Dziedziczka z Moczarowisk

Niesamowity klimat powieści, który mocno mnie wciągnął w swoje sidła. Jestem jak najbardziej na tak. Pałac w Moczarowiskach to niezwykle magiczne miejsce - tak ja to sobie ułożyłam w mojej głowie, gdzie dzieją się najróżniejsze rzeczy. Opowieść ma swój niezwykły klimat, który sprawił, że najchętniej przeczytałabym książkę jednym ciągiem, ale nie było mi to dane, bo trzeba było się wyspać. Na szczęście na następny dzień od nowa wzięłam się za czytanie i byłam nawet zdumiona tym, że tak szybko dobiłam do końca. Bardzo mi się książka podoba i muszę jej przyznać tym samym bardzo wysoką ocenę za całokształt.

„DZIEDZICZKA Z MOCZAROWISK”

Maria Ulatowska Jacek Skowroński Wydawnictwo Prószyński i S-ka

Nie miała czasu szukać miłości, ale skoro ta sama nadeszła – to się temu poddała. Tylko czy warto? Czy ta osoba ma wobec niej czyste zamiary?

Nika została spadkobierczynią pałacu w Moczarowiskach. Nie spodziewała się tego. Prawowity wnuk poprzedniego właściciela został wydziedziczony. Dlaczego? Co takiego nawywijał? Władysław Moczarowski nie może pogodzić się z decyzją dziadka. Za wszelką cenę próbuje przejąć pałac. Knuje intrygę wymierzoną prosto w Nikę. Czy ona się ogarnie i w porę dostrzeże zbliżające się niebezpieczeństwo?

Leokadia czując pismo nosem postanawia działać. Do pałacu sprowadza swoich przyjaciół, którzy spróbują pomóc. Czy w porę uratują sytuację? A może to Nika przejrzy na oczy? Czy Władysław podda się miłości i zapomni o swoim planie? O tym musicie dowiedzieć się sami czytając książkę „Dziedziczka z Moczarowisk”.

Klimatyczna historia, która wciągnęła mnie od samego początku. Dobrze budowane intrygi sprawiają, że robi się ciekawie. Znakomita akcja ratunkowa Leokadii. Nika ma wielu przyjaciół, chociaż nie wszyscy są tego warci.

Świetna fabuła, dobra akcja, znakomite sceny, oryginalni bohaterowie sprawiają, że powieść wciąga. Można się pośmiać i popłakać jednocześnie. Są sceny wesołe i smutne.

Chętnie za jakiś czas ponownie po nią sięgnę. Historia, która na długo pozostaje w pamięci. Czytając tą powieść miałam wrażenie, że znajduję się w pałacu w Moczarowiskach.

Chętnie polecam „Dziedziczkę z Moczarowisk” wszystkim osobą lubiącym powieści obyczajowe z dobrą dawką humoru.

Niesamowity duet Maria Ulatowska i Jacek Skowroński. Wielkie brawa za tą powieść. Stworzyliście coś niesamowitego.

Nie możecie przegapić tego tytułu.

„Dziedziczka z Moczarowisk” jest drugim tomem z serii „Pałac w Moczarowiskach”. Przyznam szczerze, że jeszcze nie czytałam pierwszej części „Pałac w Moczarowiskach”. Mam nadzieję, że to nadrobię.

Książka, która czyta się z wielką przyjemnością, powoli się nią delektując. Historia jest lekka, bardzo przyjemna, niesie ze sobą bardzo ciekawe tajemnice. Czytając ją, miałam ochotę się spakować i pojechać do tego pałacu w Moczarowiskach. Strasznie lubię takie klimaty pałacowe, nieco arystokratyczne. Mają one w sobie coś takiego, co zawsze podbija moje serce. Mam wiele takich książek w swoim domu i opowieść o Nice jest kolejną pozycją, którą po przeczytaniu z dumą odłożyłam na półkę. Nie znałam do tej pory tych autorów, ale już wiem, że na historii przez nich opowiedzianej, nie zawiodłam się.

To, co od razu ujmuje od pierwszych akapitów, to wysmakowany styl pisarski autorów, którzy przywiązują dużą uwagę do ładnego i niemal malarskiego sposobu snucia opowieści. Pani Marii Ulatowskiej i panu Jackowi Skowrońskiemu udało się oddać klimat panujący w pałacu i zróżnicować charaktery stworzonych postaci tak, że nie mamy problemów z ich rozróżnieniem. Ich sposób opisywania dziejących się wydarzeń jest dziś rzadko spotykany i przywołuje na myśl klasyczne romanse retro, w których nie brakuje intryg, tajemnic, zawiłych relacji i lekkiego humoru. Całość opowiedziana jest wysmakowanym językiem literackim, który czyta się z przyjemnością.

Recenzja w całości na Oaza Recenzji