Człowiek który wspina się na drzewa varia

James Aldred jest dokumentalistą, którego filmy przyrodnicze(przy których współpracował) przedstawiają świat ze sporej wysokości. Jako że czasami lubię zobaczyć, jak nasz świat wygląda na zewnątrz, nie trzymając nosa w książce, sprawdziłem sobie o czym opowiadają te filmy, a to skłoniło mnie tym bardziej po sięgnięcie po ten tytuł. A było naprawdę ciekawie

Trudno opisać o czym właściwie jest ta książka, a właściwie wspomnienia. To przede wszystkim nieustanny zachwyt otaczającym nas światem. Niezwykle ciekawa podróż praktycznie po całym świecie, widziana z wysokości drzewa. Proste, a jakże skomplikowane!

Autor przedstawia nam świat, w którym liczy się pasja i umiłowanie-nawet nie przyrody-ale otaczającego nas świata. To podróż która zapada w pamięci, a szczególnie tak ciekawie napisana.

Jako że nie jestem znany ze zbyt obszernych opinii, muszę stwierdzić, że polecam tą książkę wszystkich. Widać w niej to wszystko, co lubimy w filmach przyrodniczych. Uwielbienie dla przyrody, a przede wszystkim ogromny szacunek dla otaczającego nas świata. A to naprawdę rzadkość.

Ciekawie przedstawiono tu także etap wspinania się na niektóre kolosy, których wysokość sięga niekiedy do 100 metrów, a gałąź o którą można się zaczepić, w celu wspięcia się znajduje się na-dajmy na to-20 metrze. Niezwykle to interesujące i gdybym nie miał galopujących lęków wysokości, zapewne sam bym się wspinał. Zawsze to jakieś wyżyny. A wracając do opowieści, dowiemy się z niej także, co doprowadziło autora do podjęcia takiego, a nie innego zajęcia. A było doprawdy niebezpiecznie. Jednak zapoczątkowana pasja sprawiła, że wysokości nie mają przed nim tajemnic. A słowa jakimi posługuje się opisując przyrodę, zwierzęta z całego świata, dają nam obraz człowieka, który naprawdę wie, jak to jest czymś się fascynować i umie to interesująco przedstawić..Polecam wszystkim.

"Raj w koronach drzew"

Jak zobaczyłem okładkę i doczytałem o czym jest ta książka to od razu wiedziałem, że muszę ją koniecznie przeczytać. Literatura o ludziach pełnych pasji, miłości, emocji i doświadczeń związanych z przyrodą niemal w każdym przypadku w moim czytelniczym życiu podobała mi się cholernie. Czy to był Wojciech Cejrowski, czy Peter Wohlleben, czy inny szczery i prawdziwy miłośnik przyrody. U każdego z nich podczas czytania widać wielkie zamiłowanie do świata i natury oraz niesłabnąca miłość i szacunek, które zawsze podziwiam. A jeśli jeszcze łączy się to z darem opowiadania i arcyciekawymi informacjami i opowieściami to na pochłonięcie takich lektur potrzeba mi naprawdę niewiele czasu. Podobnie było i tym razem z Brytyjczykiem i jego książką "Człowiek, który wspina się na drzewa", którą pochłonąłbym najlepiej w jeden dzień, gdybym nie zdecydował się rozłożyć przyjemności jej czytania na cztery, żeby nie skończyć zbyt szybko.

James Aldred to wieloletni reportażysta i dokumentalista BBC, o którym w sumie do momentu doszukania się zapowiedzi na stronie wydawnictwa Rebis nie za bardzo słyszałem. Może dlatego, że to jego pierwsza książka, a programy przyrodnicze w tv oglądam sporadycznie, kiedy jestem w gościach u znajomych lub rodziców, bo sam nie mam (i nie potrzebuję) wykupionej usługi telewizji u żadnego dostawy. Jedynie popatrzyłem na kilka filmików na youtubie, widząc jak autor się wspina, i nabrałem jeszcze większej ochoty na poznanie tego człowieka i jego przeżyć. James specjalizuje się w kręceniu filmów o przyrodzie, które powstają na bardzo dużych wysokościach. Jeśli kojarzycie słynnego podróżnika Davida Attenborough i takie realizacje jak "Życie ssaków" czy "Planeta Ziemia" to wiedzcie, że właśnie Aldred brał często udział przy ich kręceniu.

Pasja autora narodziła się w roku mojego urodzenia, czyli licząc od dziś 30 lat temu (ekhm, ekhm, ekhm...), kiedy to on, jako 13-latek przechadzający się po lesie Stinking Edge Wood w New Forest, natknął się na stado rozszalałych kucy pędzących w jego stronę. Niechybnie zostałby stratowany, gdyby nie stary dąb w pobliżu, w który wbite były kołki ułatwiające wspinaczkę, dzięki czemu udało mu się uciec przed tymi zwierzętami. Jak się okazało to był punkt obserwacyjny jakiegoś człowieka sprzed kilku, kilkunastu lat, co wtedy niejako zawęziło czas i uświadomiło młodemu autorowi, że „(...) drzewa są schronieniami oraz punktami obserwacyjnymi pozwalającymi spojrzeć na nasz świat z nowej perspektywy.”*, a "(...)życie jednego z nich to często kilkadziesiąt ludzkich pokoleń"*, co dobitnie pokazuje jakim niewielkim odłamkiem w historii tego świata jest istnienie jednego życia człowieka.

W wieku szesnastu lat razem z bardzo doświadczonymi kolegami wspinał się już po raz pierwszy z wykorzystaniem liny na ponad czterdziestometrowego mamutowca olbrzymiego! Nie dotarł co prawda jeszcze wtedy na sam szczyt Goliata, a jedynie do połowy tego ogromnego drzewa, bo nie był pewny swoich umiejętności i przystopował, ale po 3 latach wrócił i dokończył sam to, czego nie zrobił wcześniej z kolegami. Jednakże te czterdzieści metrów, które dla nas wydają się wręcz niewyobrażalne do przebycia, dla Aldreda szybko stało się 'małym piwkiem' i zaczął z roku na rok wspinać się coraz wyżej i na coraz trudniejsze drzewa. Niejednokrotnie najstarsi mieszkańcy lasu, na których się wspina, przekraczają 80 i 90 metrów, a pierwsza gałąź, do której może się przyczepić, zaczyna się dopiero na metrze czterdziestym!

(...)

Serdecznie polecam i zachęcam do sięgnięcia po "Człowieka, który się wspina" Jamesa Aldreda wszystkich tych, którzy kochają przyrodę i cenią sobie piękne pasje i ciekawych ludzi, bo to świetna książka właśnie o jednej z takich pasji, wielkiej odwadze, spełnianiu marzeń i samorealizacji przedstawiona przez szczerego, sympatycznego, wesołego, romantycznego i ciągle rozwijającego się człowieka, który zaraża swoim podejściem do życia i okazywaniem szacunku do lasów i całej przyrody.

*James Aldred, Człowiek, który wspina się na drzewa, wyd. Rebis, Poznań 2018, s. 10

Całość na: [Adres usunięty]