"Człowiek w poszukiwaniu sensu" to bez wątpienia jedno z najbardziej wpływowych dzieł dla psychiatrii i psychoterapii. Powstało pod wpływem przeżyć autora w trakcie jego pięcioletniego pobytu w Auschwitz i innych obozach koncentracyjnych utworzonych przez nazistów.
Viktor Frankl cały swój długi, osobisty i bardzo poruszający esej rozpoczyna od opisu miejsc, w których był przetrzymywany. W swoim wywodzie skupia się na ukazaniu wysiłków, jakie musiał podejmować, by znaleźć w tym traumatycznym czasie jakiekolwiek powody do życia.
Na bazie swoich obozowych doświadczeń Frankl opracował serię technik psychoterapeutycznych. Są nimi dyrektywy paradoksalne oraz traktowanie w sposób humorystyczny własnych objawów pacjenta, a także psychodrama pozwalająca na ocenę dotychczasowych działań z punktu widzenia człowieka na łożu śmierci. Im to poświęcona została druga część książki.
Ten znakomity psychiatra swoją metodę nazwał logoterapią. Podejście Frankla łączy w sobie elementy egzystencjalizmu i behawioryzmu. Nazywane jest trzecią szkołą wiedeńską i stanowi niezwykle ważny element psychologii humanistycznej.
Książka po raz pierwszy ukazała się już w 1946 roku. Teraz przedstawiamy ją naszym Czytelnikom w znakomitym przekładzie Aleksandry Wolnickiej. Bez wątpienia pozycji tej nie może zabraknąć na półce każdego, kto interesuje się psychiatrią lub psychologią, kto zgłębia swoją wiedzę z zakresu metod psychoterapii albo też związał z nią swoją działalność naukową czy zawodową. Jest to bowiem dzieło na miarę "Wstępu do psychoanalizy" Zygmunta Freuda i z pewnością równie ważne.
