Czekam na was ale się nie śpieszcie

Księdza Jana Kaczkowskiego wszyscy znają i nie trzeba go Wam opisywać, ale tylko jedna osoba, mówiła do niego „Hardy Johnny”. Była to pani Kapsyda Kobro-Okołowicz, a ks. Jan na to jej pozwalał, spodobało mu się.

Pani Kapsyda z Janem stanowili wspaniałą parę przyjaciół, mieli wiele tematów do rozmowy i byli dla siebie wzajemną inspiracją.

W obecności Kapsydy, Jan był radosny i stawał się bardziej szalony. Oboje z natury nietuzinkowi, zarażali innych swoją opieką nad chorymi na raka.

Ksiądz Jan był bardzo związany ze swoją babcią. Gdy po latach odnaleziono księdza zeszyt z notatką pisaną dziecięcym pismem ”Mam osiem lat. Kocham pociągi i mam nadzieję, że nie przeszkodzi mi to w moim powołaniu”, był to dowód na to, że już jako dziecko wiedział kim będzie.

W podstawówce ksiądz Jan zauważył, że jedna z nauczycielek jest w ciąży.

Podszedł do niej, wskazał palcem na brzuch, powiedział ”Jesteś brzemienna i w bólach rodzić będziesz”, a możecie sobie wyobrazić jaka była mina nauczycielki - bezcenna.

Ksiądz Jan opowiadał Kapsydzie o swojej rodzinie, o swoim bracie i swojej siostrze, a później o mamie.

Kapsydzie ks. Jan imponował podejściem do pacjentów. Był niesamowicie uważny i delikatny w stosunku do nich. Znał imię każdego chorego, pamiętał, kto i na co chorował.

Ksiądz Jan był kapłanem dla wszystkich ludzi, nikogo nie wykluczał, ani nie robił wyjątków ”Módlmy się za ludzi bez względu na to, czy są z prawicy, czy z lewicy, by słuchali przekazu Ewangelii, że należy bezwzględnie miłować i szanować drugiego człowieka.”

Całkowicie poświęcił się dla hospicjum. Mimo choroby jeździł po Polsce z kazaniami, cały czas pracował.

Kapsyda była dla księdza Jana bardzo ważna, kochał ją jak siostrę.

W rozmowie ze swoim przyjacielem i wychowankiem ks. Damianem Jędrzejakiem zawsze przypominał ”Pamiętaj, że w życiu najważniejsza jest miłość. Kochaj Boga, bo On cię kocha ponad wszystko i kochaj innego człowieka”.

Do tej książki nie muszę Was chyba specjalnie zachęcać, bo jestem pewna, że i tak po nią sięgniecie.

Przepięknie napisana, ciepła, emocjonalna i w sposób autentyczny ukazująca księdza Jana, takim jakim naprawdę był, żył, i na zawsze pozostał w naszych sercach i umysłach.

Ksiądz Jan to niezwykły bohater, który zawsze dążył do świętości.

Tacy bohaterowie mają siłę zmienić świat. Nawet po śmierci.

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Przeczytałam trzy książki autorstwa samego Jana Kaczkowskiego, wydane jeszcze za jego życia. Każda z nich była wartościowa, ważna, mądra, pełna inteligentnych uwag i prawd życiowych. Nad każdą należało się zastanowić, zatrzymać i przeanalizować jej sens. Wszystkie one zajmują ważne miejsce w mojej bibliotece. Tym chętniej sięgnęłam po najnowszą książkę, w której pojawia się ksiądz Jan Kaczkowski. Wydana już po jego śmierci, napisana przez Izę Bartosz, jest rozmową o nim z jego przyjaciółkę Kapsydą Kobro-Okołowicz.

W książce "Czekam na Was, ale się nie spieszcie", wydawnictwa Czerwone i Czarne, znajdziecie mnóstwo wspomnień o księdzu Kaczkowskim. Takich radosnych, szczerych, zabawnych i sympatycznych. Tych poważnych, z trudniejszego okresu jego życia- kiedy dowiedział się o chorobie i z nią walczył. I tych smutnych, o życiu po jego śmierci. Kapsyda z niezwykłą szczerością i otwartością opowiada o swoim przyjacielu. Z ufnością, odwagą i bijącym w każdym słowie szacunku oraz uznaniu przedstawia nam jego życie, pracę, sposób w jaki traktował ludzi.

Nie chcę wam pisać co dokładnie można znaleźć w książce, nie będę przytaczała żadnej anegdotki czy poważniejszej historii. Sami sobie przeczytajcie, bo dopiero wtedy ta historia nabierze dla was sensu. Powiem wam jednak, że warto mieć pod ręką jakąś chusteczkę, bo można i warto się wzruszyć nad tym w jaki sposób ludzie wypowiadają się i wspominają księdza Jana Kaczkowskiego. W ostatniej części książki opowiadają się o nim jego przyjaciele, rodzina, osoby z którymi współpracował, którzy byli mu w jakiś sposób bliscy. Wspominają ich pierwsze spotkanie, przypominają anegdoty z ich życia, wyrażają swój podziw dla jego osoby.

"Czekam na Was..." to cenna lektura. Taka, która każe się zatrzymać, wciągnąć głęboko powietrze do płuc i uświadomić sobie jak kruche jest życie. Jak okrutny bywa los, gdy zabiera tak dobrych i ważnych ludzi. Jak się cieszyć z tego co się ma, nawet w obliczu beznadziei. Ksiądz Jan Kaczkowski jest bohaterem, zaklinaczem ludzkich serc i ikoną dobrych uczynków. Działał, walczył dla innych i to ich stawiał na pierwszym miejscu. Dzisiaj oni okazują mu swoją wdzięczność, dzieląc się z nami czasami dość intymnymi, osobistymi wspomnieniami. Taka właśnie jest ta książka- szczera, głęboka i trochę intymna.

„Czekam na was, ale się nie spieszcie” Izy Bartosz i Kapsydy Kobro – Okołowicz to wspomnienie bardzo charyzmatycznego księdza Jana Kaczkowskiego. Współautorka opowiada jak się z nim po raz pierwszy spotkała, jakie na niej wywarł wrażenie, jakim był człowiekiem. A był to człowiek – orkiestra pomimo swoich ułomności. Bo wzrok mu szwankował, bo pokonał raka nerki, bo zachorował na glejaka ale mimo to ciągle działał, ciągle mu się chciało. Pomagał – założył hospicjum w Pucku, miał kazania żebracze, nie chciał dla siebie tylko dla innych. Nie budował pałacy tylko domy dla ludzi pokrzywdzonych przez los. Współpracował z WOśP, nie bał się podać rękę i pracował z osobami po lewej stronie życia politycznego, do każdego miał ciepłe słowo. Do końca życia chciało mu się chcieć. To był charyzmatyczny, kochany człowiek. „Módlmy się za ludzi, bez względu na to, czy są z prawicy, czy z lewicy, by słuchali przekazu Ewangelii, że należy bezwzględnie miłować i szanować drugiego człowieka”. To był prawdziwy Kapłan. Absolutnie polecam „Czekam na was, ale się nie spieszcie”.

"No cóż, własną śmierć, trzeba przeżyć". Tak mawiał Ks. Jan Kaczkowski, w swoich rozmowach. Mam wrażenie, że to jedna z tych osób, które swoją śmierć, przeżyły w niesamowity, bardzo godny sposób, dając przykład wielkiej siły i wielkiej wiary. Pomijając oczywiście fakt, że rak i ciężka choroba raczej z godnością i siłą się nie kojarzą. Ks. Jan kochał ludzi, był w stanie poświęcić dla nich wiele, poświęcił znaczną cześć swojego życia, by walczyć dla innych osób o zachowanie godności właśnie, człowieczeństwa, bezpieczeństwa i spokoju. Uczył innych z jaką czułością, poświęceniem i oddaniem powinni opiekować się osobami umierającymi. Założył hospicjum w Pucku, które miało być wzorem dla innych. Wyznaczył wysokie standardy opieki paliatywnej, które dla niego były zdecydowanie niezbędne, a niestety brakowało ich w publicznych placówkach. Organizował zajęcia dla studentów medycyny, podczas których nauczono młodych lekarzy, jak rozmawiać z pacjentami, chorymi na śmiertelne choroby, jak traktować ich podmiotowo, a nie przedmiotowo. Gdy sam, dwukrotnie zachował na raka, nie tylko walczył o swoje życie i zdrowie, ale również podnosił na duchu zarówno chorych jak i ich rodziny.

Dużo w tym opisie wyszło umierania, ale ta książka nie jest o nim, jest o życiu i o jego smakowaniu, bowiem Ks. Jan był wielkim smakoszem życia i .... potraw. Zapytany o to, co robić, by życie smakowało, odpowiadał:

" Przede wszystkim jej jeść. I mieć na nie apetyt. Nie zapychać się byle czym. Szukać smaku w wielu wymiarach, tym podstawowym - smaku pysznych potraw, ale i w smaku intelektualnym, duchowym... Nie zalewać sobie głowy, duszy i sumienia byle czym. Rozsmakować się w rozmowach, poznawaniu nowych ludzi i tym, co nas inspiruje."

Tak właśnie pragnę żyć ja. Tak właśnie żył i nauczał o życiu Ks. Jan.

Izabela Bartosz, była naczelna czasopisma "Gala", przeprowadziła wywiad z Kapsydą Kobro-Okołowicz, współpracownicą, przyjaciółką, byłą prezeską Fundacji Rak AND Roll. Dzięki niej poznajemy bliżej sylwetkę tego niesamowitego człowieka, skromnego, pozbawionego patosu, gotowego do ostatnich swoich dni poświęcać się dla wspierania innych, w ich walce z chorobą. Kapsyda również jest osobą nietuzinkową, mimo tego, że nie jest osobą wierzącą, stworzyła z księdzem jedną z silniejszych relacji w jego życiu. Razem przełamywali stereotypy, walczyli o chorych, nie poddawali się. Mimo różnic religijnych udowodnili, że w życiu tak naprawdę najważniejsza jest miłość do bliźniego i czynienie dobra. Książka zawiera również wspomnienia najbliższych Ks. Jana: jego ojca, siostry, bratowej, współpracowników i przyjaciół.

Myślę, że bardzo brakuje takich księży w Polskim Kościele, a jeśli są, to bardzo brakuje ich w publicznym życiu. Niezmiernie mało jest też, takich książek, pełnych pozytywnego przekazu, dobra i wiary w drugiego człowieka.

Gorąco polecam

Kim naprawdę był Ks. Jan Kaczkowski? Był równym gościem w sukience. Izabela Bartosz, była naczelna czasopisma „Gala”, na potrzeby książki przeprowadziła wywiad z Kapsydą Kobro-Okołowicz, bliską przyjaciółką Jana. To właśnie z jej ciepłej opowieści dowiadujemy się o nietypowym księdzu, który poświęcił życie dla ratowania innych.

Kaczkowski był niezwykłym człowiekiem. Każdemu, kto go kojarzy nie trzeba tego tłumaczyć. Ksiądz, który wyzbył się zbędnego patosu i napuszenia. Od dziecka czuł powołanie i nie przeszkodziła mu nawet widoczna niepełnosprawność. Założył hospicjum w Pucku, podnosił na duchu zarówno chorych jak i ich rodziny. Choć sam zmagał się najpierw z rakiem nerki, w późniejszym czasie z glejakiem, to nie oczekiwał litości ani pomocy, wręcz przeciwnie, postanowił żyć na pełnej petardzie, całe swoje życie poświęcając innym.

Nie brakowało mu poczucia humoru. Potrafił przeklinać, a towarzystwie nawet wyjść na papierosa. Na pewno nie wylewał za kołnierz. Uwielbiał jeść, do historii przeszła jego ulubiona polędwica i wino. Co go wyróżniało – nie wywyższał się. Nie traktował inaczej wiernych i ateistów, dla niego najważniejszy był po prostu człowiek. Kochał ludzi, był w stanie zrobić dla nich wszystko. Starał się traktować swoich pacjentów z należytym szacunkiem, jakiego brakowało w placówkach publicznych. W jego hospicjum ludzie byli traktowani po królewsku. Sam Jan zorganizował zajęcia dla studentów medycyny, na których uczyli się etycznego podejścia do chorego. Uczyli się traktowania podmiotowego, nie przedmiotowego.

Uczył również w szkole – zawodowej i liceum. Uczniów szkoły zawodowej nazywał „swoimi ogarami”. Wielu z nich wyprowadził na dobrą drogę. Proponował wolontariat w swojej placówce, starał się ich wyprowadzić na prostą. Dla swoich pacjentów był gotowy nawet w środku nocy na interwencję, nawet jeśli choroba powoli go pokonywała.

Kapsyda również nie miała łatwego życia. Kiedy była jeszcze dzieckiem straciła matkę. Już jako dorosła kobieta zachorowała na przewlekłą białaczkę limfatyczną. Również walczyła, nie tylko z chorobą, ale też z niesprawiedliwością. Jako działaczka fundacji Rak'n'Roll walczyła o prawa i godność pacjentów. Oboje z Janem tworzyli bardzo zgrany zespół. On, ksiądz, ona lewaczka, zdeklarowana ateistka. Dwa różne światy, choć myślenie podobne. Oboje chcieli, by ludzie chorzy na raka byli szczęśliwi w ostatnie dni swojego życia. Kapsyda nazywała Jana „Hardym Johnnym”, co mu się bardzo podobało i w pełni oddawało jego naturę.

Nie chcę ani opowiadać Wam całej historii tego cudownego księdza, który czarował słowem i swoim ludzkim charakterem i zachowaniem, nie chcę również oceniać tej książki pod względem poprawności. Kim jestem, by oceniać czyjeś życie?

„Czekam na Was...” to zbiór wspomnień o Janie Kaczkowskim, człowieku petardzie, autorze książki „Nie ma szału, jest rak”. To nie tylko wywiad z jego „najintensywniejszą” przyjaciółką, ale również wspomnienia jego rodziny i przyjaciół. W całym tekście czujemy ten ból jakiego doświadczają bohaterowie. Wiemy o zbliżającej się katastrofie, dlatego jest ON tak bardzo widoczny. Ponadto forma „był” jest wymowna.

Całość jest rzetelna, wszyscy „przesłuchiwani” opowiadają ciekawe anegdoty z życia Kaczkowskiego. Możemy zarówno się pośmiać jak i popłakać. Ja się wzruszyłam ogromnie. Były momenty, że szklistym wzrokiem próbowałam odczytać tekst. Nie jestem praktykującą wierzącą, a już na pewno nie wierzę w księży. A w tym przypadku żałuję, żałuję ogromnie, że nie miałam szans, by poznać tego specyficznego człowieka. Myślę, że każdy powinien poznać jego niesamowitą historię, docenić jego zaangażowanie. Historie opowiedziane przez Kapsydę, z uczuciem, z miłością i tęsknotą.

Recenzja znajduje się również na [Adres usunięty]