Gdzie śpiewają raki. Wydanie filmowe

Czytałam jak na szpilkach jeśli można to tak powiedzieć. Z jednej strony tak bardzo ciekawiła mnie cała fabuła, cała historia, cała ta opowieść jak ona się potoczyła, a z drugiej ciekawość odnośnie rozwiazania tajemniczego zabójstwa byla jeszcze większa. więc czytałam i czytałam i czytałam.. super!

Delia Owens to moje odkrycie tego miesiąca a nawet może i tego roku. Wcześniej niestety nie miałam okazji przeczytać "Gdzie śpiewają raki" ale teraz mogę dumnie powiedzieć że już to nadrobiłam. Książka pokazująca wiele rys w społeczeństwie, stereotypów, oceniania. Książka pokazująca że nie trzeba mieć wszystkiego żeby wyjść na ludzi, być inteligentnym bystrym i jakoś sobie poradzić.

Aktualnie to chyba jeden z największych hitów książkowych. Już samo to daje do myślenia, że kolejny raz ta książka robi zamieszanie na rynku literackim i pomimo że wiele osób już ją zna, to wciąż są kolejni czytelnicy którzy jeszcze nie zdążyli poznać tej historii. bardzo polecam

Książka która może zostać w głowie na dlugo. ciężko przejść koło takiej historii obojętnie i później o niej jeszcze chociaż trochę nie rozmyślać. Kya zostaje w pamięci na dłużej to wam mogę zagwarantować. Zdecydowanie rozumiem fenomen i popularność tej książki.

Zanim wyruszycie do kina na film „Gdzie śpiewają raki” weźcie do ręki tę książkę, przeczytajcie ją, a ja gwarantuje, że oczaruje Was jej klimat i pozostanie ona na długo w Waszym sercu…

Zachwyciła mnie dojrzałość tej powieści. Powieści, której tłem wydarzeń stają się mokradła miasteczka Barkley Cove w Karolinie Północnej. Autorka w niesamowity wręcz sposób zatroszczyła się o to, aby czytelnik poznał czym jest samotność, strata, wykluczenie społeczne i odizolowanie. Ból i smutek przeplatają się tutaj niczym ściśnięty mocno warkocz, niczym dzień z nocą ofiarowując czytelnikowi uczucie niepewności i ogromne emocje, którym trudno nadać jakąkolwiek skalę.

Delia Owens w swoim debiucie literackim ukazała czym jest bliski kontakt z naturą i jak bardzo ten rodzaj łączności daje siłę by przetrwać, a nawet zastąpić najbliższych. I chodź historia nie jest łatwa, choć przepełniona jest pejoratywnymi emocjami, daje nadzieję i wiarę w to, że przyjaźń z przyrodą może ocalić ludzkie serce.

Fabuła książki osadzona jest w dwóch strefach czasowych, które nieubłagalnie się do siebie zbliżają. Punktem kulminacyjnym jest poprowadzony przez autorkę wątek kryminalny, trzymający w nieustannym napięciu i nadający całej tej historii niezliczonych emocji. Styl powieści jest dopracowany, a ekspresyjny i sugestywny język pozwalają na zatracenie się w opisach przyrody, na współodczuwanie bólu i na czerpanie niewypowiedzianych wrażeń z lektury książki. To zdecydowanie jedna z tych historii, którą chłonie się całym sercem, którą chce się przeczytać jak najszybciej, a z drugiej strony dawkować sobie ją, tak, by pozostać jak najdłużej z jej bohaterami….

I choć „Gdzie śpiewają raki” zaliczana jest do gatunku literatury pięknej znajdziecie tutaj elementy kryminalne, odrobinę powieści obyczajowej, powieści psychologicznej i może odrobinę romansu…

Kto czuje się zaciekawiony? Kto wybiera się do kina i poczuł, że musi najpierw przeczytać książkę??

Ucieszyłam się na to nowe wydanie, bo poprzednie pożyczałam, a to już zdecydowałam się kupić, szczególnie ze względu na tą inną, filmową okładke, która doskonale oddaje klimat powieści. Z ogromną przyjemnością przeczytałam ją jeszcze raz i przypomnialam sobie niekótre fakty. Wciąż mnie zachwyca.

Bardzo dobra książka, pokazująca nam dwa zupełnie różne światy w takim zestawieniu i porównaniu. Możemy sobie wybrać który jest lepszy według nas? w którym my chcielibyśmy żyć? W końcu każdy z nich ma jakieś swoje wady i zalety.

Piękne nowe wydanie, ale treść wciąż tak samo dobra. Już jakiś czas temu trafilam na tą książkę, teraz sięgam po nią ponownie, by na nowo przeżyć historię Kyi i tego co ją otacza. Niezapomniane wrażenia w trakcie czytania gwarantowane.

Świetna książka!! Dużo opisów przyrody, świetny wątek romantyczny przeplatany sprawa morderstwa. Polecam z całego serca!!

Przepiękny debiut o porzuceniu, samotności, cierpieniu i woli walki o przetrwanie i lepsze jutro. Cudowne opisy przyrody, klimat książki który chwyta za serce i tajemnica którą główna bohaterka zachowa dla siebie na wieczność. Polecam.

Książkę „Gdzie śpiewają raki” przeczytałam dość szybko. Akcja rozgrywa się w Północnej Karolinie. Niesamowite są opisy przyrody tego regionu. Widzimy je z perspektywy dziewczyny, która żyje sama na bagnach z dala od cywilizacji. Potrafi obserwować ptaki, żyje zgodnie z cyklem natury. Historia jest świetnie zobrazowana, mamy wrażenie, że przenosimy się do świata bohaterki i własnymi oczami widzimy spokojnie płynącą wodę. Spokój zakłóca morderstwo, do którego doszło na bagnach… Zakończenie jest zaskakujące. Polecam serdecznie powieść.

Zacznę od tego, od czego zacząć muszę - mianowicie ta powieść wciąga i to już od pierwszej strony. Od samego początku urzeka pięknym przyrody, bogatymi opisami (ale spokojnie - nie aż tak rozwleczonymi jak Nad Niemnem) dzikiego świata, do którego nikt nie przychodzi. Te mokradła - wraz z jego mieszkańcami - były dla mnie tak namacalne, jak książka, którą trzymałam w dłoni.

Podobne poczucie dzikości miało miejsce, gdy myślałam o głównej bohaterce i jej rodzinie. Dobrym rozwiązaniem było wprowadzenie nas do tego dzikiego świata przyrody oczami dziecka. Dzięki temu świat na bagnach był zarówno niezwykły, jak i bardzo normalny - jak przystało na oczy dziecka, które przecież przyszło tu na świat. Posiadający swoje rytuały. Był to świat, z którego każdy odchodził, gdy tylko miał ku temu możliwości. Oprócz naszego bohaterki, która jako najmłodsze dziecko czwórki rodzeństwa, bez możliwości zmiany swojego stylu życia, z potrzeby przeżycia, trwało na bagnach wśród ptactwa, raków i ryb. Nie sposób zatem nie współczuć głównej bohaterce, jak i jej nie podziwiać za ducha walki. Bez wątpienia jest najlepiej tutaj wykreowaną postacią; taką, w której realność wierzy się całym sercem.

o samo zresztą można powiedzieć o pozostałych bohaterach. Gdzie śpiewają raki zostały napisane w taki sposób, że gdyby mi ktoś powiedział, że to autentyczny zapis rozmów i opis wydarzeń, bez mrugnięcia okiem bym w to uwierzyła. To naprawdę świetnie napisana powieść, którą docenia się za styl Delii Owens, jak i sposób prowadzenia akcji - nie za wolno, nie za szybko. Można się wprawdzie przyczepić, że czasami te opisy przyrody są zbyt nużące, ale bez wątpienia potrzebne.

Zatem co mi się nie spodobało? Zakończenie. Już z zapowiedzi do ekranizacji tej powieści dowiecie się, że główna bohaterka zostanie oskarżona o morderstwo, a cała opowieść jest napisana w taki sposób, że czytelnik powoli dowiaduje się, czy została wrobiona czy faktycznie miała powód zabić młodego chłopaka. Problem polegał na tym, że im dalej, tym bardziej ta powieść kojarzyła mi się z Rebeką albo Zabić drozda. Nie było to dla mnie zatem żadne zaskoczenie. Z drugiej jednak strony, jak już mamy się na czymś wzorować, to najlepiej właśnie na takich klasykach i może po prostu ja poczułam się zawiedziona? Ostatecznie to subiektywna recenzja o moich subiektywnych odczuciach.

Spodoba Wam się ta książka. Serio. Ma w sobie coś dobrego. Coś, co sprawia, że warto ją polecać dalej - zarówno młodszym, jak i starszym. Ta dzikość jest na swój sposób urzekająca, a zrozumienie świata takich ludzi jak właśnie Kyi i jej rodziny wydaje mi się niezbędne do dalszej koegzystencji ludzi bogatych i biednych, modernistycznego spojrzenia na świat jak i ekologicznego. Dlatego czytajcie.

Rozbrzmiewająca zawodzącym skrzekiem mew, otulająca intensywnie kojącym zapachem mokradeł, sycąca wyobraźnię barwnym portretem surowej natury, napawająca spokojem i bezpieczeństwem płynącym z zacisznego miejsca ukrytego tam, gdzie śpiewają raki. To niewątpliwie historia stanowiąca pean na cześć fauny i flory, niebezpiecznej i jednocześnie opiekuńczej, będącej lustrzanym odbiciem źródła ochrony przed złem, zewnętrznym światem i cywilizacją. Nakreślone piórem autorki przyrodnicze obrazy ożywają w myślach czytelnika, roztaczając po jego zmysłach nastrojowy klimat dzikości i odosobnienia, które wyznaczają tło do głębi poruszającej opowieści o dojmującej samotności i bolesnym odrzuceniu. „Gdzie śpiewają raki” to swoista, naznaczona wyraźnie wyczuwalnym cierpieniem, powieść rozprzestrzeniająca w duszy odbiorcy niemy, ale niekomfortowo dławiący szloch bezsilności skompilowany z kojącą potrzebą bliskości drugiego człowieka, która złagodzi wbijający się pod skórę, kłujący smutek. Ta książka naznacza emocjonalnymi bliznami, bezczelnie zaciska swoje pazury na przyspieszonym oddechu, zarzuca sieć pochłaniającą myśli – nakreślony subtelnie proces dojrzewania skonfrontowany z poczuciem wyobcowania, na skutek zakorzenionych uprzedzeń, piętnujących niezrozumiałą inność, okrywa lepką, esencjonalnie zauważalną mgiełką uczuć, spływającą kaskadami. Subtelnie tkana, niespiesznymi nićmi unoszącymi się niczym babie lato w pogodne, jesienne dni, rozkosznie poetyckimi zdaniami snuje skomplikowane oblicze miłości, ostrożnej, ale i w pełni szalonej, jak ta pierwsza i niezapomniana, ale i rozsądnej oraz dojrzałej, w pewnym stopniu jednak naiwnej, a tym samym wyzbytej z naturalności – ten tytuł mieni się milionami barw, które z całą pewnością są tym właśnie uczuciem, ale także ich odcieniami mylnie z nim utożsamianej. To wysublimowana wizja istotności egzystencji osadzonej w malowniczym środowisku poprzetykana mocno osadzoną w rzeczywistości nutą kryminału, obnażająca ludzką podłość unaocznioną bez idealizacji. Książka, która na przestrzeni lat jawi się jako pozycja możliwa do pokochania lub znienawidzenia – ja jestem oczarowana rysem fascynującej pasji, odurzającej tęsknoty, może nie do końca nasączonej autentyzmem, ale z całą pewnością pięknej, wręcz urzekającej.

Niesamowita historia Kyi Clark, czyli "Dziewczyny z bagien", która wychowała się na mokradłach Karoliny Północnej pochłonęła mnie bez reszty. Nie mogłam oderwać się od książki, ponieważ początkowo sielankowa i przyjemna lektura z czasem zamieniła się w coś znacznie bardziej skomplikowanego i tajemniczego. Przyznaję, że nie mogłam doczekać się rozwiązania zagadki i z całych sił kibicowałam bohaterce. Jest to doskonała powieść (dłuuuga!) na letnie wakacje lub długie jesienne i zimowe wieczory, które z pewnością umili.

Samotność jest prawdopodobnie największym koszmarem człowieka. Bezlitośnie rozdziera serce, jest dojmująca, przykra, nieznośna i tak parszywie niesprawiedliwa. Napisano już o niej tak wiele, stworzono liczne definicje i poparto je niezliczonymi przykładami, często idealnie wgryzającymi się w jej gorzki smak, a jednak nikt nie napisał o samotności tak osobliwie i metaforycznie, a przy tym tak dogłębnie i przekonująco, jak zrobiła to właśnie Delia Owens w swoim fascynującym debiucie literackim – książka Gdzie śpiewają raki intencjonalnie przekracza spectrum tradycyjnych powieści, aby w swej nieuchronnej wyjątkowości okazać się wymownym dziełem sztuki literackiej, jawnie domagającym się głębokiej, wnikliwej i rozważnej interpretacji.

Nawet świadomy czytelnik nie jest przygotowany na tak potężną, angażującą i odczuwalnie refleksyjną skalę emocji. A jednak ochoczo przenika ten nieskalany ludzką ręką krajobraz, podziwiając zauważalnie senne, a przy tym malownicze, sielskie i zaskakująco dziewicze wybrzeża Karoliny Północnej, mimowolnie stając się obserwatorem bolesnych i jakże przejmujących scen. To właśnie na mokradłach, pięknie otulających miasteczko Barkley Cove, zobrazowana zostaje bowiem historia zatrważającej w swej treści samotności. I to właśnie tam odbiorca dostrzega Dziewczynę z Bagien. I od początku wie, że Kya Clark daleka jest od dzikiego wizerunku, jaki niefortunnie został jej nakreślony. To niebywale inteligentna, spostrzegawcza i wrażliwa dziewczyna, która żyjąc od lat w narzuconym rodzinną traumą odosobnieniu, uczy się wiernie zaklinać gryzące poczucie osamotnienia. A ma przy tym wyjątkowego nauczyciela – otaczającą ją przyrodę. To mewy stają się tu wykładowcą przyjaźni, to bogactwo natury utrwala wiedzę o przetrwaniu i to właśnie mokradła uczą dojrzałości, szykując miejsce dla najpiękniejszych uczuć.

Miłość jest tu dostrzegalnie nieśpieszna. Początkowo potraktowana z dużą delikatnością, można rzecz – nastoletnią nieśmiałością, z czasem nabiera życiowego brudu. Do serca wkrada się niezręczna tęsknota, nieoczekiwanie wkrada się też ból złamanego serca. Tu zwyczajnie nie ma przestrzeni na łatwe emocje. Tym bardziej, że autorka nie zamyka tej powieści w kanwie czysto obyczajowej. Znalezione na mokradłach ciało przystojnego Chase’a Andrewsa jasno wskazuje kierunek tej historii – to właśnie sprawa kryminalna, tak bezlitośnie szykanująca Dziewczynę z Bagien, tworzy główny ciąg fabularny. I gruntownie zarysowany proces sądowy, nadający tej książce bardziej niespokojnego charakteru. Z pewnością intryguje i trzyma w napięciu, nakłaniając do uważnego przyglądania się zeznającym. I każe czekać na finał – tak spektakularny i subtelny zarazem. Fabuła zarysowana jest naprzemiennie w dwóch liniach czasowych, bez ustanku poszerzając zakres wrażeń.

Przerażająco intymny hołd złożony naturze – książka nieprzeciętna, inspirująca i w pełni zjawiskowa, świadomie stymulująca najbardziej czułe zmysły. Gdzie śpiewają raki to imponujący fabularnie krzyk samotności i jednocześnie portret brutalnego wykluczenia, to także definicja wrażliwości oraz dojrzewającej nieśpiesznie miłości. Historia upojnie nasączona pięknem słowa, nie tylko zachwyca, ale też intensywnie i efektownie pobudza wyobraźnię. Z pewnością namawia do głębokiej i jakże potrzebnej interpretacji. Nieustannie absorbuje i uzależnia. To bezsprzecznie jedna z najpiękniejszych powieści mojego życia.