Jedz, módl się, kochaj

Jakiś czas temu dostałam do przeczytania od mojej przyjaciółki książkę Elizabeth Gilbert „Jedz, módl się, kochaj“. Książka opowiada o kobiecie, która w wieku około trzydziestu lat uświadamiła sobie, że życie, jakie wiodła do tej pory nie pozwalało jej się w tym, co robiła odnaleźć, więc zapragnęła zmian. Trzeba zaznaczyć, że pozornie to było dobre życie. Pozornie, ponieważ mając męża, dom i dobrą pracę bohaterka nie czuła się ani szczęśliwa, ani też spełniona. Porzuciła wszystko i rozpoczęła podróż życia przez Włochy, Indie i Indonezję. Decyzję taką podjęła chcąc odnaleźć siebie na nowo. Jakie w tej podróży towarzyszyły jej przygody i doznania można się dowiedzieć czytając książkę lub ogladając film.

Najpierw przeczytałam książkę i o ile pobyt bohaterki we Włoszech trochę mnie nudził, o tyle Indie i Indonezja mnie zafascynowały. Opisy tych miejsc, w których przebywała kobieta, jej duchowe doświadczenia sprawiły, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w mojej wyobraźni przeniosłam się do nich i utożsamiłam z przeżyciami bohaterki. To było niemalże mistyczne przeżycie.

Obejrzałam również film wyreżyserowany przez Ryan’a Murph’ego, a nakręcony na podstawie książki Elizabeth i powiem, ze czar prysł. W zasadzie film oddaje bardzo dobrze przekaz zawarty w książce, a Julia Roberts świetnie odtworzyła rolę bohaterki. Tym niemniej film zburzył obrazy, jakie pojawiły się przed moimi oczyma podczas czytania ksiażki. Mało tego odnoszę wrażenie, że ekranizacja nie jest w stanie odtworzyć dokładnych opisów pewnych sytuacji, które zawarła w książce „Jedz, módl się, kochaj“ autorka.

Na zakończenie powiem, że filmy nawet te świetnie wyreżyserowane nie oddają tego, co może dać przeczytanie książek. Warto zatem czytać, bo czytanie rozbudza wyobraźnię, a tym samym w pewnym sensie ma również wpływ na naszą kreatywność.

Jakiś czas temu dostałam do przeczytania od mojej przyjaciółki książkę Elizabeth Gilbert „Jedz, módl się, kochaj“. Książka opowiada o kobiecie, która w wieku około trzydziestu lat uświadamiła sobie, że życie, jakie wiodła do tej pory nie pozwalało jej się w tym, co robiła odnaleźć, więc zapragnęła zmian. Trzeba zaznaczyć, że pozornie to było dobre życie. Pozornie, ponieważ mając męża, dom i dobrą pracę bohaterka nie czuła się ani szczęśliwa, ani też spełniona. Porzuciła wszystko i rozpoczęła podróż życia przez Włochy, Indie i Indonezję. Decyzję taką podjęła chcąc odnaleźć siebie na nowo. Jakie w tej podróży towarzyszyły jej przygody i doznania można się dowiedzieć czytając książkę lub ogladając film.

Najpierw przeczytałam książkę i o ile pobyt bohaterki we Włoszech trochę mnie nudził, o tyle Indie i Indonezja mnie zafascynowały. Opisy tych miejsc, w których przebywała kobieta, jej duchowe doświadczenia sprawiły, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w mojej wyobraźni przeniosłam się do nich i utożsamiłam z przeżyciami bohaterki. To było niemalże mistyczne przeżycie.

Obejrzałam film wyreżyserowany przez Ryan’a Murph’ego, a nakręcony na podstawie książki Elizabeth i powiem, ze czar prysł. W zasadzie film oddaje bardzo dobrze przekaz zawarty w książce, a Julia Roberts świetnie odtworzyła rolę bohaterki. Tym niemniej film zburzył obrazy, jakie pojawiły się przed moimi oczyma podczas czytania ksiażki. Mało tego odnoszę wrażenie, że ekranizacja nie jest w stanie odtworzyć dokładnych opisów pewnych sytuacji, które zawarła w „Jedz, módl się, kochaj“ autorka.

Zachęcona dobrymi opiniami, jakie o książce słyszałam, jego wysokim miejscem na listach bestselerów czy tym, że została Ona zekranizowana, postanowiłam kupić sobie właśnie tę książkę, i niestety czytałam ją trochę na siłę.

Opowieść o tym jak pewna kobieta, po trudnym rozstaniu z mężem postanawia wyjechać w roczną podróż do trzech miejsc (Włoch, Indii i na Bali) by w każdym z nich spędzić 4 miesiące i w czasie trwającej łącznie rok podróży odnaleźć siebie, a po tym wydać o tym książkę (w pewnym momencie zaznaczone jest, że plan na tę książkę powstał już przed wyjazdem) mogłaby być ciekawa, ale nie jest, i tak naprawdę nie trudno ocenić, dlaczego- bohaterka we Włoszech uczy się Włoskiego, je i tyje i w zasadzie tyle o jej pobycie wiemy, to znaczy owszem, Ona wspomina coś, o tym, że Była u Niej siostra, z którą przez dwa dni jeździły po muzeach, że poszła na jakiś mecz ze swym Włoskim przyjacielem, że pojechała na wycieczkę w inne niż Rzym regiony Włoch, ale Ona tych wydarzeń nie opisuje, Ona tylko je wspomina. Nie da się chyba, czytając tę część książki ani poczuć klimatu Włoch, ani poznać Liz, ani nawet dowiedzieć się, co widziała, robiła i gdzie była. Po tym Liz wyjeżdża, do Indii, i tam, coś więcej zaczyna się dziać- poznaje jakichś ludzi, których i my mamy szansę poznać znacznie lepiej niż jej Włoskich przyjaciół, dużo się modli i wspomina o tym gdzie i w jaki sposób pracuje, czasem przerywa to opowieściami o tym, co robiła w „między czasie”, czyli, o ślubie, na który została zaproszona, o rozmowie, którą odbyła itd. Często opowiada o swoich duchowych odkryciach i uniesieniach, mentalnym spotkaniu z byłym mężem i w tym podobnych rzeczach, z którymi czytelnik w zasadzie nie wie, co zrobić, bo trochę odchodzą one od realnego świata, tak, że Można mieć wrażenie, że autorkę ponosi wyobraźnia, albo, że wpuszcza czytelnika głęboko do swego duchowego świata, w którym przeżywa rzeczy iście metafizyczne, do tego stopnia, że w zasadzie jest to dalekie od możliwości uwierzenia przez kogokolwiek. Trzeci etap podróży i wizyta na Bali, tu jest nieco lepiej, bo bohaterka i autorka książki w jednej osobie, skupia się na autentycznym życiu w tamtym miejscu, znowu mam problem z tym czy można wierzyć we wszelkie jej sposoby medytacji czy ludowe recepty na wszystko, ale nie warto zapominać, że Bali to inny świat, i wierzę, że ludzie właśnie tak tam żyją, tak wierzą we wszystko, co naturalne i sprawdzone od wieków, i w zasadzie trudno mieć autorce za złe, że o tym wspomina. Może książka była by i dobra, ale ma jeden mankament: Liz nie potrafi opowiadać historii o przygodach, które przeżyła, Ona jedynie wspomina, co ciekawsze wydarzenia, nie skupiając się na tym, by jej życie w którymkolwiek z miejsc, w których była, można było uznać za ciekawe, a jedyne, o czym względnie dobrze opowiada, są chyba fragmenty z jej byłego małżeństwa, przez które przebija jakiś żal i pretensja to byłego męża, choć sama Liz zarzeka, że takowych nie nosi.