Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika

JAK PISAĆ, JAK NIE PISAĆ I CO CZYTAĆ

„Jak pisać” Stephena Kinga, książka, która swego czasu była niemal niedostępna na polskim rynku (sam jedno z jej pierwszych wydań dodawałem właściwie przypadkiem), powraca w nowej edycji. Ci, którzy jeszcze jej nie czytali, powinni koniecznie to zrobić. Na tych, którzy czytali, czeka tu powraca nowego materiału. Tak czy inaczej, jeśli jesteście fanami Kinga albo chcecie aspirować do miana pisarzy, to publikacja dla Was.

Kinga autobiografia i nieco poradnika dla pisarzy - tak najkrócej streścić można zawartość tej książki. Książki bardzo ważnej dla fanów Króla, ale nie szczególnie dla tych, którzy sięgną po nią, by nauczyć się pisarskiego rzemiosła. Przedstawia wspomnienia legendarnego autora, jego porady, proces tworzenia i materiały dodatkowe.

Styl jest tu lekki i przyjemny i nie ma nawet co rozwodzić się nad nim, jako że styl Kinga znają wszyscy, którzy choć raz mieli z nim kontakt. Treść jest tu przedstawiona skrótowo, autobiografia obejmuje głownie okres alkoholizmu i narkomanii Kinga, który skończył się mniej więcej po napisaniu „Misery”, choć dostajemy też dodatek w postaci szczegółowego opisu wypadku Kinga, który zmienił całą jego twórczość. Poradnik tez nie jest tu rozwleczony, ani tym bardziej wyczerpujący. King podaje kolejne przykłady jak usprawnić swą prozę bardziej w formie wspominek tego, co sam robił, niż w formie realnie podręcznikowej. Tworzy to złudzenie lekkości, ale zarazem uczy czegoś, choć niestety nie jest tego wiele. Na pisanie metod jest wiele i każdy powinien wypracować sobie własną, a nie czytać tego typu poradniki. Ktoś, kto chce pisać, bowiem, może poczuć się zobowiązany do powielania schematów Kinga skoro ten tak każe, przez co zamiast zyskać coś, co może mu się przydać, najpewniej wiele straci. Sam King zresztą zauważa o szkodliwości chociażby kursów pisarstwa, a sam zarazem stara się taki kurs przeprowadzić.

Niemniej kilka można tu znaleźć pożytecznych rzeczy, jednak do porad Króla radze podchodzić z dystansem. Nikt bowiem nie nauczy Was pisania, a wszelkie porady mają dwie strony i pomagając szkodzą zarazem. Nie zmienia to jednak, że jest to ciekawy wgląd w proces twórczy jednego z najciekawszych i najbardziej poczytnych współczesnych pisarzy.

Wielu czytelników narzekało swego czasu na część o zasadach pisowni i to, że nudziła opowiadając o języku angielskim, nam zupełnie nie potrzebnym. Mnie bynajmniej nie nudziła, może, dlatego że z angielskim jestem obeznany, ale wątpię by dla kogokolwiek poza malkontentami była to część nudna czy nieprzydatna. Naprawdę.

I cóż pozostaje mi dodać na koniec. To dobra książka, nie do końca spełnią, ale i tak warta poznania i polecenia. Czytacie Kinga? Musicie poznać i to dzieło. Piszecie? Zajrzyjcie i zobaczcie, jak robią to inni. Czytaliście? To czeka tu na Was ok. 50 stron nowego materiału: uzupełniona lista lektur polecanych przez Króla Horroru, tekst syna autora, Owena Kinga, o nagrywaniu dla ojca audiobooków i całkiem rozległy wywiad, który drugi syn Kinga, Joe Hill (znakomity autor horrorów) rozmawia z ojcem. Jest więc co poczytać, nawet jeśli już znacie tę pozycję.

Myślę, że wielu z was ciekawi to, jaki jest naprawdę King. Skąd biorą się jego zaskakujące, oryginalne historie? Czy pisarz, który tworzy literaturę grozy, dzień w dzień zmaga się z mrokiem własnego umysłu? I ostatecznie, czy książka ta to poradnik, który podpowie wam, jak pisać?

Sprawa nie jest taka oczywista! Po pierwsze, moim zdaniem, książka ta jest czymś, co można by nazwać biografią. King jednak umie w książki i nawet z własnego pamiętnika stworzył wciągającą opowieść. W związku z tym wędrujemy z autorem przez jego wspomnienia od najmłodszych lat ku dorosłości. Czytelnik ma okazję poznać jego dzieciństwo i zmierzyć się z problemami, którym musiał stawiać czoła.

Tym samym będzie to nie lada gratka dla każdego fana Kinga.

Stephen King to niekwestionowany mistrz pisania, wirtuoz słowa i osoba, którego wyobraźnia to chyba dziura bez zna - autor wydał ponad sto powieści i opowiadań, z czego większość zekranizowano. Od lat jego książki znajdują się na listach bestsellerów; dam głowę, że nagrody, które zdobywa, ledwo mieszczą się na regale.

Kiedy więc Stephen King postanawia uszczknąć rąbek tajemnicy związany ze swoim sukcesem i nauczyć zwykłego człowieka jak pisać, nie można przejść obok tematu obojętnie, zwłaszcza jeśli gdzieś w tyle głowy siedzi myśl o napisaniu własnej książki.

"Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" to nie tylko zwyczajny poradnik, gdzie mistrz zdradza pisarskie sekrety i daje rady poczatkującym. To także zabawne, czasami przygnębiające historie prosto z życia, które ukształtowały Stephena Kinga jako pisarza. W książce znajdzie się kilkanaście biograficznych wspomnień oraz początki kariery autora, które - nie oszukujmy się - nie wyglądały kolorowo. Co z kolei jest bardzo podbudowujące dla amatorów, bo jak widać nawet największe nazwiska zaczynały od kompletnego zera.

Książkę podzielono na kilka części, w których każda omawia co innego. Po trzech, krótkich przedmowach czytelnik otrzymuje ponad stustronicowy Życiorys autora, gdzie poza interesującymi historiami z dzieciństwa znajdzie się wiele naprawdę użytecznych rad dotyczących spraw, o których ja, na przykład, nigdy w życiu bym nie pomyślała. Poznajemy problem zbyt dużej liczy przysłówków, nietrafionych opisów dialogów oraz paru innych kruczków słownych. Potem przychodzi kolej na Skrzynkę z narzędziami, czyli nietuzinkowe i jakże obrazowe porównanie książki do owej skrzynki, a następnie fragment Jak pisać - kwintesencję całego pamiętnika.

Według Stephena Kinga najważniejszą zasadą (Najważniejsze Przykazanie), by stać się dobrym autorem, jest "mnóstwo czytać i mnóstwo pisać". Bez tych dwóch czynników ciężko w ogóle mówić o pisarstwie jako rzeczywistym zawodzie pozwalającym zarobić na życie. Dodatkowo wymienione i dokładnie opisane zostały też: narracja, opisy i dialogi. Przedstawiono wiele przykładów, jak coś robić lub które czynności lepiej sobie darować.

Pod koniec książka oferuje dodatki w postaci wywiadu Stephena Kinga z synem, Joe Hillem; krótką mowę Owena Kinga; długą listę lektur polecanych przez mistrza grozy (niektóre tytuły potrafią zaskoczyć); oraz przykład dobrego redagowania tekstu.

"Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" to interesujący, bogaty w wiedzę poradnik, z którego wyciągnęłam ogrom dobrych rad. O wielu sprawach nie miałam kompletnie pojęcia, a Stephen King otworzył mi oczy. Jako osoba, która w przyszłości planuje zająć się pisaniem na poważnie, myślę, że właśnie czegoś takiego potrzebowałam - tych informacji, wspomnień, zabawnych historyjek.

Doskonałym pomysłem było wplecenie wydarzeń z przeszłości autora i przytoczenie anegdot, dzięki którym tekst ani razu nie przynudzał, a wzbudzał coraz większą ciekawość. W "Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" przykłada się wagę do stylu autora, którego lekkość aż zaczarowuje i jedyne, co się czuje, to zazdrość o osiągnięty poziom w posługiwaniu się językiem i profesjonalność niemal buchającą z każdego zdania. Jakby każde słowo miało swoje miejsce.

Bez dwóch zdań "Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" polecam, a już szczególnie osobom zamierzającym spróbować swoich sił w pisarstwie. Książka zawiera dużo doskonałych rad, a Stephen King jedynie wyznacza odpowiedni (najlepszy) kierunek. Niczego nie nakazuje, wyłącznie kreśli zarys i pokazuje, jaki cel można osiągnąć, gdy mocno się stara i rzeczywiście lubi to, co robi. Myślę, że do książki wrócę jeszcze nie raz, co samo w sobie powinno być doskonałą rekomendacją.

Stephen King jest niekwestionowanym mistrzem grozy. Czy jednak rozszerzone wydanie ,,Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" także wypadło mistrzowsko?

Gdy nieoczekiwanie odwiedził mnie pan kurier i zobaczyłam niespodziankę przesłaną przez wydawnictwo Prószyński i S-ka nawet się ucieszyłam. Nowe, rozszerzone wydanie ,,Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" brzmiało interesująco. Tym bardziej, że zbierało podzielone opinie. Albo czytelnicy je polecali, albo nieszczególnie się nim zachwycali. Byłam więc ciekawa, jakie wrażenie wywrze na mnie. Publikacja liczy ok. 310 stron i na to składa się przybliżenie życia autora (ok. 100 stron), wskazówki i wspomnienia z pisania jego książek, lista książek, które miały na niego wpływ, felieton syna Owena, który opowiada o nagrywaniu audiobooków na zlecenie Stephena oraz zapis rozmowy drugiego syna Joe Hilla ze Stephenem Kingiem.

Muszę przyznać, że największą radość uzyskałam, kiedy mogliśmy poznać dzieciństwo, młodość i czasy piśmiennicze Kinga. Ma starszego o 2 lata brata, a w szkole z pewnością nie był przykładnym uczniem. Można powiedzieć, że już od najmłodszych lat ciągnęło go do pisania, a wybryk szkolny z nauczycielami z pewnością na długo zapadł im w pamięci. Dość szybko ożenił się z miłością swojego życia, która wspierała go w każdym momencie i była najsurowszym krytykiem jego utworów. Od czasu do czasu sprzedał opowiadanie, dochód z których był miłym zastrzykiem gotówki dla młodego małżeństwa. Z czasem jak wiemy, stał się mistrzem i jego książki są tłumaczone i wydawane w dziesiątkach milionów egzemplarzy. W dorobku literackim ma już ponad 200 publikacji!

Następnie następuje część poradnikowa, choć bardziej wspomnieniowa, kiedy Stephen King opowiada o wskazówkach, którymi należy kierować się przy tworzeniu swojego tekstu, np. wersja druga powinna być o 10% krótsza niż pierwsza, ponieważ wyrzucamy z niej wszystkie ozdobniki i niepotrzebne wtrącenia. Przytacza historie powstania swoich publikacji, rzecz jasna nie wszystkich. Wspomina o agentach literackich i ich wynagrodzeniach dla autora. Ciekawy był także wywiad z Owenem oraz rozmowa z Joe, które pokazały Stephena w innym świetle. Interesująca lektura, obowiązkowa dla fanów autora!

Stephen King jest niekwestionowanym mistrzem grozy. Czy jednak rozszerzone wydanie ,,Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" także wypadło mistrzowsko?

Gdy nieoczekiwanie odwiedził mnie pan kurier i zobaczyłam niespodziankę przesłaną przez wydawnictwo Prószyński i S-ka nawet się ucieszyłam. Nowe, rozszerzone wydanie ,,Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" brzmiało interesująco. Tym bardziej, że zbierało podzielone opinie. Albo czytelnicy je polecali, albo nieszczególnie się nim zachwycali. Byłam więc ciekawa, jakie wrażenie wywrze na mnie. Publikacja liczy ok. 310 stron i na to składa się przybliżenie życia autora (ok. 100 stron), wskazówki i wspomnienia z pisania jego książek, lista książek, które miały na niego wpływ, felieton syna Owena, który opowiada o nagrywaniu audiobooków na zlecenie Stephena oraz zapis rozmowy drugiego syna Joe Hilla ze Stephenem Kingiem.

Muszę przyznać, że największą radość uzyskałam, kiedy mogliśmy poznać dzieciństwo, młodość i czasy piśmiennicze Kinga. Ma starszego o 2 lata brata, a w szkole z pewnością nie był przykładnym uczniem. Można powiedzieć, że już od najmłodszych lat ciągnęło go do pisania, a wybryk szkolny z nauczycielami z pewnością na długo zapadł im w pamięci. Dość szybko ożenił się z miłością swojego życia, która wspierała go w każdym momencie i była najsurowszym krytykiem jego utworów. Od czasu do czasu sprzedał opowiadanie, dochód z których był miłym zastrzykiem gotówki dla młodego małżeństwa. Z czasem jak wiemy, stał się mistrzem i jego książki są tłumaczone i wydawane w dziesiątkach milionów egzemplarzy. W dorobku literackim ma już ponad 200 publikacji!

Następnie następuje część poradnikowa, choć bardziej wspomnieniowa, kiedy Stephen King opowiada o wskazówkach, którymi należy kierować się przy tworzeniu swojego tekstu, np. wersja druga powinna być o 10% krótsza niż pierwsza, ponieważ wyrzucamy z niej wszystkie ozdobniki i niepotrzebne wtrącenia. Przytacza historie powstania swoich publikacji, rzecz jasna nie wszystkich. Wspomina o agentach literackich i ich wynagrodzeniach dla autora. Ciekawy był także wywiad z Owenem oraz rozmowa z Joe, które pokazały Stephena w innym świetle. Interesująca lektura, obowiązkowa dla fanów autora!

Jeśli chodzi o książki Stephena Kinga rzadko po nie sięgam, dla mnie mistrzostwem jest "Zielona mila", "Lśnienie" i "Czerwona róża" która wyszła jako scenariusz filmowy, szkoda że nie ma książki.

Pamiętnika Rzemieślnika byłam strasznie ciekawa, kto jak nie autor który ma na swoim koncie mnóstwo książek, może powiedzieć nam jak się pisze. Jednocześnie byłam trochę sceptyczna, czy King odnajdzie się w takim temacie? Jednak odnalazł się znakomicie.

Książka jest podzielona na trzy części. Pierwsza to krótka i zwięzła biografia autora, dotycząca przede wszystkim dzieciństwa. Bez większych wywodów, rozpisywano się, zupełnie jak nie autor grubych tomiszczy. Kolejna część to ta w której King opowiada jak pisać, jak postępować z gotowym tekstem i jak przygotować sobie swój kącik do pisania, swój azyl. Ostatnia część to między innymi lista książek które są dla autora na topie. Tekst o nagrywaniu audiobooków który do tej książki napisał Owen King i wywiad z Stephenem Kingiem.

Książkę czyta się szybko, liczy zaledwie niewiele ponad 300 stron. Nie jest to wymądrzanie się autora, ja jestem mistrzem i ja wiem wszystko najlepiej, nie, dostajemy książkę napisaną lekkim językiem, z dystansem i poczuciem humoru. Polecam tym co piszą i tym co w przyszłości mają zamiar pisać. Tym co są fanami Kinga i tym co go nie czytają. Polecam po prostu wszystkim.

Pamiętnik Mistrza.

Wznowienie trudno ostatnimi czasy dostępnego "Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" to mieszanka poradnika dla stawiających pierwsze kroki pisarzy i, po trosze, autobiografii autora (częściowej). Jak to wyszło na papierze? Dosyć ciekawie, bez wątpienia swobodnie i, można tak chyba powiedzieć, zgrabnie. Arcydzieło na pewno to nie jest, ale dla fanów Kinga "Jak pisać..." to pozycja zdecydowanie obowiązkowa.

Każda część książki (autobiograficzna, o narzędziach twórczych pisarza, o samym pisaniu, o wypadku Kinga z 1999 roku) ma do zaoferowania ciekawe fragmenty i anegdoty. Autobiograficzne są chyba najbardziej interesujące, podobnie jak te, z których można dowiedzieć się o genezie i procesie powstawania kilku z najbardziej znanych książek Kinga ([Adres usunięty]. "Carrie", "Miasteczko Salem", "Buick 8", "Misery"). Dla fanów Kinga szalenie ciekawa będzie również część książki traktująca o wypadku pisarza z 1999 roku; nie znam drugiej tak szczegółowej relacji z tamtego zdarzenia, a ta zamieszczona w niniejszej książce ma jedną istotną przewagę nad innymi: jest osobista i poznana przez czytelnika z pierwszej ręki.

Mam trochę mieszane uczucia jeśli chodzi o rady Stephena Kinga dla początkujących pisarzy (zwłaszcza w zakresie warsztatu i stylu pisania). Niby są one cenne, brzmią rozsądnie, ale zastanawiam się nad samą istotą i sensem udzielania przyszłemu pisarzowi porad przez innego pisarza, rady te bowiem dotyczą tematu, w którym tak naprawdę nie ma recepty na sukces - wszystko zależy od cech indywidualnych: talentu, wrodzonej lekkości pióra, wyobraźni... Pewne rzeczy można wyćwiczyć, z tym się zgodzę, ale fundamentalnych podstaw według mnie nie da się wypracować.

"Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" jest książką ciekawą, ale nie każdy czytelnik zgodzi się z tą oceną. Pozycja ta jest bowiem interesująca przede wszystkim dla fanów Kinga - i z tego względu przede wszystkim ją polecam.

Czym różni się wznowienie od pierwszej wersji książki? Przede wszystkim dodano tutaj kilka tekstów, na czele z tym autorstwa Owena Kinga oraz z wywiadem, którego King udzielił swojemu drugiemu synowi - Joe Hillowi. Zaktualizowano tutaj także listę lektur, do których przeczytania zachęca Mistrz. Efekt? 56 stron więcej ;)

Książka zrecenzowana dzięki uprzejmości Księgarni [Adres usunięty]

#jakpisać #pamiętnikrzemieślnika #stephenking #taniaksiążka #bloggujezTK

[Adres usunięty]

Zabawna, błyskotliwa, szczera. Sposób pisania oraz warsztat Stephena Kinga bez wątpienia jest imponujący i wart uwagi. Twórczość tego autora jest znana myślę wszystkim, z różnych stron, nie wszystkie książki napisane są prostym językiem, ta jednak jest zupełnie inna. W inteligenty sposób z humorem potrafi opisać wydarzenia, które nie do końca były dla niego przyjemne.

Jestem zachwycona. Pokochałam tego autora jeszcze bardziej. Napisana w bardzo ciekawy sposób, z wielkim zaciekawieniem cofnęłam się do młodości Kinga.

Książkę czyta się niesamowicie szybko, liczy nieco ponad 300 stron, które wciągną czytelnika niemalże od samego początku.

Z tej lektury nie tylko dowiecie się, jak wyglądało życie słynnego pisarza, dostaniecie również rady jak zacząć rozwijać swój talent pisarski.

Część edukacyjna zostawiła w mojej pamięci sporo interesujących, a zarazem praktycznych rad dotyczących pisania, nawyków, jakich powinniśmy się oduczyć lub nauczyć. Książka stanowi zbiór ciekawych i przydatnych porad dla tych, którzy podobnie jak King, urodzili się, by pisać.

"Jak pisać pamiętnik rzemieślnika" to obowiązkowa lektura dla fanów pióra Stephena Kinga. Tym razem mniej mroczna i straszna. Serdecznie polecam!

Stephana Kinga chyba nie trzeba nikomu przedstawiać? Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Prószyński i S-ka miałam możliwość zapoznać się z biograficznymi opowiadaniami z dodatkową formą, jaką jest pamiętnik z własnego życia.

Oczywiście znajdziecie w niej wiele fajnych wskazówek, co do słowa pisanego, ale wiele zabawnych chwil z jego życia z czasów, kiedy jeszcze nie było o nim słychać. Książka zawiera 310 stron bardzo ciekawych momentów. Przyznam się, że jednak wolę jego twórczość z mnóstwem grozy, fantastyki no wszystko to, co tylko On potrafi przedstawić swojemu czytelnikowi.

W książce zauważysz, że podzielona jest na mniej więcej trzy części, z czego każda z nich opisuje jedną poszczególną część z życia. Między innymi dzieciństwo, dorosłość, oraz dodatkowe rzeczy związane z synem, ale o tym w książce. Każda część to życie autora, która pojawia się w jego twórczości, to życie, przeżycia, emocje, błędy i sukcesy.

Najbardziej podoba mi się to, że dla autora nie ma nikogo, kto by nie potrafił pisać, namawia nas bez względu czy mamy talent czy nie grunt żebyśmy robili to z czystą przyjemnością, co wg. mnie jest najwłaściwsze. Nie ma krytyki tylko zachęta.

W całości znajdziesz wskazówki, jak pisać, co warto umieścić, a czego nie oraz literatura, która dla autora miała znaczenie, miała wpływ, co uważam za dodatkowy atut, bo możemy i my przeczytać coś, co jego natchnęło. Nie musisz być jego fanem, ale fajny przerywnik między tym, co czytamy, na co dzień, fajne dla tych, którzy piszą do szuflady, którzy mają jakieś obawy przed pokazaniem tego, co już mamy napisane. Polecam.

"Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika" to nie tylko książka dla tych, którzy chcieliby zacząć swoją przygodę z pisarstwem, ale przede wszystkim pozycja obowiązkowa dla wszystkich sympatyków twórczości Stephena Kinga. Dlaczego? Ponieważ oprócz wskazówek i porad dotyczących samego warsztatu pisarskiego, znajdziemy tutaj liczne fakty i ciekawostki z życia samego pisarza. Pamiętnik rzemieślnika stanowi połączenie autobiografii z poradnikiem dla początkujących pasjonatów literatury. Sam poradnik według mnie nie wyczerpuje całego tematu, jednak będzie jak najbardziej w porządku na dobry początek. Ode mnie 5/5..

Tak jak w przypadku książki Remigiusza Mroza: tu także mamy do czynienia z połączeniem autobiografii z poradnikiem. Styl prawdziwie mistrzowski już od wstępu i polecam każdemu fanowi pióra Kinga. Autobiografia obejmuje głownie okres staczania się pisarza po równi pochyłej nałogów, ale to ważne, by ukazać tą kuszącą część pracy pisarza – drogę na skróty wiedzioną narkotykami i alkoholem. Już Swain przestrzegał przed siadaniem do pisania ze szklaneczką whiskey. Sam poradnik nie przynudza, ale też nie wyczerpuje tematu. King podaje kolejne rady na podstawie wyłącznie własnych doświadczeń. Problemem tego poradnika jest to, że wiele zasad znowu tyczy się wyłącznie języka angielskiego. Jeśli chcecie w tym właśnie języku pisać – super, to książka dla Was. Jeśli nie, może lepiej sięgnąć najpierw kogoś z naszego rodzimego pisarskiego podwórka.

Więcej na [Adres usunięty]