Krew i miód. Gołąb i wąż. Tom 2

Shelby Mahurin = kolejna świetna książka. "Gołąb i wąż", czyli pierwszy tom trylogii autorki, powalił mnie na kolana. Książka była po prostu genialna. Napisana wiarygodnie i przekonująco, z pazurem ale z uczuciami i wrażliwością. Do bohaterów przywiązałam się niesamowicie, są charyzmatyczni. Mimo wszystko 2 część, była jeszcze lepsza. Shelby pokazuje normalność związków, tym bardziej pomiędzy dwoma różnymi stworzeniami, (spojler: a raczej tymi samymi). Kłótnie i spory pomiędzy Reidem i Lou były po prostu realne i przewidywalne, jednak nie wyidalizowane co często zdarza się w książkach. To co zachwyca w 2 części jeszcze bardziej to opis magicznych miejsc i stworzeń. Wydarzenia których nie da się przewidzieć to coś co w tej książce jest gwarantowane. Przemiana Louise i zachowanie ich przyjaciół. Po prostu miód na moje serce. Nie mogę doczekać się zakończenia tej cudownej trylogii! Polecam wszystkim jednak nie jako pierwsza fantastyka (na początku można się troszkę pogubić jednak jak ktoś przeczytał już kilka takich książek to na spokojnie wszystko ogarnie) ❤️❤️ daje 4 gwiazdki bo wiem że Shelby może mnie jeszce bardziej zachwycić, szkoda że nie mogę dać 4.5. buziaki dla was i błagam czytajcie tooo

W jaki sposób może skończyć się małżeństwo łowcy czarownic i wiedźmy? Dlaczego Lou była skazana na wieczną ucieczkę? Kogo tak naprawdę się bała? Przekonajmy się sami…

Zarówno „Gołąb&wąż”, jak i „Krew&miód” to kawał dobrej fantastyki. Może nie dorównują sobie nawzajem, ale z pewnością są to książki warte przeczytania.

Zaczynając obie pozycje miałam wrażenie, że są napisane bardzo chaotycznie. Nadmiar informacji niesamowicie mnie przytłoczył, ale nie powinniście się przez niego zrażać, ponieważ pod jego postacią skrywa się naprawdę rewelacyjna fabuła. Gdy już udało mi się wszystko przyswoić, styl pisania okazał się być stosunkowo przyjemny. Ciekawym urozmaiceniem, które również dodawało klimatu całej książce, były fragmenty po francusku. Niestety nie dostaliśmy ich tłumaczenia, ale jako że w tym roku zaczęłam się uczyć tego języka, to czułam się jak boss, gdy rozumiałam poszczególne zdania.

Historia przedstawiona w książce, została ukazana z dwóch perspektyw – Lou i Reida. Dzięki spojrzeniu ze strony łowcy, jak i wiedźmy, każdy najmniejszy detal nie był w stanie umknąć naszej uwadze. Mogliśmy poznać dwa stosunki nienawidzących się „rodów”, które wobec tego były bardziej autentyczne i szczegółowe. Widzieliśmy co dokładnie kierowało bohaterami w danej sytuacji.

„Natura wymaga równowagi”

Mimo, że przemawia do mnie bardziej świat elfów, to kraina Mahurin również znalazła swoje miejsce w moim sercu. Jego niezwykle ciekawym aspektem, który od samego początku przykuł moją uwagę był zacytowany fragment. Zdecydowanie w pierwszej części klimat wieży i francuskiej dzielnicy, w większym stopniu przypadł mi do gustu. Drugi tom uchwycił wiele innych fascynujących szczegółów, których niestety wam nie przytoczę, ponieważ nie chcę spoilerować.

Teraz chciałabym przejść do bohaterów. Niestety nie czułam silniejszej więzi z żadnym z nich. Kilku mnie urzekło, ale przyznam, że dosyć łatwo było mi się z nimi rozstać.

Oczywiście nie mogłabym nie wspomnieć o potężnej, niezależnej kobiecej postaci, łamiącej stereotypy – dlatego c z y t a j c i e ! Przyznam, że bardzo często irytowało mnie jej zachowanie, ale koniec końców i tak darzyłam ją sympatią.

Drugi tom zakończył się w tak nieidealnym, jak i perfekcyjnym momencie. Pozostawił mnie w stanie dezorientacji i chęci sięgnięcia po kolejną część. Z pewnością będę śledzić dalsze losy bohaterów!

Zacznę od mocnych słów, które cisną się na ustach po przeczytaniu „Krwi i miodu” – ten tom nigdy nie powinien powstać. Dokładnie tak. Jestem szczerze zawiedziona kontynuacją po tak świetnej pierwszej części, co uargumentuję w dalszej części tej recenzji. Jednak zanim do tego przejdę, krótko zarysuję wam, z czym przychodzi się zmagać czytelnikowi. Autorka przez połowę książki opisuje podróże Lou i Reida oraz ich towarzyszy, ale robi to w dosadnie nudny sposób, przez co naprawdę ciężko przebrnęłam. Myślę, że wielu czytelników po prostu na tym etapie mogłoby zrezygnować/zrezygnowało z dalszego czytania, ja jednak lubię, mimo wszystko, kończyć zaczęte książki i „szłam” dalej licząc, że będzie lepiej i akcja nabierze tempa. I rzeczywiście przez ostatnie dwieście stron „coś” zaczęło się dziać, ale skłamałabym gdybym powiedziała, że mnie porwało i przyspieszyło bicie serca.

Bohaterowie w pierwszym tomie, przynajmniej główne postacie, rewelacyjne wykreowane, tak tutaj autorka sprawiła, że mnie irytowali. Zabierając się za „Krew i miód” oczekiwałam kontynuacji i rozwoju uczucia, które zrodziło się między Lou i Reidem, a co dostałam? Odgrzewany w mikrofalówce romans, jak kotlet z wczorajszego obiadu – z zewnątrz ciepły, a w środku zimny. Bohaterowie są razem z całym pakietem fizycznego kontaktu, a więc jest ta ciepła otoczka romansu, jednak co do ich interakcji i sposobu opisywania scen między nimi – powiało chłodem, aż można się wzdrygnąć, nie z zimna, a zażenowania. Miałam wrażenie, że autorka pisząc, ciągnęła wątek romantyczny na siłę, dając wrażenie, jakby najchętniej się go pozbyła i zamiast tego dodała może jeszcze pięćdziesiąt stron nużącego opisu podróży bohaterów.

Lou nadal pozostaje najmocniejszym ogniwem tej historii, mimo że Mahurin w tym tomie dodała o garść za dużo lekkomyślności do charakteru bohaterki. To ta właśnie cecha sprawiła, że momentami chciałam przyłożyć Lou patelnią w łeb, żeby się otrząsnęła. Reid z kolei odtwarzał swego rodzaju taniec – krok do przodu, trzy do tyłu i od nowa, ale chociaż mam nadzieję, że do piosenki Hoziera – Take me to church, którą umilałam sobie czytanie, mając w głowie świętoszkowatego łowcę z „Gołębia i Węża”!

Co do mojego ukochanego zapachu cynamonu, tutaj go nie znalazłam, a więc to wspaniała wieść dla antyfanów cynamonu. Kochani, możecie odetchnąć pełną piersią i zaciągnąć się leśnym powietrzem, bo lasu w tym tomie nie zabrakło! Nie mogę z czystym sumieniem polecić wam drugiego tomu i z przykrością mówię: „pożegnajcie się z bohaterami w pierwszym tomie”. Jednak gdy ktoś z was ma w sobie pokłady odwagi, by sięgnąć po drugi tom, to oczywiście życzę miłego czytania i koniecznie podzielcie się ze mną w komentarzu swoimi wrażeniami!

Seria ma w sumie trzy tomy i ostatni „Gods & Monsters” nie został jeszcze wydany w Polsce. Czy czekam? Nawet troszkę, licząc że „Krew i miód” to tylko niepowodzenie, a trzeci tom zrobi prawdziwe bum! Czytając na koniec podziękowania autorki (jestem ciekawa, czy je omijacie, czy czytacie) znalazło się tam jej wyznanie, które dla mnie – pisarki, ale też czytelniczki, jest wyjaśnieniem podanym na tacy, dlaczego drugi tom „Krew i miód” nie porywa i jest po prostu rozczarowaniem:

Ta książka wymagała ode mnie krwi, potu i łez. Powodowała senne koszmary oraz doprowadziła do ataku paniki. Niemal doznałam epizodu psychotycznego w alejce z kawą w sklepie spożywczym (nie piję kawy. Zaczęłam ją pić redagując tę książkę).

Shelby Mahurin udało się śpiewająco przelać uczucia towarzyszące jej przy pisaniu „Krwi i miodu”. Dobitnie czuć trud, z jakim była pisana ta książka i to, że autorka się z nią męczyła. Co prawda w podziękowaniu zawarła zdanie o tym, że po przeczytaniu dwóch stron „Krwi i miodu” jest dumna z tej powieści, ale czy to duma spowodowana skończeniem pracy nad książką, a czy rzeczywiście duma z historii, którą opisała w tym tomie? Shelby, czekam na szczerą odpowiedź.

„Po uniknięciu śmierci z rąk Dames Blanches, Lou, Reid, Coco i Ansel uciekają przed sabatem, królestwem oraz Kościołem. Są teraz zbiegami, którzy nie mają się gdzie ukryć.”

Jak już wiecie po ostatnim poście, pierwszy tom tego cyklu naprawdę mi się podobał. Przemyślana, wciągająca historia, od której trudno było mi się oderwać. Charakterna Lou, zamknięty w sobie Reid i świetnie opisana między nimi relacja. W pierwszym tomie wszystko ze sobą grało.

No właśnie. Tego zabrakło mi w drugim tomie. Początek ciągnął mi się niemiłosiernie. Spędziłam nad ta książka chyba ponad dwa tygodnie, co mi się rzadko zdarza. Kompletnie nie podobała mi się relacja jaka wytworzyła się między głównymi bohaterami. Nie zrozumcie mnie źle. Lou nadal pozostaje moją perełką, lecz połączenie Louise i Reid’a. No cóż… tutaj mogłabym podyskutować.

Co mogłabym uznać za plus? W tej części mieliśmy więcej perspektywy Digorry’ego, dzięki czemu czytelnik miał okazje lepiej poznać jego myśli i przyjrzeć się decyzjom jakie podejmował.

Ta pozycja sama w sobie nie była zła, ale po przeczytaniu pierwszego tomu, zdecydowanie spodziewałam się czegoś lepszego, „większego”. Chociaż muszę przyznać, że zakończenie wzbudziło we mnie ciekawość i mimo wszystko na pewno sięgnę po ostatni tom tej trylogii.

Ciekawa pierwsza część tej serii fantasy zapowiadała coś interesującego. Może nie stanowiła jeszcze idealnego przykładu książki z tego gatunku, lecz miała dobre zadatki na to, żeby cykl rozwinął się we właściwym kierunku. Tak też się stało, ponieważ "Krew i miód" to już rasowe fantasy. Autorka pokazała tutaj prawdziwy kunszt pisarski.

Wielką zaletą jest skok, jaki dokonał się pomiędzy dwiema częściami. Drugi tom jest już bardziej dopracowany, a fabuła wciąga na czas czytania książki. Styl pisania Shelby Mahurin jest wręcz rewelacyjny. Dzięki temu ma się okazję przeczytać coś naprawdę intrygującego. Jest to z pewnością powieść godna uwagi.

Książka jest dobra. Chociaż nie jest to mój ulubiony gatunek fantastyki. W porównaniu do pierwszej książki, tu wydaje mi się wszystko lepiej ułożone. Przede wszystkim dzieje się zdecydowanie więcej. Mamy tutaj dużą ilość intryg, tajemnic i kłamstw. Te niedopowiedzenia sprawiają, że czytelnik jeszcze bardziej angażuje się w całą akcję. Czasem miałam wrażenie, że znajduje się w tamtym świecie, obserwując osobiście poczynania Louise, Reida i całej reszty. Emocji na pewno tutaj nie brakuje. W pierwszej części autorka mało zapewniła takich rzeczy, ale za to druga część nadrabia, pozostawiając przyjemne odczucia.

Po przeczytaniu pierwszego tomu, nie byłem specjalnie zadowolony. Wszystko przez to, że jak na moje, historia toczyła się bardzo wolno. Jak na fantastykę, dla mnie to było za wolno. Chciałem odpuścić już sobie czytanie drugiego tomu, ale kolega mówił, zachęcał i tak się skusiłem. Mówię - ok, dam jeszcze jedną szansę. No i przekonałem się, że dopiero w drugim tomie zaczyna się dziać i jest tego naprawdę dużo. W niektórych momentach zaczynałem się nieco gubić, bo czułem narastające ciśnienie i napięcie, ale w ogólnym podsumowaniu - jestem zadowolony z drugiego tomu tej serii, który opowiada o bardzo wyjątkowych osobach.

Nie mogę do końca zrozumieć pani Mahurin. Dlaczego? Pierwsza część według mnie była słaba. Nie chciałam nawet przechodzić do dwójki, ale jakoś tak wyszło samo z siebie, że Louise i Reid na nowo u mnie zawitali. Bardzo mocno jestem zaskoczona tym, co otrzymałam. Akcja goni akcję, zapewniając ogrom emocji czytelnikowi. W pewnych momentach nie mogłam uwierzyć, że takie coś może się dziać naprawdę (to znaczy na kartach książki). Zawsze wydawało mi się, że takie coś powinno od razu znaleźć się w pierwszym tomie, a tu proszę - ogromne zaskoczenie, które owocuje tym, że na pewno będę chciała poznać dalsze losy Lou i Reida.

Lou i Reid to dwójka bohaterów, którą mieliśmy już okazje poznać. Obydwoje obdarzyłam wielką sympatią. Louise zyskała za to, że ze wszystkich sił starała się sobie poradzić w trudnym, ciężkim świecie, ukrywając swoją prawdziwą naturę. Reida mam za takiego rycerza na białym koniu, który zrobi wszystko, aby uratować ukochaną. Chociaż na początku nie jest to tak oczywiste, jak to wszyscy śmieli sądzić. Myślałam, że Reid będzie chciał wydać Louise, a tu proszę - teraz łowca czarownic wspiera swoją ukochaną czarownicę w dążeniu do celu. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, co otrzymaliśmy w drugim tomie.

"Krew i miód" to drugi tom serii autorstwa Shelby Mahurin. Jeśli jeszcze nie znacie tej serii, to naprawdę wam ją polecam. Choć pierwsza część nie była mistrzostwem, to ta zdecydowanie nadrabia i wznosi całą historię na wyżyny. Historia pełna magii, krwi i namiętności, to idealna propozycja na wolny weekend. Tu nie ma czasu na nudę. Wręcz mogę napisać, że akcja goni akcję. Shelby Mahurin napisała coś tak dobrego, że ciężko było mi odłożyć książkę na półkę, aby skończyć ją czytać następnego dnia. Jeśli więc lubicie książki o magicznych światach, w których jednocześnie nie brakuje namiętności, a bohaterowie są tak dobrze skrojeni, że wydawać by się mogło, że znacie ich od lat, to koniecznie sięgnijcie po "Krem i miód". Naprawdę warto.

Nie przepadam za książkami z gatunku fantasy, gdyż nie lubię historii, które nie są realne. Zdarzy mi się jednak czasem po taką powieść sięgnąć i jestem wtedy na ogół zadowolona ze swojego wyboru. Przyznam szczerzę, że ta pozycja zrobiła na mnie niezłe wrażenie, choć momentami fabuła mi się dłużyła. Na duży plus zasługuje kreacja uniwersum w tej powieści. Wszystko jest tu dokładne, mocno rozbudowane i szczegółowe. W książce dzieje się naprawdę wiele dlatego czytelnik może mieć wrażenie, że nie ogarnia całości. Warto więc czytać powieść w dużym skupieniu. Nie jest to na pewno lektura na jeden wieczór.

Jakiś czas temu miałam możliwość przeczytania pierwszej części tej serii i muszę przyznać, że bardzo mi się ona podobała, dlatego teraz z dużą radością wzięłam się za drugi tom. Muszę jednak przyznać, że zawiodłam się. Miałam nadzieję na książkę, w której akcja będzie wartka, pełna napięcia i zwrotów, a dostałam przegadaną lekturę. Tak naprawdę ciężko było mi przebrnąć przez całość, początek był nudny i monotonny. Dopiero pod koniec akcja przyśpieszyła i zaczęło się coś dziać. Wydaje mi się, że powieść miała potencjał, ale został ON zaprzepaszczony już na początku. Jeśli czytaliście pierwszy tom, to warto sięgnąć także i po drugi.

"Krew i miód. Gołąb i wąż" Shelby Mahurin to moje zaskoczenie roku. Bardzo pozytywne zaskoczenie. Po dość słabej pierwszej części sam nie wiedziałem, czy warto sięgać po drugą. Jednak jestem osobą, która jak coś już zacznie, to chce skończyć. I z takim właśnie nastawieniem podszedłem do tej części. Jednak, zamiast męczyć się strona po stronie, w moje ręce trafiła istna perełka. Ta część jest świetna. Tu nie można się nudzić nawet przez chwilę. Tym razem Shelby Mahurin stanęła na wysokości zadania i stworzyła coś świetnego. Akcja biegnie jak szalona, dzieje się naprawdę dużo. Takie książki warto czytać i czytać. Już nie mogę doczekać się kolejnej części.

Lou, Reid i przyjaciele, po wydarzeniach z Modraniht ukrywają się, jednocześnie planując jak pozbyć się Morgane i przy tym nie zginąć. Liczą na to, że inne gatunki poprą ich plan i staną po ich stronie. Las jednak ma oczy i pomimo starań, nigdzie nie są bezpieczni. Co więcej, związek dwójki głównych bohaterów staje się coraz trudniejszy, przepełnia ich gniew, brak zrozumienia i wszechobecne tajemnice. Czy Lou będzie w stanie zapanować nad swoją mocą i nie zmienić się przy tym w swoją matkę? Czy uda im się uzyskać poparcie innych, oraz zaatakować Morgane zanim ona ich dopadnie?

"Krew i miód" to drugi tom serii od Shelby Mahurin, która oczywiście również kupiła mnie swoją okładką. Nie oszukujemy się, wydawnictwo zna się na swojej robocie. Co do wnętrza... Porównując do pierwszego tomu, ten gorzej wypadł w moich oczach. Szczególnie pierwsza połowa książki mi się dłużyła i szczerze czekałam, aż zacznie się dziać coś konkretnego. Przez całą książkę jednak towarzyszył mi strach, że związek Lou i Reida rozpadnie się, gdyż ten nie mógł pogodzić się z wszechobecną magią. Co więcej, Lou zmieniała się. Zagadką dla mnie były dalsze ich losy i za to cenie sobie mimo wszystko tą książkę. Tu niczego nie byłam pewna. Ani ich przyszłości, ani wygranej z Morgane, a tym bardziej dobrych zamiarów ich towarzyszy.

Druga część książki za to nadrabia straty, i gdy w końcu bohaterowie znajdują się coraz bliżej celu, lektura wciąga i nie pozwala odłożyć się na bok. Z tego względu jestem w stanie przymknąć oko na pierwsze, nie najlepsze wrażenie.

Zakończenie oczywiście sprawiło, że zamknęłam książkę z trzaskiem, ubolewając nad tym, że musimy poczekać na ciąg dalszy. Jak to się mogło tak skończyć...

O rany! Tylko tyle Wam mogę opowiedzieć po tym, jak udało mi się zakończyć drugą część Lou i Reida. Powiem tak - będziecie zachwyceni. Sama nie spodziewałam się tego, że autorka tak mocno podkręci akcję. Uwaga! Będzie to ostra jazda bez trzymanki na tyle, że ciężko Wam będzie odłożyć tą książkę na półkę. Tak bardzo będziecie chcieli dowiedzieć się, co też u naszych głównych bohaterów. Chociaż teraz nie tylko oni będą znajdowali się na świeczniku. Mahurin skupia się teraz nie tylko na tej dwójce, ale również na innych rzeczach, aby pokazać, że wcale ze spokojną opowieścią nie mamy do czynienia.

Pierwsza część nie za bardzo mi się podobała, ponieważ nie do końca czułam, że miałam do czynienia z wciągającą opowieścią fantastyczną. Tylko, że po przeczytaniu drugiego tomu (tak sobie pomyślałam, że i tak dam Mahurin mały kredyt zaufania) dochodzę do wniosku, iż nie żałuje spotkania z pierwszym tomem. Wszystko przez to, żeby móc trafić do części drugiej, gdzie akcja biegnie jak szaleniec. Wszystko zostało bardzo mocno podkręcone. Czasem mi aż dech zapierało i już sama nie wiedziałam, co mam sądzić. Jestem bardzo zadowolona ze spotkania z tomem drugim. Ciekawi mnie to, co autorka zaserwuje nam w kolejnych tomach.

Bardzo podobała mi się pierwsza część tej serii. Dlatego też nieunikniona stała się dla mnie kolejna wyprawa do świata stworzonego przez Shelby Mahurin. Jak w przypadku poprzedniego tomu tak i tym razem również dane mi było uczestniczyć w intrygujących i emocjonujących wydarzeniach. Dobrze się tę powieść czyta i jest to wielką jej zaletą.

Z całą pewnością autorka wyszła obronną ręką po udanej i świetnie przyjętej pierwszej części. Dzięki temu przyszło mi cieszyć się wyborną książką. Z chęcią sięgnę także po kolejny tom. Tego typu fantasy jak najbardziej do mnie trafia. Polecam też sprawdzić ten cykl wszystkim osobom, które kochają ten gatunek literacki.

Przyznam szczerze, że miałem kilka zastrzeżeń, co do pierwszej odsłony cyklu... "Krew i miód" zdecydowanie podobała mi się bardziej. Akcja tej zakręconej powieści nie zwalnia tu ani na sekundę, a Shelby Mahurin jest prawdziwą mistrzynią mojego ukochanego motywu w romansach - małżeństwa z przymusu, które wydaje się na początku być jedną ogromną pomyłką. Druga część tej magicznej serii skupia się na unikalnych talentach czarownic, autorka w niezwykły sposób pokazała mi, co właściwie ukształtowało Lou i dlaczego ta niepokorna dziewczyna od samego początku tak mocno pragnęła pokonać Reida i jego przyjaciół. I tym razem pisarka w wyważony sposób łączy sceny pełne brawury i komizmu... Nie mogę się doczekać, jakie kolejne przygody Mahurin zgotuje tym bohaterom!

Historia Reida i Lou bardzo mi się spodobała. Już przy pierwszym tomie wiedziałam, że z tego wyniknie grubsza sprawa i się nie myliłam. Dobra fantastyka, gdzie akcja praktycznie na moment nie ustaje. Wyraźnie nakreśleni bohaterowie. Autorka zadbała o to, aby pokazać nie tylko ich zalety, ale również słabości. Dzięki temu wydają się oni bardziej ludzcy - chociaż wszyscy i tak mamy świadomość, że mamy do czynienia z fantastyką. Zakończenie tomu drugiego pozostawia czytelnika w napięciu. Na tyle, że nie może ON się już doczekać kontynuacji historii. Jeżeli ktoś lubi fantasy, to ta seria mu się spodoba.

Reid i Lou powracają. Ledwo żywi, ale nie będą mieli zbytnio czasu na odpoczynek, ponieważ będą musieli od razu zabrać się do działania, jeżeli chcą dalej żyć. Dlaczego? Tego dowiedzcie się już sami. Możecie być pewni tego, że akcja zaskakuje i jeszcze mocniej przyspiesza - o ile to w ogóle możliwe. Shelby Mahurin zadbała o to, aby całościową opowieść utrzymać na bardzo wysokim poziomie, dlatego należą jej się pierwsze brawa. Bardzo oryginalna historia z wieloma magicznymi elementami, tajemniczymi zagadkami, wrogami chcącymi dopełnić aktu zemsty - jest wszystko tak, jak być powinno. Polecam do czytania.

Po rewelacyjnym pierwszym tomie pt. "Gołąb i wąż" przyszło mi zmierzyć się z jego następcą. Przyznam, że oczekiwania z mojej strony były spore. Z jednej strony jest ekscytacja, z drugiej wątpliwości. Na szczęście kontynuacja przygody czytelniczej zapoczątkowanej przez pierwszy tom okazała się również bardzo udana.

Nie wskażę, która z części jest lepsza, ponieważ taka ocena zawsze jest czysto subiektywna. Mogę za to napisać, że Shelby Mahurin wyszła zwycięsko i sprostała wyzwaniu, jakim było napisanie równie dobrej powieści, jak jej poprzedniczka. "Krew i miód" doskonale prowadzi całą historię dalej, stanowiąc pomost pomiędzy pierwszą i drugą częścią i naprawdę sporo się tutaj dzieje. To świetna literatura fantasy, która znalazła sobie u mnie już stałe miejsce.

Cieszy mnie to, że można spotkać takie magiczne elementy w innych książkach, a nie tylko Harry Potter. Chociaż i tak nie mam nic do niego, ponieważ to właśnie na nim się wychowałam. Tylko, że i tutaj mamy magiczną krainę i to na dodatek tak pięknie zarysowaną z wieloma drobnymi elementami. Lou i Reid na nowo będą musieli zmierzyć się z wieloma wyzwaniami. Wydaje mi się, że teraz są one ugruntowane bardziej w sferze życia prywatnego. Bohaterowie będą musieli zmierzyć się z wieloma dylematami moralnymi. Tylko od dobrej decyzji zależeć będzie to, czy ktoś będzie szczęśliwy, czy też wręcz odwrotnie.

Shelby Mahurin po raz drugi gości w moich rękach. Pierwszy tom oceniłam dobrze, chociaż nie porwał mnie ON jakoś specjalnie. Czytałam lepsze powieści, które bardziej poruszyły moim wnętrzem czytelnika. Jedyna była ok, ale widzę, że już w drugiej części zaczyna dziać się więcej ciekawych rzeczy. Mamy tutaj nowych bohaterów, którzy dbają o to, aby akcja była jeszcze lepsza, bardziej wciągająca. Chociaż nie trzeba się obawiać, że tych bohaterów jest za dużo. Ilość jest w sam raz wystarczająca. Druga książka podoba mi się o wiele bardziej, więc dlatego jestem pewna, że sięgnę po kolejną część tej serii.

Nie czytam za często książek fantasy, gdyż nie jest to mój świat. Nie potrafię odnaleźć się w tych wszystkich wymyślonych historiach, potworach czy równoległych światach. Jednak od czasu do czasu, najczęściej przypadkiem, zdarzy mi się po taką powieść sięgnąć. Na początku ciężko mi było wkręcić się w tę historię. Nie mogłem zrozumieć, o co chodzi w wątkach i jak to wszystko sobie poukładać. Jednak z czasem, kiedy akcja zaczęła nabierać tempa, wciągnąłem się w nią całkowicie i nie mogłem oderwać od czytania. Jeśli więc tak jak ja nie przepadacie za fantastyką, ale chcecie spróbować, to jest to ku temu idealna pozycja.

"(...) Jestem czarownicą, Reid. Czarownicą. Mam moc i mogę chronić tych, których kocham, i poświęcę wszystko dla nich. Jeśli to czyni ze mnie potwora, jeśli to sprawia, że jestem wbrew naturze, by było ci łatwiej, założę kły i pazury. Stanę się gorsza, jeśli to miałoby potwierdzić twoją pokręconą teorię. O wiele, wiele gorsza."

O rany, co tu się zadziało, do tej pory jeszcze się nie pozbierałam, choć "Krew i miód" przeczytałam już ponad tydzień temu. Od razu ostrzegam, że ta część roztrzaska wasze serca, więc dobrze radzę zaopatrzyć się w chusteczki bo ostatnie rozdziały dosłownie wbijają w fotel i nie mają litości. "Gołąb i wąż" to była fantastyka, ale w takim kameralnym wydaniu, skupiona głównie na rozwijającej się relacji Reida i Lou, tutaj natomiast mamy do czynienia z fantastyką w pełnym tego słowa znaczeniu, akcja przyśpiesza do maksimum, nie jest już tak słodko i romantycznie, wręcz przeciwnie, nasi bohaterowie muszą zmierzyć się nie tylko z niebezpieczeństwem które nadchodzi, lecz także odkryć kim naprawdę są i wybrać drogę, którą chcą dalej podążać. Wydarzenia, które tutaj miały miejsce, z całą pewnością odcisną głębokie piętno na naszych bohaterach, a i tak mam wrażenie, że to dopiero początek, i aż boję się pomyśleć co jeszcze zafanduje nam autorka. Ze swojej strony serdecznie polecam wam tę pełną magii i przygody serię, obiecuję, że nie będziecie zawiedzeni, to rozrywka w najlepszej postaci.

Przygodę z książką Krew i miód rozpoczęłam niedługo po tym, jak zapoznałam się z Gołębiem i Wężem.

Pierwsza część od dawna leżała na mojej półce, ale jednak nie miałam dosyć motywacji, by po nią sięgnąć. Po prostu to nie był czas na nią. Parę dni przed premierą kolejnego tomu przypomniałam sobie o niej i rozpoczęłam przygodę.

Muszę przyznać, że książka miała wysoko postawioną poprzeczkę przeze mnie. Dodatkowo polecała ją moja ulubiona autorka – Sarah J. Maas. Także, zanim zaczęłam historię, już z góry narzuciłam jej wysoki poziom.

Na ogół lektura mnie nie rozczarowała. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić, to do stylu pisania. Czytało się przyjemnie, ale to tyle. Nie wciągnęła mnie tak mocno, bym chciała przeczytać ją do końca za pierwszym razem. O wiele lepiej czytało mi się pierwszą część, gdzie była ukazana wolno rozwijająca się relacja głównych bohaterów. Myślę, że jest to jednak bardzo subiektywna sprawa. Zapewne jestem przyzwyczajona do stylu innych autorek albo do konkretnych zabiegów, dzięki którym książka mnie pochłania.

Jedną ze scen, która zapadła mi w pamięć jest czarowanie Lou. Podoba mi się aspekt zabierania niektórych chwil z życia za czary. Nie jest dokładnie wspomniane czy chwile wybierane są losowo, czy można zdecydować, z jakiego przedziału ofiarujesz. Jeśli mogłabym, to chętnie używałabym magii tylko po to, by pozbyć się okropnych wspomnień z mojego życia.

Podczas podróży Pana Deveraux wraz z głównymi bohaterami, Reid zapytał Beau o jego urodziny. Zdradził, że ma je dziewiątego sierpnia i będą to jego dwudzieste pierwsze. Śmiesznym aspektem jest to, że właśnie dzień wcześniej będę obchodzić te same urodziny. Uwielbiam takie smaczki, które jeszcze bardziej zbliżają mnie do bohaterów książek.

Bardzo zaciekawił mnie też wątek matagotów. Jako fanką uniwersum Harry’ego Pottera znałam już to określenie wcześniej. To magiczne stworzenie, które przypomina kota. Odpowiedzialne było za ochronę niektórych działów w biurze we Francji. W książce Shelby Mahurin także są to fantastyczne postacie, jednak mogą one przybrać różną formę. Pojawiają się przy osobach, które coś dręczy i nie odchodzą tak łatwo. Lou przyciągnęła, aż dwa matagoty, co nie zdarzyło się jeszcze nikomu. Możemy sobie tylko wyobrazić, ile musiała mieć na głowie oraz jak poważne wyrzuty sumienia mogły ją dręczyć.

Podoba mi się to, jak została ukazana postać Lou. Pomijając wątek fantastyczny, jej problemy są takie ludzkie. Chęć posiadania matki. Tak, Lou miała matkę, ale nie taką, jaką chciała. Ona tęskniła za kimś, kto będzie ją wspierał. Tęskniła za osobą, która ma wszystkie cechy kochającego rodzica, a nie personalnie za osobą, która ją poczęła. Nie dziwię się podejścia dziewczyny do swojej Manam. Po tym, co jej zrobiła, nigdy bym jej nie wybaczyła i nie traktowała jako matki.

Sytuacja, która bardzo mnie zabolała to ta, w której Reid porównał Lou do jej rodzicielki. Nie spodziewałam się po nim tego. Rozumiem, że ciężko było mu zaakceptować nową naturę jego małżonki, ale jak tak mógł. Ona na każdym kroku starała się o ochronę dla niego. Nie chciała pozwolić, by stała się mu żadna krzywda. Według stereotypów to ON powinien być jej rycerzem i bronić ją przed całym złem ich świata, ale tutaj tak nie było. Lou była silniejsza od niego. Władała magią. Reid w sumie też, jednak bał się jej używać, a może też nie chciał? Nie oznacza to, że miał prawo tak do niej powiedzieć. Jedyną zaletą tej sytuacji były przemyślenia Lou. Zaczęła rozmyślać na temat swojej natury i zachowania i mogę rzec, że wtedy coś w niej pękło.

Cała recenzja dostępna na: [Adres usunięty]

Nie wiem jak Wy ale ja po przeczytaniu pierwszego tomu - "Gołąb i wąż" - byłam pod wrażeniem. Bardzo polubiłam bohaterów i ciekawiło mnie jak potoczą się losy całej grupy. Nie tylko Reida i Lou , bo reszta jest równie interesująca.

Po Modranight , grupa przyjaciół ukrywa się zarówno przed czarownicami z Morganą na czele , jak i przed armią Chasseurów. Po zabiciu Arcybiskupa Reid ma wyrzuty sumienia i jest zdezorientowany, wręcz przerażony tym , że jest czarownicą. Dużą część tej książki stanowią dylematy zarówno Reida jak i Lou. On , przez tyle lat walczący przeciwko magii, nie potrafi zaakceptować, że ma ją w sobie. Mimo namowy ze strony Lou jak i Madame Labelle , nie chce nauczyć się nią posługiwać, pogodzić się z tym co jest jego częścią.

Z kolei Lou boi się , że staje się taka jak jej matka...I oboje boją się co magia zrobi z ich miłością. Czy Reid zna Lou tak jak myśli ? Czy zaakceptuje ją jak pozna ją lepiej ? Czy ich miłość jest dostatecznie silna by przetrwać wszystkie tajemnice jakie Lou skrywa przed mężem ?

Ale nie tylko wokół tej pary skupia się drugi tom tej ciekawej serii. Morgana wciąż się czai, jest w pobliżu , wręcz zdecydowanie zbyt blisko. Czemu nie atakuje mimo , że wyraźnie daje do zrozumienia, że wie gdzie są i co planują ? I co ona planuje zrobić w dniu pogrzebu Arcybiskupa ? Ta grupa jest świadoma , że sami nie pokonają Dames Blanches z Morganą na czele , potrzebują sojuszników . Kogo uda się zwerbować?

Lou, Reid , Madame Labelle, Beau , Coco i Ansel wyruszają do Cesarine i nie tylko. Dołączą do nich bardzo ciekawe osoby , które nie pozwolą nam się nudzić i zaintrygują. Przyznam, że byłam bardzo zaskoczona jak się okazało, że .. Heh. Przeczytajcie i sami się przekonajcie kto nas czym zaskoczy. Będzie się działo. Może akcja nie szaleje ale bywa niebezpiecznie dość często.

A zakończenie jest okropne, no bo jak można zostawiać czytelnika w takim momencie ? Już zupełnie nie wiem czego się spodziewać w kolejnym tomie i już mnie boli to ile będę musiała na niego czekać.

Bałam się , że ta książka ma ewidentny syndrom środkowego tomu, że będzie nijako ale nie jest , źle. Co prawda uważam, że pierwszy był lepszy ale nie dało się nudzić. Tylko Reid , którego w pierwszym tomie bardzo polubiłam, tu mnie irytował.

Będę teraz cierpieć w oczekiwaniu na zakończenie tej historii. Ale warto bo jest bardzo fajna. Polecam mniej

Dobra fantastyka, która wraz z kolejnym tomem idzie w dobrym kierunku. Reid to dla mnie taki rycerz na białym koniu, który dla swojej ukochanej jest w stanie ogromnie się poświęcić. I za to bardzo go cenię. Czy w dzisiejszych czasach znaleźlibyśmy mężczyznę, który w imię miłości, byłby w stanie porzucić swój cały świat? Przeciwstawić się wyznawanym do tej pory zasadom? Nawet, jeżeli miałaby mu za to grozić śmierć? Pewnie niewielu znalazłoby się takich śmiałków. Wróćmy jednak do Reida i Louise. Bardzo fajna para, która ponownie musi zmierzyć się z wieloma przeciwnościami losu. Jestem ciekawa kolejnych przygód tych bohaterów.