Caryca

„Kochanka, matka, morderczyni. Pierwsza kobieta, która samodzielnie władała Rosją.”

„Caryca” to powieść historyczna autorstwa Ellen Alpsten, wydana przez Wydawnictwo Marginesy.

Marta to piękna, młoda i ambitna dziewczyna, której nie oszczędza los. W momencie, kiedy zostaje ona sprzedana na służbę, jej świat wywraca się do góry nogami. Codziennie doświadcza okropności, jest świadkiem sytuacji, które nie powinny mieć miejsca. W akcie desperacji popełnia zbrodnię i musi dalej uciekać. Jak dalej potoczyła się droga Marty do zostania carycą Katarzyną? Tego dowiecie się właśnie z „Carycy”.

Na wstępie powiem, że niejednokrotnie wmawiałam sobie, że tematy historyczne nie są dla mnie jakkolwiek fascynujące. Suche fakty, które miały miejsce gdzieś tam w odległej przeszłości, zero angażującej czytelnika akcji i postaci przemaglowane już wielokrotnie… A gdyby tak stworzyć coś, co wciąga, angażuje, przybliża esencję dawnych czasów, a do tego sprawia, że nie możemy oderwać się od lektury? Ano właśnie! Już kilkukrotnie przekonałam się, że powieści historyczne nie muszą być złe. Tak też było i w tym przypadku.

„Caryca” od początku wciąga, ale w takim dość tradycyjnym stopniu. To, co dzieje się jednak później, to istny miszmasz wszystkiego, co sprawia, że czytamy z wypiekami na twarzy. W książce opisane są szokujące sceny, z których aż wylewa się brutalność. Zachowania społeczne w obliczu wojny i zagrożenia, niesprawiedliwość, pogarda, choroby, śmierć, upokorzenie, molestowanie, gwałty, nędza, poronienia, które były zupełną normalnością… Codzienność, w której trzeba było się odnaleźć, aby nie ściągnąć na siebie jakiegoś większego zła.

Marta od początku nie miała łatwo. Wstyd, którego musiała doświadczać. Cierpienie, na które musiała zezwalać. Nieposłuszeństwo wobec pana, jego najgorszy wymiar w postaci zabójstwa, na które musiała się zdobyć, choć mogła sama na siebie wydać wyrok… To wszystko sprawiało, że kibicowałam Marcie z całego serca. Za każdym razem, gdy los nie był dla Marty łaskawy, było mi przykro, ale też przepełniała mnie nadzieja, bo wiedziałam, że Marta ze swoją ambicją i dzięki sprytowi i odwadze, wyjdzie w końcu na prostą.

Nie do pomyślenia aktualnie jest to, że kobiety mogłyby być traktowane znowu w tak odrażający sposób. Mężczyzna mógł mieć wszystko. Czy to za sprawą swojej pozycji, majątku, czy siły fizycznej. Prawa nie były respektowane w jakimkolwiek stopniu. To, że Marta miała momentami lepiej, zawdzięczała jedynie chwilowym napływom szczęścia i kilku osobom, dzięki którym zupełnie nie stoczyła się na dno. Swoją drogą, Marta, mimo tak paskudnych przeżyć, zawsze trafiała na jakieś bardziej porządne osoby w otoczeniu, czy na ten mały szczęścia łut, który wiele razy jej się trzymał. Inaczej ta historia mogłaby się zakończyć tragicznie zbyt szybko.

Bardzo uderzyło mnie jedno zdanie z książki. Nie przytoczę go dokładnie, ponieważ nie zapisałam cytatu, ale była tam mowa o tym, że często urodzenie się jako kobieta jest już karą. Wszystko to, co spotyka kobietę, jest wynikiem tego, że zwyczajnie nie jest mężczyzną. To się w głowie nie mieści. I nie mieści się w głowie to, co jest opisane w książce.

Oczywiście w książce są opisane również zachowania arystokracji, rozpusta, biesiady, kontrowersyjne preferencje seksualne, sposoby brutalnego karania za byle co, tortury… Więc uprzedzam osoby bardziej wrażliwe – książka jest dość mocna i momentami obrzydliwa. Mimo to, naprawdę ciekawie się płynie przez życie Marty, wraz z nią, ramię w ramię. Siła Marty jest tak motywująca i udzielająca się, a jej funkcjonowanie przy każdej roli, jaką musiała przybierać tak fascynujące i intrygujące, że dla samego tego fakty warto książkę przeczytać.

Same rządy Piotra Wielkiego były dla mnie mniej angażujące niż wszystko to, co przytrafiało się Marcie, ale dla fanów powieści historycznych znajdzie się też ciekawe społeczno-wojenno-rosyjskie tło i ciekawie oddany duch czasów. Plusem, jak dla mnie, jest to, że książka nie ma wydźwięku typowo historycznego i nastawienia na zbędne, dłużące się opisy. Oczywiście znajdziemy obraz sytuacji, ale również wymagania, jakim musiała sprostać Marta/Katarzyna, jej obawy, nadzieje i codzienność na każdym etapie życia.

Nie do pomyślenia aktualnie jest to, że kobiety mogłyby być traktowane znowu w tak odrażający sposób. Mężczyzna mógł mieć wszystko. Czy to za sprawą swojej pozycji, majątku, czy siły fizycznej. Prawa nie były respektowane w jakimkolwiek stopniu. To, że Marta miała momentami lepiej, zawdzięczała jedynie chwilowym napływom szczęścia i kilku osobom, dzięki którym zupełnie nie stoczyła się na dno. Swoją drogą, Marta, mimo tak paskudnych przeżyć, zawsze trafiała na jakieś bardziej porządne osoby w otoczeniu, czy na ten mały szczęścia łut, który wiele razy jej się trzymał. Inaczej ta historia mogłaby się zakończyć tragicznie zbyt szybko.

Bardzo uderzyło mnie jedno zdanie z książki. Nie przytoczę go dokładnie, ponieważ nie zapisałam cytatu, ale była tam mowa o tym, że często urodzenie się jako kobieta jest już karą. Wszystko to, co spotyka kobietę, jest wynikiem tego, że zwyczajnie nie jest mężczyzną. To się w głowie nie mieści. I nie mieści się w głowie to, co jest opisane w książce.

Oczywiście w książce są opisane również zachowania arystokracji, rozpusta, biesiady, kontrowersyjne preferencje seksualne, sposoby brutalnego karania za byle co, tortury… Więc uprzedzam osoby bardziej wrażliwe – książka jest dość mocna i momentami obrzydliwa. Mimo to, naprawdę ciekawie się płynie przez życie Marty, wraz z nią, ramię w ramię. Siła Marty jest tak motywująca i udzielająca się, a jej funkcjonowanie przy każdej roli, jaką musiała przybierać tak fascynujące i intrygujące, że dla samego tego fakty warto książkę przeczytać.

Same rządy Piotra Wielkiego były dla mnie mniej angażujące niż wszystko to, co przytrafiało się Marcie, ale dla fanów powieści historycznych znajdzie się też ciekawe społeczno-wojenno-rosyjskie tło i ciekawie oddany duch czasów. Plusem, jak dla mnie, jest to, że książka nie ma wydźwięku typowo historycznego i nastawienia na zbędne, dłużące się opisy. Oczywiście znajdziemy obraz sytuacji, ale również wymagania, jakim musiała sprostać Marta/Katarzyna, jej obawy, nadzieje i codzienność na każdym etapie życia.

Dodatkowo świetne jest to, że w książce rozpisane są postaci, dzięki czemu możemy sobie uporządkować wiedzę. Otrzymujemy więc nie tylko wartką akcję, namiętności, intrygi i ciekawostki, ale też i możliwość sprawnego ogarnięcia całości.

Jeśli macie ochotę na powieść historyczną, która wciągnie Was do granic możliwości, sięgnijcie po „Carycę”. Może Wam się wydawać, że to nie Wasz klimat, że będzie nieciekawie, ale gwarantuję Wam – WARTO.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Marginesy.

„Caryca” to książka, która nie jest lekka i zdecydowanie jest przeznaczona dla starszych czytelników. Już na okładce widnieje zdanie „Sprawia, że Gra o tron wydaje się bają dla dzieci”, a ja podpisuję się pod komentarzem Daisy Goodwin obiema rękami.

Historia Marty, która z biednej chłopki pewnego dnia staje się carycą Katarzyną I pozornie wydaje się rodem z baśni o znanym nam doskonale Kopciuszku. Jednak to tylko bańka, która zarysowuje nam jej życiorys. Prawda jest taka, że przeżyła ona w swoim życiu więcej, niż możemy nawet przypuszczać. Doświadczyła głodu, brutalności, gwałtów, poniżeń i strachu. By przetrwać stała się morderczynią. Ostatecznie, trwając jako żona Piotra Wielkiego codziennie walczyła o swoją pozycję u boku cara, a także stała się matką dwanaściorga dzieci, przeżywając później pochówki prawie wszystkich z nich.

Jak silna może być więc kobieta? Katarzyna musiała być ówczesną Wonder Woman…

Ellen Alpsten, tworząc książkę o Katarzynie I, która kiedyś była Martą, spędziła mnóstwo czasu na zbieraniu informacji o jej życiu. Jak sama wyznaje historia tej niezwykłej kobiety nie jest jasna. Marta pojawia się nagle w życiu cara, jednak większość powieści autorka trzyma się faktów czysto historycznych jedynie lekko zarysowując jej początek własnymi domysłami. Dzięki temu w bardzo ciekawy sposób można dowiedzieć się, jak ta prosta kobieta z ludu stała się pierwszą carycą władającą Rosją.

Warty podkreślenia jest fakt, że wiele scen przesyconych jest brutalnością. Mamy tutaj obraz nie tylko wielu tortur, które za panowania Piotra I były powszechne, ale również scen cielesnych, które czasami sprawiały, że musiałam przerwać czytanie i zrobić sobie przerwę od książki. Powiedzmy, że przelewanie krwi, okrucieństwo i sypanie z niezliczoną ilością kobiet było chlebem powszednim dla dworu cara, a czasami ich groteskowość mnie przerażała. To nie jest łatwa powieść, ale warto po nią sięgnąć. Kiedy już przekręciłam ostatnią stronę czułam się jakbym wysłuchała niezwykle smutnej historii starszej kobiety naznaczonej życiem tak, że sprawiło mi to ogromny ból. Narracja prowadzona jest w formie opowieści Marty, więc łatwo jest zrozumieć jej punkt widzenia. Jednak żeby nie było – nasza Katarzyna była nie tylko niebywale silna, ale również ogromnie przebiegła. Walczyła z losem dzielnie i brutalnie często unikając najgorszego jedynie przez swój spryt i zaradność. Byłam pod ogromnym wrażeniem jej osoby i z chęcią przeczytam więcej książek autorki.

Jeśli kiedykolwiek nadarzy się Wam okazja do sięgnięcia po tę książkę bądźcie pewni, że wbije Was w fotel!

"Caryca" to powieść napisana pięknym językiem, a zarazem w na tyle lekkim stylu, że płynie się przez nią całkiem szybko i sprawnie.

Nie można traktować jej jako ścisłej biografii, ponieważ jest tu wiele fikcji literackiej, za której pomocą autorka wypełniła luki w życiorysie Marty, ale mimo wszystko myślę, że w dobry sposób została ukazana zarówno sama jej postać, jak i realia, w których się wychowywała. Podobało mi się również stopniowe ukazywanie przemiany, jaka zachodziła w umyśle młodej, prostej dziewczyny, która nagle stała się najważniejszą kobietą w państwie.

W powieści nie brakuje fragmentów, co do których miałam mieszane i skrajne uczucia z powodu opisów okrucieństwa, czy też rzeczy przeczących pewnym zasadom moralnym, jednak wiem, że niestety takie rzeczy się często zdarzały w tamtych czasach i ukazanie ich przez autorkę było w pewien sposób nieuniknione.

Bardzo cieszy mnie to, że Ellen Alpsten bardziej skupiła się na bohaterach, niż na wydarzeniach historycznych, w których uczestniczyli, dzięki czemu mogłam lepiej poznać ich motywacje, uczucia, czy też ich troski i wewnętrzne demony.

Uważam, że postać cara Piotra została naprawdę świetnie ukazana i momentami aż włos mi się jeżył na głowie z powodu jego okrucieństwa i zachowania.

Podsumowując, myślę, że jest to naprawdę dobra książka, wywołująca wiele skrajnych emocji, której niezwykły klimat przyciąga jak magnes i nie sposób się od niej oderwać. Polecam! 😊

Do książki możecie podejść na spokojnie nie martwiąc się, że kogoś nie będziecie znać. Na szóstej stronie macie mapkę Rosji za panowania Piotra Wielkiego, więc będziecie mogli dokładnie śledzić ich losy. Do tego na kolejnej stronie jest opis postaci, więc i to pozwoli bardziej wdrążyć się w książkę. Do tego zagadkowy wstęp jakby bez wstępu:

,,NIE ŻYJE. MÓJ UKOCHANY MĄŻ, potężny car Wszechrusi, umarł- i to w samą porę".

Nie spodziewałam się, że tak barwny styl tu spotkam. Autorka nie opisuje niczego twardo, jak by się wydawało, tylko wplata w treść piękne i zwiewne ozdobniki. Może to głupie, ale czułam jakby cała sceneria toczyła się na chmurce pod niebem, gdzie kroki nie odbijały się echem, a jedynie przebierali nogami w puchu pierza:-) Postacie przedstawione bardziej od strony duszy aniżeli ciała. Bardzo dużo porównań, ozdobników, które idealnie odzwierciedlają zdjęcie okładki. Bądź odwrotnie, jak kto woli:-) Historia o tyle ciekawa, bo napisana dzisiejszym słownictwem. Choć zawiera mniejszy druk, to i tak zachwyca treścią. Ujrzymy bohaterkę z kilku perspektyw. Taka morderczyni ze smakiem przy czym idealna aktorka. Umiała grać na zawołanie w zależności od sytuacji w której się znalazła i towarzystwie w jakim przebywała. Nigdy jednak nie przypuszczała, że ludziom przyjdzie jej się kłaniać. Czy faktycznie młoda osoba może samodzielnie władać Rosją? Zanim jednak do tego doszło poczuła na swoich barkach co to znaczy, kiedy ktoś ją poniewiera. Uważana za nic uczyła się znosić ból i upokorzenie. Służyła jako kochanka chowając dumę do fartucha. Jednak właśnie te wszystkie przykrości sprawiły, że zamiast się złamać, podrosła o doświadczenie. Stała się kimś, komu sama kiedyś służyła. Spryt i błysk w oku sprawiły, że doszła tam, gdzie chciała. Jednak czy na tym kończy się książka?

Styl motyla, treść modliszki , charakter Judasza. Niesamowicie szybko się ją czyta. Potrafi podnieść nam ciśnienie:-) Polecam do przeczytania:-)

Tak jak nie powinniśmy oceniać książki po okładce, choć w tym przypadku jej piękno oddaje wyjątkowość jej treści, tak nie powinno się postrzegać innych jednowymiarowo i przez pryzmat stereotypów. I tu biję się w piersi, bo rozpoczynając lekturę książki o bez wątpienia wyjątkowej pierwszej kobiecie władającej imperium rosyjskim nie spodziewałam się, że moje wyobrażenia o niej tak bardzo odbiegają od prawdy. Podobnie jak nie oczekiwałam tak genialnej, oddziałującej na wszystkie zmysły opowieści po debiucie literackim Ellen Alpsten.

Ale czy również piękna, młodziutka i biedna Marta widziała się oczyma wyobraźni w roli wszechpotężnej carycy Katarzyny? A może jej los był z góry przesądzony? Może wszystkie drogi prowadziły ją właśnie do łoża cara Piotra Wielkiego? Poznajemy ją w chwili jego śmierci, w przełomowym momencie, od którego będzie zależeć jej przyszłość i życie, jednak to droga, która doprowadziła ją w to miejsce stanowi clue powieści.

Autorka wprowadza nas w klimat ówczesnych czasów. Używając barwnego języka pozwala z łatwością zobrazować sobie zarówno wszechobecną nędzę zwykłych ludzi jak i przepych salonów. Nie unika scen rozpusty, tortur i walk ukazując zatrważająco nikłą wartość i lekceważenie ludzkiego życia.

Bo "jeśli Rosja cierpi na nadmiar czegokolwiek, to właśnie ludzkiego życia"

Czy historię Marty można przyrównać do bajki o Kopciuszku? Przecież podobnie jak ona przeobraża się z larwy w motyla u boku władcy? W przeciwieństwie jednak do Kopciuszka, który żył długo i szczęśliwie Marta musi walczyć o swoją pozycję każdego dnia. Życie z tak władczym, bezwzględnym, rozpustnym i nieobliczalnym mężczyzną, którego największym pragnieniem jest posiadanie męskiego potomka jest niczym stąpanie po polu minowym. Nie brakuje jej jednak sprytu i odwagi, by przetrwać. Z czasem nauczy się też bezwzględności i okrucieństwa.

To opowieść o kobiecie silnej ponad miarę, która doświadczyła wojny, głodu, gwałtu, zdrady, wielu poronień i dojmującej samotności. Której przyszło żyć w czasach, gdy kobieta niewiele miała do powiedzenia, a z łatwością dysponowano nią i jej ciałem. Która nie ugięła się pod trwającą dwadzieścia lat presją zachowując pozycję żony, tytuł Carycy i przede wszystkim życie.

Przez tę powieść płynie się czasem z zachwytem, innym razem z przerażeniem. Niekiedy wzruszenie chwyta za gardło, czasem obrzydzenie każe odwrócić wzrok. Jednak nie sposób przejść przez nią bez ogromu emocji towarzyszących na każdym kroku. Jeśli więc nawet nie jesteście miłośnikami powieści historycznych, to gwarantuję, że w tej opowieści się zakochacie!

„Będziesz miała intensywne życie, inne niż to, które było ci przeznaczone z urodzenia.”

Biedna, z nieprawego łoża Marta w wieku piętnastu lat zostaje sprzedana na służbę. Nie godzi się na bicie i poniżanie, popełnia zbrodnię, musi uciekać. Wir wydarzeń wojny północnej i przypadek powoduje, że zostaje praczką w obozie wojskowym. To tam wpada w oko carowi Piotrowi Wielkiemu - jego postać jest pełna kontrastów i sprzeczności, z jednej strony człowiek wykształcony, postępowy, a z drugiej mściwy, bezduszny, rozpustny. Życie Marty całkowicie się zmienia....

Rewelacyjnie opowiedziana historia, morze skrajnych emocji. Przenosimy się do XVII wiecznej, pełnej kontrastów Rosji. Fabuła dopracowana w każdym szczególe, a przystępny, barwny język powodował ogromną przyjemność z czytania.

Niesamowicie inteligentna, sprytna i silna znalazła drogę do serca cara. Miłość Marty z biegiem lat się zmieniała, od całkowitego oddania, przez rozczarowanie, cierpienie, utracone nadzieje, do przywiązania i akceptacji. Życie pełne cierpienia, bólu, zdrad, licznych poronień, śmierci dzieci… . Po jego śmierci, sięgnęła po władzę absolutną, zapłaciła za nią wysoką cenę.

Ogromna przepaść między ówczesnym carskim dworem, a biedotą, wyzyskiem poddanych, skrajnym ubóstwem. Okrucieństwo, bezduszność, rozpusta i… szaleństwo ówczesnego świata. Ludzkie dramaty, namiętności, życie…

Wciągająca od pierwszych stron, intrygująca, rzetelna, klimatyczna, mądra, nietuzinkowa historia. Czytanie było niesłabnącą niespodzianką. Zajmująca obyczajowość idealnie współgra z prawdą historyczną. Z całego serca polecam! Dawno nie czytałam tak genialnej powieści historycznej! Tatiasza i jej książki.

@recenzje_ksiazek_niezwyklych_

🌺 "Caryca" autorstwa Ellen Alpsten to powieść historyczna i fascynująca historia carycy Katarzyny I

🌺 Marta pochodzi z nieprawego łoża, ale po śmierci matki, która umarła przy porodzie zostaje przygarnięta przez ojca i jego żonę. W wieku piętnastu lat zostaje sprzedana na służbę, ale po traumatycznych wydarzeniach musi uciekać. Życie ją nie oszczędza, ale dziewczyna trafia na dobrych ludzi, którzy jej pomagają. Gdy wybucha wojna, Marta zostaje sama, ale w wyniku pewnych wydarzeń trafia do obozu wojskowego, i tam zostaje zauważona przez samego cara Rosji Piotra I.

🌺 Książka wywarła na mnie niesamowite wrażenie i naprawdę nie sądziłam, że będzie aż tak wciągająca, i że ta historia będzie aż tak interesująca. Jest napisana lekkim i przyjemnym językiem, i to sprawiło, że nie czułam, że czytam powieść historyczną.

Przyznam, że było w niej dużo brutalnych scen i rozlewu krwi, ale taka była droga do władzy w tamtych latach. Bezwzględność, pragnienie władzy, spiski, strach o własne życie, intrygi i zbrodnie były na porządku dziennym. Pamiętam jak w szkole uczyłam się o historii Rosji i Piotrze I, i jego próbach zmiany konserwatywnego kraju i upodobnienia go na wzór zachodu, ale z tej książki dowiedziałam się znacznie więcej na ten temat. Wszystko przedstawione zostało bardzo wiarygodnie i realistycznie, co sprawiło, że wczułam się w tą historię, i razem z bohaterami przeżywałam ich sukcesy i porażki. Historia pierwszej kobiety, która samodzielnie władała Rosja była niezwykle inspirująca, i aż trudno uwierzyć, że to zdarzyło się naprawdę. Z ubogiej dziewczyny do cesarzowej brzmi jak bajka o Kopciuszku, ale Katarzyna wiele przeszła w swoim życiu aby stać się tym kim się stała, i wszystkie te sytuacje ją ukształtowały. Niestety drogo ją to kosztowało.

Jeśli lubicie książki historyczne i chcielibyście bliżej poznać historię Katarzyny I to gorąco was zachęcam do sięgnięcia po tą niesamowitą książkę.

Caryca Ellen Alpsten to powieść historyczna przedstawiająca sylwetkę Carycy Katarzyny I, pierwszej kobiety, która samodzielnie władała Rosją. Silna, uparta, niepowstrzymana, czy właśnie taka była? Czas na podróż do niebezpiecznego świata imperialnej Rosji.

"Jedynie pokaz miłości i rozpaczy z mojej strony mógł uczynić coś niewyobrażalnego akceptowalnym, moje łzy były potężniejsze niż jakiekolwiek związki krwi. Mogłam więc równie dobrze zacząć płakać już teraz. Nietrudno było wywołać łzy: za kilka godzin albo będę martwa, czy też będę tego pragnąć, albo zostanę najpotężniejszą kobietą Wszechrusi."

Z poczwarki do motyla

Delikatna i urzekająco piękna, tak można by powiedzieć o Marcie, dziewczynie, która nigdy by nie przypuszczała, że kiedyś będzie nazywana Carycą. Sprzedana na służbę była traktowana gorzej od psa. Kobieta w końcu miała swoją określoną funkcję, a każde spełnianie obowiązku ku uciesze pana sprawiło, że zaciskałam pięści ze złości. Ileż musiała znosić piękna kobieta? Czy istniała granica upokorzenia? Poniżana, sprzedawana jak towar od rąk jednego mężczyzny do drugiego była smakowitym kąskiem, bo w końcu tylko u boku silnego, rosłego, majętnego pana ma szansę na dobre życie. Marta doskonale wie, jak wykorzystać swoje atuty, jest sprytna, ale i nikczemna. Podczas pracy w obozie wojskowym wpada w oko carowi Piotrowi. Czy będzie tylko chwilową uciechą, uśmiechem na twarzy cara? Marta jest jednak ambitna, odważna i nie poddaje się. Nagle się przekonujemy, że marzenia o zmianie konserwatywnego rosyjskiego cesarstwa w nowocześnie imperium ma srogą cenę.

„Czy można miłować takiego despotę? Nie. A mężczyznę, któremu przydarzyło się być carem…?”

Kochając cara

Są kobiety, które będą inspirować wielu. Być może nie będą wiedziały, kiedy stały się liderkami ani skąd w nich ta siła. Caryca to tak naprawdę opowieść o tym, jak rodzi się legenda i że władza nie jest jak cukierek, a pełno w niej zepsucia i cierpkości. Na kartach powieści nie raz i nie dwa byłam zaskakiwana. Życie Carycy to nie bajka, a czytelnik poznaje proces zmiany imperium rosyjskiego. To była naprawdę kobieta niezwykła, która wiedziała, kiedy trzeba milczeć, a kiedy tupnąć nóżką i nazwać Piotra Wielkiego tchórzem. Jeśli szukacie ckliwej historii, to jej tu nie znajdziecie. Rozpustna arystokracja, tortury, walki, intrygi dworskie. Caryca była matką, kochanką, morderczynią, możemy ją oceniać, potępiać, nakreślać sylwetkę jako cwaną, przebiegłą, egoistyczną… Mimo wszystko przekonujemy się, że jej siłą napędową była miłość, miłość, która wiele wybaczała, ale każdego dnia walczyła o lepszą, bardziej nowoczesną Rosję. Ile jest w stanie wybaczyć miłość? Możecie się tego przekonać właśnie na przykładzie Katarzyny Carycy I. Niby bezwzględnej, niby cwanej, a jednak delikatnej i kruchej.

„- (…) To byłoby bluźnierstwo i działanie wbrew prawu.

- Wbrew prawu? To ja jestem prawem!”

Oddając ducha Wielkiej Rosji

Ellen Alpsten w sposób nietuzinkowy przedstawiła sylwetkę władczyni, w sposób fabularny, a nie reportażowy, zabiera nas do czasów zupełnie obcych. Klimatyczne opisy i stylizowane dialogi sprawiają, że nie czuje się ciężkości opowieści. Ta powieść historyczna trzyma w napięciu, a scenariusz przecież napisało samo życie. Ellen Alpsten żongluje emocjami czytelnika, doskonale wie, kiedy skupić się na klimatycznym opisie, a kiedy postawić kropkę i pozwolić szaleć wyobraźni. Rosja słynęła ze swojej brutalności, konserwatyzmu i autorka nie lukruje rzeczywistości. To właśnie najmocniej chwyciło mnie za serce, że Caryca jest przedstawiona jako postać barwna, ma swoje blaski, ma swoje cienie, ale nie jest przejaskrawiona. Alpsten nie boi się wytykać jej błędów czy porażek życiowych, przez co bolączki Rosji stają się jeszcze bardziej rzeczywiste. Nikt nie otrzymał taryfy ulgowej.

„Czasami samo to, że urodziłaś się kobietą, jest karą.”

Ta powieść naprawdę rezonuje w czytelniku.

Trudno opisać wszystkie uczucia i zebrać myśli w całość. Czy Caryca Katarzyna I może być inspiracją? Ależ tak! Ale jest też przykładem nieidealnej matki, surowej władczyni i zaślepionej kochanki, która więcej wybaczy carowi niż samej sobie. To portret kobiety silnej, odważnej, sprytnej, ale pełnej skaz. Jest to powieść wyjątkowa, zmuszająca do przemyśleń i próby postawienia się w miejscu Marty/Katarzyny. Ile ja bym zrobił/zrobiła w imię miłości? Ile ja bym zniósł/zniosła, aby rządzić krajem? Ta powieść rozkwitała jak róża, płatek po płatku, ukazując swoje piękno, ale szybko dość przekonujemy się, że róża ma swoje kolce, zupełnie jak i władza. Caryca to jedna z najlepiej napisanych powieści historycznych, jaką w życiu czytałam i Wam ją serdecznie polecam.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki Caryca autorstwa Ellen Alpsten. Po przeczytaniu opinii Daisy Goodwin, która stwierdziła, że Caryca "Sprawia, że Gra o tron wydaje się bajką dla dzieci" wiedziałam, że jest to lektura, z którą muszę się zmierzyć. Spodziewałam się opowieści o władaniu Rosją przez Katarzynę I. Oczekiwałam historii o brutalnej i bezwzględnej kobiecie, która nie cofnie się przed niczym, aby utrzymać władzę. Co otrzymałam? Książkę, która opisuje drogę, jaką przeszła Marta - uboga dziewczyna z nizin społecznych, aby stać się pierwszą kobietą, która samodzielnie władała Rosją. Przyznaję, że nie tego oczekiwałam i początkowo czułam ogromny zawód. Lektura bardzo mi się dłużyła, gdyż cały czas czekałam na moment, w którym Marta stanie się tytułową Carycą. Sama nie wiem, w którym momencie tak bardzo wciągnęłam się w historię prostej praczki, która zawróciła w głowie Piotrowi Wielkiemu. Początkowo łączyła ich tylko namiętność. Szybko stali się sobie bardzo bliscy. Marta towarzyszyła Piotrowi Wielkiemu w jego podbojach, była powierniczką, kochanką, osobą wspierającą go w jego dążeniu do uczynienia z Rosji nowoczesnego Imperium. Z czasem stała się też żoną i matką. Ten aspekt jej życia sprawił, że inaczej spojrzałam na postać Katarzyny I. Mimo, że historią interesuję się od najmłodszych lat nie miałam świadomości ile razy główna bohaterka doświadczyła bólu związanego z utratą ciąż na różnych etapach, rodzeniem martwych dzieci czy też zgonami kilkuletnich już dzieci. Katarzyna I obsesyjnie dążyła do zaspokojenia największego pragnienia Piotra Wielkiego - posiadania męskiego potomka. Car posiadał syna z pierwszego małżeństwa, ale nie uważał go za wartościowego następcę. Powieść zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Jest bardzo obszerna, szczegółowo i wiernie oddaje realia ówczesnego świata. Możemy zaznajomić się z nieobyczajnymi obyczajami ówczesnych elit świeckich i kościelnych. Dla mnie jest to jednak przede wszystkim opowieść o samotności, bezradności i permanentnym strachu. Wydawałoby się, że Katarzyna I osiągnęła wszystko o czym w młodości nawet nie śmiałaby marzyć, a jednak cały czas czuła się zagrożona z powodu licznych zdrad Piotra Wielkiego. Sam Car również nie był zrozumiany przez sobie współczesnych, co nie może dziwić, gdyż realizacja jego ambicji odbywała się kosztem ubóstwa, w jakie wpędził swoich poddanych. Książka na długo pozostanie w mojej pamięci. Polecam z czystym sumieniem!

Piękna ale biedna Marta w wieku piętnastu lat zostaje sprzedana na służbę. To tam poznaje najciemniejszą stronę życia kobiety gdzie przemoc czy gwałt jest na porządku dziennym. W obronie własnej popełnia zbrodnię i musi uciekać. Jako młoda dziewczyna na każdym kroku spotykała się z obelgami, poniżaniem i niewybrednymi żartami czy propozycjami seksualnymi. Gdy jako praczka w obozie wojskowym wpada w oko carowi jej życie zmienia się diametralnie. Dzięki sprytowi, odwadze i ambicji uboga dziewczyna staje się Katarzyną I. Lecz drogo ją to kosztuje.

„Caryca” to fenomenalna powieść historyczna, która porywa od pierwszych stron. Autorka w fantastyczny sposób oddaje zepsucie, niekiedy żenujące żarty biesiadne, przepych, alkoholizm, cudzołóstwo i rozpasanie carskiego dworu panujące w tamtych czasach. Nie brakuje tu drastycznych i okrutnych opisów, morderstw czy intryg. Ogrom presji by urodzić carewicza był wręcz przytłaczający. Tak naprawdę tylko to się liczyło i mogło gwarantować, że ktoś inny nie zajmie jej miejsca, a ona sama nie dokończy żywota zamknięta w klasztorze. Nasza bohaterka do tego musiała znosić notoryczne zdrady i liczne romanse Piotra. Rewelacyjnie ujęte dwie skrajności – ubóstwo biednych i przepych bogatych. Przy tym wszystkim nie brakuje tu opisów wysiłku i ogromu pracy jakiego podjął się Piotr I by pchnąć Rosję o jedną czy dwie epoki do przodu. Ale tak naprawdę to tylko tło by pokazać losy chłopki, która została najpierw kochanką, następnie żoną i ostatecznie imperatorową. Zdecydowanie polecam, gdyż całość wręcz porywa.

Powieści historyczne to książki do jakich siadam z ogromną przyjemnością. Tuż pod powierzchnią potrafią one stworzyć wyjątkową mieszankę gatunków. To właśnie w nich thriller ociera się o kryminał, przez okno nieśmiało zagląda horror, a o prawo pierwszeństwa walczy romans z erotykiem. Wyciągam rękę po historię a dostaję właściwie wszystko. Warunek jest tylko jeden, dobrze by była to doskonale napisana lektura.

,,Caryca" niewątpliwie figuruje do ścisłej czołówki książek historycznych wartych przeczytania. Kto nie zna Katarzyny I? A jednocześnie kto zna Martę?

Autorka burzliwe życie bohaterki mocno osadziła w wydarzeniach historycznych, pozwoliła mi, czytelniczce przenieść się do Rosji za panowania Piotra Wielkiego. Zobaczyłam realia życia tych, którzy żyli na najniższym szczeblu drabiny społecznej, ale również tych, którzy potrząsali tą drabiną.

Władza... upaja, odurza, uszczęśliwia czy unieszczęśliwia?

Jak wiele w swoim życiu musi znieść Marta by stać się Katarzyną?

Ja wiem, że to nie jest odkrycie, ja wiem, że choćby ze szkoły znamy tamten okres, ale możemy poznać go lepiej. Nie będzie to suchy tekst z serią dat, to będzie opowieść samej Katarzyny. Mogę Was zapewnić, że potrafi opowiadać, jest lekko i płynnie, a jednocześnie z pasją i zaangażowaniem. Czasami trochę krępujące, obrzydliwe, brutalnie ale też dramatycznie, romantycznie i prawdziwie.

Zapraszam do lektury

"Jedynie pokaz miłości i rozpaczy z mojej strony mógł uczynić coś niewyobrażalnego akceptowalnym, moje łzy były potężniejsze niż jakiekolwiek związki krwi. Mogłam więc równie dobrze zacząć płakać już teraz. Nietrudno było wywołać łzy: za kilka godzin albo będę martwa, czy też będę tego pragnąć, albo zostanę najpotężniejszą kobietą Wszechrusi."

Niesamowita.

Pierwsza myśl, która przyszła mi do głowy jest o wyjątkowości kobiet, które potrafią walczyć o siebie, swoich bliskich i los, którego powodzenie wisi na włosku na równi z bezpieczeństwem. Nie od dziś wiadomo, jak kobiety były traktowane kilkaset lat wstecz. Zresztą, aż tak bardzo w przeszłość nie trzeba się cofać. To mężczyźni zawsze byli silniejsi, mieli władzę, a każde nieposłuszeństwo było srogo karane. Hipokryzja, która miała miejsce na przykładzie cara Wszechrusi i Katarzyny, wywołuje silne poczucie niesprawiedliwości.

"Wybór, czy być z nimi, czy z ich ojcem, zawsze był dla mnie trudny. Pomimo zaszczytów, jakimi obdarzał mnie Piotr, życie z nim ciągle było jak spacer po pierwszym kruchym lodzie na Newie wczesną zimą."

Historia przyszłej carycy Katarzyny jest naprawdę interesująca. Biedna dziewczyna przeszła długą drogę, podczas której los rzucił ją w objęcia cara, została jego kochanką, rodziła mu dzieci, w tym upragnionego męskiego potomka, aż do błogosławieństwa, które uczyniło ją carycą. Okrucieństwa tu nie brakuje, tak jak intymnych momentów, czy walk, w których brał udział sam car, a Katarzyna mu towarzyszyła. Jestem pełna podziwu, jak kobieta walczyła o swoją pozycję, bezpieczeństwo, by żadna inna kochanka nie zajęła jej miejsca. Intryg tu nie brakuje, co przyspiesza akcję powieści. Co ważne i może nawet trochę zadziwiające na wzgląd na czasy, w których przyszło żyć carycy, kochała każde swoje dziecko, a w ciąży była aż trzynaście razy. Każdą stratę opłakiwała w wielkim smutku i żalu. Jednak w byciu matką też nie była idealna, poświęcając więcej czasu swojemu mężowi, jego chorobom, zachciankom i wojnom, na które się wybierał.

Autorka znakomicie oddała ducha tamtych czasów pomijając dialogi. Tu akurat postawiła na prosty język, który nie będzie utrudniał lektury. Przyznaję, że łatwiej jest mi czytać takie powieści, niż konwersacje między bohaterami, których język jest odwzorowany, bądź są podjęte tego próby.

Jesteśmy świadkami brutalności, która przejawiała się gwałtami na kobietach, czy też torturowaniu osób, które zawiniły w mniejszym lub większym stopniu. Uczestniczymy w popijawach, rozrywkach arystokracji, które nam w dzisiejszych czasach nie byłyby do smaku. Świat, w którym prawo ustanowione jest przez cara i spróbuj tylko nagiąć jedną maleńką zasadę...

Historia ta jest niewątpliwie wciągająca i nie zdziwię się, gdy ktoś zarwie dla niej nockę. Ellen Alpsten ma lekkie pióro, dzięki czemu "Carycę" czyta się sprawnie i z przyjemnością. Na pewno dostarcza czytelnikowi mnóstwa emocji, przede wszystkim smutek, poczucie niesprawiedliwości, nadzieję, miejscami radość, która nigdy nie trwa długo. Zaświecą się świeczki w oczach, zwłaszcza w jednym momencie, gdy zbliża się koniec powieści.

Dawno nie czytałam podobnej literatury. "Caryca" klimatem przypomina mi moją ulubioną serię o "Nierządnicy", co dodatkowo wpłynęło na mój pozytywny odbiór. Czytajcie! Jest to jedna z tych książek, która zostanie z Wami na dłużej.

Ellen Alpsten

"Caryca"

Poznamy historię Katarzyny Aleksiejewnej, kobiety która mimo wszystko szła do przodu, poznamy jej przeszłość, dzieciństwo i drogę na sam szczyt, ale nie tylko to, bo jeszcze jej emocje, marzenia i podejście do wielu spraw. Postać Katarzyny jest inspirująca jest momentami szokująca, bo jak jedna osoba może aż tyle przeżyć?

Poznamy również bliżej Piotra Wielkiego, mężczyznę, który pragnął stworzyć rosyjskie imperium. Tych dwoje będą grali główne role. Dowiemy się ich początku, wspólnego życia i panowania.

Lecz spokojnie wszystko będzie ociekało klimatem prawdziwej Rosji, bezwzględnej dla wszystkich, pogrążonej w wojnie. To tutaj każdy gotowy jest do knowań czy intryg, a także brutalności , której nie zabraknie. To ona była rozpustna jak nikt inny to tutaj odbywały się orgie, wystawne uczty pełne tego o czym można pomarzyć.

Książka, która mnie porwała, chłonęłam całą historie, byłam pełna podziwu i szoku. I emocje oj tutaj można poczuć ich naprawdę dużo.

* " - Och, ty z tym swoim sercem ze złota. Nikt nigdy nie jest na tyle zły, żebyś i ty dostrzegła w nim zło." cytat, który opisuje mnie w 100% .

Polecam, tym którzy lubią historie i są ciekawi jak wyglądało życie Katarzyny oraz panowanie Piotra.

Ze względu na kierunek studiów, jaki miałam okazję ukończyć, a była to filologia rosyjska, zawsze z zainteresowaniem sięgam po lektury dotyczące Rosji i tego co miało miejsce na jej terenie. W związku z tym nie mogłam przejść obojętnie obok lektury ,,Carycy" Ellen Alpsten, która skupia się na czasach panowania cara Piotra Wielkiego. Już bardzo zachęcające opinie na Lubimy czytać zapowiadały, że będzie to doprawdy fascynująca lektura. Z olbrzymią niecierpliwością wyczekiwałam chwili, w której będę mogła się z nią zapoznać. Gdy tylko ten moment nadszedł miałam świadomość tego, że muszę zarezerwować sobie na ten tytuł odpowiednią ilość czasu.

Główną bohaterką wydania została Marta. Nastolatka w wieku 15 lat została sprzedana na służbę, następnie w jej życiu miał miejsce wątek związany z zabójstwem i ucieczką. Jej życie być może miało odmienić się w chwili, gdy uwagę na nią zwrócił car Piotr Wielki. To własnie ten mężczyzna marzył o tym, by rosyjskie cesarstwo zostało zmienione w rosyjskie imperium. Czy udało mu się tego dokonać? Czy związek Marty, a następnie carycy Katarzyny z Piotrem Wielkim był szczęśliwy?

Ze względu na fakty historyczne na pewno bardzo duże grono odbiorców tego wydania słyszało o carze Piotrze Wielkim. ,,Caryca" Ellen Alpsten skupia się na prawdzie historycznej. Autorka jak najwierniej starała się oddawać wszelkie wydarzenia, jednak niekiedy posunęła się do pewnego nagięcia faktów. Nie dziwi mnie to, że ,,Caryca" Ellen Alpsten uważana jest za tak wspaniałą pozycję. Na pewno jest to warta uwagi lektura historyczna, na którą warto jest poświęcić swój wolny czas w czytelniczym planie dnia.

Kochanka, matka, morderczyni. Pierwsza kobieta, która samodzielnie władała Rosją. Postać niesamowita i wyjątkowa, której nie da się opisać w jednym zdaniu . Katarzyna I Aleksiejewna,a właściwie to Marta Helena Skowrońska, cesarzowa Rosji. Postać tak nietuzinkowa, z tak bogatym życiorysem, że ciężko uwierzyć, że to wszystko jest udziałem jednej kobiety.

Ellen Alpstten w swojej debiutanckiej powieści podejmuje się ogromnego wyzwania napisania powieści historycznej opartej na losach Carycy Katarzyny. I to ryzyko się opłaca, bo „Caryca” to wciągająca, świetnie napisana historia o tym jak pochodząca z biedoty dziewczyna, praczka i służąca trafia do pałaców na Kremlu. Autorka trzyma się faktów historycznych, wszak czasy panowania Piotra Wielkiego są dobrze udokumentowane, i kreśli przed nami obraz Rosji pogrążonej w ciągłej wojnie, Rosji rozpustnej i bezwzględnej wobec wszystkich. Kreśli obraz intryg i knowań, wystawnych uczt i orgii seksualnych - a robi to w taki sposób, że obrazy stają przed oczami jak żywe.

Katarzyna I to postać skomplikowana, o bardzo złożonym charakterze. Autorka nakreśliła doskonały portret psychologiczny, nie tylko cesarzowej ale i Piotra Wielkiego. Tło społeczne ówczesnej Rosji oraz koszmarna sytuacja chłopów doskonale uzupełniają tą historie. Tu na każdej stronie widać ogrom pracy, jaki włożyła Autorka w napisanie powieści. Odrobinę przeszkadza ta duża liczba scen erotycznych, ale takie to były czasy, w końcu Katarzyna nie bez powodu była 12 razy w ciąży.

„Cesarzowa” to fascynujący obraz Rosji, w trakcie historycznych zmian i transformacji. To obraz silnej i wyjątkowej kobiety, ktoś sięgnęła po władzę. Ja jestem pod wrażeniem tej książki i polecam Waszej uwadze.

„Kochanka, matka, morderczyni. Pierwsza kobieta, która samodzielnie władała Rosją.” Kim naprawdę była kobieta, która zmieniła Imperium Rosyjskie?

Katarzyna Aleksiejewna urodziła się jako Marta Skowrońska w chłopskiej rodzinie. Jej droga do tego by stać się Cesarzową była długa i bolesna. Jako młoda dziewczyna została sprzedana na służbę, na której była gwałcona. Pewnego dnia przestała to tolerować i zabiła swojego pana – Wasyla. Po tym incydencie musiała uciekać. Lata w jakich żyła, nie służyły na samotne podróże. Po ciężkich przeżyciach trafiła do Pastora i jego rodziny. Wydawałoby się, że znalazła w końcu spokój. Zakochała się z wzajemnością w Antonim. Miłość w tamtych czasach była czymś niemożliwym i jej szczęście nie trwało długo. W czasie wielkiej wojny północnej była praczką w obozie wojskowym, w którym wpadła w oko cesarzowi Piotrowi I. Dzięki swojej urodzie, ale również sprytowi stała się żoną i Cesarzową. Po śmierci Piotra I Wielkiego to jej przypada rola władczyni Rosji. Jak poradziła sobie na tym stanowisku? Czy miała łatwe życie? Czy w końcu zaznała spokój serca? Przekonacie się sami.

„Caryca” to napisana z rozmachem historia kobiety, która pomimo, że pochodziła z ubogiej rodziny potrafiła nie oglądać się wstecz, ale iść do przodu. Kolejne strony odkrywają nam siłę Marty, a później Katarzyny. Kobiety nietuzinkowej, która zachwyca i irytuje jednocześnie. Nie tylko obraz Katarzyny i Piotra został dobrze przedstawiony, ale również drugoplanowe postacie są barwne i świetnie wykreowane. Na wyróżnienie zasługuje również opis tła historycznego. Zarówno życia na ówczesnej wsi jak również rozrywki arystokracji, rytuały Prawosławnego Kościoła i przede wszystkim niebezpieczny świat w Imperium Rosyjskim, którym władał Piotr Wielki. Książka należy do tych trochę grubszych, ale czyta się ją szybko. Język jakim posługuje się autorka jest prosty, a dialogi bohaterów przemyślane.

Jeśli lubicie książki historyczne, w których można znaleźć trochę historii, trochę romansu i trochę erotyzmu, to bardzo polecam. Mnie książka zachwyciła.

Caryca Katarzyna, kobieta która władała Rosją. Kim była, szlachcianką, wysoko postawioną matroną? Nic bardziej mylnego, Katarzyna Wielka, a tak naprawdę Marta była zwykłą praczką, wiejską dziewczyną, bardzo urodziwą i odważną. W wieku 15 lat sprzedana na służbę. Dzięki sprytowi zostaje kochanką cara Piotra I, dogadza mu, dba o niego, wybacza romanse. Pomaga mu zarządzać Rosją. Piotr czeka aż Katarzyna urodzi mu przyszłego cara, syn z pierwszego małżeństwa, według władcy Rosji kompletnie nie nadaje się do przejęcia władzy. Z dwunastu ciąż, mają tylko dwie córki, niestety część dzieci umiera i to nie w wieku niemowlęcym, część rodzi się martwa. Katarzyna musi to znosić, mimo że los ciężko ją doświadcza, nadal chodzi z dumnie podniesioną głową.

Piotr miał ciężki charakter, nie zwracał uwagi na lud, nie obchodziło go w jakim ubóstwie żyją, chciał terenów, potęgi, władzy. Nie był ze stali, przez swoje romanse złapał syfilizm i w tych chwilach jeszcze bardziej potrzebował mieć przy sobie ukochaną kobietę. A ona po jego śmierci, nie pozwoliła by tron znalazł się w rękach wnuka, była w stanie posunąć się nawet do oszustwa i ze zwyklej, niepiśmiennej chłopki, stała się najpotężniejszą kobietą, władczynią Wszechrusi.

Opowieść jak o mrocznym kopciuszku, nieprawdopodobna historia ale dobrze wiemy że prawdziwa. Z jednej strony było mi szkoda Katarzyny, wiele w życiu przeszła, ale zaraz przypominałam sobie ile złego uczyniła i współczuję się ulatniało.

Książka warta przeczytania. Wszystko realnie opisane, brutalne sceny są przedstawione w bardzo dosadny sposób. Polecam sięgnąć po te książkę, nie będziecie żałować.