Dracul

Książka powstała w duecie autorskim Dacre Stokera i J.D. Barkera. Pierwszy z autorów jest potomkiem twórcy ikony wampiryzmu – Brama Stokera, drugi zaś to autor bestsellerowej trylogii Zabójcy Czwartej Małpy. Czy wspomnianym autorom udało się wspólnymi siłami ożywić fenomenalną powieść z 1897 roku?

Odpowiem od razu – nie, nie udało się. W odróżnieniu od pierwowzoru, „Dracul” nie jest dziełem przełomowym, nie jest tego ani trochę bliski. Autorzy porwali się z motyką na słońce i stworzyli książkę, która nie dorównuje oryginałowi, a jedynie sprytnie na nim bazuje. Niestety, wrodzona nieufność nie pozwala mi wierzyć w to, że książka powstała z intencją „reinkarnacji” ponad 100 letniego dzieła, bo bardziej przypomina to chęć zarobienia na naiwności fanów Draculi. Kuszona wizją nowej odsłony „Dracula” sięgnęłam po tę pozycję i srogo się rozczarowałam.

Książkę czytałam na wiele rat, a wydarzenia z niej pamiętam jedynie wyrywkowo, choć niedawno ją skończyłam. Sama konstrukcja jest dość chaotyczna, co z jednej strony dodaje wartkości, a z drugiej wprowadza niebywały chaos. Fabuła w tej pozycji nabiera prędkości niczym żółw po aviomarinie, bo na jakąkolwiek akcje czeka się przez połowę objętości książki czyli przez jakieś 250 stron.

Warte uwagi są skany notatek, które znajdują się na końcu książki. Co prawda wzbudzają ciekawość w czytelniku, ale po dłuższym zastanowieniu i przeczytaniu komentarza do nich, miałam wrażenie jakby próbowano mnie naciągnąć. Bardziej adekwatnym działaniem, przynajmniej w mojej ocenie, byłoby wydanie biografii, w której można byłoby zawrzeć wspomniane skany notatek czy przedstawić poczynione odkrycia. Nie wiedzieć dlaczego, potomek Strokera zdecydował się na napisanie dzieła od nowa (z marnym rezultatem) i przedstawienie jedynych wartościowych w tej książce informacji w maksymalnie skrótowej formie.

„Dracul” to rozwleczona i przegadana powieść, która sprawnie korzysta z fundamentalnego dzieła „Dracula” nie dodając przy tym ani trochę świeżości. Powiela jedynie klasyczne schematy, korzystając jednocześnie z chwytliwych trików reklamowych.

“(...) nawet w tak młodym wieku byłem świadom, że problem czasem kogoś osacza, oddziela od reszty świata, aż wydaje się, że nic innego nie istnieje.”

Rok 1868. Dwudziestoletni Bram Stoker stawia czoła mrocznemu złu w opuszczonej wieży. Pełen strachu próbuje dotrwać świtu, uzbrojony jedynie w strzelbę, wodę święconą, krucyfiksy, lustra i kwiaty dzikiej róży. W obawie, iż może nie przetrwać tej nocy, w desperacji spisuje wszystkie niezwykłe wydarzenia, w które obfitowało jego życie. Rozpoczyna swoją historię od wieku dziecięcego, kiedy to wraz ze swoją siostrą byli światkami dziwnych wydarzeń, w które wplątana była ich opiekunka. Czy Bramowi uda się rozwikłać wszystkie tajemnice? Czy prastare zło osiągnie swój mroczny cel?

Autorzy książki “Dracul” Dacre Stoker oraz J. D. Barker podjęli się niezwykle trudnego zadania. Napisali oni prequel cenionego klasyka literatury grozy – “Draculi” Brama Stokera. Uważam, że wyszło im to fantastycznie! Jestem zachwycona tą książką oraz ilością emocji jakie we mnie wywołała. Ale chciałabym zacząć od technicznej strony tej książki! Dacre Stoker jest potomkiem słynnego autora “Draculi”. Miał ON dostęp do notatek oraz różnych tekstów pozostawionych przez Brama Stokera i zainspirowany nimi napisał wraz z Barkerem tę wspaniałą książkę. Głównym bohaterem książki jest sam Bram Stoker oraz jego rodzina. Uważam to za genialny pomysł, pełen odwagi i odpowiedzialności. Ich książka to paranormalny thriller, który ujawnia prawdziwe pochodzenie Draculi oraz dużo wydarzeń z życia Brama Stokera. Na końcu tej książki znajdziecie rozdział “Od autorów”, po przeczytaniu którego dowiedziałam się jak wiele elementów autorzy zaczerpnęli z notatek Stokera i który dużo wniósł do wrażeń po lekturze.

“Dracul” jest dla mnie książką idealną. Od początku do końca byłam zafascynowana tą historią i mój poziom wciągnięcia się w nią przekroczył wszelkie granice. Po prostu wciągnęłam “Dracula” w całości. Bardzo spodobało mi się to, iż historia Brama odpowiedziana jest od jego najmłodszych lat. Dodało to tej książce tajemniczości i magii, bo nie do końca wiadomo było, czy to co widzą bohaterowie to przerażająca rzeczywistość czy tylko bujność ich dziecięcej wyobraźni. Niezwykle polubiłam głównego bohatera oraz jego siostrę Matyldę, więc z wielką ciekawością śledziłam ich losy. Byłam niezwykle zafrapowana fabułą książki, wszystkimi tajemnicami i jej nadnaturalnymi aspektami. Kilkukrotnie czułam dreszcz na plecach i głębokie emocje, które przyniosła mi lektura “Dracula”.

Książka “Dracul” Stokera oraz Barkera jest nieziemską pozycją! Przyznam, iż nie spodziewałam się, że spodoba mi się ona chociaż w połowie tak bardzo! Uwielbiam to, iż autorzy postanowili ożywić prawdziwych ludzi i stworzyli ich niemożliwą wręcz historię, która znowu nie wydawała się tak do końca wyssana z palca, pomimo jej mocno nadnaturalnego charakteru. Język tej książki oraz jej tajemniczy i mroczny klimat to tylko kolejne zalety tej wyjątkowej historii. Ogromnie polecam! Obyście byli nią tak zachwyceni tak samo jak ja! :)

Brama Stokera poznajemy gdy ma dwadzieścia lat, ale sięgamy także do chwil, gdy był dzieckiem. Ten powrót do przeszłości bohatera jest konieczny, aby wspomnieć o Ellen - opiekunce. W okolicy dochodzi do niewyjaśnionych zgonów, a Bram i jego siostra zaczynają podejrzewać Ellen. Sprawa okazuje się być skomplikowana, a powrót Ellen nie ułatwia rozwiązania tej zagadki. Wszystko owiane jest tajemnicą, pewne poszlaki prowadzą Brama w mroczne miejsca, gdzie towarzyszą mu krucyfiksy, woda święcona i strzelba. Powrócił koszmar, który miał miejsce wiele lat temu.

Uwielbiam książki i filmy, w których pojawiają się wampiry. Ten, który pojawił się w powieści Barkera i Stokera jest wampirem z krwi i kości, postacią, której się obawiamy, ale jednocześnie bardzo nas intryguje. Poznajemy bohatera obecnie, ale możemy czytać także jego wspomnienia o dzieciństwie i wydarzeniach sprzed lat. Bardzo lubię ten zabieg, wspomnienia głównego bohatera okazały się być rewelacyjnie opisane. Pozostali bohaterowie tej powieści byli bardzo interesujący i wyraziści, każdy z nich wniósł coś do tej lektury, nie było postaci nijakich. Książka jest napisana w taki sposób, że czytelnik może wyobrazić sobie wydarzenia fikcyjne w taki sposób, jakby było możliwe ich istnienie w rzeczywistości, ta historia jest bardzo wiarygodna i straszna.

"Dracul" to historia mroczna, idealna na jesienne wieczory, po którą możecie sięgnąć, aby dostarczyć sobie odrobinę grozy i mroku. Ta gotycka powieść naprawdę mnie wciągnęła, trzymała w napięciu i zachwyciła mnie swoim klimatem, który idealnie współgrał z mrokiem za oknem. To prequel jednej z najbardziej znanych powieści wszech czasów. Jeżeli szukacie takiej lektury i nie boicie się strasznych powieści, "Dracul" będzie świetną opcją!

Wspominałam Wam, że uwielbiam wampiry i wszystko co z nimi związane? Pewnie się powtarzam, ale ci tajemniczy krwiopijcy niezwykle mnie intrygują. Ponadto kocham horrory i mroczne klimaty, dlatego gdy zobaczyłam nowość od @wydawnictwoczarnaowca wiedziałam, że muszę ją mieć! "Dracul" powstał dzięki wspólpracy dwóch autorów - Dacre Stokera oraz J.D.Barkera. Pierwsze nazwisko dobrze Wam się kojarzy - to potomek Brama Stokera. Dlatego tym bardziej byłam ciekawa tej lektury. "Dracul" to gotycki horror, w którym mamy sporo elementów takich jak listy, telegramy, fragmenty z pamiętnika czy wycinki z gazet. Fabuła jest połączeniem przeszłości i teraźniejszości, a główną rolę odgrywa tu Bram Stoker. Kiedy był małym chłopcem bardzo dużo chorował i praktycznie cały czas przykuty był do łóżka. Pewnego dnia stan jego zdrowia pogarsza się na tyle, że do akcji wkroczyć musi jego opiekunka - Ellen Crown. I wkracza bardzo skutecznie, ponieważ zamyka się z chłopcem w pokoju i uzdrawia go! Zapytacie - jak? Otóż jakoś nikt za bardzo tego nie docieka. Rodzina Brama darzy bowiem nianię tak wielkim zaufaniem, że nie obchodzi jej jak uleczyła chłopca. Ellen jednak zaraz po tym niezwykłym wydarzeniu odchodzi i ślad po niej znika. Po kilku latach dorosły już Bram, oraz jego nad wyraz bystra siostra Matylda, postanawiają odnaleźć opiekunkę i wyjaśnić jej tajemnicę. Nie wiedzą jednak, że czeka ich straszne niebezpieczeństwo. Historia Brama Stokera oraz to, skąd wziął pomysł na swoją słynną książkę i dlaczego wierzył w istnienie wampirów, jest tu świetnie opisana. Lektura jest mega ciekawa, wciągająca, tajemnicza i mroczna. Klimat grozy unosi się przez cały czas i przyprawia o gęsią skórkę. Bohaterowie są interesujący i wyraziści, a akcja książki mnie niczym wiatr przez transylwańskie góry. Jest to niezwykła i naprawdę godna polecenia lektura, w którą każdy miłośnik mocnych wrażeń bezpowrotnie wsiąknie. Horroro- oraz wampiromaniacy - to dla Was pozycja obowiązkowa! Mnie zachwyciła i cieszę się, że mogłam poznać historię twórcy najsłynniejszego krwiopijcy wśród krwiopijców. Polecam gorąco!

Prequel klasyki.

Być może "Dracul" jest z pewnego punku widzenia patrząc swoistym porwaniem się na świętość i dorabianiem do niej ideologii, ale jedno trzeba autorom przyznać - ta fikcja robi wrażenie i mimo wszystko stanowi całkiem niezły prequel do klasycznego "Draculi" Brama Stokera. Duch samego Stokera poniekąd unosi się nad tą książką i to nie tylko za sprawą jej współautora, Dacre Stokera (który jest jego potomkiem), ale głownie za sprawą znakomitego J.D. Barkera, który potrafił nadać temu thrillerowi prawdziwie gotycką duszę, a ta idealnie wręcz pasuje do klasycznej, znanej wszystkim historii.

Akcja książki rozgrywa się w młodości Brama Stokera, a ON sam jest jedynym z jej głównych bohaterów. Fabuła sięga aż do czasów, w których Stoker był dzieckiem. Kluczowe jest tutaj wspomnienie jego opiekunki, niejakiej Ellen Crone. Przez wiele nocy czuwała ona przy łóżku małego Brama, jednak dziwnym trafem w okolicy w tym samym czasie doszło do serii niewyjaśnionych zgonów. Bram i jego siostra, Matylda, uświadamiają sobie, że Ellen może mieć z tym wszystkim coś wspólnego. Związek zbrodni z opiekunką wcale nie jest mały...

Ellen znika jednak z życia rodzeństwa Stokerów. I to na wiele lat. Sprawa nie wyjaśnia się zatem ani łatwo, ani szybko. Matylda wpada jednak na trop dawnej opiekunki i donosi o tym Bramowi. Wszystko wskazuje na to, że wraz z ponownym pojawieniem się Ellen zaczynają się powtarzać dawne zbrodnie sprzed lat. Tkwi w tym wszystkim jakaś straszna tajemnica, która zaprowadzi Brama do pewnej starej wieży, uzbrojonego jedynie w krzyż, strzelbę i wodę święconą... Dobór akcesoriów przypadkowy? Bynajmniej... A nasuwające się z owym ekwipunkiem skojarzenia są niestety przerażająco trafne.

Muszę przyznać, że bardzo sceptycznie podchodziłem do tej lektury... Pomysł nawiązania do dzieła życia Brama Stokera, a także koncepcja jego prequela, w którym postać Stokera jest jednym z bohaterów wydawał mi się być fatalny i z daleka cuchnący tanią szmirą. Niniejszym odszczekuję to i odwołuję wszystkie pierwotne obiekcje! :)

Lektura wciąga i zdecydowanie wpisuje się w wampiryczną konwencję klasycznego "Draculi". Zaskakujące jest tutaj zwłaszcza to, że - jak się okazuje - thriller gotycki może być bardzo ciekawym wstępem do klasycznego horroru, który jest jednym z fundamentów horroru pojmowanego jako odrębny gatunek literacki. Obydwie historie są ze sobą mocno związane i ze zdumieniem przyznać muszę, że "Dracul" osiąga swój cel, a jest nim próba wykazania kim tak naprawdę był Dracula i jak to się stało, że Bram Stoker zaczął w ogóle spisywać tę historię. Wszystko to oczywiście fikcja literacka, ale jest to fikcja tak misterna i tak wiarygodna, że śmiało można przymknąć na ową fikcyjność oko. Ostatecznie bowiem w każdej książce liczy się dobra historia, a "Dracul" z całą pewnością taką właśnie historią jest.

Nie wiem na ile ta książka to dzieło Dacre Stokera, a na ile J.D. Barkera, ale podejrzewam, że ten drugi wykonał tu jednak większą część roboty. Sądzę tak dlatego, że jest tu zbyt wiele znaków charakterystycznych Barkera, aby móc sądzić inaczej: sposób budowania historii, jej konstrukcja (listy, wspomnienia, narracje trzecioosobowe) i niebanalne, nieoczywiste zakończenie. Jak dla mnie czuć w tym wszystkim Barkera na kilometr - co oczywiście znakomicie robi całej książce :)

Wniosek z tego wszystkiego taki, że czasem warto jednak powrócić do czegoś, co uznawane jest powszechnie za klasykę i trochę jednak w tej klasyce pogrzebać, a nawet dopisać do niej własną część całej historii. "Dracul" bardzo fajnie uzupełnia, a z drugiej strony wprowadza w "Draculę" Stokera. Tak więc dla fanów mocnych wrażeń z transylwańskimi krwiopijcami w rolach głównych książka ta powinna być pozycją absolutnie obowiązkową.

Polecam!

Książka zrecenzowana dzięki uprzejmości Księgarni [Adres usunięty]

#Dracul #DacreStoker #JDBarker #TaniaKsiążka #bloggujezTK

[Adres usunięty]

„ [...] dorośli tracą zdolność wyobrażania sobie i przyjmowania na wiarę tego, co nieznane. Dzieci traktują tajemnicę jako fakt i przechodzą nad nią do porządku dziennego, nie poświęcając jej ani chwili namysłu.”, czyli potomek twórcy Draculi i twórca Zabójcy Czwartej Małpy łączą siły.

Od J. D. Barkera biorę wszystko w ciemno. Autor kupił mnie książkami o Zabójcy Czwartej Małpy. Jestem zachwycona tymi książkami i polecam je każdemu fanowi kryminałów. Jeszcze w tym roku dostaniemy finałowy tom, ale nie o tym jest ta recenzja. J. D. Barker wraz z Dacre Stoker stworzyli gotycki kryminał, który jest prequelem słynnego Draculi Brama Stoker.

Krewny słynnego autora Brama Stokera oraz finalista nagrody jego imienia łączą siły w oryginalnym prequelu jednej z najbardziej znanych powieści wszech czasów. Zainspirowany notatkami i tekstami pozostawionymi przez autora klasycznej powieści, „Dracula. Początek” jest paranormalnym thrillerem, który ujawnia nie tylko prawdziwe pochodzenie Draculi, ale także Brama Stokera – i opowiada o enigmatycznej kobiecie, która ich łączy.

Jest rok 1868, a dwudziestoletni Bram Stoker czeka w opuszczonej wieży, by stawić czoła nieopisanemu złu. Uzbrojony tylko w krucyfiksy, wodę święconą i strzelbę, modli się o przetrwanie najdłuższej w swoim życiu nocy. Desperacko zdecydowany, aby zarejestrować to, czego był świadkiem, Bram spisuje wydarzenia, które go tu doprowadziły...

Jako chorowite dziecko Bram spędza swoje pierwsze dni przykuty do łóżka w domu swoich rodziców w Dublinie. Opiekuje się nim młoda kobieta, Ellen Crone. Kiedy w pobliskim mieście dochodzi do szeregu dziwnych zgonów, Bram i jego siostra Matylda uświadamiają sobie wzorzec w dziwnym zachowaniu opiekunki – tajemnicę, która się pogłębia, mrożąc krew w żyłach, dopóki Ellen nie znika nagle z ich życia. Wiele lat później Matylda wraca ze studiów w Paryżu, aby przekazać Bramowi wiadomość, że widziała Ellen – i że koszmar, który według nich dawno się skończył, dopiero się zaczyna.

Wampiry są stale obecne w literaturze czy to młodzieżowej, czy to w fantasy. To stworzenie jest przedstawiane w różnorodny sposób od potulnych istot do krwiożerczych bestii. Jest to dosyć chętnie wykorzystywany motyw, który może przynieść spore zainteresowanie, jak i zyski (takim przykładem mogą być powieści Stephenie Meyer, które później trafiły na wielki ekran i Edward Cullen zarobił miliony). W powieści Barkera i Stokera przenosimy do się do przeszłości i do wampira, który niewiele ma wspólnego z olśniewającym i mimo wszystko potulnym Edwardem. Dziewiętnastowieczna Irlandia czaruje swoim klimatem, a autorzy dopasowali swój styl do panującej wtedy epoki, ale bez obaw, całość czyta się płynnie i bez problemów językowych.

Dacre Stoker jest potomkiem Brama Stokera, czyli autora klasycznej powieści Dracula. Dracul jest prequelem tej historii. Od samego początku czuć mroczny klimat i momentami grozę, która nie pozwala oderwać się od lektury. Akcja toczy się jednak dosyć spokojnie; dopiero pod koniec zaczyna się dziać coraz więcej, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało i nie umniejsza to tej opowieści.

Świetnym pomysłem jest wykorzystanie listów, notatek i artykułów oraz pamiętnika. Urozmaiciło to fabułę, tworząc spójną całość z narracją pierwszoosobową. Dracul nie jest horrorem, więcej tutaj thrillera, więc jeśli ktoś sięga po tę książkę, oczekując strasznej historii, to może się trochę rozczarować. Owszem momentami można się bać, ale myślę, że to nie jest nadal poziom strachu, który towarzyszyłby przy czytaniu horroru. Bardzo się ucieszyłam, że jest to w głównej mierze thriller, ponieważ nie lubię horrorów, które szybko mnie irytują i zamiast się bać, to odliczam tylko strony do końca.

Dracul to świetna powieść gotycka z charakternym bohaterem. Oczywiście całość jest fikcją, ale jednak podświadomie zastanawiamy się, czy któraś sytuacja nie mogłaby się wydarzyć naprawdę. Autorzy stworzyli historię, w której Bram Stoker (autor Draculi) jest głównym bohaterem i przedstawiają, jakie wydarzenia mogłyby tknąć autora do napisania swojej książki.

Widać spory udział J. D. Barkera (chyba nawet bardziej niż Stokera). Fani tego autora na pewno to zauważą (szczególnie w listach, artykułach – w swojej serii o Zabójcy Czwartej Małpy to właśnie zapiski z pamiętnika odgrywały wielką rolę). Dracul to ciekawa lektura, która przyciągnie fanów Draculi. Autorzy połączyli siły i wyszła im naprawdę dobra i trzymająca w napięciu historia. Jak widać, klasyczny wątek wampirów ma nam jeszcze sporo do zaoferowania.

Powiedzieć, że byłam sceptycznie nastawiona do tej książki, to nic nie powiedzieć. Nie podobał mi się pomysł czynienia głównego bohatera powieści z realnej osoby, w dodatku przodka autora. Taki zabieg w pierwszej chwili wywołał wręcz moje oburzenie. Jednak ostatecznie sięgnęłam po „Dracula” ze względu na bardzo dobre opinie, bo hasła typu „tytuł obowiązkowy dla fanów powieści gotyckiej” trafiają bezpośrednio do części mojego mózgu odpowiedzialnej za natychmiastowe chcenie. Uznałam, że zobaczymy, jak to wyszło. A teraz, po lekturze, mam mętlik w głowie.

Nie czytałam dotąd beletrystyki mającej dwóch lub więcej autorów. Mam wrażenie, że przez to chwilami tekst da się scharakteryzować sprzecznymi określeniami. Z jednej strony bowiem widać świetny warsztat, bardzo klimatyczne opisy, przyjemny język i dobre, choć leniwe tempo. Z drugiej zaś fabuła bywa przegadana, a niektóre sceny nużące i nielogiczne. Drobiazgowość chwilami aż irytuje, podczas gdy na innych stronach wręcz zachwyca. Operowanie skrajnościami jest oczywiście typowe dla romansu grozy, jednak nie w ten sposób – powieść gotycka charakteryzuje się wstrząsającym, nawet brutalnym zestawieniem sacrum i profanum, ciemności i światła, po to, by wywołać wrażenie dysonansu, przepaści. Jednak dotyczy to zwykle elementów tła, postaci i fabuły, a nie warsztatu autora(ów).

Na początku akcja toczy się powoli, klimat niepokoju narasta, sącząc się niepostrzeżenie do umysłu czytelnika. Tajemnica zaczyna nabierać kształtu, a kolejne strony przelatują same, aż do punktu kulminacyjnego, w którym najbardziej intrygująca postać znika. Od tej pory rozpoczyna się śledztwo, w którym trudno doszukiwać się elementów gotyckich. To część kryminalna, niezła, lecz jak wspomniałam, chwilami nużąca. Pojedyncze, przerażające sceny przykuwają uwagę czytelnika na chwilę, by za moment znów przerodzić się w długie, monotonne opisy i dialogi. Potem znów powracamy do tej części przesyconej mistyką, jednak brak już onirycznego klimatu, który towarzyszył nam na początku.

Sama konstrukcja fabuły, narracji (dzienniki, listy), a nawet profile bohaterów to jedna wielka zabawa formą. „Dracul” jest bowiem retellingiem „Draculi”. Autorzy nie kryją się z tym, że (prawie) każda z postaci ma swój odpowiednik w oryginalnym dziele z 1897 roku. Tłumaczą wszystkie podobieństwa w posłowiu, twierdząc, że „Dracula” został przeredagowany, by ukryć fakty, na których Bram Stoker oparł swoje dzieło. W myśl ich zapewnień to właśnie „Dracul”, oparty na prawdziwych przeżyciach Brama, jest tą oryginalną wersją. Interesujący zabieg marketingowy, choć ja, ze swoją subiektywną, skrajną miłością do gotyku, jestem zdania, że takie zabawy z klasyką to miecz obosieczny. I zwykle nie wychodzą książce na dobre, gdyż nie sposób ustrzec się przy nich porównań do oryginału.

I dlatego według mnie „Dracul” jest powieścią niezłą, jednak nie doścignął pierwowzoru. Postaciom, chociaż wzorowanym na istniejących, brak głębi i wielowymiarowej symboliki, którą nadał im Bram Stoker. Sama historia ma wiele ciekawych aspektów, kilka momentów wywołujących pozytywne zdziwienie (baśniowe wyjaśnienie historii najważniejszej, najbardziej enigmatycznej postaci) oraz pewne świeże rozwiązania. Tym powiewem świeżości okazuje się przewrotne ukazanie zła, które wcale nie jest tak potworne, jak może się wydawać, a nawet bywa bardziej ludzkie od niektórych ludzi. Minusem jest nadmierna, współczesna dosłowność, której nie znajdziemy w dziełach XIX-wiecznych. Odziera ona nadprzyrodzone istoty z tajemnic, podczas gdy powieść gotycka nie śmie nazywać niczego prawdziwym imieniem, pogłębiając tym samym poczucie zagubienia i niepewność czytelnika.

Z przyjemnością odnalazłam w „Draculu” odwołania do innych klasycznych dzieł o wampirach (Tołstoj, Le Fanu), jednak to nadal za mało, by mnie zachwycić. Książkę oceniam w odniesieniu do „Draculi”, choć być może jako samodzielne dzieło bardziej przypadłaby mi do gustu.

Opinia powstała dla grupy dyskusyjnej i bookstagrama Fantastyka na luzie. Bardzo dziękuję wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki.

Dawno,dawno temu w pewnej mieszczańskiej rodzinie zadziały się rzeczy,o których nikt nie chciał widzieć ani słyszeć.Ważne,że wydarto z rąk śmierci dziecko,które od najmłodszych lat szykowało się na to spotkanie.Dzięki tajemniczejbcioci Ellen,która pojawiała się i znikała nasz Bram Stoker oraz jego siostra i brat zostali wplątani w historię,która sięga o wiele głębiej niż myślą.

Mówi się,że ,,ciekawość to pierwszy stopień do piekła",ale choćby i nasza trójka znała to porzekadło,to i tak ochoczo zeszłaby na sam dół piekielnych schodów,stanęła przed wrotami mroku i otworzyła je z niemałym rozmachem!

Co zobaczyli i z czym musieli się zmierzyć?

Bram już to wie i uzbrojony w wodę święconą,broń oraz krzyże szykuje się do ostatecznego starcia z nieludzką bestią.

Bardzo Was przepraszam,ale moja opinia nie będzie do końca obiektywna.

Dlaczego?

Dlatego,że odkąd sięgam pamięcią jestem zafiksowana na punkcie wampirów.

Kocham każdy film i każdą książkę,która o nich opowiada.Nie przyjmuję do wiadomości,że to tylko fantazja i skrycie marzę,aby i do mnie pewnego dnia zapukał taki Drakul i zaprosił na wieczną wędrówkę😜

A tak serio.

Książka bardzo mi się podobała.

Wciągnęła mnie w swój klimat i z największą przyjemnością wtopiłam się w miejskie uliczki i podmiejskie bagniska,aby razem z rodzeństwem rozwikłać tajemnicę cioteczki Ellen.Dla mnie ta opowieść mogłaby mieć milion stron i tak bym się nie znudziła.

Dlatego jeśli jak ja uwielbiasz czytać wampirze historie to zapraszam Cię do lektury.

Na pewno nie będziesz zawiedziony

"Wielu rzeczy nie wiemy o życiu; ze śmiercią jest podobnie".

Rok 1868. W opuszczonym budynku Bram Stoker przygotowuje się do starcia. Uzbrojony w lustra, krzyże, wodę święconą i broń, czeka na atak. To będzie najdłuższa noc w jego życiu.

Bram spisuje w dzienniku swoje przeżycia, dołącza też zapiski współtowarzyszy. Historia sięga jego dziecięcych lat, gdzie towarzyszyła mu dziwna choroba i tajemnicza ciocia Elen, a także sprawy, których nie potrafił wyjaśnić...

Opowieść toczy się z perspektywy kilkorga osób, a w szczególności Brama. Zapiski uporządkowano chronologicznie, jako przerywniki, otrzymujemy przebłyski z teraźniejszych wydarzeń. Wraz z rozwojem fabuły, stopniowo odkrywamy historię, która nie jest oczywista, a wręcz zawiła i okrutna. Motyw wampira ujęto w sposób klasyczny. Poznajemy stworzenia nocy: przebiegłe, bezwzględne i mściwe. Bohaterowie powieści mierzą się z potworami.., z tego starcia nie sposób wyjść bez poniesienia strat.

Wciągająca, klimatyczna opowieść dla miłośników wampirów w ich pierwotnym wydaniu oraz fanów powieści gotyckich. Narracja przykuwa uwagę swoją specyficzną konstrukcją, a przebieg wydarzeń wywołuje delikatny dreszczyk. Postaci są nieoczywiste, nie do końca jesteśmy w stanie zrozumieć i przejrzeć ich intencje, które stają się jasne dopiero w końcowym etapie książki.

Zachęcam do sięgnięcia po "Dracula" - ma coś w sobie.

Do horrorów mam ambiwalentny stosunek. Lubię i nie lubię. Nie rzucam się na nie jak opętana, bo ciężko mi trafić na coś co faktycznie by mnie przeraziło zamiast nudziło czy śmieszyło. Jak było z Draculem?

Na początku myślałam sobie - a taka intrygująca historyjka z dreszczykiem- "prawie jak okropna bajka do straszenia dzieci".

Nie mniej jednak za pisanie książki wziął się mój ulubiony autor - Barker więc nie mogłam odpuścić ani chwili. I jak na początku historia wydawała mi się wylajtowana tak po jakimś czasie wkręciłam się w fabułę, że zerwałam nockę na trzech kawach i z zapałkami w oczach, bo musiałam dojść do ostatniej strony!

Historia tajemniczej ciotki Ellen, która grała tu główne skrzypce - ahh coś pięknego i piekielnego zarazem! Najlepsza masakrycznie poturbowana obyczajówka ever! Mam wrażenie, że jej wątek zdominował całą historię Brama (która zresztą też była niczego sobie) i bardzo dobrze! A opisana stylem mojego ulubionego autora była niczym najsmakowitszy deser.

Nic mi nie pukało do drzwi, nie łapałam schizów, nie leżałam z czosnkiem pod poduszką ale opętana lekturą zaczytywałam się w nią z ogromną przyjemnością.

Pomysł rewelacyjny a wykonanie jak na Barkera przystało - na najwyższym poziomie. Krwiście, tajemniczo, wciągająco i z gotyckim złowieszczym klimatem.

Może nie poczułam wszechogarniającego strachu podczas czytania ale byłam pogrążona w czytelniczym transie do ostatniej strony. I totalnie zauroczona tą makabryczną historią. Do tego wplecenie w historię prawdziwych postaci - jak autora oryginalnej powieści "Dracula" i jego rodziny dodało tej historii niesamowitych emocji. Zarówno Bram, Matylda, Thorneley, ciocia Ellen istnieli naprawdę.

Kto zna pióro Barkera ten wie, że nie zazna nudy ani spokoju do ostatniej strony.

Jak się zastanawiacie czy warto - warto bardzo.

Przyznaję się bez bicia, że nie czytałam nigdy klasyku jakim jest „Dracula. Początek”. Owszem, oglądałam kinową wersję oraz wszelkie inne seriale o wampirach. Jednak z książką nigdy nie było mi po drodze.

Mimo wszystko zapowiedź „Dracula” przyciągnęła mnie niczym magnes do lodówki, uwielbiam gotyckie klimaty przesycone tajemniczością i specyficzną, mroczną atmosferą.

Historia intryguje już od pierwszej strony. Bram tkwi w opuszczonej wieży, dzięki krucyfiksom, białym różom oraz strzelbie stara się odeprzeć coraz bardziej nachalny atak sił nadprzyrodzonych. Co kryje się za szczelnie zamkniętymi drzwiami? Czy Bramowi uda się przetrwać do świtu?

Akcja toczy się dwutorowo, czytelnik ma możliwość śledzenia losów głównego bohatera w wieży oraz poznania trudnego dzieciństwa Brama Stokera. Trudnego, gdyż naznaczonego piętnem ciężkiej choroby. Nawet najbliższa rodzina wątpiła, że chłopczyk dożyje dorosłości. Pewnej nocy choroba po prostu odpuszcza. Temu zagadkowemu wydarzeniu towarzyszą zjawiska, które ciężko pojąć logicznym rozumem.

Czy enigmatyczna, młoda niania uzdrowiła Brama za pomocą jakiejś czarnej magii?

„Dracul” szybko mnie wciągnął, fabuła została poprowadzona w umiejętny, dopracowany sposób. Szczególnie zaintrygowało mnie dzieciństwo Brama, gdyż działo się wokół tego niewinnego chłopca wiele dziwnych, niewytłumaczalnych zjawisk. Wraz z inteligentną, młodszą siostrą Matyldą próbują rozwiązać i przede wszystkim zrozumieć sytuacje, które miały miejsce w rodzinnym domu oraz pobliskim lesie.

Początek historii był naprawdę dobry, lecz w dalszej części lektury pojawiały się momenty, które niezwykle mi się dłużyły, przez co chwilowo traciłam zapał do czytania. Ostatecznie ciekawość okazała się silniejsza, musiałam poznać zakończenie tej oryginalnej powieści! Spodziewałam się mocnego finału, niestety troszkę się rozczarowałam. Zdecydowanie większe wrażenie zrobił na mnie tekst „od autorów”, który znajdziemy na samym końcu książki. Uwielbiam, gdy autorzy umiejętnie zasieją ziarno niepewności w umyśle czytelnika.

Całość oceniam bardzo dobrze, gdyż ta klimatyczna historia na pewno na dłużej zagości w moich myślach.

⭐RECENZJA⭐

"Dla tych, którzy wiedzą, że potwory istnieją naprawdę"

🧛🏻🧄🧛🏻

Bram Stoker, siedmioletni chłopiec, który jest ciężko chory i bliski śmierci, pewnego dnia zostaje uleczony przez opiekunkę Ellen Crone. Nikt nigdy nie dowiedział się, co tak naprawdę działo się za drzwiami pokoju podczas uzdrawiania chłopca.

Po kilku latach Bram wraz ze swoją siostrą Matyldą chcą dowiedzieć się jakie tajemnice skrywa kobieta. Wychodzą na jaw różne rzeczy. Czy uda im się odkryć prawdę o Ellen? Czy Bram i Matylda sprostają czyhającemu niebezpieczeństwu?

🧛🏻🧄🧛🏻

Powieść "Dracul" miała swoją premierę 2.09.2020. Jest to #horror, który miałam przyjemność przeczytać. Pierwszy raz zetknęłam się z autorami @jdbarker_author @dacrestoker i jak na to spotkanie, to jestem mile zaskoczona.

Nie czytałam klasyki o "Draculi", w ogóle rzadko sięgam po książki z wampirami, ale na tę od razu się skusiłam. Od samego początku miałam duże oczekiwania co do niej. Z początku kompletnie nie mogłam wkręcić się w tę lekturę, lecz po pewnym czasie udało się!

Wyraziści bohaterowie, mroczny klimat grozy potrafił sprawić, że miałam ciarki na całym ciele. I to lubię! Akcja, akcja i jeszcze raz akcja!

W książce są dwie ramy czasowe: przeszłość i teraźniejszość. Dzięki pierwszej zostajemy wprowadzeni do całej historii. Powolutku, bo powolutku, ale za to w drugiej ruszamy z kopyta. Na wielki plus uważam w powieści kartki z pamiętnika, listy, transkrypcje oraz narrację w pierwszej osobie - to wszystko łączy się ze sobą, jest spójne i dzięki temu nie można się pogubić. Dowiadujemy się jak to wszystko wyglądało. Autorzy wykonali kawał dobrej roboty. Stworzyli niesamowicie interesujący prequel. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak sięgnąć po książki o najsłynniejszym wampirze i "zaprzyjaźnić" się z nim.

Polecam wszystkim, którzy uwielbiają bać się momentami, lubią mieć ciarki na całym ciele i lubią czytać to upadłego!

Dziękuję pisarzom za możliwość przeczytania tak wspaniałej powieści!

🧛🏻🧄🧛🏻

"Martwi podróżują szybko"

🧛🏻🧄🧛🏻

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję @wydawnictwoczarnaowca 😎😎😎

🧛🏻🧄🧛🏻