Gorsza siostra

Rok temu dwudziestopięcioletnia Ida usłyszała diagnozę- wyniszczająca ostra białaczka szpikowa. Kobieta ma męża, trzyletnią córeczkę i całe życie przed sobą. Jej matka, Urszula, nie może patrzeć jak każdy dzień przybliża jej ukochane dziecko w stronę nieuniknionego. Za wszelką cenę próbuje jej pomóc, ale jedyną nadzieją na dalsze życie jest przeszczep szpiku, którego nikt z rodziny nie może jej przekazać. Zdesperowana Urszula kontaktuje się z wujem Iwonem, który żyje w benedyktyńskim klasztorze. Mnich zdradza jej tajemnicę, która już na zawsze zmieni życie wszystkich nią dotkniętych.

___________________________________________

"Gorsza siostra" to książka wielowarstwowa. Zapis wspomnień przekazywany Urszuli przez wuja stanowi niemal połowę powieści. W tym czasie czytelnik zgłębia rodzinną historię, która pod żadnym względem nie jest łatwa. To losy ludzi, którym przychodzi funkcjonować w nowych realiach- realiach wojny. Bieda, przemożny strach połączony z próbą ratowania dzieci, a także masowe mordy. Wszystko to sprawiło, że doszło do zgrzytów pomiędzy dwoma siostrami. To ich nieporozumienia zaważyły o dalszym życiu niemalże każdego członka rodziny, która doświadczyła czegoś nieprawdopodobnego. Po wojnie przyszedł czas na próbę poradzenia sobie z opresją komunistów. Każde z opisywanych zdarzeń budzą w odbiorcy jakieś niewytłumaczalne uczucie zadumy, refleksji i ciekawości, jaki tor obierze ta wędrówka. To nie jest łatwa książka, ale przychodzi ostatecznie moment, który rekompensuje wszystkie złe chwile, o których czytaliśmy. "Gorsza siostra" oprócz rzeczywistości ludzi żyjących w 1939r. obnaża także prawdę o relacji matka- córka, traktuje o tym, jak konkretne czynniki mogą przedłożyć się w przyszłości na dalsze życie dziecka. Nie sposób zawrzeć wszystkiego w słowach, to tylko dosłownie szkic całej powieści, ale jednego jestem pewna i chciałabym, żeby to wybrzmiało. Książka Justyny Bednarek i Jagny Kaczanowskiej to fantastyczna lektura, która zmusza do refleksji i zabiera nas w niełatwą, acz wartościową podróż po życiu pewnej rodziny, z której wiele możemy przemycić dla siebie. Jestem pod wrażeniem sposobu, w jaki wszystko zostało opisane i życzę sobie, by więcej osób sięgnęło po ten tytuł. Jestem niesamowicie wdzięczna za egzemplarz recenzencki wydawnictwu WAB. To chyba ten moment, kiedy chciałoby się pisać i pisać, ale słowa okazują się niewystarczające. Ja jestem na tak.

Szybko się czyta, dziewczyny mają fajny styl. Piękna historia, a książka co ważne- niesie ogromny przekaz.

Enigmatyczny tytuł i piękna okładka to nie jedyne plusy powieści "Gorsza siostra". Wciągająca akcja, lekki styl i ważny temat, sprawiają, że książka jest godna polecenia każdemu. Ale początkowo miałam obawy, bo boję się duetów. Jednak wszystko wyszło dobrze.

"Gorsza siostra" to powieść o tajemnicach, poświęceniu, miłości i nienawiści, tak silnej, że zaślepiającej. Historia o odrzuceniu, trudnych losach wojennych i latach tuż po. O tym jak nieświadomie możemy wyrządzić krzywdę sobie, ale też najbliższej osobie. Ale też dająca nadzieję, że wszystko dzieje się w jakimś celu. Że w naszym życiu jest cel, którego możemy teraz niedostrzegać, ale z perspektywy czasu będzie to wyglądać inaczej.

Ta książka powstała po "coś". Ma nas uświadomić, że nie jesteśmy sami na świecie, że obok nas rozgrywają się dramaty, że możemy pomóc w tak łatwy sposób ocalić inne życie. Ma też walczyć ze stereotypami, lękiem i niewiedzą na temat samego zabiegu pobierania szpiku. Chwilowy dyskomfort, o którym za moment zapomniemy to żadna cena za uratowanie kogoś, kto walczy o życie.

Powieść ta to ciekawa obyczajówka z przesłaniem, kryjącym się pod dobrą rodzinną historią. Może spodziwałam się czegoś bardziej spektakularnego, może jest tu za dużo wiary w Boga, ale całość wypada bardzo dobrze. Cieszę się, że książka nie spełnia tylko rozrywkowego aspektu, ale może mieć morał i realnie wpłynąć na nasze życie.

Sięgając po książkę „Gorsza Siostra”, tak naprawdę nie widziałam czego się spodziewać. Wiedziałam, że będzie poruszony trudny temat choroby, jednak to, co dostałam, pozytywnie mnie zaskoczyło.

Książkę mamy przedstawioną w dwóch czasach. Pierwszy tak jakby teraźniejszy rok 2019 i przeszłość, która w tym przypadku ma bardzo duże znaczenie.

Musimy cofnąć się do roku 1938, aby poznać historię.

W tej książce chodzi o więzy krwi, które mogą uratować życie kobiety, która jest matką, żoną i córką.

W całą podróż po przeszłości zabiera nas Urszula, matka chorej na białaczkę Idy.

Kobieta, za wszelką cenę pragnie uratować swoje jedyne dziecko.

Muszę przyznać, że ta podróż do przeszłości bardzo mnie poruszyła.

Odkrywamy większą część drzewa genealogicznego rodziny Majewskich.

Krystyna babka Urszuli była kobietą dumną, jej małżeństwo z Kazimierzem było dobrym rozwiązaniem, lecz nie było w nim miłości.

Jej mąż, znalazł sobie kochankę, z którą wcale się nie krył, nawet kiedy Krystyna była w drugiej ciąży.

Tak właśnie w tym samym czasie, urodziły się dwie dziewczynki Wanda, z prawowitego związku małżeńskiego, oraz Joasia, córka Kazimierza i jego kochanki.

Serce się kraje, kiedy czyta się jak mało miłości dostała mała Wanda. Była uważana z brzydszą, kiedy wszyscy zachwycali się małą Joasią.

Historia, w której poznajemy babkę Krystynę z tej dobrej strony i gorszej. Kiedy miłość do dziecka, jest pełna wyrzutów, żali i obwiniana za wszystko. Jednak to była w jakimś stopniu miłość. Myślę, że w tych czasach, można by powiedzieć, że Krystyna cierpiała na depresję poporodową, co nie ułatwiało jej akceptacji córki. Chwilami można było wyłapać, że Wanda nie jest jej obojętna. Jednak z czy to wystarczyło małemu dziecku?

Musimy przejść przez wojnę, która wszystko zmieniła, całe życie Majewskich.

Dwie siostry, każda inna. Jedna obdarzona miłością, przez obcą kobietę, która powinna jej nienawidzić, jednak nie potrafiła.

Druga, przez większość życia, jedyne oznaki uczucia, dostawała również od obcej kobiety, która pełniła w ich domu służbę.

Dziecko widziało, jak własna matka, stawia na piedestale obce dziecko, a swoje własne odpycha na bok i obwinia o zło całego świata. Wanda nie chciała dopuścić myśli, że Joasia była tak naprawdę jej siostrą, przyrodnią, ale siostrą.

Wanda nosiła w sobie wielką złości, wobec matki i siostry, która w końcu musiała znaleźć ujście.

Czy kiedyś żałowała swoich czynów?

W tej książce nic nie dzieje się bez przyczyny. Osobą, która zdradza tak wielką tajemnicę z przeszłości, jest, straszy brat Wandy Iwo, który większość swego życia spędził w zakonie.

Jednak pamięta, co było przyczyną, tak wielu nieszczęść w ich rodzinie.

Co się stało z Joasią?

Czy Urszula, poznając prawdę, inaczej spojrzy na swoją matkę?

Czy znajdzie sposób, a raczej dawcę, który będzie bliźniakiem genetycznym dla jej córki?

Naprawdę bardzo podobała mi się ta książka. Porusza wiele emocji. Ja uwielbiam, kiedy teraźniejszość miesza się z przeszłością w takim wydaniu. Kiedy historia, zmienia przyszłość. Długo skrywane tajemnice wychodzą na światło dzienne, aby sporo namieszać, a czasem dać nadzieję, która jest tak wielu potrzebna do przetrwania kolejnego dnia.

Uświadamia, jak ważne są więzy krwi, nawet te dalekie, niektóre choroby można wyleczyć, jednak potrzeba do tego drugiego człowieka, który ofiaruje cząstkę siebie.

Książka jest naprawdę dobrze napisana i każdemu, kto lubi czytać książki obyczajowe z głębszym przesłaniem, naprawdę bardzo polecam.

Ida ma 25 lat, męża Tomka i dwuletnią córeczkę - Dziunię. Przed rokiem wykryto u kobiety białaczkę. Choroba postępuje szybko i jest wyniszczająca. Mama Idy, Urszula, jest przerażona, chce ratować córkę za wszelką cenę! Okazuje się, że tylko przeszczep może uratować Idzie życie, a niestety, żaden z członków rodziny nie może być dawcą szpiku.

Podczas rodzinnego spotkania okazuje się, że wuj Urszuli, benedyktyn z Tyńca, zna rodzinną tajemnicę. Przysięgał milczeć, jednak w tej sytuacji uznaje, że sprawa życia i śmierci zwalnia go z jej dotrzymania. Okazuje się, że jest jeszcze jedna szansa na znalezienie dawcy… półsiostra Uli. Jak zmieni się życie rodziny po odsłonieniu wieloletniej tajemnicy? I czy pojawi się szansa na uratowanie Idy?

"Wyjawienie prawdy wymaga, abym popełnił najstraszniejszy grzech, jaki może popełnić kapłan. Muszę złamać tajemnicę spowiedzi... Łączy mnie podwójna przysięga: dałem ją jako duchowny, a także jako brat."

Justyna Bednarek i Jagna Kaczanowska wzięły na warsztat niezwykle ważny temat, jakim jest przeszczep szpiku kostnego. Historia ta pokazuje, jak spokojne, poukładane życie w jednej chwili może zburzyć wieść o śmiertelnej chorobie. To wtedy tak istotne jest, abyśmy potrafili podzielić się tym, co mamy najcenniejsze. Krew, bo o niej mowa, jest nie do przecenienia. Oddając cząstkę siebie innym, możemy podarować komuś życie.

Najbardziej w tej powieści zaskoczyło mnie odniesienie do odległych nam czasów, a mianowicie drugiej wojny światowej i innych wydarzeń historycznych. Wątek ten ma na celu uświadomić czytelnikowi jak ważną rolę odgrywa przeszłość i tożsamość. To właśnie wtedy ludzie potrafili się jednoczyć tworząc ruch oporu, nieść bezinteresowną pomoc drugiej osobie. Tu kobiety mocno wysuwają się na pierwszy plan. Śledząc ich losy poznamy, co to siła miłości, oddanie, poświęcenie, ale też i zawiść, zdrada, odrzucenie czy brak akceptacji. Choć muszę przyznać, iż niektóre wydarzenia wydają się mało prawdopodobne. Ale nie wpływa to jakoś znacząco na odbiór książki. Jednocześnie warto zauważyć, iż autorki nie tworzą między przeszłością a współczesnością dysonansu. Wszystkie bowiem następujące po sobie wątki przechodzą spójnie, tworząc obraz, który czyta się ze stale rosnącym zaciekawieniem.

"Czy ja wiem, kim jestem? Skąd pochodzę? I przede wszystkim od kogo?! - próbowała odgonić od siebie bolesne myśli, jednak one niczym stado rozwścieczonych os zaczęły ją atakować tym zajadlej, im bardziej próbowała je odgonić."

Bohaterowie i ich zachowanie z całą pewnością wzbudzą w Was mnóstwo emocji. We mnie niektórzy wywołali złość, a innych było mi po prostu żal. To samo czują postaci, gdy na jaw wychodzą rodzinne tajemnice. Ból, gorycz zawodu, smutek, odrzucenie, samotność, tęsknota - to tylko część z nich.

"Człowiek dotknięty nieszczęściem najbardziej samotny czuje się wśród ludzi, których jego tragedia nie dotyczy."

"Gorsza siostra" to poruszająca powieść o odrzuceniu, potrzebie akceptacji, tożsamości, stratach i zyskach, tajemnicach rodzinnych i próbie scalenia rodziny. Kto okaże się tytułową gorszą siostrą? Czy wystarczy mieć dobre serce, by wybaczyć winy? O co w tym wszystkim chodzi? Zajrzyjcie do lektury, a otrzymacie wszystkie odpowiedzi! Bądźmy dobrzy do szpiku kości!

Justyna Bednarek jest poetką, pisarką oraz ilustratorką. Choć z wykształcenia jest romanistką to od lat pracuje jako dziennikarka oraz redaktorka w pismach kobiecych. Jagna Kaczanowska z wykształcenia jest psychologiem, ale zawodowo zajmuje się dziennikarstwem. Od wielu lat prowadzi dział psychologii w miesięczniku Twój STYL. „Gorsza siostra” to szósta już wspólnie napisana powieść autorek i mam nadzieję, że nie ostatnia, bo bardzo polubiłam ich twórczość.

Ida jest młodą kobietą, która ma satysfakcjonującą pracę, a także kochającego męża i wspaniałą córeczkę. Niestety wykryto u niej białaczkę, która postępuje dość szybko i jedyne, co może pomóc to przeszczep szpiku. Niestety nikt z rodziny nie może być dawcą. Kiedy wydaje się już, że szanse na znalezienie dawcy są znikome, wuj Urszuli, który jest benedyktynem postanawia wyjawić rodzinną tajemnicę i tym samym złamać przysięgę dochowania tajemnicy. Okazuje się, że jest ktoś jeszcze, kto należy do rodziny, półsiostra. Czy uda się uratować Idę?

„Czasami Bóg dopuszcza w naszym życiu coś złego, żeby wyprowadzić z tego znacznie większe dobro. Spycha nas w ciemności, żeby tym mocniej rozbłysło światło.”

Książka ta została napisana w narracji trzecioosobowej, a wydarzenia rozgrywają się na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Kiedy czytelnik poznaje rodzinną historię, przenosi się do 1938 roku. Były to niezwykle ciężkie czasy i uważam, że autorki świetnie oddały atmosferę tamtych lat. Wtedy życie wyglądało zupełnie inaczej, w strachu i ubóstwie toczyła się nieustanna walka o przetrwanie. Kolejnym bardzo ważnym tematem poruszonym w tej powieści jest kwestia tego jak trudno jest znaleźć dawcę szpiku, ponieważ tak niewiele osób jest zarejestrowanych. Patronat honorowy nad powieścią „Gorsza siostra” sprawuje Fundacja DKMS, do której odsyłam Was, jeśli chcecie się dowiedzieć na ten temat więcej, a także zachęcam do zarejestrowania się.

Autorki wykreowały w tej powieści niezwykłe postaci i jestem pod ich ogromnym wrażeniem. Nie pozbawione wad, sprawiają wrażenie bardzo rzeczywistych. Nikogo z pewnością nie zdziwi, że największą sympatią obdarzyłam Józefową. Była to postać niezwykle ciepła, serdeczna, zaradna, a także lojalna i oddana. Krystyna, Ada, Wanda i Joanna to bohaterki wobec, których nie sposób pozostać obojętnym. Ciężko oceniać ich zachowanie, jeśli nie przyszło mi żyć w tak trudnych czasach jak im.

„Człowiek dotknięty nieszczęściem najbardziej samotny czuje się wśród ludzi, których jego tragedia nie dotyczy.”

„Gorsza siostra” to fenomenalna powieść o niesprawiedliwości, odrzuceniu, wojnie, miłości, zdradach i rodzinnych sekretach. Po przeczytaniu opisu tej powieści spodziewałam się zupełnie innej historii. Z pewnością wzruszającej, ale nie takiej, która przeniesie mnie do czasów wojennych i która będzie niosła aż tak duży ładunek emocjonalny. Polecam!

Nowotwór. Dla jednych brzmi jak wyrok. Wszystkie plany, marzenia zostają przekreślone. Cały świat wywraca się do góry nogami. A innym właśnie wtedy przybywa motywacji i odwagi, aby pokonywać lęki, spełniać pragnienia. Co jednak zrobić, kiedy okazuje się, że być może nie ma ratunku?

Ida to dwudziestopięcioletnia kobieta. Ma męża i trzyletnią córkę. Od zawsze los jej sprzyjał, aż do czasu, kiedy wykryto u niej białaczkę. Początkowo udało się zatrzymać chorobę, jednak teraz powróciła ze zdwojoną siłą. Matka Idy jest zrozpaczona, nie potrafi dopuścić do siebie myśli o śmierci jedynej córki. Los zdaje się być przeciwko niej - żaden członek rodziny ani znajomy nie może być dawcą szpiku. Zdruzgotana Urszula nie potrafi dłużej ukrywać swoich uczuć. Zwierza się wujowi, benedyktynowi z Tyńca. Ten obiecuje pomóc, ale ostrzega kobietę. Na jaw wyjdą sekrety rodzinne, a sam zakonnik będzie musiał złamać tajemnicę spowiedzi.

Autorki wzięły się za trudny temat. Pisanie o chorobie, a w szczególności o nowotworze, wymaga porządnego przygotowania. W tej kwestii nie mam nic do zarzucenia, panie poradziły sobie z tym świetnie. Jednak mam wrażenie, że sytuacja Idy stanowiła jedynie pretekst, nie miała być głównym wątkiem. Tak naprawdę książka opowiada losy rodziny bohaterki. Autorki umieściły akcję w różnych ramach czasowych: czasy przedwojenne, II wojna światowa, komunizm. To dodatkowo wzbogaca fabułę o elementy, takie jak: walka w ruchu oporu, Holokaust, walka z komunizmem. Kobiety nie tylko zostają zmuszone do życia z wychodzącymi na jaw tajemnicami, ale także muszą odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

Najbardziej polubiłam Krystynę i Wandę - matkę oraz córkę. Teraz, po lekturze, zaczynam dostrzegać między nimi podobieństwo. Obydwie odrzucone przez bliskich, postawione przed trudnymi wyborami. Choć Wandy bardziej jest mi żal, przez to, co przeszła. Matka nigdy jej nie lubiła, żyła w cieniu przyszywanej siostry. To odbiło się na relacji z Urszulą, jej córką. Kobieta nie potrafiła okazać ciepła, bo sama nigdy go nie zaznała.

"Gorsza siostra" to trudna powieść. Opowiada o zdradach, braku zaufania, o życiu z konsekwencjami swoich i nieswoich decyzji. To również historia o odrzuceniu, o tym jak brak ciepła, miłości, akceptacji odbija się na człowieku i jakie ma skutki w przyszłości. Jednak to nie najważniejsze przesłanie. To ogromny apel, aby zarejestrować się w bazie dawców szpiku. Być może to właśnie ja albo Ty możemy kogoś uratować.