Dziecioodporna

"Zaczynasz zdawać sobie sprawę, że nic nie jest doskonałe, że istnieje coś takiego jak kompromisy i poświęcenia."

Powieści Emily Giffin mają w sobie magnetyczną siłę przyciągania, mocno odwołują się do sercowych rozterek, poruszają przy tym ważne, trudne i kontrowersyjne tematy, potrzebujące zrozumienia i naświetlenia pewnych ich aspektów. Bardzo łatwo zatracić się w tych książkach, napisane lekkim i naturalnym stylem, przesycone wzruszeniem, dające spojrzenie na losy bohaterów z różnych perspektyw, odnoszące się do problemów, zmagań, wahań, błędnych decyzji i ich konsekwencji. Dotykają najbardziej wrażliwej części duszy kobiety, zmagającej się z silnymi emocjami i złożonymi rozterkami. Czujemy sympatyczną nić porozumienia z powieściowymi postaciami, stają się nam bliskie, są barwne i intrygujące. Jakże często ich życie przypomina nasze bolesne lub radosne doświadczenia.

Przyjemne zaczytanie w lekturze zapewniającej świetną rozrywkę i skłaniającej do wielu przemyśleń. W książce "Dziecioodporna", wiodącą rolę odgrywa poszukiwanie odpowiedzi na pytanie, czy można czuć się dowartościowanym i spełnionym bez dziecka? Wiele osób z różnych względów nie decyduje się na powiększenie rodziny, jednak nie powinno się ich oceniać przez pryzmat własnych wartości, pragnień i marzeń. Niektórzy nie potrafią zrozumieć i zaakceptować decyzję o nieposiadaniu potomka, wydaje im się to dziwne i nienaturalne, wbrew biologicznym uwarunkowaniom. Lecz to nie upoważnia do krytyki, narzucania ogólnie przyjętych standardów, namawiania na siłę, podważania decyzji, ciągłego dopytywania się i drążenia tematu. Wysuwanie argumentów egoizmu, samolubstwa i wygodnictwa, to także objaw nietolerancji. Każdy z nas ma prawo do życia na własnych warunkach, uwzględniających indywidualną hierarchię ważności i postrzegania przeznaczenia.

Claudia, główna bohaterka powieści, robi dużą karierę redaktorki w wydawnictwie, żyje w szczęśliwym i spełnionym małżeństwie. W końcu odnalazła mężczyznę swoich marzeń, inteligentnego i ambitnego architekta, serdecznego i wrażliwego, tak jak ona nieczującego potrzeby posiadania dzieci. Małżeństwo wiele podróżuje, realizuje się zawodowo, dysponuje mnóstwem czasu na spotkania w gronie przyjaciół, spontaniczne wyjazdy, wycieczki, wyjścia do kina, teatru czy restauracji. W pewnym momencie kobieta zauważa subtelne, lecz mocno znaczące, zmiany w jej relacjach z mężem, któremu coraz bardziej zaczyna podobać się idea zostania ojcem. Czy ich małżeństwo przetrwa próbę, przed jaką postawili się wzajemnie? Czy dziecko powinno stać się swego rodzaju kartą przetargową lub sposobem na zachowanie u boku najukochańszego mężczyzny? Czy Ben ma prawo żądać od Claudii zostania matką, wymuszać powiększenie rodziny? A może miłość nie powinna wymagać takich decyzji? Gdzie szukać kompromisu między poświęceniem a oddaniem, pragnieniem a zrozumieniem, czy w takiej sytuacji możliwym jest jego odnalezienie?

[Adres usunięty]

Miłość prawie nigdy nie stanowi prostego równania. Ktoś zawsze kocha bardziej.

W tej książce Emily Giffin porusza temat tabu, jakim jest brak instynktu macierzyńskiego. Główna bohaterka powieści, Claudia nigdy nie chciała mieć dzieci, które według niej wiążą się z równoczesną rezygnacją z marzeń i kariery. Długo szukała partnera, podzielającego jej zdanie w tej sprawie i w końcu spotkała Bena – idealnego mężczyznę, wybierającego podobny styl życia. Wszystko rozsypuje się, gdy w domu ich przyjaciół pojawia się małe dziecko. Ben nagle chce zostać ojcem, ale Claudia nie wyraża na to zgody, co prowadzi do kryzysu w ich związku. Czy będą razem?

Autorka postanowiła wziąć na tapetę wątek dosyć kontrowersyjny, wywołujący oburzenie, no bo, jak można w ogóle nie chcieć mieć dzieci? Osobiście, nie mogłam zrozumieć głównej bohaterki, ale zarazem jej argumenty w pewnym stopniu były logiczne i miały w sobie sens. Należy szanować wybory innych ludzi – jednak w tej sytuacji mamy małżeństwo i decyzje rozkładają się na dwie osoby. Ben zmienił zdanie, zapragnął dziecka… i co teraz? Rozstanie? Kompromis? Tylko jak taki kompromis miałby wyglądać? Muszę przyznać, że „Dziecioodporna” skłania do rozmyślań, podejrzewam, że ukazuje problem coraz bardziej realny, więc tym bardziej to książka, nad którą warto się pochylić.

Niestety, mimo spornego tematu i dobrego, mocnego początku, książka okazała się najsłabszą pozycją Giffin, którą jak dotąd przeczytałam. Zauważyłam, że pisarka wiele powieści opiera na dwóch punktach kulminacyjnych – jeden jest na samym wstępie, gdy nagle wydarza się coś szokującego, niespodziewanego i kolejny występuję na końcu, gdy albo postaci się godzą lub przeciwnie, rozchodzą w przeciwnych kierunkach. W „Dziecioodpornej” jest podobnie, z tym że sam środek historii to dosyć nużący wątek, który wywołał u mnie rozczarowanie. Fabuła rozciągnięta jest na wiele stron, autorka szybko uspokoiła akcję i wywołała u mnie drzemkę. A szkoda, bo widzę tutaj potencjał, szczególnie w Claudii, jej sposobie widzenia świata, silnym charakterze, inteligencji i ciętym języku – to wyrazista bohaterka, którą mimo nieco odmiennych poglądów na życie od razu polubiłam. Jej związek z Benem jest ciekawym motywem w tej pozycji, to dwójka która ma to „coś”, co elektryzuje i wprawia w rozmarzenie. Jednakże w „Dziecioodpornej” zabrakło dynamiki, dosyć szybko historia stanęła w miejscu i dopiero na końcu autorka ponownie przykuła moją uwagę.

Polecam tym, którzy są ciekawi, jak Claudia i Ben rozwiązali ten problem. Moim zdaniem Giffin nie przedstawiła konkretnego wyjścia z tej sytuacji – oczekiwałam epilogu, ale znając tę pisarkę, pewnie doczytam o losach tych postaci w innej jej powieści (mam taką nadzieję!). To ciekawa pozycja,ale niestety dla mnie okazała się dosyć średnia w porównaniu do innych książek tej pisarki, które wciągnęły mnie od pierwszej strony i trzymały w napięciu do ostatniej.

To, co trzeba oddać autorce – cały czas szuka, stara się poruszać tematy trudne i mocne w odbiorze. I za to daję jej dużego plusa.

[Adres usunięty]