Cała szkoła mówi o mnie

💕} Fabuła jest naprawdę zaskakująco dobra! Strasznie podobała mi się początkowa rywalizacja dwóch głównych bohaterów o ważne stanowisko - Lena i Elizy. Len zostaje wmieszany w niezłe bagno i wszyscy chcą, aby opuścił on stanowisko, że względu na seksizm. Eliza za to zostaje liderką ruchu feministycznego i chce walczyć z nierównością płci.

{💕} Książka opowiada o bardzo ważnych tematach, takich jak: nierównouprawnienie, czy wcześniej wspomniany seksizm. Eliza pokazuje nam, że bez względu na to kim jesteśmy mamy prawo do szacunku. Trzeba zaznaczyć, że książkę czyta się naprawdę szybko, chociaż pod koniec zaczęła mi się trochę dłużyć. Natomiast ten tytuł według mnie jest doskonały na początek z czytaniem! Zawiera ona naprawdę bardzo dużo dialogów, przez co się przez nią płynie.

{💕} Jestem też zaskoczona dopracowanym warsztatem autorki, gdyż jest to jej debiut! Myślę, że każdy powinien zapoznać się z tą książką! Ma świetne poczucie humoru, a historia jest świetnie ukazana!

Książka jest wspaniała! Jeszcze żadna nie wywołała we mnie takich emocji podczas czytania. Czekam na kontynuację!

Jest tak wiele powodów, za które uwielbiam tę książkę, że aż sama nie wiem od czego zacząć. Nie zdarza się to często, bo tak właściwie to odzwyczaiłam się w ostatnim czasie od czytania młodzieżówek, ale ta historia całkowicie skradła mi serce. To było idealne połączenie wszystkiego, co uwielbiam w tego typu książkach, a na dodatek napisana z dużą dawką feministycznych wartości, których zdecydowanie w wielu romansidłach brakuje. Autorka porusza tutaj bardzo wiele ważnych tematów, a pod tematykę feminizmu podchodzą chociażby takie problemy, jak seksizm, stereotypowe postrzeganie feministek, mizoginia, o czym pisze w tak błyskotliwy i dający do myślenia sposób, że przyłapałam się na tym, że u mnie samej włączył się duch walki. A patrząc na to z perspektywy całego gatunku literatury kobiecej, naprawdę rzadko się zdarza, że autorki starają się tę tematykę poruszyć i przekazać historią coś wartościowego - w końcu tak bardzo jesteśmy przyzwyczajeni do dominujących męskich postaci, że stało się to już akceptowalną normą.

Mogłabym napisać o tej książce cały esej, ale jestem zdania, że sami koniecznie powinniście ją poznać, ponieważ drugiej takiej nie znajdziecie. Nie tylko jest to naprawdę rewelacyjna historia miłosna z wątkiem szkolnych rywali, pomiędzy którymi uczucie rozwija się powoli, ale skutkuje w wielu cudownych, zapadających w pamięci momentach. Przede wszystkim to naprawdę mądra, zmuszająca do przemyśleń historia dla młodych dziewczyn (chociaż powiedziałabym, że dla tych dorosłych także), która stara się zmusić do refleksji na temat feminizmu, seksizmu i zinternalizowanej mizoginii (której wbrew pozorom winni są nie tylko mężczyźni, ale jak widzimy w tej historii, kobiety również). "Cała szkoła mówi o mnie" to była jedna z najlepszych młodzieżówek, jakie dane mi było przeczytać i nie mogę się doczekać kolejnych historii tej autorki. Polecam wam ją całym sercem!

Pełna recenzja: [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Strojenie się, makijaż i przyziemne uczucia były ostatnimi rzeczami, o jakie posądziłaby siebie Eliza. Jej myśli zaprzątał przede wszystkim „Sygnalista” – szkolna gazetka, w redakcji której działała z sukcesami od lat, a teraz, jako uczennica przedostatniej klasy, mogła w końcu kandydować na stanowisko redaktor naczelnej. Była najlepszą kandydatką!

Do momentu, kiedy… na jej drodze pojawił się – niedoświadczony, ale wysoki, przystojny i wygadany (jak się okazuje!) – Len. Podobno po kontuzji, która uniemożliwiła mu dalszą karierę baseballisty, „swoje miejsce” odnalazł właśnie tutaj, w redakcji „Sygnalisty” i pokochał pisanie. Dobre sobie!

***

„Cała szkoła mówi o mnie” to historia ze sporym potencjałem. Za tą dość banalną okładką skrywa się opowieść, która porusza wiele istotnych kwestii społecznych, [Adres usunięty].: równości w społeczeństwie bez względu na płeć. Jednak odnoszę wrażenie, że autorka chciała zbyt wiele i ostatecznie przedobrzyła, tworząc historię która niestety mnie rozczarowała.

Pierwszym minusem są bohaterowie – zwłaszcza Eliza, która momentami jest do bólu irytująca. Kompletnie nie pojmowałam skąd to przekonanie że przegrała wybory na redaktora naczelnego tylko przez wgląd na to, że jest dziewczyną. Tak naprawdę jest nielubiana przez resztę ekipy, a przemówienie Lena było zwyczajnie lepsze. Nie polubiłam się również ogromnie z rodzicami Elizy, a zwłaszcza z jej matką, która momentami jest naprawdę nie do wytrzymania.

Autorka porusza w swej książce kwestie feminizmu, ale wątek ten również mi się nie podobał, bowiem miałam wrażenie, że mało który bohater książki wie (tak naprawdę) o co w tym wszystkim chodzi. Większość z nich rozdmuchuje tę kwestię i włącza się w różne działania, tylko dlatego, że feminizm w ich odczuciu jest modny. Przynajmniej ja to tak odebrałam.

Fabuła rozwija się dość mozolnie. Mnóstwo jest takich fragmentów, które są niepotrzebnie przedłużane, przez co lektura tej powieści młodzieżowej ciągnęła mi się w nieskończoność. Sam wątek romantyczny mnie nie porwał. Miał w sobie coś uroczego, nie mniej jednak czegoś mi w nim zabrakło.

Nie odradzam, nie zachęcam – powinniście sami wyrobić sobie o niej własną opinię.

Moja ocena: 5/10

„Cała szkoła mówi o mnie” – to kolejna młodzieżówka, którą śmiało mogę polecić. Jak najbardziej może ją czytać i ta „starsza młodzież”, ale nie jest to taka młodzieżówka o wszystkim i o niczym zarazem. Ciekawi i wyraziści bohaterowie i mądra fabuła to atuty tej powieści. Autorka porusza tu temat feminizmu.

Mamy tu dwoje głównych bohaterów: Eliza, która kandyduje na redaktor naczelną szkolnej gazetki „Sygnalista” oraz Len, który po kontuzji musiał chwilowo zawiesić swoją karierę futbolisty i tak jakoś wyszło, że dołączył do zespołu gazety. Eliza jest pewna wygranej, ponieważ jest jedyną kandydatką na to stanowisko. Nieoczekiwanie, dzień przez wyborami okazuje się, że Len również postanowił kandydować. Jak ta sytuacja wpłynie na Elizę i jej dalszą współpracę z chłopakiem?

Lekki styl autorki i humor to na pewno plusy tej lektury. Jest to tez bardzo mądra opowieść o dorastaniu, podążaniu za swoimi marzeniami, ale też o poznawaniu i odnajdywaniu siebie. Wszyscy wiemy jak trudne może być dorastanie. Człowiek czasami może się pogubić i zdarza się tak, że wbrew sobie ludzie podążają za resztą, bo nie chcą się wychylać i zwracać na siebie uwagi.

Skłamałabym, gdybym nie przyznała, że chwilami zachowanie bohaterów, a zwłaszcza Elizy było irytujące. Nie wiem czy dobrze je sobie tłumaczę, ale na niektóre wpływ mogło mieć właśnie otoczenie i brak odwagi by głośno wytłumaczyć swój punkt widzenia. Bo czy bycie feministką oznacza od razu, że kobieta musi wyrzec się miłości i związku z facetem?

Podsumowując książkę czytało mi się dobrze i myślę, że warto poruszać takie tematy w książkach dla młodzieży.

Książek Young adult to my jeszcze nie recenzowałyśmy, ale przecież do odważnych świat należy. Tego typu powieści zawsze były mi nie po drodze, a kiedy już natknęłam się na jakąś, odkładałam na półkę z przekonaniem, że to jednak nie moja bajka. Jednak w moje ręce, zupełnie przypadkowo, trafiła „Cała szkoła mówi o mnie”, zapatrzyłam się więc na kolorową, może trochę infantylną (ale nie dajcie się zwieść!) okładkę, zapatrzyłam na tytuł, zadumałam i niewiadomo kiedy, zaczęłam czytać. A jak zaczęłam, to przepadłam. Bo i klimat i akcja i bohaterowie. Wszystko mnie ujęło! Jeśli jakaś książka dla młodzieży może zaintrygować dorosłego – to znaczy, że ma to „coś”. I że nie można przejść obok niej obojętnie. Tematyka nie jest zbyt skomplikowana; szkolne środowisko, a w nim pnąca się po szczeblach dziennikarskiej kariery uczennica, którą w wyborach na jakże zasłużone i zapracowane stanowisko redaktora naczelnego wyprzedza popularny kolega, były futbolista, chociaż dopiero początkujący dziennikarz. Sprawiedliwe? Oczywiście, że nie, dlatego Eliza bierze sprawy w swoje ręce i zaczyna walczyć z dyskryminacją. Idzie jej to świetnie

do chwili, w której nie zorientuje się, że do swojego wroga zaczyna czuć…miłość? Zakochać się w przystojnym Lenie absolutnie nie może, ponieważ maszyna do walki z dyskryminacją już dawno została przez nią wprawiona w ruch i cała szkoła aż huczy. Uczucia wszystko gmatwają, a nasi bohaterowie nagle mają wrażenie, iż znajdują się na skrzyżowaniu. Są młodzi i przepełnieni emocjami, dlatego bardzo trudno wybrać im pomiędzy miłością a ideałami. Poruszony problem dojrzewania i podejmowania dorosłych decyzji jest charakterystyczny dla powieści YA i jestem pewna, że wzbudzi ciekawość nie tylko w dorastającym czytelniku, ale także i tych dojrzałych, bardziej już doświadczonych życiowo odbiorcach. Na uwagę zasługuje także kreacja bohaterów. Eliza pochodzi z rodziny azjatyckich imigrantów, jednak jest ambitną i niezależną młodą dziewczyną, przekonaną o sile swojej inteligencji i twardo stąpającą po ziemi. Ładna, choć chowająca się za szerokimi swetrami bohaterka staje twarzą w twarz z problemami i nie boi się konfrontacji z rówieśnikami. Len natomiast to typowy złoty młodzieniec, którego wszyscy kochają i który jest duszą towarzystwa. Uczucie łączące tych dwoje jest nieplanowane, nagłe i wydawać by się mogło, że to jedynie zwykły szkolny romans, ale z biegiem czasu przeradza się w coś poważnego, dorosłego i traktującego o zawsze aktualnych problemach emancypacji, feminizmu, seksizmu, a nawet cyberprzemocy. Cała książka mimo młodzieżowego stylu i zagadnień zmusza czytelnika do refleksji nad prawem rządzącym dzisiejszą młodzieżą i resztą świata. Jest jedną wielką niespodzianką dla czytelnika. Kryje w sobie dużo dojrzałości i mądrości. Pierwsza miłość, potrzeba akceptacji, szacunek wśród rówieśników, relacje z rodzicami, osobiste zmagania z porażkami i radość z osiągniętych sukcesów. Do tego dążenie za swoimi przekonaniami i oto jest książka, przez którą przemkniecie z prawdziwą przyjemnością.

Dzięki Wydawnictwu Literackiemu wydanie jest bardzo kolorowe i młodzieżowe. Mnóstwo ciekawego tekstu, w środku standardowej wielkości czcionka i rzucająca się w oczy miękka okładka ze skrzydełkami. Tak. Tego tytułu długo nie zapomnicie.

CzytaMy8+

Na początku przygody z utworem ,,Cała szkoła mówi o mnie” byłam sceptycznie nastawiona. Później jednak pokochałam historie Lena i Elizy. Fabuła w powieści kręciła się wokół tematu feminizmu i łamania praw kobiet w szkole, do której uczęszczali główni bohaterowie. Eliza chciała zapobiec temu wszystkiemu i zorganizowała protest, który przerósł ją samą. Nie spodziewała się, że zacznie żywić jakikolwiek dobre uczucie do twarzy patriarchatu, któremu przecież miała się sprzeciwić. Autorka porusza tutaj bardzo ważny temat jakim jest seksizm i umniejszanie roli kobiet, nie tylko w fikcyjnej szkole w powieści, ale także w realnej rzeczywistości która otacza nas na co dzień. Bardzo przypadł mi do gustu styl pisania autorki oraz zakochałam się w tym jak tworzyła ona dialogi. Są one pisane bardzo przejrzystym, a jednocześnie wyrafinowanym językiem. Nie wiem do końca jak to opisać, ale bohaterowie, a zwłaszcza główni, nie mówili do siebie językiem potocznym, ale takim wyszukanym, co bardzo mi się spodobało. Wielkie brawa dla autorki należą się za stworzenie tak barwnych i obdarzonych mocnym charakterem postaci oraz fabuły, która z pozoru wydaje się prosta i nie wymagająca, ale porusza ważne, współczesne problemy. Michelle Quach przedstawiła nam wydarzenia opisane w powieści tak, że czytelnik chce przeżywać non stop razem z bohaterami ich historie i pochłonąć książkę na raz tak jak ja to zrobiłam. Jestem pewna, że nawet osoba, która nie lubi młodzieżówek przeczyta tą książkę z chęcią i długo nie zapomni o tej pozycji. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i z pewnością nie ostatnie.

-Dominika.

Powiem wam, że ja przepadam za literaturą młodzieżową, choć powiedziałabym, że tutaj spotkałam się z nią na nieco wyższym poziomie. Bohaterowie są niezwykle dobrze wykreowani, odznaczając się odmiennymi cechami charakteru. Każdy z nich ma swoje marzenia i brną ku przodowi, by móc je spełnić. Czasem bywa, że z powodu wypadków muszą inaczej je ukierunkować, jednak i wtedy nie poddają się, tylko po obraniu nowego kierunku pragną je spełnić.

W książce poznacie Elizę, która jest bardziej poukładana, niż moje książki. Ma wyznaczone cele, które starannie planuje i niemal w porządku chronologicznym spełnia. Dziewczyna, która lubi rządzić i czuć zależność od podległych jej osób. W momencie, kiedy jeszcze jedna osoba zacznie się ubiegać o stanowisko redaktor naczelnej jest pewna swojej wygranej. Ale czy to wszystko będzie takie proste?

Na drogę Elizy wkroczy Len, który będzie chciał objąć to samo stanowisko. Jest niedoświadczony, choć wie, że jego teksty potrafią przyciągnąć każdą uwagę. Oprócz inteligencji posiada także lekką mowę, przystojny wygląd i to coś, co przyciągnie uwagę jego rywalki. Jednak, czy te cechy wystarczą, by to jego wybrali?

Oj książka pełna zawirowań. Rywalizacja, namiętność, feminizm, pierwsze przyspieszone bicie serduszka i walka o stołek. To niesamowita mieszkanka, która zdobi tą książkę. Podobało mi się, że skoro Len przedstawiony był jako luzak, to faktycznie jego zachowanie i wypowiedzi na to wskazywały. To nie była tylko cecha charakteru, która o nim świadczyła, ale osobowość, która w ten sposób postępowała w każdej sytuacji. U Elizy miałam wrażenie, że gdyby ktoś pociągnął ją za mundurek, to pękłby jak naciągnięta struna. Aż dziwne, że nie wadziła brodą o sufit.

Kiedy jednak pojawiły się pierwsze oznaki uczucia, ona była niemal zdesperowana. Nie rozumiała jak taka rozważna i poważna mogłaby sobie pozwolić na taką słabość. No i co na to wszystko jej rywal? Czy zdawał sobie sprawę z jej kiełkującego jeszcze uczucia? Czy w porę udało jej się na tym zapanować, czy... poległa?

Po prostu musicie ją przeczytać!

O "Cała szkoła mówi o mnie" chodzą różne opinie. Jedni chwalą, drudzy wręcz przeciwnie. Ja akurat znajduję się w tej pierwszej grupie. Jednak już na wstępie muszę przyznać, że mogłam nie zauważyć wielu rzeczy, które podziałałyby na minus, ale najzwyczajniej w świecie nie skupiałam na nich uwagi, bo czasem po prostu bardziej skupiam się na swoich przeżyciach podczas lektury niż na szczegółach. Muszę jednak przyznać, że mimo że czytało się ją naprawdę lekko oraz dość szybko, to były momenty, w których mi się ona dłużyła. Niektóre akcje były trochę za bardzo rozwleczone. Co jednak podobało mi się w tej książce to fakt, że w końcu po dość długim czasie od premiery "Do wszystkich chłopców, których kochałam" mamy różnorodność w postaciach, jest tutaj pełno postaci azjatyckiego pochodzenia, co daje także powiew świeżości. Porusza ona także ważne problemy oraz tematy, o których rzadko mówi się w książkach, a już zwłaszcza tych dla młodzieży. Pokazuje ona także pewne zachowania, których na co dzień możemy nie zauważyć. Zabrakło mi jednak w tym wszystkim kilku słów od samej autorki. Nie chodzi mi tu o podziękowania, a o parę wyjaśnień, czemu taka postać jest jaka jest, czy miało to coś na celu, to samo tyczy się niektórych wydarzeń. Jako osoba, która sama pisze wiem, że niekiedy coś jest zrobione z jakiegoś powodu. Mimo to jednak z chęcią dam tę pozycję swojej młodszej siostrze.