Cesarstwo piasku. Kroniki Ambhy. Tom 1

"- To brzmi jak historyjka dla dzieci (...).

- Bo to jest historyjka dla dzieci - przyznała Mehr. - (...) Ale nie staje się wcale przez to mniej prawdziwa."

*

Meher jest półkrwi Amrithi, co u córki cesarskiego urzędnika jest nie tyle cechą rzadką, ile niepożądana. Jednak dziewczyna nawet pomimo potępienia ze strony otoczenia oraz przestróg najbliższych nie zamierza porzucić kultury matki i wciąż praktykuje ją w zaciszu swojego pokoju. Pewnego dnia za sprawą burzy niosącej boskie sny, życie Meher całkowicie się odmienia. A wszystko za sprawą skrywanej we krwi dziewczyny mocy, której pożąda dla siebie potężny Maha - religijny przywódca cesarstwa. Tak oto Meher zostaje wciągnięta do świata, w którym koszmary stają się jawą .

*

Swoją opinię o "Cesarstwie piasku" zacznę od prostego stwierdzenia, że: nie jest to książka idealna, a jednak ma w sobie "to coś". Dzięki temu debiut ten czytałam przez większość czasu z przyjemnością .

*

Za "to coś" w książce odpowiadają przede wszystkim:

⚡️ Pustynia wraz ze swoim magicznym klimatem.

⚡️ Ogólny pomysł na fabułę oraz funkcjonowanie świata.

⚡️ Bogowie, dewa oraz rytuały dzięki, którym bohaterowie mogą wpływać na świat.

⚡️ Świetna kreacja bohaterów — zwłaszcza Meher.

*

Skąd więc ta "nieidealna" cześć? Cóż...

⚡️ Większość książki nie powala zawrotnym tempem akcji. Fabuła toczy się raczej leniwie i chwilami historia była przez to nużąca.

⚡️ Wątek aranżowanego małżeństwa, który sam w sobie nie jest zły, jednak "tak silne uczucie" jakie powstało między bohaterami, nie miały dla mnie żadnej podstawy i zdawało się pojawić właściwie znikąd.

⚡️ Naciągany punkt kulminacyjny. Nie chcę tu spoilerować, więc na tym skończę.

*

Biorąc pod uwagę, wszystkie za i przeciw - "Cesarstwo pisku" oceniam na 6½/10. Polecam jako fajną i niewymagającą fantastykę.

Powieść, o której dziś Wam opowiem zwraca na siebie uwagę poprzez piękną szatę graficzną. Książki Fabryki Słów pod tym kątem są niesamowicie dopracowane, co sprawia, że jeszcze chętniej się po nie sięga. „Cesarstwo piasku” autorstwa Tashy Suri jest pierwszym tomem cyklu The Books of Ambha, a zarazem debiutem na naszym rynku autorki. Niewiele się spotyka książek, w których można doszukać się inspiracji mitologią hinduską, przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie. Nie mogłam, więc przejść obok takiego cudeńka obojętnie. Kiedy miałam ją w swoich dłoniach wyczekiwałam czasu, kiedy będę mogła się w nią wgryźć, poznać bohaterów i wyruszyć w kolejną podróż, zwiedzić nowe miejsca.

Główną bohaterką książki „Cesarstwo piasku” autorstwa Tashy Suri jest Mehr, dziewczyna jest nieślubną córką cesarskiego urzędnika, więc wychowała się w rodzinie szlacheckiej. Jej ojciec pełni funkcje gubernatora nawet to nie zapewnia jej spokojnego życia. Mehr ma macochę, która nie darzy jej sympatią i na każdym kroku sprawia przykrość uprzykrzając życie. W dziewczynie jest unikalna krew, drzemie moc, którą Amrithi przekazywały z pokolenia na pokolenie, pochodzi ona z czasów, kiedy bogowie przebywali na ziemi pośród zamieszkujących ją ludzi. Matka Mehr została wygnana, tacy ludzie byli prześladowani z rozkazu Cesarza. Wiele się zmienia, kiedy dziewczyna otrzymuje propozycje za mąż pójścia i to taką, której nie może i nie powinna odrzucić. W świecie, w którym nienawiść jest tak powszechna nikt nie jest bezpieczny. Czy uda się dziewczynie ocalić życie i uchronić przed najgorszym młodszą siostrę? Jakie wyzwania czekają na Mehr?

„Cesarstwo piasku” to opowieść pełna wdzięku i tajemnic. Tasha Suri zachwyca powieścią o bogach oczarowanych śmiertelnikami, miłości, która oślepia. To także historia o wolności i jej ogromnym koszcie i potępieniu imperializmu. Znajdziecie tutaj motyw prześladowań i gorszego traktowania głównej bohaterki, w której płynie krew Amrithi, a to określa ją, jako kogoś gorszego, komu nie należy się szacunek, nawet, jeśli jej ojciec jest wysoko postawionym urzędnikiem. Powieść jest bardzo klimatyczna, przedstawiająca odmienną kulturę oraz świat przedstawiony, który z każdą stroną udaje nam się bardziej poznawać. Ludziom żyje się ciężko, wyobraźcie sobie pustynny krajobraz nawiedzający burze piaskowe, które do łatwych nie należą, do tego dochodzą tajemnice, prześladowania, wiele intryg i problemów. Pomimo przeczytania lektury czuję chęć poznania Irinah dokładniej, mam nadzieję, że jeszcze będę miała ku temu okazję. Powieść mi się podobała, musicie pamiętać, że to pierwszy tom cyklu The Books of Ambha, a akcja rozgrywa się powoli. „Cesarstwo piasku” przedstawia więc oryginalny świat przepełniony wierzeniami mitologicznymi, znajdziemy tutaj także aranżowane małżeństwo, delikatnie rozrysowane uczucie, które nie odwróci uwagi od głównej linii fabularnej.

Już od dłuższego czasu nie mam problemu z wybieraniem książek do czytania. Wiem co lubię czytać i sięgam po takie książki, które wiem, że mi się spodobają. Zazwyczaj się nie zawodzę. Jednak po niektóre książki sięgam, gdyż moją uwagę przyciągnęła ich okładka. Tak też było z książką „Cesarstwo piasku”. Gdybym brała pod uwagę wyłącznie inne kryteria, to raczej nie zainteresowałabym się tą pozycją. A tak, okładka sprawiła, że przeczytałam tę książkę i nie żałuję.

Po tym jak książka „Cesarstwo piasku” dotarła już do mnie, to nie musiała zbyt długo czekać na swoją kolej. Przeskoczyła wiele pozycji w kolejce książek do czytania i ani razu nie żałowałam swojej decyzji. Przedstawiona historia spodobała mi się od pierwszego rozdziału. Od początku wydawała mi się inna niż do tej pory, które miałam okazję przeczytać. Dwie rasy, które nie żyją w przyjaznych stosunkach, magia krwi, potyczki o władzę, a to wszystko otulone niezwykłym klimatem. Akcja toczy się raczej leniwie, więc wiem, że przez to wiele osób nie polubi się z tą książką.

Czas spędzony z Mehr był zdecydowanie dobrze spędzony. Polubiłam tę bohaterkę i od początku byłam ciekawa jak potoczy się jej życie. Nie miała ona łatwego życia i łatwych wyborów. Za to okazała się być człowiekiem, który troszczy się o innych. Jak tylko trochę bardziej ją poznałam, to od razu zaczęłam jej kibicować i miałam nadzieję, że przydarzy się w jej życiu coś dobrego.

Ogromnie się cieszę, że „Cesarstwo Piasku” to pierwszy tom serii napisanej przez Tasha Suri. Z wielką chęcią wrócę do tego świata. Jestem ciekawa co takiego jeszcze może spotkać bohaterów.

Książka została wydana przepięknie i miałam przez to dość wysokie wymagania i nadzieję, że treść równie mocno mnie zachwyci, jednak niestety muszę przyznać, że się trochę rozczarowałam.

Przez długi czas miałam problem z wgryzieniem się w fabułę i zrozumieniem świata i jego zasad, przez co często miałam problemy ze skupieniem się i nie do końca wiedziałam co czytam. Miałam wrażenie, że wiele rzeczy mi umyka, co bardzo mnie frustrowało i irytowało.

Sam pomysł na świat, system magiczny i czerpanie przez autorkę motywów z arabskiej mitologii bardzo mi się podobały, ale jednak nie do końca to wszystko zagrało tak jak powinno i właściwie do samego końca nie potrafiłam się zaangażować, tak jakbym chciała.

Historia zaczęła mi się w miarę podobać jakoś w 2/3 powieści i uważam, że pewne rzeczy były dość intrygująco pokazane, a sam finał również w miarę przypadł mi do gustu, jednak jedna z kluczowych scen pozostawiła we mnie spory niedosyt, bo myślałam, że będzie ona bardziej "widowiskowa" i rozbudowana.

Jeśli chodzi o bohaterów, to nie byli oni jakoś świetnie wykreowani, ani zapadający w pamięć, ale mimo wszystko udało mi się polubić Amuna, bo w stosunku do Mehr mam ciągle mieszane uczucia, choć po głębszym zastanowieniu myślę, że w sumie nie była nawet taka zła.

Najlepiej chyba została ukazana postać Mahy, który był dość mrocznym i okrutnym czarnym charakterem.

Do wątku romantycznego mam dość mieszane uczucia, bo z jednej strony był całkiem okej i nawet kibicowałam bohaterom, by im się wszystko ułożyło, ale z drugiej jego początki mimo prób autorki zostały pokazane w nie do końca realny sposób. Przeszkadzało mi również to, że w pewnym momencie zbyt zdominował on fabułę odstawiając na bok akcję, przez co wkradło się dość dużo nudy.

Podsumowując, nie jestem zachwycona tą książką, jednak nie jest ona całkiem zła i myślę, że fanom niespiesznej akcji, motywu aranżowanego małżeństwa i arabskich klimatów może się ona spodobać 😉.

"Cesarstwo piasku" to pierwszy tom dylogii Księgi Ambhy, napisany przez brytyjską pisarkę Tashę Suri. Książka to fantasy young adult pełną gębą, ponieważ opowiada o losach Mehr - ambhańskiej szlachcianki, której wskutek niezapanowania nad własnym dziedzictwem życie niespodziewanie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Mehr nie potrafiła powstrzymać się przed zatańczeniem podczas burzy, co było swego rodzaju rytuałem, podziękowaniem dla bóstw, oraz jednocześnie przysłowiowym gwoździem do trumny.

Dlaczego? Bo nagle wychodzi na jaw, że Mehr jako pół Amrithi odziedziczyła po matce specjalny gen pozwalający jej kontaktować się z bogami, uprawiać magię oraz brać czynny udział w różnych rytuałach. A cesarstwo przecież tępi wszystkich Amrithi...

Mehr szantażem zostaje zmuszona do małżeństwa z przerażającym Amunem, mężczyzną, do którego bałby się zbliżyć nawet najbardziej odważny wojownik. Kiedy wraz z mężem opuszcza rodzinne miasto, zostaje rzucona na głęboką wodę, a wokół jej szyi coraz mocniej zaciskają się pętle przyrzeczeń wobec cesarza.

Czy dziewczynie uda się powstrzymać kolejną, może już ostatnią burzę? Czy uspokoi bogów przed zniszczeniem świata? Kim naprawdę okaże się jej mąż?

"Cesarstwo piasku" Tashy Suri to intrygująca opowieść z ciekawie poprowadzonymi wątkami, dobrze wykreowanymi bohaterami oraz ze świetnym pustynnym klimatem. Nie będę oszukiwać, ale ciężko mi było przebrnąć przez początek (najzwyczajniej w świecie się nudziłam). Na szczęście po około stu pięćdziesięciu stronach historia ewidentnie wskoczyła na lepszy poziom, a ja się totalnie wciągnęłam.

W książce pojawiło się wiele interesujących motywów, takich jak na przykład zaaranżowane małżeństwo bez miłości, magia przymusu, cesarz-tyran oraz próby obalenia władzy. Dodatkowo w Cesarstwie piasku pojawiły się bóstwa i duchy (dewa), które utrzymywały równowagę w świecie, co było naprawdę ciekawym pomysłem. Każde fragmenty dotyczące sigili (magicznych znaków) czy przeprowadzanych rytuałów śledziłam z ogromnym zaangażowaniem.

Tasha Suri stworzyła naprawdę dobrych bohaterów. Z główną bohaterką polubiłam się niemalże od razu, chociaż czasami odnosiłam wrażenie, że wszystko jej za łatwo przychodziło. Pojawiał się wtedy pewien niedosyt oraz myśl, żeby autorka dała Mehr bardziej w kość (nie chcemy przecież czytać książki z marysuowską postacią). Naciągane też wydało mi się poprowadzenie relacji między Mehr a Amunem. Poszło za prosto, za szybko się zakochali, a to z kolei uważam za mocno naciągane.

"Cesarstwo piasku" oferuje czytelnikom całą gamę emocji czy uczuć: począwszy od strachu, bólu czy porzucenia, przez braterstwo, przyjaźń, na miłości i nadziei kończąc. Kilka momentów wywołało uśmiech, co oceniam na duży plus.

Pierwszy tom dylogii Księgi Ambhy polecę, ale z lekkim zastrzeżeniem, że nie będzie to idealna, wspaniała i jedyna w swoim rodzaju lektura. Nie. "Cesarstwo piasku" to sympatyczna, elektryzująca podróż po pustynnych krajobrazach, która pozwoli czytelnikom obcować wśród bogów, poznawać szczegóły zaaranżowanego małżeństwa oraz wypełni serca toną emocji. Niemniej, czasami może okazać się też lekko naciągana.

Co zupełnie nie zmienia faktu, że czekam na kontynuację, ponieważ z całego serca pragnę poznać dalsze losy bohaterów. I mam nadzieję, że "Kraina popiołu" również będzie lekkim i przyjemnym fantasy. :)

1.06.2022 premierę miała książka, która spowodowała, że miałam niezły rollercoaster emocjonalny. Jeżeli premiera byłaby np. w okresie zimowym uwieźcie mi idealnie sprawdziłaby się w tym, że rozgrzałaby nawet największego pesymistę, marudę. Klimat taki, że nawet teraz mi gorąco. Chodź muszę uprzedzić, że akcji nie ma, takiej jak szybko i z wiatrem we włosach, lecz wszystko toczy się swoim rytmem i jak przeczytasz sam przyznasz rację, że idealnie pasuje do całości. Cała książka jest w klimacie pustynno-Indyjskim te wszystkie modły, zachowania, charakterystyczny ubiór oraz przynależność kobiety do mężczyzny. Kobieta musi słuchać swojego męża, kobieta jest nieważną jednostką w tym społeczeństwie, ale jeżeli dodamy magię, to powstaje właśnie mieszanka, która może przyprawić o zawał serca. Pewnie znacie powiedzenie „Nie oceniaj książki po okładce”? To tutaj jest 100% tego, co na okładce przeczytasz w środku.

Przedstawię główną bohaterkę Mehr, która jest moją bohaterką, a to za sprawą tego, że mimo przeciwności walczy o lepsze jutro nie tyle dla siebie co dla swojej, młodszej, przyrodniej siostry. Nie ma lekko, ponieważ macocha robi wszystko, żeby „umilić” życiu w cesarstwie. Jak to jest żyć w świecie, w którym zło i dążenie doprawdy jest czymś tępionym w zarodku, a krętactwa, jakie otaczają dziewczynę czymś normlanym. Mehr jest nieślubną córką cesarskiego urzędnika i kobiety z ludu Amrithi, która została wygnana. Wszystko byłoby ok, gdyby nie to, że matka przekazała swojej córce dar, moc która narobi tyle hałasu, że lepiej zapiąć pasy, bo będą turbulencje. Autorka stworzyła coś, co można poczuć dotykiem jak gorący piasek, klimat, pustynne burze oraz poczuć zapach gorącego powietrza, przypraw, perfum tak bardzo charakterystyczny dla tamtego regionu.

Mehr to kobieta myśląca, która każdą decyzję skrupulatnie przemyśla, i to bardzo mi się spodobało, bo decyzje, jakie podjęła dla ratowania rodziny Owszem są sytuacje, gdzie robi na przekór, ale… Czy poznała miłość, dla której zrobiłaby wszystko? Tutaj nie będzie spojlerów. Uwielbiam to, co połączyło Mehr z Amunem. Kolejny raz przeczytasz, że siła jest kobietą. Ja wiem, że każdy z nas ma swój gust, ale według mnie tutaj znalazłam wszystko poukładane i logiczne. Bohaterka nie szaleje jak młoda kwoka i nie ponosi konsekwencji swoich nieprzemyślanych decyzji, ale potrafi racjonalnie przemyśleć wszystkie za i przeciw, choć nie zawsze. Czym jest dar, jaki odziedziczyła po swoich przodkach? Co czuje podczas burzy? Jak bardzo związana jest ze swoim mężem?

Z całego serca polecam i czekam na drugi tom i mam wielką nadzieję, że dostarczy mi równie dużo emocji co teraz, a może nawet więcej.

Książka ma świetną oprawę graficzną, która od razu przyciągnęła mój wzrok i sprawiła, że poczułam, że muszę ją mieć! Jest piękna, w dotyku ma wypukłe elementy i najlepszym jej określeniem jest to, że jest egzotyczna.

Do książki podchodziłam kilka razy. Najpierw sama, później czytał mi Łukasz, znowu czytałam sama a na koniec słuchałam audiobooka, byle by ją skończyć…

Dlaczego tak było?

Książka jest napisana bardzo dobrze. Jednak nie wciągnęła mnie na tyle, żebym ją po prostu szybko przeczytała.

Świat przedstawiony jest niesamowicie klimatyczny - widać tutaj masę pracy jaką włożyła autorka. Bohaterzy są ładnie skonstruowani, ale samo to, że akcja toczy się wolno chyba mnie znużyła.

Wielkim plusem jest odnoszenie się do starych wierzeń, przemiany wewnętrznej głównych bohaterów, dotrzymywania przysięg (czy każdą należy dotrzymać?), siła psychiczna, która może być mocniejsza od siły mięśni.

Przykro mi to napisać, ale nie jest to zdecydowanie książka dla mnie. Jestem zwolenniczką tego, żeby nie skreślać czegoś tylko dlatego, że komuś się nie podobało. Idąc dalej — ilu ludzi tyle opinii - więc może Wam się spodoba! Jeśli tak będzie dajcie mi znać, chętnie przeczytam jakie macie odczucia! :) Jest pięknie opisana, lekko romantyczna, ale nie jest to to, czego ja szukałam.

„Mehr jest półsierotą, nieślubną córką cesarskiego urzędnika. Jest cicha, na pozór pokorna i ma macochę, która robi co może, by zamienić jej życie w piekło. Ale, wbrew pozorom, to nie jest kolejna wersja baśni o Kopciuszku.

Bo Mehr ma też moc, którą odziedziczyła po wygnanej matce. W jej żyłach płynie pradawna magia, przekazywana z pokolenia na pokolenie od czasów, gdy bogowie stąpali po ziemi między ludźmi. I wcale nie jest pokorna.

Kiedy historia zatoczy koło a ludzka nienawiść sięgnie po krew Mehr, dziewczyna będzie musiała wykorzystać wszystkie swe zdolności, siłę woli i błyskotliwy umysł, by ratować swoje życie i przyszłość ukochanej, młodszej siostry.

W świecie, w którym cierpienie jest nieodłączną częścią życia, w którym nienawiść karmi ludzi niczym chleb a mówienie prawdy wiąże się z nieuchronnymi konsekwencjami, dziewczyna taka jak Mehr ma tylko dwie drogi: może wygrać albo umrzeć. Przy czym w drugim przypadku, nikt nie uroni po niej choćby jednej łzy”.

Burze piaskowe są w powieści "Cesarstwo piasku" czymś przerażającym, nieuchronnym ale też pięknym dla ludzi mających moc. W czasie takiej burzy klany odprawiały Obrzęd Śnienia, formując dłońmi sigile, tańczyli razem na błogosławionych piaskach pustyni Irinah.

Główna bohaterka - Mehr, to córka gubernatora i kobiety mającej w sobie magiczną, pełną pradawnej mocy krew. Jednak kobieta ta została wygnana, w momencie, gdy młodsza siostra Mehr była zbyt młoda, by ją pamiętać. Siostry były wychowywane przez kolejną żonę ojca na szlachcianki, lecz Mehr nie zapomniała o swoim dziedzictwie.

W momencie, gdy zbliża się burza ujawnia się u Mehr, co przyciąga do niej uwagę mistyków. Od tego momentu życie dziewczyny ulega całkowitej zmianie...

Przyznam, że początek tej historii nie do końca mnie przekonał, jednak z biegiem czasu coraz bardziej wciągała mnie ta opowieść i jej niesamowity klimat.

Bardzo podobała mi się relacja Mehr i Amuna. Sama bohaterka też zyskała w moich oczach po przeczytaniu kolejnych rozdziałów (choć początkowo nie pałałam do niej sympatią). Ciekawie został też przedstawiony przywódca mistyków, choć fabuła skupia się przede wszystkim na głównej bohaterce.

Świat, który został przedstawiony w tej powieści zaciekawił mnie i z chęcią dowiem się czegoś więcej o dewach, bogach i ich mocach. Mam nadzieję, że w drugim tomie znajdę więcej informacji na te tematy 😊

Jeśli sięgnięcie po tę powieść, to pamiętajcie, by nie zniechęcać się za szybko - być może, tak jak ja, wciągnie Was ona dopiero po kilku pierwszych rozdziałach

Mehr jest nieślubną córką cesarskiego urzędnika. Z pozoru cicha i pokorna, wykonuje każde polecenie nielubianej macochy. Jednak to tylko pozory. Mehr ma moc, odziedziczoną po wygnanej matce. W jej żyłach płynie magia, przekazywana z pokolenia na pokolenie, od czasów, gdy bogowie żyli między ludźmi. Kiedy lud Mehr znajdzie się w niebezpieczeństwie, będzie ona musiała wykorzystać całą swoją moc, żeby pokonać zło.

Gdy zobaczyłam „Cesarstwo piasku” Tashy Suri byłam zachwycona wydaniem (obok takiej okładki trudno przejść obojętnie) i liczyłam na to, że wnętrze okaże się równie wspaniałe. Niestety mój zapał szybko opadł. Pierwsze parędziesiąt stron zupełnie mnie nie wciągnęło. Nie polubiłam głównej bohaterki, fabuła również mnie nie zaciekawiła. Na szczęści później było dużo lepiej i to na tyle, że książkę przeczytałam w jeden dzień.

Akcja „Cesarstwa piasku” jest raczej powolna. Wszystko rozwija się w swoim tempie. Powolna podróż przez pustynię, później czas ćwiczeń, więc jeśli ktoś liczy na wartką fabułę lub nieoczekiwane zwroty akcji, to w tej książce tego nie znajdzie.

To, co podobało mi się w „Cesarstwie piasku” to, to jak została wykreowana główna bohaterka. Z początku trudno ją polubić. Chociaż jej pochodzenie czasami powodowało różne nieprzyjemności, to miała jednak dużo przywilejów. Nigdy niczego jej nie zabrakło. Ojciec, choć nie był zbyt uczuciowy, to dbał jak tylko umiał zarówno o Mehr jak i jej siostrę. Jednak ona tego nie doceniała. Swoimi czynami sprowadziła na swoją rodzinę wielkie niebezpieczeństwo. Dopiero pobyt na pustyni uzmysłowił jej jakim uprzywilejowanym życiem żyła i właśnie tam przechodzi wielką przemianę.

Bardzo podobał mi się również wątek romantyczny. Uczucie między Mehr, a jej mężem rozwijało się powoli. Mieli oni czas na podzielenie się rzeczami które sprawiały im przyjemność, swoimi obawami, a także by poznać się lepiej i podzielić swoją przeszłością.

Ostatecznie też spodobała mi się fabuła, chociaż początek tego nie sugerował, a samo zakończenie spełniło moje oczekiwania.

Podsumowując, „Cesarstwo piasku” Tasy Suri, jest książką wartą polecenia. Akcja jest powolna, ale wbrew pozorom dzieje się sporo. Warto też wspomnieć, że w książce jest sporo brutalnych momentów, więc jeśli ktoś jest wrażliwy, to musi się na to przygotować.

Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.

Bez wątpienia szata graficzna tej powieści przyciąga wzrok i kusi czytelnika niczym syreni śpiew. Nic w tym dziwnego, ponieważ książka prezentuje się pięknie. Jednak piękna okładka skrywa również imponujące wnętrze.

Tasha Suri serwuje nam przygodę, która na ponad pięciuset stronach zakorzenia się niczym dobrze pielęgnowane stare drzewo - z tradycją, pokoleniem, z przyjętymi wartościami. Trzymając w dłoniach pierwszy tom serii od razu czujemy zaangażowanie autorki oraz jej wprawną rękę do kreacji bohaterów czy budowania cudownego klimatu. Wszystko w tej książce bowiem ma swoje miejsce, swój urok i swoje uzasadnienie a lektura "Cesarstwa piasku" należy do czystych przyjemności.

Wielką zaletą historii jest główna bohaterka. Mehr nie od początku odkrywa karty związane ze swoją naturą, więc najpierw poznajemy młodą dziewczynę, półsierotę, nieślubną córkę cesarskiego urzędnika. Jej macocha robi wszystko, by pogrążyć cichą, nieśmiałą pasierbicę, ale nie spodziewa się, że Mehr bardzo dobrze ukrywa swoją prawdziwą naturę. W jej żyłach płynie pradawna magia odziedziczona po zmarłej matce a w sercu walczy hart ducha, który nikomu nie pozwoli się złamać. I już niebawem przyjdzie jej uwolnić swoje tajemnice w obliczu nadchodzącego niebezpieczeństwa oraz walki o własne miejsce w świecie.

Fabuła mimo swojej obszernej formy nie nudziła mnie ani przez moment. Intensywna akcja i ciekawe przedstawienie życia głównej bohaterki sprawiły, że z wielką przyjemnością chłonęłam wszystkie pojawiające się szczegóły. A Tasha Suri nie spieszyła się z odkrywaniem kolejnych kart stawiając na nutę tajemniczości, budowanie napięcia oraz żonglowanie emocjami. W połączeniu z silnym motywem fantasy, dziedziczeniem magii oraz ujawnianiem jej w obliczy zagrożenia, pierwszy tom okazał się wielką, niebanalną przygodą, która trzymała mnie w swoich ramionach i nie pozwalała odłożyć lektury choćby na moment.

"Cesarstwo piasku" to rewelacyjny wstęp do serii. Powieść dobrze napisana, błyskotliwa i inteligentna, która sięga po wartości związane z rodziną, przyjaźnią czy walką o poczucie bezpieczeństwa. Mehr zrobi wszystko, by ochronić swoją siostrę a jej zmagania nie rzadko bywały dla mnie bardzo wzruszające, ale to ogrom nieprzychylnego losu najbardziej skupiał moją uwagę i zmuszał do trzymania kciuki za nową ulubioną bohaterkę. Dynamiczna akcja, nawiązanie kulturowe oraz potężna dawka przygody sprawiają, że liczba stron przestaje mieć znaczenie.

"Cesarstwo piasku" Tasha Suhri to historia na którą długo czekałam. Jednak nie spełniła ona moich oczekiwań.

Może pojawić się SPOJLER!

Z jednej strony historia mi się podobała. Autorka stworzyła niezwykle klimatyczny obraz świata, pełnego magii ale również surowego i brutalnego. W tym świecie kobieta należy do mężczyzny i jej jedyny wolny wybór to właśnie mężczyzna.

W ten sposób Mehr została pozbawiona wolności i uwieziona przez przywódcę fanatyków Mahe. Związał on ją przysięgą małżeńską z jednym ze swoich wyznawców Amanem i zmuszał do wykonywania rytuałów. 

Aman okazał się inny niż reszta jego kompanów. Nie chciał skrzywdzić dziewczyny a wręcz pragnął jej pomóc. Ich relacja była niespieszna i bardzo naturalna co uważam za duży plus.

Kolejny plus to rytuały wykonywane poprzez taniec w środku burzy bardzo przypadły mi do gustu.

Jednak  czegoś mi tutaj zabrakło. Nie poczułam chemii do tej książki ani do bohaterów. Nie wzbudzała ona u mnie ogromu emocji a wręcz momentami czułam się znudzona. Książka jest bardzo spokojna, mało w niej akcji za to sporo opisów uczuć i przemyśleń bohaterów.

Samo zakończenie książki podobało mi się ale nie wiem czy sięgnę po kolejny tom. Lubię jak w książce dużo się dzieje i napięcie budowane jest od samego początku a tutaj mi tego zabrakło.

Więc jeśli lubicie takie spokojne książki to ta na pewno przypadnie wam do gustu.