trzeba też zadać sobie pytanie dlaczego decydują się na taki krok. Odpowiedzi na to pytanie ukażą się wraz z opowieścią Roberto. Właśnie w tej książce poznamy ten problem z innej strony. Od strony ludzi, którzy nie mają innego wyjścia, jak łamać prawo w poszukiwaniu lepszego życia.

Fabuła toczy się w tytułowym cytrynowym sadzie w Malibu. W powietrzu unosi się cudowny zapach cytryn, a ponadto nad głowami widnieją niczym małe słoneczka, żółte owoce. Jednak cytryna ma kwaśny smak. Tak samo jak i życie. Historia toczy się jednak nie tylko w przepięknej scenerii gór Santa Monica, ale również w domu Juli, gdzie przebywała razem Jenny oraz na bezkresnej pustyni, którą przemierzał Roberto wraz z Rosą. Wraz z opowieściami Juli i Roberta poznajemy ich przeszłość. Treść książki jest przepełniona emocjami. Skłania do refleksji i porusza serce. Historia jest bardzo realna przez co trafia do czytelnika. Czasami nawet wyciska łzy.

Są takie książki, które mimo tego, iż nie mają rewelacyjnej okładki, super ciekawej stopki i nie wiadomo jak wielkiego rozgłosu, to jednak swoją zawartością, przekazem i ogromną dawką emocji, sprawiają, że zamiast zwykłej lekkiej powieści dla zrelaksowania, dostajesz ogromną emocjonalną petardę, po której, przez kilka dni nie będziesz się mogła pozbierać … Tak właśnie opisałabym „Cytrynowy sad” Luanne Rice …

Minęło już pięć lat, od śmierci córki i męża Julii, którzy zginęli w tragicznym wypadku samochodowym. Mimo upływu czasu kobieta nadal nie może się pogodzić z utratą najbliższych. Kiedy przyjeżdża w odwiedziny do swego wuja w Malibu, jedyne czego pragnie, to zaznać świętego spokoju i zapomnieć o dręczącym ją żalu i smutku.

Pewnego dnia poznaje przystojnego Roberto – imigranta meksykańskiego pochodzenia pracującego w cytrynowym sadzie wujka Julii. Kobieta dostrzega w mężczyźnie bratnią duszę, która również cierpi po stracie ukochanej osoby. Dziwnym trafem okazuje się, że córeczka Roberto zaginęła dokładnie pięć lat temu i od tamtej pory ślad po niej zaginął.

Czy Julia i Roberto odnajdą w sobie siłę, by na nowo otworzyć swoje serca i zaznać uczucia namiętnej miłości?

Czy tragiczne przeżycia, jakich oboje doświadczyli, zbliżą ich do siebie?

Czy Roberto odnajdzie swoją ukochaną córeczkę?

Gdy w ofercie Wydawnictwa Kobiecego znalazłam tą powieść, w mojej głowie zapaliło się światełko, które podpowiadało mi, że „Cytrynowy sad” może zawładnąć mną i wstrząsnąć mym serduchem równie mocno co „Jedwabna opowieść” Kelli Estes, która była jedną z najlepszych książek, jakie udało mi się przeczytać w ubiegłym roku. Zaufałam swojej kobiecej intuicji i sięgnęłam po nią. Żałuję, że tak długo odwlekałam ją na później, gdyż dostarczyła mi tyle wspaniałych przeżyć, na które już tak dawno czekałam.

Nielegalny imigrant, poszukujący lepszego życia, plus bogata kobieta, po traumatycznych przejściach. Wydawać by się mogło, że to dość klasyczny schemat, występujący w większości romansów. Tyle że nie każdy romans ma wykreowanych tak świetnych bohaterów, których ogrom uczuć, wprost wylewa się z każdej strony. To co urzekło mnie w tej dwójce bohaterów, to ich realność – nie są zbyt przerysowani – co sprawia, że o całej tej historii nie myślimy w ten sposób, że to tylko kolejny wytwór ogromnej wyobraźni autorki. Wręcz przeciwnie – „Cytrynowy sad” to niesamowicie współczesna i aktualna opowieść.

Oprócz wątku miłosnego, mamy tutaj jakże brutalną historię walki o lepszy byt. Ludzie nie mający właściwie żadnych dóbr materialnych, ryzykujący własne życie dla dobra swej rodziny. W książce tej, ukazany jest niezwykle smutny, ale jakże prawdziwy los każdego imigranta. Brak możliwości zaufania komu kolwiek, nieludzkie warunki towarzyszące im, podczas niebezpiecznej drogi do „lepszego świata”. A w nim co? Zarobki, za które nie da się zapewnić dobrego bytu całej rodzinie, niechęć rodowitych mieszkańców wobec nich i wieczny strach, o to, by jutro znów nie obudzić się w swoim kraju.

Autorka ma świetny, lekki w czytaniu styl pisania. Mimo licznych opisów przyrody, czy też wszelkich przemyśleń głównych bohaterów, każdą kolejną stronę pochłania się w błyskawicznym tempie. Tak jak już wcześniej wspomniałam, książka ta jest niezwykle emocjonalna, sprawiła, że na swój sposób przeżyłam tą historię – czułam się tak, jak gdybym stała tuż obok bohaterów. Tą powieść się nie czyta. Ją się PRZEŻYWA.

Narracja jest tutaj prowadzona przez kilku bohaterów, zarówno Julię i Roberta, ale także wujka Lion’a i strażnika granicznego Jacka. Dzięki takiemu zabiegowi, poznajemy historię każdej z tej postaci, dzięki czemu bardziej możemy przeżyć tą opowieść, jak i zrozumieć zachowanie głównych bohaterów.

Podsumowując, „Cytrynowy sad” to przepiękna opowieść o poświęceniu i rodzicielskiej miłości. Historia ta jest prawdziwa, realna, bez zbędnych zdobników. Niezwykle emocjonalna i dająca wiele do myślenia. Mnie osobiście niezwykle poruszyła i jestem nią zachwycona. Gorąco polecam!

Moja ocena: 10/10

Recenzja ta znajduje się również na moim blogu:

[Adres usunięty]

Luanne Rice znana mi była jako pisarka, która nie boi poruszać w swoich powieściach tematów zarówno trudnych jak i pełnych dylematów. Nauczyła już swoich czytelników, że jej książki pomimo pewnego smutku czy melancholii, zawsze niosą ze sobą pozytywne przesłania jak i pozorną zgodę bohaterów na taki a nie inny bieg wydarzeń.

I tak jest również w „Cytrynowym sadzie”. Julię dotknęła osobista tragedia, zarówno mąż jak i jej szesnastoletnia córka giną w wypadku samochodowym praktycznie przy samym ich domu. („gdy posterunkowy poznaje kim jestem podchodzi do samochodu z wyrazem twarzy, którego żaden człowiek nie chce ujrzeć”) Mimo, że minęło od tego czasu już pięć lat, nie przestaje ona analizować tamtej chwili, nic nie jest w stanie choć na moment ukoić jej bólu.

Wyjeżdża do wuja, do Malibu, marzy o chwili spokoju. Wie, że nierealne jest pozbyć się smutku lecz pragnie choć na moment znaleźć się w miejscu, które nie byłoby tak silne związane z jej najbliższymi. W pięknej scenerii cytrynowego sadu poznaje Roberto, meksykańskiego imigranta. On również nie może zapomnieć o wielkiej stracie. Równo pięć lat wcześniej jego śliczna córeczka znika w tajemniczych okolicznościach. Tych dwoje połączy ich rozpacz, nie spodziewajmy się jednak historii pełnej uniesień i słodkich chwil, bardziej dominować w niej będzie smak gorzkich migdałów, ze wspaniałym cytrynowym zapachem w tle.

Sięgając po powieść Luanne Rice zawsze możemy być pewni jednego, czeka nas wspaniała uczta narracyjna, ogromnie przykuwająca uwagę pomimo pewnej pozornej monotonii opisów i ogromnej wnikliwości autorki. Tu nie ma błyskotliwych zwrotów akcji, bardziej mamy do czynienia z celebracją każdej chwili, każdego dnia, dojrzałym spojrzeniem na zaistniałe sytuacje. Myślę, że zdecydowanie lepszym odbiorcą tej powieści będzie czytelnik już z pewnym własnym bagażem przeżyć i emocji. Ludzkie życie jest niebywale kruche, na dodatek często pełne wewnętrznej walki. To co staje się motorem działań bohaterów to nadzieja, ona nie tylko ich łączy ale daje siłę aby choć w minimalnym stopniu zaakceptować przeszłość i w końcu bardziej optymistycznie popatrzeć w przyszłość. Ciężko wybrać mi co jest największym atutem tej powieści, bo to co mnie może wydawać się najlepsze, a jest nią ukazanie pewnej przemiany duchowej głównej bohaterki wraz z fantastycznie opisaną scenerią cytrynowego sadu, dla kogoś innego może okazać się za bardzo statyczne. Jednak, dzięki takiemu zabiegowi autorka jest w stanie ogromnie prawdziwie ukazać całą historię, wzbudzając w ten sposób zdecydowanie większe emocje. Dlatego zdecydowanie warto choć przez chwilę stać się gościem w miejscu gdzie tak wspaniale przenika przez siebie zarówno gorycz jak i kwaśny smak cytryny. Polecam.

Nie ma nic lepszego niż dobra książka w zimny i deszczowy wieczór. Szczególnie książka, której akcja toczy się w słonecznym i ciepłym klimacie Malibu. "Cytrynowy sad" to powieść, która uzależnia równie mocno, jak kakao w zimie.

W 2007 roku, Julia (główna bohaterka książki), traci w wypadku samochodowym męża i szesnastoletnią córkę. Julia jest zrozpaczona, wciąż nie może uwierzyć w to co się stało, nie umie poradzić sobie ze stratą najbliższych jej sercu osób. Po pięciu latach od tragedii, główna bohaterka, wybiera się w podróż do Malibu w Santa Monica, aby dopilnować pod nieobecność wuja, rozległej rezydencji oraz prac w sadzie cytrynowym. Julia żywi nadzieję, że podróż i zmiana klimatu pomoże jej pogodzić się z tragedią, jaka ją dotknęła. Niestety przerażające wspomnienia wracają do Julii każdego dnia i każdej nocy. Pewnego dnia Julia poznaje przystojnego kierownika sadu- Roberto. Po kliku wspólnych rozmowach Julia czuje z Robertem więź, ponieważ ON również stracił osobę bliską jego sercu- córkę. Jak się później okazało córka Roberto zaginęła i nikt, przez pięć lat, nie jest w stanie udzielić mu informacji na jej temat. Julia postanawia pomóc Roberto w odnalezieniu jego córki.

Czy zadanie jakiego się podjęła pomoże Julii zaznać odrobiny wytchnienia? Czy będzie to zbyt trudne przeżycie? Czy Julia postępuje dobrze nastawiając się na kolejny cios ze strony życia? A może te wydarzenia zbliżą Roberto do Julii?

Za największy plus książki uważam to, że motyw miłosny nie jest dominującym, zaś wątek nielegalnych imigrantów, jaki został poruszony w tej powieści był zaskakujący i fantastycznie obrazował to, co przeżywać musiał Roberto.

Kolejnym plusem jest piękna okładka projektu Krzysztofa Kibarta. Ciepłe kolory i delikatne rysy zachęcają do czytania i pogrążenia się w historii w niej zawartej.

Książkę polecam szczególnie fanom zagadek oraz tym, którzy nie są obojętni na ludzkie cierpienia. Powieść zajmuje niecałe 400 stron, a jej litery są standardowe.

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Luanne Rice poznałam i zaczęłam czytać dzięki mojej mamie. Nie jest to ani autorka, którą wyjątkowo cenię ani tym bardziej jej książki nie są z mojej listy priorytetów, a jednak systematycznie po nią sięgam. Dlaczego? Bo emocje, które towarzyszą czytaniu jej książek są tego warte. Jeśli zaś chodzi o tę konkretną pozycję to zainteresował mnie sam opis. A gdy dodamy do tego moją chęć przerwania serii wieczorów z thrillerami to nie ciężko było wybrać akurat tą autorkę i jej najnowszą pozycję.

Mija pięć lat od wypadku, w którym ginie córka i mąż Julii. Wybiera się ona do Malibu do wujka by odpocząć. Chce też by był to wyjątkowy moment, który pozwoli coś zmienić w jej życiu. I jak się okazuje nadzieje te nie są złudne. Podczas pobytu u wuja poznaje Roberto - meksykańskiego imigranta. Bardzo szybko dostrzega w nim nie tylko przystojnego mężczyznę, ale i kogoś na kształt bratniej duszy. Jak się okazuje wiele ich łączy, a to co łączy najbardziej to utrata bliskich. Tyle, że ona tarci ich bezpowrotnie, a ON choć w dalszym ciągu się nie poddaje i pragnie odnaleźć córkę to jednak zaczyna się poddawać. Jego coraz wątlejszy płomień wiary w jej odnalezienie tli się już ledwo, ledwo.. Julia dzięki Roberto znajduje w swoim życiu cel. Chce pomóc w odnalezieniu małej meksykanki. Robi to dla siebie, dla tego wyjątkowego mężczyzny, ale też dla dziewczynki.

Czy prawdą okaże się powiedzenie, że nadzieja umiera ostatnia? Czy warto ją mieć i żyć nią do końca swych dni? Czy tytułowy cytrynowy sad połączy dwie zranione dusze?

To co spodobało mi się najbardziej to jakże trafny i dwuznaczny tytuł - odnoszący się nie tylko do miejsca gdzie toczy się akcja książki. Każdy z nas zna cytryny. Wiemy, że to nie tylko owoce pełne słońca o żółtej, wręcz słonecznej barwie. To także owoce charakteryzujące się kwaśnym i cierpkim smakiem. Książka Luanne taka właśnie jest. Piękna i urocza z zewnątrz skrywa tragiczne i traumatyczne przeżycia wewnątrz.

Rice potrafi żonglować uczuciami czytelniczki i robi to niezwykle umiejętnie. Mało tego potrafi poruszać jakże trudne dla człowieka tematy jak utrata ukochanej osoby, wiara, nielegalna imigracja czy poczucie winy. Język oraz styl są proste i przyjemne, a pozycję samą w sobie czyta się szybko. Czytając doświadczamy wzruszeń, radości, smutków i niepokojów. Niektóre fragmenty chwytają mocno za serce, a całość zapada w pamięć, więc szybko jej nie zapomnimy. Serdecznie polecam miłośniczkom Luanne oraz wielbicielkom powieści obyczajowych z wątkami romantycznymi czy też dramatycznymi.

Książka, która porusza temat straty, nielegalnej imigracji, różnych kultur i statusów oraz więzi, które tworzą się, bo każdy z bohaterów stracił dziecko. Powieść, gdzie miłość i rodzinna to najważniejsze wartości.

ulie Hughes pięć lat po śmierci męża i swojej ukochanej córki nadal nie może się otrząsnąć po tej tragedii. Doktor antropologii, aby wrócić do świata "żywych" postanawia przyjąć propozycję opieki nad cytrynowym sadem swojego wujostwa, którzy badają w Irlandii życie przodka, John'a Riley'a.

Tam spotyka Roberta Roderiquez'a, nowego zarządcę sadu. On czując więź z kobietą decyduje się, na opowiedzenie swojej poruszającej i bardzo smutnej opowieści. Jego sześcioletnia córka zaginęła podczas nielegalnego przekraczania granicy Meksyku i USA. Mężczyzna obwinia siebie za całe zajście.

Kobieta wierzy, że uda jej się rozwikłać tajemnicę zniknięcia dziewczynki, a nawet ją odnaleźć. Czy to może się udać?

Nie oszukujmy się, to nie jest książka szybka i lekka. Ta pozycja ma za zadanie poruszyć nasze serca, wpędzić nas w zadumę i dać chwilę na refleksję. Bałam się o to, że Luanne Rice przekombinuje. Przy takim temacie ciężko jest stworzyć bohatera realnego, a nie przerysowanego. Ważne są autentyczne emocje i przemyślenia. To się na szczęście udało.

Po raz pierwszy spotykam się z twórczością Rice, ale już pałam do niej sympatią. Duży plus za realistyczne opisy, które sprawiają, że możemy poczuć zapach cytryn i upał lata. Przez kilkanaście stron, książka dość powoli się rozkręca, po to by nagle wgnieść nas w oparcie fotela. Akcję napędza kilka dramatycznych momentów, które sprawiają, że odłożenie książki jest niczym bluźnierstwo.

Narracja prowadzona jest z kilku perspektyw. Daje nam to możliwość poznania historii oczami wielu osób, gdzie nic nie może zostać ominięte, a każdy nawet najmniejszy wątek nie jest niedokończony.

To potężna opowieść o miłości i współczuciu. Powieść kończyłam ze łzami w oczach. Przy książce przeżyłam całą paletę emocji, od radości po przejmujący smutek.

Znacie mnie, i wiecie, że po prostu muszę wspomnieć o okładce (okładkowe sroki łączmy się 😄). Jest naprawdę piękna. Wielki ukłon w stronę grafików, którzy stworzyli niesamowity klimat, oddający treść książki. Wszystko jest bardzo minimalistyczne, co już jest chyba takim znakiem rozpoznawczym Wydawnictwa Kobiecego.

Bardzo spodobał mi się fakt, że autorka zrobiła prawdziwe rozeznanie. Po sprawdzeniu paru faktów okazuje się, że John Riley, istniał naprawdę, i faktycznie był imigrantem.

Cytryna bardzo dobrze opisuje tę książkę. Sam owoc kojarzy się z aromatycznym zapachem i latem, chyba przez ten kolor. Ale to również sok, który jest przecież kwaśny. Taka jest właśnie ta opowieść; słodko-kwaśna, tak jak nasze całe życie.

Książka, przynajmniej według mnie, bardziej przeznaczona jest dla starszych odbiorców. Takie osoby będą się mogły bardziej utożsamiać z głównymi bohaterami, bo one same wiedzą, jak to jest dostać potężnego "kopa" od życia.

W wielkim skrócie: Książka łamie serce, jednocześnie wciąga i jest po prostu piękna.

Tak generalnie rzadko kiedy sięgam po taką typową tak zwaną literaturę kobiecą, jednak ostatnio miałam wielką ochotę na jakąś ciepłą, lekką opowieść. Właśnie z tego powodu sięgnęłam po pozycję Luanne Rice zatytułowaną „Cytrynowy sad”.

„Cytrynowy sad” jest książką, w której Luanne Rice podejmuje kilka ważnych tematów – utratę dziecka oraz współmałżonka, rozmowy o tym czy nielegalną imigrację. Ode mnie wielki plus za ich poruszenie. Zarysowana fabuła nie jest jakoś zbyt wybitna, jednak dość ciekawa. Fakt, spodziewałam się nieco innego zakończenia, no ale cóż... Tak bywa.. Autorka operuje prostym, lekkim i zrozumiałym językiem, co akurat jest proste i adekwatne do akcji i fabuły. Jedyne co mnie momentami irytowało to sporo hiszpańskich wstawek, bez ich tłumaczeń (część była przetłumaczona, jednak nie wszystkie). Co jak co ten język nie jest tak popularny i znany jak np. angielski, a ja rozumiałam co nieco tylko z racji tego, że uczyłam się włoskiego, który jest do hiszpańskiego bardzo podobny. Co do bohaterów – szczególnie polubiłam Roberta, Julię troszkę mniej, ale jednak w moim odczuciu postacie mogłyby być ciut bardziej dopracowane, doszlifowane...

Czy polecam „Cytrynowy sad”? Zdecydowanie tak. Jest to ciepła, lekka opowieść, która wzbudza naprawdę wiele emocji – smutek, radość, nadzieję. Z chęcią kiedyś sięgnę po inne książki autorki, mam nadzieję, że się nie zawiodę, tak jak na tej. Ciekawa, wartościowa książka, która jest jednocześnie bardzo przyjemna w odbiorze i napisana bardzo lekko. Polecam!

Jaka tania, wow! Szkoda, że kupiłam po normlanej cenie... Chociaż? Nie, nie żałuję! Ta książka zasłużyła na dobrą cenę i OCENĘ. Naprawde piękna okładka, miła historia, dużo romantyzmu w oprawie pełnej klasy. Cudeńko :)

Każdy z nas myśli, że życie jest jednostajne i nudne. Jednak to nieprawda, ponieważ życie każdego z nas jest inne i toczy się całkiem inaczej. O tym samym przekonali się bohaterowie książki "Cytrynowy sad". Julia i Roberto to dwójka dorosłych osób, którzy zostali skrzywdzeni przez los w podobny sposób. Jednak pomimo tych wydarzeń dostrzegają siebie i przeprowadzają nas przez morze zwierzeń, smutku, strachu, ale również i szczęścia. Ale czy ta dwójka wybierze drogę przyszłości czy pogrążą się spowrotem w przeszłości? Tego dowiecie się sięgając po tą książkę, ponieważ warto się w niej zagłębić.

Jak dla mnie książka ciekawa i realnie ukazująca czytelnikowi uczucia, które powinny być w odpowiednich momentach. Poza tym książka zaskoczyła mnie szczegółowym opisem problemów, które możliwe, że ciągle gdzieś na świecie istnieją, dzięki czemu historia trzyma w napięciu do ostatniej strony. Książkę serdecznie polecam wszystkim czytelnikom.