Audiobook Gospodyni domu śmierci mp3

Dorothea Puente to starsza pani prowadząca dom opieki, którą uwielbiają podopieczni i szanuje lokalna społeczność. Pewnego dnia do jej domu pukają detektywi z Sacramento, szukając pewnego mężczyzny, który ostatnio widziany był właśnie w tym domu. Przeszukanie nic nie ujawnia, ale jeden z podopiecznych kobiety przypomina sobie parę incydentów, jak kopanie w ogrodzie po nocach, czy znikający pensjonariusze. Gdy policja wchodzi z łopatami do ogrodu, odkrywa przerażającą prawdę… Ta książka jest tą łagodniejszą w tej serii. Oczywiście mamy tu morderstwa, ale kobieta, robiąc to dla korzyści finansowych była dość łaskawa dla swoich ofiar. Co nie zmienia faktu, że poświęcała bezbronnych ludzi pod swoją opieką dla własnych korzyści. Wygląd starszej, łagodnej pani był dla niej niczym czapka niewidka i dzięki temu, ten proceder trwał latami. Słysząc seryjny morderca mamy przed oczami silnego, przerażającego i bezwzględnego potwora, najczęściej mężczyznę. A tymczasem to może być zwykła starsza pani w okularach i z uśmiechem na twarzy, która dokarmia bezdomne koty. Przerażające, prawda?

„Gospodyni domu śmierci” to już szósty tom serii True Crime autorstwa Rayana Greena.

Dorothea Puente urodziła się w patologicznej, wielodzietnej rodzinie, gdzie matka nadużywała alkoholu w trakcie ciąży z nią, jak i po porodzie. Nie miała łatwego dzieciństwa, była wykorzystywana seksualnie i mieszkała w późniejszych latach w sierocińcu.

Chorowała na schizofrenie, ale w tamtych czasach osoby cierpiące na choroby psychiczne były stygmatyzowane i mierzyły się ze wstydem, nie otrzymała właściwej pomocy. Zdiagnozowano ją też jako patologiczną kłamczuchę o niestabilnej osobowości.

Miała smykałkę do interesów, więc po ponownym rozwodzie, zajęła się prowadzeniem pensjonatu w Sacramento. Stała się prawdziwym źródłem pomocy dla osób chorych psychicznie, alkoholików, bezdomnych, a mianowicie pomagała im w wypełnieniu stosownych dokumentów by otrzymali świadczenie socjalne. Zmuszała pensjonariuszy, by upoważnili ją do zarządzania swoimi finansami. W ten sposób zarabiała na życie i zapłatę dla personelu. Wszystko szło dobrze, aż pensjonariusze nie zaczęli znikać w niewyjaśnionych okolicznościach.

Dorothea, miała też na swoim koncie pobyt w więzieniu i przez to dostała zakaz zajmowania się chorymi osobami, gdyż nie miała stosownych dokumentów, że jest wykwalifikowaną pomocą. Przez niedoskonałość systemu, urzędnicy przymykali oko, mimo zakazu i sami przysyłali do niej podopiecznych, dla których nie było nigdzie indziej miejsca.

Historia była mi już znana wcześniej, ale nie popsuło mi to lektury, po prostu poznałam historię z innej perspektywy. Być może dziwnie to zabrzmi, ale obok „Mamy od tortur” to jest dla mnie drugi ulubiony tom z całej serii. Jest to przerażające, że historia powtarza się prawie za każdym razem. Gdyby system nie był dziurawy, to może, a raczej na pewno, udało by się uniknąć większości śmierci. Przykre jest to, że społeczność Sacramento uważała Dorothea za miłą i uczynną starszą panią, a w rzeczywistości okazała się wyrachowaną oszustką i manipulantką.

Dziś w ten Sylwestrowy wieczór przychodzę do Was z recenzją kolejnej książki z serii True Crime od wydawnictwa @wielkalitera . Tym razem historia dotyczy pewnej niepozornej Pani w średnim wieku, która to pod pretekstem prowadzenia pensjonatu dla bezdomnych, postanowiła owych mieszkańców okradać i mordować.

Pragnę Wam przedstawić jedyną w swoim rodzaju Dorothe Puente.

Długo możnaby się rozpisywać o życiu kobiety jednak najważniejszym faktem jest to, że mordowała niewinnych ludzi. Okradała, otruwała i zakopywała zwłoki w ogródku. Przez dłuższy czas Dorothea zostawała bezkarna bo nikt się tymi osobami nie interesował. Jednak pewnego razu nagle zniknął Bert, mężczyzna, którym interesowała się jego znajoma. Dopóki ten lekko upośledzony człowiek pozwalał sobą kierować, było dobrze. Niestety wkrótce zaczął się stawiać i szukać pomocy, a to go zgubiło... Kiedy Jego znajoma nie mogła się z nim skontaktować, zgłosiła całą sprawę odpowiednim służbom. Tak mały sekret Dorothe zaczął stopniowo wychodzić na jaw.

Ja tę historię znałam już doskonale. Jednak czytać o niej to zupełnie coś innego. Autor doskonale opisał całą sprawę. Wyobraźcie sobie, ze starsza Pani, którą spotykacie na ulicy, wieczorami morduje i zakopuje zwłoki randomowych ludzi? Tak właściwie to ona wcale nie była starszą panią, po prostu charakteryzowała się na taką bo przecież nikt by babci nie podejrzewał o coś złego, nie? Niezwykłe...

Książka jak zawsze napisana świetnie, zawiera dużo szczegółów. Jest na tylnej okładce standardowo ostrzeżenie informujące o tym, że nie jest to książka dla wszystkich.

Jeśli lubicie true crime to ta książka jest dla Was. Zwykle szukam jakiegoś usprawiedliwienia dla seryjniaków. W przypadku Dorothea nie widzę żadnego.

Cieszę się, że ta seria powstała. Wciąż jest moją ulubioną i będę ją polecała.

"Gospodyni domu śmiērci" to kolejna książka z serii True Crime od wydawnictwa @wielkalitera. Tym razem autor, Ryan Green, opowiada nam historię Dorothey Puente. Z pozoru poczciwa kobiecina okazuje się być prawdziwym potworem. Na swoje czyny nakładała płaszcz złożony rzekomo z troski i chęci niesienia pomocy, a tak naprawdę skrzętnie skrywał niepokojące zamiary i doprowadzanie do śmiērci przypadkowych osób. Dorothea prowadziła dom opieki dla starszych ludzi, sama też była już wiekowa, więc nikt nie podejrzewał złych intencji ze strony właścicielki ośrodka. Okazywało się jednak, że z lokatorami domu pani Puente tracono jakikolwiek kontakt. A w ogrodzie wykonywane były doły: jeden, drugi i kolejny... Kobieta jednak nie zábijała dla zasady, miała tutaj swój cel i korzyść - wszelkie świadczenia ofiar zasilały konto staruszki. Oczywiście autor nie zapomina przedstawić czytelnikowi życia i dzieciństwa bohaterki. Trudne doświadczenia, patologiczne towarzystwo, brak wzorców i niedojrzałe związki z mężczyznami. To wszystko sprawiło, że Dorothea stała się kobietą bez duszy, pozbawioną skrupułów i empatii. Czy to usprawiedliwia jej czyny? Zdecydowanie nie. Ale to kolejna lektura, po której zadaję sobie pytanie: człowiek rodzi się zły, czy złym się staje?