Harry Potter i Więzień Azkabanu. Tom 3. Czarna edycja

"Nauczyli nas, że przyjaźń to fałsz" napisał w tekście piosenki Grzegorz Kupczyk. Pamiętam, że w pierwszym momencie, gdy to usłyszałam, czułam się bardzo poruszona. W końcu większość książek, filmów i różnego rodzaju opowieści dla młodzieży podkreśla, że przyjaźń to olbrzymia wartość, która pozwoli nam przejść przez życie szczęśliwie. Więc dlaczego autor piosenki podkreśla, że wbrew temu wszystkiemu uczy się nas czegoś innego? Jak teraz spojrzę z perspektywy czasu, to jestem w stanie sobie przypomnieć, ile razy zdarzyło się, że przyjaźnie się rozpadały i ile razy po czasie okazywało się, że przyjaciele nie byli w stanie zaufać w swoją wierność, lojalność i bezinteresowną przyjaźń. To jest codzienne życie. Dlatego jestem wdzięczna historiom, które mimo brutalnej rzeczywistości ukazują, że warto jest zdobyć się na odwagę, by zaufać bliskiej sobie osobie. Takich osób jest tak wiele, że jesteśmy w stanie stworzyć między sobą więzy trwające do końca naszego życia i pozostawiające po sobie wyraźne wspomnienia. Czemu o tym teraz Wam wspominam? Ponieważ dzisiaj mowa o powieści, która ukazuje potęgę przyjaźni, czyli "Harrym Potterze".

Harry ucieka z domu. Nie jest w stanie już wytrzymać pomiatania sobą przez wujostwo. Czarę goryczy przelała jego ciotka, która wypowiadała się haniebnie i przede wszystkim fałszywie o rodzicach chłopca. Ucieczka zaczyna się od impulsu, dlatego Harry dość szybko odkrywa swoje fatalne położenie. Na szczęście trafia na magiczny autobus – Błędnego Rycerza. Tam dowiaduje się, że w czarodziejskim świecie dzieją się złe rzeczy, gdyż z więzienia ucieka mężczyzna, który zamordował wielu czarodziejów i mugoli. Był oddanym sługą Sami Wiecie Kogo i teraz sieje postrach, ponieważ przewiduje się, że szuka zemsty. Kogo poszukuje Syriusz Black? Myślę, że sami już doskonale to wiecie.

Tak o to przyszła kolej na następną część z cyklu "Harry Potter". Do tego tomu mam wyjątkowy sentyment, ponieważ przez wiele lat to była moja ulubiona część. Tak naprawdę do czasu jak przeczytałam "Zakon Feniksa", a to było wiele lat później. Zarazem "Więzień Azkabanu" jest też najczęściej czytaną częścią przeze mnie. I muszę Wam powiedzieć, że ile razy bym go nie czytała, to i tak jestem tak samo zachwycona. Myślałam, że mój wiek zmieni podejście do tej opowieści, ale nie... Chyba już do końca życia będę wierna przygodom młodego czarodzieja.

Nadeszła tradycyjna część, gdzie będę wychwalać pod niebiosa styl autorki. Za każdym razem, bez znaczenia, o którym tomie jest mowa, jestem tak samo oczarowana faktem, jak wspaniale Rowling operuje piórem. To ona powinna być czarownicą, ponieważ tworzy rzeczy magiczne za pomocą słów. Jak można tego nie docenić? Każdy najmniejszy szczegół jest dopracowany, a przy tym zakres historii jest tak wielki, że nie wiem, jak ona się przy tym nie pogubiła. Styl w żaden sposób nie jest infantylny czy też ciężki. Wyróżnia się naturalnością dialogów i opisów, dzięki czemu czyta się powieść w zawrotnym tempie.

Fabuła ma wszystko, czego można by oczekiwać po mądrej i intrygującej książce. Pojawia się rozbudowana tajemnica, która kusi, by ją rozwiązać, ale zarazem wcale nie chce tak łatwo odkryć przed czytelnikiem swojego sedna. Trzeba się skupić, rozważać wiele hipotez, a na koniec i tak większość osób zostanie zaskoczona. To wszystko jest ubrane w wiele zabawnych i naturalnych scen. W końcu jesteśmy w szkole wśród młodych ludzi, którzy są przepełnieni radością i mają głowę pełną najróżniejszych pomysłów i idei. Razem uderza to sentymentalizmem, który nie jest natrętny, tylko pobudza serce i sprawia, że przywiązujemy się do bohaterów.

Zawsze będę też podziwiać relację głównej trójki bohaterów. To o niej mówiłam na samym początku tej recenzji. Jest to niesamowity wizerunek prawdziwej przyjaźni, która jest w stanie poświęcić wszystko i wszystko przetrwa. Niby mamy przed sobą młodych nastolatków z humorami, problemami i niepewnością dotyczącą przyszłości, a mimo to są na tyle lojalni, wierni i konsekwentni, że żadne nieporozumienia czy spory nie są w stanie ich rozdzielić. Wiecie, o ile piękniejszy byłby świat, gdyby wszyscy ludzie tak postępowali? Pewnie część z Was najchętniej przypomniałaby mi, że to wyidealizowany obraz, ale ja wierzę, że przy odpowiednich chęciach jesteśmy w stanie stworzyć tak samo głęboką relację jak Harry, Ron i Hermiona.

W tej części poznajemy nowych bohaterów – w tym mojego ulubionego. Chyba nie mam, co się za bardzo rozpisywać nad doskonałością ich wykreowania. Po prostu jest doskonała dla mnie. A mowa tutaj o moim ukochanym Remusie Lupinie, który uzyskał moją sympatię już właśnie w "Więźniu Azkabanu" i przez następne części będzie się ona tylko pogłębiać. Według mojej opinii jest to najbardziej tragiczna postać całego cyklu. Mam ochotę Wam wykazać szereg argumentów, dlaczego właśnie tak jest, jednak osobom, które nie czytały powieści, opowiedziałabym przy tym prawie całą historię. Dlatego na tę chwilę wspomnę tylko, że to wyjątkowo odważna osoba, która jest tak bardzo kochana i pełna wyrozumiałości, że nie da się jej nie pokochać. Nigdy nie ocenia, ale wie, jak naprowadzić na dobrą drogę. I mimo błędów walczy nieugięcie o dobro na świecie. Kolejną nową postacią jest Syriusz Black. Tak naprawdę ze względu na tytuł tej części jest właśnie najbardziej z nią kojarzony, ale tutaj poznajemy go jeszcze niedostatecznie dobrze, by mieć przekonanie, jaką rolę odgrywa w opowieści. Syriusz ma w sobie niesamowitą dzikość, która sprawia, że jest tak bardzo intrygującym bohaterem.

Co tutaj powiedzieć na koniec... Każdy fan fantastyki powinien zapoznać się z całym cyklem. A tymczasem dla mnie "Harry Potter i Więzień Azkabanu" to piękne wspomnienie dzieciństwa, które będę pielęgnować przez przyszłe lata.

Nie myślałam, że aż tak się wciągnę w Pottera.

Mam nieodparte wrażenie, że wraz z „Więźniem Azkabanu” powoli żegnamy dziecięcą literaturę i wchodzimy już w obszar starszej młodzieży. Autorce nawet udało się mnie zaskoczyć na koniec. Dla mnie to jest wybitnie dobra rozrywka i trochę żałuję, że dopiero teraz złapałam za te książki. Z drugiej jednak strony fajnie odkrywać tej świat będąc dorosłym 😊

Przeczytałem jednym tchem. Akcja się rozkręca. Pojawiają się nowe postacie. Niektóre znikają, co mnie bardzo zasmuciło.

[Adres usunięty]

Uczniowie wrócili do szkół, studenci rozpoczęli zajęcia akademickie, a ja po raz trzeci oddałam się poznawaniu przygód najsłynniejszego podopiecznego Hogwartu, czyli Harry’ego Pottera.

Jakie książka wywarła na mnie wrażenie?

Na co moim zdaniem, należy zwrócić szczególną uwagę podczas lektury?

Zapraszam do zapoznania się z moją opinią…

Spotkanie z Harrym rozpoczynamy, tradycyjnie, podczas przerwy wakacyjnej, które spędza On w domu wujostwa.

Zwykle strasznie się tam nudzi, „obchodzi” samotne urodziny i udaje mu się narazić czymś surowemu wujowi.

Całkiem podobnie jest i tym razem, są jednak dwie zasadnicze różnice.

O urodzinach nastolatka pamiętają jego przyjaciele-Ron i Hermiona.

A przewinienie wobec rodziny, okazuje się na tyle poważne, że chłopak musi jak najszybciej opuścić ich dom.

W pociągu do szkoły, spotyka nie tylko dawno niewidzianych znajomych, ale również nowego nauczyciela obrony przed czarną magią-Rumusa Lupina.

Mężczyzna jest bardzo sympatyczny i szybko staje się najbardziej ulubionym nauczycielem u szkole.

Okazuje się, że był On szkolnym przyjacielem Jamesa Pottera.

Chętnie pomaga Harry’emu rozwiązać jego problemy.

A w tym roku są one zdecydowanie duże…

Okazuje się, że z więzienia zbiegł Syriusz Black, bardzo niebezpieczny przestępca.

Mówi się, że to właśnie Black zdradził rodziców najsłynniejszego młodego czarodzieja, a teraz poluje na ich syna.

Nauczyciele decydują, że Harry Potter nie może pod żadnym pozorem opuszczać zamku.

Murów Hogwartu strzegą również strażnicy więzienni -dementorzy.

Są to stworzenia wysysające z ludzi szczęście i chęć do życia.

Spotkanie z nimi powoduje, że człowiek, ma tylko złe wspomnienia i czuje się pusty w środku.

Każde zetknięcie Harry’ego z tymi bestiami kończy się jego omdleniem i tym, że słyszy głosy swych konających rodziców.

Uchronić go może przed tym zaklęcie Patronusa, jest ono jednak jednym z najtrudniejszych czarodziejskich zaklęć.

Gdy młody Potter wyczarowuje wreszcie swego Patronusa, okazuje się że ma ON postać Jelenia, zwierzęcia, w które zwykle przemieniał się James.

Czytałam, iż dementorzy to symbol depresji, którą przeszła autorka.

Harry dowiaduje się dzięki temu, że bliskie nam osoby są zawsze żywe, dzięki naszej pamięci.

Kolejnym nowym nauczycielem jest Hagrid. Uczy ON ochrony przed magicznymi stworzeniami.

Niestety, już na samym początku ponosi porażkę, jego ulubiony hipogryf, rani nierozważnego Draco i ma zostać stracony.

Gdy Syriusz Black dociera wreszcie do szkoły i konfrontuje się z synem swego przyjaciela, okazuje się, że prawdziwym zagrożeniem jest ktoś(lub coś) dobrze znany młodym czarodziejom.

To doskonały dowód na to, że nie należy nikogo sądzić po pozorach.

Tymczasem okazuje się, że profesor Lupin cierpi na dolegliwość, która mogłaby zostać niezaakceptowana przez rodziców jego podopiecznych, więc musi opuścić szkołę.

Oznacza to kolejną zmianę nauczyciela obrony przed czarną magią.

Spełnia się również jedno z marzeń Harry’ego-okazuje się, że ma ON jednak bliskich i nie jest sam na świecie.

Kto będzie jego bliskim?

Aby uratować ważną dla siebie osobę i ukochanego podopiecznego Hagrida, nastolatek musi skorzystać z propozycji dyrektora szkoły, przy okazji poznając sekret przeładowanego planu zajęć Hermiony.

Czy uda mu się zrealizować plan Dumbledore’a.

J.K. Rowling w bardzo subtelny sposób zaznaczyła też fakt, że główny bohater nie jest już małym chłopcem i zaczyna dojrzewać.

Ciekawe, czy i Wam uda się, wychwycić ten moment?

Podpowiem, że chodzi o mecz quiddicha.

Jako książka dla dzieci, powieść „rośnie” razem z czytelnikiem.

„Więzień Azkabanu” jest tomem nieco mroczniejszym, niż wcześniejsze, odpowiednim raczej dla rówieśników głównego bohatera.

Ja czytam ten cykl głównie dla „ odpoczynku”, ale ta część momentami wciągnęła również mnie.

Harry kolejne wakacje spędza u wujostwa. Z telewizji dowiaduje się, iż z pilnie strzeżonego więzienia uciekł morderca Syriusz Black.

Potter pod koniec wakacji spotka swych przyjaciół i rodzinę Rona. Pan Wesley prosi Harrego by mimo wszystko nie szukał Blacka. Młody czarodziej jest trochę zdezorientowany, dlaczego miałby szukać mężczyzny, który chce go zabić?

W pociągu do Hogwartu, Potter traci przytomność po spotkaniu Dementora. Z pomocą przychodzi mu nowy nauczyciel Czarnej Magii profesor Lupin.

Podczas jednej z lekcji, którą Harry ma w planie jest wróżbiarstwo, podczas którego profesor cały czas przepowiada mu śmierć. W tym roku trzecioklasiści mogą w weekend wybierać się do Hogsmeade (jedynej wioski w Anglii zamieszkanej tylko przez czarodziejów). Niestety Potter nie ma pozwolenia od opiekuna i musi pozostać w Hogwarcie.

Czemu Syriusz chce odnaleźć Harrego?

Czy profesor Lupin będzie dobrym nauczycielem?

Co będzie robił Harry, gdy wszyscy będą w Hogsmeade?

Na te i więcej pytań odpowiedź znajdziesz w książce.

Kolejna część o przygodach Harrego. Ciut grubsza niż dwie poprzednie, lecz równie szybko się czyta. Jak do tej pory autorka mnie nie zawiodła. To już trzecia część a ja coraz bardziej zagłębiam się w życie Pottera. Mogę nawet stwierdzić, że staje się jego rówieśnikiem i razem z nim uczę się w Hogwarcie. Choć szkołę mam już za sobą, to bardzo chętnie mogłabym wrócić do Szkoły Magii i Czarodziejstwa. Nie wiem czy jest jeszcze ktoś, kto tak jak ja nie czytał jeszcze tej serii. Jeśli są tu takie osoby to gorąco polecam jest wspaniała.

W trzecim tomie przygód Harry’ego Pottera autorstwa Joanne Kathleen Rowling główny bohater ani na chwile nie będzie mógł odetchnąć i cieszyć się rokiem szkolnym. Już na samym początku okazuje się, że ze strzeżonego więzienia dla czarodziejów ucieka Syriusz Black. Azkaban to nie przelewki i prawdą jest, że takie wydostanie się z niego jest precedensem, który wzbudza przerażenie w świecie czarodziejów. Seryjny morderca, niebezpieczny i stojący u boku Czarnego Pana to szaleniec, który prawdopodobnie zrobił to aby dorwać pewną osobę. Jak już się wszyscy domyślają, jest to Harry Potter, o którego życie drży cały Hogwart.

Albus Dumbledore nie chce ryzykować, dlatego zgadza się na obecność Dementorów u wrót szkoły, aby pilnowali bezpieczeństwa i nie wpuszczali intruzów. Te przerażające istoty potrafią wyssać z człowieka całe szczęście, marzenia i osobowość, nie negocjują i nie słuchają się żadnych argumentów. Z takim orszakiem trudno byłoby Syriuszowi dostać się do chłopca, ale jego determinacja nie pozwala na pozostawienie sprawy w spokoju. Innym wątkiem, który rozwija się w książce, jest pojawienie się nowego nauczyciela Obrony przed Czarną Magią. Profesor Lupin to uśmiechnięty, sympatyczny i spokojny człowiek, który jak się okazuje był przyjacielem ojca Harry’ego. W ten sposób ta dwójka zbliża się do siebie, a chłopiec może poznać kilka opowieści o swoim zmarłym rodzicu. Również Severus Snape zna Lupina. Nie wspomina jednak dobrze swych czasów szkolnych, ponieważ James Potter wraz ze swoją bandą regularnie gnębili młodego Severusa. Chłodne stosunki między dwójką nauczycieli nie są pomocne w ochronie Harry’ego. Okazuje się nie być niezawodna, przez co Syriusz Black zyskuje dostęp do chłopca.

Tylko czy naprawdę trzeba wierzyć w to, że jest ON strasznym szaleńcem? Jakie naprawdę są więzi i stosunki między tą dwójką? Ron Weasley i Hermiona Granger towarzyszą Harry’emu na każdym kroku. Ich obecność okaże się najbardziej przydatna w kulminacyjnych scenach, kiedy to pojawi się uznany za zmarłego Peter Pettigrew. A może to właśnie ON stanowi niebezpieczeństwo?

Joanne Kathleen Rowling trzyma nas w napięciu przez całą powieść, aby po raz kolejny w mistrzowski sposób połączyć każdy wątek ze sobą. Chociaż szczur Rona i Czarny Pan wydają się nie mieć ze sobą żadnego powiązania, w rzeczywistości są bliżej siebie niż myślimy! Poprzednie części, czyli “Harry Potter i Kamień Filozoficzny” oraz “Harry Potter i Komnata Tajemnic” dostarczyły nam wiele informacji o świecie czarodziejów i Hogwarcie. “Harry Potter i Więzień Azkabanu” pozwala na zgłębienie przeszłości, czasów szkolnych Jamesa Pottera i poznanie nowych postaci, które jak zwykle okażą się posiadać zupełnie odmienne cechy, niż się spodziewamy. Harry stoczy walkę z Dementorami, nierówną i zagrażającą jego życiu, jednak w najgorszym momencie otrzyma pomoc z najmniej spodziewanej strony…

Książka stanowi dla mnie literaturę obowiązkową i polecam każdemu, kto wcześniej chociaż na chwilę spotkał się z niesamowitym światem magii i Hogwartu. Czytanie przygód Harry’ego Pottera wciąga, a dynamicznie rozwijające się kolejne wątki brzmią bardzo obiecująco. Więzień Azkabanu okazuje się być zupełnie kimś innym, ale o tym dowiemy się dopiero pod koniec powieści!