DC Black Label Harleen

Harley Quinn i Joker to dwójka postaci, których raczej nie trzeba nikomu przedstawiać. Na przestrzeni lat relacje owej pary zostały zaprezentowane w najróżniejszych formach, prawie zawsze jednak ukazując destrukcyjny charakter związku. Pora więc na coś innego, jak na przykład uwspółcześniona wersja klasyki „Romeo i Julia”, gdzie „miłość” staje się początkiem szaleństwa.

Najprościej można byłoby określić komiks jako historię o Harley Quinn. Bohaterce, która ostatecznie wychodzi z cienia swojego „partnera” i zaczyna coraz mocniej błyszczeć jako niezależna, wyrazista gwiazda ze stajni DC Comics. Takie potraktowanie zamieszczonej tutaj fabuły, byłoby jednak nazbyt płytkie, szczególnie biorąc pod uwagę złożoność treści, którą ma do zaoferowania ta pozycja.

Zacznijmy jednak od samego początku momentu, kiedy to młoda obiecująca pani doktor psychiatrii Harleen Quinzel (zwana pośród znajomych Harley – powód takie ksywki jest wyjaśniony w albumie), mocno interesuje się spaczonymi umysłami przestępców. Wierzy ona, że dzięki jej badaniom, powstanie innowacyjna metoda leczenia, która wyeliminuje aspołeczne zachowania takich jednostek. Jej pomysł jest na tyle intrygujący, że otrzymuje ona grand na badania, które będzie mogła przeprowadzać w placówce „Azyl Arkham” miejscu, gdzie mrok czai się na każdym kroku, a szaleństwo dosłownie wyczuwalne jest w powietrzu. To właśnie tam, spaczone umysły jej pacjentów, mają stać się początkiem nowej ery psychiatrii. Jednym z obiektów badań, jest ON – „Joker”. Szalony przestępca, który już wcześniej stanął na jej drodze i to właśnie wtedy narodziła się pomiędzy nimi pewna nierozerwalna „nić”. Coś, co balansuje na cienkiej granicy „miłości od pierwszego widzenia” i „niebezpiecznej obsesji”.

Z każdą kolejną pochłanianą stroną dzieła, czytelnik widzi ewolucję doktor Quinzel zarówno pod względem psychicznym, jak i później fizycznym. Lekarka powoli daje się opętać „szalonemu uczuciu”, które przemienia ją w dobrze znaną fanom szeroko pojętej popkultury antybohaterkę, ukazaną przez liczne komiksy, której bardzo daleko do psychicznej stabilizacji. Relacja na linii lekarz-pacjent, ulega tutaj tak znaczącym perturbacją, że w pewnym momencie trudno stwierdzić, kto tak naprawdę jest tutaj obiektem badań. Deprawacja umysłowa postępuje z każą kolejną sceną coraz mocniej, dając początek nowemu obliczu zbrodni.

Wątek ten zaprezentowany jest naprawdę ciekawie i w wielu swoich aspektach mocno niesztampowo. Nie stanowi ON jednak jedynego elementu komiksu, który warty jest uwagi odbiorcy. Stjepan Šejic stara się również w intrygujący i wielowymiarowy sposób zaprezentować fanom postać Jokera. Pytaniem otwartym pozostaje czy mamy tutaj do czynienia z osobą, która w wyniku swojej przeszłości i traumy przemieniła się w „antybohatera”, który zachował jednak w sobie cząstkę ludzkiej duszy (którą może wydobyć na światło dzienne silne uczucie miłości). Czy też może jest to przebiegły socjopata, który umiejętnie się maskuje i stara się wykorzystać każda nadarzającą się okazję do realizacji swojego pokręconego planu, nawet wykorzystując zakochaną w nim kobietę.

Trzecim ciekawym elementem komiksu, który co prawda nie jest tutaj nazbyt mocno rozbudowany, jednak i tak stanowi łakomy fabularny kąsek, jest obraz Gotham. „Miasta Potworów”, które prędzej czy później przeżuje każdego mieszkańca, doprowadzając go do sytuacji, w której przekroczy ON granice „prawa”. Wątek mrocznej metropolii i jej problemów nie jest pokazany z perspektywy Batmana (którego jest tutaj tyle, co nietoperz napłakał), ale stróżów prawa, którzy zaczynają mieć dość niewydolnego systemu i chcą raz na zawsze pozbyć się zbrodniczego balastu miasta.

Trzy dosyć ważne i świetnie zaprezentowane wątki, zaciekawią spore grono odbiorców. Cała zaserwowana tutaj akcja nie jest jednak jednym wielkim dynamicznym ciągiem wydarzeń. Należy przygotować się na liczne i mocno rozbudowane przemyślenia głównej bohaterki, które mogą co niektórych czytelników odrobinę znużyć.

Jeśli chodzi o „szaleństwo” komiksu, podkreślane jest ono tutaj nie tylko przez fabułę, ale również ciekawy sposób kadrowania poszczególnych plansz. Wiąże się to również z genialną oprawą graficzną, która pokazuje, że chorwacki artysta należy do grona najlepszych w swoich fachu. Wyrazista stylistyka zarówno przy projektowaniu postaci (szczególnie ekspresja twarzy), jak i teł uzupełniona jest tutaj nutką „artystycznej” niesztampowości (najbardziej widocznej w doborze palety kolorów). Oczywiście znajdzie się tutaj kilka prac, które ostro będą kolidować z obrazami innych komiksowych twórców (szczególnie jeśli chodzi o wizję wyglądu Jokera). Należy jednak pamiętać o tym, że Šejic stara się ukazać tego antybohatera oczami głównej bohaterki, która nie widzi w nim potwora.

Komiks Harleen jest zdecydowanie wart poznania, nie tylko przez wielkich fanów DC Comis, ale również czytelników, którzy szukają czegoś z szeroko pojętej popkultury, co zapewni im chwilę relaksu i rozrywki przy jednoczesnym zaserwowaniu bardziej poważanych i skłaniających do refleksji treści.

Harleen to opowieść o historii powstania Harley Quinn i powstania bardzo toksycznego związku uczuciowego, w jakim pozostaje być może trochę czasami wbrew sobie. Harleen Quinzel jest samotną kobietą, pełną niepewności, a to przecież ona ma być tą silną. Psychiatrą, która próbuje wyrobić sobie markę, a wciąż odczytuje w mowie ciała innych, że tylko przynudza. Ta szara myszka otrzymuje ważny grant na badania i udaje się do Arkham, aby zbadać umysły znajdujących się tam przestępców, Jednak to jej umysł zostaje zinwigilowany przez jednego z nich, Jokera. Powoli dochodzi do tego, że to Harleen staje się więźniem, więźniem miłości.

Powstaje tu od razu pytanie, w jaki sposób ktoś taki jak dr Harleen Qunizel, bardzo wykształcona kobieta, znająca na wylot mechanizmy ludzkiego zachowania. uważa kogoś takiego jak Joker za atrakcyjnego. Mam na myśli, że Joker jest przecież uwięzionym pacjentem psychiatrycznym, niebezpiecznym człowiekiem. Šejić potrafi pokazać to jak Harleen widzi Jokera. To nie chudy psychol z przetłuszczonymi włosami, który siedzi i rechocze z własnych dowcipów. To sprawny manipulator z mrocznym poczuciem humoru. A może to rzeczywiście ktoś mocno skrzywdzony?

Ale może coś w tym jest, że kobieta chce uratować biednego chłopca, który zszedł na złą drogę. Ileż jest takich, które do końca życia wierzą, że ich misiaczek się zmieni na lepsze: po ślubie, po dziecku, po zmianie pracy… Przestanie pić, bić, ćpać… Czemu Harleen miałaby być inna? Ona też wierzy, że Joker to tylko zagubiony młody mężczyzna, mężczyzna, na którego lubi patrzeć, jak ten śpi, na myśl o spotkaniu z którym się rumieni… Teraz rozumiem, dlaczego go lubi. Ale naprawdę podobało mi się to, że ich związek nigdy nie był gloryfikowany. Jako narratorka własnej historii zdaje sobie sprawę z popełnionych błędów i zabiera czytelnika na bardzo interesującą przejażdżkę. I nigdy nie jesteś do końca pewien, czy kocha ją na swój własny pokręcony sposób, czy też wykorzystuje z jakiegoś bardziej lub mniej pokręconego powodu. Pasuje mi i im to. Sprawcy mogą kochać swoje ofiary, ale nie sprawia to, że to, co robią, jest mniej okropne. Najbardziej widać to po ostatniej planszy komiksu.

Chociaż Harley jest oczywiście głównym tematem tej historii, nie wspomnę, że Šejić oddaje głos także innym postaciom universum Gotham City. Znajdziemy tu [Adres usunięty]. historię Trującego Bluszczu (Poison Ivy) oraz dość obszernie potraktowany atak prokuratora Denta i późniejsze wizje, powodujące, że dalsze jego poczynania są klasyfikowane jako te złe i niemoralne; pokazuje narodziny Dwóch Twarzy (Two Face). Wszystko dlatego, że z nimi doktor Quinzel spędziła sporo czasu, z jednymi rozumiejąc się całkiem dobrze, z innymi mając na pieńku.

Więcej na: [Adres usunięty]

Harley Quinn – postać pojawiająca się w filmach i serialach, których akcja dzieje się w mieście Batmana. Była lekarka, która ogólnie mówiąc oszalała a w czynieniu zła niemalże przerosła swego mistrza. Nigdy nie byłem zbytnim fanem tej antybohaterki, jednak trafiłem na historię, która sprawiła że spojrzałem inaczej na jej przeżycia. Chodzi tu oczywiście o słynne dzieło „Harleen”, które nakładem wydawnictwa Egmont Polska, ukaże się 29 kwietnia.

Z okładki możemy dowiedzieć się, że:

Młoda doktor psychiatrii Harleen Quinzel jest bliska znalezienia lekarstwa na szaleństwo nawiedzające Gotham City. Jednak musi najpierw udowodnić swoją rewolucyjną teorię sceptycznie nastawionym autorytetom. Żeby to osiągnąć, zagłębia się w zaburzone umysły najbardziej niebezpiecznych więźniów Azylu Arkham. Coraz więcej czasu spędza z obłąkanymi przestępcami, a im bardziej zbliża się do jednego ze swoich pacjentów, tym mocniej oddala się od rzeczywistości.

Ta historia zagłębia się w najmroczniejsze zakamarki umysłu bohaterki. Harley staje oko w oko z najbardziej bezwzględnymi złoczyńcami w Gotham, co powinno bardzo pomóc jej w badaniach, jednak pewna złośliwość losu sprawia że zrobi to tylko Joker. To desperackie dążenie do ukończenia pracy – nieustępliwe dążenie – przyczyniło się do stworzenia postaci dalekiej od głupiej i kapryśnej Harley Quinn, którą znamy chociażby z serialu. Jest to bardzo ciekawe podejście do łańcucha wydarzeń, które przekształciły jeden z najbłyskotliwszych umysłów Gotham City, w jeden z najbardziej zdeprawowanych. Pełno tu interesujących psychologicznych zagadnień oraz intryg, które prowadzą czytelnika w kierunku tragedii, która – jak wiemy – czeka nas na końcu tej drogi.

Stjepan Šejic potrafi w swoich obrazach oddać to co najbardziej lubię w komiksach. Świetnie przedstawione wrażenie ruchu i wyraziste postacie, które wydają się żywe, a nie wszyscy twórcy umieją to przedstawić tak jakbym chciał zobaczyć. Ta historia ma wszystko czego oczekuję od komiksu i dawno nie czytałem czegoś równie dobrego. Jestem zachwycony i myślę że twórca trafi do wąskiego grona moich ulubionych artystów, którzy tworzą trudną sztukę, jaką jest komiks.