Dorosłość. Wyznania

"Dorosłość" sprawiła przede wszystkim, że chcę przeczytać "Młodość" autorki. "Dorosłość" to bardzo ciekawe, bardzo szczegółowe, brutalne pokazanie rzeczywistości, bez upiększania. Ciężko mi jednak wypowiadać się na jej temat, bo czuję że nie wszystko zrozumiałam tak jak zrozumiane być powinno. Czuję, że nie jestem jeszcze w tym wieku kiedy problemy, myśli, obawy przedstawiane w tych historiach by mnie dotyczyły, dlatego planuję przeczytać "Młodość".

.

Przez to, że nie jestem przekonana do tego czy właściwie do mnie przemówiły same historie skupię się na tym, jak kompozycyjnie i estetycznie książka mi się podobała. Część pisana w tej książce jest bowiem równie ważna jak ta ilustrowana. Część pisana są to swego rodzaju przypowieści, opowiadania o właśnie obawach, które czuje się na pewnym etapie swojego życia. Szczególnie w pamięć zapadła mi przypowieść w której kobieta jest na tym przejściowym etapie, kiedy jeszcze żyje tym młodym życiem, chce imprezować, korzystać z życia, a jednak podświadomie wie, że już wcale nie cieszy jej to tak jak kiedyś i zaczyna wygrywać rozsądek i kusi powrót do ciepłego łóżka. Jeśli chodzi o ilustracje to większość jest bardzo wymowna, szczególnie w pamięci zostały mi dwie, ale każdy jeden dobrze oddawał charakter opowiadania.

.

Książka jest zdecydowanie czymś innym niż to do czego jesteśmy, ja jestem przyzwyczajona. Nie jest to zarzut, wręcz przeciwnie, podoba mi się ta oryginalność. Bardzo jestem ciekawa przez to "Młodości", bo podejrzewam, że może mnie poruszyć do głębi. Bardzo polecam, zwłaszcza osobom trochę starszym, które lepiej będą się mogły wczuć w te historie.

💛🌻

,,Moje zmarszczki są pamiętnikiem duszy. Lustrem życia. Zapisem uderzeń serca".

(fragment książki)

°

Nie masz już kilkunastu lat. Sam decydujesz, jak ma wyglądać Twoje życie. Rodzice, opiekunowie i nauczyciele dawno oddali w Twoje ręce pióro, którym już samodzielnie zapiszesz kolejne rozdziały swojej historii. To właśnie dorosłość. Bywa piękna i beztroska, może być spełnieniem marzeń, ale może też przynieść rozczarowania i gorycz. Ma wiele odcieni, które zmieniają się wraz z biegiem czasu.

✨🌠

,,Dorosłość" to zbiór krótkich zwierzeń, myśli i odczuć osób mierzących się z trudami codzienności, problemami w związku i rodzinie, samotnością czy widmem starości czyhającej tuż za rogiem.

Uważam, że jest to ciekawa, skłaniająca do refleksji lektura dla dojrzałego czytelnika, który będzie mógł przejrzeć się w wyznaniach swoich rówieśników jak w zwierciadle.

Choć (zapewne ze względu na wiek) łatwiej było mi się utożsamić z historiami przedstawionymi w ,,Młodości", cieszę się że mogłam choć przez chwilę spojrzeć na świat z perspektywy osób niosących zupełnie inny bagaż doświadczeń.

Książka jest przepięknie wydana. Jej żywiołowa okładka przyciąga wzrok, a niesamowite ilustracje Lisy Aisato sprawiają, że lektura staje się wyjątkowym przeżyciem.

Polecam!

📖📚

Do refleksji bez wątpienia skłania książka “Dorosłość” autorstwa Linn Skaber. Druga, wydana po “Młodości” świetna lektura podsumowująca kolejny etap życia. Chciałoby się powiedzieć - ten dojrzały. Ten, w którym już nikt od nas niczego nie wymaga, oprócz nas samych.

Ta napisana poetyckim, pełnym szczerości językiem książka mówi o tym, co stracone, czego nie udało się osiągnąć, ale też o tym, że przeszłość potrafi wleźć z buciorami i odcisnąć ślady na teraźniejszości.

Linn Skaber pisze o tęsknotach, codzienności, przemijaniu, ale też umiejętności podchodzenia do życia z większym dystansem. Dorosłość to nie tylko odpowiedzialność, ale to też czas, kiedy możemy przyznać się do tego, że nie jesteśmy mistrzami w wykonywaniu najprostszych codziennych czynności. Młodość minęła - nie ma wstydu, można jechać na przypale. Autorka pokazuje, że dorosłość opiera się też na częstym analizowaniu tego, co było, ciągłym podsumowywaniu dotychczasowych osiągnięć i rozliczaniu się z przeszłością.

Skaber raczy czytelnika historiami z życia dorosłego człowieka i myślę, że każdy znajdzie, chociaż w jednej z nich swoje odbicie. Przy tym tytule nie można nie wspomnieć o przepięknych ilustracjach autorstwa Lisy Aisato. Jeju, jakie one są cudne! Te tajemnicze, mroczne i metaforyczne, a trochę melancholijne rysunki hipnotyzują i sprawiają, że za każdym razem dostrzega się w nich jakiś nowy element.

Każdy wiek rządzi się swoimi prawami.

Często staram się o tym wspominać, głównie przy okazji tych publikacji które tyczą się emocjonalnego dojrzewania czy zmian które dotykają nas przy okazji nabywania nowych ról, w rodzinie, czy też nie.

Nie mogłam przejść obojętnie obok tytułu, którego ilustratorka jest moim ogromnym autorytetem a autorka w równie niepowtarzalnym stylu potrafi malować słowami sprawiając, że nasze życie, wartości i postrzeganie zdawała sie ulegać przetasowaniu.

Dziś na tapecie Linn Skåber i Lisa Aisato w kolejnej książce, którą wpisuję w prywatną listę niepowtarzalnych- "Dorosłość". I tym razem nad wydaniem czuwało @wydawnictwoliterackie .🤍

Czym jest Dorosłość?

Czyżby stanem umysłu?

Może świadczy o ilości i jakości przeżytych chwil?

Na podstawie wyznań zgromadzonych przez autorkę można wręcz zakwestionować ten etap jako dojrzały, stateczny, czy stabilny. W końcu uczymy się cale życie... 🙂

Każdy z rozdziałów zatytuowany jest poetycko i tajemniczo. Możesz się spodziewać tematu, ale nie musisz. Tak samo przecież jest w dorosłości, bo możesz a nie musisz.

Jako obserwatorzy poznajemy postacie, jedną za drugą i ich życia. Idealne, mniej idealne, problematyczne, czasem tylko przez moment zmącone.

Poznajemy mężczyznę, który ceni swoje przyzwyczajenia i rytune, nawet mimowolnie. Kroczy przez życie z balastem doświadczeń do których zdążył już przywyknąć i przyjąć za normę.

Obserwujemy podróże wgłąb siebie, które mimo usilnych prób wciąż podróżują poza ciałem obserwujac to co dzieje się dookoła i ludzi, którzy wcale nie muszą być wyznacznikiem szczęścia. Rozwijają chorobę ciała, może duszy, która pielęgnowana jest w obawie o to co było by gdyby.

Widzimy to, co niektórzy nazywają rozwiązłością a dla innych jest spełnianiem swoich niespełnionych dotąd marzeń i oczekiwań.

Zyskujemy spojrzenia w wielu odsłonach narracji, trzydziestu trzech bohaterów, lub więcej, licząc tych pobocznych.

Dorosłość jest niedokończona, nie sądzisz?💛

Ile dorosłych, tyle możliwych scenariuszy.

Samo hasło "dorosłość" to nie kropka nad "i". To okazja do życia i przeżycia go na własnych warunkach.

„Dorosłość”? ile razy zastanawiamy się nad tym czym jest właściwie jest dorosłość? Czy już jestem dorosły, czy jeszcze nie?

W swojej najnowszej książce Linn Skaber przygląda się właśnie dorosłości. Ukazuje jej blaski i cienie. Obnaża przed czytelnikiem te najtrudniejsze momenty, ale też ukazuje te radosne. W plastyczny sposób lawiruje pomiędzy uczuciami, zmienia je. Jedna historia jest radosna, druga smutna, a każda tak inna. Czasem jest spontaniczna, innym razem poukładana, ale zawsze piękna. O to w tym chodzi, żeby zachwycać się życiem i wszystkim, co nam daje.

Książka jest pięknie oprawiona. Ilustracje Lisy Aisato kolejny raz zachwycają. Ta książka to uczta dla oka. W sam raz do filiżanki kawy czy herbaty.

Porównując jeszcze „Dorosłość” do „Młodości”, to „Dorosłość” była moim zdaniem lepsza. Łagodniejsza, bardziej różnorodna, wyczuwało się więcej akceptacji. Tylko jak można czuć akceptację ze stron książki? Jak widać można. „Młodość” była nieraz agresywna, impulsywna, nie mogła znaleźć sobie miejsca. „Dorosłość” jak wskazuje tytuł jest dorosła.

Z czym tu się spotkamy? Z wyznaniami osób „dorosłych'' które dzielą się z nami swoimi historiami, doświadczeniami i uczuciami. Robią to w nietuzinkowy i dosyć oryginalny sposób, balansując na granicy prawdy i absurdu. Połączenie idealne, zważywszy na fakt, że spotkamy tu dużą dawkę humoru , również tego „czarnego' 'który bardzo lubię. Na uwagę zasługuje tutaj bogactwo form, jakim posłużyła się autorka. Spotkamy tu opowiadanie, dialog, wiersz, piosenkę... W których można dostrzec cechy „Dorosłości'', czyli troski, zmartwienia, tęsknoty, różne problemy, trudności życiowe, niepokoje, strach...ale ten etap w życiu nie ma wyłącznie wad, są tu również pozytywne aspekty. Z każdego Rozdziału możemy wyciągnąć jakieś wnioski, skłaniające do refleksji o życiu. Nie chce wam streszczać Każdej części, bo dużo tu tego. Prostota przekazu jest tu znamienna. Pomimo użycia wielu metafor, czytelnik z łatwością je interpretuje. Na co jeszcze warto zwrócić uwagę? Na przepiękne ilustracje, są genialne, z nutą surrealizmu, Wiernie oddają treść Książki. Ja jestem zachwycona! Książka przekonuje swoją lekkością, humorem pod którym kryją się życiowe mądrości, głęboką metaforyką....a bohaterowie, opowiadający swoje historie są autentycznie, choć przedstawiają swoją rzeczywistość w nieco absurdalny sposób. Tutaj każdy może poczuć się jak u siebie "na podwórku".

Reasumując mogę Stwierdzić, że w tej książce każdy może znaleźć coś dla siebie i o sobie. Wszyscy albo jesteśmy, albo dopiero wejdziemy w etap ,,dorosłości'', który ma swoje blaski i cienie. Warto sięgnąć po ta książkę. Dlaczego? Bo bawi, wzrusza, uczy empatii, skłania do refleksji o życiu oraz dostarcza wielu cennych wrażeń. „Dorosłość'' jest drugą częścią serii autorki, Pierwsza to ,,Młodość. Wyznania nastolatków' 'i jak się domyślam i mam na to wielką nadzieję, trzecia część będzie traktować o „Starości''... Do której każdy z nas podąża w nieubłaganym tempie. Ten „kalejdoskop życiowych scenariuszy'' jest niewątpliwie cenną i wartościową lekturą, po którą warto sięgnąć

"Dorosłość. Wyznania" to zbiór trzydziestu trzech krótkich tekstów, w których Linn Skåber zagląda za kulisy świata ludzi dorosłych – i z czułością i wrażliwością przybliża ich spojrzenie na samych siebie, międzyludzkie relacje i uczucia. Już od pierwszych stron uwagę zwraca niezwykła literacka przenikliwość, różnorodność doświadczeń i bogactwo poruszanych kwestii. Linn Skåber opowiada o ulotności czasu, głęboko skrywanych lękach i nadziejach, samotności, dzietności i bezdzietności, związkach, seksualności, rozstaniach i powrotach, karierze zawodowej, zdrowiu i chorobie. Każdy tekst jest inny i wyjątkowy na swój własny sposób. Autorka wspaniale wykorzystuje metafory i alegorie, dzięki czemu z pozoru proste historie i wewnętrzne monologi zyskują głębszy wymiar – i pozostawiają wiele miejsca na własne refleksje i interpretacje. W "Dorosłości" życiowe doświadczenia splatają się z liryzmem, a słowo z obrazem – i jest to wyjątkowo udane połączenie. Książka została przepięknie wydana – Lisa Aisato potrafi uchwycić magię chwili i subtelne emocje.

Czasami zabawna, z odrobiną ciepłej ironii. Czasami smutna i wzruszająca. Czasami zaskakująco bliska i dobrze znana. Wiele fragmentów czytałam wielokrotnie i z pewnością wrócę do nich jeszcze nie raz. Piękna, wartościowa książka – gorąco polecam!

"Do ciebie, która niesiesz nasz ból, patrzysz na topniejący śnieg, który przykrywa zardzewiałe rowery i białe psie kupy, i ciemny niepokój wokół wierzchołków drzew, i tych, których straciliśmy, ale śmiejemy się, żeby zapomnieć, i tych, których stracimy, i wspomnienia pod naszymi kozakami na żwirze, i miłość, której nie zaznaliśmy, i smutek chowający się za krokusami przy drodze, i tęsknotę ukrytą za uśmiechami w barze. Wiemy, że czasem dźwigasz to wszystko sama. Wiemy, że na swoich ramionach dźwigasz wiosnę, lato, zimę i jesień. Wiemy, kim jesteś. Widzimy cię. Wszyscy niesiemy. Możemy ponieść trochę razem."

▪︎▪︎

I cóż ja mogę powiedzieć więcej, poza tym, że było po prostu pięknie.

Króciutkie, urzekające prostotą i przepełnione całą gamą emocji historie poruszają w czytelniku najczulsze struny, jednocześnie trafiając w samo sedno tego, czym jest ta cała "dorosłość". Bywa smutno, ale też zabawnie ("Kura"), nostalgicznie i do bólu prawdziwie.

Całość ma w sobie ogromne pokłady czułości zarówno do człowieka jak i do życia, na wszystkich jego etapach i w we wszystkich jego odcieniach.

Przejmująca i dająca do myślenia, w moim odczuciu obowiązkowa lektura dla każdego. Cudeńko.

Czytałam już pierwszą książkę z tej serii ,,Młodość", dlatego nie mogłam przejść obojętnie obok ,,Dorosłości". Przeczytałam tu trzydzieści trzy wyznania widzenia starości. Każde opowiadanie jest inne i zdobi je inny obraz czy też nieidealne zdjęcie, by podkreślić kluczowe zagadnienie opowieści. Najbardziej zapadła mi w pamięci historia kobiety, która miała swoją przyjaciółkę o nazwie młodość. Z nią mogła robić wszystko, ona ją rozumiała, wspierała we wszystkim, dopingowała do działania, razem potrafiły się upić, pośmiać, po wygłupiać. Z nią podrywała innych mężczyzn i jeździła gdziekolwiek zapragnęła. Z nią była szczęśliwa. I nagle nie wiadomo kiedy odeszła. W tym momencie spostrzegła, że ktoś ją śledzi. Zaczęła się tej osoby obawiać, chciała pobiec, ale bała się, że nie da rady, że się przewróci. Kiedy starość ją dogoniła, nie potrafiła zrozumieć dlaczego nie ma przy niej młodości. Nawet spytała się jej dlaczego tak się przy niej wlecze? Chciała iść dalej, ale poczuła zmęczenie i starość zaproponowała odpoczynek. Chciała się napić czegoś mocniejszego, ale starość powiedziała, że to nie jest dobry pomysł. Nie rozumiała zabawy, ani głośnego chichotu. Niczego nie rozumiała o czym mówiła jej bohaterka. Była powolna i przygaszona. Do tego wszystko robiła zbyt wolno. Bardzo się przy tym opowiadaniu wzruszyłam.

Była jeszcze opowieść o starszym panie, który zakochał się w starszej kobiecie, lecz ona nie zwracała na niego uwagi. Za pomocą kosmetyków maskowała swój wygląd poddając się pokusie młodszym mężczyznom. On opisywał jak wiele rzeczy dla niej by zrobił, jak akceptuje jej naturalny wygląd. Nie mógł znieść tego, że ci młodzi ją tylko wykorzystają i później zostanie sama. W końcu mogła mieć jego, pana, który wszystko ma na średnim poziomie, ale który dałby jej więcej niż inni. I do końca życia. Dlaczego jednak ona go nie chciała?

Nie chcę wam zdradzić wszystkiego, bowiem warto całe piękno ujrzeć samemu. Chciałabym, abyście i wy delektowali się tą książką tak samo jak ja. By na każdej kolejnej stronie poznać coś, co nie ominie żadnego z nas. Jeśli oczywiście tej starości dożyjemy. Poznajcie niesamowicie proste pióro, którym pisała dłoń zwana życiem. Opowieści o przemijaniu, o tym co nieuchronne, o tęsknocie, miłości, prawdzie, wstydzie, opadającym ciele, zmarszczkach, snach i wierze. Każde wyznanie jest przerażająco szczere. Autorka znalazła nawet niewinne nazwy do określeń naszego ciała i intymności. Opisuje co byśmy chcieli, a czego nie możemy już zrobić. I dlaczego to tak bardzo boli.

To książka najpiękniejsza z najpiękniejszych. Bardzo ale to bardzo polecam wam nie tylko tą do przeczytania, ale i Młodość. Obie są niezależne. Każda z nich za pomocą opowieści jest pewnego rodzaju przygotowaniem nas do dorosłości i dojrzałości. Naprawdę obie bardzo polecam!!!

Czym jest dorosłość?

Kiedy człowiek przekracza tę magiczną barierę i nagle staje się dorosły, odpowiedzialny i zapomina jak się uśmiechać?

Dorosłość Linn Skåber to podróż przez czas i zmiany, które on niesie. Krótkie rozdziały – opowiastki prowadzą czytelnika przez meandry zdarzeń i emocji, pokazując świat z perspektywy bohatera drugoplanowego i szarą codzienność, która jeszcze chwilę temu była barwnym kalejdoskopem imprez i zabaw z przyjaciółmi.

I choć dorastanie to trudny proces, z którym czasem ciężko się jest pogodzić, wędrując razem z autorką przez WYZNANIA odkrywamy, że czas spojrzeć na to z innej strony…

Ta niezwykła książka, niczym przewodnik po dorastaniu pokazuje cały proces „od kuchni”. Uświadamia czytelnikowi, że żyjąc w społeczeństwie choć nie wiem jak bardzo byśmy chcieli, nie możemy być sami sobie sterem, żeglarzem i okrętem. Ludzie istniejący obok, zawsze będą mieć na nas wpływ, będą wkraczać w naszą życiową przestrzeń i mącić jeziora naszych myśli. Będą wpływać na nasze decyzje, zachowanie i nastroje… i to oni staną się dla nas szczeblami w drabinie dorastania.

Zachwyciłam się pogodą ducha autorki i prostotą jej szczerości. Jej Dorastanie to ciągły, jednak świadomy proces – nie możemy zdecydować czy się starzeć, ale możemy mieć wpływ na to jak dorastamy. To opowieść o ludziach i miejscach, które ulegają niszczycielskiej sile czasu, opowieść o tym, jak radzić sobie i akceptować przemijanie, coś co wielu z nas przychodzi z ogromnym trudem. Zdecydowanie polecam, dzięki niezwykle krótkim ale treściwym rozdziałom każdy znajdzie chwilę, by choć rzucić okiem na tekst. I nie oderwie się tak łatwo, bo i ilustracje stworzone przez Lisę Aisato warte są chwili zatrzymania.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu

#współpracareklamowa

#współpracarecenzencka

#współracabarterowa

Dorastanie, dorosłość, myślę, że jest to ciężki okres dla nas wszystkich. Kształtuje się nam charakter oraz zaczynamy odkrywać samych siebie. Książka jaką jest "Dorosłość" jest po części kontynuacją pozycji, którą kocham całym sercem. Mówię tu o "Młodości". W pierwszej części tej trylogii poznajemy problemy z którymi borykają się nastolatkowie, zaś tutaj jest nieco inaczej, z innej perspektywy. Inne problemy, inne zmartwienia przynosi nam dorosłość.

Ja jestem jeszcze przed tym okresem w życiu, jednak po przeczytaniu tej książki patrze nieco inaczej na problemy dorosłych. Są one ukazane w naprawdę fajny sposób i uważam , że ta pozycja pomogła mi nieco bliżej przyjrzeć się różnicy pomiędzy tymi dwoma różnymi światami.

Ja osobiście lepiej czułam się z wcześniejszą książka, ale zapewne jest to związane z moim wiekiem, ponieważ ta pozycja jest bardziej kierowana do starszych odbiorców.

“Moje zmarszczki są pamiętnikiem duszy. Lustrem życia. Zapisem uderzeń serca. Tak mówią. I ja się z tym zgadzam. Wystarczy spojrzeć. Łatwo to dostrzec. Wiją się na mojej twarzy niczym opowiadania zapisane literami pełnymi pętelek i zakrętasów, powieści zapisane piórem, mocno i stanowczo, dziko i brutalnie.” Fragment

„Dorosłość“ to barwny kalejdoskop wypełniony uczuciami. Trzydzieści trzy krótkie opowiadania, które stanowią przeróżne perspektywy i poruszają odmienne tematy. Wszystkie jednak skupione są na życiu dorosłych. Jednostek z rodziną lub bez, będących w pracy lub poza nią, szczęśliwych lub cierpiących. W historiach tych zdecydowania więcej stabilności niż w tych zebranych w „Młodości“, ale i tym razem stajemy się świadkami kilku przełomowych momentów. Najwięcej jednak tu codzienności. Krótkich wycinków ujętych w sposób, który ma w sobie coś z formy przypowieści. Ulotnych chwil pozornie pozbawionych wagi, ale uchwyconych zgrabnie i kreślących kolejne sylwetki jakich wiele wokół nas. Bohaterowie są już daleko od nastoletnich lat, ale wciąż mają w sobie chęć poznawania świata i doświadczania. Ich przygoda jeszcze nie zmierza ku końcowi, choć ciało ulega coraz liczniejszym zmianom, nie tylko tym związanych ze zmarszczkami. Opowieści Linn Skåber to opowieści nas wszystkich, wcześniej lub później.

Jak zwykle nie jestem fanką takich tekstów, jako że lubią trącać o patetyczność, tak akurat w wydaniu tej autorki ma to urok. Nie mówiąc już o tym, że jej spojrzenie na rzeczywistość jest wnikliwe i pomaga zobaczyć świat z wielu stron. Linn ma w sobie bowiem ogromne pokłady cierpliwości oraz zrozumienia dla ludzi, a jej styl kreowania opowieści jest przystępny, zgrabnym, momentami po prostu ładny. Kilka tekstów mogę określić jako bardzo dobre. Wydanie ich w towarzystwie ilustracji Lisy Aisato to natomiast rewelacyjne dopełnienie. I tak czytelnik zyskuje kolejny interesujący zbiór, który nie jest obowiązkową lekturą, ale stanowi coś, co kusi, nęci i umila wieczory.

przekł. Milena Skoczko-Nakielska

Znacie książkę autorki "Młodość"? Jeśli jeszcze nie, to gorąco polecam przeczytać! Teraz trafiła w moje ręce "Dorosłość. Wyznania". Całość to 33 krótkie, parustronicowe historie, migawki z dorosłego życia. Mówią o samotności, rozstaniach, trosce o dzieci, marzeniach. Książka napisana pięknym stylem.

"Wiesz już, że nie warto przyjmować się oczekiwaniami innych. Przed tobą całe życie..."

"Moje zmarszczki są pamiętnikiem duszy. Lustrem życia. Zapisem uderzeń serca."

Zwrócić należy również uwagę na przepiękne ilustracje. Jestem pod wrażeniem, a wiem, że w tej serii jest jeszcze trzecia część. Takie książki w biblioteczce to ogromna radość. Autorka w ciekawy sposób przedstawiła świat widziany przez dorosłych. Zachęcam do lektury. Taka książka to idealny prezent.

"Ona też się uśmiechnie i ucieszy z ich wizyty, i przeżyje jeszcze jedną zwykłą niedzielę. A potem nadejdą poniedziałek i wtorek, i środa, i czwartek, i wiele zim, i chłodne lata..."

Czy kiedykolwiek będziemy wiedzieć czym jest dorosłość? Każdy o niej marzy, każdy do niej dąży, by jak najszybciej ją mieć. Tylko, czy dla każdego jest tym samym? Czy jest prostsza niż młodzieńcze, szalone lata pewne niepewności. Czym się różni. Linn Skaber postanowiła się z nami tym podzielić podobnie jak przy poprzedniej powieści Młodość przedstawia nam w dość niecodzienny sposób zmagania, w których każdy z nas odnajdzie podobną troskę, obawę, uczucie, czy nawet doświadczenie. Możesz się przed nikim nie przyznać: “Tak ta historia jest o mnie, o moich uczuciach.” Czemu? Bo jest nam wstyd, zawsze każdy dąży do pewnego celu w życiu, niektórzy go osiągają inni nie. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że jeden i drugi może (nie musi) być niezadowolony z danego momentu w życiu, znudzony nim, potrzebującym czegoś zupełnie innego. Niektórzy nazywają to kryzysem wieku średniego. Ja nie mając jeszcze 3 z przodu uważam, że to dotyka każdego nawet taką młodą - starą osobę jak ja czy tamtą obok. Naturalna kolej rzeczy, który nie da się uniknąć.

W tej książce znajdziecie zlepek historii jedne bardziej zrozumiałe od innych. Autorka specyficznie pisze, nie każdy się odnajdzie - może nie za pierwszym to za kolejnym razem wyniesiecie morał z tej historii, zrozumienie. Każda z tych opowieści ma mroczną stronę, która może nas przygnębić, to pokazuje, jak jesteśmy różni, w jakich sytuacjach potrafimy się postawić, z czym możemy walczyć, jak łatwo jesteśmy chętni do poddania, do zrobienia kroku, zmiany. Jedynie ostatnie opowieści nie ujęły mnie były totalnie według mnie niepotrzebne, jednak może po prostu nie odnajdywałam w nich siebie. Niektóre były zdecydowanie za krótkie, główny ich zamysł był zawarty, pomysł świetny, zabrakło mi miażdżącego zakończenia jak przy innych.

Ta książka jak i poprzednia od tej autorki wraz z przepięknymi (nieco kreatualnymi) ilustracjami jest warta poznania. Dajcie jej szanse, nie do każdego przemówi w taki sam sposób, to czasami warto sobie uświadomić, że jesteśmy tylko ludźmi i niektórzy idą starości naprzeciw, inni robią wszystko, aby im zapobiec. Życie biegnie do przodu, tego nie unikniemy. U mnie znowu ląduje w topce roku, jest niecodzienna i warta poznania.

Dorosłość to świadomość. To stan. Można do niej dążyć, można w niej być, czasami trzeba próbować od niej uciec...

Wydaje się, że dorosłość jest czymś, co przychodzi samo. Ale czy na pewno? Linn Skåber pochyla się nad jej pojęciem, odzierając ją ze wszelkich intymności i udowadniając, że dorosłość to... wyzwanie.

To odpowiedzialność,

- to złamane serce,

- obecność i trwanie,

- to cele wyznaczane czasami wbrew sobie,

- to nocne imprezy i wracanie z nieznajomymi do domu,

- to zdrady,

- samotność,

- odpowiedzialność,

- zdolność do miłości i wiara.

Dorosłość to wyjątkowa książka, która w trzydziestu trzech scenach pozwala podejrzeć życie innych ludzi i zobaczyć, z czym dla nich wiąże się dorosłość. Czy rzeczywiście są tacy dorośli, jak się wydaje?

Wzruszająca, przerażająca, momentami kojąca. Książka jak życie - można w niej znaleźć wszystko, a przede wszystkim można się zachwycić.