Dziewczyna z pociągu. Wydanie filmowe

Istnieją ludzie i kanalie. Każdemu z nich zdarza się kłamać, a niektórzy robią to notorycznie. Inni zaś posuwają się do drastycznych rozwiązań jedynie po to, by jego poczynania oraz kłamstwa nigdy nie wyszły na jaw. Problem w tym, że niestety każda prawda jaką staramy się ukryć, zawsze wychodzi na jaw. Czy tego chcemy, czy nie.

W powieści „Dziewczyna z pociągu” Pauli Hawkins mamy do czynienia z różnymi typami osobowości. Książka pisana jest z punktu widzenia trzech kobiet – Rachel, Megan oraz Anny. Każda z nich jest w pewien sposób ze sobą powiązana, lecz żadna z nich nie chce przyznać tego sama przed sobą. Nie da się ukryć, że kluczową rolę w powieści odgrywa Rachel – główna bohaterka. Kobieta mająca problem z alkoholem, która będąc notorycznie pijana, nachodzi i nęka telefonami byłego męża. „O ile łatwiejsze musiało być życie zazdrosnych pijaczek przed epoką mejli, esemesów i komórek, przed inwazją całej tej elektroniki i śladów, które za sobą zostawiają.” Rachel, postać kluczowa w całej powieści notorycznie podróżuje pociągiem do pracy. Tak w każdym bądź razie mówi swojej współlokatorce oraz właścicielce mieszkania Cathy. Pewnego dnia zauważa ona przez okno w przedziale coś co na zawsze odmieni jej życie oraz Anny i całej jej rodziny. Tylko Rachel jest dla wszystkich niewiarygodnym świadkiem. Kobieta, która pije, ma problemy z policją nie może mówić prawdy. Anna panikuje, chce by Rachel wyniosła się z jej idealnego życia. „Nie ma nic bardziej bolesnego i destrukcyjnego niż podejrzliwość.” Obie jednak wpadają w paranoję wymieszaną ze stertą wszelakich bzdur i kłamstw. Utwór jest otoczony przygnębiającą aurą, depresyjną. Po zakończeniu powieści człowiek zdaje sobie sprawę jakie to jednak szczęście, że żyję tak, a nie inaczej. Uświadamiam sobie, że tak na prawdę nie mam w życiu tylu problemów i zawsze może być o wiele gorzej. Każda bohaterka ukazuje silne emocje, takie jak gniew, rozczarowanie, niepokój czy rozpacz. „Ból jest ciężki i trwały, siedzi pośrodku piersi.” Prawdą jest, iż nie można ufać żadnej z nich. Każda uwikłana w kłamstwo, stacza się coraz bardziej pod względem psychicznym. Czytając, miałam wrażenie, że już gorzej być nie może, nagle jednak budziłam się, gdyż po chwili wszystko zmierzało w dobrym kierunku. Wątki depresyjne oraz po części zabawne mieszają się ze sobą, by po chwili naprowadzić czytelnika na właściwy tor. Jedyną rzeczą jaka mnie rozczarowała, był koniec powieści. Dramatyczny… Owszem, ale i przewidywalny. W każdym bądź razie, jak dla mnie. W powieści idealnie sprawdza się główny motyw przewodni każdej zbrodni: Albo jest to ktoś z rodziny, albo osoba z którą ofiarę i oprawcę łączyły skrajne emocję. Pytanie jednak brzmi: Czy był to zamierzony cel?

Dziewczyna z pociągu jest książką, którą się albo kocha, albo nienawidzi. W Internecie można spotkać całą masę różnorakich opinii, że czasami ma się wrażenie jakby chodziło o zupełnie inne książki. Właśnie ta fala uczuć, która do tej pory przetacza się przez blogi o tematyce książkowej, zachęciła mnie do zakupu tej pozycji. Muszę przyznać, że blurb Stephena Kinga, który pojawił się na froncie okładki, zdecydowanie zachęca do sięgnięcia po tę książkę – szczególnie w porze wieczornej (przynajmniej tak było w moim przypadku), żeby sprawdzić, czy książka faktycznie jest taka magnetyczna.

Główną bohaterką jest Rachel, która codziennie dojeżdża pociągiem z i do pracy. Pociąg praktycznie zawsze zatrzymuje się w tym samym miejscu, palący się na czerwono semafor chwilowo uniemożliwia dalszą podróż. Większość podróżnych nie interesuje to, co dzieje się za szybami pociągu, jednak Rachel jest inna. Chętnie przygląda się poczynaniom mieszkańców dwóch domów położonych w pobliżu torów, czasami nawet wydaje jej się, że ich zna i zaczyna wnikać w ich życie codzienne.

O samej fabule dość krótko, bo łatwo tu o spoilery. Książka jest bardzo charakterystyczna, jednak po przeczytaniu jej mam wrażenie, że nie należę do żadnego z obozów (miłości i nienawiści) i jest mi ona odrobinę obojętna. Sięgając po nią sugerowałam się słowami Stephena Kinga i oczekiwałam wystrzałowego thrillera, który nie pozwoli mi zasnąć i wzbudzi we mnie jakieś wyraźne emocje. Owszem, książka jest thrillerem, ale jak dla mnie bardziej psychologicznym.

Ilość bohaterów w powieści jest stosunkowo okrojona, a fabuła skonstruowana jest w taki sposób, że najważniejsze postacie wyciągnięte są na pierwszy plan. Przez bardzo rozbudowane opisy uczuć, myśli, codziennych problemów i wspomnień z przeszłości bardziej skupiamy się na psychologicznej stronie książki, niż na samym poszukiwaniu mordercy – bo oczywiście trup się pojawi. Początkowo fabuła przedstawiana jest z perspektywy Rachel, jednak w dalszej części książki pojawią się również rozdziały, których fabuła zostanie przedstawiona z punktu widzenia dwóch innych kobiet.

W powieści zauważyłam też pewną prawidłowość, polegającą na skupieniu uwagi właśnie na damskich bohaterkach, delikatnie pomijając i przymrużając oko na męską część. Kobiety przedstawione są z jednej strony jako bardziej kruche i delikatne, a z drugiej – widoczna jest też w nich pewna siła i umiejętność dotrzymywania tajemnic i życia z nimi przez bardzo długi czas. Przy tej grupie książkowych bohaterów zauważalny jest również bardzo wybijający się watek macierzyństwa, który jak się okazuje jest bardzo ważnym elementem w życiu każdej kobiety.

Początkowo książka wzbudziła we mnie irytację – tytułowa dziewczyna cały czas jeździ pociągiem, a jej dziwne obsesje może jak na pierwszy raz są interesujące, ale po kolejnym razie powtórzenia tego samego schematu miałam ich już dość, miałam ochotę walnąć głową w ścianę. Książkę czytałam przez trzy noce – pierwszej usnęłam po 40 stronie, to co dzieje się na początku powieści jest po prostu nużące, drugiej przemęczyłam się i spięłam, żeby przeczytać więcej i skończyć książkę szybciej, jednak na jeden raz nie udało mi się tego załatwić. Ale pocieszenie jest takie, że końcówka powieści – ostatnie 100 stron – faktycznie wciągają, akcja zapiernicza z prędkością światła, a my próbujemy wreszcie dowiedzieć się czegoś o tym morderstwie, kto jest zabójcą. No i się dowiadujemy – dla mnie było to ogromne zaskoczenie, miałam dwóch podejrzanych i żaden nie okazał się mordercą. To jest tylko dowód na to, że portrety psychologiczne postaci zostały wykreowane w taki sposób, że w zasadzie każda z nich pasuje do rysopisu sprawcy i wytypowanie tego prawdziwego jest tak trudne.

Jest to powieść trochę o miłości, trochę o jej poszukiwaniu, o bezgranicznym zaufaniu, no i oczywiście o przeciwnościach losu, które możemy napotkać każdego dnia na swojej drodze. Książkę zdecydowanie polecam osobom, które faktycznie nastawią się na thriller psychologiczny. Jeżeli podejdziecie do powieści w sposób podobny do tego, w jaki ja podeszłam, może się okazać, że książka Was nie zachwyci.

Prawa filmowe książki zostały już sprzedane, więc pojawi się ekranizacja. Jestem jej bardzo ciekawa, ale to raczej przez to, że zajmie się nią Dreamworks.

Trzy kobiety, trzy narracje. Jedna trudna, ciężka i mroczna historia. Tak mogłabym podsumować tą książkę.

Długo się do niej zbierałam, ale było warto.

"Dziewczyna z pociągu" to mroczny thriller psychologiczny. Swoją koncepcją przypomina mi, czytaną niedawno książkę "Kiedy będziemy deszczem". Ma w sobie to samo budowanie napięcia, od pierwszej, aż do ostatniej strony powieści. To poczucie że zaraz wydarzy się coś okropnego, że nie będzie odwrotu, a juz tym bardziej hapyy endu.

Główną narratorką powieści jest Rachel, skazana na upadek, alkoholiczka, która nie może pogodzić się z odejściem męża do innej kobiety, przez co wciąż nie daje im spokoju. Traci pracę, zamieszkuje u koleżanki i pogrąża się w coraz większej ciemności. Wstyd nie pozwala jej przyznać się do tego, że została bezrobotna, więc codziennie przemierza pociągiem swoją starą trasę. Po drodze obserwuje z okna domy, niektórzy z ich lokatorów są jej wyjątkowo bliscy. Myślę że cała historia ciągnęłaby się w nieskończoność, a bohaterka spadała w coraz większą otchłań, gdyby nie niespodziewane zaginięcie jednej z podglądanych lokatorek.

Megan - obserwowana prze Rachel kobieta, jest sąsiadką byłego męża Rachel i jego nowej żony Anny, dzięki której poznajemy trzecią stronę tej historii. Niestety wiele więcej nie mogę zdradzić, bo to byłby już spojler...

W każdym bądź razie, losy tych trzech kobiet zostają ze sobą mocno związane, a zaginięcie tej drugiej staje się kolejną rysą na ich relacjach. Co się wydarzyło w dzień kiedy zaginęła Megan? Czy ktoś ją zamordował? Czy może uciekła? To nie jedyne pytania, które pojawiają się w w trakcie czytania tej książki.

Niestety, pod koniec zorientowałam się, jak mniej więcej będzie przebiegac zakończenie, ale i tak nie pozbawiło mnie to ciekawości podczas docierania do sedna tej historii.

Jeśli ktoś z Was, jeszcze waha się czy sięgnąć po tą książkę - nie zwlekajcie. Jest spora szansa że Wam się spodoba, a jeśli nie, to przynajmniej wyrobicie sobie o niej swoje zdanie.

Ja gorąco ją polecam.

[Adres usunięty]

O tej książce mówią obecnie wszyscy. Jest na listach bestsellerów, jej recenzje ukazują się we wszystkich szanujących się czasopismach, nawet Ci, którzy sięgają po jedną lub dwie książki rocznie mówią, że „koniecznie muszą ją przeczytać”. Szczerze? Jeżeli macie czas na jedną książkę rocznie, wykorzystajcie go na inną pozycję.

„Dziewczyna z pociągu” irytuje już od pierwszych stron. Główna bohaterka to naiwna i sentymentalna kobieta, którą aż chce się potrząsnąć i krzyknąć jej w twarz: „Weź się w garść!”. Od początku do końca jej zachowanie jest całkowicie irracjonalne. Wcale nie lepsze są pozostałe dwie bohaterki – słabe kobiety, które poczucie własnej wartości uzależniają od tego, czy ich mężczyzna spojrzy na nich łaskawym okiem albo czy ktoś obejrzy się za nimi na ulicy. Feministyczna część mojej duszy aż się gotowała gdy poznawałam ich poglądy. Zamierzeniem autorki było zdaje się stworzenie trzech różnych kreacji kobiecych. Niestety, nie do końca jej się to udało - wszystkie trzy zachowywały się, myślały i mówiły tak samo.

Pomijając bohaterów, styl, w jakim napisana jest książka, bardziej przypomina szkolne wypracowanie niż twórczość, choćby nawet początkującego, pisarza. W pewnym momencie, przeczytawszy kolejne miałkie wynurzenie tytułowej Dziewczyny sprawdziłam, kim jest Paula Hawkins (autorka książki) – miałam wrażenie, że mam do czynienia z egzaltowaną nastolatką – to w pewnym stopniu usprawiedliwiłoby jej styl. Ale nie - Paula Hawkins to 43-letnia kobieta, w dodatku dziennikarka. Tym bardziej spodziewałabym się czegoś dojrzalszego. Potem pomyślałam, że być może to wina tłumaczenia – ale nie, tłumaczem jest Jan Kraśko, człowiek doświadczony i znający się na swoim fachu. Ponadto znalezione w Internecie fragmenty oryginału utwierdziły mnie w przekonaniu, że to jednak autorka nie podołała zadaniu.

Czy są jakieś plusy? Owszem – szybko się czyta, fabuła jest przemyślana od A do Z (a to ważne!), akcja wartka a zakończenia domyśliłam się dość późno. To jednak za mało abym mogła Wam tę książkę z czystym sumieniem zarekomendować.

Podsumowując – nie dajcie się nabrać na tę marketingową wydmuszkę i nie traćcie czasu na lekturę. Jeżeli naprawdę macie ochotę na dobry thriller, przeczytajcie cokolwiek Harlana Cobena – ja obecnie czytam „Tęsknię za Tobą” - wciąga od pierwszej strony.

[Adres usunięty]

Książka o której mówią wszędzie.

Idealna, trzymająca w napięciu czy po prostu przereklamowana?

Prawdziwy bestseller czy tylko zwykła książka?

A co z polecajką od Stephena Kinga, króla kryminałów i horrorów? Pisarz mówi, że Hawkins stworzyła znakomity thriller i nie mógł się od niego oderwać przez całą noc. Dla mnie był to wystarczający powód aby po nią sięgnąć.

Paula zanim została pisarką, przez piętnaście lat pracowała jako dziennikarka. Urodziła się i wychowała w Zimbabwe, obecnie mieszka w Londynie.

Przez 15 lat pracowała jako dziennikarka w gazecie The Times.

,,Dziewczyna z pociągu" była jej debiutem literackim. Prawa do wydania jej pierwszej powieści kupiło 47 krajów, zaś prawa filmowe sprzedano wytwórni Dreamworks. Na podstawie książki powstał film o takim samym tytule.

Rachel nie jest typową kobietą, chociaż wiedzie nudne i monotonne życie, do czasu rzecz jasna. Codziennie dojeżdża do pracy pociągiem, który zawsze zatrzymuje się w tym samym miejscu, przed semaforem, idealnie na przeciwko domków szeregowych, tak bardzo blisko jej dawnego życia. Przez minutę Rachel codziennie obserwuje jeden z nich.

,,Codziennie powtarzam sobie "nie patrz" i codziennie patrzę. Nie mogę się powstrzymać, chociaż nie ma tam nic, co chciałabym zobaczyć, chociaż wszystko, co widzę, boli mnie i rani."

Czy obserwuje swój dawny dom i ukochanego? Nie, patrzy na obcych ludzi. Myśli, że wiodą idealne życie bez zmartwień, ale czy może się bardziej mylić? Nadaje im imiona i wymyśla ich historię.

Pewnego dnia widzi niecodzienny widok. Obok jej ulubionej postaci nie widzi jej stałego towarzysza tylko zupełnie kogoś innego i patrzy na akcję po której zaczyna nienawidzić kobiety. Która znika. Od tego dnia życie Rachel się zmienia. Nabiera rozpędu tak jak pędzący pociąg.

,,Ludzie, z którymi coś nas kiedyś łączyło, nie pozwalają nam odejść i żebyśmy nie wiem, jak bardzo próbowali, nie wyplączemy się z tego, nie uwolnimy.Może po pewnym czasie przestajemy po prostu próbować."

Porywająca? Może trochę. Idealna? W żadnym wypadku. Nie żałuję, że ją przeczytałam. Na swój sposób jest bardzo dobra. Może dzięki niej ludzie zaczną więcej czytać. Jest dobrze przemyślana. Jednak porównując do niej książki Kinga czy choćby Mroza, widać, że nie jest to wybitne arcydzieło.

Kryminał. Pomysł na historię pospolity, przewidywalny. Wartość książki? Napisana jako relacje bezpośrednie trzech kobiet. Bo to rzadko spotykane. I tylko tyle.

Dla mnie rozczarowanie.

Dziewczyna z pociągu – twarze przemykające za oknem

Z debiutami bywa różnie, są takie, które zrażają nas do kolejnych książek autora oraz te, które sprawiają, że z utęsknieniem wypatrujemy kolejnych pozycji opublikowanych pod tym samym nazwiskiem. Do której grupy zalicza się „Dziewczyna z pociągu” Pauli Hawkins? Czy pochlebne opinie odnajdują swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości? Zapraszam do lektury recenzji. Przekonajcie się jaki widok czeka na was zza okna pędzącego pociągu.

Codziennie ta sama trasa, wśród turkotu kół pociąg sunie wzdłuż szeregu domów. Jeden z nich jest szczególnie ważny, Rachel obserwuje jego mieszkańców wyobrażając sobie ich idealne życie, wymyśla im imiona, pracę, tworzy ich historie, aż do czasu gdy za sprawą splotu wydarzeń ma szansę naprawdę stać się częścią ich świata. Czy zwykła obserwatorka, nieposiadająca własnego życia, może odnaleźć się mieszając w cudze? Jaką rolę odegra tytułowa dziewczyna z pociągu? Czy fantazje odnajdą swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości? A może z pozoru zwykła rozrywka dla zabicia czasu zmieni się w obsesję, której konsekwencje trudno przewidzieć? Gdzie wśród półprawd, iluzji i kłamstw kryje się prawdziwa wersja wydarzeń?

Liczba bohaterów występujących w historii nie jest zbyt wielka, jednak każda z występujących tutaj osób pełni ważną rolę i znacząco wpływa na losy innych. Na pierwszy plan niewadliwie wysuwa się Rachel, tytułowa dziewczyna z pociągu. Porzucona przez swojego byłego męża Toma na rzecz kochanki i obecnej partnerki Anny, kobieta stoczyła się na samo dno, bezrobotna alkoholiczka, której dnie mijają na podróżach pociągiem i obserwacji pewnego domu i zamieszkującej ją rodziny. Z jednej strony jest to osoba godna pożałowania i współczucia, z drugiej nie raz zaskakuje czytelnika swoim uporem graniczącym z obsesją. Aż do ostatnich stron trudno stwierdzić jakie są jej prawdziwe motywy i rola w bieżących wydarzeniach. Anna pomimo iż skradła życie Rachel zastępując jej miejsce, nie ma z tego powodu wyrzutów sumienia, a wręcz przeciwnie cieszy się miłością swojego męża oraz poświęca czas trosce nad ich córeczką. Mimo to nie jest to postać pozbawiona wad, targana lękami przed powrotem rywalki i obawiająca się o swoje dziecko wydaje się bardzo determinowana by usunąć wszystkie ślady Rachel z życia swojej rodziny. Megan, kobieta obserwowana przez główną bohaterkę, pomimo z pozoru idealnego życia również skrywa głęboko swoje lęki i tajemnice nie ukazując światu swojego prawdziwego oblicza.

Kobiety wiodą w książce pierwszorzędną rolę, choć nie zabraknie również interesujących męskich postaci. Tom oraz Scott – mąż Megan, pełnią w powieści równie ważną rolę, wielokrotnie determinując zachowania bliskich ich sercu kobiet. Obserwując losy bohaterów, poznamy wiele złożonych charakterów i widać, że każda postać jest starannie przemyślana. Są to zwykli ludzie, których losy nie potoczyły się tak jakby tego chcieli. Popełniają błędy, pozwalają się ponosić emocjom i choć nie budzą sympatii, trudno nie śledzić ich losów z przejęciem.

A skoro mowa już była o bohaterach książki, za ich sprawą tytuł ten wyróżnia również jeden warty uwagi element, mianowicie narracja. Rozgrywające wydarzenia obserwujemy z perspektywy trzech kobiet – Rachel, Megan i Anny. Każda przedstawia inny punkt widzenia, inaczej postrzega dane wydarzenia i znajduje dla nich inne wyjaśnienie, co potęguje dezorientację czytelnika i utrzymuje w ciągłej niepewności nad tym, co tak naprawdę się wydarzyło i kto jest temu winny. Dla mnie był to ogromny plus, czyniący lekturę bardziej emocjonującą. Zabieg ten pokazuje również iż ludzie rzadko kiedy są tacy jakimi ich postrzegamy na co dzień, a rzeczywisty charakter danej osoby znacznie odbiega od naszych wyobrażeń i opinii.

Polskie wydanie „Dziewczyny z pociągu” prezentuje się bardzo dobrze, utrzymana w ciemnych kolorach z minimalistyczną ilustracją rozmazanego pociągu przykuwa uwagę i pobudza wyobraźnię. Okładka ze skrzydełkami skrywa w sobie dodatkowo krótki opis fabuły, informacje o autorce i pochlebne opinie. Papier jest dobrej jakości i nie ma obawy, że całość może ulec uszkodzeniu. Także spokojnie możecie zabrać ze sobą książkę w podróż np. pociągiem – z pewnością doda to uroku lekturze.

Książka była dla mnie wyjątkowo pozytywnym zaskoczeniem. Zazwyczaj słysząc wiele pochlebnych opinii na temat danej pozycji, gdy sama zabieram się za jej lekturę doznaję sporego rozczarowania, gdyż nie sprostuje ona wysokim wymaganiom wywołanych zapewnieniom iż jest to tytuł wyjątkowy. W przypadku „Dziewczyny z pociągu” zamiast rozczarowania czekało mnie nieustannie rosnące podczas lektury napięcie. Dopracowani, starannie wykreowani bohaterowie, ich wzajemnie przeplatające się losy i z pozoru szara, nudna egzystencja, przepełniona problemami jakich wiele, a mimo to historia nie raz zaskakuje i wstrząsa czytelnikiem. Niezwykły debiut, warty przeczytania. Z niecierpliwością będę wypatrywać kolejnych pozycji Pauli Hawkins licząc na podobne doznania.

Ocena: 8,5/10

Z książką Paulą Hawkins jak z lodami cytrynowymi - jedni kochają, inni nienawidzą. Z mojego punktu widzenia jest to książka, która może nie jest thrillerem, jak usilnie próbowano ją promować, ale na pewno ma w sobie pewien walor psychologiczny. Mimo że praktycznie zawsze udaje mi się rozpracować zagadkę po parudziesięciu stronach, tutaj siedziałam bezradna - by pod koniec przeżyć prawdziwe "O... rany...". Przyznaję, że książkę czytałam na jednym z nudniejszych wykładów - i po jego zakończeniu, gdy do końca zostało mi jeszcze 15 stron, z uśmiechem na twarzy powiadomiłam koleżanki, że odezwę się do nich dopiero za moment, po czym dokończyłam lekturę. Wiem, że wielu osobom się nie podoba - cóż, ich strata. Ja dalej uważam, że jest naprawdę dobra.

Genialna książka! Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Czyta się lekko i szybko,nie można się oderwać. A zakończenie zaskakujące! Polecam! 💚

Po wielu przeczytanych opiniach, jaka to super książka i w ogóle, wreszcie sama się za nią zabrałam. Masakra... Przeczytałam ze 20 kartek i prawie usnęłam. Dalej nie czytam, napisana w takim stylu, którego akurat nie lubię. Nudna jak flaki z olejem - puszczam dalej w obieg - może komuś się spodoba. Tak się zastanawiam co w niej takiego, że stała się fenomenem na skalę światową... Jedna z tych książek, które od początku mnie nie wciągają. Blee

Genialna książka! Po Przeczytaniu połowy nie mogłam doczekać się aż wrócę z pracy do domu i dokończę czytać. Po skończeniu miałam niedosyt, chciałam przeczytać ją jeszcze raz, od nowa przeżyć to samo. Zakończenie było dla mnie sporą zagadką. Trzyma w napięciu, chwilami smuci szczególnie czytając Megan w ostatnich stronach.

Książka warta polecenia! Czytając już pierwsze strony zapomina się o tym co dzieje się w świecie rzeczywistym! Pełna wrażeń i napięcia! Jak zacznie się czytać, nie można już przestać! POLECAM :)

Pozycję, którą dzisiaj Tobie przedstawię to "Dziewczyna z pociągu"🚆🚂, którą napisała Paula Hawkins.

Szumne zapowiedzi, optymistyczne opinie „Dziewczyny z pociągu”. Trzeba jak najszybciej przeczytać a później obejrzeć film. Okazuje się, że jej książka jest jak pociąg. Tyle, że nie taki, który pędzi jak torpeda, na złamanie karku. To pociąg rodem z PKP, który toczy się od stacji do stacji, leniwie i ociężale, a miarowy stukot kół działa na jego pasażera niczym usypiacz. To taki pociąg, o którym szybko będziemy chcieli zapomnieć, bo przecież obiecywano, że zawiezie nas na wspaniałe wakacje, a ON jechał i jechał… a kiedy dowiózł nas wreszcie na stację końcową, stwierdziliśmy, że zostaliśmy przywiezieni kolejny raz w to samo miejsce. Przychodzi mi do głowy jeszcze jedno porównanie: wybieramy się do kina na ekscytujący i bardzo wyczekiwany film. Zasiadamy na swoim miejscu i niecierpliwie oczekujemy na rozpoczęcie projekcji. Pojawia się obraz, 3 … 2… 1 - start i… rozpoczynają się obrady sejmu. Jakoś nie zrobiła na mnie ta książka wrażenia ciągła jazda pociągiem i nadużywanie alkoholu, tym zajmuje się główna bohaterka. Do filmu nie zrobiłam nawet podejścia a lubię obejrzeć film po lekturze książki, tutaj jakoś nie bardzo. Może kiedyś nabiorę siły aby jednak ten krok wykonać 🤨

zapraszam na mój profil książkowy: [Adres usunięty]

Wielkie rozczarowanie. Dawno żadna książka tak mnie nie znudziła, w połowie przerwałam czytanie.

Tajemnicza, kontrowersyjna, interesująca.

O tej książce usłyszałam od koleżanki, której zupełnie się nie podobało. Hm, muszę to przeczytać, pomyślałam. Czym prędzej pobiegłam do księgarni i zakupiłam jeden z egzemplarzy. Nie czytałam wielu kryminałów, tym bardziej thrillerów. Taka książka była dla mnie nowością. Czytałam wiele recenzji, dużo osób mówiło, że nudna, przewidywalna. A ja jestem innego zdania.

Do thrillerów raczej się nie zalicza, chociaż można było odczuć dreszczyk grozy. Myślałam, że będzie to typowy kryminał, w którym przeczytawszy połowę, będzie można stwierdzić, kto jest naszym X. Niestety do ostatnich stron nie umiałam połączyć w jedną całość wskazówek przekazywanych dyskretnie przez autorkę. Historia Rachel z początku wydawała mi się mieć problemy psychologiczne, a jednak nie. Alkoholiczna, rozwódka, przegrana. Udało jej się rozwiązać zagadkę.

Zakończenie fenomenalne, zupełnie nieprzewidywalne, po prostu genialne! Paula Hawkins stworzyła naprawdę dobrą powieść. Te postaci, tak dopracowane, barwne... Miód na moje serce.

„Dziewczyna z pociągu” to thriller, który porwał samego mistrza grozy, Stephena Kinga. Ceniona przeze mnie autorka Tess Gerritsen również była oczarowana twórczością Pauli Hawkins. Wszystkie pozytywne recenzje zebrane ze granicą, doskonała promocja i zakupienie praw filmowych do tej powieści przez DreamWorks sprawiły, że nie mogłam przejść obok niej obojętnie. Bestseller w tak wielu krajach? Coś musi w tym być, prawda?

Rachel to młoda kobieta, która codziennie rano dojeżdża do pracy pociągiem. Pociąg zawsze zatrzymuje się na parę minut przed tym samym semaforem, a nawykiem Rachel jest obserwacja domków widocznych z pociągu. Dzień w dzień ta sama trasa, te same widoki i Ci sami ludzie. Na granicach jej wyobraźni tworzą się historie odnośnie tych, których widzi przez okno. Wszystko zmienia się w chwili, gdy któregoś ranka staje się przypadkowo świadkiem pewnego zdarzenia, które całkowicie zaburza jej idealną wizję życia mieszkańców domu numer piętnaście. Teraz Rachel będzie miała okazję poznać prawdę o rodzinie, którą od dawna obserwowała. A oni przekonają się, że jest kimś więcej niż zwykłą dziewczyną z pociągu…

Fabuła „Dziewczyny z pociągu” jest na pierwszy rzut oka nieskomplikowana, ale już od samego początku owiana nutką tajemnicy. Pierwsze strony tej powieści dają nam znakomity wstęp do gęstej atmosfery i wciągającej historii, która potrafi trzymać czytelnika w napięciu aż do samego końca. Paula Hawkins zadbała o stworzenie odpowiedniego klimatu, który sprawia, że książka całkowicie nas omamia i nie zwracamy uwagi na upływ czasu. Rozwój wydarzeń jest sam z siebie chronologiczny, ale gdyby pojawiły się ewentualne problemy w zrozumieniu akcji, każdy rozdział opatrzony jest datą i godziną. Jest to właściwie dosyć istotne, bowiem Rachel nie jest jedyną osobą, z której perspektywy poznajemy ową historię.

Co ciekawe, autorka stworzyła bardzo życiowych i realistycznych bohaterów. Młoda Rachel mogłaby właściwie zostać nazwana antybohaterką, bowiem jest kobietą, która nie wzbudza z czytelniku zbyt wielu pozytywnych emocji. To osoba zniszczona życiem, która nie potrafi sobie poradzić z przeszłością. Zagubiona, porzucona i zaniedbana, a mimo wszystko została główną bohaterką tej książki – to z pewnością dodało jej realizmu i sprawiło, że poza thrillerem psychologicznym otrzymujemy tutaj również pewną dawkę dramatu. Każda z pozostałych postaci jest doskonale wykreowana i gołym okiem możemy zobaczyć cechy charakterystyczne każdej z nich. Czy z łatwością można wejść w skórę któregoś z bohaterów? Oczywiście, że tak – wszystko zależy od tego, jaką osobą jest czytelnik i jaką ma za sobą przeszłość. Najlepiej poznajemy oczywiście Rachel, ale niestety, mojej sympatii nie zyskała – nie uważam tego za wadę tej książki, bowiem jej postać idealnie pasowała mi do całości, ale jest to raczej typ człowieka, za którym nie przepadam.

Styl pani Hawkins jest przystępny i bardzo przyjemny w odbiorze. Mimo że tematyka poruszana w tej powieści nie należy do najłatwiejszych, bowiem pojawiają się tutaj elementy takie jak przemoc, alkohol, zdrada, rozpacz, porażki życiowe i morderstwo, ale przyznaję, że naprawdę doskonale czytało mi się tę książkę, już od pierwszej strony. Nie jest to ten typ literatury, w którym możemy się spodziewać pędzącej niczym wiatr akcji, jednak każda sytuacja rozgrywająca się na stronach tej powieści odgrywa istotną rolę w całości. Nic nie dzieje się bez przyczyny, a znużenie tak czy siak nam nie grozi, bowiem autorka doskonale potrafi rozbudzać naszą ciekawość. Dzieje się tutaj sporo, ale podczas czytania pojawia się całe mnóstwo pytań i tajemnic, a rozwiązanie przychodzi dopiero na sam koniec i jest naprawdę zaskakujące!

Czy „Dziewczyna z pociągu” zasłużyła na miano takiego bestsellera? Przyznam, że czytałam lepsze powieści tego typu, które trafiły do grona moich ulubionych książek, ale dzieło pani Hawkins również przypadło mi do gustu, chociaż w nieco mniejszym stopniu. Książka jest dobrze skonstruowana, fabuła przemyślana i wciągająca, a bohaterowie jak żywi. To pozycja warta przeczytania, z pewnością nie należy do banalnych opowieści, na które czytelnik pozostaje obojętny. Ma swój niepowtarzalny klimat i naprawdę dobrze spędziłam z nią czas. Polecam!

W mojej opinii "Dzieczyna z pociągu", to naprawdę ciekawa książka. Może nie rozgrywa się w niej zbyt wiele akcji, bo praktycznie jej większa część dzieje się w jadącym pociągu i w głowie głównej bohaterki, ale mimo to autorce udało się zaciekawić czytelnika fabułą i wciągnąć go w mroczne zakamarki umysłów głównych bohaterów. Zakończenie również jak najbardziej ma plus. Książkę przeczytałam jednym tchem, więc polecam po nią sięgnąć.

Niesamowita książka. Wszystko leży odłogiem, a ja czytam i czytam. Przeczytałam przez cały dzień, nie mogłam przestać. Bardzo ciekawie napisana, wciągająca książka od początku do końca.

Super ksiazka, od początku wciaga, trzyma w napieciu do konca.

Moim zdaniem książka jest od samego poczatku nudna, myslalam ze sie rozkreci ale jakos mnie nie urzekła ;)

Sięgając po „Dziewczynę z pociągu” nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Szumne kampanie reklamowe i masa pozytywnych komentarzy wbrew pozorom wcale mnie nie zachęcały do jej przeczytania. Można by rzec nawet, że było wręcz odwrotnie, bo przecież na tych hucznie polecanych bestsellerach już nie raz się zawiodłam. W końcu jednak się przełamałam i postanowiłam ją przeczytać. Czy to była dobra decyzja? Szczerze powiedziawszy nie wiem, bo kiedy miałabym ocenić „Dziewczynę z pociągu” tylko ze względu na bohaterów to zdecydowanie powiedziałabym tej książce trzy razy „nie” i zapomniała o niej czym prędzej. Dlaczego? Ponieważ dawno nie spotkałam się tak z nijakimi oraz irytującymi postaciami. Ba! Nawet nie jestem pewna czy w ogóle mi się to zdarzyło! Tymczasem tutaj od początku miałam ogromną ochotę udusić główną bohaterkę, która była dla mnie po prostu żałosna.

Jeśli jednak miałabym tą książkę ocenić pod względem samej akcji to moja ocena byłaby już lepsza, gdyż była nawet ciekawa i rozwijała się w sposób dość dynamiczny. Widać było, że Paula Hawkins miała fajny pomysł na fabułę, choć wykonanie pozostawiło wiele do życzenia.

"Dziewczyna z pociągu” to jedna z tych książek, której zadaniem jest umilić czas czytelnikowi, choć po przeczytaniu szybko się o niej zapomina.

Aleksandra

Ciężko mi to jako feministce pisać, ale naprawdę istnieje coś takiego jak "babskie pisanie" - rozwlekłe, z mnogością niepotrzebnych opisów, bez zaufania do inteligencji czytelnika. Może to błąd początkującej pisarki, może to wina polskiego tłumaczenia, ale ta książka jest drażniąco pretensjonalna. Od połowy książki już wiadomo, co i jak, a czytelnik musi przebrnąć przez resztę stron mając akcję rozwijającą się jak w amerykańskim filmie sensacyjnym klasy B, w nadziei, że może jednak nie, że może jednak coś będzie zaskakującego. I kończy z tym poczuciem "Naprawdę, naprawdę to?!" U mnie się nawet nie sprawdziła jako lektura na plaży.

Książka bardzo nudna i przewidywalna. Przeczytałam około 50 stron, gdyby nie audiobook to jestem pewna, że bym jej nie skończyła. Mniej więcej na dwusetnej stronie już wiedziałam jakie będzie zakończenie. Nie polecam.

ŻYĆ CUDZYM ŻYCIEM

Nie lubię sięgać po bestsellery wtedy, gdy jest o nich głośno. Wolę trochę odczekać i na spokojnie sięgnąć po tytuł, który mnie interesuje. Chodzi o to, że nie chcę, aby cudze opinie zaważyły na moim własnym osądzie. Dlatego, kiedy emocje opadają, biorę do ręki książkę, na którą od dłuższego czasu miałam ochotę. Dokładnie tak samo zrobiłam w przypadku „Dziewczyny z pociągu”, a ten bestseller nie zawiódł mnie ani trochę.

Główną bohaterką i narratorką powieści jest Rachel Watson. Rachel codziennie jeździ pociągiem z Londynu do Ashbury, ale wcale nie w celu dotarcia do pracy. Rachel bowiem jakiś czas temu została zwolniona, nie umie jednak przyznać się do tego przyjaciółce, u której mieszka. Dlatego jeździ tam i z powrotem. Udając, że jej podróż ma jakiś cel, że tak jak inni pasażerowie jedzie do pracy, rodziny, lekarza lub znajomych. W rzeczywistości jednak siedzi z puszką dżinu na swoim miejscu i z nosem przyklejonym do szyby obserwuje mijane po drodze domy w Witney. Interesują ją szczególnie dwa. W jednym mieszkają Jess i Jason – tak nazwała ich w swojej wyobraźni. Idealna para, kochająca się i wspierająca w trudach życia. Rachel wymyśliła całe ich życie i lubi patrzeć przez cienką taflę szyby na ich szczęście. Drugi dom, w kierunku którego zerka, choć nie chce, zamieszkują ludzie, których zna i to bardzo dobrze. W tym domu bowiem mieszkają jej były mąż, Tom, którego ciągle kocha, oraz jego nowa żona Anna i ich kilkumiesięczna córeczka. To ten sam dom, w którym Rachel mieszkała razem z Tomem. Rachel nienawidzi się za to, ale nie potrafi nie patrzeć w stronę tego drugiego domu. Pokusa jest równie silna, jak przy domu, w którym mieszkają Jess i Jason. Rachel żyje cudzym życiem. Życiem ludzi, którymi chciałaby być. Kiedy więc pewnego dnia z okna pociągu dostrzega Jess siedzącą na swoim tarasie i całującą obcego mężczyznę, jej wyobrażenie o idealnym związku dwojga kochających się ludzi, pryska, a ona sama zostaje z niczym. A właściwie z bólem, który wraca do niej ponownie. Znów czuje się jak przed laty, gdy odkryła, że Tom ją zdradza.

Choć Rachel jest główną bohaterką powieści, znajdziemy tutaj też narrację dwóch innych kobiet – Megan, bo tak w rzeczywistości ma na imię Jess, oraz Anny, nowej żony Toma. Każda z nich jest zupełnie inna. Megan – wystraszona, z problemami, z którymi nie umie sobie poradzić, a radzi sobie źle, znajdując pocieszenie w kolejnych męskich ramionach; Anna – pragnąca chronić swoją rodzinę przed Rachel, która nie potrafi dać im spokoju, zwłaszcza pod wpływem alkoholu, oraz przekonana o swojej wartości i wyższości, wie że jest milion razy lepsza od ex swojego męża.

Rachel ma ogromny problem z alkoholem. Tak duży, że często nie pamięta tego, co wydarzyło się, gdy była pijana. Tak też było pewnej sobotniej nocy, gdy zaginęła Megan Hipwell. Kobieta ma tylko niejasne przeczucie, że stało się coś złego, ale nie potrafi przywołać całej sceny w pamięci. Kiedy Megan ginie, a Scott, bo tak w rzeczywistości ma na imię Jason, zostaje oskarżony o zamordowanie własnej żony, Rachel czuje, że musi i chce mu pomóc. Nie wierzy w pomówienia, tym bardziej, że wie, iż Megan miała romans. Kiedy składa zeznania na policji, nie wszystko wychodzi tak, jak zaplanowała, postanawia więc spotkać się osobiście ze Scottem.

Od tego czasu wszystko się zmienia. W jej życiu, bo w końcu ma jakiś cel, ale też w życiu Scotta, Toma i Anny. Kto skrywa więcej tajemnic? Czy Rachel zdoła przypomnieć sobie zdarzenia z tamtej feralnej nocy? I wreszcie, kto zabił Megan? Czy podejrzana jest jedna osoba, czy może więcej?

„Dziewczyna z pociągu” Pauli Hawkins to wciągający, pełen napięcia thriller. To też historia o nieszczęściu i złudnym poczuciu stabilizacji i bezpieczeństwa. Autorka pokazuje emocje i psychikę każdego bohatera tak, że ma się wrażenie, że zna się ich osobiście. Rozbiera ich na czynniki pierwsze i nie pozostawia żadnych złudzeń – każdy z nich ma swoje grzeszki. Pytaniem jest tylko, czy zło, które się w nich czai pożarło już ich dusze, czy jeszcze walczą ze swoją ciemnością. W kreacji bohaterów Paula Hawkins przypomina mi Stiega Larssona. On również w swoim „Millenium” obdarł swoich bohaterów ze wszystkich złudzeń. Nic dziwnego, że zarówno trylogia Larssona, jak i powieść Hawkins, stały się światowymi bestsellerami.

[Adres usunięty]

Kupilam ta książkę bo wszedzie o niej. Nigdy nie czytałam tak nudnej ksiazki, walczyłam o każda stronę,, zmarnowane 75 str czasu,, dalej nie dałam rady. Ksiazka przereklamowana

Dziewczyna z pociągu to pokręcony thriller psychologiczny, który trzyma w napięciu przez całą lekturę. Główna bohaterka, Rachel, jest alkoholiczką przechodzącą ciężki okres w życiu. Mąż ją zostawił dla innej zaraz po tym jak wpadła w depresję, nie może mieć dzieci, zaczęła pić, przez co wyrzucili ją z pracy. Pomieszkuje u swojej przyjaciółki, Cathy, jednak i ona jest już na granicy wytrzymałości. Stara się pomóc Rach wyjść z nałogu, jednak nic nie skutkuje. Dziewczyna, ze wstydu przed przyznaniem się do porażki, codziennie rano jeździ pociągiem, mówiąc przyjaciółce, że wychodzi do pracy.Tak naprawdę jeździ bez celu. Zawsze gdy dojeżdża do swojej byłej dzielnicy, mija pewien dom. To właśnie z jego lokatorami układa sobie bajeczną historię o szczęśliwym małżeństwie. Jednak co się stanie, gdy okaże się, że wszystko tak naprawdę jest fikcją, a życie jakie wiodą nie ma nic wspólnego z sielanką jaką sobie wyobraziła? Co się stanie, gdy główna bohaterka jej historii nagle zniknie bez śladu? Kto będzie głównym podejrzanym i co Rachel robiła tam w dzień jej zniknięcia? Czy odzyska pamięć utraconą przez zbyt dużą ilość alkoholu, by móc pomóc policji w poszukiwaniach?

Widziałam mnóstwo złych opinii o tej książce i naprawdę nie wiem skąd one się wzięły. Pewnie jest to tylko kwestia gustu, nie talentu autorki. Choć historia przedstawiona na kartkach "Dziewczyny z pociągu" jest chaotyczna, to i tak czyta się ją szybko i zrozumiale. Może nie jest to spójne, jednak wciąga niebywale. Nie pamiętam, kiedy byłam aż tak zestresowana, zdezorientowana, pełna napięcia i obawy przy lekturze. Choć do żadnego z bohaterów nie przywiązałam zbyt dużej wagi, to jednak samo to, że skupiłam się głównie na akcji powinno dać do zrozumiała, że wątki tam wprowadzone, te zamieszania sprawiają tylko, że nie sposób się oderwać. Lubię książki, w których już od początku wiem kto zawinił i nagle bach, jeden zły trop, później naprowadzenie na inny i znowu bach, kolejna pomyłka. Takie są najlepsze! Nigdy nie wiadomo czego się spodziewać. Dopiero na ostatnich kartkach dowiedziałam się prawdy i byłam w takim szoku, że nie mogłam zacząć innej książki. Polecam, naprawdę polecam!

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]

Bohaterów w tej książce jest mnóstwo. O dziwo każdy jest genialnie wykreowany i ma ciekawą osobowość. Poznajemy Rachel - główną bohaterkę. Jest to kobieta, która codziennie jeździ tym samych pociągiem do domniemanej pracy. Mieszka u przyjaciółki i ma problemy z alkoholem. Jest również Tom - były mąż Rachel i jego żona Anna. Poznając Toma widzimy, że stara się pomagać byłej żonie, ale w zamian za to chcę, alby Rachel zostawiła jego rodzinę w spokoju. Anna boi się głównej bohaterki i uważa, że jest ona chora psychicznie.

Rozdziały są bardzo ciekawie zaplanowane. Wiemy kiedy akcja się toczy, ponieważ jest zapisana data i pora dnia, co ułatwia rozeznanie się w czasie. W każdym z rozdziałów dowiadujemy się czegoś nowego, poznajemy nowe postacie i nowych podejrzanych.

Zapraszam na całą recenzję tutaj:

[Adres usunięty]

super książka fajnie się czyta wciągająca Rachel ciekawa postać nie idealnej kobiety :) na pewno sięgnę po następną książkę tej autorki czekam z niecierpliwością...

Rachel żyje życiem innych ludzi, a dokładnie dwójki ludzi, których widuje codziennie z okien swojego pociągu. Są dla niej idealną parą, Jasonem i Jess, jak nazywa ich w myślach. Mają piękny dom, zagraniczne podróże i siebie nawzajem. Pewnego dnia iluzja jednak znika - Jess zdaje się mieć kochanka, a na drugi dzień media podają wiadomość o jej zaginięciu.

Książka Pauli Hawkins to wyzwanie dla racjonalnego umysłu. Mamy w niej wydarzenia z punktu widzenia trzech różnych kobiet: Rachel, Anny i Megan. Każda relacja przepełniona jest obawami i domysłami, więc trudno wypracować sobie konkretny pogląd na sytuację.

Niestety mimo licznych prób by w czytelniku spotęgować napięcie, powieść wypada zwyczajne. W pewnym momencie byłam wręcz zmęczona tymi wybiegami. W teorii całość ma być ciekawa, książka zbiera pozytywne opinie, ale do mrożącego krew w żyłach thrillera Dziewczynie jest jeszcze daleko.

Nie wiem skąd taki boom wokół tytułu. Powieść okrzyknięta hitem i górująca na listach bestsellerów dla mnie okazała się być jedynie poprawna. Szkoda, oczekiwania miałam bardzo duże.

"The best of the best" "Najszybciej sprzedający się debiut ..." "Musisz to przeczytać".

Nie wiem co mają na myśli osoby wypowiadające te słowa.

Niestety ja po przebrnięciu przez ten "bestseller" dołączam do grona niezadowolonych. Mimo iż z dużym sceptycyzmem podeszłam do tej pozycji, to nie spodziewałam się, że będzie aż tak źle.

Książkę czyta się ciężko, jest nudna i nijaka! Niestety nie polecam.