Cieszę się, że moja mama umarła

Ta książka była tak popularna, że również postanowiłam po nią sięgnąć. Nie mam jednak wiele do powiedzenia na jej temat, bo mnie jakoś szczególnie nie chwyciła. Owszem, trudności tematyki jej nie odmówię, jednak nie była dla mnie czymś woow. Może to jednak wynikać z faktu, że książki słuchałam, a nie czytałam, a z tą formą się dopiero zapoznaję. Mówiłam o tym na story, ale tu też wspomnę, że tak jak nie trawię audiobooków po polsku, bo wydają mi się totalnie sztuczne, tak po angielsku słucha się całkiem przyjemnie. A ten tym bardziej, że czytała go sama autorka. Co do samej treści tak jak mówię była trudna, momentami boleśnie się tego słuchało. Jennette musiała w swoim dzieciństwie i młodości znieść wiele upokorzeń, co bezsprzecznie wpłynęło na jej przyszłość. Niewyobrażalne jest dla mnie takie traktowanie dziecka, a matka Jennette wyjątkowo brutalnie zniszczyła własne ja swojego dziecka. Uważam, że popularność tej książki jest zasłużona, mimo, że nie każdego może poruszyć w taki sam sposób.

Nie jest mi dane oceniać cudzą traumę, czy życie prywatne drugiego człowieka. Może właśnie dlatego tak długo zwlekałam z napisaniem swojej opinii na temat książki Jennette McCurdy pod tytułem „Cieszę się, że moja mama umarła”. Przedstawione na łamach tej autobiografii wydarzenia, proces wychodzenia z zaburzeń, czy właśnie relacja autorki z matką nie były łatwe do przetrawienia, choć samą książkę przeczytałam w zaledwie dwa dni na początku lutego bieżącego roku. Po niemalże sześciu miesiącach od ukończenia lektury nadal mam tę książkę głęboko w pamięci, dlatego postanowiłam się o niej wypowiedzieć.

Jennette McCurdy przez wiele lat związana była z branżą filmową i muzyczną. Pracę w zawodzie zaczęła będąc jeszcze dzieckiem. Wielu odbiorców kojarzyć ją może z popularnego w latach 2007-2012 serialu iCarly produkcji Nickelodeon, gdzie grała [Adres usunięty]. u boku Mirandy Cosgrove, Nathana Kressa, czy też Jerryego Trainora. W ubiegłym roku ukazała się jej książka pod tytułem „I’m glad my mom died”, która została przetłumaczona na język polski przez Magdalenę Moltzan-Małkowską i wydana przez wydawnictwo Prószyński i S-ka.

Dlaczego idealizujemy zmarłych? Dlaczego nie potrafimy mówić o nich prawdy? Zwłaszcza o matkach. One są najbardziej idealizowane.

Jennette McCurdy od zawsze marzyła o tym, by pisać, by zostać pisarką. Jej mama miała jednak co do niej inne plany, które z sukcesem wdrażała w życie córki. Autorka opowiada tu swoją historię począwszy od najdalszych wspomnień związanych z mamą, ale i konsekwencjami wyborów, traum oraz ich toksycznej relacji. Pokazuje ona swój świat skupiając się również w znacznej części na wychodzeniu z zaburzeń i walce o zdrowie zarówno fizyczne, jak i psychiczne, które przez lata zniszczyła jej kariera. Cieszę się, że jest to temat potraktowany poważnie, że zajmuje on znaczną część autobiografii. I między innymi przez fakt, jak ciężkie było jej dzieciństwo, jak wiele musiała przechodzić w młodym wieku, książka nie raz wzbudzała we mnie sprzeciw. Na myśli mam tu zarówno rzeczy, które musiała robić Jennette jako dziecko przez ambicje własnej matki, jak i sam fakt, iż przez wiele lat nikt nie reagował na to, co się działo, oraz samą autorkę, niemogącą się sprzeciwić mamie, która była dla niej całym światem. To bardzo niekomfortowy temat. Czytając książkę, zastanawiałam się nad poziomem zarówno absurdu sytuacji, jak i poziomem determinacji Debry McCurdy w kontrolowaniu córki, w tym także jej pragnienia sławy. Sama Jennette nie raz punktuje rzeczy, przez które zachorowała na anoreksję, czy bulimię, jak matka próbowała opóźnić jej dojrzewanie w sposób dla większości nie do pojęcia. Jednak autorka nie pisze tej książki w sposób jednoznacznie wskazujący Debrę jako osobę odpowiedzialną za wszystkie jej problemy. Odnoszę wrażenie, iż „Cieszę się, że moja mama umarła” mimo dość kontrowersyjnego tytułu, jest rozliczeniem z przeszłością zarówno na polu prywatnym, jak i zawodowym, gdyż autorka porusza w niej również kwestie pracy w branży filmowej, .[Adres usunięty]. na planie iCarly.

Leżę z zamkniętymi oczami i myślę o słowach mamy. Że jestem doskonała. Wiem, że przywiązuje do tego wielką wagę, choć nie jestem pewna dlaczego. Nie wolno mi mieć żadnych problemów.

Nie dziwi mnie fakt, iż Jennette McCurdy nie chce już pracować w branży, którą wybrała jej mama, a nad której obraniem nigdy nie myślała w kontekście własnej przyszłości. Autobiografia jest bardzo dobrą, lecz również wzbudzającą wiele emocji pozycją na rynku. Czytając ją, mimo iż zajęło mi to jedynie dwa dni, nie czułam się komfortowo. Wiele rzeczy ujętych w książce wzbudzało we mnie sprzeciw, złość i niezrozumienie. Jednak mimo wszystko uważam, że to książka potrzebna i warta uwagi, ponieważ pokazuje chorą bądź co bądź relację matki z córką, ale i konsekwencje tej relacji. Jest to pewnego rodzaju przestroga i polecam ją zwłaszcza rodzicom, by mieli na uwadze, do czego może doprowadzić chora ambicja i przekładanie własnych marzeń na własne dzieci. Słowem podsumowania uważam, że to jedna z tych książek, które pozostają na długo w pamięci i zasługuje ona na tytuł jednej z najlepszych książek dotychczas przeczytanych w 2023 roku.

Z uwagi na ukazanie toksycznej relacji łączącej matkę i córkę, książka pomaga nam zrozumieć, że najważniejsza osoba w życiu dziecka również może je mocno skrzywdzić i to nie tylko w wymiarze fizycznym. Podczas lektury naszła mnie refleksja nad tym, że tak naprawdę nie wiemy nic na temat ludzi, których na co dzień oglądamy na szklanym ekranie. Nie zdajemy sobie sprawy, z tego jak wiele musieli przejść i poświęcić, by osiągnąć popularność, co wcale nie sprawia im radości. Dlatego nie możemy ich pochopnie oceniać.

Autorkę pamiętam jeszcze z czasów kariery w serialu iCarly, dlatego tym bardziej byłam ciekawa opowiedzianej przez nią historii. Książkę polecam jednak także osobom, które kompletnie nie znają Jennette McCurdy. Jest to bowiem przejmująca i niezwykle wciągająca historia dzieciństwa i dorastania gwiazdy, która doświadczyła różnych form przemocy ze strony toksycznej matki i zmagała się [Adres usunięty]. z zaburzeniami odżywiania. Za bardzo ciekawy pomysł uważam podzielenie książki na dwie części — przed i po śmierci matki.

Wiele razy zazdrościłam osobom, które są publiczne i bardzo dobrze rozpoznawalneì jednak nigdy nie zastanawiałam się jaką cenę muszą za to zapłacić. Z pozoru bajeczne życie autorki jest tylko pięknym opakowaniem dla tragicznych historii, w których oprawcą jest właśnie teoretycznie najbliższy osoba - matka. W trakcie czytania byłam niejednokrotnie przerażona tym jaki los można zgotować własnemu dziecku. To wszystko jest naprawdę przykre. Warto przeczytać tę pozycję, aby spojrzeć na świat inaczej i odczuć wdzięczność za naszą historię i beztroskie dzieciństwo. 

Moim zdaniem to jedna z lepszych książek, która zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Świat show-biznesu wielu osobom kojarzy się z czymś idealnym, mi także wiele razy zdarzało się zazdrościć życia gwiazdom. Jennette McCurdy to jedna z gwiazd jednego z moich ulubionych seriali z dzieciństwa, "iCarly", dlatego chętnie chciałam poznać jej historię. Autorka pokazuje, jak z jej perspektywy wyglądało życie młodej gwiazdy i z jakimi problemami musiała się mierzyć oraz jak już w dorosłym życiu musiała sobie poradzić z ich skutkami. Gorąco polecam, pozycja warta uwagi, poruszająca wiele ważnych tematów.

Myślę, że jak wiele osób kojarzę Jennette McCurdy z serialu "iCarly". Mimo tego, że przez wiele lat się z nią nie spotkałam stwierdziłam, że chętnie przeczytam jej autobiografię. W dużej mierze przyciągnął mnie, dość nietypowy tytuł. Nie spodziewałam się, że aktorka zmagała się z tak licznymi problemami, na które sama nie wyraziła zgody. Niektóre rozdziały były dla mnie zdecydowanie zbyt mocne i bezpośrednie, ale czy można w inny sposób przekazać brutalną prawdę? Zdecydowanie jest to książka, która wstrząsnęła popkulturą i amerykańskim rynkiem rozrywki. Zajęła ważne w miejsce w mojej biblioteczce. 

Przyznam szczerze, że tytuł książki wzbudził we mnie wiele emocji. Przede wszystkim byłam zaintrygowana, ale także zaskoczona, a wręcz trochę oburzona. Jednak książka w niezwykle poruszający sposób pokazuje ból dziecka, które nagle stało się jedną z marionetek w świecie show-biznesu. Ciężkich momentów w życiu głównej bohaterki było tak wiele... Mnogość problemów, kłód rzucanych pod nogi jest po prostu niewyobrażalna. Uważam, że książka powinna być przestrogą i obowiązkową lekturą dla rodziców, którzy za wszelką cenę chcą realizować swoje marzenia kosztem dzieci.  

Poruszające wyznania aktorki serialu iCarly, który oglądałam będąc nastolatką. Nigdy nie pomyślałabym, że za tą radosną postacią kryje się piekło aktorki odgrywającą rolę w serialu. Nie jest to jakaś gurnolotna literatura, ale daje do myślenia i pozwala spojrzeć na cukierkowe produkcje telewizyjne bardziej realistycznym okiem. Cieszę się, że młodzi aktorzy zdobywają się na tą odwagę, by opowiedzieć widzom swoje doświadczenia, często bardzo przykre. Warto przeczytać "Cieszę się, że moja mama umarła", by mieć na uwadze, że bycie sławną osobą nie zawsze równa się szczęśliwemu życiu. 

Tytuł budzi sporo kontrowersji i jednocześnie dla wielu osób może wydać się bardzo niesmaczny, jednak niezwykle ważny jest kontekst tej powieści. Dzięki temu można poznać od środka uczucia osób, już dorosłych, którym dzieciństwo zostało odebrane przez najbliższe osoby w imię pieniędzy. Rosłam w czasach, kiedy małe miss zdobywały popularność. Ciężko przerwać czytanie, historia  autorki wciąga bez reszty. Na koniec pozostaje żal, że wydarzyło się to naprawdę i dziecko musiało coś doświadczyć o tym charakterze. Zwieńczam to przysłowiem - co chatka to zagadka. 

Mam wrażenie, że u Wszystkich widziałam już tę książkę, więc nie będę zbyt głęboko wchodzić w fabułę. „Cieszę się, że moja mama umarła” to jedna z tych książek, które w dużej mierze stanowią literaturę terapeutyczną, w tym przypadku dla Jennette McCurdy, hollywoodzkiej gwiazdy dziecięcej, znanej z takich produkcji jak „ICarly” oraz „Sam i Cat”. Osobiście nie znam kobiety, nie widziałam ani jednego serialu z nią w roli głównej, a mimo to zachęcam gorąco do lektury i zapoznania się z obezwładniająco złym modelem wychowania, który niszczy dziecko od najwcześniejszych lat. Echa traumy zaznanej w dzieciństwie odbijają się jeszcze przez wiele, wiele lat w życiu dorosłym.

Momentami ta książka była dla mnie po prostu szokująca. Poprawka, w niepoliczalnej ilości momentów ta książka mnie rozwalała na kawałki. Ogrom zachowań matki wobec dziecka w tym konkretnym przypadku jest dla mnie zwyczajnie niewyobrażalna. Przenoszenie swoich marzeń na córkę, osiąganie ich przez cielesną ofiarę własnego dziecka, blokowanie dojrzewania, głodzenie (w Stanach, gdzie jedzenie ma status świętego sakramentu!), totalny brak przygotowania do dorosłego życia (zdziwienie podczas pierwszego zbliżenia), wykorzystywanie własnej choroby do emocjonalnych manipulacji, wreszcie bezpardonowe wysysanie kasy (rozmowy wyglądały mniej więcej tak: szantaż, groźby, poniżanie a na koniec hasło: pamiętaj o $ na lodówkę). Mózg staje.

Ta książka jest bardziej przerażająca niż literatura grozy, a to wszystko ukryte za lukrowaną, słodziutką, niewinnie wyglądającą okładką. Szok i niedowierzanie. Czytajcie, jeśli jeszcze nie znacie i nie róbcie tak!

IG @angelkubrick

"Cieszę się, że moja mama umarła" jest to powieść autobiograficzna aktorki, piosenkarki Jennette McCurdy, którą ja osobiście najbardziej kojarzę z serialu iCarly transmitowanego na stacji Nickelodeon. Język jakim posługuje się autorka jest bardzo przyjemny w odbiorze co sprawia, że historię McCurdy czyta się naprawdę szybko i z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem. Na kartach tej powieści otrzymujemy wspomnienia Jennette dotyczące dzieciństwa, początków kariery, zaburzeń odżywiania, aktorka w głównej mierze ujawnia jak wyglądała jej relacja z toksyczną matką. Debra, bo tak ma na imię matka Jennette za wszelką cenę pragnęła mieć kontrolę nad życiem swojej córki, kontrolowała dosłownie każdy aspekt życia Jennette, nie pozwalała jej mieć własnego zdania, wszystko musiało być tak jak Debra chciała. Jennette była wtedy tylko dzieckiem, które po prostu chciało uszczęśliwić swoją matkę, sprostać jej oczekiwaniom i ja całkowicie to rozumiem, niemniej jednak dla mnie ta zależność jest ogromnie smutna, wstrząsająca i przerażająca. To straszne, że takie rzeczy mają miejsce, że matki w taki sposób postępują ze swoimi dziećmi. Pokrzepiające jest to, że Jennette po śmierci matki i skutkach jakie ona wywołała potrafiła się podnieść i w końcu odzyskać kontrolę nad swoim życiem. "Cieszę się, że moja mama umarła" to niesamowicie szczera, emocjonująca, poruszająca i potrzeba historia! Polecam!

Książka opowiada o życiu dziewczyny, której udało się już w wieku sześciu lat rozpocząć karierę aktorską. Można by rzec, że spełnił się jej "amerykański sen", lecz nie wszystko jest takie, jak się tylko wydaje.

Decyzję o rozpoczęciu aktorstwa podjęła za nią jej własna matka, każde wystąpienie w telewizji, nowa rola, musiały również zgadzać się z oczekiwaniami rodzicielki.

Nie było mowy o sprzeciwie, bo każdy, nawet najdrobniejszy, był traktowany jako niesubordynacja, a co za tym idzie sprawiał zawód osobie, która odgrywała istotną rolę w życiu dziecka - matce.

Dziecko darząc bezgranicznym uczuciem swojego rodzica, zawsze stara się zadowolić tę drugą stronę, nie zważając na konsekwencje swojego braku asertywności. Narcystyczne skłonności matki doprowadzają ją do całkowitego kierowania życiem swojej córki, co ma negatywne skutki w jej życiu codziennym.

Presja wywoływana przede wszystkim przez matkę, a także producentów filmowych, doprowadza do pojawienia się u nieletniej dziewczynki stanów lękowych, anoreksji, a w ostateczności, już w wieku dorosłym, bulimii.

Dziewczyna aż do śmierci matki pozostaje jej wierna. Podobnie jak przekonaniom, którymi ciągle jest karmiona. Jak sama mówi, marzenia matki są jej marzeniami, pomimo tego, że ona nigdy nie chciała zostać aktorką i być w ciągłym blasku fleszy.

Uważam, że książka jest przede wszystkim szczera. Nie ma w niej ubarwień oraz idealizowania - nawet jeśli została w niej poruszona kwestia bardzo bliskiej osoby, w tym przypadku matki.

Nic nie jest zainscenizowane. Występują tylko fakty, które dla niektórych mogą okazać się ciężkie do przetrawienia. Ową relację matka-córka przedstawioną w książce, mogą pojąć w szczególności osoby, które same doświadczyły czegoś podobnego ze strony narcystycznego rodzica, bo w końcu nikt nie jest idealny.

Zapraszam na mój profil:

[Adres usunięty]

TW: alkoholizm, zaburzenia odżywiania, trauma, żałoba

[współpraca reklamowa]

Czytając „Cieszę się, że moja mama umarła” czułam się po prostu bezsilna. Wychowywałam się na „Sam i Cat”, „ICarly”, a teraz? Czuje obrzydzenie do tych seriali i na pewno nigdy już ich nie obejrzę.

Szczęśliwe chwile spędzone na oglądaniu tych dwóch seriali, za którymi stała ludzka tragedia.

Historia Jennette McCurdy jest wstrząsająca i dająca do myślenia. Pokazująca jak brutalna i wręcz nieludzka potrafi być osoba, która dla małego dziecka jest wszystkim.

Bardzo się cieszę, że ją przeczytałam i na pewno będzie w TOP książkach 2023. Będę polecać, każdemu. Przeczytajcie i przeżycie to sami. Jak dla mnie? To po prostu było piekło.

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, przez co przechodziła ta kobieta, przez własną matkę. Kobietę, która powinna ją kochać i wspierać, a nie być głównym problemem. Niewyobrażalna historia…

Jennette McCurdy to całkiem znana aktorka dziecięca, której sławę przyniosła rola zwariowanej Sam w serialu Nickelodeon. Także ja właśnie z tej roli ją kojarzę. Przyszło jej grać specyficzną dziewczynę, jednak zdawało się, że była to rola idealna dla niej. A przynajmniej młoda dziewczyna świetnie się w niej odnalazła, czego potwierdzenie można znaleźć w rzeszy fanów, którą zdobyła. Czytając tę powieść wracałam myślami do serialu i zadawałam sobie pytanie – czy po postaci granej przez Net można było zauważyć niepokojące sygnały dotyczące jej stanu? Nieustannie chodziło mi to po głowie, lecz przecież ona sama przyznała, że grała niemal całe swoje życie. I wychodziło jej to tak dobrze, że nikt nie miał pojęcia, że za uśmiechem i nonszalanckimi pozami stoi dramat – najpierw dziecka, a potem młodej kobiety.

„Cieszę się, że moja mama umarła” to pozycja, której byłam ciekawa, zwłaszcza biorąc pod uwagę cały rozgłos, który zyskała za oceanem. Z drugiej strony podeszłam do niej chłodno, wiedząc, że wiele nieco przyblakłych gwiazd próbuje wzniecić swoje kariery na różne sposoby – także poprzez wydawanie kontrowersyjnych powieści. A nie ma co ukrywać, że McCurdy zniknęła, a jej poczynania reżyserskie były zaskoczeniem dla fanów dziecięcej gwiazdy. Jednak ta książka, choć porusza trudne tematy, nie ma nic wspólnego z próbą zyskania rozgłosu. W mojej ocenie ma wymiar terapeutyczny dla samej Jennette, stanowi swoiste domknięcie mrocznego etapu jej życia. Ale także traktuję to jako przestrogę- dla dzieciaków przed wyborem takiej ścieżki życiowej i dla rodziców, przed powielaniem toksycznych zachowań jej matki. Książka jest napisana bardzo prostym językiem, bez większej dbałości o niuanse językowe. I dzięki temu, czytając tę historię mamy wrażenie, jak gdyby McCurdy usiadła z nami i przedstawiła nam najważniejsze fakty z jej życia. To tylko wycinek wszystkiego, co jej się przydarzyło – bez zbędnych opisów, dbałości o szczegóły, to raczej wierzchołek góry lodowej dotyczącej jej losów. I jest on wstrząsający. Ta książka to świetna nauczka dla nas- będących odbiorcami treści po drugiej stronie ekranu, że nie zawsze wszystko jest tak piękne, jak może się wydawać. To historia pokazująca tragiczną siłę show-biznesu i jego destrukcyjny wpływ na rozwój młodych ludzi. A ta siła, wraz z trudną, nasyconą całym mnóstwem nieodpowiednich zachowań relacją z matką, stanowi wręcz zabójczą mieszankę dla zdrowia psychicznego. To swego rodzaju spowiedź kobiety, która przez większość życia mierzyła się z drastycznymi skutkami zaburzeń odżywiania, która zdecydowanie zbyt szybko wpadła w alkoholizm i która nawet będąc już pełnoletnią osobą nie miała świadomości, że relacja z matką nie powinna wyglądać w sposób, który znała. Ta lektura tak samo jak mnie wciągnęła tak samo mnie poraziła. I pisząc o niej nie sposób nie odnieść się do tytułu powieści i poprzeć McCurdy – ja też się cieszę, że twoja mama umarła.

Cudowna książka! Jenette McCurdy znam z seriali młodzieżowych, więc gdy usłyszałam o jej książce nie miałam specjalnie wygórowanych wymagań. Jest to jednak najlepsza biografia jaką kiedykolwiek przeczytałam! Historia jest bardzo poruszająca, ale zarazem napisana niezwykle obiektywnie (co z całą pewnością było trudne do zrobienie - brawo Jenette!). Ciężko się w nią nie zaangażować. Świetny przekaz psychologiczny. Serdecznie polecam!

Czytałam już o matkach, które specjalnie zaburzały stan zdrowia dziecka, by nieustannie karmić się potrzebą bycia niezastąpioną, by nieustannie korzystać z porad medycznych. Czytałam o matkach, którym dzieci przeszkadzały i stawały się kulą u nogi w karierze czy traktowane były jako wymówka do rozpadu małżeństwa, ale historia matki, która przelała swoje aspiracje, chore ambicje na dziecko przydarza mi się pierwszy raz.

Nie raz i nie dwa można zauważyć działania na rzecz dziecka, które podyktowane są marzeniami rodzica, ale czytać o takiej historii, być w samym jej wnętrzu to zdecydowanie coś innego, przygnębiającego i wprawiającego w osłupienie.

Jennette McCurdy odnosiła sukcesy jako młoda aktorka, jeszcze jako dziecko brała udział w licznych castingach, stawiała pierwsze kroki w nagraniach, występowała u boku wielu gwiazd, a to wszystko wprowadzone w jej życie od najmłodszych lat. Tylko aktorstwo i przygoda z ekranizacjami to nie było marzenie kobiety, to było marzenie jej matki. W mojej opinii solidnie zaburzonej kobiety, której matka również nie grzeszyła pokorą i ogładą. Przechodząca z pokolenia na pokolenie patologia i kolejna historia o tym, jak mężczyźni stoją w cieni pozwalając niszczyć życie własnego dziecka. Mogłoby się wydawać, że matka przecież chce jak najlepiej dla swojego dziecka, a jednak jeżeli ktoś nazywa to normalnością to ja nie mam więcej pytań. Własna matka, która wpędza w nieustannie poczucie winy rozwijające się dziecko, wpędza je w zaburzenia odżywiania, sprawia, iż dziecko ma niskie poczucie własnej wartości, kosztem dziewczynki realizuje swoje pasje i chełpi się nimi na prawo i lewo bez pozostawienia przestrzeni do samostanowienia, bez prawa do prywatności, odzierając dziecko z resztek godności. Niech mi ktoś powie, jak z takiego rodzaju wychowania ma wyjść normalny, dorosły człowiek? Nie da się.

Najsmutniejsze w tej historii jest to, iż bohaterka bardzo długo nie dostrzegała tego, co od pierwszych stron widzi czytelnik.

"Cieszę się, że moja mama umarła" jest książką kontrowersyjną; zaczyna się od tytułu, a później wcale nie jest lepiej. To swego rodzaju pamiętnik, dziennik najpierw dziewczynki, kolejno dziewczyny, a w końcu kobiety, która stała się z zaburzoną matką jednością, chorobliwym stworem, który gryzie własną kończynę dla osobistej satysfakcji. Poznając bliżej postać Jennette można silić się na współczucie, bo niedowierzanie, że własny rodzic staje się dla swojej latorośli potworem, współuzależnia dziecko od siebie, trzyma na krótkim pasku i steruje w tak bezlitosny sposób emocjami rozwijającego się umysłu jest gwarantowane.

Po przeczytaniu tej książki jestem w totalnym szoku. W głowie się nie mieści jak można krzywdzić dziecko przez swoje własne niespełnione marzenia i ambicje. Czytając tą książkę miałam łzy w oczach tak bardzo współczuję tej aktorce cierpienia od dzieciństwa. Przed przeczytaniem dziwił mnie ten kontrowersyjny tytuł po przeczytaniu nie dziwiłam się wcale. Po takiej lekturze większość ludzi będzie dziękować Bogu za normalnych rodziców i za normalne dzieciństwo. Polecam każdemu przeczytać jest świetna szczerze daje do myślenia. Szczególnie polecam przyszłym rodzicom żeby zamiast publikować swoją pociechę na social mediach poczytali jak pchanie do show biznesu na siłę może zniszczyć dzieciaka które chce normalne spokojne dzieciństwo.

Cieszę się, że moja mama umarła. Muszę przyznać, że jak pierwszy raz usłyszałam ten tytuł wzburzyłam się wewnętrznie. Jednak nie komentowałam tego i najpierw chciałam przeczytać książkę, aby zweryfikować ten tytuł. Wczoraj udało mi się skończyć tę książkę i szczerze uważam, że ten tytuł jest idealny.

Wydawało mi się, że ciężko mnie zszokować. Na codzień słucham wielu kryminalnych podcastów i słyszałam wiele okrutnych historii. Jednak czytając o tym co przeżyła Jennette byłam w szoku. To jak matka zniszczyła jej psychikę, ingerowała w życie zmroziło mnie. Tym bardziej, że często wydaje mi się, że takie rzeczy dzieją się w zamkniętych społecznościach, a nie wśród sławnych ludzi, którzy podbijają świat.

Jennette pokazuje, że nie ma czegoś takiego, że dane rzeczy mogą dziać się tylko w zamkniętych społecznościach czy wśród sławnych osób. Życie bywa nieprzywidywalnym i okrutne. Ta książka ponownie ściąga różowy okulary osobom, które uważają, że sławne osoby mają lepsze życie.

" - To paparazzo! Uśmiechnij się.

Jeszcze zanim go zauważam, na moją twarz wypełza pusty uśmiech jak u lalki. Martwe oczy, duszy ze świecą szukać, ale grunt, że uśmiech jest przylepiony do ust"

Nie do wiary, jak chęć osiągnięcia szczytu i swoich własnych niespełnionych ambicji, może zawładnąć człowiekiem tak, aby ten niszczył kolejną osobę. Podejrzewam, że przynajmniej 70% osób z +/- mojego rocznika za dzieciaka oglądało nickelodeon, jak nie ogląda go nadal. Ja oglądam, jednak teraz zupełnie z inną świadomością, niż te kilka lat temu.

Jennette już w tak młodym wieku stała się obiektem agresji swojej własnej matki, choć ta przez bardzo długi okres czasu była przekonana, że to z miłości, że skoro jej mama czegoś od niej oczekuje, Jen musi jej się podporządkować, bo inaczej bardzo zawiedzie swoją ukochaną mamusię. Historia McCurdych to idealny przykład tego, jak nieprzepracowane traumy z dzieciństwa wpływają na rodzicielstwo i że takie osoby NIE POWINNY MIEĆ DZIECI. Mowa tutaj oczywiście o Deb, która swoje niespełnione marzenia o zostaniu aktorką, przełożyła na swoją jedyną córkę, zbyt młodą aby zrozumieć, że tak nie powinno być, wpędzając ją tym samym w wiele schorzeń na tle psychicznym jak i fizycznym, jak anemia, bulimia, alkoholizm.

Do tego twórca nickelodeon, o którym czytałam już masę artykułów, o tym jak wykorzystywał aktorów, oskarżenia o m0lestowania, fetysze. A Jennette została wciągnięta w to telewizyjne bagno, choć nienawidziła tego z całego serca. Autentycznie jestem zniezmaczona. Ogromnie cieszę się, że Jen powoli wychodzi na prostą, bo zasługuje na szczęście jak nikt inny.

"Cieszę się że moja mama umarła" to autobiorgrafia Jen w formie powieści, skupiająca się przede wszystkim na toksycznej rodzinie Jen, w szczególności, jak mówi sam tytuł, na jej matce. Są tutaj również poruszone tematy problemów psychicznych Jen, toksycznych relacji miłosnych, a także jej walce z samą sobą i drodze do szczęścia. Ogromnie polecam, szczególnie, jeżeli oglądaliście iCarly i zastanawialiście się, dlaczego Jennette nie wzięła udziału w kontynuacji.

Autobiografia skupiona na traceniu kontroli i ponownym jej odzyskiwaniu. Tak najprościej możemy powiedzieć o tym, co kryje w sobie „Cieszę się, że moja mama umarła". To jedno zdanie jednak nie zdradza ogromu ciężaru, jakim obarczona jest powieść Jannette McCurdy. Nie ma w nim bowiem wyraźnego śladu po przemocowej, toksycznej matce, która chciała w córce mieć przyjaciółkę oraz lalkę. Która zarządzała jej karierą, dbała o codzienny wygląd, kąpała, ubierała, naruszała granice cielesności... Za pomocą szantaży emocjonalnych i przemocy psychicznej próbowała zabrać jej wolną wolę. Działania te natomiast poskutkowały zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi i zaburzeniami odżywiania, a w przyszłości alkoholizmem Jannette. Zniszczyły ją i popchnęły na drogę destrukcyjnej kariery jako dziecięca/nastoletnia aktorka.

Potrzebujemy takich książek. Musimy głośno mówić o tym, jak możemy kochać rodzica, choć nas niszczy. Jak wiele poświęcamy, by sprawić radość ważnej osobie. Jak destrukcyjne są zaburzenia odżywiania. Jak źle funkcjonuje nasze życie, gdy w głowie panuje bałagan. Gdzie szukać pomocy. A przede wszystkim musimy w końcu odczarować obraz Hollywood jako spełnienia marzeń, a młodych aktorów jako ludzi pełni pasji i szczęścia. Zaprzestać milczenia wokół groomingu i wyniszczeniu zdrowia na rzecz sławy. Nie akceptować ludzi, którzy w człowieku widzą jedynie obiekt. Jannette McCurdy w swojej powieści zahaczyła o każdy z tych tematów i dlatego jej głos jest tak istotny.

Mocne, zabierające oddech i otwierające oczy. Jestem pod wrażeniem tego, jak dobry okazał się ten tytuł. Jak trudną i wymagającą był lekturą. I jak uchwycił problemy sławy oraz dysfunkcyjnej relacji. Boli mnie serce, ale jestem więcej niż zadowolona z poznania tej historii.

.

przekł. Magdalena Moltzan-Małkowska

.

Pst, „homoseksualista“ (zamiast osoba homoseksualna).

TW: przemoc psychiczna i emocjonalna wobec rodziny/dziecka/małżonka/pracownika oraz fizyczna wobec dziecka i małżonka, toksyczna relacja z rodzicem, grooming, zaburzenia odżywiania, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, alholizm, slut-shaming

Po przeczytaniu tej książki jestem w głębokim szoku. Dosłownie nie mogę dojść do siebie. Dziecięca gwiazda Jennette McCurdy znana między innymi z serialu "iCarly" w swoim życiu przeżyła prawdziwe piekło. Tak to jest, jak matka realizuje swoje pragnienia przez swoje dziecko. Jannette nigdy nie chciała być dziecięcą gwiazdą. Nie marzyła o aktorstwie. Chciała pisać książki. Dzięki swojej mamie nie mogła realizować swoich marzeń.

Pamiętajcie, nie realizujcie swoich marzeń przez wasze dzieci. Zobaczcie, do czego może doprowadzić wasza ambicja. Nigdy nie mówcie waszym dzieciom, że są za grube i muszą się odchudzać. Może to doprowadzić u nich do bulimii lub anoreksji. Czy tego chcecie?

Na szczęście ja nie jestem taką mamą, jaką była Debra McCurdy. Nie realizuje swoich niespełnionych marzeń przez moje dzieci. Moje dzieci mają realizować swoje własne marzenia.

Czytając tę autobiografię, płakałam. Nie mogłam uwierzyć w to, co jej matka z nią wyprawiała. Ta kobieta powinna leczyć się u psychiatry. Mocno zbulwersował mnie jeden fakt. Nasza bohaterka, mając 16 lat, była myta przez własną matkę. Nie mogła sama tego robić. Szok i niedowierzanie. Wyobrażacie sobie myć wasze szesnastoletnie dzieci? W książce "Cieszę się, że moja mama umarła" znajdziecie mnóstwo takich szokujących informacji. Dodam jeszcze, że jej babka nie była lepsza.

Czy nasza bohaterka wyszła już na prostą?

Bardzo mocna i bulwersująca książka. Jennette McCurdy bez lukru opisuje swoje dzieciństwo i to, co się aktualnie dzieje.

Dlaczego cieszy się, że jej mama umarła? Czy faktycznie po jej śmierci uwolniła się od wszystkich lęków?

Książkę "Cieszę się, że moja mama umarła" bardzo szybko się czyta. Nie mogłam się od niej oderwać. Początkowo nie wiedziałam, że ta autorka była aktorką serialu "iCarly". Dzięki niej dowiedziałam się więcej o aktorach i producentach tego serialu.

Jeżeli lubicie czytać autobiografie znanych osób, to ta książka powinna przypaść wam do gustu. Zobaczcie, co dzieje się z młodymi aktorami, gdy na siłę muszą występować, żeby zadowolić swoich rodziców.

W domu Jennette spodnie nosiła mama. Ojciec nie miał nic do powiedzenia.

Tę książkę powinni przeczytać wszyscy rodzice oraz przyszli rodzice dla dobra ich własnych dzieci.

Książka przepełniona jest odrzucającymi i dziwnymi wydarzeniami, które NIGDY nie powinny mieć miejsca.

Czytajac czułam coraz większą złość na matkę Jennette oraz media, które również odebrały jej dziecięcą niewinność.

Cała książka ocieka toksycznością oraz chorobami psychicznymi, które przeszły z pokolenia na pokolenie.

Jak można być matką i namawiać swoje dziecko do zaburzeń odżywiania, by ta jak najdłużej przypominała dziecko?!

To co tam się działo jest chore, ale daje nadzieję na lepsze jutro. Jennette pokazuje swoją drogę do zdrowia, jak ciężką terapię musiała przejść, by uratować siebie.

Trzymam za nią kciuki i chętnie sięgnę po więcej książek spod jej pióra

Teraz jak najbardziej rozumiem sens tytułu tej książki. Jest mi okropnie przykro, że jedna osoba musiała znieść to wszystko. Brak mi po prostu słów.

Cóż to była za książka. Niezwykle przejmująca, łamiąca serce, na długo zapadająca w pamięci.

Nie ukrywam, że od samego początku wiedziałam jak trudna będzie ta pozycja. Intrygujący opis, szokujący tytuł. Mnóstwo pozytywnych opinii.

Trudno jednak oceniać książkę, która jest jednocześnie formą pamiętnika. Próbą zrozumienia samej siebie, pogodzenia się ze swoimi problemami, ale i przede wszystkim dostrzeżenia jakiej krzywdy autorka doznała w dzieciństwie i jak okrutne były dla niej kolejne każde lata. Wiele z nas, małych dziewczynek, marzyło o karierze aktorki. Nikt jednak nie mówi nam, jakie sława niesie za sobą konsekwencje, szczególnie wtedy, gdy nie możemy polegać na najbliższych.

Nie potrafię opisać słowami jak okrutna była dla autorki jej własna matka. Matka, która przecież powinna być ostoją, bezpieczną przystanią, źródłem dobra, ciepła i bezpieczeństwa. Zamiast tego okazała się być źródłem traum, zaburzeń odżywiania, od których opisów włos jeży mi się na głowie. To, co jednak uderzyło mnie najbardziej, to ślepy wzrok wszystkich wokół. Obojętność.

Dopiero po kilku dniach od lektury "Cieszę się, że moja mama umarła" dotarło do mnie jakie piorunujące wrażenie zrobiły na mnie ostatnie strony książki. Wdarły się do mojej głowy i nie opuszczały jej aż po dziś dzień. Choć nigdy nie doświadczyłam nawet w ułamku, tego co autorka, jej słowa wybrzmiewają z ogromną siłą. Są niesamowicie dosadne, trafne, trafiające tam, gdzie powinny. Stoją na przekór temu, czym jest w naszych umysłach matka.

Nie jestem w stanie zdobyć się na dokładną analizę, z którą być spotykacie się tutaj na co dzień. Nie potrafiłam dziś ocenić ani języka ani stylu. Nie napiszę Wam też czy książka przypadła mi do gustu, czy mi się podobała. Bo to historia, której nie mam prawa oceniać w taki sposób. Dziś chcę Wam powiedzieć, że dawno żadna książka tak bardzo nie przeczołgała mnie emocjonalnie, jak ta.

Książkę zapragnęłam przeczytać, odkąd zobaczyłam, że wygrała w plebiscycie na najlepszą książkę 2022 roku w serwisie Godreads w kategorii pamiętnik/autobiografia. Niedługo później została zapowiedziana przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka i od razu wiedziałam, że muszę tę książkę poznać jak najszybciej. Nie dlatego, że jakoś szczególnie przepadam za biografiami, nawet nie dlatego, że ta pozycja to autobiografia znanej aktorki. Bo jako aktorki Jennette McCurdy nie znam. Wiem, że grała w „iCarly” oraz „Sam i Cat”, dwóch popularnych serialach stacji Nickelodeon, ale żadnego z nich nie oglądałam. Chociaż bardzo chciałam tę książkę przeczytać, trochę się jej bałam, mając świadomość, że to debiut autorki. Zupełnie niepotrzebnie, bo udała jej się ta książka wyśmienicie.

Nie dajcie się zwieść. To nie jest książka o znanej aktorce. To książka o kobiecie, a wcześniej dziewczynce, która od najmłodszych lat była manipulowana przez toksyczną matkę. Matkę, która kosztem córki pragnęła spełniać własne ambicje. Matka miała plany wobec swojej pociechy i konsekwentnie te plany realizowała, nie dbając o potrzeby małej Jennette, nie zważając na cenę i poświęcenia, jakich od dziecka wymagała realizacja tych zamierzeń. Dziewczynka miała sześć lat, kiedy po raz pierwszy wzięła udział w castingu. Wtedy jej świat zaczął się zmieniać, a kompletnie stanął na głowie, kiedy dostała rolę w popularnym serialu. Mała Jennette nie chciała tej kariery, bycie aktorką nie było jej marzeniem, tylko marzeniem jej matki. A dziewczynka na każdym kroku starała się mamie przypodobać, chciała, aby ta była z niej dumna, dlatego robiła wszystko, czego mama sobie życzyła, ufając, że matka chce dla niej jak najlepiej. Zgadzała się na różne upokorzenia, pozwalała się matce nawet kąpać do szesnastego roku życia. Matka pilnowała jej diety, liczyła kalorie i kiedy trzeba było wydzielała racje żywnościowe. Traktowała swoje dziecko jak produkt, który trzeba dobrze sprzedać.

Książka jest szokująca, dogłębnie wstrząsająca. Porusza tak bardzo, że jeszcze długo po lekturze zostaje w pamięci. Nie jest to łatwa i lekka lektura. Porusza nie tylko temat toksycznych relacji na linii matka-córka, ale dotyka też innych trudnych spraw, jakie z tej zaburzonej relacji wynikają, jak zaburzenia odżywiania, przemoc psychiczna i fizyczna, molestowanie seksualne, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, problemy z alkoholem, depresja i jeszcze innych. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, chociaż przecież przeczytałam wspomnienia autorki z czasów dzieciństwa i młodości, przez co ta dziewczyna musiała przejść, wbrew własnej woli wrzucona w sam środek piekielnej machiny amerykańskiego show-biznesu. I ile kosztowało ją i nadal kosztuje wychodzenie z tej traumy i odzyskanie kontroli nad własnym życiem. To jest coś niewyobrażalnego, stworzenie takiego piekła na ziemi własnemu dziecku. Niezależnie od tego, jaki był powód takiego działania. Jestem w szoku, ale też pełna podziwu dla autorki, że miała siłę, aby zawalczyć o siebie, mimo że zdała sobie sprawę, że wszystko, co zbudowała przez tyle lat swojego życia, okazało się być iluzją.

Nie dziwi mnie już popularność tej książki, nie dziwi fakt, że odniosła w Stanach Zjednoczonych taki sukces. Bo książka robi kolosalne wrażenie. Jest mocna, bezkompromisowa i przede wszystkim szczera. Szczera do bólu. Dobitnie pokazuje, jak ambicje rodzica potrafią zniszczyć życie dziecka. Do jakiego stanu potrafią je doprowadzić i jak długo później wychodzi ono z toksycznej relacji z przemocowym rodzicem, o ile w ogóle się to udaje. Nie brak w książce smutku, żalu, goryczy, nie brak też błyskotliwego, czarnego humoru i trafnych spostrzeżeń na temat życia, ale również nie brak nadziei. Książkę czyta się płynnie, mimo że czytanie jej boli, mimo że bywa niekomfortowo, bo McCurdy pisze z humorem i lekko, chociaż tematy, jakie porusza do lekkich nie należą.

„Cieszę się, że moja mama umarła” to przerażające, nieprawdopodobnie poruszające studium przemocy wobec dziecka i fascynujący zapis walki o niezależność, własne granice i stworzenie siebie na nowo właściwie od zera. To książka bardzo intymna, do bólu szczera, którą każdy powinien przeczytać, szczególnie jeśli jest lub planuje być rodzicem.