Konkurenci się Pani pozbyli. Zofia Wilkońska. Tom 4

„Konkurenci się pani pozbyli” to już czwarta część cyklu z szaloną emerytką Zofią Wilkońską. I znowu okazuje się, że gdzie diabeł nie może, tam kobietę pośle, szczególnie tak bezpardonową, dociekliwą i żwawą jak, kultowa już, Zofia.

Bo gdzieżby lepiej spełniła się nasza emerytka, niż w polityce? Przecież to tu najlepiej smakuje kiełbasa wyborcza, a obok takiego smakołyku kobieta nie mogłaby przejść obojętnie. A jak już polityka, to od razu wielkiego kalibru. Zofia zostaje posłem na Sejm z partii emerytów, reprezentując, a jakże, najbliższą swemu sercu grupę społeczną.

Przekonuje się, że polityka jest niczym bagno pełne jadowitych węży, ale również koryto pełne pokus i korzyści, z którego można czerpać pełnymi garściami, jeśli się przymknie oko na przepisy prawa i zasady moralne. Kim okaże się Zofia? Czy idealistką walczącą o polepszenie losu swoich wyborców, czy też zwycięży w niej pazerność i chęć uszczknięcia z tego słodkiego tortu możliwości, który sam wpada w jej ręce?

Wokół Zofii zawsze dzieje się dużo, więc i tym razem nie obejdzie się bez wielu komplikacji, zabawnych sytuacji i wątku kryminalnego, w który zaangażuje się całym sercem. Autor przedstawia nam zazwyczaj rzeczywistość w krzywym zwierciadle, ze sporą dozą sarkazmu i ironii, lecz tym razem codzienność życia politycznego będąca fantazją literacką wydaje się nie ustępować w niczym rzeczywistości.

I to wszystko byłoby szalenie zabawne, gdyby nie było tak strasznie prawdziwe. Ale cóż, prócz śmiechu, czasem podszytego obawą, złością, czy bezsilnością, nam pozostało?

„Konkurenci się pani pozbyli” to 4 część przygód sympatycznej, wnerwiającej Zofii Wilkońskiej.

Od pierwszego tomu jestem zakochana w tej osobie i to, co ze sobą niesie Ona i jej życie. Żadna osoba nie potrafi przemknąć koło ochroniarzy nie będąc zauważona, tylko Ona potrafi sprzedać węgiel nie mając go!

Zofia tym razem trafia na salony polityki i robi takie rewolucje, że głowa mała! POLSKA DLA STARCÓW POLSKA DLA EMERYTÓW pod takimi hasłami zaczyna działać partia, w której rządzi korupcja, intrygi, sekrety partii itp.

Nasza Zofia doprowadza do tego, że młodzi boją się spotykać na mieście, starsze osoby sieją postrach na dzielni. Ściskam dłoń autorowi, ponieważ nie podając nazwisk łatwo można było dopasować osoby do tych z naszego życia i przy tym miałam taki ubaw, że głowa mała.

Panie Jacku jest Pan mistrzem. Jeżeli jeszcze ktoś z was zastanawia się nad przeczytaniem pierwszej części (w co wątpię :p) To tutaj można śmiało powiedzieć, że autor idealnie odzwierciedlił nas samych i nasz kraj. Niedołężna Służba Zdrowia, nienadające się do rządzenia osoby siedzące na Wiejskiej Moim ulubionym momentem była akcja z Tajnymi Służbami oraz to, że to też ludzie i każdy z nich ma własne życie poza tym, co robią, a jak na to zapatruje się Zofia? To już musicie przeczytać sami. Kochani ja wiem, że może każdy namawiać na jakąkolwiek, książkę, ale tutaj żadna strona nie pozostanie zostawiona bez uśmiechu czy łez radości. Muszę powiedzieć, że Zosia posiadała najdroższy serniczek, jaki można by było upiec! Oddaje w wasze ręce moich kilka zdań na temat książki, ale trzeba napisać, że o niej można gadać, gadać i jeszcze raz gadać. Nie nudzi się, nie usiedzi w jednym miejscu.

Co tu dużo mówić, uwielbiam twórczość Jacka Galińskiego. Seria o Zofii Wilkońskiej to jedna z moich ulubionych i zawsze z niecierpliwością czekam na dalsze losy tej złośliwej staruszki (choć w pierwszej części mnie drażniła…miejscami nawet bardzo).

To już czwarta część przygód zabawnej, energicznej i rezolutnej emerytki, która nie boi się mówić tego co myśli, a przy tym jak dla mnie jest jak czołg w swoich poczynaniach. Nic nie może jej nigdy zatrzymać, zawsze znajduje wyjście z każdej sytuacji. Tym razem Zofia Wilkońska zostaje wybrana do Sejmu. Jest posłem i stara się o lepsze życie dla swojej grupy, czyli dla reszty emerytów, dodatkowo próbuje rozwikłać zagadkę śmierci przyjaciela z partii, po którym dostała miejsce w Sejmie. Zofia nie byłaby sobą gdyby i tym razem nie osiągnęła tego co zamierza, tylko jak zwykle w zupełnie niespodziewany sposób. Jak zwykle również mamy tu komedię omyłek ze świetnym komentarzem Zofii. Bardzo lubię ten styl, można naprawdę przyjemnie spędzić czas czytając tę książkę.

Mimo powyższych zachwytów, muszę stwierdzić, że porównując pozostałe części tej serii ta wypada delikatnie słabiej. Jest tu mniej ciętego języka, mniej się dzieje. Natomiast sam autor o tym wspomina, co mu się chwali (i zapowiedział kolejną część więc tym razem tą można mu wybaczyć).

Niemniej jednak ja bym nie omijała tej części, są tu nowe postaci, nowe przygody, język jest bardzo dobry. Książkę czyta się szybko więc to dodatkowa jej zaleta. Napisana z przymrużeniem oka opisuje polską rzeczywistość, nie ma chyba osoby, która by się nie zaśmiała czytając poczynania sławnej już staruszki.

Jako część seria ta książka wypada dobrze, może nie najlepiej, ale wystarczająco dobrze, żeby po nią sięgnąć i dobrze się bawić. Z czystym sumieniem mogę ją polecić i zachęcić do czytania. Czytając przygody Zofii Wilkońskiej nie sposób się nudzić.

Zofia Wilkońska powraca w wielkim stylu. Myślę, że większość czytelników tej serii przypuszczała, że tylko kwestią czasu jest, kiedy ta irytująco-intrygująca starsza pani sięgnie po władzę. Zofia nie byłaby jednak Zofią, gdyby jej działaniom nie towarzyszył wyszukany, oryginalny styl i nieodmiennie towarzyszące poczucie misji.

Działania naszej bohaterki niejednokrotnie potwierdziły, że Zofia jest przede wszystkim kobietą czynu. A jeśli czegoś nie potrafi, rach-ciach znajduje rozwiązanie.

Zdobyte przez nią życiowe doświadczenie pozwala nie tylko na odnajdywanie wyjścia z przeróżnych sytuacji, ale też stawia ją w doskonałym świetle jako doradcę w sprawach wszelakich - a jak wiadomo dobra rada zawsze jest cenniejsza niż węgiel....tfu, diament.

W tej części nasza energiczna emerytka szturmem zdobywa scenę polityczną, choć jak to często w życiu bywa, działa nieco po trupach. Jej cel jednak uświęca środki, a postulaty "Polska dla emerytów" zyskują ogromne poparcie elektoratu. Nie zabraknie też śledztwa, które z powodu nieudolności i przeciążenia organów ścigania będzie zmuszona wziąć we własne ręce i pociągnąć silniej niż kanapę, w poszukiwaniu pilota.

Zofia Wilkońska jest postacią obok której nie da się przejść obojętnie. A po lekturze tej części można wnioskować, że ich zasięg nie zna granic i sięga nieba. Cóż nie pozostaje nam nic innego, jak czekać na kolejną odsłonę tej historii.

Satyra przez wielkie S, czyli polityczny kabaret i bawiących się w nią starców, przez drugie S (proszę się tu nie doszukiwać akronimu!) w najnowszej premierze "Konkurenci się pani pozbyli", to kolejna bezcenna dla mnie przygoda. Zofio, żyj wiecznie!

"Był, jaki był. To tak, jakby mieć pretensje do słonia, że jest duży, do mrówki, że jest mała, albo do psa, że na spacerze zjada kupę sąsiada."

Wypisz wymaluj Zofia Wilkońska. Przygarnęłam ją do swojego świata czytelniczego, z jej całym jestestwem i sarkazmem. Tylko pojawia się po raz czwarty pytanie, czy ona zdaje sobie sprawę z tego, jak jest postrzegana? Gdziekolwiek się nie pojawi, ta chuda starsza pani, z bolącym biodrem, ale już bez burczącego brzuszka, przez niektórych nazywana "koszmarna jędza", przyciąga do siebie jak magnes, wszystkie problemy świata, łącznie z trupami.

"Wszystkim emerytom ma się żyć lepiej,...I najważniejsze: wszyscy emeryci dostaną podwyżki!"

Wilkońska na Wiejskiej. Tego jeszcze nie grali! Czy Zofia odnajdzie się w tym miejscu? Zaczynając nowy rozdział w swoim życiu, po dłuższej wizycie w areszcie, realizuje się jako posłanka na sejm.

Czy Polska Partia Emerytów ją potrzebuje? Przecież to brudna robota, trzeba składać obietnice wyborcze, znać dyplomatyczny savoir-vivre, odnaleźć się w social mediach, władać najlepiej językiem angielskim, no i umieć wydawać nie swoje pieniądze.

Jednak gdy sprawa jest najwyższej wagi państwowej, z zadartą jak zawsze głową, z entuzjastycznym nastawieniem, charakterystyczna emerytka przeobraża się w przedstawicielkę narodu. Czeka ją kariera w kręgach władzy, awans materialny, wyjaśnienie morderstwa z balkonikiem, no i Henryk, zaginiony przed laty mąż.

Jerona, co mnie bardzo ucieszyło, Zofia zawitała w moje ślunskie strony, we Silesia, kero jest spowito cornom młgą.Co Wilkońska ma wspólnego z wunglem i Caritasem, dowiecie się już chnet.

Ps. Drogi autorze Ślunski godki nie wybocza.

Dzięki życzliwości @wydawnictwo_wab już dziś mogę przyjść do was z kolejną historią Pani Zofii. "Konkurenci się pani pozbyli" swoją premierę ma już 24 lutego.

Zafascynowana poprzednimi perypetiami z życia staruszki, z ogromną chęcią sięgałam po kolejną część. Tym razem Wilkońska gości na Wiejskiej, jako nie kto inny niż polityk. Ma plan na polepszenie życia wszystkich emerytów. W między czasie stara się znaleźć mordercę Chimery, czyli swojego poprzednika. Jak sobie poradzi w roli rozpoznawalnej przez wszystkich Pani minister? Kto zabił jej kolegę z partii?

Powiem wam, że pierwsze ponad 100 stron było świetne. Później troszkę już mój zapał ostygł. Pan Jacek w postaci parodii przedstawił polityczne schematy, jednak zabrakło mi tam poczucia humoru z poprzednich pozycji. Bardzo cieszy mnie fakt, że sam się do tego przyznaje w posłowiu i za to wielki szacunek. Nie mam żalu. Sytuacja polityczna w naszym kraju jest trudna i nie cieszą mnie już kabarety ani żartobliwe felietony skupiające się na arenie politycznej, więc ciężko by mi było się śmiać również z wydarzeń ujętych w komedii. Na szczęście ta książka oszczędza nam tego wszystkiego, co każdego dnia widzimy w mediach, czyli pandemii i tym podobnych tematów, a uderza z trochę innej strony. Rozwiązanie zagadki kryminalnej było za to zaskakujące, choć trochę przerażające 😂.

Czy polecam? Mimo, że zabrakło dawnego humoru, myślę że wszyscy miłośnicy pióra pana Jacka koniecznie powinni ją przeczytać. Tym bardziej, że z pewnością doczekamy się kolejnych części.

Mówi się, że polityka to bagno, a jednak wiele ludzi chce się w nim taplać. Możemy oczywiście wierzyć, że wielu z nich kieruje się szeroko pojętym interesem społeczeństwa, swego rodzaju misją, jednak tacy idealiści zwykle nie mają (paradoksalnie) szans na zajęcie stanowisk, na których istnieje możliwość realnej zmiany sytuacji. Aby bowiem do polityki się dostać i przetrwać w tym świecie, niezbędna jest osobliwa mieszanka takich cech, jak twarda tylna część ciała, odporność na wołania sumienia i komentarze otoczenia, przebiegłość, perspektywiczne myślenie. I brak skrupułów, pozwalający wykorzystywać każdą okazję na pozbycie się przeciwnika.

Zofia Wilkońska nie ma co prawda ani krzty wyrachowania, nie w głowie jej też czerpanie ze wspólnego koryta. To raczej charyzmatyczna i kierowana wzniosłymi ideałami kobieta, która – głównie dzięki niewyparzonej buzi, nieprzebieraniu w słowach i mówieniu tego, o czym myśli, pakuje się w różne sytuacje, które nie zawsze są dla niej korzystne. Teraz też, zupełnie przez przypadek, wkracza w świat polityki. A przecież w jej wieku (chyba zabije mnie za to stwierdzenie), mogłaby siedzieć z Henrykiem w domu i oglądać brazylijskie, tudzież nasze rodzime telenowele, ewentualnie spędzać czas na rozwiązywaniu krzyżówek. Chociaż patrząc na jej męża oraz stopień jego zgnuśnienia nic dziwnego, że dusza i serce Zofii chcą przebywać poza domem, choć nawet ona nie pomyślała, że będzie się nurzać w takim bagnie zwanym polityką.

Tymczasem okazuje się, że umiejętność pozyskiwania wsparcia społecznego, będąca pokłosiem wcześniejszego pobytu w areszcie, otwiera Zofii drzwi do polityki z ramienia Polskiej Partii Emerytów. Co więcej, otwiera drzwi do polityki nawet samej partii, bowiem to właśnie dzięki niej ugrupowanie to po raz pierwszy w historii zyskało szansę na wejście do Parlamentu. Co wyróżnia Zofię? Odwaga i brawura, brak półśrodków, co właśnie skłania ją do walki o prawa dla emerytów i zwiększenie kwoty emerytur i to (!) trzykrotnie.

Ale oczywiście jak to czasami bywa, i w tej baryłce miodu znalazło się kilka kropel dziegciu. A nawet więcej niż kilka, bowiem na starcie kariery politycznej Zofia boryka się z tajemniczą śmiercią jednego z członków partii, niejakiego Chimery. Rzekomo zginął potrącony przez samochód, i nawet nikt nie pokusił się o to, by zweryfikować tę teorię. Nikt, za wyjątkiem Zofii oczywiście, która terroryzując policjanta Borewicza, rozpoczyna śledztwo…

Jak Zofia odnajdzie się w świecie polityki? Czy dalej ze stoickim spokojem znosić będzie inwigilację służb? Jak tak naprawdę zginął Chimera i czy wróżka miała rzeczywiście rację, że z pewnością przyczyną śmierci nie był wypadek? To tylko kilka pytań nasuwających się w trakcie lektury książki pt. „Konkurenci się pani pozbyli”, która zupełnie zmienia nasz sposób patrzenia na emerytów i starsze panie. Zofia, zamienia moherowy beret na kapitańską czapkę i steruje tym okrętem po wzburzonych wodach, choć zapewne wszyscy przeklinają dzień, w którym ją spotkali. Jacek Galiński odmalowuje jej portret w taki sposób, że wcale nie mamy ochoty siłą zatrzymywać młodości. Co więcej, po przekroczeniu pewnego progu wieku, chcemy zamienić się właśnie w takie wojownicze bestie.

Opublikowana nakładem Wydawnictwa W.A.B. książka mnie jednak nie zachwyciła, choć śmiechu wzbudza mnóstwo. Trudno się też od lektury oderwać szczególnie, że sporo w niej odniesień do współczesnych wydarzeń, pandemii, absurdów ze świata polityki, żałosnych poczynań władzy i ich braku poszanowania dla kogokolwiek (nie tylko emerytów). Trochę zbyt dużo tego wszystkiego, odciąga to z pewnością uwagę od akcji i choć same te barwne opisy i relacje ze świata polityki są godne uwagi, to tak naprawdę nie wnoszą nic nowego. Ale Zofię i tak uwielbiam, do tego stopnia, że mogłabym ją zaadoptować. Tyle tylko, że jako jej wnuczka, pewnie nie miałabym łatwego życia…