Byliśmy w Oświęcimiu

Zupełnie inne doświadczenie literatury obozowej.

Zupełnie inne spojrzenie na oprawców i zniewolonych.

Zupełnie inna jakość przeżyć.

Wielokrotnie na kartach książki przewija się stwierdzenie, jakoby wartość dokumentalna górowała nad jakością artystyczną. Ostatnia strona, ostatnie zdanie, a ja już wiem, że wobec powyższego zajmę stanowisko opozycyjne.

Trudno wyrazić, jak chciwie chłonęłam każde słowo, jakie wrażenie robiły na mnie myśli wyzierające przez pęta kolczastego drutu. Trudno orzec, jaka zależność nakazywała mi podtrzymywać zupełnie zdrową nogę, gdy czytałam o ropiejących ulcusach. Z większą pieczołowitością przeżuwać poranną bułkę, nie pierwszej zresztą świeżości. Wspominać te pierwsze podrygi meteorologicznych chłodów, gdy mój ciepłolubny organizm wykręca się z zimna przy 10 stopniach na optymistycznym skądinąd plusie. Trudno, jak trudny jest wstyd, wynikający z czysto ludzkiego niedocenienia.

Cała ta refleksja byłaby niemożliwa, nie w pełni, gdyby każdą ze spisanych relacji obedrzeć z piękna, jakie się w nich kryje - niezaprzeczalnie strasznego, obrzydliwego. Tym silniej wrzynającego się w ciało i duszę.

Mając w świadomości cały wachlarz fabularyzowanych tworów sygnowanych "Auschwitzem" - począwszy od tych pisanych (żywię ogromną nadzieję) w dobrej wierze, na szkodliwych "spowiedziach" i "tatuażystach" kończąc, mam tylko jedno pragnienie. Właściwie to dwa. Chciałabym dożyć chwili, w której publikacja tego znajdującego się poza jakąkolwiek kategorią chłamu zostanie prawnie zakazana. Chciałabym też, aby każdy, absolutnie każdy miał szansę zetknąć się z prawdziwie wartościową literaturą obozową. Żeby daleko nie szukać - właśnie przedstawiłam Wam idealną kandydaturę.

Ta wstrząsająca historia opowiadana przez trzech mężczyzn, którzy byli więźniami w oświęcimskim obozie to lektura obowiązkowa dla miłośników II wojny światowej. Spodobał mi się prosty język książki, w której brak miejsca na koloryzowane i pompatyczne opisy. Narratorzy nie owijają w bawełnę i piszą wprost o warunkach, w których przyszło im bytować. Opowiadają o nieludzkim traktowaniu ze strony Niemców i o dramatach znajdujących się tam więźniów. Jest to bardzo ważna lektura, która stanowi żywą pamiątkę o tych smutnych czasach.

" Byliśmy w Oświęcimiu "

@wydawnictwo_slowne

Premiera 2022/08/24

Co mnie zachęciło to sięgnięcia po książkę? Lubię czytać fakty. Książki, które nie mają w sobie żadnego kłamstwa, koloryzowania. Książki na faktach! Naj lepiej spisane przez naocznych świadków. Tak było w przypadku tej pozycji.

Pierwsze wydanie sięga czasów powojennych- dokładnie odbyło się to w czerwcu 1946 roku.

Odbito wtedy 10 tysięcy egzemplarzy, a część nakładu oprawiono w pasiaki wycięte z oryginalnych ubrań więźniów.

Ten fakt sprawił, że nie potrafiłam się od niej oderwać. Tadeusz Borowski, Krystyn Olszewski, Janusz Nel Siedlecki spisali swoje świeże, okropnie bolesne wspomnienia i pomimo wielu przeciwności wydali wspólne świadectwo zbrodni nazistów. Odezwali się w imieniu tych, którzy zginęli w komorach gazowych, przez śmiertelne pobicia, eksperymenty i wielu innych, [Adres usunięty]. tych, których dusze i prochy wyfrunęły kominami krematoriów.

Za tych który już nigdy nie opowiedzą o swoim dramacie.

Cienie niezwykle brutalnej i niesprawiedliwej przeszłości ciągną się za każdym ocalonym więźniem, towarzysząc im aż do śmierci.

Trafiłam w książce na wiele bardzo poruszających informacji, które mną bardzo wstrząsnęły. O wielu rzeczach dowiedziałam się dopiero dzięki tej książce, a wiele innych potwierdziło to, co wiedziałam do tej pory.

T. Borowski w jednej ze swoich książek napisał:

"Cała nasza wina leży w tym, że przeżyliśmy. Jako martwi bylibyśmy bohaterami".

Bardzo szokujące..

Uważam, że każdy z nas powinien pielęgnować pamięć o tych okropnych czasach. O tym nie wolno zapomnieć. Jeśli więc dasz radę przebrnąć przez tę bardzo trudną książkę- proszę zrób to. Jeśli jednak nie masz na tyle mocnych nerwów- możesz sięgnąć po powieści, które są oparte na faktach, jednak nie są opisane dosłownie.

Pamięć tych, których już z nami nie ma.