Jedyne takie miejsce. Tom 1

Dawno nie wylałam tyłu łez, co podczas czytania książki Klaudii Bianek ,,Jedyne takie miejsce". Są takie książki, które długo zapadają nam w pamięć. I ta pozycja na pewno do nich należy. Opowiada o tym, jak opinie innych ludzi potrafią zniszczyć człowieka. Jak potrafią sprawić, że nasza samoocena osiąga zenitu. Pokazuje nam, a zarazem pyta: Czy przyjaźń męsko-damska istnieje?

Historia jest o młodej Lenie, która w wieku 16 lat została samotna matka Marcela. Mieszkają w małym miasteczku z babcia, w którym każdy wie wszystko o każdym. Natomiast nikt nie wie, kto jest ojcem Marcela. Lena w dzieciństwie przyjaźniła się z wnuczkiem sąsiada Alanem, który co wakacje przyjeżdżał w odwiedziny do dziadka. Jednakże pewnych wakacji nie przyjechał. Następnych też nie... Lena myślała, że przyjaciel o niej zapomniał.. Aż w końcu po 10 latach zjawia się w drzwiach Leny, zaskoczony odkryciem, że Lena ma syna... Jakie tajemnice jeszcze kryje Lena? Czy przyjaźń, mimo upływu 10 lat przetrwała? Co sprowadza Alana po tak długim czasie do dziadka?

‌Gorąco zachęcam do przeczytania

Widziałam, że to kiedyś nastąpi, ale nie sądziłam, że tak szybko. Tak oto chciałabym podzielić się z Wami recenzją na temat już ostatniej części braci Arrowood.

W czwartej części przyglądamy się bliżej Jacobowi – przystojnemu, zielonookiemu aktorowi, który po wyjeździe z Sugarloaf robi karierę w Hollywood. Przyjazd dla niego z powrotem na stare śmieci wydaje się tylko i wyłącznie formalnością. Nie trzyma go tu nic, nie ma nikogo bliskiego tak jak jego bracia. Przez lata nauczył się udawać, że koszmarne dzieciństwo na niego nie wpłynęło, że wszystko jest w porządku. Ludzie, przez role, które grał, uważają go za bohatera. Jednak ON sam nie uważa się za niego, co więcej nie ma dla kogo nim być… Co więc sprawia, że diametralnie zmienia zdanie? Otóż nasz Jacob wpadł po uszy przez… zapiekankę. 😉 A właściwie przez osobę, która ją przyniosła pomimo tego, że nie miała trafić do niego 😉

I tym oto sposobem Jacob poznaje Brennę Allen– rudowłosą Panią pedagog, która po śmierci swojego męża Luca przeprowadziła się do Sugarloaf. Nasza bohaterka liczyła na cichą okolicę, spokój, brak osobników płci przeciwnej, a już po przeprowadzce trafia na Jacoba, do którego wzdycha milion dziewczyn na całym świecie, który pewność siebie i swojej urody wypisane ma na czole.

Branna niestety nie podziela tego optymizmu. Owszem, uważa go za przystojniaka, mogłaby się nawet w nim zakochać, ale uważa że to zwyczajnie za wcześnie. Na nic stwierdzenia, że nigdy nie będzie za wcześnie, że ona też zasługuje na szczęście i miłość. Jednakże fakt, że Jacob zaoferował się, że wyreżyseruje szkole przedstawienie, w którym gra syn Brenny sprawia, że kobieta zaczyna czuć coś więcej. Dostrzegła, że Jacob nie jest taki, za jakiego go wszyscy uważają. Jacob zaczyna ściągać maskę aktora, za którą schował się wiele lat temu. Zaczyna mu zależeć, zaczyna starać się, a to wszystko po to, aby zobaczyć jej uśmiech.

Czy dwoje samotników odnajdzie wspólne miejsce w Sugarloaf? Czy Branna otworzy się na miłość, której pragnie? Czy Jacob zostanie dla niej w Sugarloaf, mimo tego, z czym się to wiąże?

Kochani, tak ciężko rozstać się z tą serią. Zdecydowanie należy do jednej z moich ulubionych. Pokochałam całym sercem wszystkich bohaterów. Wielokrotnie śmiałam się i płakałam przeżywając wszystkie sytuacje razem z bohaterami. Corinne Michaels stworzyła tak cudowną rodzinę, tak pięknie ich wykreowała, że spokojnie mogliby mieszkać obok nas. Każda część nauczyła mnie czegoś istotnego, tak samo, jak mama nauczyła wszystkich braci prawdy o strzale. Ostatnia część pokazała nam, że nie warto zawsze nosić maskę na twarzy, że nie warto zasłaniać się przeszłością i uciekać od miłości. Każdy zasługuje na szczęście i wszystko co z nim związane.

Prawdę mówiąc recenzja okładkowa obiecuje więcej, aniżeli faktycznie w tej książce zastałam. Szczerze? Jest to pozycja dla nastolatek, które z pewnością będą się identyfikować z Leną, współczuć jej, cieszyć się i przeżywać razem z nią jej szczęścia i nieszczęścia. Mnie znudził styl, infantylne dialogi, nieadekwatne, egzaltowane zachowanie, przesada w gestach itd... Drugi raz nie sięgnałabym i z pewnością do Klaudii Bianek zaglądać nie będę.

Lena od najmłodszych lat jest wychowywana przez swoją babcię. W jej domu nie żyło się dobrze, brakowało pieniędzy co skutkowało tym, że miała ubrania z prawej ręki i była przez to wyśmiewana w szkole. W dzieciństwie przyjeżdżał do jej sąsiada Alan, stał się jej przyjacielem. Po pewnym czasie los ich rozdzielił. Będąc nastolatką Lena zaszła w ciążę. Tylko dzięki wsparciu najbliższych daję sobie radę ze wszystkim. Niestety nie powiedziała nikomu, kto jest ojcem jej dziecka. Alan otacza się bogatymi ludźmi, życie ma lekkie i ekskluzywne. Po kilkunastu latach postanawia odwiedzić dziadka na wsi. Lena nadal tam mieszka, ale On nie wie, że ma dziecko. Jak wpłynie na nich to spotkanie? Czy Lena w końcu opowie skrywaną tajemnicę?

Książka mnie zachwyciła i długo nie mogłam pozbyć się myśli o niej. To w jaki sposób została napisana jest po prostu doskonały. Historia mnie urzekła całą swoją fabułą, ale najbardziej to, że Lena skrywała cały czas swoją tajemnicę. Jestem nią po prostu zachwycona. Zachęcam do czytania.

Ocena 10/10.

Lena od najmłodszych lat jest wychowywana przez swoją babcię. W jej domu nie żyło się dobrze, brakowało pieniędzy co skutkowało tym, że miała ubrania z prawej ręki i była przez to wyśmiewana w szkole. W dzieciństwie przyjeżdżał do jej sąsiada Alan, stał się jej przyjacielem. Po pewnym czasie los ich rozdzielił. Będąc nastolatką Lena zaszła w ciążę. Tylko dzięki wsparciu najbliższych daję sobie radę ze wszystkim. Niestety nie powiedziała nikomu, kto jest ojcem jej dziecka. Alan otacza się bogatymi ludźmi, życie ma lekkie i ekskluzywne. Po kilkunastu latach postanawia odwiedzić dziadka na wsi. Lena nadal tam mieszka, ale On nie wie, że ma dziecko. Jak wpłynie na nich to spotkanie? Czy Lena w końcu opowie skrywaną tajemnicę?

Książka mnie zachwyciła i długo nie mogłam pozbyć się myśli o niej. To w jaki sposób została napisana jest po prostu doskonały. Historia mnie urzekła całą swoją fabułą, ale najbardziej to, że Lena skrywała cały czas swoją tajemnicę. Jestem nią po prostu zachwycona. Zachęcam do czytania.

Ocena 10/10.

Według mnie ta książka zasługuje na 5 gwiazdek. Bardzo mnie wzruszyła i rozbawiła. Czytało mi się ją bardzo lekko i przyjemnie. Romans i losy Leny i Alana śledziłam z zapartym tchem, bo nie mogłam doczekać się rozwoju akcji. Jak to mówią, najpierw przyjaźń potem miłość i ta książka jest tego przykładem. Polecam! :)

Jest o druga książka Pani Klaudii Bianek, która przeczytałam jednym tchem. Musiałam dać sobie przerwę w czytaniu, bo wywołała we mnie tyle emocji, których nie potrafiłam opanować. Ta historia Leny i Alana tak idealnie wtapia się w moje życie, że czytając ją uśmiechałam się a zarazem i płakałam. Ta pozycja pokazuje nam, że miłość da radę przezwyciężyć wszystko, jest silniejsza niż myślimy bo to może przytrafić się każdemu. Każde słowo zapisane na kartkach tej lektury jest takie realne, takie prawdziwe. Historia jest bardzo spójna, przykuwa uwagę od razu, od pierwszej kartki . A najlepsze jest to, że wdrażając się w tą opowieść i czytając momenty gdy Alan z Leną byli razem, czułam motyle w brzuchu jakbym to ja przeżywała swoją miłość na nowo. Od początku. Pani Klaudia Bianek zbudowała tak szczerą i dynamiczną historię, że nikt jej się nie oprze. Czytałam bardzo dużo recenzji na temat tej książki i niedowierzalam, że jest aż tak duża przepaść między ocenami. No ale wiadomo nie każdemu musi się podobać. Mi osobiście ukradła całe moje serce, bo doskonale wczułam się w rolę Leny jako samotnej mamy. Wiem jak to jest, wiem jak jest trudno liczyć tylko na siebie i mieć przy boku tylko osoby Ci najbliższe w tak ciężkim okresie jakim jest macierzyństwo, szczególnie dla nastoletniej mamy. Pani Klaudio, życzę dalszych sukcesów i takich książek jak ta, bo na pewno nie przestanę o niej myśleć długo długo. A czytelnikom, którzy są wrażliwi, radzę zaopatrzyć się w chusteczki, bo łzy wzruszenia będą gwarantowane. Polecam !

[Adres usunięty]

Lena w wieku szesnastu lat zachodzi w ciąże. Szykanowana przez rówieśników zamyka się w sobie i izoluje od świata poprzysięgając że nigdy nie wyjawi nazwiska ojca swego dziecka. Gdy rodzi się jej synek postanawia poświęcić się całkowicie jego wychowaniu rezygnując tym samym z przywilejów danym młodym ludziom. Poraniona wydarzeniami z przeszłości codziennie uczy się być lepszą i silniejszą nie tylko dla siebie ale też dla swego synka.

Alan już od urodzenia miał lepszy strat. Pieniądze rodziców otworzyły mu drogę do luksusowego życia w mieście, dobrych szkół i umożliwiły realizację celu jakim było pójście na wymarzone studia. Niestety jego cudowny świat runął z chwilą gdy odkrył,że jego dziewczyna po czterech latach związku zdradza go z najlepszym kumplem. Zagubiony, ze złamanym sercem postanawia wyjechać na wieś do dziadka by oderwać się od wielkomiejskiego życia.

Dwójka przyjaciół spotyka się nagle po dziesięciu latach rozłąki i chociaż w ich sercach tlą się wspomnienia beztroskich chwil spędzonych za dziecięcych lat, oboje wiedzą że minione chwile już nie wrócą. Zmienili się nie tylko oni sami, ale zmieniły się także ich piorytety i oczekiwania. Wydarzenia które zaszły w ciągu tych dziesięciu lat sprawiły,że nagle stali się sobie bardzo odlegli.

Czy mimo tego będą umieli ponownie sobie zaufać i wskrzesić dawną przyjaźń? Czy obecność Alana odmieni życie Leny i sprawi,że wreszcie zacznie myśleć również o sobie?

"Jedyne takie miejsce" to debiutancka książka Klaudii Bianek, która w prosty, może nawet wręcz banalny ale za to jak emocjonujący sposób opowiada historię dwójki zagubionych młodych ludzi. To książka pełna ciepła, pragnień i tęsknoty, która łączy w sobie typowe cechy książek Young Adult.

Skłamałabym pisząc, że to najlepsza książka jaką czytałam, ale przyznać muszę że na pewno jedna z ciekawszych a już zapewne najbardziej poruszających.

Pierwsze co zachwyca w tej książce podczas czytania to prosty i plastyczny styl autorki. Opisy sielskiego życia na wsi, otaczającej natury a nawet opisy emocji zostały uchwycone w tak lekki sposób, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Losy dwójki bohaterów ukazane z punktu widzenia każdego z nich pozwalają czytelnikowi dosłownie wejść w ich skórę i razem przeżywać całą paletę emocji. Niestety niekiedy te huśtawki emocjonalne potrafiły mocno zirytować, że miałam ochotę potrząsnąć którymś z bohaterów. Szczególnie sytuacje, w których z Leny lub Alana wychodził egoizm sprawiały,że moja sympatia do tej dwójki znacząco malała. Cały czas zastanawiałam się, czy aby wiedzą czego tak naprawdę chcą od siebie i czy ich zachowania nie są na wyrost.

Jednakże zakończenie, które wycisnęło ze mnie wiele łez rekompensuje słabsze strony całej historii.

Podsumowując: "Jedyne takie miejsce" można zaliczyć do lekkich i przyjemnych książek idealnych na leniwe letnie popołudnia. Porusza trudne tematy zmuszając czytelnika do refleksji a przy tym napisana jest bardzo prostym i nienachalnym stylem. Nie od dziś wiadomo, że z debiutami bywa różnie, jednak czasami zdarza się taka książka, że aż trudno uwierzyć, iż autor nie wydał wcześniej żadnej innej książki. Taka właśnie jest książka Klaudii Bianek i liczę, że kolejne powieści autorki będą coraz lepsze ale nie utracą tego swobodnego stylu,który tak mnie urzekł w "Jedyne takie miejsce".

Książka dla starszej młodzieży lub młodych dorosłych ☺ Raczej nie należę już do grupy docelowej (chyba, że duchem ), ale przeczytałam z przyjemnością. Lena ma 18 lat i dwuletniego synka, skończyła liceum choć nie było jej lekko. Nikomu nie powiedziała kto jest ojcem dziecka. Mieszka z babcią, która ją wychowywała od 3 roku życia. Mieszkają na skraju lasu, jedynym sąsiadem jest przeuroczy starszy pan - Tadeusz, przyjaciel Leny i jej babci, ukochany dziadek małego Marcela. Pan Tadeusz skradł moje serce 💕

Do pana Tadeusza niespodziewanie przyjeżdża wnuk Alan. Jako dziecko każde wakacje spędzał u dziadka, przyjaźnił się z Leną, ale ostatnia wizyta miała miejsce 10 lat temu. Czy możliwe by stara przyjaźń odżyła? Co przyniesie los? Co się wydarzy w jedynym takim miejscu? Nie żałuję czasu spędzonego przy tej książce. Polecam młodzieży i nie tylko ☺

Czas na akcję oraz fabułę. Chociaż na początku książka bardzo mi się dłużyła to później znalazła swój klimat. W bardzo łatwy sposób można się w niej odnaleźć. Określiłabym to nawet jako płynne skończenie tej książki. Nawet nie będziesz wiedziała kiedy, a już ją skończyłaś i musisz pożegnać się z bohaterami. Autorka stworzyła coś czego nie da się opisać słowami. Był to idealny świat dla nas, jednak nie dla głównej bohaterki. I chociaż była to książka, która wygrała konkurs i zdobyła ogromny rozgłos to cudownie mi się ją czytało. Nie miałam takiego momentu, że nie chciało mi się wracać do tej książki. Ciągle myśli się o tych bohaterach o tej fabule. Jednym słowem pokochałam tę książkę i poczułam ogromny smutek gdy ją skończyłam.

Jeśli jesteście ze mną tu od dłuższego czasu, to pewnie wiecie, że bardzo rzadko sięgam po książki polskich autorów. Miałam kilka podejść i w większości przypadków kończyło się to rozczarowaniem, dlatego sobie je odpuszczam. Oczywiście od czasu do czasu skuszę się na jakąś polską książkę. Tym razem wybór padł na debiutancką powieść Klaudii Bianek "Jedyne takie miejsce", która okazała się świetna.

"Jedyne takie miejsce" opowiada historię Leny, która w wieku szesnastu lat została samotną matką i postanowiła nie zdradzać kto jest ojcem Marcela. Odizolowana od rówieśników, żyje sobie w małym domku nieopodal lasu razem z babcią, która ją wychowała, a teraz pomaga w opiece nad dzieckiem. Tak sobie żyją: Lena, Marcel, babcia Teresa i pomocny sąsiad, a zarazem przyjaciel rodziny - pan Tadek. Aż pewnego dnia dołącza do nich Alan Rogucki - wnuk pana Tadka. Alan to przyjaciel Lenki z dzieciństwa, który wyjechał do Warszawy, zostawiając ją na kilka lat. Zdradzony przez dziewczynę, postanowił odpocząć od wielkiego miasta i zaszyć się w cichym miasteczku, które jest dla niego prawdziwym domem. Podczas tych wakacji Lena i Alan na nowo odkryją swoją przyjaźń i staną się nierozłączni. Czy domek pod lasem to jedyne takie miejsce, w którym wszyscy będą szczęśliwi?

"Jesteśmy stworzeni do przeżywania dobrych i złych dni. Dobre są po to, by dać nam siłę. Zaś złe uczą pokory i wytrwałości."

"Jedyne takie miejsce" jest przede wszystkim - i co najważniejsze - opowieścią niesamowicie prawdziwą, cudownie autentyczną, pozbawioną sztuczności czy przekoloryzowania. Tę historię czyta się jednym tchem, odnajdując na każdej stronie istną przyjemność. Opowiada o relacji między dwojgiem ludzi, którym daleko do ideału. Dlatego dzięki temu ta powieść nie jest tak przekoloryzowana odbiera się ją bardzo osobiście, można nawet pomyśleć, że tą historię stworzyło samo życie.

Ta książka to debiut autorki Klaudii Bianek. Jednak jej styl pisania jest tak dojrzały, że nie sposób pomyśleć, że to debiut. Od pierwszej strony czułam się oczarowana tą opowieścią, urzekła mnie magia miasteczka, w którym mieszkali bohaterowie. Jeśli chodzi o charakterystykę postaci, to autorka stanęła na wysokości zadania, stworzyła tak autentycznych, a zarazem sympatycznych bohaterów, że nie sposób ich nie polubić. Podczas czytania pozwoliłam sobie na chwilę wzruszenia i uśmiechu, bowiem autorka stworzyła tak piękną historię, że jestem pod wrażeniem do teraz.

Podsumowując Klaudia Bianek stworzyła magię w tej powieści. Zabierając się na lekturę "Jedynego takiego miejsca" odnajdziecie raj, poznacie miłych bohaterów i spędzicie z nimi cudownie czas, śledząc ich losy. Przeczytajcie to! Nie pożałujecie :)

Jedyne takie miejsce, Klaudia Bianek. I nareszcie mogę z czystym sumieniem przyznać, że trafiłam wreszcie na New adult, które jest na poziomie. Tę książkę czyta się wręcz z zapartym tchem. Historia jest bardzo piękna, tajemnicza i miejscami niezwykle smutna. Ja szczerze pokochałam ją od samego początku. Ta książka jest bardzo dobrze napisana, historia jest niebanalna, a bohaterowie- tutaj chyba Autorka zasługuje na największy aplauz. Lena i Alan są wręcz genialni i jak się okazuje, każde z nich nosi ciężar na swoich barkach, jednak zdecydowanie gorzej ma Lena. Ich historia mnie tak urzekła i jednocześnie wzruszyła, ze to sż wydaję się być śmieszne. Bardzo zaangażowałam się w tę historię, nie da się ukryć. Najbardziej jednak wstrząsnęło mną same zakończenie i historia dziadka Alana. Opis: Lenka jest samotną matką, ma jedynie osiemnaście lat, mieszka ze swoją babcią na wsi i musi ciężko pracować, aby utrzymać cały dom. Pewnego razu do sąsiedniego domu wraca w odwiedziny do dziadka, wnuczek - Alan. Był to jeden z najlepszych przyjaciół Leny z dzieciństwa. Każde wakacje spędzali razem na bardzo dobrej zabawie. Podczas tej długiej rozłąki Alan wiódł sobie w mieście całkiem dostatnie i szczęśliwe zycie. Lena nie moze tego samego powiedziec o sobie. Na każdym kroku jest jej bardzo cieżko, a na dodatek przez cały ten czas skrywa pewien sekret- nikomu nie chce powiedziec kto jest ojcem jej dziecka. Po kilkunastu dniach spędzonych razem Alan i Lena zaczynaja po woli znowu się do siebie zbliżać. Jednak jak sie okazuje każde z nich na swoim koncie skrywa pewne tajemnice i sekrety. Czy ta długoletnia znajomość ma szanse na jakąkolwiek milosc?

Niesamowita, wzruszająca i pełna emocji książka. Chociaż jest uznawana za najlepszy tytuł w kategorii New Adult, uważam że jest to historia dla każdego! Bohaterowie, którzy różne rzeczy w życiu przeżyli, a są przy tym napisani w bardzo autentyczny sposób. Mają swoje wady i zalety, a ich życie wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Nie przekonasz się póki sam nie przeczytasz!

Pełną recenzję znajdziesz na kanale YouTube Myra Kruszynka już w niedzielę 26.05.2019 :)

"Jedyne takie miejsce" została określona mianem "najważniejszej powieści tego roku". Przynajmniej, jeśli chodzi o New Adult. Początkowo nie miałam zamiaru jej czytać, ale kiedy wydawnictwo zwróciło się do mnie z propozycją zrecenzowania tej książki, stwierdziłam, że dam jej szansę. Poza tym, właśnie potrzebowałam odpoczynku od fantastyki młodzieżowej i literatury pięknej, dlatego się zgodziłam.

Na początku byłam zauroczona. Autorka opisała sielskie, życie na wsi, co jest mi bardzo bliskie. Tu już Klaudia Bianek zagrała na mojej nostalgii za dzieciństwem w otoczeniu przyrody. Poza tym poznaliśmy głównych bohaterów, ich bliskich, ich historie. Pojawiły się pewne zagadki z przeszłości, więc ciekawość czytelnika zostaje przyciągnięta już na pierwszych kilkudziesięciu stronach. Jednak tak naprawdę, można pomyśleć, że to proste i wiadomo, jak ta historia się zakończy. Jak więc widać, pojawiają się w tej książce schematy, a do tego nie są wykorzystywane w jakiś szczególnie oryginalny sposób. Ale z drugiej strony muszę przyznać, że w pewnym momencie miałam wątpliwości, czy będzie tak, jak myślałam. Klaudia Bianek potrafi jednak zaskoczyć. Czy wszystko skończyło się tak, jak myślałam? Tego nie mogę zdradzić...

Kiedy kilka dni po przeczytaniu myślę o "Jedynym takim dniu", ciągle pamiętam ten uroczy, wiejski klimat i to rodzinne ciepło, które z tej powieści aż biło. Babcia Leny i dziadek Alana to chyba najbardziej uroczy starsi ludzie, z którymi spotkałam się w literaturze. Sama dwójka głównych bohaterów jest trudna do określenia. Z jednej strony niby schematyczni: grzeczna dziewczyna i bogaty badboy, ale z drugiej strony Lenie naprawdę daleko do niewiniątka, a Alanowi do zarozumiałego chłopaka. Oboje są bardzo młodzi: Lena ma 18 lat, a Alan 20. Oni dopiero wkraczają w dorosłość, chociaż tak naprawdę wiele już przeszli. Są jak dzieci, które bardzo szybko musiały dorosnąć, inaczej nie poradziliby sobie w tej rzeczywistości, w której się znaleźli. Nie są idealni, mają swoje wady, ale to czyni ich bardziej ludzkimi, normalnym. Nie są wyidealizowani, łatwo się z nimi zżyć i im kibicować, dlatego jako czytelnik byłam jeszcze bardziej zaangażowana w ich historię. Relacje między bohaterami są momentami świetnie rozpisane, a czasem nie jest wiadome, skąd się wzięły i jaki jest tego cel. Najbardziej zachwyciła mnie relacja Alana z Marcelem, dwuletnim synem Leny. Zresztą malec jest w sam w sobie rozkoszny.

Jeśli chodzi o język, to przyznam szczerze, nie zachwyciłam się nim. Jest prosty, niewyszukany, lekki, nic szczególnego. Nie wiem, jak to możliwe, ale mimo to Klaudia Bianek w taki sposób opisała przyrodę i otoczenie bohaterów, że wręcz czułam to duszne, letnie powietrze, przesycone zapachem lasu i kwiatów. To wrażenie potęgował fakt, że książkę tę czytałam w moim domu rodzinnym na wsi, pod lasem. Coś wspaniałego! Warto też wspomnieć, że na końcu "Jedynego takiego miejsca" dołączona jest playlista. Warto posłuchać tych utworów aby jeszcze lepiej wczuć się w klimat powieści.

Nieważne, czy to książka od wydawnictwa, czy nie- moja opinia zawsze jest szczera i zgodna z tym, co myślę i czuję. Dlatego też muszę wytknąć tej książce kilka wad. Niestety. Są trzy, z czego o dwóch już wspominałam: niewyszukany język i schematyczność. Trzecia to niektóre zachowania bohaterów, oczywiście Leny i Alana. Czasami miałam wrażenie, że oni sami nie wiedzą, czego tak naprawdę chcą i sami sobie komplikują życie przez jakieś niejasności i niedopowiedzenia. Co więcej, Alan w pewnym momencie działał mi na nerwy, zachowywał się jak pies ogrodnika. Nie chcę tu wchodzić w szczegóły, ponieważ byłoby to zdradzenie części fabuły, a przyjemności z czytania nie chcę nikomu odbierać. Niemniej jednak jego działania nie były fair w stosunku do Leny i tak naprawdę współczułam jej, ponieważ sama czułabym się na jej miejscu zagubiona.

Podsumowując, "jedyne takie miejsce" to dosyć udany debiut, jednak nie wycisnął ze mnie łez, które tak mi obiecywano w innych recenzjach. Mam mieszane uczucia w związku z tą książką. Niby jest urocza i ciepła, ale z drugiej strony istnieją w niej zgrzyty, fabularne i stylistyczne, które w pewien sposób odebrały mi pełną przyjemność z lektury. Jeśli jednak ktoś jest w stanie przymknąć na to oko lub po prostu tego nie zauważa, powinien czerpać radość z czytania. Nie skreślam jednak Klaudii Bianek. Z chęcią dam jej kolejną szansę i sprawdzę, czy się rozwinęła.