Była sobie rzeka

Diane Setterfield Była sobie rzeka, z angielskiego przełożyła Izabela Matuszewska, Niedawno skończyłam przepięknie opowiedzianą Baśniową Trylogię żałując, że prawdopodobnie przez dłuższy czas żadna kolejna książka nie wzbudzi we mnie tylu emocji, by za chwilę w moje ręce trafiła fenomenalna powieść, dla której zarwanie nocy było wielką przyjemnością. Każda kolejna spędzona z nią chwila, stawała się niesamowitym przeżyciem.

To książka tajemnicza, nieco baśniowa, zaskakująca, nieoczywista, zmuszająca do myślenia, ale też dająca się różnie interpretować. Tak jak nurt rzeki, balansuje pomiędzy baśnią a rzeczywistością, ale jest to kołysanie niezwykle przyjemne. "Majestetyczna, niepoznawalna i nieujarzmiona, łaskawie pozwala się ludziom eksploatować i zaspokaja ich potrzeby, lecz tylko do czasu, potem wszystko się może zdarzyć. Jednego dnia uczynnie obraca kołem, abyś mógł zemleć swój jęczmień, następnego zaś zatapia wszystkie twoje uprawy". To niesamowite świadkiem ilu ciekawych i przedziwnych historii może być rzeka.

Życie mieszkańców wzdłuż dorzecza toczy się swoim rytmem. Ludzie za dnia pracują, a wieczorem spotykają się w karczmie na wspólnym słuchaniu kolejnych historii sprzed lat. Są one opowiadane w taki sposób, by czarować uszy i wyobraźnię słuchaczy. Jednak pewien zimowy wieczór zmieni już na zawsze ich spokojne życie. Do karczmy trafia mężczyzna z wyłowioną z rzeki nieżyjącą małą dziewczynką. Los sprawia jednak, że dziewczynka ożywa, a trzy rodziny słysząc opowieść o uratowanym dziecku, poczują się za nie odpowiedzialne, widząc w nim zaginioną córkę, wnuczkę i siostrę. Do kogo rzeczywiście przynależy odnaleziona dziewczynka? Jaka jest jej prawdziwa tożsamość ? Historii na ten temat usłyszymy kilka, ale początkowo żadna z nich nie przybliży do rozwiązania tajemnicy dziecka.

To opowieść pełna tajemnic, niedopowiedzeń, kluczy pomiędzy jej bohaterami ukrywającymi swoje uczucia i emocje. Miejscami jest leniwa i spokojna, wręcz sielska jak maleńki strumyk, by za chwilę wylać niespodziewane wiadomości z siłą powodzi.

Zakolami wije się pomiędzy swoimi bohaterami, stwarzając im dogodne warunki na opowiedzenie kolejnych historii, ale też nagle zmienia bieg, nie dając im kolejnej szansy. To niesamowite świadkiem ilu ciekawych, niesamowitych i przedziwnych historii może być rzeka.

Opowieść Była sobie rzeka ma różne oblicza. Uwodzi bohaterów, ale też ich dzieli, przyciąga ich do siebie, ale też przeraża, leczy rany, ale też je powoduje. Ten ogrom przewijających się emocji, hipnotyzuje, powoduje, że zanim nie poznamy zakończenia trudno będzie odłożyć książkę na bok, nie myśląc o niej.

Polecam bardzo, bo ta powieść ma szansę połączyć, wciągnąć w swój niesamowity świat miłośników różnych gatunków literackich. A jej okładka i w ogóle całość to istny majstersztyk edytorski. Już dawno nie miałam w ręku tak pięknie wydanej książki.

“Lily White nie spała, ale też się nie obudziła. Znajdowała się na tym granicznym terytorium, gdzie cienie poruszają się jak fale, a światło świadomości - słabe i niepokojące - wyłania się i znika, niczym blade słońce w głębokiej wodzie.”

Pewnej nocy w gospodzie Pod Łabędziem, która słynie z tradycji opowiadania historii ma miejsce niezwykłe wydarzenie. W drzwiach staje ciężko ranny, nieznajomy mężczyzna z martwą dziewczynką na rękach. Kiedy po godzinie dziecko nagle zaczyna oddychać, wszyscy są w wielkim szoku. Wyjaśnienie jest tylko jedno - zdarzył się cud. Ale kim właściwie jest ta dziewczynka? Ta tajemnica wydaje się być nie do odkrycia. Przecież jakiś czas temu w okolicy zaginęły aż dwie dziewczynki w tym samym wieku, a oprócz rodzin, które zgłaszają, iż to może być ich dziecko jedna z kobiet z miasteczka twierdzi, iż jest to jej siostra. Czy jest to któraś z poszukiwanych dziewczynek? Jaką tajemnicę skrywa to dziecko?

Uwielbiam książki, które od samego początku porywają mnie w swój niesamowity świat. Tak było w przypadku “Była sobie rzeka” Diane Setterfield, którą przeczytałam z zapartym tchem. W tym wypadku jak najbardziej cudownie wydana książka skrywa równie piękne i magiczne wnętrze.

Nie bez powodu tytuł tej książki odnosi się do rzeki, bowiem Tamiza ma w tej historii bardzo duże znaczenie. Miejsce akcji książki jest ulokowane w miasteczkach przy rzece, bohaterowie są z nią związani emocjonalnie oraz to właśnie ona jest źródłem magii i powiernikiem tajemnic mieszkańców. Magia w tej książce jest bardzo delikatna, a granica między nią a rzeczywistością jest mocno zatarta. Niepowtarzalna atmosfera tej opowieści to jedna z jej największych zalet. Jest to książka idealna do poczytania wieczorem przy blasku świecy i z księżycem zaglądającym przez okno. 🌙

Bohaterowie w tej książce to miód na moje serce - są genialnie dopracowani, barwni i skrywają fascynujące sekrety. Do każdego z nich czułam pewne emocje, niektórym mocno kibicowałam, innymi dosłownie gardziłam. Ich losy były bardzo zawiłe i pogmatwane, pełne tragicznych i pięknych momentów. “Była sobie rzeka” w ogromnym stopniu jest opowieścią o stracie. Dlatego też jest w niej mnóstwo emocji, które dzięki wspaniałemu stylowi pisarskiemu autorki mocno czułam też osobiście. Uwielbiam to jak wszystkie wątki w książce zazębiały się i łączyły w jedną opowieść. Autorka również wspaniale zamknęła każdy z wątków, a samo zakończenie książki było dla mnie zaskakujące i niezmiernie ciekawe. Nie mogę tu nie wspomnieć o legendzie o Cichym, którą znajdziecie w książce - niesamowicie mnie ona urzekła!

“Była sobie rzeka” Diane Setterfield to piękna, mądra i tajemnicza opowieść. Wzbudziła we mnie mnóstwo emocji - uroniłam kilka łez, bywałam mocno zaskoczona i ciągle trwałam w zaciekawieniu co do rozwoju wydarzeń. Zwyczajnie nie mogłam oderwać się od czytania. Jestem pewna, że jest w stanie skraść niejedno serce. Jako czytelnicy będziecie mogli strona za stroną odkrywać sekrety, które skrywają bohaterowie, a zapewniam, że sekrety te są warte odkrycia. Ogromnie polecam! Jest to kawał wspaniałej literatury. :)

Żadna szanująca się "okładkowa sroka" nie może przejść obok tej książki obojetnie! To najpiękniej wydana powieść tego roku i gdyby nawet treść okazała się nie zadowalająca, to nie będziemy żałować jej kupna. Ale spokojnie - tym razem możemy ocenić książkę po okładce.

Powieść, która mnie zaskoczyła, bo spodziewałam się raczej przyziemnej obyczajówki, a książka okazała się nostalgiczną i magiczną baśnią. Styl autorki wprawadza nas do świata bliskiego nam, jednak niecodziennego i eterycznego. Nie jest to powieść, którą da się przeczytać jednego wieczoru, bo to pozycja, którą trzeba się delektować, a i gabaryt należy do tych raczej większych. Akcja toczy się nieśpiesznie, powoli, jednak to taki typ literatury, w którym takie tempo jest najodpowiedniejsze do opowiedzenia historii. Jednak tych bardziej niecierpliwych czytelników może momentami nużyć.

To piękna w środku i na zewnątrz powieść, którą warto przeczytać. Cudowny klimat, ciekawa fabuła, śliczne wydanie - ja polecam.

Lubicie opowieści? Jeśli tak, to usiądźcie wygodnie i posłuchajcie.

W noc zimowego przesilenia, najdłuższą noc w roku, może zdarzyć się wszystko. To w tym czasie rzeczywistość przeplata się z magią, a opowieści płynące z ust do ust zyskują coraz to nowe, nie zawsze zgodne z faktami szczegóły. W tym tkwi ich urok.

Tej nocy, na brzegu Tamizy, w karczmie „Pod Łabędziem”, słynącej z gawędziarskiej tradycji niespodziewanie pojawia się ciężko ranny mężczyzna z martwą dziewczynką na rękach. To tragiczne wydarzenie zmienia się w cud, gdy dziewczynka niespodziewanie wraca do życia. Jak do tego doszło i kim jest wyłowione z rzeki dziecko?

Zagadki nie sposób wyjaśnić, jednak pojawienie się dziewczynki wywiera olbrzymi wpływ na lokalną społeczność, wyciągając na światło dzienne sekrety i zbrodnie, które miały pozostać w ukryciu.

Zauroczyła mnie ta książka, nie tylko okładką, która niewątpliwie jest małym dziełem sztuki, ale przede wszystkim snutą dość leniwie, magiczną i tajemniczą opowieścią. Tak cudownie lekko płynęło się przez kolejne strony, że ani się nie spostrzegłam kiedy przewracałam ostatnią. I jak to bywa z opowieściami, nie możemy wierzyć we wszystko, co usłyszymy, czy przeczytamy. Ewoluują przekazywane z ust do ust, a każdy ma chęć je ubarwić, uatrakcyjnić, by wywrzeć na odbiorcy odpowiednie wrażenie. I tu nie wszystko zostaje dopowiedziane, ale pozostawia pole naszej wyobraźni.

Minął dopiero pierwszy kwartał, ale już wiem, że ta książka trafi do moich tegorocznych ulubionych powieści.

W pewną zimowa noc, w gospodzie nad Tamizą, gdzie czas płynie leniwie, dochodzi do nadwyraz dziwnych wydarzeń. W drzwiach gospody pojawia się ciężko ranny mężczyzna, co samo w sobie dziwne nie jest. Na rękach trzyma dziecko, które początkowo jest brane za kukiełkę. Niemniej okazuje się, że jest to dziewczynka. Jej puls jest niewyczuwalny, przez co zostaje uznana za zmarłą.

Jednak to co na poczatku można wziąć za pewnik, często okazuje się mylące.

W takim tonie utrzymana jest cała powieść. Wydaje się, że wszystko rozgrywa się w zwolnionym tempie, ale w pewnym momencie fabuła przyspiesza. Tych magicznych wydarzeń jest coraz więcej. Czasami są one mniej lub bardziej zagadkowe. Jednak cała powieść nasycona jest emocjami. Znajdziecie cały wachlarz ludzkich zachowań. Krzywdy, zło, miłość, rozpacz, smutek,zawiść, niepewność, radość... wszystko się ze sobą przeplata, jak w życiu. Dziś pada deszcz, ale jutro może wyjdzie słońce. Tak i bohaterowie tej powieści przepełnieni są nadzieją, która potrafi przynieść zarówno rozczarowanie jak i ukontentowanie.

Historia napisana jest pięknym językiem. Tradycja i dobro jest dla mieszkańców jedna z najwyższych wartością, ale jak w każdej społeczności zdążają się czasem owce.

Dość niezwykla lektura, może trochę infantylna, ale też nie do końca.

Na pewno będą ją miło wspominać.

🥶🤕😱💦👁🔍

"Była sobie rzeka" jest powieścią niesamowitą. Wydaje się, że z każdej stronicy wypływa nurt wody, spomiędzy wierszy słychać jej szum, zza wyrazów chlupoce, a w sercu pozostawia wyryte koryto niedowierzania, zadumy, troski i napięcia, które nie maleje do ostatniej strony. Zima. Anglia. Tamiza. Gospoda. A w niej dotkliwie ranny nieznajomy. Trup. Dziecko. Dziewczynka. W jego rękach. Nikt nie jest w stanie wytłumaczyć, co zaszło. Gdy mała otwiera nagle oczy. I milczy. To powieść, w której się płynie, balansuje między fikcją i rzeczywistością. Z dreszczem na plecach. Szeroko otwartymi oczyma. Czasami. Obawiając się swojego oddechu. ❤❤

"Są historie , które można opowiadać na głos , i takie , o których się mówi szeptem, lecz są i takie , które pomija się milczeniem".

A jak opowiedzieć o pięknej, magicznej książce , w której losy bohaterów niesione są płynnie przez nurt rzeki? Tworzą spójną całość , integrują się , dają wiele do myślenia. Pozwalają oderwać się od rzeczywistości a nawet o niej zapomnieć.

Powiem więc szeptem. Przeczytajcie to arcydzieło koniecznie.

Faktycznie jest to opowieść, można rzec baśń dla dorosłych. Wątek kryminalny, tajemnica, przeplatana wierzeniami tamtejszej społeczności. Wszystko powoli zmierza do rozwikłania zagadki. Gęsta atmosfera małego miasteczka, nad rzeką która budzi niepokój. Książka napisana specyficznie, piękny język dla lubiących delektować się słowem. Mnie urzekła tylko w połowie, pod koniec zaczęła nużyć i ciężko było doczytać do końca. Dla lubiących takie bajkowe opowieści, z ciekawym wątkiem kryminalnym może to być ciekawa lektura. Opowieść, która zaciekawiła ale nie porwała, stąd moja ocena

„Rzeka, która zawsze płynie do przodu, przesącza się również na boki, nawadnia pola i ziemie na obydwu brzegach. Znajduje drogę do studni, a stamtąd do balii z halkami i filiżanek z herbatą. Wchłaniają ją korzenie, skąd od komórki do komórki przedostaje się na powierzchnię; przechowują ją liście rukwi wodnej, z którymi trafia na talerze i półmiski miejscowych stołowników. Z miseczek i filiżanek wędruje do ust, nasyca sieć skomplikowanych wewnętrznych układów, które same w sobie są całymi światami, aż w końcu przez nocniki powraca do ziemi. Gdzie indziej znów przykleja się do liści wierzb pochylajacych się, by dotknąć powierzchni rzeki, a potem gdy wschodzi słońce, kropla rozpływa się w powietrzu, niewidzialna ulatuje w górę i może przyłączy się do chmury – wielkiego, szybującego jeziora – dopóki znowu nie spadnie na ziemię w postaci deszczu”.

Taka jest Tamiza, niema bohaterka powieści Diane Setterfield, nad którą leży Buscot, mała mieścina angielska z gospodą Pod Łabędziem. Rzeka jest wszechobecna. Właściwie w całej akcji książki zawsze gdzieś pojawia się woda; płynie łzami, topi i ożywia, czasem ospale dryfuje po niej Cichy (coś jakby mityczny Charon), a czasem jest tłem dla romantyczych wycieczek łódką. Cała ta wilgotna atmosfera Tamizy i leżącym nad nim Buscot została oddana bardzo dobrze. Podobał mi się duszny i tajemniczy nieco klimat powieści, który stanowią po części tajemnice skrywane latami przez poszczególnych bohaterów,a które porównałabym do przybrzeżnych, bujnych zarośli – mrocznych i zgubnych. Mniej podobało mi się poprowadzenie fabuły, która jest według mnie przegadana, momentami bardzo nużąca i bez pomysłu, a język bywa tu czasem mocno banalny, akcja chaotyczna, a niektóre wątki irytujące.

Pewnego dnia do gospody przychodzi nieznany nikomu mężczyzna, jest ciężko ranny i niesie na rękach dziewczynkę, którą, jak mówi, wyłowił z rzeki. Dziewczynka ma niewyczuwalny puls, więc zrozumiałym jest, że nie żyje. Mężczyzna traci przytomność. Z jego dokumentów wynika, że jest fotografem. Stali bywalcy gospody zaczynają snuć domysły, zastanawiać się skąd się tu wziął, ale przede wszystkim kim jest dziewczynka? A właściwie kim była, bo przecież nie żyje. Wezwana na pomoc Rita, miejscowa pielęgniarka, bada dziewczynkę, stwierdza zgon, ale dziewczynka po jakiejś godzinie nagle ożywa. To bardzo zaskakujące, dziwne, straszne, ale wszyscy się cieszą. Dziewczynka niestety nie mówi, więc nadal nie wiadomo kim jest, skąd się wzięła, co przeszła. Od tego momentu pojawiają się spekulacje czyim dzieckiem może być mała.

Małżeństwo Vaughanów uważa, że to ich porwana dwa lata temu Amelia. Pewien czarnoskóry farmer Armstrong, twierdzi, że to może być jego wnuczka. Nie widział jej co prawda nigdy, bo też od paru lat nie widział swojego syna i jego żony, ale wie, że urodziło im się dziecko, które później zaginęło. Lily, kobieta sprzątająca na miejscowej plebanii, którą mąż tłucze od wielu lat, uważa, że to jej siostrzyczka Ann, co jakby realnie nie jest możliwe, ale ona tak uważa. A dziewczynka? Jest nieobecna, cały czas patrzy tęsknie na rzekę, nie można się nic od niej dowiedzieć, ponieważ nie mówi i właściwie nie wyraża żadnych emocji. Każdy najchętniej by ją przygarnął, tak się też właściwie dzieje, dziewczynka trafia do Vaughanów, potem do Armstronga, potem znów Vaughanowie widzą w niej swoje dziecko i tak w kółko mogłoby się dziać, gdyby nie pewne okoliczności i sprytne zabiegi co poniektórych mieszkańców, które pozwolą na wyjawienie ukrywanych przez lata sekretów. Kim zatem okaże się dziewczynka? Jakie tajemnice kryją mieszkańcy Buscot?

Przyznaję, że jest to ciekawy temat na książkę, taką nieco mistyczną, odrealnioną, tajemniczą, baśniową dziejącą się w starej Anglii, niemniej jednak momentami miałam dość. Męczyłam się czytając w kółko te same rozważania o macierzyństwie, bo przecież kobieta nie może się czuć spełniona, kiedy nie ma dziecka i jest niezamężna, a mężczyzna nie jest prawdziwym mężczyzną, dopóki nie zostanie tatą. Co za prymitywne podejście?! Męczyłam się czytając o tym, jak to każdy wciąż się zastanawia, kim jest ta dziewczynka, rozstrząsa, marudzi, pierdzieli coś od rzeczy. Dziwiło mnie bardzo jak rodzic może nie rozpoznawać własnego dziecka!? nawet jeśli minęły te dwa lata, a dziewczynka niewiele podrosła. Wszystko to momentami było takie nijakie, drętwe i wkurzające. I tu jest dosłownie jak w jednym z cytatów „Pod Łabędziem rozprawiali o Vaughanach, Armstrongach, o śmierci i o wątłości roszczeń obu stron, a także o słabościach osób zgłaszających roszczenia. Przyglądali się historii to z jednej strony, to znów z drugiej, obracali ją do góry nogami, wywracali na lewą stronę i z powrotem i na koniec okazywało się, że nie posunęli się ani o krok dalej”. Czułam się jakbym słuchała właśnie takiego pijaczyny w gospodzie, który mamrocze coś pod nosem, nie może się wysłowić i właściwie nie wiadomo o co mu chodzi.

W każdym razie na plus piękna okładka i piękna na niej obwoluta. Ciekawy klimat, ale gdyby skrócić o połowę, to może byłoby dużo lepiej? Zresztą sami spróbujcie, może ja czegoś nie złapałam w tej książce? Dla mnie wiele hałasu o nic.

Gospoda Pod Łabędziem stojąca u brzegu Tamizy, miejsce spotkań gawędziarzy.

Pewnej niezwykłej nocy w drzwiach zjawia się mężczyzna z lalka na rękach. Nikt go nie zna ani nie kojarzy. Ów mężczyzna słania się na nogach. Zebrani zajmują się nim. Po chwili okazuje się, że lalka nie jest lalką. To około czteroletnia dziewczynka, która jest martwa. Bywalcy gospody zajmują się mężczyzną, a nieżywą dziewczynkę przenoszą do komórki. Po opatrzeniu ran mężczyzny okazuje się, że dziewczynka ożywa.

Autorka całą historię porównuje do biegu rzeki, do jej dopływów. Podobnie jak rzeka, każda historia ma swój początek i wątki, które prowadzą w różne strony.

Poznajemy historie trzech rodzin, w których doszło do straty dzieci. Tak jak trzy dopływy łączą się z jedną rzeką, tak te trzy historie stają się częścią opowieści, "by utworzyć jeden wspólny nurt".

I właśnie te trzy rodziny chciałoby wziąć dziewczynkę pod swoją opiekę.

Czy czterolatka okaże się dziewczynką, która zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach dwa lata temu czy wnuczką farmerów, których syn ukrywał przed nimi jej istnienie? A może jest ona młodszą siostrą gospodyni pastora? A może dziewczynka jest innym dopływem, który ma swoją historię?

O tyle jest trudniej, że mała dziewczynka nie odzywa się wcale...

🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃

Całość napisana jest w języku niemal baśniowym.

Rzeką możemy płynąć w dwojaki sposób: z prądem i pod prąd. Podobnie jest z lekturą tej książki. Poznając całą historię i czytając dialogi czułam się lekko i w pełni rozluźniona, jakbym płynęła z prądem.

Zdarzało się jednak, że czułam się, jakbym płynęła też pod prąd. Dla mnie było to podczas niektórych opisów, które dla mnie były zbędne.

A może miałam takie odczucie dlatego, że te opisy męczyły mnie na początku, gdy byłam żądna poznania historii tych rodzin, a opisy to przedłużały i zamiast szybko dopłynąć do miejsca, w którym się łączą, dryfowałam po powierzchni lekko znużona.

Także Kochani, wskakujcie do tej rzeki i płyńcie z prądem.

„Była sobie rzeka” to powieść na wskroś magiczna, gdzie rzeczywistość splata się z legendami, wierzeniami. Taka, której granice między tym, co realne, a co zostało dodane, by ubarwić opowieść, są bardzo płynne. Otwierając ją, miałam wrażenie, że siadam z mieszkańcami Radcot w karczmie i słucham opowieści o losie niezwykłej dziewczynki, której pojawienie się w wiosce zmieniło tak wiele. Każdy z bohaterów jest jej częścią, a wszystkie tworzą całość, choć początkowo nie wygląda jakby miały ze sobą cokolwiek wspólnego. Jak w każdej baśni znajdziemy w niej ukryte pod warstwą wydarzeń emocje. Tu dominują ból spowodowany stratą, oddalenie, tęsknota, ale w końcu pojawia się mała iskierka radości, nadziei na zmiany, pogodzenie z losem.

„Była sobie rzeka” to powieść jak jej główna bohaterka — rzeka Tamiza, kiedy spojrzymy na nią na mapie, wydaje się spokojną, jednostajną linią, jednak kiedy przybliżymy obraz, zauważamy poszarpany gdzieniegdzie brzeg, z którego woda występuje, a nurt wcale nie jest prosty i pełno w nim niebezpiecznych zakoli. Na mapie płynie powoli, w rzeczywistości to od prądu zależy czy będziemy w stanie utrzymać się na powierzchni. Trochę jak z życiem każdego z nas, prawda? Bo ta baśń porównuje życie do rzeki, która bierze swój początek znikąd, płynie raz w jedną raz w drugą stronę, czasem zwalnia, czasem przyspiesza, pojawiają się odnogi, aż w końcu wpada do większego zbiornika. Jednak nigdy tak naprawdę się nie kończy.

"To, że coś jest niemożliwe, nie znaczy, że się nie zdarzy-podsumował roztropnie rukwiarz."

.

Rzeka płynie, żyjąc swoim życiem, tak jak ludzie, którzy wzdłuż niej mieszkają. Ludzie dobrzy i źli, bogaci i biedni, zwyczajni i nietuzinkowi. A w tym wszystkim 4-letnia dziewczynka. Choć wyciągnięta z rzeki martwa to jednak żywa. Mało tego, każdy chce ją mieć dla siebie. Trzeba sobie dać trochę czasu na poznanie i połączenie losów bohaterów. Trzy rodziny, trzy różne historie, wszystkie splatają się, tworząc przejmującą całość. Co dla mnie bardzo istotne, historia się zamyka. Autorka nie pozostawia czytelnika z niedomówieniami.

"odpychał łódź od dna między światem żywych a światem umarłych, między rzeczywistością a opowieścią."

Baśń przeplata się tu z prawdziwym życiem. Legendy łączą się z wierzeniami, odrobina magii z nauką. Tajemnice rodzą wielkie emocje. Bez wątpienia powieść przyciąga swoim czarem a nie powszechnie rozumianą akcją. Książka, którą się czyta dla przyjemności czytania. Dla słów. Dla historii. Dla ładnej literatury.

Wydawało mi się, że przy tej ilości i różnorodności czytanych książkę, trudno mnie zaskoczyć. To już było, tamto też, elementy się powtarzają, wątki powielają. A tu... zaskoczenie. Czegoś takiego jeszcze nie czytałam. W każdym razie dawno, żadna powieść nie wzbudziła we mnie tylu emocji, tylu zachwytów ale też nie urzekła swoim językiem. Żadna też nie stanowiła takiej zagadki. Do ostatnich stron trudno mi było przewidzieć gdzie ta opowieść zmierza. Historia na pewno zostanie w mojej pamięci na długo, ale też nie zapomnę napięcia jakie towarzyszyło mi podczas czytania. "Coś wisi w powietrzu, pomyśleli wszyscy." Przewracają kartki właśnie nie mogłam przestać myśleć, że "coś wisi". 

Nie oceniaj książki po okładce... Otóż, oceniaj, podziwiaj i przepadnij w jej pięknej treści.

Jak dla Nas jedna z lepszych opowieści jakie czytałyśmy. Niby baśń, ale z domieszką kryminału. Przedstawiona tak by wszystko łaczyło się z rzeką.Każdy fragment w książce związany jest z Tamizą i tym co się na niej dzieje. Historia w niej przedstawiona urzeka i ukazuje jak można tęsknić za drugą osobą.

Pewnego wieczoru do karczmy przychodzi ranny mężczyzna, fotograf, który trzyma w rękach mała dziewczynkę, wyglądającą jak lalka. Po dziewczynkę zgłaszają się trzy osoby, twierdząc, że to jest ich zaginiona córka, wnuczka i siostra. Niestety dziewczynka nie mówi, dlatego nikt nie wie kim tak naprawdę jest.

Opowieść ma bardzo ciekawą historię, jak już wspominałyśmy trochę kryminału, magii i miłości do drugiej osoby. Czysty przepis na wspaniałą powieść.

Dostarcza ona nam tylu informacji, że możemy poznać każdą postać, każdego bohatera dokładnie, a przy tym przebyć drogę rzeką od tych najbogatszych ludzi do najbiedniejszych, od szczęśliwych do przygnębionych. Wszystko to w tajemniczej atmosferze baśni. Cudo. Możemy stwierdzić, że jaka okładka taka książka. Piękna.

„Woda to ciekawa rzecz ...”

Spoglądam ukradkiem na okładkę książki Była sobie rzeka i nie mogę oderwać od niej wzroku. Bije od niej piękno i magnetyzm. Urocza w każdym calu, bogata i tajemnicza. Już nie mogę się doczekać co jest w środku. A tam czeka na nas mnóstwo niespodzianek. Czy was zaciekawiłam? Mam taką malutką nadzieję. Nie ociągajmy się, wyruszmy wspólnie na wycieczkę, wzdłuż niespokojnych brzegów Tamizy ...

Dzień jak co dzień. Bywalcy gospody snują opowieści, zabawiają się przy kuflu dobrego trunku. Niespodziewanie w karczmie pojawia ciężko ranny nieznajomy, który trzyma na rękach martwą dziewczynkę. Dzięki pomocy miejscowej pielęgniarki Rity, dziewczynka wraca do żywych. Cud? Może tajemne działanie niewiadomych sił? Pojawiają się spekulacje, jak to możliwe, że dziewczynka ożyła? Okazuje się, że jest niema. Ale kim ona jest? Skąd pochodzi? Gdy okazuje się, że nieznajomy nie jest jej ojcem, pytania się nawarstwiają.

W tych dziwnych okolicznościach pojawiają się trzy rodziny, które chcą się zaopiekować dzieckiem. Bogata rodzina twierdzi, że dziewczynka jest ich zaginioną dwa lata wcześniej, córką. Stary farmer twierdzi, że jest córką jego syna, który prowadzi bardzo hulaszczy tryb życia i przysparza rodzinie tylko kłopotów. Wiejska gospodyni rości sobie prawo do dziewczynki uważając ją za swoją młodszą siostrę. Każda z tych rodzin wiele czyni, aby jej uwierzono. Każdy snuje swoją opowieść z przeszłości, aby uwiarygodnić, że dziecko powinno do niego wrócić. Jak potoczą się losy tych rodzin i nieznajomej dziewczynki? Niespodziewanie i zaskakująco. Poznamy opowieści o losach każdej rodziny i można śmiało stwierdzić, że każda opowieść stanowi odrębną historię i byłaby ciekawym materiałem na książkę.

Była sobie rzeka to tajemnicza i wielowątkowa powieść. Okraszona została miejscowym folklorem i wiejskim klimatem. Takim, którego już dzisiaj nie uświadczymy, ale jakże pięknym i osnutym magnetyzmem. Bo tak naprawdę ta historia ma w sobie wiele z baśni. Przepełniona nieskończoną ilością zagadek i tajemniczych, niewytłumaczalnych sytuacji. Snute opowieści chłonie się z otwartymi ustami i trudnym do opisania wrażeniami.

„Miło pływać w pojedynkę. Można poczuć wolność. Człowiek nie jest ani tu, ani tam, ciągle w ruchu, zawsze między jednym a drugim. Przed wszystkim ucieka i do nikogo nie należy”.

Ta historia płynie zmiennym nurtem jak rzeka. Raz przyśpiesza, raz spowalnia, aby ominąć pojawiające się na jej szlaku przeciwności. Wije się mrocznym klimatem przesiąkniętym tajemniczością i intrygującymi wydarzeniami. Jest niebezpieczna i może skrzywdzić, więc warto zachować ostrożność i maksymalną uwagę i skupienie.

„To głupie bać się wody. Woda jest wszędzie. Tam gdzie ją widzisz, i tam gdzie jej nie widać. W miejscach, które znasz i o których nie masz pojęcia. Woda to ciekawa rzecz”.

Tak naprawdę w tej powieści nie ma jednego pierwszoplanowego bohatera. Wszyscy przewijający się w tych opowieściach są głównymi bohaterami, każdy wnosi swoją cząstkę i zostawia swój ślad. Nie ma tutaj zbędnych elementów ani niepotrzebnych sytuacji, całość pięknie współgra na różnych płaszczyznach i w wielu wymiarach. Wszystko jest precyzyjnie dopracowane przez autorkę, która może się poszczycić niebywałym talentem.

Dla mnie istnieje widoczna i wyraźna symetria między rzeką a życiem. Życie każdego z nas to rzeka, jedna krótsza, długa dłuższa. Jedna spokojna i cicha, inna rwąca i wzburzona. Kręta i z zakrętami, usłana przeszkodami czasami trudnymi do pokonania. Nie wiemy, kiedy dopłyniemy co końca, ale jedno jest pewne, kiedyś każdy z nas zakończy swój bieg ...

„I tak, drogi czytelniku, opowieść dobiegła końca. Czas, abyś po raz kolejny przekroczył most i powrócił do świata, z którego przyszedłeś. Ta rzeka, która jest i nie jest Tamizą, musi płynąć dalej bez ciebie. Nawiedzałeś jej brzegi wystarczająco długo, a przecież masz z pewnością własne rzeki, które na ciebie czekają”.

Drogi czytelniku, dostajesz do ręki piękną i intrygującą opowieść, która przeniesie cię kilkaset lat w przeszłość, gdzie poczujesz klimat tamtych czasów, wyzwolisz się na chwilę z teraźniejszych problemów, które będą się wydawać nieistotne i małej wagi. Przestanie się liczyć wszystko co tutaj obecne, a będziesz żyć w świecie wielce nieprawdopodobnym i tak bardzo nam odległym. Ale za takimi czasami tęsknimy, tylko nie mamy odwagi się do tego przyznać ...

Przyznam, że po lekturze tej powieści powrót do codziennej rzeczywistości jest bardzo trudny ...