Jaga. Kwiat paproci. Tom 5

Świetny tytuł. Nie mogłem sie oderwać i czytałem z wypiekami na twarzy. Chyba w 8h przeczytałem całą

Chociaż przeczytałam "Jagę" bez znajomości poprzednich tomów, to naprawdę dobrze się przy niej bawiłam. Katarzyna Berenika Miszczuk po raz kolejny mnie nie zawiodła i mogę powiedzieć, że jest ona moją ulubioną autorką.

Książkę czytało mi się bardzo szybko i przyjemnie. Jest dużo akcji, a także wiele wątków. Trochę martwiłam się, że autorka zapomni o jakimś i nawet może go pominąć, jednak nie było co się bać! Wszystkie wątki zostały zakończone w niebanalny sposób. Niektóre szokowały bardziej, drugie mniej, jednak była w tym pewna nutka rozwiązania pewnej tajemnicy. W tej książce można mówić również o wielu sekretach, które autorka świetnie ukrywa. Gwarantuje wam, że niczego sami nie wywnioskujecie ;).

Sięgnęłam po tą książkę zupełnie przypadkiem, ale już z krótkiego opisu wiedziałam że przypadnie mi do gustu. Pełna magii, slowiańskiej mitologii oraz zagadek sprawiła że w niej utonęlam od razu.Szczerze polecam a sama sięgnę po inne pozycje z serii choć mam nadzieję że poznam kiedyś dlalsze losy gniewnej szeptuchy :-)

''Jaga'' jako cześć serii kwiatu paproci idealnie funkcjonuje sama sobie. Czyta się jednych tchem, przyjemnie. Dużo akcji i ciągłe podtrzymanie uwagi.

Jakieś 3-4 lata temu miałam okazję przeczytać Szeptuchę, czyli pierwszy tom serii Kwiat paproci. Wówczas książka nie wzbudziła we mnie zbyt ciepłych uczuć, a szczególnie główna bohaterka, która mi nie podpasowała. Tak minęło kilka lat, a ja nadal nie zabrałam się za kolejne tomy. Jednak w wyrazie buntu przeciwko samej sobie, sięgnęłam po Jagę, czyli prequel całej historii. Jesteście ciekawi czy ta powieść przypadła mi do gustu?

Kim i jaka była Jarogniewa, zanim stała się osławioną Babą Jagą? Była młodą dziewczyną, pragnącą rozpocząć pracę jako wiejska Szeptucha. Przybywa więc do chaty swojej niedawno zmarłej babki. W jej posiadaniu są liczne ludowe opowieści oraz zeszyt z przepisami babci Radomiły, no i to tyle. Mimo tego, że stara się pokazać od jak najlepszej strony, mieszkańcy Bielin niekoniecznie chcą korzystać z jej rad, a sama Jaga czuje się coraz bardziej odtrącona. Na szczęście może liczyć na Mszczuja, który otacza ją przyjacielską opieką, choć gdy w Bielinach zaczynają pojawiać się istoty nadprzyrodzone, nie bardzo można na niego liczyć. Czy Jadze uda się odkryć, czemu te tajemnicze postacie krążą po okolicy? No i czy da sobie z nimi radę?

Jak zawsze, muszę najpierw napisać kilka słów na temat głównie bohaterki. Tutaj była nią Jarogniewa, nazywana przez wszystkich Jagą. Obawiałam się tego, że autorka zrobi z niej takiego głuptaska, jak było przy Gosi w powieści Szeptucha. Na szczęście, Jaga to bardzo sympatyczna, inteligentna i zabawna postać, o której czytało mi się bardzo przyjemnie. Cieszę się również, że autorka ukazała tę bohaterkę jako właśnie taką odważną, gotową do walki, a nie jako mimozę bojącą się wszystkiego dookoła (na czele z kleszczami). Po tych słowach chyba już łatwo się domyślić, że Jarogniewa zdobyła moje serduszko.

Zanim jeszcze zaczęłam czytać tę pozycję, zastanawiałam się, co mogę znaleźć na jej kartach. Słowiański romans? Komedię? Czy może powieść obyczajową (lub fantastyczną, zależy jak kto postrzega te powieści) z wątkiem thrillera, czy też powieści grozy? Nie spodziewałam się, że tym ostatnim założeniem strzelę w dziesiątkę. Jaga to powieść, w której akcja pędzi przez cały czas, nie mogłam odłożyć książki i tak po prostu przestać o niej myśleć - coś ciągle skłaniało mnie do tego, bym jednak wróciła do lektury. Kiedy tak się dzieje, to oznacza tylko jedno: książka jest cholernie dobra.

Powieści nie da się odmówić też tego, że jest wciągająca, a jej klimat niepowtarzalny. Przyznaję się bez bicia, że w momentach, gdy pojawiały się kolejne słowiańskie demony, czułam lęk (proszę tak na mnie nie patrzeć, nie poradzę nic na to, że moja wyobraźnia żyje swoim życiem). Katarzyna Berenika Miszczuk wykonała przy tej historii świetną robotę i jestem jeszcze bardziej za tym, by rozpocząć przygodę z serią Kwiat paproci po raz drugi. Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o aspekcie komediowym, który jeszcze bardziej zdobył moje serce.

Jaga to bez wątpienia bardzo dobra książka, która dostarcza bardzo dużo emocji. Bawi, wywołuje ciarki na plecach, działa na wyobraźnię, a dodatkowo jest bardzo dobrze napisana. Przy tej historii nie sposób się nudzić i mam szczerą nadzieję, że autorka jednak napisze kolejne książki, w których główną bohaterką jest właśnie Baba Jaga. No i oczywiście z chęcią sięgnę po Szeptuchę i pozostałe części, żeby dać serii jeszcze jedną szansę.

W tej książce cofamy się do młodości Jarogniewy, do chwili, w której objęła posadę szeptuchy po zmarłej babci. Od tamtej chwili zaczęło dziać się nadzwyczaj dużo dziwnych przypadków, którym Jaga postanowiła się bliżej przyjrzeć. Okazuje się, że niektórzy nie byli bez winy, by utrudnić jej życie.

Jarogniewa to dziewczyna, która zawsze się buntuje. Gdy dowiedziała się, że jej babcia zmarła, postanowiła, że przeprowadzi się do jej domu i przejmie funkcje szeptuchy we wsi. Jej przyjazd nie był wesoły. Mieszkańcy jej nie ufali, dom został okradziony, no i brak funduszy. Dodatkowo pomimo funkcji szeptuchy, dziewczyna nie wierzy, że bogowie naprawdę istnieją i ukazują się ludziom. Jednak czy to prawda? Co się działo z Babą Jagą zanim stała się szeptuchą? Jak wyglądały jej początki? Jakie potwory staną na jej drodze?

Baba Jaga to jedna z ulubionych postaci z serii Kwiatu paproci, wcale mnie nie dziwi, że autorka postanowiła napisać historię, gdzie ona będzie główną bohaterką. Ciągle w serii było wspominane, że Jaga w młodości szalała i nie była grzeczną szeptuchą. Tylko co ona robiła? Co ją spotkało w młodości?

Niestety, dla mnie ta książka nie była satysfakcjonująca. Po tylu wspomnieniach i nawiązaniach sądziłam, że to będzie wielkie bum. Ale po skończeniu powieści nie czułam, że to było to coś. Niektóre rzeczy zostały wyjaśnione i pokazały jej początkowe znajomości z Mszczujem, ale jednak nie pokazywało jak Jaga była szalona i miała tak dużo wspólnego ze Swarożycem.

Jaga jako główna bohaterka to typowa buntowniczka, która uważa, że bogowie to jakieś zabobony, a przepisy szeptuchy to zamydlanie ludziom oczu i straszenie ich. Jednak szybko została sprowadzona na ziemię, ponieważ ta wieś jest wyjątkowa i magiczna. Od początku dziewczyna miała pod górkę, a ludzie ze wsi nie chcieli jej zaufać. Była sfrustrowana, zła i nie wiedziała co robić by zmienić swój los.

Za to o wiele bardziej spodobał mi się Mszczuj. Tutaj był młody i pełen zapału, zapowiadał się na świetnego żerce. Żałuję, że było go tak mało, ale i tak cieszyłam się, że mogłam go poznać i zmienić o nim zdanie.

Książkę czyta się naprawdę szybko i przyjemnie, tak samo jak poprzednie tomy. Ta powieść jest krótsza od innych książek i dlatego można ją pochłonąć jeszcze szybciej niż Szeptuchę. Dzieje się w niej dość dużo, by było ciężko się od niej oderwać i dlatego tak szybko ją pochłonęłam.

Podsumowując ta książka niestety mnie zawiodła. Była ciekawa i czerpałam z niej przyjemność, ale nie zostałam usatysfakcjonowania po jej skończeniu. Jaga nie została przedstawiona jako tak szalona, jak wcześniej ją przedstawioną. Była podobna do Gosi, chociaż nie miała takiego wielkiego stracha przed owadami i wsi, ale jednak charakterem i wydarzeniami. To miły dodatek do serii, ale na Waszym miejscu nie nastawiałam się na historię pełną ciekawych, śmiesznych i intrygujących epizodów. Jeżeli przeczytaliście serię Szeptuchy to nie stracicie wiele, jeśli z tą książką się nie zapoznacie.

Wszystkich fanów cyklu Kwiat Paproci na pewno ucieszył fakt , że autorka wydała kolejną książkę pt :"Jaga" , która jest kontynuacją bestselerowej serii , a w zasadzie jej początkiem.

Cudownie było znowu przenieść się do chaty szeptuchy i pochodzić po tutejszych bielińskich lasach.

Żałuję tylko, że  tak mało było nawiązań do Gosi i Mieszka, bo ciągle jest mi mało historii o poprzednich bohaterach , ale wkońcu to Jarogniewa grała tutaj pierwsze skrzypce. I to jej autorka poświeciła tą książkę, aczkolwiek nie opuszczało mnie uczucie, że czytam o Gosi, gdyz jej początki były bardzo podobne. Spodziewałam się że taka rasowa szeptucha jak Jaga , urodziła się ze wszystkimi swoimi zdolnościami i wiedzą :)

Powieść czyta się jak zwykle rewelacyjnie, Katarzyna Bernika Miszczuk znana jest ze swojego lekkiego i przyjemnego stylu, a i dawka dobrego humoru ją i tutaj nie opuściła.

Także bardzo się cieszę że mogłam po raz piąty przenieść się do tego świata słowiańskich wierzeń ,mitów i fantastycznie wykreowanych bogów i bożków.

Polecam wszystkim , cała serię , nie sposób się od niej oderwać! :)

Kamila Blesznowska

Mamakamaczyta