Berbeka. Życie w cieniu Broad Peaku

Wydarzenia w książce nie są ułożone chronologicznie, to mnie zaskoczyło. Zaczęłam czytać i już zbierała się ekipa na pierwszy zimowy podbój K2, po paru stronach byłam pod górą razem z bohaterami! Czytając to, zastanawiałam się, jak do tego doszło, skąd w tych ludziach tyle pasji do wspinaczki. W drugim rozdziale poznajemy rodziców Macieja Berbeki, historię jego ojca taternika. To stąd ta miłość do gór! Ale co się działo dalej po tym niebezpiecznym zejściu z Broad Peak? Taki miszmasz wydarzeń wyjątkowo nie przeszkadzał mi, a tylko zachęcał do dalszej lektury.

Ta sama trasa wspinaczkowa, którą latem można pokonać w kilka dni, zimą ciągnie się miesiącami. Taki wyjazd to zawarcie nowych przyjaźni. Kilka osób jest praktycznie odciętych od świata, porozumiewać można się krótko i sporadycznie. Trzeba być przygotowanym na głodówkę, odmrożenia, nudę i poczucie bezsilności. Możesz kierować się bazy, której już tam nie będzie, bo wiatr okazał się zbyt silny. Czytanie o takich wydarzeniach przypominało mi czytanie horroru albo dobrego thrillera - ciągły niepokój i silne emocje udzielają się też czytelnikowi.

Ale ta książka to nie tylko góry. Jest tutaj również opisany czas pomiędzy wyprawami, realia Polski lat ’80. Ciekawa podróż w przeszłość. Autorzy wielokrotnie przytaczają rozmowy, zapiski z dzienników i ilustrują swój tekst dobrej jakości zdjęciami, więc naprawdę można się wczuć w tę opowieść.

Książka jest pięknie wydana, zdjęcia są duże, czasem obejmują dwie strony, ale żadne nie jest rozpikselowane, z czym już się spotkałam nawet w książkach podróżniczych National Geographic. Cały układ jest przemyślany. Strony numerowane są na bokach na środku, a obok każdej liczby widnieje miniaturowa grafika góry. Do tego rozmiar trochę większy niż standardowy tom i zintegrowana okładka. Widać, że ktoś się naprawdę postarał, żeby ta pozycja cieszyła oczy.

Skłamię, jeśli powiem, że góry są mi bliskie i marzę o wspinaczce. Tak naprawdę nigdy mnie to nie fascynowało, ale tę książkę czytałam i oglądałam z zaciekawieniem, także polecam każdemu, nawet laikom. Warto poznać kawałek tego świata.

piękna książka,pięknie i bardzo interesująco napisana,niezwykle trafnie,charakteryzuje postać tytułową,środowisko alpinistyczne,i dawne dobre czasy.Serdecznie polecam

Czego oczekujemy po biografii człowieka, którego życie nas zainteresowało i chcielibyśmy uzyskać większą wiedzę na jego temat? Przede wszystkim pragnęłam poznać dokładnie dzieciństwo, okres dorastania i to, jakie czynniki wpłynęły na podjęcie takich, a nie innych decyzji i wyboru życiowej drogi. Chciałam poznać życie zawodowe i rodzinne. Łaknęłam licznych cytatów osób związanych z Berbeką, wspomnień, anegdot. No i liczyłam na dużą ilość zdjęć, które dodałyby kolorytu całej historii. Chciałam poczuć, jakbym osobiście poznała sławnego wspinacza. I tak też się stało.

Maciej Berbeka był człowiekiem o wielu twarzach. Skończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na kierunku wzornictwo przemysłowe, udzielał się w Klubie Wysokogórskim w Zakopanem. Był ratownikiem, międzynarodowym przewodnikiem górskim, uczył w szkole, udzielał się w Teatrze im. Witkacego. Przede wszystkim oprócz licznych talentów miał też w krwi wspinaczkę wysokogórską. Pierwszy, który zimą przekroczył magiczną wysokość 8000 metrów. Był Pasjonatem przez ogromne P. Jestem pełna podziwu dla jego wytrzymałości, zaciętości, wytrwałości, tężyzny fizycznej. Przy tym pojawił się obraz bardzo sympatycznego, miłego, pomocnego i inteligentnego człowieka. Koledzy wspominali, że jego znakiem rozpoznawczym było absurdalne poczucie humoru. Zawsze potrafił rozładować napięcie. Spokojny, opanowany, opiekuńczy, niekonfliktowy, cierpliwy i małomówny, a nawet skryty. Zawsze minimalizował swoje sukcesy, a na pytania dotyczące gór, wypraw i wspinaczki odpowiadał:

„Bo góry są. Bywa tak, że nie potrafię wysiedzieć w domu, nosi mnie. Jest jakiś głód, chęć sprawdzenia, przeżycia, na wysokości człowiek czuje się jakoś inaczej, nawet fizycznie. To dziwny stan”.

Rok 1988, wyprawa narodowa na K2. Nieudany atak szczytowy spowodował, że w ramach rekompensaty dwóch wspinaczy w tym Maciej poszli na Broad Peak. Poszli na żywioł, bez przygotowania, bez znajomości topografii. Nic dziwnego, że okazało się, że Berbeka osiągnął „tylko” Rocky Summit. Dziwne, że o tym, że nie osiągnął szczytu, dowiedział się dopiero w Polsce, z gazety. Poczuł się zarówno jak oszust, jak i oszukany. Czemu nikt z kolegów nie kwapił się do poinformowania, że ups, żywiołowo zaplanowana wyprawa się nie udała? A przecież górska przyjaźń jest podobno najmocniejsza, wymuszająca zaufanie i co? Prywatny dramat Macieja Berbeki, jakim były brakujące metry do wejścia na Broad Peak w marcu 1988 rzutował na resztę życia himalaisty. Był jak cierń w sercu. Ostatecznie sprawiło, że podjął decyzję, która doprowadziła go do śmierci w marcu 2013 roku. Próba wyrównania rachunków? Ostatnie zimowe wyzwanie wśród komercyjnych wspinaczek? Próba naprawienia pomyłki i udowodnienie, że mógł już wejść w roku 1988, gdyby nie niesprzyjająca pogoda? A może po prostu Przeznaczenie?

Dariusz Kortko i Jerzy Porębski wykonali naprawdę dobrą robotę. Widać, że w pisanie włożyli nie tylko sporo pracy, ale również serce. Mnóstwo wspomnień, cytatów, anegdot a przede wszystkim cała masa zdjęć, które są ogromnym atutem książki. Udało im się stworzyć niesamowity i ciekawy obraz Macieja Berbeki – człowieka gór.

Za zapoznanie się z treścią książki Dziękuję Wydawnictwu Agora.

"Berbeka. Życie w cieniu Broad Peaku" to książka, która w ostatnim czasie zrobiła na mnie spore wrażenie. Lubię czytać biografię, ale ta to prawdziwy scenariusz na film. Przejmująca opowieść o himalaiście, który w górach dokonał naprawdę wiele, i w tych górach skończył też swoje życie. Książka jest bardzo wciągająca. Czyta się ją naprawdę przyjemnie. To idealna pozycja dla ludzi, którzy kochają nie tylko góry, ale także opowieści o ich zdobywcach. Biografia ta napisana jest prostym i zrozumiałym językiem, czyta się ją szybko. Myślę, że jest to dobra książka na długie jesienne wieczory. Warto.