Instytut

Na początku września do księgarni trafiła nowa książka Stephena Kinga. Myślę, że niemal każdy mól książkowy w trakcie wizyty w księgarni czy przeglądając strony w internecie natknął się na reklamę ,,Instytutu”. A jako, że mam słabość do twórczości Stephena Kinga, nie zastanawiałam się długo i sięgnęłam po jego najnowsze dzieło w formie audiobooka.

Głęboko w lasach stanu Maine znajduje się Instytut. Ośrodek w którym prowadzone są badania nad dziećmi mającymi zdolności telepatyczne i telekinetyczne. Jednak nie trafiają one tam dobrowolnie. Podopieczni Instytutu są uprowadzani z własnych domów i poddawani okrutnym testom, które trudno im zrozumieć. Jednym z owych dzieci jest dwunastoletni Luke, który poza owymi paranormalnymi zdolnościami wyróżnia się ponad przeciętną inteligencją. Jednak czy mały geniusz będzie w stanie wyrwać się ze szponów tajemniczej organizacji?

Nasza historia rozpoczyna się od poznania pewnego byłego policjanta, który pod wpływem impulsu postanawia zrezygnować z lotu samolotem i wybiera się w podróż, która zakończy się objęciem posady nocnego stróża w pewnym małym, prowincjonalnym miasteczku. Następnie akcja skupia się na Luku – młodym geniuszu, któremu poświęcono zdecydowaną większość książki. Wraz z naszym małym bohaterem trafiamy do tytułowego Instytutu, gdzie będziemy świadkami potwornych eksperymentów na dzieciach, których cel długo będzie pozostawał przed nami ukryty.

Zagłębiając się w fabułę ,,Instytutu” trudno było mi oprzeć się wrażeniu iż wiele elementów zaczerpniętych zostało już z innych książek autorstwa Kinga i złożonych w dość wciągającą, lecz niestety nie zaskakująca historię. Dlatego po zakończeniu swojej wizyty w ,,Instytucie” czułam dość mocny niedosyt. Nie mogę powiedzieć, że książka była zła. Mamy tu bohaterów, którymi losami szczerze się przejmujemy i których da się polubić, ciekawe wątki, łączące się we wciągającą historię (choć opis z tyłu książki zdradza moim zdaniem zdecydowanie za dużo) oraz oczywiście charakterystyczny dla Kinga styl snucia opowieści, który osobiście bardzo lubię. Niestety zabrakło w ,,Instytucie” czegoś co uczyniłoby książkę na tyle oryginalną by zapadła ona na dłużej w pamięć. Brakowało mi także czegoś co trzymałoby mnie w napięciu podczas śledzenia dalszych losów Luka i pozostałych podopiecznych Instytutu.

Z książką zapoznałam się w formie audiobooka od Audioteki ,,Instytut” stanowił ponad osiemnastogodzinne słuchowisko, czytane przez Macieja Kowalika. Muszę przyznać, że to moje pierwsze spotkanie z panem Kowalikiem jako lektorem wypadło nad wyraz pozytywnie. Książki słuchało się z prawdziwą przyjemnością, p. Maciej świetnie wczuwał się w role poszczególnych bohaterów. Więc jeżeli lubicie sięgać po książki w formie słuchowiska z czystym sumieniem polecam Wam sięgnięcie po ,,Instytut”.

Jako, że już trochę książek autorstwa Stephena Kinga mam już za sobą nie będę ukrywała, że ,,Instytut” jakoś szczególnie mnie nie zachwycił. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że część pomysłów kojarzyłam już ze wcześniej czytanych książek jego autorstwa, a i sam wątek ,,Instytutu”, choć ciekawy, nie wywołał we mnie jakichś większych emocji. Ot, otrzymałam kolejną dobrą, przyjemną w odbiorze, ale nie wybitną czy zapadającą jakoś szczególnie w pamięć pozycję. Zdecydowanie czekam na więcej panie King!

Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami:

Twórczość Stephena Kinga jest mi bardzo bliska. Jego książki czytałam, odkąd pamiętam, nierzadko podkradając je z biblioteczki moich rodziców. Kiedy więc dowiedziałam się o "Instytucie"- nowej książce tego autora, wiedziałam, że muszę ją przeczytać.

Zaczęło się dziwnie, zupełnie nie tak jak zapowiadał opis. Zamiast dzieci i tajemniczego, tytułowego Instytutu poznajemy Tima - byłego policjanta, który zaczyna nowe życie kilka tysięcy kilometrów od domu. Z początku wydaje się, że King będzie ciągnął ten wątek jeszcze długo, że być może jest to nawet główny bohater, ale już po kilku stronach perspektywa zmienia się i poznajemy Luka Ellisa. Luke jest ponadprzeciętnie zdolny, a na dodatek posiada nadnaturalny dar, który zwraca uwagę Instytutu. Kiedy tam trafia, bardzo szybko zdaje sobie sprawę, w jak beznadziejnej sytuacji się znajduje. Jest bity, wręcz torturowany i doprowadzany do skrajów wytrzymałości. Mimo że jest tylko dzieckiem, jego opiekunowie nierzadko biją go i maltretują psychicznie. Dodatkowego mroku dodaje fakt, że z początku wiemy tyle samo co Luke - czyli prawie nic. Niczego nie jesteśmy pewni, słyszymy pogłoski o dzieciach zabranych do „Tylnej Połowy”, o kropkach, zastrzykach i zbiorniku. I wyjątkowo podobało mi się to, jakie zakończenie postanowił napisać autor. Bardzo lekkie, pozostawiające małą nadzieję na drugą część i w pełni satysfakcjonujące.

Czytając książkę, przypominamy sobie o najlepszych, kultowych książkach Stephena Kinga. Po części przywodzi mi ona na myśl "To" (choć zapewne tylko dlatego, że protagonistą także było dziecko), ale zdecydowanie bardziej "Podpalaczkę", gdzie także przeprowadzane były rządowe eksperymenty (chociaż muszę przyznać, że w "Instytucie" King chyba trochę się powstrzymywał, bo "Podpalaczki" skończyć nie mogłam - jak dla mnie była zdecydowanie zbyt drastyczna). W każdym razie pomysł bardzo na plus, wykonanie na jeszcze większy plus. Ta książka to jest coś, co zarówno fani Kinga, jak i sam King potrzebowali. Sprawia, że zakochujemy się w jego twórczości jeszcze raz od początku.

M.K., lat 16

źródło: [Adres usunięty]

Rewelacyjna powieść! Przypomniałam sobie za co lubię książki Kinga.

Wielowątkowa, oryginalna, zajmująca, nieodkładalna i wciągająca fabuła.

Kolejny majstersztyk!

Mistrz literatury grozy — King. Od razu wiedziałam, że sięgnę po jego kolejną pozycję. Początek zapowiadał się świetnie, było napięcie. Książka mnie naprawdę zainteresowała. Jednak gdzieś od połowy akcja stała się dla mnie trochę przewidywalna. Nie jest to na pewno mrożący krew w żyłach horror. Teorie spiskowe trochę wciągają, więc nie powiedziałabym, że książka jest słaba. Nie jest wybitna jak na tego autora, ale jest całkiem dobra. Warto przeczytać, chociażby dla walki dobra ze złem toczącej się pod koniec.

To moja 5 książka autora, więc mam jeszcze dużo do nadrobienia, jednak bardzo lubię jego styl pisania. Jego "Instytut zostawiłam sobie zatem na deser w tym roku, aby delektować się nim na zakończenie rocznego podsumowania. Czułam, że się nie zawiodę.

Tytułowy Instytut to mroczny, tajemniczy i skrywany przed światem obiekt państwowy w Stanach Zjednoczonych, w którym więzi się uprowadzone dzieci. Nie są to jednak przypadkowe osoby - dzieci porywane są ze względu na swoje szczególne zdolności - telepatię i telekinezę, następnie poddawane są testom, eksperymentom, aby ich dar został wykorzystany do konkretnych celów. Do ośrodka trafia także 12-letni Luke Ellis, mały geniusz, którego intelektu "badacze" nie powinni lekceważyć...

Przerażała mnie trochę grubość tej powieści, bowiem jeśli już zacznę czytać nie rezygnuję z książki. Taką mam zasadę. Jeśli książka jest ciekawa - nie ma problemu. Jeśli jednak do mnie nie przemawia to przy takim grubaski trochę obawiam się tych prawie 700 stron. 😆 Zaufałam jednak intuicji. 🙂

Trudno odmówić autorowi umiejętności budowania napięcia j tworzenia aury grozy. Efekt ten potęgowany jest przez to, że bohaterami książki są głównie dzieci. Dzieci, które są traktowane przedmiotowo, wykorzystywane i z którymi pracownicy Instytutu obchodzą się w nieludzki sposób. Trzeba jednak przyznać, że to obszerna książka, która ma swoje mocniejsze i słabsze fragmenty. Niektóre fragmenty mi się dłużyły, inne nie pozwalały odłożyć książki. Sama tematyka zdolności do telepatii i telekinezy da mnie była interesującym materiałem na fabułę. Zakończenie mocno podkoloryzowane, ale nie wyobrażam sobie innego. 🙂 Nie jest to najlepsza książka autora, ale podobała mi się ze względu na swoją oryginalność - zostanie w mojej pamięci. Uważam, że jest warta polecenia. 👍

Stephen King autor , który ciągle zaskakuje swoimi pomysłami i historiami. Nie zawiodłam się ani trochę, Książkę pochłonęłam. Postacie jakie tutaj występują , każda jest wykreowana. Nie brakuje tej książce nic. Wyobraź sobie, że jesteś dzieckiem, które umie coś czego nikt inny nie potrafi zrozumieć. Na świecie są ludzie , którzy zrobią wszystko, aby Cię zdobyć nie cofną się przed niczym. Jest jednak ktoś, kto może coś zdziałać.Polecam.

Stephen King , to autor który towarzyszy mi przez większość mojego życia. Uwielbiam jego historie mrożące krew w żyłach jak np. "To" . Ta książka zachwyciła mnie od pierwszych stron, wręcz ją pochłonęłam. Historia wciąga mnie absolutnie na całego. Jego książki mogę brać w ciemno, bo wiem że mnie nie zawiedzie.

Instytut, to pierwsza od jakiegoś czasu książka Stephena Kinga, po jaką sięgnąłem. Nie ukrywam więc, że było we mnie odrobinę niepokoju o to, czy mistrz grozy jest nadal w formie. Porównanie na tylnej okładce do powieści To i Podpalaczki, uruchomiło czerwoną lampkę. Czy nie będzie to kalka poprzednich książek Kinga? Czy nie zafunduje nam ON odgrzewanego kotleta? Postanowiłem sprawdzić to na własnej skórze.

Tytułowy Instytut, to miejsce, do którego trafia dwunastoletni Luke Ellis. Budzi się w pokoju, łudząco przypominającym jego własny, tylko, że bez okien. Okazuje się, że trafił w miejsce, gdzie więzione są dzieci posiadające zdolności telepatii i telekinezy. Podopieczni placówki poddawani są testom, często nieprzyjemnym i bolesnym, a sposób traktowania ich przez opiekunów szybko uświadamia chłopcu, że nie jest to dobre, ani bezpieczne miejsce. Luke ma niewielką zdolność telekinezy, do tego jest małym geniuszem. Czy niespotykanie wysoka inteligencja pomoże mu być pierwszym, który ucieknie z Instytutu i pozna jego sekrety?

Sięgnąłem po Instytut z nadzieją, że King jest, mimo swojego wieku, nadal w świetnej formie pisarskiej. Przeczytałem powieść i zupełnie się nie zawiodłem. Kolejny raz otrzymałem to, co w prozie mistrza z Bangor lubię najbardziej. W Instytucie jest tajemnica, którą odkrywamy, przemierzając w napięciu kolejne rozdziały książki, jest napięcie, które towarzyszy nam aż do ostatniej strony. W powieści dużo się dzieje i, mimo że ma prawie siedemset stron, nie nudzi zupełnie.

Znalazłem też w Instytucie to, co uwielbiam w prozie Stephena Kinga. Są to kreacje bohaterów. Postaci zamieszkujące powieści Kinga są tak żywe, że wśród nich czujemy się jak w gronie najlepszych przyjaciół. I nic w tym dziwnego, że nie chcemy ich opuszczać, nawet gdy opowieść zmierza ku końcowi. I chociaż jest żal, gdy dotrzemy do finału historii, że już po wszystkim, zostaje pocieszenie w postaci świadomości, że niebawem dostaniemy do rąk kolejną powieść Kinga. Miejmy nadzieję, że jeszcze niejeden raz.

Czy mi się to śni? Pyta każde dziecko które trafi do Instytutu. Zarówno kilkulatki, które nie potrafią zdążyć do łazienki za potrzebą, jak i zbuntowane nastolatki, które powinny niebawem pisać pierwsze egzaminy dojrzałości. Dzieci charakteryzuje jedna cecha. Mają zdolność telepatyczną bądź telekinetyczną. Zarówno pierwsza, jak i druga zdolność, jest bardzo niebezpieczna i może spowodować więcej szkód niż pożytku. Aczkolwiek... organizacje państwowe i naukowcy wolą wykorzystać te umiejętności, jak twierdzą - dla dobra ogółu, nawet kosztem życia dzieci.

Pojawiają się na chwilę. Zabijają rodziców i opiekunów. Zabierają wszystkie rzeczy, które dziecko lubi i używa w codziennym życiu. A potem je porywają, zabierają do Instytutu, by zmieniło bieg wydarzeń, zmieniało świat. Wmawiają mu, że jego rola jest nieoceniona, a po wszystkim, już niedługo, za chwilę, powróci do swojego pokoju, do swojej rodziny i wymarzą mu to wszystko co przeżył z pamięci, aby nie miał złych wspomnień.

Czy aby na pewno? Żadne dziecko nie chce w to uwierzyć. Podświadomie czują, że ich dni są policzone, a w ostatnich godzinach będą królikami doświadczalnymi, gdy...do Instytutu trafia Luke Ellis. Dziecko o niesamowitych zdolnościach, zarówno telepatycznych jak i telekinetycznych, a także życiowej mądrości. Staje się ON ostatnią nadzieją na ujawnienie Instytutu. Jeśli chcecie zobaczyć jak wygląda świat w ośrodku badawczym, jakie eksperymenty prowadzone są na dzieciach oraz jaki wyższy cel ma zostać osiągnięty dzięki tym zdolnościom - zapraszam do Instytutu.

Nie wiem czy kiedykolwiek siegnelabym po ksiazke Kinga,poniewaz nie jest to jednak moj ulubiony gatunek ,ale skusily mnie opinie i nie zaluje! Ksiazka bardzo mi sie podobala i moge tylko polecic.

Na pewno znacie to uczucie, kiedy po przeczytaniu ostatniego słowa w książce, która Was pochłonęła, trzymacie ją w rękach i czujecie, że oto Wasz duchowy świat znów został poruszony w posadach i zmienił swój kształt. Bo oto otworzyły się kolejne drzwi, zakwitły inne rośliny, a w powietrzu czuć zapach czegoś nowego, oryginalnego i oszałamiającego. W przypadku „Instytutu” słyszę również uspokaja brzęczenie. Może to owady grające koncert wieczorową porą, albo to sprzężona siła połączonych dłoni dzieci, które okazały się aż nazbyt wrażliwe na otaczający nas okrutny świat.

Na najwyższą ocenę w mojej skali zasługują tylko książki wyjątkowe, które były w stanie otulić mnie swoją magiczną siłą i przesłaniem. Nieoklepane w temacie, gdzie fabuła to istny majstersztyk a napięcie i niepokój panoszą się na każdej stronie. Książki, które angażowały do bólu, trzymały mnie za gardło, powodowały swoisty dyskomfort i często wywoływały łzy. Rozbudowane, z dosadnym przesłaniem, pełne szczegółów i postaci, które dawały poczucie, że oto nasz przyjaciel, brat czy siostra i należy stać za nim murem.

To wszystko miało swoje miejsce w „Instytucie” S. Kinga. Dodatkowo wszystko zostało podkreślone motywami fantastycznymi, które nie do końca uważam za takie, które nie mają racji bytu. Cierpienie dzieci (obdarzonych nadprzyrodzonymi umiejętnościami telepatii lub telekinezy), mocno przypominające sytuacje z obozów koncentracyjnych z II wojny światowej, wżarły się w moje emocje, które aż krzyczały rażone kolejnymi przykładami okrucieństw. Finał moim zdaniem idealny i nieoczywisty, bo zostawił miejsce na dywagacje i pytania.

Ta historia czekała rok na swoją kolej i tak mocno żałuję, że w tym czasie czytałam gnioty, które tylko spotęgowały mój czytelniczy kryzys. Kolejna książka Kinga uświadamia mi także jak bardzo jest nam ze sobą po drodze i że to dopiero początek naszej wspólnej podróży.

Zdecydowanie jest to ulubieniec mojego roku. Książka jest dość gruba a pochłonęłam ją w 3 dni co prawda pierwsze 50 stron było dość nudnych ale wartych przeczytania po to aby dojść do wątku o naszym głównym bohaterze.

"Kiedy w otchłań spoglądasz, ona również patrzy na ciebie."

Ze względu na zawirowania w życiu rodzinnym, powieść czytałam, nie jak to mam w zwyczaju bez zbędnych przerw, ale w kawałkach, a sam proces zapoznawania się zajął kilka miesięcy. Z jednej strony żałuję, że tak właśnie się stało, bo twórczość Kinga uwielbiam chłonąć na raz, lecz z drugiej posłużyło nakręceniu dramaturgii historii, która sama w sobie nie zawierała aż tak wielu elementów tworzących napięcie charakterystyczne dla thrillerów i horrorów, z wyjątkiem ostatniej części. Uzyskałam czas do zmiany nastawienia odnośnie sposobu przybliżenia scenariusza zdarzeń i stojącego za nim tła.

Początkowo w moim odczuciu, nawiązania do znanych faktów z prawdziwej historii, hitlerowskich eksperymentów medycznych w obozach pracy, opierających się na multiplikowaniu najmroczniejszych zwyrodnień ludzkiej natury, wydającego się nie mieć granic okrucieństwa i bestialstwa, nie uzasadniały ich bezpośredniego użycia dla potrzeb tworzenia fikcji, jakby obdzieranie ofiar i ich rodzin ze zrozumienia i szacunku. Stopniowo sięgałam po myśl, że jako ludzie powtarzamy historię, mało uczymy się na błędach przeszłości, nie potrafimy zrzucić obciążających kajdan wojennych obsesji, niestety, za każdym razem odsłaniamy ekstremalne zło, do czynienia którego jesteśmy zdolni, kierowani niepohamowaną siłą nienawiści, pragnieniem zaspokojenia wygórowanych ambicji, zdobycia bezwzględnej władzy, czy dysponowania perfekcyjną bronią. A wszystkiemu przypisujemy fałszywe etykiety wyższych celów, bronienia wolności, odkrywania ratowania ogółu ludzkości kosztem szczęścia, zdrowia i życia jednostek.

"Instytut" wypełniają nadprzyrodzone zdolności, tajemnicze zjawiska, niespotykane wydarzenia, w które trudno uwierzyć, bo wymykają się rozumowym objaśnieniom, a jednak wciąż przyciągają uwagę choćby możliwością pojawienia się, intrygująco ekscytują i rozpalają ciekawość. Ukazują nieokryte obszary funkcjonowania ludzkiego mózgu, jego wyjątkowych zdolności i umiejętności. Mało wchodzenia w szczegółowe opisy z życia bohaterów, tak charakterystyczne dla pisarza, a które uwielbiam, lecz i tak udało się zbudować ciekawą atmosferę, intensyfikować doznania, choć liczyłam na więcej elementów zaskoczenia i mniejszą przewidywalność. Mam wrażenie, że książka bardziej kierowana jest do młodzieży niż dorosłych, ze względu na wiodący w niej udział dzieci i skalę poruszanych zagadnień, jednak i ja się w niej dobrze odnalazłam.

Pojawia się mnóstwo dylematów moralnych, łatwych i trudnych do rozstrzygnięcia, oraz wciąż czekających na słuszne odpowiedzi. King nie tylko zapewnia odprężenie czytelnicze, gra na skrajnych emocjach, wciąga w wymyślony świat, choć mocno połączony z rzeczywistym, lecz również nakłania do wsłuchania się w głos własnego sumienia i cywilizacyjnej odpowiedzialności. I to powoduje, że chętnie chwytam po jego książki, nie każda okazuje się arcydziełem na miarę wizerunku artysty mianowanego mistrzem horrorów, ale każda w mniejszym lub większym stopniu zaspakaja potrzebę spotkania z dobrą literaturą rozrywkową.

[Adres usunięty]

Telekineza, telepatia – to tylko dwa przykłady możliwości ludzkiego umysłu, które od lat fascynują naukowców. Nie od dziś wiadomo, że istnieje wiele grup osób, a nawet państwa, które w ludziach obdarzonych takimi zdolnościami upatrują nadziei na uzyskanie światowej przewagi bądź też chcą ich wykorzystać bezpośrednio w charakterze broni. Znany jest fakt prowadzenia przez Rosję w latach 1917 – 2003 badań nad kontrolą umysłu, na które rząd przeznaczył prawdziwy majątek. Prowadzone na ludziach eksperymenty związane były głównie z psychotroniką, a konkretnie z manipulacją ludzkim umysłem za pomocą fal elektromagnetycznych, choć i inne umiejętności były w kręgu zainteresowań.

Czy może zatem dziwić wykorzystanie tak gorącego tematu przez króla horrorów, Stephena Kinga. Tego pisarza nikomu nie trzeba przedstawiać bowiem powszechnie wiadomo, że spod jego pióra wychodzą niemal same bestsellery, co więcej – idealnie nadające się do ekranizacji. Nie inaczej jest w przypadku powieści „Instytut”, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Albatros. To kolejny przykład mistrzostwa Kinga, a przy okazji dowód na to, do czego można się posunąć w pragnieniu władzy i kontroli. Po książkę sięgnąć mogą nie tylko miłośnicy pisarza, ale także zwolennicy spiskowych teorii dziejów oraz mrocznych klimatów, atmosfery grozy i rosnącego niebezpieczeństwa.

Chyba każdy słyszał o międzynarodowym stowarzyszeniu MENSA, zrzeszającym osoby o wysokim ilorazie inteligencji (IQ). Dwunastoletni Luke Ellis nawet nie musiałby się starać o członkostwo w tym stowarzyszeniu, wszak to genialne dziecko – został równocześnie przyjęty na uczelnie MIT i Emerson i na obu ma zamiar studiować. Jednocześnie to całkiem zwyczajny chłopak, który ma kolegów, lubi pizzę oraz colę, a nawet wciąż ogląda bajki (nawet jeśli robi to z podręcznikiem do fizyki kwantowej na kolanach). Jednak nawet tak bystry umysł, jakim dysponuje Ellis nie jest w stanie zrozumieć, w jaki sposób w ciągu zaledwie jednej nocy przeniósł się z pokoju we własnym domu do pomieszczenia identycznego, tyle że bez okna, na dodatek jednego z wielu pokoi w dziwnym ośrodku rządowym zwanym Instytutem.

Okazuje się, że w części budynku, w którym został umieszczony, zwanym Przednią Połową, znajdują się również inne dzieci. Co więcej, wszystkie dysponują nadnaturalnymi zdolnościami, takimi jak telekineza czy telepatia. Wszystko wskazuje na to, że właśnie z tego powodu chłopiec znalazł się w Instytucie, bowiem – poza byciem geniuszem – Ellis ma powiem zdolność poruszania przedmiotów, choć wiedzieli o tym tylko jego rodzice (a przynajmniej tak by się zdawało).

Mimo iż pokoje w Instytucie nie są zamykane na klucz, dzieci mogą się poruszać swobodnie po budynku, co więcej – mają zagwarantowany dostęp do zakazanych w ich wieku używek, to żadne z nich nie ma wątpliwości, że zostali porwani i są przetrzymywani, zaś każda próba ucieczki mogłaby się źle skończyć. Doskonale zdają sobie również sprawę, że prowadzone z ich udziałem badania i eksperymenty (w tym „zastrzyki na kropki”), są zaledwie wstępem do tego, co jeszcze je czeka. Po skończonych testach dzieci są bowiem przenoszone do Tylnej Połowy, skąd już nie wracają…

Jednocześnie z wizytą w Instytucie, mamy możliwość odwiedzić DuPray, małe miasteczko w Południowej Karolinie. Tu, na skutek zbiegu szeregu różnych okoliczności, zatrzymał się były funkcjonariusz policji, Tim Jamieson. Miejscowy szeryf zatrudnił go w charakterze nocnego stróża, choć biorąc pod uwagę doświadczenie gliniarza oraz jego szybką reakcję podczas napadu na małą stację, wkrótce proponuje mu dołączenie. Tim nie wie jeszcze, że to pociągnie za sobą kolejne wydarzenia, ON zaś będzie musiał zmierzyć się z największym wyzwaniem w swoim życiu.

Co wspólnego ze sobą mają te wątki? Czy dzieci, z Ellisem na czele, potulnie czekać będą w Przedniej Połowie na rozwój sytuacji? Co mają na celu te skomplikowane badania prowadzone w ośrodku ukrytym głęboko w lasach? Przekonamy się o tym dzięki lekturze książki „Instytut”, która nie tylko od pierwszych stron porywa, ale też angażuje czytelnika emocjonalnie aż do ostatniej strony. Przy tym nie jest to książka oczywista, w której istnieją tylko dwie strony, dobro i zło. Grupa szalonych naukowców z doktorem Hendricksem i tajemniczą panią Sigsby tylko początkowo wydają się być „po ciemnej stronie mocy”. Rzeczywistość bowiem okazuje się być dużo bardziej złożona. Jak zatem zakończy się ta historia? Czy dzieciom uda się uciec? Na jakich zasadach funkcjonuje Instytut i kto za nim stoi? Pewne jest tylko to, że podczas lektury książki możemy dziękować za to, że … jesteśmy przeciętni.

Justyna Gul

Qultura słowa

King w swojej starej odsłonie — taki zdecydowanie jest „Instytut". Początek to długa historia, która ma za zadanie doprowadzić nas pod drzwi Instytutu, gdzie na dzieciach obdarzonych zdolnościami telepatycznymi i/lub telekinezyjnymi przeprowadzane są eksperymenty. Po co? By zapobiegać wojnom, atakom terrorystycznym i całemu złu zagrażającemu światu.

Pomyślcie, jaki byłby świat bez konfliktów zbrojnych? Jak byłoby dobrze móc zapobiec atakowi terrorystycznemu, likwidując zagrożenie w zarodku? Wspaniała wizja prawda? A teraz pomyślcie, że jedyną drogą, by, to osiągnąć jest poświęcenie kilkorga dzieci. Świat czy jednostka? Co jest dobrem wyższym? Czy wiek ma tu jakiekolwiek znaczenie?

Taki jest „Instytut” Kinga. Kiedy poznajemy zasady jego funkcjonowania, czyli eksperymenty, niekiedy bardzo drastyczne, którym poddawane są dzieci, by wzmocnić ich naturalne zdolności parapsychiczne, rodzi w nas bunt. Jak to na ludziach? Na niewinnych dzieciach? Aż dochodzimy do drugiej części i poznajemy przyczynę — niwelowanie zagrożeń dla całego świata. Powiem Wam, że King w tym wydaniu namieszał mi w głowie konkretnie i choć to tylko powieść, coś, co jest zmyślone, ale gdzieś tam rodzi się pytanie, co by było, gdyby...?

Gruba jest, ale czyta się błyskawicznie (mimo początku) i bardzo Wam ją polecam :)

Tej historii byłam bardzo ciekawa, bo jak wiecie, od dawna sięgam po takiego rodzaju książki Staram się być na bieżąco z książkami Stephena Kinga, dlatego nie mogłam przepuścić tej pozycji. I powiem Wam, że jestem zaskoczona, ale tak pozytywnie. Miałam sporą przerwę od tego Autora, a tutaj proszę, miłe zaskoczenie. I o ile ta historia wpasowuje się w jego poprzednie, to jednak brzmi nieco inaczej. Sama nie potrafię powiedzieć, ale trzeba przyznać, że to jest dobre, to chce się czytać, tylko to taki trochę inny Stephen King, w innej odsłonie. Najlepsze jest jednak to, że niezależnie od fabuły, bohaterów i innych elementów, te książki i tak będą na bardzo wysokim poziomie. To działa tak, jeżeli kochasz twórczość tego Autora, to przeczytasz wszystkie jego ksiażki.

Trzeba też śmiało przyznać, że to jedna z najbardziej wciągających książek Stephena. Ma ona w tej historii coś niezwykłego, co na pewno sprawia, że bardzo ciężko jest odłożyć tę książkę na bok.

Z pewnością będę upierać się przy tym, że jest to mocny thriller z elementami horroru.

Więcej w tym przypadku mamy akcji i fabuły, niż skupiania się na mało ważnych elementach. Jak wiemy, Autor bardzo lubi opisywać wszystko z dokładnością, przedstawiając nam każdego z bohaterów osobno, ale tutaj nie ma miejsca i czasu na takie rzeczy, bo stale brniemy w akcję.

I najlepsze, koniec książki mnie tak zszokował, że aż kilka ostatnich kartek czytałam dwa razy, bo nie spodziewałam się, iż Stephen King wprowadzi coś takiego w zakończenie. To było coś nowego i szokującego. Wiele osób właśnie twierdzi, że Autor ma już swoje lata, że na pewno nie napisze nic lepszego. Nic bardziej mylnego, wydaje mi się, że jego książki są stale lepsze, jedna od drugiej.

Co do bohaterów i ogólnie postaci, było dobrze. Jak wiecie, w książkach Autora jest miejscami aż za dużo postaci i bardzo często kończy się to tym, że ja po prostu się gubię, przestaje ogarniać kto kim jest. Tutaj na szczęście jest zachowana zdrowa ilość bohaterów.

W pewnym, mrocznym miejscu, gdzieś na skraju, jest takie miejsce, Instytut, który występuje w mroczny m zakamarku Ameryki. To tam są łapane i przechowywane dzieci. Wybierane są jednak dzieci szczególne, takie które posiadają jakieś dary. I tym sposobem trafia tutaj Luke Ellis, który jest bardzo mądry. Ma też jeszcze jeden dar, który spodobał się załodze z Instytutu.

Dzieciaki z biegiem czasu zdają sobie sprawę z tego, że niestety ale są ptrzetrzymywane i raczej nie ma stąd już żadnej ucieczki. Wszyscy marzą o ucieczce, lecz aby cokolwiek dokonać, nasz bohater Luke, musi połączyć siły ze swoim kolegą Averym. Prawda jest jednak taka, że nikt nie podejrzewa czego oboje są w stanie dokonać. To przechodzi wszystkie najśmielsze oczekiwania...

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Albatros.

Stephena Kinga nikomu nie trzeba chyba przedstawiać. Wystarczy tutaj wspomnieć, że jest to jeden z najpopularniejszych pisarzy ne tylko w swoim kraju, ale i na świecie. Jego książki rozchodzą się w wielomilionowych nakładach, a to o czymś świadczy. Nie umiem powiedzieć która jego powieść jest najsłynniejsza. Może „Lśnienie – bardziej znane z filmu, chociaż sam pisarz bardzo go nie lubi.

„Bastion”, „Wielki marsz” - można długo wymieniać. Z nowszych to oczywiście „Outsider” , który swoją drogą doczekał się serialu, oraz „Instytut”. A tą powieść właśnie niedawno przeczytałem.

O książce możemy dowiedzieć się że:

Luke Ellis budzi się w pokoju do złudzenia przypominającym jego własny, tyle że bez okien. Wkrótce orientuje się, że trafił do tajemniczego Instytutu i nie jest jedynym dzieciakiem, którego tu uwięziono. To miejsce odosobnienia dla nastolatków obdarzonych zdolnościami telepatii lub telekinezy. W Instytucie zostaną poddani testom, które wzmocnią ich nadprzyrodzone moce. Opiekunowie nie mają skrupułów – grzeczne dzieci są nagradzane, nieposłuszne – są surowo karane. Wszyscy jednak, prędzej czy później, trafią do drugiej części Instytutu, a stamtąd nikt już nie wraca.

Gdy kolejne dzieci znikają w Tylnej Połowie Luke jest coraz bardziej zdesperowany. Musi uciec i wezwać pomoc. Bo jeśli komuś miałoby się udać, to właśnie jemu.

Tylko że nikt dotąd nie uciekł z Instytutu.

Instytut to King, ale jakby nie King. Niby pisze, jak on, niby powraca do tych samych tematów, które przewijały się w jego książkach, a jednak bardziej przypomina to X-Menów w wersji horror, niż powieść Stephena. Co nie znaczy, że nie warto jej przeczytać. To dobra książka w sam raz na halloween i tego warto się trzymać . Warto przy okazji pamiętać że to King, który zawsze jest gwarantem świetnej lektury. I "Instytut" nie jest wyjątkiem,. Lekka, wciągająca opowieść na długie jesienne wieczory. Jak znalazł, szczególnie, że jak wieść niesie będzie słota i zimno, więc tylko siedzieć w domu z niezobowiązującą lekturą. Może być King i jego „Instytut” dla niezwykłych dzieci.

"Instytut" jest książką, która zrobiła na mnie ogromne wrażenie od pierwszej do ostatniej strony. Przypisywany jest do horroru jednak nie mogę się z tym zgodzić. Bać się nie będziecie ale pozostały wachlarz emocji gwarantowany. Gdybym miała ją porównać do jakiejś innej książki Kinga to na pewno postawiłabym ją obok Dallas'63 (która jest jedną z moich ulubionych książek Autora). Tak samo wkręcająca, tak samo trzymająca w napięciu, tak samo mądra i poruszająca tematy, które tylko Pan Stephen potrafi w swój specyficzny sposób poruszać. To jest ten typ opowieści kiedy nie widzisz upływających stron i nawet o nich nie myślisz, bo historia wciąga Cię w swój świat w nieziemski sposób. Kinga biorę w ciemno, bardzo rzadko czytam opisy znajdujące się z tyłu książki. I tym razem cieszę się, że to sobie darowałam, bo w moim odczuciu zdradza za dużo. Dzięki temu szłam przez opowieść jak dziecko we mgle, kompletnie nie wiedząc co się może wydarzyć i totalnie mnie to porwało. REWELACJA P. S. Jestem w szoku, że spłakałam się na posłowiu.

Mniej więcej 20 lat temu, dzięki książkom Stephena Kinga miałam pierwszy kontakt z thrillerami i horrorami. Potem od Kinga zrobiłam sobie dłuższą przerwę (około 10 letnią) na rzecz lżejszych dzieł – kryminałów i książek obyczajowych. Kiedy dostałam propozycję recenzji Instytutu od Wydawnictwa Albatros nie wahałam się długo. Stwierdziłam, że może to już czas aby wrócić do Mistrza?

Głęboko w lasach stanu Maine znajduje się ośrodek, w którym prowadzone są badana nad dziećmi, które obdarzone są umiejętnościami telekinezy lub telepatii. Dzieci te porywane są z domów rodzinnych, a ich rodzice zabijani. W Instytucie prowadzi się badania nad udoskonaleniem ich zdolności. Głównym bohaterem jest Luke Ellis. Bystry i uzdolniony dwunastolatek, który właśnie dostał się na dwa kierunki studiów. Zostaje ON poddany szeregowi testów, doświadczeń oraz kar cielesnych.

„ – Powiedziałem: siadaj.

- Co to jest? Chce mi pan zrobić tatuaż?

Luke’owi się przypomniało, że Żydom trafiającym do obozów w Auschiwtz i Bergen-Belsen na ramionach tatuowano numery. Taka myśl powinna być kompletnie niedorzeczna, ale…

Tony miał przez chwilę zaskoczoną minę, a potem się roześmiał.

- Jejku, nie. Zaczipuje ci tylko ucho. To będzie jak przedziurawienie do kolczyka, nic wielkiego. Wszyscy nasi goście mają coś takiego.

- Nie jestem gościem – zaprotestował Luke, cofając się. – Jestem więźniem. I nie dam sobie nic wbić w ucho.

- Dasz – odparł Tony, nadal się uśmiechając. Wciąż wyglądał jak facet, który pomaga małym dzieciom na stokach dla początkujących, a potem próbuje zabić Jamesa Bonda zatrutą strzałką. – Posłuchaj, poczujesz tylko lekkie uszczypnięcie. Więc ułatw nam obu życie. Siadaj na fotel i za siedem sekund będzie po wszystkim. Glads przy wyjściu da ci całą garść żetonów. Jak będziesz komplikował sprawę, to i tak dostaniesz czip, ale nie żetony. Co ty na to?

- Nie usiądę w tym fotelu. – Luke czuł, że cały drży, ale jego głos brzmiał dość mocno.

Tony westchnął. Ostrożnie odłożył na blat urządzenie do wczepiania czipów, podszedł do Luke’a i oparł dłonie na biodrach. Teraz był poważny, prawie smutny.

- Jesteś pewien?

- Tak.

Luke’owi zadzwoniło w uszach od ciosu otwartą dłonią, jeszcze zanim na dobre się zorientował, że prawa ręka Tony’ego oderwała się od biodra. Chłopiec zatoczył się do tyłu i spojrzał na mężczyznę.”

Luke wspierany przez swojego młodszego kolegę Averego podejmuje próbę ucieczki. Chce wyzwolić z tego piekła swoich przyjaciół i pozostałe dzieci. Pomaga mu w tym przypadkowo spotkany mężczyzna, były policjant.

Instytut to kolejna niepokojąca wizja świata, w którym dobro nie zawsze zwycięża. Tematyka eksperymentów medycznych budzi we mnie wiele emocji. Nie ukrywam, że kilkukrotnie przemknęło mi przez myśl pytanie - czy gdzieś na świecie nie są prowadzone podobne eksperymenty i badania?

Pomimo tego, że moim zdaniem nie jest to najlepsza książka autora, cieszę się, że mogłam ją przeczytać. A może się od niego po prostu odzwyczaiłam? Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Albatros.

Bezbronne dzieci, obdarzone szczególnymi zdolnościami i źli, bezwzględni dorośli wykorzystujący ich umiejętności bez żadnych skrupułów. Tak w jednym zdaniu można ująć fabułę najnowszej powieści Kinga. Powieści, która wciągnęła mnie bez reszty trafiając od razu do grona moich ulubionych z szerokiej oferty Króla.

12-letni Luke, młody geniusz, zostaje uprowadzony i budzi się w miejscu, zwanym Instytutem. Powodem porwania jego i innych dzieci są ich paranormalne umiejętności telepatii lub telekinezy. Poddawane eksperymentom, traktowane często brutalnie, jak szczury laboratoryjne dzieci, po pewnym czasie przenoszone są do tylnej połowy Instytutu, z której nikt już nie wraca. Kto i w jakim celu je więzi? Do czego wykorzystywane są ich zdolności?

Historie, w których dzieci są krzywdzone, gdzie pozbawia się je dzieciństwa i niewinności zawsze budzą we mnie ogromne emocje. Niesamowity talent Kinga do kreowania postaci dziecięcych również nie jest tu oczywiście bez znaczenia. Już nie mówiąc, że po przeczytaniu w głowie kołacze niedająca się odpędzić myśl, że takie miejsca mogą istnieć naprawdę.

To prawdziwa uczta literacka, od której ciężko się oderwać mimo niespiesznie toczącej się akcji. O utracie dzieciństwa, sile intelektu, prawdziwej przyjaźni i woli przetrwania. Emocjonująca i fenomenalna.

Tak z czystym sumieniem, to fanką Kinga nazwać się nie mogę. A to dlatego, że przeczytałam do tej pory tylko jego dwie książki (Miasteczko Salem, Doktor Sen), które mi się bardzo podobały. Ale co to dwie książki w takim dorobku! Trzecią przeczytaną został najnowszy Instytut - powieść tak dobra, że nie żałuję tego złamanego grzbietu.

Jeśli jesteś ponadprzeciętnie inteligentnym dzieckiem, nie możesz czuć się bezpiecznie. Właśnie takie dzieci trafiają do Instytutu. Placówki, która wykona ci dużo badań i testów, po to by wykorzystać potencjał drzemiący w twoim umyśle. I nie będzie to nic przyjemnego.

King jak to King. Wciąga od pierwszej strony i nawet nie wiem kiedy przeczytałam te 670 stron. Książka czyta się sama. Może nie jest to taki typowy horror, który przestraszy, bo raczej nie będzie problemu z zaśnięciem w nocy, ale na pewno wywoła niepokój. Mimo, że bohaterem jest chłopiec, został świetnie wykreowany i wpasowany w realia, przez co nie mamy takiego poczucia, nie wiem - dziecinności(?) Wszystko jest spójne, dopasowane. Ale co najgorsze - bardzo realne. Wręcz jestem w stanie uwierzyć, że wśród nas są osoby obdarzone telepatią czy telekinezą. Co ten autor narobił! Co mogę więcej powiedzieć - gorąco polecam fanom, ale i nowym czytelnikom. Myślę, że Instytut będzie idealny na spotkanie zapoznawcze.

Jak już chyba kiedyś Wam wspominałem, nie lubię jesieni. Psuje się wtedy pogoda, dni robią się coraz krótsze, a dziewczyny zaczynają nosić coraz dłuższe i grubsze ubrania  Na szczęście to właśnie w ostatnich miesiącach roku Stephen King najczęściej wydaje swoje książki, co sprawia, że słońce wychodzi za chmur. Niestety jego najnowsza powieść „Instytut” niemal idealnie wpasowała się w aurę, którą mamy za oknem. Jest nieciekawa.

Stephen King (pisze także pod pseudonimem Richard Bachman) urodził się 21 września 1947 w Portland. Jako dziecko był świadkiem nieszczęśliwego wypadku – jeden z jego przyjaciół został potrącony przez pociąg i zmarł. King zanim odniósł sukces jako pisarz pracował, jako nauczyciel języka angielskiego w szkole. W 1973 roku ogromny sukces literacki odniosła jego pierwsza powieść „Carrie”. Od tamtej pory jego książki rozeszły się w nakładzie przekraczającym 350 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z najbardziej poczytnych pisarzy na świecie. Jest wielokrotnym zdobywcą Nagród Brama Stokera i British Fantasy Award. W 1999 roku został potrącony przez samochód. Jego obrażenia – wielokrotne złamanie biodra, połamane żebra i uszkodzone płuco – unieruchomiły go w szpitalu na prawie trzy tygodnie. King przez ponad dziesięć lat miał problemy z alkoholem i narkotykami. Jego dwaj synowie – Owen King oraz Joe Hill – również są pisarzami.

Luke Ellis budzi się w pokoju do złudzenia przypominającym jego własny, tyle że bez okien. Wkrótce orientuje się, że trafił do tajemniczego Instytutu i nie jest jedynym dzieciakiem, którego tu uwięziono. To miejsce odosobnienia dla nastolatków obdarzonych zdolnościami telepatii lub telekinezy. W Instytucie zostaną poddani testom, które wzmocnią ich naturalną, choć nadprzyrodzoną moc. Opiekunowie nie mają skrupułów – grzeczne dzieci są nagradzane, nieposłuszne – są surowo karane. Wszyscy jednak, prędzej czy później, trafią do drugiej części Instytutu, a stamtąd nikt już nie wraca. Gdy kolejne dzieci znikają w Tylnej Połowie Luke jest coraz bardziej zdesperowany. Musi uciec i wezwać pomoc. Bo jeśli komuś miałoby się udać, to właśnie jemu. Tylko że nikt dotąd nie uciekł z Instytutu.

Zacznę od tego, że odkąd pojawiła się zapowiedź tej książki, to miałem wobec niej bardzo mieszane oczekiwania. Z jednej strony kompletnie do mnie nie przemawiał jej opis i okładka, którą uważam za jedną z najbrzydszych z wydanych przez Albatrosa. Z drugiej jednak, praktycznie zawsze regułą było to, że powieści autorstwa Króla, które charakteryzowały się dużą ilością stron, były co najmniej dobre. Niestety „Instytut” okazał się wyjątkiem potwierdzającym tę zasadę. Początek lektury wypada całkiem nieźle. W pierwszych dwóch rozdziałach poznajemy dwunastoletniego Luke’a i ekspolicjanta Tima, których losy zbiegną się w dalszej części książki. I właśnie ta część powieści wypada w mojej ocenie najlepiej. Dalej nie jest już tak kolorowo. Tempo akcji wyraźnie siada i nie przyśpiesza praktycznie ani na moment. Niby powinny nastąpić jakieś emocje związane z eksperymentami na dzieciach, ale tym razem mój ukochany pisarz wykreował tak mało ciekawe postacie, że w zasadzie było mi kompletnie obojętne, jakie będą ich dalsze losy. Jakby tego było mało, to bardzo irytował mnie główny bohater „Instytutu”. O ile nie dziwi mnie, że dwunastolatek może być geniuszem, to nie jestem w stanie uwierzyć w fakt, że potrafi ON wytrzymać bez żadnego uszczerbku dla zdrowia kilka podtopień z rzędu, z czego najdłuższe trwa dwie minuty. Ogólnie ilością przypadku i szczęścia jakie towarzyszy temu nastolatkowi można by obdzielić kilka osób. Uciekasz i prawie umierasz z głodu? To nic, bo w ostatniej chwili ktoś da Ci jeść. Chowasz się w wagonie za ostatnią niewypakowaną paczką? Żaden problem, bo tuż przed odkryciem Twojej osoby, Twoi niedoszli odkrywcy zostają wezwani do innego miejsca. Jesteś więziony przez ludzi, którzy potrafią porwać każdego dzieciaka na świecie? No i co z tego, skoro mogę ich wodzić za nos jak tylko mi się podoba. Końcowej oceny niestety nie podnosi również zakończenie lektury, które w założeniu miało chyba wzruszyć czytelnika, ale moim zdaniem wyszło tak przesłodzone, że aż niezjadliwe.

„Instytut” to bardzo przeciętna książka. Z przykrością muszę stwierdzić, że już bardzo dawno nie czytałem tak słabej książki Stephena Kinga. Powieści Króla połykam przeważnie w jeden lub kilka wieczorów, ale tym razem przeczytanie tej lektury zajęło mi prawie dwa tygodnie!!! Dlatego „Instytut” polecam głównie psychofanom twórczości Mistrza grozy, a zwłaszcza wielbicielom „To” i „Podpalaczki”, ponieważ znajdą oni w niej sporo podobieństw do tych książek.

Opinia pochodzi z mojego bloga: [Adres usunięty]