Tanie książki - Twoja księgarnia internetowa.
Cześć! Jestem Karolek i wszyscy mówią, że jestem ko-szmar-ny!
A gdyby tak zmieszać nieżywą rybę ze zgniłymi jajami? I dodać do tego odrobinę starych skarpet? Cuchnąca bomba gotowa! Potrzebny jest mi jeszcze tylko szpieg, który podrzuci ją do Tajnego Klubu podstępnej Wrednej Wandzi, i zwycięstwo jest moje!
Jako dowódca Fortu Purpurowej Czaszki nie cofnę się przed niczym!
Kolekcja arcydożartych żartów i niecnych podstępów
Karolek nie uczy. On bawi
I to jest ok. Syn (7 lat) się zaczytuje do oporu. Kiedy skończy - leci od początku.
Wizja robienia wszystkiego, co niedobre i podstępne - bez konsekwencji! - jest kusząca i świetnie się o tym czyta.
Poza tym te postacie są tak przerysowane, że nie da się ich brać na serio.
I, bo muszę dołożyć cegiełkę zbyt wielkich przemyśleń, nawet taka niby "demoralizująca" książka ma odwrotny skutek.
Raz, że dzieciak się o tym naczyta i zaspokaja to jego ciekawość, co samo w sobie może być rozwiązaniem (przecież często chodzi tylko o sprawdzenie czegoś, co wydaje się spoko).
A dwa, że można z dzieckiem prowadzić bardzo ożywione rozmowy na temat postępowania Karolka, Damianka, rodziców czy kogokolwiek innego (bo tam ogromne błędy popełnia dosłownie każdy)
My uwielbiamy. Wy - sprawdźcie sami :)
W książce znajdziemy cztery historię o Karolku. Każda jest inna, każda dość ciekawa, wciągająca, momentami zabawna, z każdej można wyciągnąć jakiś wniosek.
Książkę czytał Ksawery i jemu najbardziej spodobała się ta pierwsza, w której główny bohater chce wygrać konkurs, w którym należy przeczytać jak najwięcej książek. Jest tylko jeden dość duży problem, ON wcale nie lubi czytać książek. Jednak ma pomysł jak z tego wybrnąć, aby wygrać. Jaki?
Głównym bohaterem jest Karolek, chłopiec, który potrafi być koszmarnie niegrzeczny, lubi robić kawały innym i wszystko, na co tylko ma ochotę. Na szczęście potrafi także wyciągnąć, wnioski z tego, co zrobił. Syn stwierdził, że jest postacią ciekawą, a jego przygody czyta się fajnie.
Tekst jest napisany troszkę większą czcionką, co według mnie będzie plusem dla dzieci dopiero zaczynającym przygodę z samodzielnym czytaniem.
W książcze znajdziemy nieduże, czarno białe, dość ciekawe ilustracje, które przyciągają wzrok, zachęcając do poznania treści.
To nasze pierwsze spotkanie z Koszmarnym Karolkiem, ale na pewno nie ostatnie. Książka Ksaweremu zdecydowanie się podobała i z przyjemnością polecamy. Duża dawka humoru gwarantowana.
Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA
Nawet nie zauważyłam, że przeczytałam tą książkę zaledwie dzień po premierze. Przygoda z tą bajką jest dla mnie nowością, jeśli chodzi o formę książkową, gdyż wcześniej oglądałam ją z dziećmi w telewizji.
W ogóle kolejną nowością był dla mnie fakt, iż autorka swoje pierwsze opowiadania zaczęła pisać już w wieku ośmiu lat, jednak seria o Koszmarnym Karolku powstała dopiero w 1994 roku, czyli kiedy ukończyła trzydzieści dziewięć lat. Warto jednak było czekać, gdyż stała się oryginalną i bardzo rozchwytywaną książką nie tylko przez dzieci, ale i dorosłych.
Co w niej znajdziecie?
Cztery zabawne historie, które choć bywają niegrzeczne, to jednak pokazują dzieciom jakie konsekwencje ich czekają w momencie takich kawałów. Oczywiście nasz bohater zawsze stara się być najmądrzejszy i we wszystkim najlepszy. Nie rozumie co to znaczy się dzielić, jednak kiedy ON był w potrzebie sam się dziwił, że nikt nie chciał mu niczego pożyczyć. W momencie, kiedy usłyszał o wielkiej wygranej jako pierwszy wziął udział w konkursie oszukując wszystkich pod każdym względem. Jednak wygrana na szczęście uzmysłowiła mu, że nie wszystko złoto, co się świeci. W kolejnej historii bardzo chciał rządzić i wydawało mu się, że swoją przebiegłością dużo zyska. Nie pomyślał jednak, że taką cechę posiadają również inne dzieci, które w znaczny sposób mu się odwdzięczyły. Będą tu również dwie inne przygody, które niby go niczego nie nauczyły, ale tak naprawdę zdał sobie sprawę z niektórych rzeczy na tyle, by być bardziej ostrożnym.
Dla mnie historie były zabawne, choć największą uwagę zwracały właśnie konsekwencje nieprzemyślanych czynów. Mogą być dobrą przestrogą dla innych łobuziaków.
Ktoś powie, że ukazują złego chłopca, który tylko broi. Jednak ja powiem wam, że to chłopiec, który faktycznie ze swoich wybryków wyciąga wnioski. Moje dziecko czytając o nim spostrzegało te nauki i nawet samo wymyślało jaka jeszcze okropność mogła mu się z tych psikusów przydarzyć. Dla mnie jest to kreatywny sposób nauczania dzieci jak omijać wiele przeszkód w sposób, by samemu na tym nie stracić:-)
